Ο αντιιμπεριαλισμός ενίκησε
Σεπ 23rd, 2007 | Διονύσης Γουσέτης| Κατηγορία: Ελλάδα, Πολιτική |
Email This Post
|
Print This Post
|
του Διονύση Γουσέτη
Ο αντιιμπεριαλισμός έδωσε δυναμικό παρών και σε αυτές τις εκλογές. Και μάλιστα νικηφόρο. Το πρώτο κόμμα, η ΝΔ, επεδόθη σε αντιιμπεριαλιστική γυμναστική. Αντικατέστησε στις κομματικές συγκεντρώσεις της, τις κομματικές σημαίες με ελληνικές. Το έκανε για να αντιμετωπίσει τον ακόμα πιο αντιιμπεριαλιστή κ. Καρατζαφέρη, κεντρικό σύνθημα του οποίου ήταν η ρήση του χαρισματικού Α. Παπανδρέου «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες».
Το σταλινικό απολίθωμα του ΚΚΕ -παραφωνία στα κομμουνιστικά κόμματα της Ευρώπης- αμείφτηκε ως κεντρικός πυλώνας του αντιιμπεριαλισμού. Πρωτοπόρο στον αντιδυτικισμό του, δεν ορρωδεί ούτε μπροστά στην ασύλληπτη καθίζηση που απειλεί τη χώρα τυχόν έξοδός μας από την Ε.Ε. Τα σκάγια παίρνουν και τον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν παύει να επαναλαμβάνει ότι του έχει κρατημένη μια άδεια καρέκλα. Οικειοθελώς μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι με το ΚΚΕ, νομιμοποιώντας τους πολιτικούς αναλυτές να αντιμετωπίζουν συλλήβδην τα δυο κόμματα ως «η Αριστερά». Κανένα από τα τρία παραπάνω μικρά κόμματα δεν δικαιούται να λέει ότι δικαιώθηκε ο αγώνας ή το πρόγραμμα ή οι στόχοι του, για το λόγο ακριβώς ότι ενισχύθηκαν και τα τρία συγχρόνως. Ενισχύθηκαν δηλαδή συγχρόνως αγώνες, προγράμματα και στόχοι εντελώς αντίθετα μεταξύ τους. Το μοναδικό σημείο που συγκλίνουν είναι ο αντιιμπεριαλισμός τους. Αυτός είναι το κοινό σημείο και αυτό ενισχύθηκε. Το φαινόμενο δεν είναι αποκλειστικότητα της χώρας μας. Στη Γαλλία πανηγύριζαν για το «Όχι» στο Ευρωσύνταγμα συγχρόνως ο Ζαν Μαρί Λεπέν και η αριστερά.
Η νίκη του αντιιμπεριαλισμού ήταν πλήρης. Η δυστυχία των καλοκαιρινών πυροπαθών της Πελοποννήσου καθόλου δεν διαφοροποίησε την ψήφο τους. Ψήφισαν σαν καλοί παραδοσιακοί πελάτες τα πατροπαράδοτα κόμματα, με την ίδια αναλογία που τα ψηφίζουν πάντα, σα να μη συνέβη τίποτα. Η ψήφος των νέων, που κατά τον Αλέκο Αλαβάνο «αποτελούν τη μεγάλη ελπίδα», ακολούθησε κι αυτή την αντιιμπεριαλιστική πεπατημένη. Ο Αλέκος λησμόνησε μάλλον την έρευνα του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (ΕΚΚΕ) που έγινε για λογαριασμό του υπουργείου Παιδείας, κατά την οποία οι μαθητές, στην πλειοψηφία τους, εμφανίζονται εθνοκεντρικοί και ξενοφοβικοί. Και το απέδειξαν: το 42,4% των ψηφοφόρων του ΛΑΟΣ ήταν ηλικίας μέχρι 34 ετών. Αντίστοιχα, οι ίδιες ηλικίες αποτέλεσαν μόλις το 28,9% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ. Τέλος, η Μαριέτα Γιαννάκου τιμωρήθηκε, όχι για την εκπαιδευτική της μεταρρύθμιση, αλλά για …το βιβλίο ιστορίας της 6ης δημοτικού. Με αυτή την κατηγορία ζήτησε το μαύρισμά της, ανήμερα των εκλογών, ο αντιιμπεριαλιστικός «Ελεύθερος Κόσμος», προπύργιο της χούντας. Σ’ αυτό συμφώνησε πλήρως ολόκληρο το ΚΚΕ, αλλά και αριστεροί τύπου Στάθη, Τριάντη, ακόμα και ο ανανεωτικός πανεπιστημιακός Γιώργος Μαργαρίτης. Αντί λοιπόν της νεοταξίτισσας Μαριέτας, τη Βουλή κοσμούν οι αντιιμπεριαλιστές Πλεύρης και Χαρίτος, δικαιώνοντας την πρόταση του «Ελεύθερου Κόσμου», όπως αυτή διακρίνεται στη φωτογραφία.
Ένας μόνο αντεθνικός θύλακας είχε απομείνει: ο εθνοπροδότης Γιωργάκης, διαπρύσιος κήρυκας του επάρατου σχεδίου Ανάν, αλλά αυτός έχασε. Κυρίως λόγω της αφέλειας και της ανεπάρκειάς του. Ο αντιιμπεριαλιστής Ευάγγελος Βενιζέλος αξιοποίησε τις αντιφάσεις του και επιτέθηκε ακαριαία, σαν έτοιμος από καιρό. Ακαριαία και κακόγουστα. Μας γύρισε κάτι πολλές δεκαετίες πίσω, στην απολίτιστη εποχή των υπηρεσιακών πρωθυπουργών: ζήτησε υπηρεσιακό αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, για να κοντύνει το Γιωργάκη μέχρι το δικό του μπόι. Απνευστί διατυπώθηκαν και οι δηλώσεις υποστήριξης των επώνυμων κλακαδόρων, βάζοντας σε πονηρές σκέψεις ακόμα και τους μεγαλύτερους εχθρούς των θεωριών συνωμοσίας. Κάποια ΜΜΕ της «μεγάλης δημοκρατικής παράταξης» ακολούθησαν το ίδιο ακαριαία, αυξάνοντας την καχυποψία. Για την προσωπικότητα του κ. Βενιζέλου όμως, η στήλη θα χρειαστεί να επανέλθει.
Ανάλογο σεβασμό στη δημοκρατία και στην αμεροληψία έδειξαν, σε άλλο επίπεδο, τα κρατικά ΜΜΕ. Η κρατική ΕΡΤ, για παράδειγμα, δεν αφιερώνει στις ειδήσεις της ούτε μια λέξη στις ανακοινώσεις των «Οικολόγων Πράσινων» (1.05%), ενώ ασχολείται συστηματικά με το κόμμα του αντιιμπεριαλιστή κ. Παπαθεμελή (0.70%). Ίσως διότι ο κ. Παπαθεμελής, αν και πάτωσε, διαθέτει την υποστήριξη έγκριτων αριστερών αντιιμπεριαλιστών, όπως οι κ.κ. Ζουράρις και Καραμπελιάς.
Έγραφα το προηγούμενο Σάββατο, παραμονή των εκλογών, για τη μελαγχολία που αυτές μου εμπνέουν. Η μελαγχολία τούτων των εκλογών, όμως, είναι διαφορετική. Στις προηγούμενες μελαγχολούσα επειδή χάθηκε μια ακόμα ευκαιρία. Σε τούτες μελαγχολώ επειδή δεν χάθηκε καμιά ευκαιρία. Δεν χάθηκε διότι δεν υπήρχε κάποια ευκαιρία που διακυβευόταν να κερδηθεί. Καμιά «αλλαγή», κανένας «εκσυγχρονισμός», καμιά εν τέλει μεταρρύθμιση. Το κλίμα των ξεφτισμένων εκλογών το αποδίδουν επιτυχώς οι ξεφτισμένες αφίσες στους τοίχους που αναδεύονται νωχελικά στο φθινοπωρινό αεράκι. Όλα έπρεπε νάρθουν όπως ήρθαν, θα έλεγε μελαγχολικά ο ποιητής.
Γυρίζοντας back to the basics θα ήθελα να ρωτήσω το εξής απλό: τι σημαίνει τέλος πάντων αντιιμπεριαλισμός;
Μήπως, λέω μήπως, στην Ελλάδα του 2007 το “αντιιμπεριαλισμός” προσεγγίζεται εννοιολογικά ακριβώς όπως και τα “νεοφιλελευθερισμός” και “παγκοσμιοποίηση”; Λέξεις δηλαδή κενές νοήματος προς αφιονισμό και κατήχηση φοβισμένων υπάρξεων;
Τι να γίνει κύριε Γουσέτη; Αφού τόσο απεχθάνεσθε αυτόν τον λαό που ψηφίζει τόσο λάθος, μπορείτε να γίνετε Γάλλος ή Αμερικανός ή ό,τι άλλο θέλετε. Σήμερα κάτι τέτοιο είναι ευκολώτερο από ποτέ άλλοτε.
Για να καταλάβουμε τα πράγματα : Ο πρόεδρος της Πέπσι-Κόλα ξέρει ότι το προϊόν του είναι υποδεέστερο της Κόκα-Κόλα. Του το έχουν επισημάνει έγκυροι επιστήμονες σαν την κυρία Ρεπούση. Δεν μπορεί να βγεί και να το πεί και να μείνει πρόεδρος της Πέπσι-Κόλα. Πρέπει να πάει σπίτι του. Αλλιώς, όσο είναι πρόεδρος πρέπει να υποκρίνεται ότι η Πέπσι-Κόλα είναι καλύτερη από την Κόκα-Κόλα.
Και μην νομίζετε ότι η κυρία Γιαννάκου είναι μόνη. Ανάλογες ανοησίες έκανε ο κύριος Ράτνερ, πρώην πολύ επιτυχημένος επιχειρηματίας (ιδού http://en.wikipedia.org/wiki/Doing_a_Ratner).
Ιδού και κάτι περαιτέρω προς μελέτην :
“Η ελλαδική κοινωνία, κατά ένα κρίσιμο για το εκλογικό αποτέλεσμα ποσοστό, αντλεί αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια από την ιστορική της ταυτότητα, τη νοσταλγία για την άλλοτε πολιτιστική της ιδιοπροσωπία, την άλλοτε γλώσσα της, τα σημάδια που άφησε στον στίβο του ανθρώπινου πολιτισμού η μεταφυσική της αναζήτηση. Αυτά όλα η πρώην υπουργός Παιδείας τα δολιεύτηκε. Και η ψήφος των πολιτών την έστειλε σπίτι της.”
…
“Αυτόν τον θυμό κρίσιμης μερίδας ψηφοφόρων προσπάθησαν τα κόμματα εξουσίας να τον κατευνάσουν προεκλογικά με ρητορική ψευδολογία. Και τα δυο βρέθηκαν να πιπιλάνε τη λέξη «Ελλάδα»: Το ένα βεβαιώνοντας «Μαζί πάμε την Ελλάδα μπροστά», το άλλο αναμηρυκάζοντας «Μαζί για την Ελλάδα». Αν οποιοσδήποτε άλλος, σε συνθήκες μη προεκλογικές, ανέφερε τη λέξη «Ελλάδα» ή «πατρίδα» στα κομματικά περιβάλλοντα εξουσίας, η χλεύη και οι προπηλακισμοί θα σηκώνονταν σύννεφο: Ο «ελληνάρας», ο «εθνικιστής», ίσως και ο «φασίστας» θα ήταν τα κοσμητικά επίθετα που θα εισέπραττε ο τολμητίας. Ομως για προεκλογικό παραμύθιασμα των αφελών, με τη λέξη «Ελλάδα» σαν φύλλο συκής, συνθηματολογούσαν ακόμα και οι πειθήνιοι προπαγανδιστές της Πλεκτάνης Ανάν όσο και οι ασύστολοι αμύντορες του θλιβερού βιβλίου Ιστορίας της Στ΄ Δημοτικού.”
απ εδώ : http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_23/09/2007_242487
Όπως βλέπετε και ο φίλος μας Γιωργάκης αντι-ιμπεριαλιστής εμφανίσθηκε προ των ψηφοφόρων.
Αυτοι της ανανεωτικης αριστερας δεν παν να παρουν συνταξη, αντι να μας πρηζουν. Διονυσακη αεροπλανακι και τζασε απο την Ελλαδα αν δεν σ’αρεσει
1. [Στη Γαλλία πανηγύριζαν για το «Όχι» στο Ευρωσύνταγμα συγχρόνως ο Ζαν Μαρί Λεπέν και η αριστερά.]
Οι οπαδοί του «ΟΧΙ» στην Γαλλία δεν ήταν οι «φοβικοί». Ήταν οι εθνικιστές, οι κομμουνιστές, οι σοσιαλιστές και οι λιμπεραλιστές, του Μίλτον Φρήντμαν βέβαια μη εξαιρουμένου.
Οι οπαδοί του «ΝΑΙ» ήταν οι σοσιαλδημοκράτες και οι συντηρητικοί. Ήταν μια ιδεολογικοπολιτική μάχη μεταξύ αφενός των «ακραίων» και αφετέρου των οπαδών του «μεσαίου χώρου», δηλαδή μια μάχη μεταξύ της πολιτικής αυθεντικότητας και του πολιτικού οπορτουνισμού. Άλλωστε, όπως πολύ σωστά είπε ο Σιράκ «ο ultra-liberalism αποτελεί τον κομμουνισμό της εποχής μας»!!.
Φοβικές απέναντι στην επέλαση των άκρων [βλ. William Niskanen and Marian Tupy, “A Hard Look at the European Constitution”: In those rare cases when the “yes” campaign encounters serious opposition, Brussels resorts to issuing outrageous threats. While visiting the Czech city of Terezin, which used to be a site of a Nazi concentration camp during the World War II, the vice-president of the EU Commission Margot Wallstrom, linked the possible rejection of the Constitution to the return of the Holocaust. As she said, “They [opponents of the Constitution] want the European Union to go back to the old purely inter-governmental way of doing things. I say those people should come to Terezin and see where that old road leads.” http://www.techcentralstation.com/052705P.html%5D υπήρξαν συνεπώς οι πιο πάνω δυνάμεις του πολιτικού τέλματος και της πολιτικής ακινησίας.
2. [δεν ορρωδεί ούτε μπροστά στην ασύλληπτη καθίζηση που απειλεί τη χώρα τυχόν έξοδός μας από την Ε.Ε.]
Πράγματι ένας από τους βασικότερους πυλώνες του παρεοκρατικού καπιταλισμού (νταβαντζίδικη εθνικιστική κλεπτοκρατία, τον αποκαλώ εγώ) στην Ελλάδα είναι οι οικονομικές του εισροές από την ήδη παραπαίουσα ευρωπαική σοσιαλδημοκρατική αυτοκρατορία του Μπαρόζο. Θα ήταν ευτύχημα για την Ελλάδα αν ο πυλώνας αυτός κατέπειπτε εδώ και τώρα!
3. [Τέλος, η Μαριέτα Γιαννάκου τιμωρήθηκε, όχι για την εκπαιδευτική της μεταρρύθμιση, αλλά για …το βιβλίο ιστορίας της 6ης δημοτικού.]
Πολύ σωστά! Η κα Γιαννάκου δεν εξέφρασε πιστά τις φασισιστικές αντιλήψεις, που αποτελούν πλέον τον λεγόμενο “μεσαίο χώρο” στην Ελλάδα. Ενώ πέρασε τους μπάτσους της νταβαντζίδικης εθνικιστικής κλεπτοκρατίας στο πανεπιστήμιο, καταργώντας το πανεπιστημιακό άσυλο, έκοψε στην ΣΤ΄ δημοτικού τον Καρατζαφέρη και τον Παπαθεμελή!
Κύριε Μπούρχα,
Μήπως, κατά λάθος γράψατε “φασισιστικές”, ενώ θα θέλατε να γράψετε”φασιστικές” ; Ή πρόκειται για κάποιο νεολογισμό όπως το “καλυτερώτερο” που προσδίδει έμφαση ; Ή, τέλος, μήπως προτείνετε και μια νέα πολιτική θεωρία, αυτή του “φασισισμού” (Fascism for sissies ?) που καλύπτει τον μεσαίο χώρο ίσως, για την οποία θα πρέπει να ενημερωθούμε περαιτέρω ;
Το πανεπιστήμιο περίμενε τους “μπάτσους της νταβαντζίδικης εθνικιστικής κλεπτοκρατίας” (ΝΕΚ) ή τους είχε προλάβει με τις καταχρήσεις στην Πάντειο και τους ξυλοδαρμούς των καταγγειλάντων ;
Η τελευταία παράγραφος του άρθρου ήταν η καλύτερη…
Εχει καμιά σχέση το παρόν κείμενο με την νηφάλια και ορθολογιστική προσσέγγιση που αντιπροσωπεύει ο friedman? Νομίζετε οτι ο σοβαρός ψηφοφόρος μπερδευει τις ακτιβιστικές κορώνες με την σοβαρότητα και την συνέπεια των φιλλελευθερων? Αν νομίζετε οτι το επιπέδου-ΣΥΡΙΖΑ μένος του κειμένου θα βρει ακροατήριο αναμεσα σε πραγματικά ελευθερους πολιτες ειστε βαθεια νυχτωμένοι.
Για μια ακόμη φορά το μένος των σχολίων σε ένα κατά βάση σοβαρό άρθρο με εντυπωσιάζει. Γι αυτό δεν μπορεί να γίνει συζήτηση ποτέ σε αυτήν την χώρα…
Δεν συμφωνώ με όλα αλλά το άρθρο λέει μεγάλες αλήθειες. Μερικά σχόλια:
Συγνώμη – είχα ένα ΙΤ malfunction (κατά το wardrobe malfunction!).
Συνεχίζοντας μερικά σχόλια μου:
1. Για τους οικολόγους, φταίνε ίσως και τα ΜΜΕ και η κρατική τηλεόραση για την μη επαρκή προβολή αλλά τελικά είναι στα χέρια των Πρασίνων και του αρχηγού τους (ποιός είναι αυτός άραγε?) – εάν δεν υπάρχει σωστή επικοινωνιακή τακτική και λίγο χάρισμα, τι να κάνουμε, δεν θα γίνει τίποτα. Αυτά δεν προσφέρονται στο πιάτο δυστιχώς. Το ίδιο ισχύει και για άλλα μικρά κόμματα περισσότερο προσφιλή σε εμένα.
2. Έχω κάποιες αμφιβολίες για τον Γιωργάκη – ναι ίσως να είχε κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες μια φορά και ένα καιρό, αλλά οι άνθρωποι και οι ηγέτες, στα δύσκολα κρίνονται. Και τον τελευταίο ένα χρόνο, μας πήγε πίσω στα χειρότερα της δεκαετίας του 80. Η επανεμφάνηση του Λαλιώτη ήταν μόνο το κερασάκι στην τούρτα.
3. Αν και εγώ υποστηρίζω ένα μικρό κόμμα αυτόν τον καιρό (την ΦΣ), αναρωτιέμαι μερικές φορές εάν θα ήταν καλύτερα να υποστηρίζαμε όλοι μας τις δυνάμεις μέσα στα μεγάλα κόμματα, σταυρώνοντας πχ τους λίγους αυτούς που κινούνται στην σωστή κατεύθυνση. Γιατί αυτό που συμβαίνει τώρα είναι πραγματικά απογοητευτικό: Πολύς κόσμος είναι απογοητευμένος από τα μεγάλα κόμματα, συχνά (άλλα όχι πάντα) για τους σωστούς λόγους, αλλά τα κόμματα τα οποία ψηφίζουν ως διαμαρτηρία είναι στην λάθος κατεύθυνση (πιο λαικίστικα, πιο εθνικιστικά κτλ) με αποτέλεσμα τα μεγάλα κόμματα πέρνουν το λάθος μύνημα και μετακινούνται στην λάθος κατεύθυνση (πχ ΝΔ προς την λαικοφασιστοδεξιά του ΛΑΟΣ, ΠΑΣΟΚ προς τον αντιπαγκοσμιολαικισμο του ΣΥΡΙΖΑ).
4. Είναι εύκολο να γράφει κανείς απογοητευμένα άρθρα σας αυτό (και ίσως σαν και το δικό μου). Το ερώτημα βέβαια είναι τι μπορεί να κάνουμε για να βελτιώσουμε την κατάσταση. Αλλιώς το τρολλ κ. Γεωργανάς ίσως και να έχει δίκιο: ας φύγουμε από την χώρα να ησιχάσουμε όλοι (αν και εγώ έχω κάνει ακριβώς αυτό!)
Αγαπητέ κύριε Άλκη.
Μήπως νομίζετε ότι οι χαρακτηρισμοί είναι και επιχειρήματα ;
Τα γεγονότα είναι απλά. Το κόμμα που υποστηρίξατε δεν είχε απήχηση στους ψηφοφόρους. Ομοίως και οι ομοϊδεάται σας σε άλλα κόμματα. Τα συναισθήματά σας γι’ αυτό μπορεί και να αλλάξουν, τα γεγονότα όχι.
Είναι αξιοπερίεργο οτι επιμένετε να πιστεύετε, μαζί με τον αρθρογράφο, ότι υπάρχει “σωστή κατεύθυνση” και ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων είναι ανίκανη να την επιλέξει. Αν το πιστεύετε αυτό, προφανώς δεν μπορείτε να πιστεύετε ούτε στον διάλογο ούτε στην ελευθερία ούτε στην δημοκρατία.
Και παρακαλώ να προσέχετε στον τονισμό του ονόματός μου. Επωνύμως γράφω, νομίζω δικαιούμαι αυτήν την επιμέλεια εκ μέρους σας.
Ευχαριστώ.
Κύριε Γουσέτη, έχω την εντύπωση ότι όσοι σε αυτές τις εκλογές ψήφισαν ΚΚΕ και Συνασπισμό, δεν το έκαναν με κριτήριο μόνο το ότι είναι κόμματα αντιιμπεριαλιστικά, αλλά κυρίως το έκαναν με κριτήριο την φτώχεια, την ανεργία, την ακρίβεια, την ανασφάλεια για το αύριο, την αδικία, έννοιες που φαντάζομαι εσάς θα σας είναι εντελώς άγνωστες, και βέβαια ούτε μπορεί να σας περνάει από το μυαλό, ότι μάλλον ο δικομματισμός περνάει κρίσει, μετά από τις πολλαπλές ευκαιρίες που του έχει δώσει ο λαός, τριάντα χρόνια τώρα.
Όσο για την κυρία Γιαννάκου, μπορεί να σας στεναχωρά αυτό, όμως η αλήθεια είναι ότι δεν μπόρεσε να μπει στην βουλή, λόγω τις εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης. Οι μεγάλες φοιτητικές κινητοποιήσεις και οι πολλές διαμαρτυρίες υπήρξαν λόγω αυτής της (αντί) μεταρρύθμισης. Για το βιβλίο ιστορίας δεν έγινε καμία κινητοποίηση, δεν υπήρξαν πολλές διαμαρτυρίες, δεν ενοχλήθηκε ο λαός, παρά μόνο κάποιοι γραφικοί ακροδεξιοί του Καρατζαφέρη, του Παπαθεμελή και της Χρυσής Αυγής, που επειδή παίρνουν ψήφους από την Νέα Δημοκρατία, ο Καραμανλής το βιβλίο το έκρυψε κάτω από το χαλί, όπως κάνει άλλωστε για όλα τα μεγάλα ζητήματα.
Για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, που σχολιάζεται, θα συμφωνήσω μαζί σας, και εγώ προσωπικά θα προτιμούσα τον Γιώργο Παπανδρέου να συνεχίσει να είναι πρόεδρος του κινήματος.
Επίσης συμφωνώ μαζί σας ότι στα δελτία ειδήσεων, δίνουν χρόνο στον κ. Παπαθεμελή που πάτωσε στις εκλογές, ενώ για τους οικολόγους που βγήκαν έκτο κόμμα, και συγκέντρωσαν ένα αξιόλογο ποσοστό για τις δυνατότητες τους, δεν αφιερώνουν ούτε μισό δευτερόλεπτο.
K. Ισίδορε,
δεν είμαι σίγουρος ότι όσοι ψήφισαν Συν και ΚΚΕ ήταν μόνο ή κυρίως της φτώχιας κτλ. Ήταν και για διαμαρτηρία, τις πυρκαγιές, την πιθανολογούμενη ανικανότητα του Παπανδρέου και άλλους λόγους.
Ωστόσο πιστεύω ότι ο κ. Γουσέτης έχει δίκιο ότι είναι κρίμα ότι τα κόμματα της “αριστεράς” παρουσιάζουν αυτήν την εικόνα: από την μία έχουμε ένα σταλινικό ΚΚΕ (τι άλλο να πούμε γι αυτό…) και ένα υπερλαικιστικό ΣΥΡΙΖΑ το οποίο προσπαθεί να εκμεταλευτεί με τον πιο φτηνό τρόπο τα αντανακλαστικά του λαού κατά της παγκοσμιοποιησης, ότι και να σημαίνει αυτό για τον καθένα.
Προσωπικά δεν είμαι αριστερός αλλά πιστεύω ότι θα ήταν πολύ καλύτερα για την Ελλάδα και την αριστερά την ίδια εάν είχαμε πιο δημοκρατικά, πιο ρεαλιστικά, λιγότερο αρνητικά, λιγότερο αντιδυτικά και λιγότερο αντιδραστικά αριστερά κόμματα.