Για να ξεπεραστεί η κρίση, η ελληνική κυβέρνηση έκανε το μόνο πράγμα το οποίο ξέρουν να κάνουν καλά οι πολιτικοί μας από την Α’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, μέχρι σήμερα: πήρε ένα ακόμη δάνειο. Αυτή τη φορά μάλιστα ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας, αφού εξασφαλίσαμε το μεγαλύτερο ποσό που έχει δοθεί ποτέ σε μια χώρα από το ΔΝΤ. Βέβαια, σύμφωνα με τις υποσχέσεις που έδωσαν οι ηγέτες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το bail-out της Ελλάδας ήταν απαραίτητο ώστε η κρίση να μην επεκταθεί και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Όμως όσο οι ημέρες περνάνε , βλέπουμε τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια να βουλιάζουν, το ευρώ να κατρακυλάει και τα spreads σε Ισπανία και Πορτογαλία να φτάνουν σε νέα επίπεδα-ρεκόρ. Μήπως τελικά κάτι δεν πάει καλά με τα μεγαλεπήβολα σχέδια επί χάρτου των ευρωκρατών; Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο από την οικονομική κατάρρευση μιας περιφερειακής οικονομίας στην Ανατολική Μεσόγειο .Αν πιστέψουμε τις αναλύσεις που φιλοξενούνται τους τελευταίους μήνες στο διεθνή Τύπο , ίσως η Ελλάδα είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου.

Τρίτη απόγευμα. Κατεβαίνω την Πανεπιστημίου. Ο δρόμος κλειστός, τα συνδικάτα κάνουν άλλη μια πορεία. Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτε, οι διαδηλωτές επαναλαμβάνουν τα χιλιοειπωμένα συνθήματα της μεταπολιτευτικής «Ντόλτσε Βίτα» :«Βασικός μισθός 1400 ευρώ» , «Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία», «Απαγόρευση των απολύσεων». Απ’ όπου περνάει η πορεία, τα μαγαζιά και τα ξενοδοχεία κατεβάζουν τα ρολά τους. Βάζω στα αυτιά μου τα ακουστικά του i-pod. Ένας ραδιοφωνικός σταθμός παίζει την είδηση πως τα spreads άγγιξαν τις 682 μονάδες. Ποιός ξέρει, ίσως σε λίγες μέρες να μας φαίνεται και αυτό το νούμερο μικρό… Η Ελλάδα του 2010. Θλίψη… Κοιτάζω γύρω μου, μήπως δω κάτι που θα με κάνει να ξεχάσω την στενάχωρη πραγματικότητα. Το μάτι μου πέφτει σε μια αφίσα. Το λαμπερό μιούζικαλ του Andrew Lloyd Weber, «Εβίτα» είναι στην Αθήνα αυτές τις μέρες αλλά ακόμη και αυτό συνειρμικά μου φέρνει στο νου την Αργεντινή, το παράδειγμα της οποίας χρησιμοποιούν κατά κόρον όλοι όσοι θέλουν να μας προειδοποιήσουν για τις ολέθριες συνέπειες του ΔΝΤ.

Στην αρχή ήταν το περίφημο βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού . Θύελλα αντιδράσεων ξεσηκώθηκε για τον «πολιτικά ορθό» τρόπο , με τον οποίο επέλεξε η κυρία Ρεπούση να αφηγηθεί την ελληνική Ιστορία στους μαθητές ενώ η φράση «παρατηρήθηκε συνωστισμός στο λιμάνι της Σμύρνης» άφησε εποχή .Τελικά, το βιβλίο αποσύρθηκε. Τον προηγούμενο μήνα, μια άλλη γυναίκα τάραξε τα, ούτως ή άλλως, όχι και τόσο ήρεμα νερά της ελληνικής εκπαίδευσης. Η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών Θάλεια Δραγώνα διορίζεται ειδική γραμματέας στο Υπουργείο Παιδείας και αμέσως σχηματίζεται εναντίον της ένα ευρύ μέτωπο που διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα (από τον πρόεδρο του ΛΑ.Ο.Σ. Γιώργο Καρατζαφέρη μέχρι τον Μίκη Θεοδωράκη) και ζητάει οργισμένο την παραίτηση της! Ο λόγος ; Oι «ανθελληνικές θέσεις», που όπως υποστηρίζουν οι επικριτές της, διατύπωσε στο παρελθόν η κυρία Δραγώνα ,μέσα από το βιβλίο της ««Τι είν΄ η πατρίδα μας;» . Και απ’ ότι φαίνεται, υπάρχουν πολλά μέτωπα που ενδέχεται να ανοίξουν στο μέλλον.

Ο καταστροφικός σεισμός που χτύπησε την Αϊτή, έγινε αφορμή για να εκδηλωθούν γι’ άλλη μια φορά τα φιλάνθρωπα αισθήματα της Δύσης απέναντι στον Τρίτο Κόσμο . Ήδη οι κυβερνήσεις των ανεπτυγμένων κρατών έχουν συγκεντρώσει πάνω από ένα δισεκατομμύρια δολάρια που θα διοχετευθούν σε ανθρωπιστική και αναπτυξιακή βοήθεια στη δοκιμαζόμενη χώρα. Άλλοι πάλι πλειοδοτούν σε ανθρωπισμό και θεωρούν πως τα ποσά αυτά δεν είναι αρκετά. Ο οικονομολόγος Jeffrey Sachs ζητάει από τις Δυτικές χώρες να διαθέσουν 10-15 δισεκατομμύρια δολάρια σε ένα πενταετές πρόγραμμα ανάπτυξης της Αϊτής, ενώ στη «Miami Herald» ο δημοσιογράφος Andres Oppenheimer, προτείνει ένα νέο Σχέδιο Μάρσαλ για το νησί . Σε ένα όργιο αλτρουϊσμού και καλών αισθημάτων , χιλιάδες στρατιώτες, μέλη ΜΚΟ και υπάλληλοι διεθνών οργανισμών έχουν εγκατασταθεί στη χώρα της Καραϊβικής για να τη… σώσουν .

Mε αφορμή ένα πρόσφατο περιστατικό σε νυχτερινό μαγαζί στο Γκάζι, ακολουθούν δύο κείμενα, για το κατά πόσο υπάρχει δικαίωμα στην ομοφοβία, και μέχρι πού εκτείνεται. Πριν λίγες μέρες , σε γνωστό μπαρ στο Γκάζι, οι ιδιοκτήτριες του μαγαζιού έκαναν παρατήρηση σε gay ζευγάρι που φιλήθηκε . Παρά την εορταστική ραστώνη, το θέμα πήρε γρήγορα μεγάλες διαστάσεις. Άρθρα δημοσιεύτηκαν σε δημοφιλή blogs και σε εφημερίδες ευρείας κυκλοφορίας , ενώ μέχρι και διαδήλωση έγινε στο Γκάζι . Στο facebook, μάλιστα, εμφανίστηκε γκρουπ που μας καλούσε να μην ξαναπατήσουμε στο συγκεκριμένο χώρο και κατηγορούσε τη διεύθυνση του μαγαζιού για ομοφοβία! Μέχρι εδώ όλα καλά, κι εγώ μαζί τους . Αν νιώθεις πως σε ένα μαγαζί προσβάλουν την προσωπικότητά σου και δε σε αφήνουν να εκφραστείς ελεύθερα, έχεις κάθε δικαίωμα να μην ξαναπάς εκεί και να καλέσεις και άλλους να σε ακολουθήσουν. Όμως η συνέχεια της επιχειρηματολογίας τους , με έκανε να αναρωτηθώ : « Άραγε πόσο καλή σχέση έχουν με την ανεκτικότητα και την ελευθερία ακόμη και αυτοί που υποτίθεται πως παλεύουν γι αυτές τις αρχές ;»Κάποιοι ακτιβιστές υ ποστήριξαν , λοιπόν, πως οι ιδιοκτήτριες του μπαρ πρέπει να δικαστούν σύμφωνα με το νόμο 3304/2005 που ορίζει ότι στον τομέα της παροχής αγαθών και υπηρεσιών που διατίθενται στο κοινό απαγορεύεται κάθε διακριτική μεταχείριση. Με τη σειρά της, η Ομοφυλοφιλική και Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδος (ΟΛΚΕ) κινήθηκε στο ίδιο πνεύμα και , με ανακοίνωσή της κάλεσε την πολιτεία «να διευρύνει την προστασία κατά των διακρίσεων στην παροχή αγαθών και υπηρεσιών.»

Ηταν πριν από δέκα χρόνια, όταν ο πλανήτης υποδεχόταν τη νέα χιλιετία με άφθονη σαμπάνια και μέσα σε μια… βροχή πυροτεχνημάτων. Και μπορεί μεν κάποιοι να ανησυχούσαν για το αν θα χτυπήσει τελικά ο περίφημος ιός του 2000, αλλά αν το καλοσκεφτούμε, υπήρχαν αρκετοί λόγοι για να το γιορτάσει κανείς. Παρά τα προβλήματα, η ανθρωπότητα άφηνε πίσω της μια σχετικά ειρηνική δεκαετία με ισχυρή οικονομική ανάπτυξη, ενώ όλο και περισσότερες χώρες εγκατέλειπαν το δρόμο του αυταρχισμού και υιοθετούσαν το μοντέλο της φιλελεύθερης δημοκρατίας δυτικού τύπου. Η πεποίθηση που μας κληροδότησε ο Διαφωτισμός πως η ιστορία είναι μια συνεχής πορεία προόδου, φαινόταν πιο ισχυρή από ποτέ. Μόλις δέκα χρόνια μετά, πόσο μακρινά φαίνονται όλα αυτά! Δύο γεγονότα σημάδεψαν τη δεκαετία που διανύουμε και της έδωσαν μια διαφορετική κατεύθυνση: η τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 και η παγκόσμια οικονομική κρίση που άρχισε το Δεκέμβριο του 2007 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Παρότι φαινομενικά ασύνδετα, και τα δύο γεγονότα είχαν τελικά το ίδιο αποτέλεσμα: τη θεαματική ενίσχυση της κρατικής εξουσίας.

Λίγο μετά την εντυπωσιακή νίκη του Richard Nixon στις προεδρικές εκλογές του 1972, η διάσημη κριτικός κινηματογράφου Pauline Kael , τυπικό δείγμα «σαλονάτης» αριστερής του Μανχάταν, αναφώνησε, εκδηλώνοντας έτσι την έκπληξη της για το αποτέλεσμα: «Μα πώς είναι δυνατόν; Δεν ξέρω κανέναν που να τον ψήφισε!». Αυτό το περιστατικό, που συνηθίζουν να διηγούνται οι Ρεπουμπλικάνοι στις Η.Π.Α. όταν θέλουν να δείξουν πόσο ξεκομμένες είναι οι αριστερόστροφες ελίτ από την πραγματική Αμερική, μου ήρθε ξανά στο μυαλό τις προάλλες, με αφορμή μια κουβέντα που είχα με έναν καλό φίλο. Να επισημάνω, πως ο συγκεκριμένος φίλος είναι δημοσιογράφος, μετριοπαθής φιλελεύθερος τόσο σε οικονομικά όσο και σε κοινωνικά θέματα, με πολύ καλές σπουδές, μένει στο κέντρο της Αθήνας, και ο κύκλος του αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από δημοσιογράφους , καλλιτέχνες και διανοούμενους (ή «διανοουμενίζοντες», αν θέλετε ). Σε συζήτηση που είχαμε, λίγες μέρες πριν τις εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας, εξέφρασε, χωρίς να το γνωρίζει την ίδια απορία που διατύπωσε η Pauline Kael πριν από 37 χρόνια: «Μα πως γίνεται να βγει ο Σαμαράς ; Δεν ξέρω ούτε έναν που να τον υποστηρίζει»

Phil Jones , Michael Mann, Keith Briffa, Kevin Trenberth…Κατά πάσα πιθανότητα, δεν έχετε ακούσει ποτέ αυτά τα ονόματα. Και όμως, οι επιστημονικές τους έρευνες και ανακοινώσεις, έχουν αλλάξει τις ζωές όλων μας τα τελευταία χρόνια. Βλέπετε, οι παραπάνω κύριοι είναι κάποιοι από τους επιφανείς επιστήμονες που , σε αγαστή συνεργασία με τις κυβερνήσεις και τα ΜΜΕ, μας έχουν πείσει πως η αύξηση της παγκόσμιας θερμοκρασίας είναι γεγονός και οφείλεται στην ανθρώπινη δραστηριότητα. Η θεωρία της πλανητικής υπερθέρμανσης εκλαμβάνεται πια σαν η μοναδική αλήθεια και όσοι διαφωνούν μπαίνουν στο περιθώριο και αντιμετωπίζονται περίπου σαν τους …αρνητές του Ολοκαυτώματος. Χάρη σε αυτό το υποτιθέμενο επιστημονικό κονσένσους, οι κυβερνήσεις επιβάλλουν νέους «οικολογικούς» φόρους και ψηφίζουν δρακόντειες νομοθεσίες , επιχειρήσεις εξασφαλίζουν ζεστό κρατικό χρήμα που διοχετεύεται για τη στήριξη της λεγόμενης «πράσινης οικονομίας» , τα ΜΜΕ ανεβάζουν τις θεαματικότητές τους παίζοντας με τους φόβους μας, και ξοφλημένοι πολιτικοί κερδίζουν Νόμπελ.

Όσο παράδοξο και αν ακούγεται, στα τελευταία πεντέμισι χρόνια που η «φιλελεύθερη» «Νέα Δημοκρατία» κυβέρνησε την Ελλάδα, γίναμε μάρτυρες του θριάμβου του μεγάλου και σπάταλου κράτους. Ιδρύθηκαν πάνω από 350 νέοι δημόσιοι οργανισμοί, οι δημόσιοι υπάλληλοι ξεπέρασαν για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού έθνους το μισό εκατομμύριο, οι δαπάνες του δημόσιου τομέα αυξήθηκαν από 39% του ΑΕΠ το 2003 σε 42% του ΑΕΠ το 2009 και η συνολική φορολογική και ασφαλιστική επιβάρυνση μιας μέσης Ελληνικής οικογένειας αυξήθηκε από 39,5% το 2004, στο 42,7% το 2008. Σαν αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής, η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα της οικονομικής κατάρρευσης. Το δημόσιο χρέος οδεύει προς το ιλιγγιώδες 120%, ενώ το έλλειμμα αγγίζει το ποσοστό ρεκόρ του 12,5%. Στις εκλογές του Οκτωβρίου, η «Νέα Δημοκρατία» τιμωρήθηκε με το χαμηλότερο ποσοστό της ιστορίας της.

Η απόφαση του BBC να καλέσει τον αρχηγό του ακροδεξιού Βρετανικού Εθνικού Κόμματος (BNP) Nick Griffin στην εκπομπή «Question Time», προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων από πολιτικούς και διανοούμενους ολόκληρου του ιδεολογικού φάσματος, αλλά κυρίως από την «προοδευτική» αριστερά, τον χώρο εκείνο που θα περίμενες να υπερασπιστεί με περισσότερο πάθος την ελευθερία του λόγου. Ο υπουργός της Εργατικής κυβέρνησης, Peter Hein, δήλωσε πως η απόφαση του BBC παρέχει νομιμοποίηση στο «ρατσιστικό δηλητήριο» του Εθνικού Κόμματος, ενώ ο πρώην δήμαρχος του Λονδίνου, ο «κόκκινος» Ken Livingstone , δήλωσε πως το κανάλι θα έχει την ηθική ευθύνη για τα κρούσματα βίας που ήταν σίγουρος πως θα ξεσπάσουν μετά την εμφάνιση του Griffin στην εκπομπή. Προφανώς κανείς από αυτούς δεν πήρε ποτέ στα σοβαρά την ρήση του George Orwell πως «Αν η ελευθερία σημαίνει κάτι, σημαίνει το δικαίωμα να λες στους ανθρώπους αυτό που δεν θέλουν να ακούσουν». Τα τελευταία χρόνια ένα νέο κύμα λογοκρισίας σαρώνει το Δυτικό Κόσμο. Μόνο που αυτή τη φορά, πρόκειται για μια λογοκρισία πιο ύπουλη και επικίνδυνη, γιατί φοράει προοδευτικό μανδύα.

Στην προεκλογική εκστρατεία του 2005, οι πολιτικοί φίλοι και αντίπαλοι της Άγκελα Μέρκελ αποκαλούσαν τη Γερμανίδα πολιτικό “Θάτσερ του Ρήνου” εξαιτίας του τολμηρού μεταρρυθμιστικού της λόγου. Η κυρία Μέρκελ φαινόταν έτοιμη να προχωρήσει σε μια ατζέντα φιλελεύθερων αλλαγών που θα άλλαζαν τις δομές του αρτηριοσκληρωτικού γερμανικού μοντέλου . Τέσσερα χρόνια μετά, στις εκλογές του 2009 η άλλοτε Σιδηρά Κυρία έχει πια μεταμορφωθεί στη “Μανούλα” (Mutti) όλων των Γερμανών, όπως την αποκαλούν χαϊδευτικά. Η νέα Άγκελα Μέρκελ πιστεύει πως δε χρειάζονται συγκρούσεις. Με το μητρικό και στοργικό της ύφος καθησυχάζει τους συμπολίτες της πως όλα θα πάνε καλά και πως τα προβλήματα της γερμανικής οικονομίας θα ξεπεραστούν χωρίς βαθιές αλλαγές και τομές . Η λύση βρίσκεται στη συναίνεση, το σύνθημα της είναι η νεφελώδης “Νέα Ομοψυχία” και έχει μια καλή κουβέντα για όλους ακόμη και για τον αρχηγό των Σοσιαλδημοκρατών Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ, τον οποίον και επαίνεσε στο πρόσφατο debate.

Όσοι εμπιστεύτηκαν την ενημέρωσή τους για τη μεταρρύθμιση του αμερικάνικου συστήματος υγείας στον ελληνικό Τύπο , είχαν τη τύχη να μεταφερθούν σε ένα συναρπαστικό εικονικό σύμπαν, που μοιάζει λες και βγήκε από χολυγουντιανό μπλοκμπάστερ ! Σε αυτό το παραμύθι ,που εκτυλίσσεται στις σελίδες των ελληνικών εφημερίδων, τα πράγματα είναι απλά και ξεκάθαρα. Υπάρχουν καλοί και κακοί, υπάρχουν οι Δυνάμεις του Φωτός που μάχονται με τις Δυνάμεις του Σκότους. Από τη μια μεριά, ο “προοδευτικός” και “πεφωτισμένος” πρόεδρος Barack Obama που καταβάλει ηρωικές προσπάθειες για να εισάγει και στις Η.Π.Α. το δημόσιο σύστημα υγείας. Από την άλλη, η Αυτοκρατορία του Κακού, οι “σατανικοί” και “αντιδραστικοί” Ρεπουμπλικάνοι, που με σύμμαχο τις αδίστακτες φαρμακοβιομηχανίες , έχουν εξαπολύσει μια ανελέητη προπαγανδιστική καμπάνια για να εμποδίσουν τους συμπολίτες τους να γίνουν κοινωνοί αυτού του…επίγειου παραδείσου, που ακούει στο όνομα ” κρατικό σύστημα υγείας”.

Διαβάζω στις εφημερίδες τις οργισμένες αντιδράσεις για το “κόψιμο” της περίφημης σκηνής με τους ρασοφόρους από το φιλμ του Κώστα Γαβρά και νιώθω τόσο πολύ την ανάγκη να ενώσω κι εγώ τη φωνή μου μαζί με όλους τους “ανοιχτόμυαλους” συμπολίτες μου. Θα θελα κι εγώ να φωνάξω, να διαμαρτυρηθώ κατά της κρατικής λογοκρισίας, και έτσι να κερδίσω εύσημα “προοδευτικότητας” και “κοσμοπολιτισμού”. Έλα όμως που κάτι δε μου πηγαίνει καλά με την όλη ιστορία. Σαν να έχουμε χάσει τελικά το νόημα της λέξης “λογοκρισία”. Το επίμαχο animation βίντεο είναι στην πραγματικότητα, ένα προπαγανδιστικό, καθόλου αιρετικό , φιλμάκι που δημιουργήθηκε για να προβάλει την «εθνικά ορθή» άποψη στο θέμα των Γλυπτών του Παρθενώνα

Ας γυρίσουμε το χρόνο πίσω και ας πάμε στο 1998. Την ίδια χρονιά που πεθαίνει ο Φρανκ Σινάτρα, ο “Τιτανικός” σπάει ταμεία και κυκλοφορεί το Βιάγκρα, οι Η.Π.Α. συγκλονίζονται από το σκάνδαλο Μόνικα Λεβίνσκι και όλος ο πλανήτης αναρωτιέται αν ο λεκές στο φόρεμα της ευτραφούς υπαλλήλου του Λευκού Οίκου, οφείλεται σε …εκσπερμάτωση του Μπιλ Κλίντον. Και ενώ η αμερικάνικη Θρησκευτική Δεξιά βγάζει πύρινα κηρύγματα εναντίον της… ανηθικότητας του προέδρου, αριστεροί διανοούμενοι και δημοσιογράφοι καταγγέλλουν αυτό το ιδιότυπο κυνήγι μαγισσών και επικρίνουν τη σεμνοτυφία και τον πουριτανισμό των αντιπάλων του Κλίντον. Από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η, πιο χαλαρή σε θέματα σεξουαλικών ηθών, Ευρώπη παρακολουθεί απορημένη τις εξελίξεις στην Αμερική . “Α, όχι”, συμφωνούν όλοι, ” κάτι τέτοιο δε θα μπορούσε ποτέ να συμβεί στην Γηραιά Ήπειρο!

του Τηλέμαχου Χορμοβίτη «Η ‘Συνωμοσία Εναντίον της Αμερικής’ του Φίλιπ Ροθ είναι το μυθιστόρημα που ένας νεοσυντηρητικός θα έγραφε, εάν βέβαια ένας νεοσυντηρητικός μπορούσε να γράψει μυθιστόρημα»– Bill Kauffman, συγγραφέας Κυκλοφόρησε και στα ελληνικά πριν λίγες μέρες η «Συνωμοσία εναντίον της Αμερικής», το μυθιστόρημα του κορυφαίου Αμερικανού συγγραφέα , Φίλιπ Ροθ. Ο, εξαιρετικά δημοφιλής και […]

του Τηλέμαχου Χορμοβίτη Διαβάζοντας τον τίτλο αυτού του βιβλίου1 , ο μέσος Έλληνας αναγνώστης είναι πολύ πιθανόν να δυσκολευτεί να τον κατανοήσει. Ποια είναι ,αλήθεια, η σημασία του όρου “libertarian”; «Φιλελευθεριστές», «ελευθεριακοί» ή απλά πρόκειται για τους γνήσιους απόγονους του κλασσικού φιλελευθερισμού, όπως αυτός αναπτύχθηκε τον 18ο και 19ο αιώνα; Ήδη από τις αρχές του […]

Του Τηλέμαχου Χορμοβίτη* Eβδομήντα χρόνια μετά το θάνατό του, ο Ελευθέριος Βενιζέλος εξακολουθεί να θεωρείται η κορυφαία πολιτική προσωπικότητα της νεώτερης Ελλάδας. Όλες οι πολιτικές παρατάξεις, με την εξαίρεση της δογματικής κομμουνιστικής Αριστεράς, έχουν κατά καιρούς διεκδικήσει την πολιτική κληρονομιά του «Εθνάρχη». Διαβάζοντας με πολύ προσοχή, την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιδρυτική πολιτική διακήρυξη της «Φιλελεύθερης Συμμαχίας», […]