Ποιός ο Νέος Φιλελευθερισμός
Ιούλ 16th, 2007 | Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος| Κατηγορία: Ελλάδα, Φιλελευθερισμός |
Email This Post
|
Print This Post
|
Η Ελλάδα έχει ανάγκη από έναν νέο πολιτικό λόγο, προσαρμοσμένο στα τεχνολογικά και πολιτιστικά πρότυπα της παγκοσμιοποιημένης εποχής μας
του Αθανάσιου Παπανδρόπουλου
Παρά τις κάποιες επιφυλάξεις και αντίθετες προβλέψεις, εκτίμησή μας είναι ότι ο φιλελευθερισμός θα είναι για τον 21ο αιώνα κυρίαρχη πολιτική αντίληψη, τρόπος ζωής, αλλά και κουλτούρα. Κυρίως δε μία κουλτούρα της οποίας καθοριστικός παράγοντας για την διαμόρφωση και την διάδοσή της θα είναι το πρωτείον του ατόμου –δηλαδή ο άνθρωπος, η προσωπικότητά του και η πολύπλευρη ανάπτυξή του υπό καθεστώς ελευθερίας.
Μία ελευθερία, εξάλλου, η οποία ενισχύεται σήμερα, όπως θα συνεχίσει να ενισχύεται και στο μέλλον, από τεράστια τεχνολογικά ερείσματα, ευνοϊκά προς την δημιουργία γνώσεων μέσω της παγκοσμιοποίησης των πληροφοριών. Προδιαγράφεται, έτσι, μία φιλελεύθερη νομοτελειακή πραγματικότητα, η οποία, σε πολλές αναπτυγμένες χώρες, κυρίως της Ευρώπης, έχει ήδη προσλάβει και σαφέστατες πολιτικές εκφράσεις ευρύτατου φάσματος.
Ωστόσο, συμβαίνει κάτι περίεργο. Το σχεδόν νομοτελειακό αυτό γεγονός, περισσότερο από τους φιλελεύθερους, έχουν συνειδητοποιήσει οι εχθροί του πολιτικού και οικονομικού φιλελευθερισμού –δηλαδή οι παλαιοκομμουνιστές, οι ακροδεξιοί, οι απογοητευμένοι του μαοϊσμού, οι σοσιαλχριστιανοί και γενικώς όλοι αυτοί που αντιδρούν σε κάθε φαινόμενο προόδου και παγίωσης ανοικτών κοινωνιών. Πολεμούν δε τον φιλελευθερισμό με τα γνωστά και δοκιμασμένα όπλα του παρελθόντος, αυτά που κατά κόρον χρησιμοποίησαν οι εχθροί των ανοικτών κοινωνιών με στόχο να τις κλείσουν. Τα όπλα αυτά είναι η μυθοπλασία, η μυθολογία των λέξεων, ο ακραίος εθνικισμός, η θρησκοληψία, η πρόκληση φόβου και η γελοία ξύλινη γλώσσα με τις κενές περιεχομένου λέξεις.
Στο πλαίσιο αυτό, οι εχθροί της ελευθερίας επιδιώκουν να ενοχοποιήσουν κάθε άτομο που θέλει να σκέπτεται και να συμπεριφέρεται ελεύθερα, κατηγορώντας το ότι είναι «νέο-φιλελεύθερο», υπέρμαχο του «άγριου καπιταλισμού». Ακόμη και σήμερα, η προ δεκαπενταετίας κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και η συνακόλουθη διάλυσή της αποδίδεται στον φιλελευθερισμό και έτσι παραγράφονται 72 χρόνια εξοντωτικού ολοκληρωτισμού, ο οποίος αφαίρεσε από τον ρωσικό λαό κάθε ικμάδα προσωπικής δημιουργίας και έφεσης για ανάληψη πρωτοβουλιών. Αποτέλεσμα, η επώδυνη για την σημερινή Ρωσία περίοδος μετάβασης από τον κολλεκτιβισμό στην οικονομία της αγοράς. Οικονομία η οποία επίσης σήμερα είναι σοβαρά νοθευμένη από το καθεστώς του προέδρου Βλ. Πούτιν, το οποίο είναι αυταρχικό και αρκετά συγκεντρωτικό.
Μέσα, λοιπόν, σε αυτό το νέο περιβάλλον ιδεολογικής τρομοκρατίας και θρησκοεθνικιστικής υστερίας, οι λιγοστοί Έλληνες φιλελεύθεροι όχι μόνον έχουν χάσει την λαλιά τους, αλλά ίσως να αισθάνονται και ενοχές για τις συντριπτικές, αλλά αιματηρές, νίκες που η δημοκρατία, η ελευθερία και η οικονομία της αγοράς πέτυχαν κατά όλων των ολοκληρωτισμών οι οποίοι ταλαιπώρησαν την ανθρωπότητα στην διάρκεια του 20ου αιώνα.
Από την πλευρά της, η ελληνική δεξιά έχει αποβάλει από το λεξιλόγιό της την λέξη «φιλελευθερισμός», τελεί υπό πλήρη ιδεολογική σύγχυση και, κάτω από την πίεση των ακροδεξιών στοιχείων τα οποία οργιάζουν στους κόλπους της, βρίσκεται σε χαρακτηριστική αδυναμία να διατυπώσει ένα συγκροτημένο πολιτικό όραμα. Αρκείται, έτσι, σε μία ανούσια περί μεταρρυθμίσεων φιλολογία που, σε μεγάλο βαθμό, δεν ξεπερνά το επίπεδο των ευχολογίων.
Ακόμα χειρότερα, είναι παγιδευμένη από την αριστερή φρασεολογία και την λαϊκιστική κενολογία των μέσων μαζικής επικοινωνίας, τα οποία είναι σήμερα ο μεγάλος εχθρός του φιλελευθερισμού στην Ελλάδα. Έτσι, χρησιμοποιεί κατά κόρον το λεξιλόγιο των αντιπάλων της και, συνεπώς, είναι χαμένη από χέρι. Χωρίς ιδέες, χωρίς οράματα για τον 21ο αιώνα, χωρίς γνώση των κατακλυσμιαίων αλλαγών που πραγματοποιούνται με επιταχυνόμενους ρυθμούς σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής των αναπτυγμένων χωρών, η ελληνική δεξιά αδυνατεί να δώσει μία νέα φιλελεύθερη ερμηνεία στην σημερινή πραγματικότητα και, τελικώς, αυτό θα αποδειχθεί το μοιραίο λάθος της.
Η ελληνική κοινωνία, στην παρακμιακή και αγκυλωμένη κατάσταση που βρίσκεται σήμερα, δεν έχει ανάγκη από άτολμους μεταρρυθμιστές ή ξεπερασμένους διαχειριστές του στρεβλού παρελθόντος της. Χρειάζεται τολμηρούς ανανεωτές, που θα μπορέσουν να την απογειώσουν και να την εκσυγχρονίσουν. Η –χωρίς ιδέες και πολιτικό λόγο– ελληνική κεντροδεξιά θα πρέπει να καταλάβει ότι το κλασσικό παράδειγμα της βιομηχανικής κοινωνίας η οποία στηριζόταν σε ένα παραγωγικό μοντέλο με υλικούς συντελεστές παραγωγής, σήμερα έχει ξεπεραστεί.
Οι αποδοτικότερες οικονομικές δραστηριότητες τού σήμερα και τού αύριο θα έχουν ως κεντρικό συντελεστή της οργάνωσής τους την πληροφορία, την γνώση και την ευφυΐα. Η προστιθέμενη αξία σε πάμπολλες περιπτώσεις δεν παράγεται ούτε από τον χρόνο, ούτε από τον όγκο της εργασίας, αλλά είναι συνάρτηση των δημιουργικών ικανοτήτων του ατόμου. Η σημερινή τεχνογνωσία στηρίζεται κατά κύριο λόγο στην δημιουργική γνώση και στην υψηλή ποιότητα των παραγόμενων προϊόντων και δευτερευόντως σε άλλους συντελεστές παραγωγής. Στις σημερινές συνθήκες, η εργασία, όπως την περιέγραφαν πριν 200 χρόνια ο Άνταμ Σμιθ και ο Καρλ Μαρξ, δεν βρίσκεται πλέον στο επίκεντρο της ανθρώπινης δραστηριότητας. Στον κλάδο της πληροφορικής αντιπροσωπεύει 7% του συνολικού κόστους ενός προϊόντος και στις λοιπές βιομηχανικές δραστηριότητες δεν ξεπερνά, κατά μέσον όρο, το 20%.
Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι στην σύγχρονη φιλελεύθερη οικονομική πραγματικότητα –στην οποία, ζωτικό ρόλο παίζουν οι χρηματοοικονομικές δραστηριότητες– παρατηρείται στον αναπτυγμένο κόσμο μία συνεχής υποχώρηση της οικονομίας της παραγωγής προς όφελος της οικονομίας της δημιουργίας. Με αποτέλεσμα, οι περισσότερες μορφές παραδοσιακής δραστηριότητας να είναι μηδενικής λειτουργικότητας. Παράλληλα, οι κοινωνικοί δεσμοί επίσης εξελίσσονται με μεγάλη ταχύτητα. Ξεφεύγουν από τις ιεραρχικές δομές και κατευθύνονται προς την δυναμική του δικτύου.
Στο μέτρο που η οικονομία θα στηρίζεται αποκλειστικά στον νεωτερισμό, και άρα θα έχει ανάγκη από μόνιμες ανταλλαγές ιδεών και πληροφοριών μεταξύ δικτυωμένων πυρήνων εργασίας, τα επικοινωνιακά δίκτυα θα αποκτούν όλο και πιο καθοριστική σημασία. Παράλληλα, θα απαιτούν ανθρώπους ανοικτούς, πολύγλωσσους, δημιουργικούς, με έντονη την αίσθηση της ελευθερίας στις αντιλήψεις και τις συμπεριφορές τους. Οι εργαζόμενοι τού σήμερα και τού αύριο θα πρέπει να σκέπτονται σαν επιχειρηματίες και να είναι αποφασισμένοι να αλλάξουν επάγγελμα τρεις και τέσσερις φορές στην διάρκεια της καρριέρας τους. Θα πρόκειται για μία νέα κατηγορία εργαζομένων, η οποία, από πολιτικής πλευράς, θα είναι αντικειμενικά ελεύθερη.
Επίσης, μέσω της ανάπτυξης του λαϊκού καπιταλισμού, με εργαλείο του την χρηματιστηριακή αγορά, αλλάζει σταδιακά και η φύση των μεσαίων τάξεων στον αναπτυγμένο κόσμο. Ιδιαιτέρως δε στην Ευρώπη, όπου η γενιά του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου έφθασε στο τέλος της. Σήμερα αναδύεται μία νέα μεσαία τάξη, που έχει διαφορετικές προσλαμβάνουσες παραστάσεις από ό,τι οι γενιές του ’50, του ’60, του ’70, του ’80 και ομιλεί διαφορετική γλώσσα. Κατά συνέπεια, έχει ανάγκη και από μία νέα πολιτική έκφραση, προσαρμοσμένη στα τεχνολογικά και πολιτιστικά δεδομένα της εποχής μας, όπως και στις παγκοσμιοποιημένες μορφές επικοινωνίας.
Έτσι, είναι εκ των ων ουκ άνευ η ύπαρξη στην χώρα μας ενός νέου και φιλελεύθερου πολιτικού πνεύματος, απαλλαγμένου από ενοχές και αγκυλώσεις της τριτοκοσμικής και εθνικιστικής ιδεολογικής τρομοκρατίας. Θα πρέπει δε να θεωρείται βέβαιον ότι αυτή η προοπτική θα συναντήσει πολύ ισχυρές αντιστάσεις και λυσσώδη πόλεμο από όλους αυτούς που θέλουν την ελληνική κοινωνία μίζερη και ανελεύθερη.
“Προδιαγράφεται, έτσι, μία φιλελεύθερη νομοτελειακή πραγματικότητα, η οποία, σε πολλές αναπτυγμένες χώρες, κυρίως της Ευρώπης, έχει ήδη προσλάβει και σαφέστατες πολιτικές εκφράσεις ευρύτατου φάσματος.”
Η νομοτελειακή της φύση προφανώς οφείλεται στη θεϊκή της προέλευση.
“Μέσα, λοιπόν, σε αυτό το νέο περιβάλλον ιδεολογικής τρομοκρατίας και θρησκοεθνικιστικής υστερίας, οι λιγοστοί Έλληνες φιλελεύθεροι όχι μόνον έχουν χάσει την λαλιά τους, αλλά ίσως να αισθάνονται και ενοχές για τις συντριπτικές, αλλά αιματηρές, νίκες που η δημοκρατία, η ελευθερία και η οικονομία της αγοράς πέτυχαν κατά όλων των ολοκληρωτισμών οι οποίοι ταλαιπώρησαν την ανθρωπότητα στην διάρκεια του 20ου αιώνα.”
Δεν χρειάζεται να ανησυχούν οι λιγοστοί Έλληνες φιλελεύθεροι. Δεν χρειάζεται να πείσουν -αφού τα περί του αντιθέτου επιχειρήματα είναι ιδεολογική τρομοκρατία κατά τον συγγραφέα- ούτε να είναι η πλειοψηφία για να καθορίζουν την πορεία της πολιτικής.
“Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι στην σύγχρονη φιλελεύθερη οικονομική πραγματικότητα –στην οποία, ζωτικό ρόλο παίζουν οι χρηματοοικονομικές δραστηριότητες– παρατηρείται στον αναπτυγμένο κόσμο μία συνεχής υποχώρηση της οικονομίας της παραγωγής προς όφελος της οικονομίας της δημιουργίας.”
Για την ακρίβεια μεταφορά της οικονομίας της παραγωγής προς όφελως της οικονομίας των υπηρεσιών. Δημιουργία είναι η παραγωγή άυλων αλλά και υλικών προϊόντων.
“Οι εργαζόμενοι τού σήμερα και τού αύριο θα πρέπει να σκέπτονται σαν επιχειρηματίες και να είναι αποφασισμένοι να αλλάξουν επάγγελμα τρεις και τέσσερις φορές στην διάρκεια της καρριέρας τους.”
Από ταμίας σουπερ μάρκετ, πωλητής σε πολυκατάστημα, τηλεφωνητής σε εταιρεία κινητής τηλεφωνίας κλπ. Να σκέπτεται σαν επιχειρηματίας και να ξεχνά το πόσο αμοίβεται, αν έχει ωράριο, κοινωνική ασφάλιση, δημόσια περίθαλψη.
Γιατί κ. Stathis πέφτεις από τα σύννεφα και κάνεις ειρωνικές παρατηρήσεις; Μια ματιά στον κόσμο γύρω σου , έξω από τον δικό σου μικρόκοσμο , αρκεί.
Ο φιλελεύθερος τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς πάντως δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με την έννοια του φιλελευθερισμού (ως πολιτικού κινήματος ή ιδεολογίας). Αφορά και αγγίζει ένα ευρύτερο φάσμα ανθρώπων με διάφορες κομματικές επιλογές. Έτσι δεν είναι;
Το άρθρο είναι πολύ εύστοχο και πιάνει το νόημα. Ζω σε μια περιοχή με μεγάλη ανεργία, από τα μεγαλύτερα ποσοστά στην Ελλάδα. Ωστόσο, κει εγώ και άλλοι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες προσφέρουμε δουλειά αλλά δεν μπορούμε να βρούμε προσωπικό που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες μας. “Η προστιθέμενη αξία σε πάμπολλες περιπτώσεις δεν παράγεται ούτε από τον χρόνο, ούτε από τον όγκο της εργασίας, αλλά είναι συνάρτηση των δημιουργικών ικανοτήτων του ατόμου.” γράφει ο κ. Παπανδρόπουλος. Εκεί πρέπει να γίνει η συζήτηση. Γιατί δεν υπάρχουν παιδιά που έχουν γνώση ή ανοιχτό μυαλό και όρεξη να μάθουν; Γιατί το εκπαιδευτικό σύστημα τα στέλνει σε άχρηστες σχολές και μετά ψάχνουν για μια δουλειά ότι να ‘ναι;
Ωραία όλα αυτά και σωστά ,αλλά η συζήτηση μεταξυ συγγενών και φίλων δεν είναι αρκετή. Πόσοι λαμβάνουν μέρος στις συζητήσεις, πόσοι λαμβάνουν e mail από τον κύριο Περλικό; Δε θα ήθελα να απογοητεύσω το κόμμα που μόλις άρχισε την προσπάθειά του ,απλά επισημαίνω ότι η ψήφος θέλει κυνήγι. Φυσικά δε μιλάω για ρουσφέτια και ψυχολογικές πιέσεις προς τους πολίτες, μιλάω για προεκλογικές συγκεντρώσεις εντός και εκτός Αττικής ,για κανένα δελτίο Τύπου σε εφημερίδες ,έστω και λίγο τηλεοπτικό χρόνο.
Αρκετα καλο το αρθρο, ωστοσο η παρακατω φραση αποτελει παραφωνια
“Προδιαγράφεται, έτσι, μία φιλελεύθερη νομοτελειακή πραγματικότητα”
Νομοτελειακή πραγματικοτητα? Ειναι δυνατον ενας ανθρωπος της γνωσης και της αναζητησης να πιστευει σε νομοτελειακη πραγματικοτητα χωρις να αναιρει τον εαυτο του?
Ναι, κάπως έτσι! Το «ελεύθερο άτομο» στην υπηρεσία και δούλεψη του κεφάλαιου… Δεν εκπλήσσομαι για την αμελητέα απήχηση νεοφιλελεύθερων απόψεων σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Οι νεοφιλελεύθεροι θα εξακολουθούν να αποτελούν μια πολιτική κάστα χωρίς θεμέλια, μπλεγμένη στις αντιφάσεις του συστήματος που με νύχια και δόντια προσπαθούν να εξωρραίσουν. Αλλά θα ήθελα να σταθώ σε δύο σημεία του άρθρου. Οι αντιφάσεις και ιδεαλιστικές ασάφειες είναι αναρίθμητες, ώστε αυτό να αποδέχεται μια πιο λεπτομερή κριτική.
«…Στις σημερινές συνθήκες, η εργασία, όπως την περιέγραφαν πριν 200 χρόνια ο Άνταμ Σμιθ και ο Καρλ Μαρξ, δεν βρίσκεται πλέον στο επίκεντρο της ανθρώπινης δραστηριότητας. Στον κλάδο της πληροφορικής αντιπροσωπεύει 7% του συνολικού κόστους ενός προϊόντος και στις λοιπές βιομηχανικές δραστηριότητες δεν ξεπερνά, κατά μέσον όρο, το 20%….».
Τι βρίσκεται στο επίκεντρο της ανθρώπινης δραστηριότητας, αν όχι η εργασία του; Γιατί γίνεται μόνο αναφορά στο «κόστος» και όχι στην «τιμή» ενός προϊόντος (δηλαδή το κόστος και το κεφαλαιακό κέρδος); Το υπόλοιπο 80% του «κόστους» ενός προϊόντος που οφείλεται; Εγώ θα έλεγα στις πρώτες ύλες και την απόσβεση του σταθερού κεφαλαίου (κτιρίων, μηχανημάτων, κτλ.), η αξία των οποίων είναι επίσης αποτέλεσμα της ανθρώπινης εργασίας που και τα δύο αυτά στοιχεία εμπεριέχουν. Παρεμπιπτόντως, η πτωτική τάση του λόγου του «κόστους» της εργατικής δύναμης ως προς το σταθερό κεφάλαιο διαπιστώθηκε και από το Μαρξ, που εξηγεί και τη γενικά πτωτική τάση του ποσοστού του κέρδους. Η ημιμάθεια, που λένε, είναι καμιά φορά χειρότερη από την αμάθεια.
«Η προστιθέμενη αξία σε πάμπολλες περιπτώσεις δεν παράγεται ούτε από τον χρόνο, ούτε από τον όγκο της εργασίας, αλλά είναι συνάρτηση των δημιουργικών ικανοτήτων του ατόμου.»
Εδώ μάλλον ο συγγραφέας φοβείται να παραδεχτεί ότι η αξία ενός προϊόντος μπορεί να εμπεριέχει και πνευματική ανθρώπινη εργασία, όπως και ότι η πνευματική εργασία έχει και αυτή ανταλλακτική αξία και τιμή στο κεφαλαιοκρατικό μας σύστημα.
“Έτσι, είναι εκ των ων ουκ άνευ η ύπαρξη στην χώρα μας ενός νέου και φιλελεύθερου πολιτικού πνεύματος, απαλλαγμένου από ενοχές και αγκυλώσεις της τριτοκοσμικής και εθνικιστικής ιδεολογικής τρομοκρατίας. Θα πρέπει δε να θεωρείται βέβαιον ότι αυτή η προοπτική θα συναντήσει πολύ ισχυρές αντιστάσεις και λυσσώδη πόλεμο από όλους αυτούς που θέλουν την ελληνική κοινωνία μίζερη και ανελεύθερη.”
” Παταξον μεν , ακουσον δε”
Ποσο δικιο αληθεια ειχαν οι αρχαιοι ημων προγονοι, κυριε Παπανδροπουλε!!!!
Εσεις αλλα και πολλοι αλλοι νεοφιλελευθεροι οπως αυτοαποκαλειστε,
δεν ανεχεστε καν την αντιπαραθεση και τον αντιλογο…
Γιατι αραγε….
Μηπως φταιει το οτι ουτε το Αφγανισταν ουτε το Ιρακ , ουτε καν η διαλυση της Σ.Ε εφεραν την ευημερια στον πλανητη…
Μηπως για να μπορουν να αποκτησουν αυτοκινητα οι νεοπλουτοι Ινδοι και Κινεζοι πρεπει σωνει και ντε να ξαναγυρισουμε στα ποδηλατα ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ ΛΙΓΟ ΟΞΥΓΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΕΡΑ ΤΗΣ ΚΙΒΔΗΛΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΣΑΣ….
Ειστε λοιπον σιγουρος τοσο εσεις οσο και οι αλλοι ομοιδεατες σας οτι η τρομοκρατια προερχεται απο τον τριτο κοσμο και οχι απο τους ολιγαρχες που καθοριζουν τις τυχες στον δικο μας , ονομαζοντας δημοκρατια το δικαιωμα του πλουσιου να κραταει την τυχη ολων των υπολοιπων που δουλευουν για αυτον μεσα απο ενα πλεγμα αξιων στα μετρα του, με στοχο τη διατηρηση και οχι την αναπτυξη, τη συντηρηση και οχι το ρισκο , την ημιμαθεια και οχι την αληθεια για το παρελθον μας ….
Δεν θα ειχα καμμια αντιρηση στο κυρηγμα σας αν δεν το ονομαζατε ελευθερια …Νεα η παλια η ελευθερια σημαινει πανω απο ολα το δικαιωμα των πολλων και οχι της ολιγαρχιας…
Σας αρεσει η οχι, οι πολλοι υποφερουν παντου σημερα για να πλουτιζουν και να ευημερουν οι λιγοι…
Οτι συμβαινει γυρω μας , τρομοκρατια κλπ ειναι δικο τους εργο και οι συνεπειες πλητουν μονο εμας τους πολλους ενω αυτους τους κανει πλουσιοτερους…
Ποιοι ειναι αυτοι και ποιοι εμεις ισως να μην το ξερετε λογω ηλικιας…
Στη Χωρα μας παντως πριν απο αρκετα χρονια οταν βγηκαν τα τανκς της ΣΙΑ σους δρομους για να σταματησουν τον Ανδρεα που βρισκοταν ενα σκαλοπατι απο την εξουσια το 1967, καταφεραν να καθυστερησουν τον ρουν της ιστοριας 20 ολοκληρα χρονια!!!!
Αυτο που ζητατε να γινει για ποσα χρονια μιλαμε κυριε Παπανδροπουλε..20, 30 η και περισσοτερα …
Κύριε Κανελλόπουλε και λοιποί δεινόσαυροι της παλιάς εποχής η παγκοσμιοποίηση θα κρατήσει για πολλά χρόνια ακόμη! Θέλετε δεν θέλετε η νέα εποχή θα σας βάλει στη φορμόλη!
Τέλος πια στο status quo!
Τέλος πια στον κρατισμό!
Τέλος πια στο βολονταρισμό! Η εποχή του λαϊκισμού και των ΄΄παχιών αγελάδων΄΄ μπήκε για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας που έλεγε και ο αείμνηστος λαϊκιστής Ανδρέας.
Ήρθε η ώρα της νέας εποχής! Ήρθε η ώρα της νέας γενιάς!
ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ-ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ-ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!
Στις εκλογές που έρχονται η νέα γενιά ψηφίζει Φιλελεύθερη Συμμαχία!