Είναι άραγε μια πρόφαση της κυβέρνησης για να το βάλλει (και αυτή) στα πόδια; Το σενάριο της «ντρίμπλας» που ακουγόταν τις αμέσως επόμενες μέρες μετά την συνέντευξη του ΓΑΠ αδυνατίζει κάθε μέρα και ποιο πολύ αφού «κυβερνητικοί κύκλοι» συνεχίζουν να τροφοδοτούν τα σενάρια δίνοντας ακόμα και πιθανές ημερομηνίες και άρα καταδεικνύουν σαφή πρόθεση!

Με το δικό μου μυαλό τρεις είναι οι πιθανές  ερμηνείες της «παραφιλολογίας» και των» φημών», ή η κυβέρνηση ψάχνει τρόπο να «αποδράσει» ή υπάρχει πλέον αυτή θρυλούμενη συμφωνία  περί συν-κυβέρνησης και συν-ανάληψης του πολιτικού κόστους ή κυβερνιόμαστε από άτομα επικίνδυνα, άτολμα που θα προξενήσουν τεράστιο κακό στην χώρα.  Τα δύο πρώτα σενάρια έχουν «λογική» και είναι «δημοφιλή», έχουν όμως και σοβαρά κενά. Αν μια κυβέρνηση το βάζει στα πόδια στα δύσκολα, αυτοί οι άνθρωποι γιατί έχουν ανέβει εκεί; Για να μείνουν στην ιστορία ως οι ανίκανοι που γελοιοποιήθηκαν και τράπηκαν σε φυγή; Πόσοι είναι οι μήνες από την ημέρα που ο Κώστας Καραμανλής χαρακτηρίστηκε ως «ρίψασπις» από τον σημερινό πρωθυπουργό; Ήξερε ο τωρινός πρωθυπουργός το βάρος και το μέγεθος της κατηγορίας ή απλά του φάνηκε ωραία η λέξη που του πρότεινα οι σύμβουλοι του; Όσο για την συν-κυβέρνηση με ποιους θα γίνει; Με τον Σαμαρά; Και τι θα λέει κι αυτός; Ότι τώρα τελικά δεν υπάρχει άλλη λύση; Θα γελοιοποιηθεί περισσότερο και απ’ ότι ο Παπανδρέου με το περίφημο «λεφτά υπάρχουν». Μήπως με Ντόρα και Καρατζαφέρη; Καλά εδώ δεν μπορεί να συγκρατήσει το άκρως λαϊκίστικο ΠΑΣΟΚ, ο Πρωθυπουργός, τώρα θα το συγκρατήσει όταν οι παραδοσιακά συντηρητικοί πολιτικοί θα προτείνουν εφαρμογή πολιτικών τόσο μακριά από το σοσιαλισμό όσο η Ελλάδα από την Κίνα; Και θα πάρει το κόστος ο Παπανδρέου να δούμε υπουργό τον Άδωνη με υφυπουργό τον Πλεύρη; Πολύ φοβάμαι ότι συγκροτείται ένα έγκλημα κατά της Ελλάδος, ένα έγκλημα ανικανότητας και καθαρής βλακείας, ένα έγκλημα που έχει δυστυχώς συντελεστεί στο παρελθόν με αληθινά ολέθρια αποτελέσματα για τον τόπο. 

Σε περίπτωση  που η χώρα οδηγηθεί σε εκλογές και καταψηφίσει την πολιτική του μνημονίου θα έχουμε δώσει το τέλειο άλλοθι σε οποιονδήποτε ξένο να αναφωνήσει «η βοήθεια τελείωσε». Όσος πικρό η περίεργο και αν ακούγεται την βοήθεια του μνημονίου την ζητήσαμε εμείς, και (υπο)χρεωθήκαμε γι αυτή, τι εικόνα θα δώσουμε στους πιστωτές μας αν αύριο το πρωί κυβερνά κάποιος που έχει κάνει σημαία του την αντι-μνημονιακή στάση;  Ακόμα όμως και αν δεν συμβεί αυτό,  μια κυβέρνηση που εκλέχθηκε πριν 12(!) μήνες και ζήτησε η ίδια βοήθεια από το εξωτερικό πως θα στοιχειοθετήσει την προ-κήρυξη εκλογών με βάση αυτό το θέμα; Δεν είναι υποχρέωση της να εξηγήσει την αναγκαιότητα αυτής της συμφωνίας στον λαό και να δώσει ένα όραμα στον τόπο; Στο κάτω- κάτω η Τουρκία πέρασε από την επιτήρηση του ΔΝΤ και τώρα είναι η ισχυρότερη οικονομία της Μέσης ανατολής και των Βαλκανίων αποκαλούμενη ως «Κίνα της Ευρώπης» η Αγγλία δέχθηκε επιτήρηση από το ΔΝΤ  και μετά λόγω Θάτσερ πέρασε την μεγαλύτερη οικονομική ακμή της τον τελευταίο αιώνα.

Έχουν σκεφτεί  στην κυβέρνηση ποια θα είναι η στάση των πιστωτών μας σε περίπτωση που η «Λαϊκή» βούληση καταφερθεί εναντίον του «μνημονίου»; Όταν έχει ήδη αρχίσει να συζητείται έντονα η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου αφού ούτε αυτά που πήραμε δεν μπορούμε να ξεπληρώσουμε, θα γυρίσουμε να τους πούμε «δεν σας γουστάρουμε»; και αν κι αυτοί απαιτήσουν τα χρήματα τους για να φύγουν πως θα τα δώσουμε; Το χει σκεφτεί κανείς;

Την αντίδραση  των αγορών την έχει ζυγίσει κανείς, όταν κάποιοι ευχαρίστως θα περάσουν το μήνυμα ότι οι Έλληνες βροντοφώναξαν «αφήστε μας να χρεοκοπήσουμε μόνοι μας»; Πως αντιδρά η κυβέρνηση στις φήμες που θέλουν την Γερμανία μετά χαράς να μας αφήνει να χρεοκοπήσουμε για λόγους ικανοποίησης του εκεί λαϊκού συναισθήματος;

Ο Winston Churchill στα απομνημονεύματα του ανέφερε ξεκάθαρα ότι ένας (ίσως ο κυριότερος) από τους λόγους που μας παράτησαν οι σύμμαχοι το 1922 μόνους μας και καταλήξαμε στην μεγαλύτερη καταστροφή του έθνους  από την ημέρα «επανίδρυσης» του ήταν η καταψήφιση του Βενιζέλου και η άνοδος στην εξουσία του Δημήτρη Γούναρη στις εκλογές του 1920. Επισημαίνει ότι αφού ο Βενιζέλος είχε ζητήσει την συμβολή των δυνάμεων σε αυτό τον πόλεμο και την βοήθεια την είχαν υποσχεθεί στον Βενιζέλο, η καταψήφισή του λόγω της αντίθεσης του ελληνικού λαού στον πόλεμο καταδείκνυε ότι ούτε ο ίδιος ο λαός δεν ήθελε αυτό τον πόλεμο και την υποσχόμενη βοήθεια άρα και αυτή καμία ηθική υποχρέωση να βοηθήσουν. Συγκεκριμένα μάλιστα αναφέρει « είναι σπάνιες η φορές που στην πολιτική ο πιστωτής σου σε τέτοια ηθικά ζητήματα υπαναχωρεί της συμφωνίας χωρίς να σε υποχρεώνει σε καμία επί της ουσίας ανταμοιβή» .

Ο πραγματικός  ηγέτης δεν φοβάται να μην είναι  αρεστός, ξέρει όμως το καλό για τον  τόπο ακόμα και αν αυτό είναι εναντίον της επικρατούσας λαϊκής άποψης, και όπως είχε πει και ο Χένρι Κίσινγκερ στο βιβλίο Διπλωματία (1994) «Ο ηγέτης που περιορίζει τον ρόλο του μέσα στην εμπειρία του λαού του καταδικάζει τον εαυτό του στη στασιμότητα· ο ηγέτης που υπερβαίνει την εμπειρία του λαού του διατρέχει τον κίνδυνο να μην τον καταλάβουν»

Η χώρα δεν  έχει ανάγκη από Ψωμιάδηδες που κάνουν ότι ο Λαός θέλει, αλλά από πολιτικούς που έχουν βούληση και σθένος ακόμα και αν διατρέχουν τον κίνδυνο να μην τους καταλάβουν. Στο κάτω-κάτω η κυβέρνηση έχει 3 ολόκληρα χρόνια μπροστά της να αντιστρέψει το όποιο κακό κλίμα.

Όποιος δεν  βλέπει τον κίνδυνο αυτού του  εκλογο-παιχνιδιού είναι τουλάχιστον  αφελής, και όποιος τον βλέπει και  το συνεχίζει απλά προδότης. Προδότες μέσα στην κυβέρνηση δεν βλέπω, αλλά πολιτικούς οι οποίοι είναι μια συνέχεια της ανιστόρητης και απαίδευτης κοινωνίας που έχει δημιουργηθεί βλέπω, και το τρομακτικό είναι ότι αυτά που αγνοούν έγιναν 90 μόλις χρόνια πριν.