Πώς πεθαίνουμε; Ο Φρανσουά Μιττεράν, προλογίζοντας το βιβλίο Μύχιος θάνατος (La mort intime) της Marie de Hennezel, γράφει ότι ζούμε σ’ ένα κόσμο όπου το ερώτημα αυτό τρομάζει και προτιμούμε να το αγνοούμε. Και συνεχίζει: «Άλλοι πολιτισμοί, πριν από μας, κοιτούσαν το θάνατο κατάματα. Απέδιδαν στο πεπρωμένο τον πλούτο και το νόημα που του αρμόζει. […]

Δοξάζω το θεό που δεν έχω κάποια επαγγελματική σχέση με το ΠΑΣΟΚ. Με τόσες φορές που αποκάλεσα στα άρθρα μου τη Μακεδονία με το συνταγματικό της όνομα και επεσήμανα την ύπαρξη μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα, θα με είχε απολύσει προ πολλού ο πρόεδρος Γιωργάκης Παπανδρέου. Όμως όχι. Ας είμαι δίκαιος. Για να με απολύσει ο […]

Μετά τη νίκη του κόκκινου στρατού επί των Ναζί και την απώθησή τους από τα σοβιετικά εδάφη που κατέκτησαν, άρχισαν τα μαζικά αντίποινα. Ολόκληροι πληθυσμοί εκατομμυρίων εξορίστηκαν στα γκουλάγκ επειδή κάποια μέλη τους συνεργάστηκαν με τους Ναζί την εποχή της ναζιστικής κατοχής. Όλοι μαζί στο ίδιο τσουβάλι. Το τσουβάλι περιείχε και έναν Τσετσένο που του είχε απονεμηθεί μετάλλιο για τη συμμετοχή του στη μάχη του Στάλινγκραντ. Το μετάλλιο δεν τον προστάτευσε από την κοινή μοίρα των Τσετσένων. Ο πατερούλης Στάλιν όμως, έκρυβε και άλλες εκπλήξεις. Τεράστια ήταν η έκπληξη των αιχμαλώτων Σοβιετικών -στρατιωτών και άμαχων- όσων βρήκε στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκεντρώσεως ο κόκκινος στρατός στο διάβα του προς Βερολίνο. Τους ανθρώπους αυτούς δεν τους θεώρησε αιχμαλώτους πολέμου που απελευθέρωσε, αλλά στην καλύτερη περίπτωση δειλούς που δεν τόλμησαν ν’ αυτοκτονήσουν παρά να συλληφθούν και στη χειρότερη προδότες. Αντί λοιπόν να γυρίσουν πίσω στα σπίτια και τους δικούς τους, βρέθηκαν και αυτοί στα γκουλάγκ. Στο μεταξύ, ο κόκκινος στρατός προέλαυνε προς το Βερολίνο, σκοτώνοντας και βιάζοντας, όπως ακριβώς έκαναν οι Ναζί στη δική τους προέλαση στη Σοβιετική Ένωση. Τα παραπάνω, μαζί με τις σφαγές των «κουλάκων» και τις δίκες της Μόσχας, είναι μερικά μόνο από τα κατορθώματα του πατερούλη. Γιατί όμως τα θυμήθηκα όλα αυτά;

Ο όρος συντεχνία παραπέμπει στην προ-βιομηχανική κοινωνία. Στην κοινωνία εκείνη, οι επαγγελματικοί αγώνες διεξάγονταν για τα συμφέροντα όλων όσων ασχολούνταν μ’ ένα συγκεκριμένο κλάδο της οικονομίας (ένα συγκεκριμένο επάγγελμα), ανεξάρτητα από κοινωνική τάξη, δηλαδή τη θέση που κατείχαν στην επαγγελματική ιεραρχία: αφεντικά ή τεχνίτες ή ανειδίκευτοι εργάτες. Το σύνολο των μελών του επαγγέλματος ονομάστηκε συντεχνία και το φαινόμενο κορπορατισμός. Η βιομηχανική επανάσταση έβαλε τέρμα στον κορπορατισμό αναδεικνύοντας ως συγγενέστερα από τα συντεχνιακά, τα ταξικά συμφέροντα. Η κοινωνική ταυτότητα και η κοινωνική αλληλεγγύη δεν είχε πλέον σχέση με το επάγγελμα, αλλά με την κοινωνική τάξη του καθενός. Τα συνδικάτα αναπτύχθηκαν σε εθνικό επίπεδο. Με τα χρόνια, ο ρόλος τους διευρύνθηκε, πέρα από την υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων. Ο συνδικαλισμός αναδείχτηκε σε παράγοντα λαϊκής συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων, δηλαδή στη συνδιοίκηση. Τα συνδικάτα και οι συνδικαλιστές έπαψαν να διώκονται. Αντίθετα, περιβλήθηκαν με αναγνώριση, σεβασμό και προνόμια για διευκόλυνση του έργου τους, ως «κοινωνικοί εταίροι». Και ξαφνικά, πριν 10~20 χρόνια, επανεμφανίζεται η λέξη «συντεχνία». Τι συνέβη άραγε;

Το άρθρο μου της 12/7/2008 “Να μην κλείσει η Siemens” επέσυρε την οργή και καταγγελτικές επιστολές ορισμένων αριστερών. Δεν θέλω προς το παρόν να απαντήσω αναλυτικά, επιφυλασσόμενος ίσως για το μέλλον. Θέλω να επικεντρωθώ σε δυο σημεία που είναι κοινά στις επιστολές και αναδεικνύουν την κουλτούρα ανελευθερίας που αποπνέει μια κάποια αριστερά: Το πρώτο είναι η χρήση χαρακτηρισμών στη θέση επιχειρημάτων. Αντί γι’ αυτά, ανάμεσα σ’ έναν ορυμαγδό αφορισμών, καταγγέλλομαι συνεχώς ως «νεοφιλελεύθερος», μια λέξη που στην αριστερή αργκό επέχει θέση πολιτικής βρισιάς, όπως για παράδειγμα η λέξη «σοσιαλφασίστας» της σταλινικής εποχής. Ένας μάλιστα απ’ αυτούς (Τάσος Αναστόπουλος) δικάζει τις προθέσεις μου, αναρωτώμενος αν προσβλέπω ειλικρινώς στο σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία. Πιθανόν αργότερα να μου ζητήσουν να υπογράψω και υπεύθυνη δήλωση του νόμου 105.

Μου έρχονται δάκρυα όταν διαβάζω στην εφημερίδα την απελπισία των συμπολιτών που βλέπουν να χάνουν τη δουλειά τους, ξέροντας ότι δεν θα μπορέσουν να την αντικαταστήσουν. Το φάσμα της μόνιμης ανεργίας είναι μια από τις χειρότερες ανθρώπινες τραγωδίες. Δεν είναι μόνο η έλλειψη του οικονομικού πόρου. Είναι και η κοινωνική υποβάθμιση και απομόνωση. Ο άνεργος αποφεύγει τις παρέες. Όχι μόνο γιατί δεν έχει να πληρώσει το ρεφενέ του καφενείου, ούτε μόνο επειδή ντρέπεται για την κατάντια του. Είναι και που δεν έχει πια τι να συζητήσει με τους φίλους. Εκείνοι συζητούν την καθημερινότητά τους στη δουλειά, στον κόσμο που συναλλάσσονται. Εκείνος δεν έχει καθημερινότητα, πέρα απ’ το να τσακώνεται με τη γυναίκα του που, όσο περισσότερο περιφρονεί τον εαυτό του, τόσο περισσότερο τη μισεί. Τσακώνεται για το φαγητό που είναι άνοστο, το σκόρδο που δεν του αρέσει, τα φώτα που δεν κάνει οικονομία, το θόρυβο που κάνει και την ξυπνάει. Λίγο λίγο, τον κόβουν και οι φίλοι. Παύουν να του τηλεφωνούν. Τι να του πουν άλλωστε;

Στις 29 Μαΐου, η εφημερίδα Λιμπερασιόν μετέδωσε από τη Λίλλη ότι το δικαστήριο δικαίωσε ένα σύζυγο που προσέφυγε σ’ αυτό με αίτημα την ακύρωση του γάμου του. Το αίτημα βασιζόταν στο ότι η σύζυγος εψεύσθη προς αυτόν πριν τον γάμο: κατόπιν ερωτήσεώς του τον βεβαίωσε ότι είναι παρθένα, αλλά αυτός δεν μπόρεσε, μετά την πρώτη νύχτα του γάμου, να επιδείξει το ματωμένο σεντόνι, την τιμή της κυράς του και του ίδιου. Ένα διαζύγιο δεν μπορούσε να ξεπλύνει τη ντροπή που ένιωσε ο σύζυγος. Χρειαζόταν ακύρωση του γάμου. Νύχτα, στις τέσσερις το πρωί, οι γονείς του επέστρεψαν το εμπόρευμα στην οικογένεια της νύφης, αφού η δοκιμή απέδειξε ότι δεν πληροί τις προδιαγραφές. Θα μαντέψατε ότι οι δυο γαλλικές οικογένειες έχουν αραβική καταγωγή, αν και αυτή η παράδοση δεν είναι άγνωστη και στην καθ’ ημάς ανατολή. Ένας Ευρωπαίος δεν θα έθετε τέτοια ερώτηση στη μέλλουσα σύζυγό του και, αν την έθετε, εκείνη θα του απαντούσε ότι με αυτή την ερώτηση θέτει εαυτόν εκτός νυμφώνος.

Οι λέξεις δεν είναι αθώες. Στην κλειστή και φοβική κοινωνία μας με την κλειστή οικονομία της, ορισμένα ολιγοπώλια έχουν βρει ένα κόλπο να παραμένουν στο κοινωνικό απυρόβλητο. Το καρτέλ το βαφτίζουν «συνδικάτο». Συστηματική πρακτική αυτών των συνδικάτων -καρτέλ είναι το εμπάργκο στα αγαθά ή στις υπηρεσίες που προσφέρουν, με συνήθεις στόχους είτε την εξυπηρέτηση κλειστών συμφερόντων του καρτέλ, είτε την προνομιακή παραμονή του καρτέλ στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, πράγμα που του διαιωνίζει την ιδιότητά του ως καρτέλ.

Πυκνώνουν τα σημάδια της διεθνούς απαξίωσης. Οι εταίροι και σύμμαχοι δεσμεύονται βέβαια να είναι εταίροι και σύμμαχοι. Όπου όμως μπορούν, μας αποφεύγουν. Θα αναφερθώ σε τρία πρόσφατα τέτοια χαστούκια στην εθνική μας αξιοπρέπεια. Το πρώτο χαστούκι ήρθε με αφορμή το Αμερικανικό Κέντρο Γούντροου Ουίλσων, που επέλεξε τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο να προεδρεύσει σε εκδήλωσή του. Ο Ολλανδός Μπέρτ Μπάκκερ, τέως βουλευτής και τέως πρόεδρος της Επιτροπής της Βουλής για τη Σρεμπρένιτσα, γράφει στις 11/4 στο Κέντρο: «Είναι πλέον πέρα από κάθε αμφιβολία ότι η υποστήριξη των …Κάρατζιτς και Μλάντιτς από τους Έλληνες εθνικιστές ήταν εσφαλμένη και αποτρόπαιη. Ο κ. Λυκουρέζος εκφράζει αυτή την ελληνική συμπεριφορά… Σας συνιστώ να επανεξετάσετε επειγόντως τη συμμετοχή του, ώστε να αποτρέψετε την κηλίδα και τη μομφή της ιστορίας στο σεβαστό και σημαντικό Κέντρο σας».

Όταν τα πράγματα φθάνουν στο μη περαιτέρω και χρειάζονται κάποια μέτρα κατά των «βολεμένων» για μείωση της σπατάλης, τότε επιστρατεύονται από αυτούς άλλα όπλα. Πρώτο είναι το όπλο της κατάληψης. Οι «εργαζόμενοι» (εργατοπατέρες) καταλαμβάνουν τα γραφεία της δημόσιας εταιρείας και εμποδίζουν τις συνεδριάσεις του Δ.Σ. Βεβαίως, οι εργαζόμενοι εκπροσωπούνται νόμιμα στο Δ.Σ. της εταιρείας. Μπορούν να καταψηφίσουν τις αποφάσεις με τις οποίες δεν συμφωνούν. Αλλά αυτό δεν τους αρκεί. Πρέπει και να επιβάλουν τη γνώμη τους στην πλειοψηφία, με μεθόδους πραξικοπηματικές, δικτατορικές.

του Διονύση Γουσέτη1 Η χώρα ετοιμάζεται πάλι πυρετωδώς για την κρίσιμη μάχη με τους γυφτοσκοπιανούς, που έχουν το θράσος να θέλουν να ονομάζονται όπως τους γουστάρει. Την εθνική θωράκιση άρχισαν τα «ΝΕΑ». Εμφάνισαν πρωτοσέλιδα (20/10/2007) την εμπρηστική δήλωση «Βάλτε βέτο, δεν αλλάζουμε όνομα» του ΥΠΕΞ της γειτονικής χώρας. Ωστόσο, το «Ουράνιο Τόξο» διευκρινίζει ότι ουδέποτε […]

του Διονύση Γουσέτη1 Η χώρα ετοιμάζεται πάλι πυρετωδώς για την κρίσιμη μάχη με τους γυφτοσκοπιανούς, που έχουν το θράσος να θέλουν να ονομάζονται όπως τους γουστάρει. Την εθνική θωράκιση άρχισαν τα «ΝΕΑ». Εμφάνισαν πρωτοσέλιδα (20/10/2007) την εμπρηστική δήλωση «Βάλτε βέτο, δεν αλλάζουμε όνομα» του ΥΠΕΞ της γειτονικής χώρας. Ωστόσο, το «Ουράνιο Τόξο» διευκρινίζει ότι ουδέποτε […]

του Διονύση Γουσέτη1 1. Εισαγωγή Το θέμα είναι αφ’ ενός αχανές και αφ’ ετέρου φορτισμένο. Θα το περιορίσω όσο μπορώ. 1.1. Θα περιοριστώ στην κομμουνιστογενή ή αλλιώς παραδοσιακή Αριστερά. Αυτήν που είναι επίγονος του ελληνικού τμήματος της 3ης (κομμουνιστικής) Διεθνούς. Θα περιοριστώ στο ΚΚΕ και στον ΣΥΝ μαζί με τους εταίρους του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα […]

Υπόθεση: «Βασιλάκης κατά Ελλάδας» του Διονύση Γουσέτη1 Με ομόφωνη απόφασή του, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στις 17/1/2008 δικαίωσε τον δημοσιογράφο Μανώλη Βασιλάκη, που είχε προσφύγει κατά της χώρας του, παραπονούμενος για παραβίαση του δικαιώματός του στην ελευθερία της έκφρασης (άρθρο 10 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) και του δικαιώματός του για πρόσβαση […]

του Διονύση Γουσέτη Ο αντιιμπεριαλισμός έδωσε δυναμικό παρών και σε αυτές τις εκλογές. Και μάλιστα νικηφόρο. Το πρώτο κόμμα, η ΝΔ, επεδόθη σε αντιιμπεριαλιστική γυμναστική. Αντικατέστησε στις κομματικές συγκεντρώσεις της, τις κομματικές σημαίες με ελληνικές. Το έκανε για να αντιμετωπίσει τον ακόμα πιο αντιιμπεριαλιστή κ. Καρατζαφέρη, κεντρικό σύνθημα του οποίου ήταν η ρήση του χαρισματικού […]

του Διονύση Γουσέτη Δάσος οι υποθέσεις για το ποιοι καίνε τα δάση μας, δάσος και οι προτάσεις για την προστασία τους. Στις υποθέσεις συγκαταλέγονται οι καταπατητές, οι εργολάβοι, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, η εκκλησία, οι Τούρκοι, οι Αμερικάνοι, οι Εβραίοι, οι Νεοδημοκράτες, οι Πασόκοι, οι Αριστεριστές. Όλες στην υπηρεσία απενοχοποίησης των υπευθύνων, αλλά και όλων ημών των […]

του Διονύση Γουσέτη1 Τα φυλαχτά αποτελούν προϊόντα της άγνοιας και του φόβου. Όσοι πιστεύουν σε αυτά, τα θεωρούν αντικείμενα ιερά, με δυνάμεις υπερφυσικές, για την προστασία από κακόβουλα πνεύματα, δαίμονες, ξωτικά, καλικάντζαρους, μαγείες, κατάρες, γητειές, το κακό μάτι, την κακιά αρρώστια κλπ. Από τις παλιές θρησκείες πέρασαν στους χριστιανούς, αν και πουθενά δεν προτρέπει ο […]

του Διονύση Γουσέτη Είναι τετριμμένη η διαπίστωση ότι ζούμε στη χώρα του παραλόγου και η υπόθεση του πανεπιστημιακού ασύλου δεν αποτελεί εξαίρεση. Ο παραλογισμός βρίσκεται στα ακόλουθα σημεία: 1. Το άσυλο αναγνωρίζεται, κατά νόμον, για την κατοχύρωση της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών κ.λπ., συνίσταται δε στην απαγόρευση επέμβασης της δημοσίας δύναμης στους χώρους πανεπιστημίων χωρίς […]