Είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκόσμια;
Ιούν 21st, 2008 | Διονύσης Γουσέτης| Κατηγορία: Κόσμος, Φιλελευθερισμός |
Email This Post
|
Print This Post
|
Στις 9 του μήνα, ο πρώην Γάλλος πρόεδρος Ζακ Σιράκ εγκαινίασε το ίδρυμα που φέρει το όνομά του και στοχεύει στο «διάλογο ανάμεσα στους διαφορετικούς πολιτισμούς». Μια εκδοχή αυτού του διαλόγου είχε δημοσιευτεί έντεκα μέρες νωρίτερα. Στις 29 Μαΐου, η εφημερίδα Λιμπερασιόν μετέδωσε από τη Λίλλη ότι το δικαστήριο δικαίωσε ένα σύζυγο που προσέφυγε σ’ αυτό με αίτημα την ακύρωση του γάμου του. Το αίτημα βασιζόταν στο ότι η σύζυγος εψεύσθη προς αυτόν πριν τον γάμο: κατόπιν ερωτήσεώς του τον βεβαίωσε ότι είναι παρθένα, αλλά αυτός δεν μπόρεσε, μετά την πρώτη νύχτα του γάμου, να επιδείξει το ματωμένο σεντόνι, την τιμή της κυράς του και του ίδιου. Ένα διαζύγιο δεν μπορούσε να ξεπλύνει τη ντροπή που ένιωσε ο σύζυγος. Χρειαζόταν ακύρωση του γάμου. Νύχτα, στις τέσσερις το πρωί, οι γονείς του επέστρεψαν το εμπόρευμα στην οικογένεια της νύφης, αφού η δοκιμή απέδειξε ότι δεν πληροί τις προδιαγραφές.
Θα μαντέψατε ότι οι δυο γαλλικές οικογένειες έχουν αραβική καταγωγή, αν και αυτή η παράδοση δεν είναι άγνωστη και στην καθ’ ημάς ανατολή. Ένας Ευρωπαίος δεν θα έθετε τέτοια ερώτηση στη μέλλουσα σύζυγό του και, αν την έθετε, εκείνη θα του απαντούσε ότι με αυτή την ερώτηση θέτει εαυτόν εκτός νυμφώνος.
Το περιοδικό Marianne συσχέτισε την υπόθεση με μιαν άλλη, Μαροκινής καταγωγής ζεύγους επίσης, που απασχόλησε πέρυσι το γερμανικό δικαστήριο της Φραγκφούρτης. Η σύζυγος προσέφυγε με αίτηση διαζυγίου, καταθέτοντας αποδείξεις ότι ο σύζυγος την ξυλοκοπούσε. Η απόφαση της προέδρου ήταν μια έκπληξη. Η προσφυγή απερρίφθη, με το σκεπτικό ότι, αφού οι δυο σύζυγοι είναι μουσουλμάνοι, η σύζυγος οφείλει να δέχεται τις εντολές του κορανίου και το συζυγικό ξυλοκόπημα.
Η ευρωπαϊκή δικαιοσύνη αποφάσισε και στις δυο περιπτώσεις με γνώμονα την «πολιτισμική διαφορά». Οι πολίτες όμως, τόσο στη μια όσο και στην άλλη περίπτωση, πολώθηκαν. Στη μια παράταξη υπήρξαν εκείνοι που σ’ ένα ξέσπασμα ισλαμοφοβίας ξεσηκώθηκαν για την υπεράσπιση των «ευρωπαϊκών αξιών», θυμίζοντας τη δολοφονία του Τεό Βαν Γκογκ στην Ολλανδία ή τη βαρβαρότητα που ακολούθησε τα σκίτσα του Μωάμεθ και τονίζοντας ότι η συμβίωση δεν είναι δυνατή: «Θα γίνουν Γάλλοι οι μουσουλμάνοι ή θα γίνει η Γαλλία μουσουλμανικό κράτος;».
Στην αντίθετη παράταξη συντάχτηκαν αυτομαστιγωνόμενες οι προοδευτικές δυνάμεις, που καταδικάζουν το σκοταδισμό και υπερασπίζονται το «δικαίωμα στη διαφορά» (εννοώντας τη διαφορά στα δικαιώματα) και το σεβασμό «στις παραδόσεις και τον πολιτισμό των λαών που άλλοτε εκμεταλλευόμασταν ως αποικιοκράτες». Κανείς υποψιάζεται ότι οι προοδευτικές δυνάμεις είναι έτοιμες να ανεχτούν ακόμα και την κλειτοριδεκτομή, στο όνομα της παράδοσης.
Στην πραγματικότητα, οι δυο αντίθετες παρατάξεις συμφώνησαν, χωρίς ίσως να το συνειδητοποιήσουν, ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν αφορούν όλους τους ανθρώπους, αλλά μόνο τους Ευρωπαίους. Ότι οι πολιτισμοί και οι παραδόσεις στέκονται ψηλότερα από τα ανθρώπινα δικαιώματα και απλά τυχαίνει αυτά να εντάσσονται στον πολιτισμό και τις παραδόσεις της δυτικής Ευρώπης. Η Οικουμενική Διακήρυξη Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, το διεθνές σύμφωνο για τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα, το αντίστοιχο σύμφωνο για τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα, οι διεθνείς συμβάσεις, όλα κάμπτονται μπροστά στις τοπικές παραδόσεις.
Ακόμα και οι Δυτικοί, οι οποίοι πρωτοστάτησαν στη θέσπιση αυτών των παγκόσμιων κειμένων, δεν έχουν χωνέψει ότι τα κείμενα είναι παγκόσμια, ότι δηλαδή αφορούν όλους όσους παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, ανεξάρτητα από χρώμα δέρματος, από θρησκευτικές, φιλοσοφικές, πολιτικές ή άλλες πεποιθήσεις και ανεξάρτητα από το αν είτε οι θύτες είτε τα θύματα υπήρξαν αποικιοκράτες ή αποικιοκρατούμενοι.
———————————————————————–
Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αυγή στις 21/6/2008
Οι νεοορθόδοξοι εδώ θα αντιτάξουν την “απανθρωπία του δικαιώματος” αλλά κατά τύχη αυτή αφορά πάντα τα δικαιώματα των άλλων.
Τα κείμενα παγκόσμια είναι ! Αλλά χωρίς την κρατική βία που θα τα κάνει έργο, κείμενα μένουν. Με την βία, όμως, καταλήγουμε να καταργούμε τα δικαιώματα που μας εξασφαλίζουν τα κείμενα. Ιδού φαύλος κύκλος.
Πάντως, είναι κομμάτι αλαζονικό να ελπίζουμε ότι μετά από 400.000 χρόνια που κυκλοφορούν τα ανθρωποειδή στην γη εμείς με ιστορική πείρα βία 5.500 ετών (πριν δεν ξέραμε να γράφουμε) έχουμε καταφέρει να συντάξουμε το τέλειο κείμενο δικαιωμάτων για τον άνθρωπο. Πιό ορθολογικό και ταπεινό είναι αυτό που λένε οι θρησκείες, ότι δηλαδή έλαβαν τον θείο νόμο εξ αποκαλύψεως άνωθεν. Ιδού πώς εξηγούνται ορθολογικώς οι αποφάσεις των δικαστών, ανθρώπων ρεαλιστών και πρακτικών.
Εδώ πρόκειται για φοβερό δικαστικό λάθος (μονομελούς΄;;) που χάριν “πολιτισμικών διαφορών” αφήνει στο απυρόβλητο βαθειά ταξική απάνθρωπη διαφορά τη χρήση της γυναίκας στο γάμο από την πρώτη στιγμή σαν εμπόρευμα και σεξουαλικό “αντικείμενο” κάποιων προδιαγραφών απαράδεκτων για την παγκόσμια ιστορία και πολιτισμό. 😕
Καί ενώ οί Ευρωπαίοι αναλώνονται σέ πολυλογίες καί άλλες θεωρίες, οί άνθρωποι αυτοί λειτουργούν πρακτικά. Γνωρίζει κανείς πώς εγκαταστάθηκαν σέ ένα σωρό μακρινές περιοχές τού πλανήτη, όπως στά νησιά τού Ειρηνικού ωκεανού, Ινδονησία κτλ καί από τίς πρώην Ρωσικές δημοκρατίες, τήν Κίνα ακόμη, έως τήν άλλη πλευρά τής Αφρικής; Στήν Μαλαισία μετανάστευσαν από τήν Αραβία πρίν αρκετές γενιές δύο οικογένειες εμπόρων. Σήμερα αποτελούν τό 60% τού πληθυσμού καί ό ισλαμισμός είναι ή επίσημη θρησκεία τής χώρας.
Αγαπητέ μου, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω με την διαυγέστατη τοποθέτησή σου.
Πολλές φορές έχω τοποθετηθεί και εγώ κατά της άκριτης προστασίας των παραδόσεων, είτε εθνικών είτε θρησκευτικών. Το γεγονός ότι κάποια πρακτική συνιστά παράδοση δεν την τοποθετεί αυτομάτως στο απυρόβλητο. Καλό είναι να αρχίσουμε να το συνειδητοποιούμε αυτό.
Να θέσω τώρα ένα προκλητικό ερώτημα: έχουν όλοι οι άνθρωποι δικαίωμα στην αυτοδιάθεση (στο βαθμό που δεν προκαλούν βλάβη σε άλλους); Αν ναι, η αυτοδιάθεση αφορά και τη σεξουαλική τους δραστηριότητα; Αν ναι, είναι στα πλαίσια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να απαιτεί κανείς από έναν άλλον άνθρωπο να περιορίσει τη σεξουαλική του δραστηριότητα σε έναν και μόνο σύντροφο (τον λεγόμενο σύζυγο); Αν όχι, τότε γιατί θεωρείται αιτία διαζυγίου η εξωσυζυγική σεξουαλική σχέση;
Σκέψου το λίγο: ο άνθρωπος ζήτησε να ακυρωθεί το συμβόλαιο “γάμος” επειδή η νύφη τον εξαπάτησε ως προς ένα από τα προαπαιτούμενα του συμβολαίου (μην ξεχνάμε ότι ο γάμος είναι συμβόλαιο, όπου οι συμβαλλόμενοι αναλαμβάνουν να παρέχουν κάποιες υπηρεσίες και να τηρούν κάποιες υποχρεώσεις). Γιατί μας εκπλήσσει αυτό, και δεν μας εκπλήσσει όταν τόσο και τόσοι ευρωπαίοι συμβαλλόμενοι ζητούν διαζύγιο επειδή ο/η σύζυγός τους είχε σεξουαλικές σχέσεις με άλλον (και θεωρείται αυτονόητο ότι το διαζύγιο θα βγει και ότι ο “απατημένος” σύζυγος έχει “δίκιο”);
Γιατί θεωρούμε ότι είναι σωστό, λογικό και δίκαιο ένα συμβόλαιο όπου οι συμβαλλόμενοι απαιτούν ο ένας από τον άλλον να περιορίσει τη σεξουαλικότητά του (οικειοθελώς υποτίθεται, αλλά δεν είναι εκεί το ζήτημα, γιατί και στο μουσουλμανικό γάμο οικειοθελώς υποτίθεται ότι η νύφη παρέμεινε παρθένα), ενώ θεωρούμε παράλογο, άδικο, προσβλητικό και απάνθρωπο ένα συμβόλαιο όπου ο ένας συμβαλλόμενος απαιτεί από τον άλλον να είναι παρθένος κατά τη στιγμή της σύναψης του συμβολαίου; Αν δεχόμαστε το ένα, με τη λογική του ότι είναι και οι δύο ενήλικοι και εν γνώσει τους αναλαμβάνουν να το πράξουν αυτό (να περιορίσουν τη σεξουαλική τους δραστηριότητα, είτε πριν είτε μετά το γάμο), θα πρέπει νομίζω να δεχούμε και το άλλο.
Επίσης:
Αν υποθέσουμε ότι έχεις δίκιο (κι εγώ νομίζω ότι έχεις δίκιο) και ότι η απαίτηση της παρθενίας (και φυσικά της σεξουαλικής αποκλειστικότητας μετά, αλλά ας το αφήσουμε αυτό κατά μέρος αν θέλετε) καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα, τότε παίρνει η μπάλα όχι μόνο τους “οπισθοδρομικούς τριτοκοσμικούς” μουσουλμάνους, αλλά και τους “ευρωπαίους” χριστιανούς, καθολικούς τε και ορθοδόξους…. διότι και αυτοί καταδικάζουν το εκτός γάμου σεξ.
Φυσικά ! Όσοι αποδεχόμαστε την θεωρία του Δαρβίνου, πρέπει να δεχθούμε ότι ο ισλαμισμός ε’ιναι καλύτερα προσαρμοσμένος στην φύση του ανθρώπου και εξαπλώνεται, ενώ η θρησκεία των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του περιβάλλοντος (μια χριστιανική αίρεση που τυγχάνει να είναι της μοδός) συρρικνώνεται.
Αόρατη Μελάνη,
πολύ εύστοχο το σχόλιό σου, μόνο που θα τοποθετηθώ στον αντίποδα: δικαίωμα του καθενός είναι να απαιτή ό,τι θέλη από τον σύζυγό του και να συμφωνούν σχετικώς. Αν συμφωνήσουμε με την σύζυγό μου εγώ να μαγειρεύω και εκείνη να δουλεύη (μακάρι…), είναι παράλογο να ζητήση διαζύγιο όποιος από τους δύο εξαπατηθή; (Παρεμπιπτόντως, παρ’ ημίν θέμα ακύρωσης του γάμου όπως στο γαλλικό παράδειγμα δεν τίθεται, παρά μόνο διαζυγίου). Τι αλλάζει αν η συμφωνία αφορά το γενετήσιο πεδίο; Αν εγώ υποσχεθώ, ψευδώς φυσικά, στην μέλλουσα σύζυγό μου ότι είμαι πλουσιοπάροχα προικισμένος από τον Αλλάχ σε μήκος, πλάτος και ύψος του μορίου μου και εκείνη με παντρευτή μόνο και μόνο για αυτό, όπως είναι το δικαίωμά της, τι πρέπει να της πούμε μόλις ανακαλύψη την εξαπάτηση; Ότι μετά την απομάκρυνση από το τζαμί ουδέν λάθος αναγνωρίζεται; Θα με καθιστούσε “εμπόρευμα” το τυχόν διαζύγιο;
Άρα εγώ συμφωνώ με την απόφαση της Λίλλης και διαφωνώ φυσικά με την απόφαση της Φραγκφούρτης, δεν βλέπω δε τι το κοινό έχουν, εκτός του ότι συμπτωματικά μοιάζουν στα μάτια εξωτερικών και επιπόλαιων παρατηρητών να ευνοούν τα μουσουλμανικά έθιμα. Στην μία η σύζυγος έδωσε με την ελεύθερη βούλησή της την ψευδή διαβεβαίωση στον σύζυγο ότι είναι παρθένος (ας μην την έδινε ρε φίλε, δεν χάθηκαν οι άντρες!), στην άλλη η σύζυγος ξυλοκοπήθηκε παρά την θέλησή της. Πού είναι η ομοιότητα και γιατί να μπουν στο ίδιο τσουβάλι;
Φυσικά ! Όσοι αποδεχόμαστε την θεωρία του Δαρβίνου, πρέπει να δεχθούμε ότι ο ισλαμισμός ε’ιναι καλύτερα προσαρμοσμένος στην φύση του ανθρώπου και εξαπλώνεται, ενώ η θρησκεία των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του περιβάλλοντος (μια χριστιανική αίρεση που τυγχάνει να είναι της μοδός) συρρικνώνεται.
Σωστή παρατήρηση. Ο κόσμος του μέλλοντος θα είναι πολύ πιο συντηρητικός απ’ τον σημερινό.
Θανάση, κατά βάση συμφωνούμε. Λες ακριβώς το ίδιο πράγμα με εμένα, από την ανάποδη.
Αυτό που λες μοιάζει απόλυτα λογικό, και το έχω σκεφτεί και εγώ: δύο συναινούντες ενήλικοι συνάπτουν ένα συμβόλαιο και ο καθένας υπόσχεται στον άλλον ορισμένα πράγματα – οικονομική υποστήριξη, τεκνοποίηση, σεξουαλική αποκλειστικότητα, πλύσιμο πιάτων, οτιδήποτε. Ο ένας δεν τηρεί το συμβόλαιο, ο άλλος ζητά ρήξη του συμβολαίου. Πού είναι το πρόβλημα;
Στο ότι οι αρχικές απαιτήσεις του συμβολαίου παραβίαζαν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.
Στο ότι το αρχικό συμβόλαιο υπογράφηκε τύποις μόνον ελεύθερα, αλλά ουσιαστικά βεβιασμένα (επιβεβλημένα λόγω κουλτούρας και παράδοσης).
Δεν θα έπρεπε να επιτρέπεται σε ένα συμβόλαιο να απαιτείται από κάποιον συμβαλλόμενο να δεσμευτεί ως προς την παρθενία σου, ούτε ως προς την σεξουαλική του δραστηριότητα. Όπως ακριβώς δεν επιτρέπεται να συναφθεί ένα συμβόλαιο όπου κάποιος θα δέχεται “οικειοθελώς” να εργάζεται 12 ώρες την ημέρα για 25 ευρώ, ή ένα συμβόλαιο όπου κάποιος θα δέχεται να δώσει τα παιδιά για υιοθεσία με χρηματικό αντάλλαγμα, ή να πουλήσει τα όργανά του, έτσι δεν θα έπρεπε να είναι αποδεκτό και ένα συμβόλαιο που να απαιτεί παρθενία (κατ’ εμέ ούτε και ένα συμβόλαιο που να απαιτεί σεξουαλική αποκλειστικότητα).
Κατά τα άλλα, μια που το συμβόλαιο αυτό υφίσταται και είναι κοινωνικά και νομικά αποδεκτό, τάσσομαι κι εγώ μαζί σου υπέρ της απόφασης της Λίλλης. Ο γαμπρός εξαπατήθηκε, δικαίως λοιπόν ζητά ακύρωση του συμβολαίου.
Για μένα ωστόσο δεν θα έπρεπε να υφίστανται τέτοια συμβόλαια.
Αόρατη μελάνη,
πας να μας τρελάνεις μου φαίνεται με το σχόλιο ότι “οι αρχικές απαιτήσεις του συμβολαίου παραβίαζαν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα.” Είναι βασικό ανθρώπινο δικαίωμα το να γ..ω διαφορετική σύντροφο κάθε βράδυ? Ποιο σύνταγμα το κατοχυρώνει αυτό? Και όταν κολήσω σύφιλη επειδή η σύζηγός μου στο οργιάκι που είχε οργανώσει δεν έλαβε τα απαραίτητα μέτρα ή το παιδί μου βγεί σαν τον Σοφοκλή Σχορσιανίτη ενώ εγώ είμαι ξανθός και γαλανομάτης τι γίνεται? Αν εσύ θες σεξουαλική ποικιλία μην παντρευτείς ή βρες μια γυναίκα που να γουστάρει το swinging lifestyle. Δε μπορείς όμως να απαγορεύσεις στους υπόλοιπους να συνάπτουν το γαμήλιο “συμβόλαιό” τους με τον τρόπο που εκείνοι επιθυμούν. Εγώ να θέσω λοιπόν αλλιώς το ερώτημα. Η μαζοχίστρια γυναίκα που γουστάρει να τη δένει ο σύζυγος στο κρεβάτι κατά την σεξουαλική επαφή θα πρέπει να έχει μετά δικαίωμα να τον μηνύσει για άσκηση σωματικής βίας? Και αν υπάρχει κάποιο συμβόλαιο θα πρέπει να ακυρωθεί γιατί παραβιάζει βασικό δικαίωμα?
Ὅποιος ἔχει συντάξει συμβόλαιο ξέρει καλά ὅτι τὰ περισσότερα σημαντικὰ τὰ ἀφὴνει ἔξω. Εἶναι μιὰ άκόμα ἀνοησία τῶν δικηγόρων ποὺ στὴριξαν διανοητικῶς τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάσταση ἡ ἰδέα ὅτι οἱ σχέσεις τῶν ἀνθρώπων μποροῦν νὰ ρυθμισθοῦν ἀποτελεσματικὰ μὲ χαρτὶ καὶ μελάνι. Οἱ Ἄγγλοι, πιὸ ρεαλιστὲς, ἀρνοῦνται μέχρι σήμερα τὸ γραπτό σύνταγμα.
Αγαπητέ μου Κώστα,
σωστά, πολύ σωστά κατάλαβες! Πάω να σας τρελάνω! Πάω να βάλω το μυαλό σας να μπλοκάρει λίγο, για να δουλέψει προς διαφορετική κατεύθυνση. Πάω να δείξω ότι πράγματα που θεωρούμε “σωστά” “καλά” και “φυσικά” συχνά δεν είναι τίποτε άλλο παρά πολιτισμικά χαρακτηριστικά της κουλτούρας μας, ενώ σε μια άλλη κουλτούρα μπορεί να φαντάζουν παράλογα.
Πέρα από το νομικό κομμάτι της ιστορίας, που το τοποθέτησε πολύ ωραία ο Θανάσης (“αφού μου υποσχέθηκες παρθενία κυρά μου και με γέλασες, σπάει το συμβόλαιο”), υπάρχει και το πολιτισμικό. Πολλοί από εμάς σκέφτονται “μα τι παράλογο, μα τι οπισθοδρομικό, να θέλει να είναι παρθένα η κοπέλα, και τέλος πάντων άντε πες ότι το θέλει, να επιμένει να διαλύσει το γάμο του για το λόγο αυτό!” χωρίς να βλέπουμε ότι είναι (ή δεν είναι) εξίσου “παράλογο” να επιμένει κανείς να του είναι σεξουαλικά πιστή η κοπέλα και αν δεν είναι να επιμένει να διαλύσει το γάμο του για το λόγο αυτό.
Δεν θέλω να πω με αυτό ότι πρέπει να ξεκινήσουμε όλοι ομαδικώς τα όργια. Θέλω να πω ότι και εμείς έχουμε κάποιες πεποιθήσεις σχετικά με το “σωστό” στις συντροφικές σχέσεις, και ότι δεν είναι αναγκαστικά πιο λογικές ή πιο βάσιμες από τις πεποιθήσεις των άλλων – απλά τις δικές μας τις θεωρούμε δεδομένες.
Φυσικά και μπορεί καθένας να σχετίζεται όπως θέλει. Να επιλέγει παρθένο σύντροφο, να απαιτεί σεξουαλική αποκλειστικότητα, να ζητά να τον δέρνουν τρις ημερησίως. Υπάρχει λόγος όμως να κατοχυρώνονται και νομικά οι όροι ενός συμβολαίου που επί της ουσίας είναι μια διαπροσωπική σχέση; Δεν μιλάμε για εμπορική συναλλαγή. Μιλάμε για συντροφικότητα, μιλάμε για έρωτα, μιλάμε για σεξ – την πιο στενή και προσωπική επαφή που μπορούν να έχουν δύο άνθρωποι. Είναι άραγε σωστό να καθορίζεται η σεξουαλική μας δραστηριότητα από ένα συμβόλαιο;
Εσύ θέλεις να σου είναι πιστή η γυναίκα σου επειδή το λέει ο νόμος, ή επειδή το αισθάνεται και το επιθυμεί;
Όσο για τα λοιπά που ρωτάς: αν η γυναίκα σου χρησιμοποιήσει προφυλακτικό στο όργιο, δεν θα κολλήσεις απολύτως τίποτα, και το παιδάκι σου θα βγει ξανθό και γαλανομάτικο κατά το δοκούν. Και αν δεν θέλεις η γυναίκα σου να κάνει όργια, φρόντισε να είναι τόσο ικανοποιημένη μαζί σου ώστε να μην επιθυμεί κανέναν άλλον. Υπάρχει λόγος να στο υπογράψει κιόλας;
Σωστά, πολύ σωστά ! Όλα είναι σχετικά. Ὅλη ἡ ζωὴ εἶναι μιὰ ὑποκρισία. Το καλὸ καὶ τὸ κακὸ εἶναι τὸ ἴδιο. Τὸ ἀξιοπερίεργο εἶναι ὅτι οἱ κοινωνίες ποὺ ἔχουν κανόνες, γραπτοὺς ἤ ἀγράφους μεγαλώνουν ἀριθμητικῶς, ἐνῶ αὐτὲς ποὺ θέλουν νὰ πατήσουν καὶ τοὺς λίγους κανόνες ποὺ ἔχουν μικραίνουν. Τυχαῖο εἶναι ;
ΥΓ Εἰναι δυνατὸν ποτὲ νὰ εἶναι ἱκανοποιημένη μιὰ γυναίκα ; Μέγα ἐρώτημα !
Χα χα, υπάρχει μεγάλη δόση αλήθειας στην ερώτηση του κου Γεωργάνα για το αν “Εἰναι δυνατὸν ποτὲ νὰ εἶναι ἱκανοποιημένη μιὰ γυναίκα”. Για κάποιες γυναίκες σίγουρα η απάντηση είναι όχι.
Κατ’ αρχάς, κακά τα ψέματα, υπάρχει καλώς ή κακώς και το συναίσθημα της ζήλιας, για το οποίο δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι είναι αποτέλεσμα πολιτισμικών κανόνων και όχι έμφυτο στα γονίδιά μας μέσω μιας εξελικτικής διαδικασίας.
Κατά τα άλλα, αποδέχομαι ότι όλα είναι σχετικά, και για αυτό εγώ προσωπικά δεν κατακρίνω κάποιον ο οποίος έχει απαίτηση να είναι παρθένα η σύζηγός του στο βαθμό που και εκείνη θέλει να παντρευτεί τον συγκεκριμένο άντρα, όσο οπισθοδρομικό και αν μου φαίνεται. Δεν υπάρχει άλλωστε δικαίωμα στο γάμο. Δεν αποδέχομαι το δικαίωμα να τη σπάει στο ξύλο με το ζόρι.
Έχω ένσταση ωστόσο για το αν κάποια πράγματα όπως η σεξουαλική δραστηριότητα πρέπει να ρυθμίζονται με συμβόλαιο. Η πραγματικότητα είναι ότι η δραστηριότητα μεταξύ άγαμων ερωτικών συντρόφων δε ρυθμίζεται. Για αυτό, όπως πολύ σωστά μου είχε πει πριν από χρόνια η μητέρα μου, ο γάμος έχει μόνο σκοπό να εξυπηρετεί την έναρξη οικογένειας, αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να παντρεύεται κανείς. Κακά τα ψέματα λοιπόν, όταν δυο άνθρωποι ξεκινάνε οικογένεια αυτό σημαίνει επένδυση, οικονομική, ψυχολογική, και άλλη, του ενός προς τον άλλο. Η γυναίκα μπορεί να έχει το σπίτι, ο άντρας ίσως τη συντηρεί όσο εκείνη είναι έγκυος και δε μπορεί να δουλέψει, κ.ο.κ. Σε μια τέτοια σημαντική επένδυση λοιπόν πρέπει να υπάρχουν και κάποια εχέγγυα. Δε μπορεί π.χ. μια γυναίκα να δουλέυει μεροκάματο για να στηρίξει οικονομικά τον άντρας της που σπουδάζει ας πούμε δικηγόρος, και μετά αυτός όταν πιαστεί να τρώει τα χρήματα που βγάζει σε 20χρονες πουτάνες. Ούτε μπορεί ξαφνικά να βρεθεί ο σύζηγος να πρέπει να μεγαλώσει παιδί αγνώστου πατρός επειδή η γυναίκα του πάνω στην κάψα της δεν έβαλε σωστά το προφυλακτικό στον ένα από τους 10 που πήδηξε μέσα στην εβδομάδα. Το να εξαπατήσεις κάποιον με τον οποίο απλώς έχεις σχέση δεν έχει καμια επίπτωση απέναντι στο νόμο. Ο γάμος όμως δεν είναι απλώς η νομιμοποίηση μιας ερωτικής σχέσης. Είναι κάτι πολύ περισσότερο!
Αυτά από έναν παντρεμένο που περιμένει το πρώτο του παιδί.
Κώστα μου, έχεις δίκιο όταν λες ότι ο γάμος δεν είναι απλώς η νομιμοποίηση της ερωτικής σχέσης. Για την ακρίβεια, ο γάμος δεν έχει καμμία σχέση με την ερωτική σχέση. Αν όμως λέγοντας “ερωτική σχέση” εννοούσες τη σεξουαλική σχέση, τότε θα έλεγα ναι, και αν αντικαταστήσουμε τη λέξη “νομιμοποίηση” με τη λέξη “θεσμοθέτηση” θα συμφωνήσω απολύτως μαζί σου.
Ο γάμος δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με τον έρωτα. Υπάρχει τεράστια παραπληροφόρηση στο θέμα αυτό από λογοτεχνία, κινηματογράφο, παράδοση κλπ. Ο γάμος είναι ένα νομικό και κοινωνικό συμβόλαιο που θεσμοθετεί ένα πλαίσιο ρύθμισης της σεξουαλικής, οικονομικής, οικογενειακής ζωής.
Και βέβαια πρέπει να υπάρχουν εχέγγυα! Ευτυχώς λοιπόν που υπάρχει ο γάμος, νόμιμος και με τη βούλα, για να προστατέψει τη σύζυγο που δουλεύει 20 χρόνια και στηρίζει οικονομικά τον άντρα της. Είναι ένας εξαίρετος και αποτελεσματικός θεσμός. Γι’ αυτό άλλωστε όπως όλοι ξέρουμε, οι παντρεμένοι ουδέποτε πηγαίνουν σε 20χρονες πουτάνες, άλλωστε παντρεμένοι και παντρεμένες δεν διανοούνται να κάνουν σεξ με άλλους ως γνωστών, γιατί σέβονται και τιμούν το θεσμό του γάμου. Αμήν.
Καλώς να ορίσει το πρώτο σας παιδί! Καινούρια ζωή ίσον χαρά και ελπίδα. Σας εύχομαι ολόψυχα να είστε ευτυχισμένοι.
Αγαπητέ κύριε Γεωργανά,
φυσικά και δεν είναι ποτέ ικανοποιημένες οι γυναίκες! Πάντα αναζητούν το καλύτερο, γι’ αυτό και χάρη σε αυτές προοδεύει η κοινωνία μας! 🙂
Πολύ ενδιαφέρουσα η δήλωσή σας ότι οι κοινωνίες που έχουν πολλούς κανόνες (εννοείται φαντάζομαι ότι τους τηρούν κιόλας, ή μήπως όχι;) αυξάνονται, ενώ εκείνες που έχουν λίγους κανόνες και θέλουν να τους καταπατούν, μειώνονται.
Σε ποιες κοινωνίες αναφέρεστε;
Εξ όσων γνωρίζω (λίγα ομολογώ, δεν είμαι κοινωνιολόγος) όλες ανεξαιρέτως οι κοινωνίες έχουν κανόνες, και στις περισσότερες, αν όχι σε όλες, υπάρχει μια μεγαλύτερη ή μικρότερη τάση παραβίασης των κανόνων.
Και πάλι από τα ελάχιστα που γνωρίζω, παρατηρώ ότι στις κοινωνίες με πιο προοδευτικούς και λιγότερο περιοριστικούς κανόνες (ας πούμε στα νησιά του Ειρηνικού πριν την έλευση των ευρωπαίων ή στη σύγχρονη Ισλανδία) υπάρχει μικρότερη τάση παραβίασης και μεγαλύτερη κοινωνική ευταξία.
Θα με ενδιέφερε να μάθω τι γνωρίζετε επί του θέματος.
Αγαπητή μελάνη, αν είναι να συμφωνήσουμε ας αντικαταστήσουμε τις λέξεις που χρησιμοποίησα με αυτές που εσύ θες, κανένα πρόβλημα.
Τώρα, το ότι κάποιοι παντρεμένοι άντρες πηγαίνουν με νεαρές πουτάνες (αν κατάλαβα καλά το σαρκασμό σου) δε συνεπάγεται ότι οι κυρώσεις θα πρέπει να πάψουν να υπάρχουν, κατά την ίδια λογική που και το γεγονός ότι κάποιοι οδηγούν με ταχύτητα που ξεπερνά το όριο δε συνεπάγεται ότι πρέπει να καταργήσουμε τα ορία ταχύτητας και τις κυρώσεις προς αυτούς που τα παραβαίνουν. Εν πάση περιπτώση, δεν έχω δεδομένα, και άρα δε ξέρω αν και πόσο τέτοιες κυρώσεις λειτουργούν αποτρεπτικά, και τέλος πάντων ούτε και εγώ θα ήθελα να είμαι παντρεμένος με κάποια που δε μου βάζει κέρατα απλά και μόνο γιατί φοβάται το νόμο όπως έγραψες πριν. Βασικός σκοπός της νομοθεσίας όμως είναι να προστετεύσει τον/την σύζηγο και την επένδυση που έχει κάνει στο γάμο από την αθέτηση των όρων από τον άλλο. Θες να πηδάς 20χρονες πουτάνες, οκ, έχεις βέβαια το δικαίωμα, αρκεί να αποζημιώσεις την σύζηγο που επένδυσε στο γάμο. Και τζαμπατζής και γαμίκουλας δεν γίνεται.
Τέλος, σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σου.
Εννοώ ότι δημογραφικώς οι μουσουλμάνοι αυξάνονται και πληθύνονται ενώ οι πιστοί της θρησκείας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μειώνονται, τόσο ως ποσοστό τού συνολικού πληθυσμού της γης, όσο και ως απόλυτος αριθμός.
Δεν αποκλείεται η κοινωνική ευταξία στην οποία αναφέρεσθε αγαπητή Αόρατη Μελάνη να είναι προϊόν προηγουμένης ισχυροτάτης καταπιέσεως. Αν θυμάμαι καλά, η Σουηδία είναι η τελευταία Ευρωπαϊκή χώρα που κατήργησε την υποχρεωτική στείρωση των διανοητικώς καθυστερημένων. Επειδή δε η ζωή βγαίνει πρώτη και το χούι δεύτερο, η Σουηδία είναι και η πρώτη Ευρωπαϊκή χώρα που υιοθετεί το παράδειγμα των ΗΠΑ στην παρακολούθηση των τηλεπικοινωνιών.
Κώστα, λέω να μην δώσω συνέχεια στην κουβέντα, γιατί έχει ξεφύγει πολύ από το αρχικό θέμα της ανάρτησης (εξαιτίας μου φυσικά, και δεν θα ήθελα να το παρατραβήξω γιατί καταντά trolling). Τις απόψεις μου περί γάμου τις έχω αναφέρει σε δικές μου αναρτήσεις με ετικέτα “οικογένεια”, οπότε όποιος θέλει ας τις διαβάσει εκεί.
Σε γενικές γραμμές, θεωρώ ότι το οικονομικό θέμα (που θίγεις με το παράδειγμά σου) μπορεί να διευθετηθεί νομικά και χωρίς γάμο, ότι δεν συντρέχει λόγος να συνδέεται με τον έλεγχο της σεξουαλικότητας, ότι μπορούν να υπάρξουν εναλλακτικοί διακανονισμοί, και οπωσδήποτε ότι δεν έχει κανένα νόημα η θεσμοθέτηση της σεξουαλικής αποκλειστικότητας. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι δεν αποτρέπει κανέναν απολύτως από το να κερατώνει το σύντροφό του αν το θέλει.
Κύριε Γεωργανά,
ευχαριστώ για τη διευκίνιση. Πράγματι εκ πρώτης όψεως μοιάζει να είναι όπως τα λέτε, αν και δεν γνωρίζω κατά πόσον υπάρχουν επίσημα συγκριτικά στοιχεία για τις ομάδες που αναφέρετε. (για τους μουσουλμάνους θα υπάρχουν, για τους υποστηρικτές των ανθρώπινων δικαιωμάτων αμφιβάλλω).
Όσο για το επόμενο σχόλιο, πραγματικά δεν ξέρω τι να πω, διότι η γνώση μου των κοινωνιών που ανέφερα δεν είναι τόσο βαθιά. Ωστόσο αμφιβάλω ότι οι ιθαγενείς της Σαμόα καταπιέζονταν βαθύτατα για να έχουν κοινοβιακή ερωτική ζωή. Έχω την εντύπωση ότι μάλλον ένιωθαν ελεύθεροι. (με κάθε επιφύλαξη, θα το ψάξω και να χρειαστεί θα επανέλθω, διότι ενδέχεται να πρόκειται για εξιδανίκευση από μέρους μου).
Στη σύγχρονη Ισλανδία, σχημάτισα την εντύπωση ότι επικρατεί μια μάλλον φιλελεύθερη ιδεολογία ως προς τους κοινωνικούς θεσμούς, ότι η κρατική παρεμβατικότητα είναι μάλλον περιορισμένη ενώ οι κρατικές παροχές είναι ικανοποιητικές (ιδανικός συνδυασμός αν είναι αλήθεια), και ότι η εγκληματικότητα είναι ελάχιστη όχι χάρη στην καταπίεση, αλλά χάρη στην εξασφάλιση καλού βιοτικού επιπέδου για όλους.
Για τη Σουηδία δεν ξέρω και πολλά, ομολογώ, γι’ αυτό άλλωστε και δεν την έθεσα ως παράδειγμα. Τα δύο στοιχεία που αναφέρετε δεν μου αρκούν για να κρίνω. Μπορεί να παρακολουθούν της τηλεπικοινωνίες και να θεωρούν σημαντική την ευγονική, αλλά να είναι πολύ φιλελεύθεροι στο θέμα των συντροφικών και ερωτικών σχέσεων (και αν ισχύει αυτό, θα έπρεπε να δούμε στη συνέχεια τι συνέπειες έχει στην ευρύτερη κοινωνία).
Ψάξτε το και θα δείτε ότι κάποιου είδους αυτοέλεγχος και συναφής προς αυτόν περιορισμός της ελευθερίας είναι απαραίτητος για κάθε μορφής κοινωνική ζωή. Αυτός ο περιορισμός περιλαμβάνει και την ερωτική ζωή. Είμαι βέβαιος ότι και στην Σαμόα, όπου υποτίθεται δεν υπήρχε σεξουαλική αποκλειστικότητα, όλοι θα είχαν απαιτήσεις για κάτι απαγορευμένο. Εξεταστέον εάν αυτός ο αυτοέλεγχος πρέπει να νομοθετείται από τα σύγχρονα κοινοτικά μορφώματα που αποκαλούν εαυτά «κράτη».
Τέλος, παρακαλώ πολύ να τονίζετα σωστά το επώνυμό μου : Γεωργάνας.
Ευχαριστώ.
Η ταχύτερα αναπτυσσόμενη δημογραφικά θρησκεία στον κόσμο είναι ο χριστιανισμός, και όχι η μουσουλμανική θρησκεία.
Κύριε Γεωργάνα,
ζητώ συγγνώμη για την αβλεψία και τον παρατονισμό, μεγάλη απροσεξία από μέρους μου.
Τα όσα λέτε είναι αρκετά γενικόλογα για να μπορώ να συμφωνήσω άνετα μαζί σας. Πράγματι κάποιος αυτοέλεγχος και περιορισμός είναι απαραίτητος για την κοινωνική ζωή – καθώς και κάποιος εκ των έξω έλεγχος. Ωστόσο οι διάφορες κοινωνίες διαφέρουν πάρα πολύ στο βαθμό, στη φύση, και στον τρόπο εφαρμογής του ελέγχου.
Δεν ξέρω πώς ένιωθαν στη Σαμόα, ούτε κι εσείς άλλωστε. Ξέρω απλώς ότι όσο περισσότερες απαγορεύσεις υφίστανται σε οποιοδήποτε πλαίσιο, τόσο πιο έντονη είναι η επιθυμία να γευθεί κανείς απαγορευμένους καρπούς (εσκεμμένα γενικόλογο και αυτό).
Δὲν φαίνεται πολὺ σωστὸ αὐτό :
http://www.foreignpolicy.com/story/cms.php?story_id=3835
Μᾶλλον τὸ ἀντίθετο συμβαίνει, ποὺ εἶναι καὶ τὸ πιὸ λογικό …
Πράγματι αυτό που λέει ο κύρος Γεωργάνας μοιάζει απόλυτα λογικό.
Τα στοιχεία προέρχονται από χριστιανική βάση δεδομένων. Θα ήταν πιο αξιόπιστα αν προέρχονταν από μια αμερόληπτη πηγή (άραγε υπάρχουν αμερόληπτες πηγές;)
Ελλείψει άλλων στοιχείων πάντως, δεν νομίζω ότι έχει νόημα να εκφέρει κανείς άποψη – μπορεί να ισχύει το ένα, μπορεί και το άλλο.