Η «Συνωμοσία Εναντίον της Αμερικής» και η συνωμοσία εναντίον της ιστορικής αλήθειας
Δεκ 13th, 2007 | Τηλέμαχος Χορμοβίτης| Κατηγορία: Ιστορία, Κόσμος |
Email This Post
|
Print This Post
|
του Τηλέμαχου Χορμοβίτη
«Η ‘Συνωμοσία Εναντίον της Αμερικής’ του Φίλιπ Ροθ είναι το μυθιστόρημα που ένας νεοσυντηρητικός θα έγραφε, εάν βέβαια ένας νεοσυντηρητικός μπορούσε να γράψει μυθιστόρημα»– Bill Kauffman, συγγραφέας
Κυκλοφόρησε και στα ελληνικά πριν λίγες μέρες η «Συνωμοσία εναντίον της Αμερικής», το μυθιστόρημα του κορυφαίου Αμερικανού συγγραφέα , Φίλιπ Ροθ. Ο, εξαιρετικά δημοφιλής και στην Ελλάδα, Ροθ, επινοεί ένα εναλλακτικό ιστορικό σενάριο , παίζοντας με το ερώτημα «Τι θα γινόταν εάν, στις αμερικάνικες προεδρικές εκλογές του 1940, ο Φράνκλιν Ρούσβελτ έχανε από τον «απομονωτιστή» Τσάρλς Λίντμπεργκ; Μέσα από τα μάτια του νεαρού Φίλιπ Ροθ, βλέπουμε τον Πρόεδρο Λίντμπεργκ να υπογράφει συμφωνία ειρήνης με τον Χίτλερ,να επιβάλει την υποχρεωτική στράτευση στους αμερικάνους πολίτες και να ενθαρρύνει τη δημιουργία εχθρικού κλίματος εναντίον των Εβραίων της χώρας. Όλα αυτά καταλήγουν σε εκτεταμένες αντισημιτικές ταραχές με εκατοντάδες νεκρούς. Μέσα από το χάος, ο Ρούσβελτ επιστρέφει σαν «από μηχανής θεός» για να αναλάβει ξανά την προεδρία και να σώσει τη χώρα. Οι Η.Π.Α. μπαίνουν στον πόλεμο στο πλευρό των Συμμάχων και τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
Όσοι διαβάσουν τη «Συνωμοσία Εναντίον της Αμερικής» θα μείνουν με την εντύπωση πως οι «απομονωτιστές» ήταν κάτι σαν την Πέμπτη Φάλαγγα του Χίτλερ μέσα στην Αμερική, μια δράκα συνωμοτών που φιλοδοξούσαν να δουν τη σβάστικα να κυματίζει πάνω από τον Λευκό Οίκο. Είναι όμως αυτή η πραγματικότητα;
Την πρώτη Σεπτεμβρίου του 1939, ο Χίτλερ εισέβαλε στην Πολωνία. Δύο μέρες μετά, η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία κήρυξαν τον πόλεμο στη Γερμανία. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε ξεκινήσει και επίσημα στην Ευρώπη. Την ίδια ώρα, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, άρχιζε μια από τις πιο κρίσιμες διαμάχες στην αμερικάνικη ιστορία. Θα έπρεπε η Αμερική να επέμβει στην πλευρά των Συμμάχων ή όχι; Οι Αμερικάνοι πολίτες χωρίστηκαν σε δύο ομάδες. Από τη μια μεριά, οι οπαδοί μιας επεμβατικής πολιτικής, πίστευαν πως ήταν πιο σημαντικό για τις Η.Π.Α. να διασφαλιστεί η νίκη των Συμμάχων παρά η πάση θυσία διατήρηση της ουδετερότητας .Από την άλλη μεριά, οι «απομονωτιστές» πίστευαν πως ήταν πιο ζωτικό για την Αμερική να μείνει έξω από τον πόλεμο.
Στο τεράστιο και πολιτικά ανομοιογενές αυτό κίνημα που τάχθηκε ενάντια στην επέμβαση των Η.Π.Α. στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, υπήρχαν πράγματι και κάποιοι που έβλεπαν με μεγάλη συμπάθεια τα… «επιτεύγματα» του ναζιστικού καθεστώτος και επιθυμούσαν την πολεμική επικράτηση του Άξονα . Αυτοί όμως ήταν ελάχιστοι και, όπως αναγνωρίζουν οι πιο έγκυροι ιστορικοί του «απομονωτισμού», άνηκαν στο περιθώριο του κινήματος . Μάλιστα η κυριότερη οργάνωση των «απομονωτιστών», «Πρώτα η Αμερική» (America First) έκανε ότι μπορούσε για να εμποδίσει τη συμμετοχή μελών για τα οποία υπήρχαν υποψίες πως ήταν φιλοναζί. Η μεγάλη πλειοψηφία της αμερικάνικης κοινωνίας ακόμη και λίγο πριν την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ ήταν αντίθετη στην άμεση συμμετοχή της Αμερικής στον πόλεμο. Η οργάνωση «Πρώτα η Αμερική» αριθμούσε γύρω στα 800.000 μέλη. Στους «απομονωτιστές» άνηκαν προσωπικότητες που βρίσκονταν στην ελίτ της αμερικάνικης κοινωνίας. Κορυφαίοι πολιτικοί και από τα δύο κόμματα, όπως οι Ρεπουμπλικάνοι γερουσιαστές Robert Taft, William Borah και Arthur Vandenberg, ο Δημοκρατικός γερουσιαστής Burton K. Wheeler, ο σοσιαλιστής ηγέτης Norman Thomas, ο πατέρας του μελλοντικού Προέδρου John F.Kennedy και πρεσβευτής της χώρας στη Μ.Βρετανία την περίοδο 1937-1940, Joseph Kennedy ,οι κορυφαίοι εκδότες William Randolph Hearst και Robert R. McCormick, οι συγγραφείς John Dos Passos, Sinclair Lewis και Edmund Wilson, η ηθοποιός του Χόλυγουντ Lilian Gish, ο κορυφαίος δημοσιογράφος H.L. Mencken, ο πιο σημαντικός αρχιτέκτονας της χώρας Frank Lloyd Wright, ο μελλοντικός πρόεδρος Gerald Ford, ο νεαρός τότε Gore Vidal. Στις τάξεις τους συνυπήρχαν προσωπικότητες από ολόκληρο το πολιτικό φάσμα: υπερτερούσαν μεν οι συντηρητικοί αντίπαλοι του New Deal, έβρισκες όμως και πολλούς Σοσιαλιστές καθώς και Προοδευτικούς από τις Μεσοδυτικές Πολιτείες . Δύσκολο να πεισθεί κάποιος πως όλοι αυτοί ήταν συνοδοιπόροι του Αδόλφου Χίτλερ. Ήταν μάλιστα τέτοια η απαίτηση της κοινωνίας για ουδετερότητα ώστε ακόμη και ο ίδιος ο Ρούσβελτ κατέβηκε στις εκλογές του 1940 υποσχόμενος να κρατήσει την Αμερική έξω από τον πόλεμο.
Ο ίδιος ο όρος «απομονωτιστής» αδικεί τους αντιπάλους της εξωτερικής πολιτικής του Ρούσβελτ. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ήθελαν να απομονώσουν την Αμερική από τον υπόλοιπο κόσμο κατά το παράδειγμα της Κίνας ή της Ιαπωνίας πριν την παλινόρθωση Μεϊτζί. Δεν ήθελαν να βάλουν εμπόδια στις ελεύθερες εμπορικές ανταλλαγές και στις ειρηνικές διπλωματικές σχέσεις της Αμερικής με τις άλλες χώρες. Αυτό που ήθελαν ήταν να απομονώσουν την Αμερική από τους ευρωπαϊκούς πολέμους. Ακολουθούσαν πιστά τη συμβουλή που είχε δώσει ο πρόεδρος Jefferson, 150 χρόνια πριν: «ειρήνη, εμπόριο και φιλία με όλα τα έθνη, δεσμευτικές συμμαχίες με κανένα». Οι «απομονωτιστές» δεν ξεχνούσαν την πικρή εμπειρία του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όπου η εξουσία της κεντρικής κυβέρνησης ενισχύθηκε σε βαθμό πρωτόγνωρο, η οικονομία πέρασε υπό τον έλεγχο του κράτους, και επιβλήθηκε σκληρή νομοθεσία η οποία επέβαλε βαριά πρόστιμα και φυλάκιση σε όποιον εξέφραζε την αντίθεση του στον πόλεμο. Με αυτή τη νομοθεσία συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν ειρηνιστές και ριζοσπάστες συνδικαλιστές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Eugene Debs, ο σοσιαλιστής προεδρικός υποψήφιος που το 1912 έλαβε σχεδόν ένα εκατομμύρια ψήφους. Ο Debs έμεινε 2,5 χρόνια στη φυλακή επειδή ήταν ενάντιος στον πόλεμο.
Οι «απομονωτιστές» φοβόταν πως το ίδιο σενάριο θα επαναλαμβανόταν με την είσοδο της χώρας και σε αυτό τον πόλεμο. Η πείρα τους είχε διδάξει πως ίσχυε απόλυτα αυτό που είχε γράψει ο Alexis De Tocqueville, 100 χρόνια πριν:
«Όλοι εκείνοι που επιζητούν να καταστρέψουν τις ελευθερίες ενός δημοκρατικού έθνους, πρέπει να ξέρουν πως ο πόλεμος είναι ο πιο σίγουρος και σύντομος δρόμος για να το πετύχουν»
Πίστευαν πως πολεμώντας τον Ναζισμό έξω από τα σύνορα της Αμερικής, θα τεθούν οι βάσεις για την εγκαθίδρυση ενός αυταρχικού καθεστώτος, στο ίδιο το εσωτερικό των Η.Π.Α. Ήδη πριν την επίσημη είσοδο της χώρας στον πόλεμο, ο Ρούσβελτ επέβαλε για πρώτη φορά σε καιρό ειρήνης, σύστημα υποχρεωτικής στράτευσης. Επιπλέον, πολλοί απομονωτιστές έχασαν τις δουλειές τους, το FBI χρησιμοποιήθηκε για να παρακολουθεί τις συνομιλίες και την αλληλογραφία τoυς, ενώ η κυβέρνηση Ρούσβελτ πίεσε με θεμιτά και αθέμιτα μέσα τα Μ.Μ.Ε. για να καλύπτουν πιο θετικά τις «φιλο-επεμβατικές» απόψεις. Κατά τη διάρκεια του πολέμου, 120.000 Αμερικάνοι Ιαπωνικής καταγωγής κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα όρια της εκτελεστικής εξουσίας διευρύνθηκαν ανεξέλεγκτα, οι κυβερνητικές δαπάνες εκτοξεύτηκαν σε πρωτόγνωρα επίπεδα για να μην επανέλθουν ποτέ ξανά στα προπολεμικά μεγέθη , τέθηκαν οι βάσεις για το στρατιωτικοβιομηχανικό πλέγμα, που θα αποτελέσει σταθερό στοιχείο της αμερικάνικης οικονομίας μέχρι σήμερα, και μπήκαν τα θεμέλια για την ίδρυση της CIA. Όλα αυτά για τα οποία ο Λίντμπεργκ λοιδορείται σαν φασίστας στο φανταστικό κόσμο του Ροθ, ήταν απλά η πραγματικότητα στην πολεμική Αμερική του «προοδευτικού» Προέδρου Ρούσβελτ, του οποίου την αγιογραφία βλέπουμε να ξετυλίγεται μέσα από αυτό το βιβλίο. Αντίθετα οι «απομονωτιστές» όχι μόνο δεν συγγένευαν ιδεολογικά με τους Ναζί, αλλά ήταν αντίθετοι με την επέμβαση στον πόλεμο γιατί πίστευαν ότι έτσι προστάτευαν τα αμερικάνικα ιδανικά της ατομικής ελευθερίας και της ελεύθερης οικονομίας, ιδέες που βρισκόταν στον αντίποδα του Ναζισμού.
Η ιστορία γράφεται από τους νικητές. Έτσι ειδικά τα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο, οι «απομονωτιστές» αντιμετωπίστηκαν από την επίσημη ιστοριογραφία σαν ναζί ή στην καλύτερη περίπτωση σαν αφελείς και ανίδεοι. Από τη δεκαετία του ’60 και μετά, με την αποτυχία της επέμβασης στο Βιετνάμ, άρχισαν να τίθενται ερωτήματα για την αμερικάνικη εξωτερική πολιτική. Πολλοί αριστεροί ,επικριτές του πολέμου στο Βιετνάμ, ανακάλυψαν προς έκπληξη τους , ομοιότητες με τους απομονωτιστές της δεκαετίας του ‘40. Αλλά και οι σοβαροί ιστορικοί άρχισαν να τους αντιμετωπίζουν πιο ισορροπημένα., επισημαίνοντας τις αδυναμίες τους αλλά αναγνωρίζοντας και τη συμβολή τους1. Φυσικά, πολλά ερωτήματα είναι ακόμη θέμα επιστημονικής συζήτησης. Ήταν απαραίτητη η επέμβαση των Η.Π.Α. για την ήττα του Ναζισμού; ποια θα ήταν η τύχη των Η.Π.Α. σε έναν κόσμο όπου θα κυριαρχούσαν οι Δυνάμεις του Άξονα; Για να εκτιμηθούν όμως τα επιχειρήματα όλων των πλευρών, θα πρέπει να μελετηθούν διεξοδικά, ψύχραιμα, χωρίς πάθος και προκατάληψη. Δυστυχώς από το βιβλίο του Ροθ λείπουν ακριβώς αυτά τα χαρακτηριστικά .Δεν είναι βέβαια ιστορικό βιβλίο, ώστε να απαιτήσουμε αντικειμενικότητα και ακρίβεια . Ένα μυθιστόρημα όμως μπορεί να προσεγγίσει περισσότερους αναγνώστες απ’ όσους ένα ιστορικό βιβλίο και να διαμορφώσει πιο εύκολα συνειδήσεις.
Η «Συνωμοσία εναντίον της Αμερικής» θεωρήθηκε από πολλούς κριτικούς σαν μια αλληγορία ενάντια στη σημερινή Αμερική του Προέδρου Bush. Εδώ πια οι όποιοι παραλληλισμοί αγγίζουν τα όρια του παραλόγου. Τί μπορεί να συνδέει τους «απομονωτιστές» που πάλευαν για την μη επέμβαση στον πόλεμο, με το «γεράκι» και οπαδό της «προληπτικής επέμβασης» George Bush; Tί σχέση μπορεί να έχουν οι άνθρωποι που αγωνίστηκαν για να μην γίνει το Σύνταγμα κουρελόχαρτο εξαιτίας του πολέμου, με έναν Πρόεδρο που επέβαλε τον Patriot Act; Εκτός πια και αν η ειρήνη σημαίνει πόλεμος και ο πόλεμος σημαίνει ειρήνη. Το οργουελικό NewSpeak φαίνεται να θριαμβεύει στις σελίδες αυτού του βιβλίου.
—————————————————————————————-
- Οι πιο εμπεριστατωμένες μελέτες για το φαινόμενο του αμερικάνικου «απομονωτισμού» την περίοδο πριν την είσοδο της χώρας στο Β’Παγκόσμιο Πόλεμο είναι: Wayne C.Cole, «America First: The Battle Against Intervention»,Wayne C.Cole, «Roosevelt And The Isolationists, 1932-1945», Manfred Jonas, «Isolationism in America,1935-1941», Justus D.Doenecke, «Storm On the Horizon:The Challenge To American Intervention,1939-1941» [↩]
Δυστυχώς, ήταν ιδεολόγος φασίστας στον πραγματικό κόσμο. Γι’αυτό και τον χρησιμοποιεί ο Ροθ. Πρόσφατα μάλιστα-πριν 2-3 χρόνια έγινε γνωστή και η δεύτερη οικογένεια που είχε αποκτήσει στην Γερμανία, εν αγνοία της δικής τους στις ΗΠΑ.
Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να θεωρείται κακό που ο αμερικάνικος λαός ήταν συντριπτικά κατά της συμμετοχής στον πόλεμο στην Ευρώπη. Καλά έκανε. Αυτό είναι η αλήθεια. Δεν μπορείς να κρίνεις κάποιον που δεν θέλει να πάει στον πόλεμο, επειδή οι ναζί αποδείχτηκαν αυτοί που είναι. Η παράθεση ονομάτων δεν αλλάζει αυτήν την πραγματικότητα. Σταχυολογω δυο ονόματα:
Ο Κέννεντυ είχε προσωπικές και οικονομικές σχέσεις με το καθεστώς των Ναζί, και ήταν πιθανώς αντισημίτης, και ο Χηρστ ήταν ο άνθρωπος που προκάλεσε τον αμερικανοϊσπανικό πόλεμο, με τον συνακόλουθο θάνατο 300,000 Φιλιππινέζων από την αμερικάνικη αποικιοκρατική διοίκηση και την κατοχή της Κούβας. Ανιδιοτελώς στήριζαν την άποψη αυτή;
Ας δεχτούμε όμως ότι ο Ρούσβελτ σε αντίθεση με την θέληση των πολιτών των ΗΠΑ προσπάθησε να βάλλει την Αμερική σε πόλεμο με την Γερμανία. Ισχύει κάτι τέτοιο; Στην πραγματικότητα η Αμερική βρέθηκε σε σύγκρουση με την Ιαπωνία που απειλούσε τα ζωτικά συμφέροντα των ΗΠΑ στον Ειρηνικό και με το ξεκίνημα του πολέμου ΗΠΑ-Ιαπωνίας μετά το Περλ Χάρμπορ, η Γερμανία κύρηξε τον πόλεμο στις ΗΠΑ! Καμιά πλευρά δεν ήταν άμοιρη υπολογισμών. Εξάλλου, αν δεχτούμε αυτό που έγραψε ο σύμβουλος της Θάτσερ Alan Clark στο γνωστό βιβλίο του, η ήττα της Γερμανίας μπορούσε να έρθει και μόνο με την αντιπαράθεση με την Σοβιετική Ένωση. Έτσι, η συμμετοχή των ΗΠΑ στον πόλεμο αποδεικνύεται ότι ήταν ένα πρόσχημα για να περάσει την δικιά της ατζέντα. Εκ των υστέρων προσπαθούμε να βρούμε ανθρωπιστικά κίνητα στους πολίτες των ΗΠΑ για κάτι που έχουν καταφέρει να πείσουν τους εαυτούς τους, ότι αυτοί ήταν οι νικητές των δυο κακών, του φασισμού και του κομμουνισμού. Η αλήθεια είναι ότι ο κομμουνισμός κέρδισε τον φασισμό. Ο φασισμός είχε την ανομολόγητη γοητεία του-τότε. Ο Τσώρτσιλ το 1927 στην Ιταλία είχε πει το περίφημο
Η αποτέφρωση εκατομμυρίων πολιτών στην Γερμανία και στην Ιαπωνία, από συμβατικά και πυρηνικά όπλα, άφησε ανεξίτηλη την σφραγίδα της στα πολεμικά ήθη. Δυστυχώς τίποτα δεν έχει αλλάξει. Σε ανοιχτά κλουβιά στον Ρήνο κρατούσαν οι αμερικανοί τους αιχμαλώτους το 1944, σε ανοιχτά κλουβιά στο Γκουαντάναμο κρατούν οι αμερικανοί εν έτει 2007.
Υ.Γ. Μια από τις ατυχείς συνεισφορές των αμερικανών στην ιδεολογία των ναζί ήταν και η ευγονική. Και μάλιστα ανάμεσα στους πρωτεργάτες της ήταν και Εβραίοι,όπως ο Loebb – της γνωστής Loebb Clasical Library. Αλλά αυτό είναι θέμα άλλου άρθρου.
Οι πόλεμοι μετά το 1870, μετά την β’ βιομηχανική επανάσταση όπου στέφεται αρχηγός η Κ. Ευρώπη και ειδικότερα η Γερμανία, είναι πόλεμοι οι οποίοι καθορίζονται απο την επιλογή της Αγγλίας ανάμεσα στον Μερκαντιλισμό καί το Αδασμολόγητο (‘ελεύθερο’)εμπόριο.
Αρα ο Απομονωτισμός του Μονρόε, 1830, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω δεν είναι καθόλου απομονωτισμός αλλά είναι τα τότε όρια μίας Περιφερειακής Ανάπτυξης που απέκλειε την Ευρώπη απο την ανάμιξη της ισχύος της στη Λατινική Αμερική που καταργείται στά 1904, όταν δεν υπήρχε ανάγκη.
Αρα η αντιπαλότητα για την οποία μιλά ο Ρόθ έχει ιστορικό προηγούμενο στη πολιτική διαμάχη μεταξύ γαιοκτημόνων με ηγέτη(!) τον εβραίο Ντισραέλι με τους εμπόρους του Γλάδστωνα.
Το θέμα είναι ότι στην Γερμανία επικράτησε ένας ακραίος, διότι η Γερμανία είναι φημισμένη για τους μεγάλους φιλοσόφους με τη χαμηλότερη απήχηση στους ανθρώπους της! Επίσης διοτι τη σκυτάλη της βιομηχανικής ανάπτυξης παρελάμβανε απο το ’19-21(ΝΕΠ), η αχανής Ρωσία με κουλτούρα μυστικιστική του Ντοστογιέφσκι και του Ρασπούτιν.
Ενδεικτικά, τα ¨Πρωτόκολλα των σοφών της Σιών¨ δημοσιεύονται στις ΗΠΑ απο βιομήχανο Φόρντ, σε ιδιόκτητη εφημερίδα του και δεν είχαν καμμία απήχηση.
Διότι ανάπτυξη παραγωγική φεουδαρχική και βιομηχανική χωρίς τραπεζικό-επενδυτικό κεφάλαιο δεν μπορεί να επαναπενδυθεί, είναι αδιέξοδο και καταστροφικό.
Εκείνο που έχει αξια στον Ρόθ είναι το δίλημμα του αφορά το Μέλλον και όχι το παρελθόν μυθιστορηματική αδεία αξίας.
Αρα τι δε πάει καλά σήμερα στο Εμπόριο και τις Επενδύσεις;
1. Οι επενδύσεις των αραβικών Πετροδολλαρίων, των οποίων η ανασφάλεια υποκρύπτεται απο τη γένεση της Τρομοκρατίας και όχι κανένας ανταγωνισμός Πολιτισμών, απλά διοτι όλοι είναι περήφανοι για το Πολιτισμό τους και δικαίως.
2. Η υπονόμευση του Εμπορίου με τη Κίνα εξ αιτίας της επιβίωσης μερκαντιλιστικών όρων που γλαφυρά παίζονται με την υπόθεση παιχνιδιών της Ματτέϊ και άν γεικευθούν θ’ αναγκάσουν τη Κινα είτε να πληξει την Οικονομία διεθνώς ή να εξοπλιστεί, άν τη παγιδεύσουν εντονότερα οι μερκαντιλιστές αντίπαλοι της.
3. Υποθέτω ότι οι κλιματολογικές αλλαγές δεν θα λειτουργήσουν σαν εμπόδιο σε εμπορεύματα που συνοδεύουν καπνοί και μόλυνση, διοτι μή ξεχνάμε τους όρους ανάπτυξης στο Λονδίνο του 19ου αιώνα. Απλούστερα οι φραγμοί παραγωγικοτητας κάπου λειτουργούν
αντισταθμιστικά κάπου αλλού. Η Οικολογία δεν είναι μέσον σε γεω-οικονομικους ανταγωνισμούς αλλά επιστήμη με κανόνες αυτόνομους.
Αρα ο Ρόθ προσφέρει μεγάλας υπηρεσιας γιατί θέτει ερωτήματα για το άμεσο μέλλον.
Απομονωτισμός αλά Ελληνικά
http://cosmosair3.blogspot.com/2007/09/blog-post_3463.html
Aπομονωτισμός ή Παρεμβατισμός;
http://cosmosair3.blogspot.com/2007/09/blog-post_94.html
“Η αλήθεια είναι ότι ο κομμουνισμός κέρδισε τον φασισμό” A.Xoρμ.
Κανείς ¨κομμουνισμός δε κέρδισε το φασισμό¨ διότι είναι ανόμοια καθεστώτα εκ προελεύσεως διαφορετικών και διαφορετικών ιστορικών συνθηκών.
Ο κομμουνισμός είναι η αφετηρία και το όχημα της εκμηχάνισης και του εξηλεκτρισμού της Ρωσίας με κρατικό τραπεζικό σύστημα. (Αν ο τσάρος απεδέχετο το ρόλο των Εβραίων στα “Πρωτόκολλα” πιθανότατα δε θ’ ανατρέπετο).
Ο φασισμός είναι το αδιέξοδο τέλος της βιομηχανικής αύξησης της παραγωγής σε μιά μόνο χώρα, της κλειστής κοινωνίας και με σύνορα.
Το μονοκομματικό καθεστώς της Κίνας κινείται ανάμεσα, ανάλογα με τις εξαγωγές του.
Πέρα από τις πολύ ορθές παρατηρήσεις του κου Πολυμερόπουλου να υπενθυμίσουμε ότι οι ΗΠΑ δεν μπήκαν αυτοβούλως στον πόλεμο – και κατά πάσα πιθανότητα δεν το ήθελαν μια και το εμπόριο καλά κρατούσε. Υποχρεώθηκαν να πολεμήσουν τους Ιάπωνες λόγω της επίθεσης στο Περλ Χάρμπορ και τους Γερμανούς επειδή οι τελευταίοι τους κύρυξαν τον πόλεμο ελπίζοντας πως οι Ιάπωνες θα εισέβαλαν στην ΕΣΣΔ από τα ανατολικά (η ΕΣΣΔ και η Ιαπωνία δεν ήταν σε πόλεμο μεταξύ τους μέχρι την 7 Αυγ. ’45!) Φυσικά οι ΗΠΑ θα έμπαιναν στον πόλεμο αν ο Χίτλερ επικρατούσε, ανεξάρτητα από τον πρόεδρο που θα είχαν. Οι ΗΠΑ δεν πολέμησαν για την ελευθερία και τη δημοκρατία αλλά για τα συμφέροντά τους και αυτά δεν θα ήταν σε αρμονία με μια Ναζιστική παν-Ευρώπη.
“Πολλοί αριστεροί,επικριτές του πολέμου στο Βιετνάμ, ανακάλυψαν προς έκπληξη τους , ομοιότητες με τους απομονωτιστές της δεκαετίας του ‘40.”
Σωστά, διότι πιθανόν το Βιετνάμ σήμερα να έπαιζε το ρόλο της φινλανδοποιημένης Βιρμανίας.
Αλλο τόσο σωστοί είναι οι νεολαίοι που εξεγέρθηκαν ενάντια στο πόλεμο του Βιετνάμ, διότι η εξουσία με αυτό το τρόπο ανανεώνεται και αναγεννιέται, της αμερικής στο Μπέρκλεϋ και στο Γούνστοκ, της ευρώπης στο Παρίσι και της ελλάδος στο Πολυτεχνείο και τη Νομική.
Συμβαίνει συχνά, “μ’ ένα σμπάρο δυό τρυγόνια”.
“Εκτός πια και αν η ειρήνη σημαίνει πόλεμος και ο πόλεμος σημαίνει ειρήνη.””
Πράγματι στην Αμερική δόθηκε μία ειρηνική πολιτική εκλογική μάχη η οποία στην Ευρώπη του Μαζινό και της χιτλερικής καταπολέμησης της ανεργίας διά μέσω οβίδων κατέληξε σε καταστροφικό πόλεμο ο οποίος κατέληξε έκ νέου στην χαλυβουργική συμφωνία του ’56, προάγγελο της Ευρωπαϊκής Κοινότητος.
*Οσοι είναι ευαίσθητοι σε Γκουαντανάμο προφανώς έχουν άγνοια της ζωής στα βελγικά ορυχεία και σε μεταπολεμικούς μετανάστες στα εργοστάσια της ευρώπης, καλύτερα διότι αλλοιώς θα συνέκριναν το 8ωρο με το 24ωρο.
*Ποιά θα ήταν η θέση της Ελλάδος άν δεν αναμιγνύετο η Αμερική;
Υπάρχει σχετικός χάρτης! εκείνης της περιόδου, με τη Βουλγαρία στη Καβάλα. Πιθανότατα δε θα υπήρχε η ηλεκτρονική τεχνολογία, διότι οι διωγμένοι επιστημονες εβραίοι και μή θα ήταν περσόνες ανεπιθύμητες στην Αμερική τών Λίντμπεργκ.
Εδώ χάρτης της εποχής με τη θέση της ελλάδος στην κατεχόμενη Ευρώπη.
http://cosmosair3.blogspot.com/2007/09/blog-post_5886.html
Αμερικανόφιλοι Λιντμπεργκιανοί και
Αντιαμερικάνοι Ρουσβελτιανοί.
Οι Δύο Οψεις τού ιδίου πληθωρισμένου Νομίσματος!
Σωστά, διότι πιθανόν το Βιετνάμ σήμερα να έπαιζε το ρόλο της φινλανδοποιημένης Βιρμανίας.
Αλλο τόσο σωστοί είναι οι νεολαίοι που εξεγέρθηκαν ενάντια στο πόλεμο του Βιετνάμ, διότι η εξουσία με αυτό το τρόπο ανανεώνεται και αναγεννιέται, της αμερικής στο Μπέρκλεϋ και στο Γούνστοκ, της ευρώπης στο Παρίσι και της ελλάδος στο Πολυτεχνείο και τη Νομική.
Συμβαίνει συχνά, “μ’ ένα σμπάρο δυό τρυγόνια”.
Αντιγράφω λίγα από το “Η λέξη που αρχίζει από Φ” του Αριστείδη Ν. Χατζή
“… ” Υ.Γ. Μια από τις ατυχείς συνεισφορές των αμερικανών στην ιδεολογία των ναζί ήταν και η ευγονική. Και μάλιστα ανάμεσα στους πρωτεργάτες της ήταν και Εβραίοι,όπως ο Loebb – της γνωστής Loebb Clasical Library. Αλλά αυτό είναι θέμα άλλου άρθρου. Comment by Ευάγγελος Πολυμερόπουλος.”
Προφανώς είναι κραταιός μύθος ότι η δίωξη των Εβραίων έχει οποιαδήποτε σχέση με ευγονική Αρίας φυλής, κλπ.
Ο διωγμός και τό Ολοκαύτωμα των Εβραίων ικανοποίησε την αποστροφή ενός τμήματος του παραγωγικού κεφαλαίου στη προσωποποιημένη ανεστραμένη απεικόνιση του τραπεζικού κεφαλαίου, σύμφωνα με το πνεύμα των “Πρωτοκόλλων της Σιών”.
Αυτό που με ενόχλησε στο βιβλίο του Ροθ είναι η προσπάθεια του να απορρίψει ολόκληρο το κίνημα κατά της συμμετοχής των Η.Π.Α. στον πόλεμο και να τους συκοφαντήσει σαν “συνοδοιπόρους των Ναζί”.Απλά νομίζω πως κάτι τέτοιο δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα!Και βλέπω πως κανένας από τους σχολιαστές δεν συμμερίζεται την άποψη του Ροθ. Κάποια σχόλια:
@Eυαγγελος Πολυμερόπουλος
H παράθεση των ονομάτων δεν έγινε για να δείξει πως οι…”καλοί” ήταν με το μέρος των απομονωτιστών!Απλά για να δείξει την απήχηση που είχαν αυτές οι ιδέες σε όλα τα στρώματα της αμερικάνικης κοινωνίας!Από την άλλη δεν μπορώ να καταλάβω ποιά είναι η λεπτή γραμμή που για σένα ενώνει την υποστήριξη του Hearst στον αμερικανοισπανικό πόλεμο με την αντίθεση του στην είσοδο των Η.Π.Α. στο Β’Παγκόσμιο Πόλεμό.
Ο Λίντμπεργκ ιδεολόγος φασίστας…Δεν το νομίζω.Νόμίζω πως το παρακάτω κομμάτι από την wikipedia απόδίδει πιο σωστά την πραγματικότητα :”A. Scott Berg similarly contends that Lindbergh’s views were commonplace in the United States in the pre-World War II era. Lindbergh’s support for the America First Committee was representative of the sentiments of a number of American people. His anti-Communism resonated deeply with many Americans. Eugenics and Nordicism enjoyed much social acceptance and other notable enthusiasts of such ideas included Theodore Roosevelt, Winston Churchill and George S. Patton.Lindbergh’s political views were complex, and revealed both consistencies and inconsistencies with those of the Nazis. For instance, Lindbergh avowed a belief in American democracy. However, he clearly stated elsewhere that he believed the survival of the white race was more important than the survival of democracy in Europe: “Our bond with Europe is one of race and not of political ideology,” he declared. He had, however, a relatively positive attitude toward blacks (something that was scheduled to be fully revealed in an undelivered speech interrupted by the events that followed the bombing of Pearl Harbor). Critics have noticed an apparent influence of German philosopher Oswald Spengler’s ideas on Lindbergh’s thinking. Controversial and widely read throughout Western World during the interwar era, Spengler was conservative and authoritarian, but eventually fell out of favor with the Nazis because he did not wholly subscribe to their theories of racial purity.”
Κατα τ’αλλα συμφωνώ με το σχόλιο σου.
@vrennus said
“Πέρα από τις πολύ ορθές παρατηρήσεις του κου Πολυμερόπουλου να υπενθυμίσουμε ότι οι ΗΠΑ δεν μπήκαν αυτοβούλως στον πόλεμο – και κατά πάσα πιθανότητα δεν το ήθελαν μια και το εμπόριο καλά κρατούσε.”
Νομίζω πως η κυβέρνηση Ρούσβελτ ήθελε να μπει η Αμερική στον πόλεμο.Όλες οι ενέργειες της πριν το 1941 αυτό δείχνουν.Με μια κοινή γνώμη, αρνητική σε αυτή την προοπτική, αναγκάστηκε να δηλώσει κι αυτός το 1940 πως θα κρατούσε τις Η.Π.Α έξω από τον πόλεμο. Την ίδια στιγμή όμως, με μια σειρά ενέργειες (βοήθεια στους Συμμάχους, συμφωνίες με τον Τσώρτσιλ, δημιουργία αμερικάνικων στρατιωτικών βάσεων στη Γροιλανδία και την Ισλανδία κτλ) έβαζε τη χώρα όλο και πιο βαθιά στον πόλεμο. Όπως λέει και ο ιστορικός Leo Ribuffo: “Historians agree that Roosevelt deceived his constituents in 1939-1941.The dispute is whether or not the deception was justified.”
Και βέβαια υπάρχουν και ιστορικοί που πιστεύουν πως ο Ρούσβελτ προχώρησε σε κλίμακούμενες εχθρικές ενέργειες εναντίον των Ιαπώνων (πχ πάγωμα όλων των ιαπωνικών κεφαλαίων και καταθέσεων στις Η.Π.Α κτλ) ώστε να καταστήσει μια ιαπωνική επίθεση πολύ πιθανή και να βάλει την Αμερική στον πόλεμο από την “πίσω πόρτα”.Άλλοι πάλι πιστεύουν πως ήταν εν γνώσει του Ρούσβελτ πως οι Ιάπωνες επρόκειτο να επιτεθούν στο Περλ Χάρμπορ. (Δες σχετικά Robert Stinnett-“Day of Deceit”, Charles Beard-“President Roosevelt and the Coming of the War”)
gb said
“Ποιά θα ήταν η θέση της Ελλάδος άν δεν αναμιγνύετο η Αμερική;
Υπάρχει σχετικός χάρτης! εκείνης της περιόδου, με τη Βουλγαρία στη Καβάλα. Πιθανότατα δε θα υπήρχε η ηλεκτρονική τεχνολογία, διότι οι διωγμένοι επιστημονες εβραίοι και μή θα ήταν περσόνες ανεπιθύμητες στην Αμερική τών Λίντμπεργκ.”
Δεν είναι τόσο απλό το θέμα. Υπάρχουν ιστορικοί που υποστηρίζουν πως ήδη την εποχή που η Αμερική δέχτηκε την υπόθεση στο Περλ Χάρμπορ, ο Χίτλερ δεν είχε πιθανότητες να κυριαρχήσει σε όλη την Ευρώπη. Στο δυτικό μέτωπο, είχε αποτύχει να νικήσει την βρετανική πολεμική αεροπορία και η περίφημη απόβαση στα βρετανικά νησία αναβλήθηκε.Από τα τέλη του 1941, η Σοβιετική ανωτερότητα σε στρατεύματα, τανκς και αεροπλάνα είχε γίνει ορατή!(βλέπε Bruce Russet, NO CLEAR AND PRESENT DANGER:A SCEPTICAL VIEW OF U.S. ENTRY INTO WWII). Σίγουρα, δεν μπορούμε να απαντήσουμε με βεβαιότητα σε ερωτήματα “τί θα γινόταν εάν..”
“Και βλέπω πως κανένας από τους σχολιαστές δεν συμμερίζεται την άποψη του Ροθ” Τ.Χ.
Νομίζω δεν με ερμηνεύεται καθόλου σωστά.
Ξέρετε, το χάσμα στη παραγωγή ηλεκτρονικής τεχνολογίας μεταξύ ΗΠΑ-Ευρώπης αποδεικνύει ότι δε υφίσταται νίκη ή ήττα νόκ άουτ αλλά στα σημεία και είναι διηνεκής.
Επίσης ο πόλεμος δεν κρίνεται απο “τάνκς αεροπλάνα και στρατεύματα” αλλά στη πολιτική, την ιστορία και τη παλαίστρα της. Οσον αφορά την ΕΣΣΔ μπορουσε να συμβαστεί, με την Αγγλία ποτέ!
Μία χώρα που νίκησε τον Γλάδστωνα και τον μερκαντιλισμό δεν έχανε ποτέ από τον Χίτλερ.
Ας πάρουμε τις δηλώσεις του κειμένου μία-μία.
1. Η δήλωση του Bill Kaufman δεν αποτελεί αντιπροσωπευτικό παράδειγμα των απόψεων για το βιβλίο. Για παράδειγμα η Washington Post και οι New York Times άλλα λένε. http://en.wikipedia.org/wiki/The_Plot_Against_America#Literary_significance_.26_criticism.
2. «Όσοι διαβάσουν τη «Συνωμοσία Εναντίον της Αμερικής»… Λευκό Οίκο». Αναφέρεται γενικά ο συγγραφέας στους απομονωτιστές ή ειδικά σε κάποιους όπως τον Λίντμπεργκ, ο οποίος ήταν όντως θαυμαστής του Χίτλερ και ως ένα βαθμό ρατσιστής και ο οποίος στο βιβλίο έγινε Πρόεδρος των ΗΠΑ;
3. Οι «απομονωτιστές» όντως ήταν στην πλειοψηφία τους αντίθετοι στο Ναζισμό. Όταν όμως η χώρα τους δέχτηκε την επίθεση στο Περλ Χάρμπορ ενώθηκαν με τους μη απομονωτιστές υπέρ του πολέμου. Και τελικά οι ΗΠΑ παρέμειναν δημοκρατία και μετά την είσοδό τους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο όπως και μετά από αυτόν αποδεικνύοντας ότι έκαναν λάθος οι «απομονωτιστές» που φοβόντουσαν.
4. Υποχρεωτική στράτευση. Δεν επιβάλλεις την υποχρεωτική θητεία μόνο για να επιτεθείς αλλά και γιατί φοβάσαι ότι θα πέσεις θύμα επίθεσης. Ο Ρούσβελτ είχε εκλεγεί Πρόεδρος των ΗΠΑ για να προστατέψει τα συμφέροντα των ΗΠΑ και πως θα τα προστάτευε σε περίπτωση στρατιωτικής επίθεσης χωρίς στρατό; Φυσικά δεν είναι ότι πιο ευχάριστο να σε υποχρεώνουν να πας φαντάρος και σίγουρα ένας καλός «απομονωτιστής» λαϊκιστής πολιτικός το ξέρει καλά αυτό (μη μου πει κανείς ότι δεν υπήρξε ούτε ένας τέτοιος;)
5. «Η ιστορία γράφεται από τους νικητές». Α ναι; Τότε γιατί η Χιροσίμα όπου οι ΗΠΑ έριξαν ατομική βόμβα με στόχο να τερματίσουν πιο γρήγορα τον πόλεμο και να σώσουν ζωές Αμερικανών στρατιωτών, Ιαπώνων στρατιωτών και πάνω από όλα αμάχων στις υπό Ιαπωνική κατοχή χώρες της Ασίας είναι πιο γνωστή από τα μυριάδες εγκλήματα της Ιαπωνίας στην Άπω Ανατολή; Δηλαδή οι χιλιάδες νεκροί της Χιροσίμα είναι πιο σημαντικοί από τα εκατομμύρια νεκρούς της Άπω Ανατολής. Μήπως κέρδισε η Ιαπωνία τον πόλεμο και δεν το ξέρω;
6. Ακόμα και αν οι ΗΠΑ δεν επενέβαιναν υπάρχει σοβαρός ιστορικός που να αρνείται πως τα εκατομμύρια των στρατιωτών και πρώτων υλών έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη νίκη των Συμμάχων; Άραγε πόσα χρόνια μετά και με πόσα εκατομμύρια παραπάνω νεκρούς θα είχε λήξει ο πόλεμος χωρίς τη συμβολή των ΗΠΑ;
7. Όντως απαιτείται «τα επιχειρήματα όλων των πλευρών, θα πρέπει να μελετηθούν διεξοδικά, ψύχραιμα, χωρίς πάθος και προκατάληψη». Αλλά αυτό δεν βλέπω πως το κάνει ο κ. Χορμοβίτης, ο οποίος κατηγορεί έντονα τον Ροθ αλλά όχι εξίσου έντονα τον αντίλογο στο Ροθ.
e pws na to kanoume oi apomonwtistes oudepote uphrksan terata politikhs oksuderkeias
“Αμερικανόφιλοι Λιντμπεργκιανοί και
Αντιαμερικάνοι Ρουσβελτιανοί.
Οι Δύο Οψεις τού ιδίου πληθωρισμένου Νομίσματος! ”
Xwris logia
Νομίζω ότι διαβάζετε στο μυθιστόρημα του Roth πολύ περισσότερα απ’ ότι γράφονται στο ίδιο το μυθιστόρημα.
Το βιβλίο το διάβασα όταν πρωτο-κυκλοφόρησε και μου φάνηκε απολαυστικότατο. Προσωπικά θα έλεγα ότι ασχολείται περισσότερο ενάντια στη νοοτροπία ‘από τι στιγμή που κάτι συμβαίνει κάπου αλλού δεν με αφορά’, καθώς και το πόσο εύκολα μπορούν να παρασυρθούν οι πλειοψηφίες σε ‘παράξενες’ συμπεριφορές, από την πολιτική Bush.
“καθώς και το πόσο εύκολα μπορούν να παρασυρθούν οι πλειοψηφίες σε ‘παράξενες’ συμπεριφορές, από την πολιτική Bush. ” G.S.
Oi προεκτάσεις έχουν τη γοητεία, εκεί όπου τελειώνει τό κάδρο είτε η όψη ενός κτηρίου, αρχίζει η αισθητική δημιουργία τού αναγνώστη…. και η τέχνη του “ατελείωτου”, του μή πεπερασμένου.
Εχεις δίκαιο για τις “παράξενες συμπεριφορές”, όμως από ποιούς και Πώς παρασύρονται;
Νομίζω η ανάγνωση του Τ.Χορμοβίτη έχει τη δική της αξία, διότι το ζητούμενο σε ένα ιστορικό πισωγύρισμα-feedback/μυθιστόρημα αξία έχει όταν φωτίζει ερωταματικά του μέλλοντος.
θα συμφωνησω με τον Γιωργο, και γω οταν διαβασα το βιβλιο το βρηκα πολυ ενδιαφερον μυθιστορημα, με ενα πολυ δυνατο εναλλακτικο σεναριο για την ιστορια του κοσμου μας, που ακριβως δειχνει γιατι πρεπει συνεχως να μαχομαστε για καποια ιδανικα.
Ο απομονωτισμος των ΗΠΑ το 1940 ειναι απο τα μελανα σημεια της ιστοριας τους, γιατι ακριβως στηριζοταν στην λογικη που λεει ο Γιωργος (δε πα να πεθανει η μιση Ευρωπη, τι μας νοιαζει) με μια γερη δοση ρατσισμου μεσα (εν τελει καλα κανουν οι Ναζι και ξεσκιζουν τους αχρηστους Γαλλους, Πολωνους, Εβραιους κτλ).
Παρεπιμπτοντως αν κοιταξει κανεις την ιστορια των ΗΠΑ πριν το 1940 ειναι εντυπωσιακο ποσος ανοιχτος ρατσισμος υπηρχε στην αρχουσα ταξη, πιστη στην ευγονικη κτλ κτλ Αυτο φαινεται ακομα και σε βιβλια οπως το Great Gatsby.
αν οι ΗΠΑ δεν εστελναν συνεχη βοηθεια σε Βρετανια και ΕΣΣΔ (ηδη πριν την κηρυξη πολεμου στην Γερμανια) η πιθανοτητα συνθηκολογησης ενος απο τους δυο θα ηταν πολυ μεγαλη. Μπορει η Γερμανια να μην μπορουσε να εισβαλλει στα βρετανικα νησια, αλλα ακριβως το ιδιο δεν μπορουσε με τιποτα η Βρετανια μονη της να εισβαλλει στην Γαλλια.
Και οι Σοβιετικοι ξερουμε ποσο αξιοπιστοι συμμαχοι ηταν (δυο λεξεις: Ριμπεντροπ-Μολοτωφ).
Δεν αμφισβήτησα τη λογοτεχνική αξία του βιβλίου,δεν είμαι κριτικός λογοτεχνίας για να κάνω λογοτεχνική κριτική.Αν θέλετε την προσωπική μου γνώμη, και εγώ το βρήκα ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό.Το πρόβλημα μας είναι τα politics του βιβλίου…
@G.Sarigiannidis
Δε νομίζω πως χρειάζεται κανείς να είναι πολύ ευφάνταστος για να αντιληφθεί πως το βιβλίο παίρνει ξεκάθαρα αρνητικη θέση απέναντι στον προπολεμικό απομονωτισμό.Και μάλιστα αναπαράγοντας τα χειρότερα κλισέ (ναζιστές, Χιτλερικοί κτλ) που διέδιδε η Αμερικάνικη κυβέρνηση εκείνη την περίοδο.Όλοι οι σοβαροί ιστορικοί που έχουν ασχοληθεί με τον απομονωτισμό έχουν απορρίψει αυτές τις κατηγορίες.
Όσο για τον παραλληλισμό Μπους-απομονωτιστές που επαναλαμβάνετε στο σχόλιο σας, θα με ενδιέφερε να δω που βρίσκετε ομοιότητες στην πολιτική των απομονωτιστών με την πολιτική του Μπους.
@Σωτήρης Γεωργανάς said
“Ο απομονωτισμος των ΗΠΑ το 1940 ειναι απο τα μελανα σημεια της ιστοριας τους, γιατι ακριβως στηριζοταν στην λογικη που λεει ο Γιωργος (δε πα να πεθανει η μιση Ευρωπη, τι μας νοιαζει) με μια γερη δοση ρατσισμου μεσα (εν τελει καλα κανουν οι Ναζι και ξεσκιζουν τους αχρηστους Γαλλους, Πολωνους, Εβραιους κτλ).”
Σε τί στοιχεια στηρίζεται αυτό το συμπέρασμα?
“Παρεπιμπτοντως αν κοιταξει κανεις την ιστορια των ΗΠΑ πριν το 1940 ειναι εντυπωσιακο ποσος ανοιχτος ρατσισμος υπηρχε στην αρχουσα ταξη, πιστη στην ευγονικη κτλ κτλ Αυτο φαινεται ακομα και σε βιβλια οπως το Great Gatsby.”
Προκειται για ένα συμπέρασμα που έχει βάση.Όμως μπορεί να αποδοθεί τόσο σε “φιλο-επεμβατικούς” όσο και σε “απομονωτιστές”.Λάβετε υπόψη, πως στη δεκαετία του 1930 , ο φασισμός του Μουσολίνι εθεωρείτο ως πρότυπο στους κύκλους του “New Deal”, ο Ρούσβελτ αποκαλούσε τον Μουσολίνι και τον Στάλιν, “blood brothers” ενώ ο Υπουργός Εσωτερικών Harold Ickes (ναί, αυτός ο μεγάλος αντιφασίστας που παρουσιάζει ο Ροθ) δε δίσταζε να δηλώσει “What we are doing in this country were some of the things that were being done in Russia and even some things that were being done under Hitler in Germany.But we are doing them in an orderly way”(Δείτε σχετικά το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο “Three New Deals:Reflections on Roosevelt’s America, Mussolini’s Italy, and Hitler’s Germany,1933-1939″ του Wolfgang Schivelbusch).Με αυτά δε θέλω να πω πως ο Ρουσβέλτ ήταν ο Αμερικάνος Χίτλερ αλλά να δείξω πως πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί πριν αποδόσουμε χαρακτηρισμούς και να λάμβάνουμε υπόψη μας τις κυριάρχες ιδέες της εποχής.
Όσο για το τί θα γινόταν αν δεν επενέβαινε η Αμερική στον πόλεμο, ίσως έχετε δίκιο, ίσως όχι.Μιλάμε με σενάρια και με σενάρια δεν μπορεί να υπάρχει βεβαιότητα.Βέβαια ας σκεφτούμε πως ο πόλεμος άρχισε σαν απάντηση στη χιτλερική εισβολή στην Πολωνία και τελικά η Πολωνία και η μισή Ευρώπη, αντί να πέσει στα νύχια του χιτλερικού ολοκληρωτισμού, πέρασε στην αγκαλιά του πατερούλη Στάλιν. Αυτό δεν κάνει να φαίνονται λίγο μάταιες οι θυσίες τόσων εκατομμυριών ανθρώπων?Και εξάλλου για να επαναλάβω αυτό που έγραψε στο πρώτο σχόλιο ο Ευαγγελος Πολυμερόπουλος :”Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να θεωρείται κακό που ο αμερικάνικος λαός ήταν συντριπτικά κατά της συμμετοχής στον πόλεμο στην Ευρώπη.”.Δηλαδή πρέπει να είναι υπόλογος και να τον κατηγορούμε για ρατσισμό επειδή δεν ήθελε να θυσιαστεί στα ευρωπαϊκα πεδία μαχών? (και ειδικά μετά την εμπειρία του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου?)
Σκοπός όμως του άρθρου δεν ήταν να αναλύσει αν θα ήταν καλύτερα η Αμερική να μείνει έξω από τον πόλεμο ή όχι.Σκοπός του, ήταν να δείξει πως η συντριπτική πλειοψηφία των “απομονωτιστών” κάθε άλλο παρά συνοδοιπόροι του Χίτλερ ήταν και ως προς αυτό δεν είδα ακόμη κάποιον ουσιαστικό αντίλογο.
“O σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα”. Οποιοσδήποτε σκοπός εξαρτάται απο τα επιχειρήματα του. Αν η έρευνα δεν αναζητά αλλά σκοπεύει, τότε δε παρεκλίνει απο την αφετηρία, δεν αναζητά.
Ισως ούτε καί ο αυτοκράτωρ της Ιαπωνίας που αιματοκύλησε τη Κίνα είναι συνοδοιπόρος του Χίτλερ, ούτε η κυβέρνηση του Βισύ, ουτε ολες οι κυβερνήσεις μεσοπολεμικά στην Ευρώπη, κ.ο.κ.
Κρίμα, διότι εγράφησαν εύλογες απορίες που δεν έλαβαν υπόψη το σκοπό του άρθρου. Διότι το καθεστώς έχει σημασία όχι ο αχυράνθρωπος είτε λέγεται Χίτλερ είτε Λίντμεργκ είτε ….?
Εν πάσει περιπτώσει έργα και πολιτικές του Χίτλερ δικαίωσε η ιστορία, όπως το “κατσαριδάκι” ώς το αυτοκίνητο για όλους, η ανάπτυξη εθνικών οδών, η καταπολέμηση της ανεργίας, κτλ.
Προφανως ο Λίντμπεργκ θα εξασφάλιζε τεράστια βιομηχανική παραγωγή αλλά δεν θα υπήρχε ηλεκτρονικός υπολογιστής.
http://www.cinemanews.gr/v5/movies.php?n=269
Πρόκειται δια τη ταινία με τίτλο και σκοπό το Enigma!
Διότι μπορεί να μην υπάρχει δεξιά αριστερά αλλά υπάρχουν θεωρίες της βεβαιότητας και θεωρίες που αμφιβάλουν, στοιχηματίζουν και ερευνούν. Εύχομαι να δούμε όλοι μαζί τη ταινία και εμμέσως ν’ αντιληφθούμε ότι η λογοτεχνική αξία συνάδει με την αξία του Ρόθ να συλλαμβάνει το κόσμο σε δέκα λέξεις ή μάλλον σε δυό Ρούσβελτ-Λίντμπεργκ.
Διότι η διάκριση δεν είναι ανάμεσα “σε καλούς και κακούς”,
http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=12466&m=S08&aa=1
“”…Κατηγορούν βεβαίως τον Τσόρτσιλ ότι για να προστατεύσει τις μυστικές υπηρεσίες του άφησε την πόλη του Κόβεντρι να καταστραφεί από τους γερμανικούς αεροπορικούς βομβαρδισμούς στον Β´ Παγκόσμιο· ότι στον Α´ Παγκόσμιο απέκρυψε την ύπαρξη γερμανικών υποβρυχίων αφήνοντας το «Λουζιτάνια» ανυπεράσπιστο με σκοπό να εμπλέξει τους Αμερικανούς στον πόλεμο· και ότι επανέλαβε στον Β´ Παγκόσμιο την ίδια τακτική, αποκρύπτοντας τις πληροφορίες που υποτίθεται ότι οι πράκτορές του είχαν μεταδώσει για τον βομβαρδισμό του Περλ Χάρμπορ. Ο συγγραφέας Ντέιβιντ Στάφορντ επισημαίνει ότι για τις κατηγορίες αυτές δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη αλλά παράλληλα κρίνει ότι κάτι τέτοιο δεν θα ήταν εντελώς αδύνατον, αν λάβει κανείς υπόψη την αδίστακτη πλευρά του χαρακτήρα του Γουίνστον Τσόρτσιλ …..”
η οποία ειρήσθω εν παρόδω άνοιξε την αυλαία στη Καλίπολη,1915, ώς υπουργός Ναυτικών, κατά τας ενδείξεις.
Οπως εθυσιάσθη και η Μικρασιατική εκστρατεία ’17 του ΕΛ.Βενιζέλου… ώς ανάχωμα στη ρωσική επανασταση,1917.
Σενάρια για την έκβαση του πολέμου:
-Πού θα σταματούσε ο επεκτατισμός του Άξονα;
-Θα μπορούσε ο Άξονας να κρατήσει τα εδάφη που θα είχε κατακτήσει αν σταματούσε τον πόλεμο;
Δεν μπορώ να αδικήσω έναν πολιτικό που δε θέλει η χώρα του να εμπλακεί στον πόλεμο. Τεράστιο οικονομικό κόστος ,απώλειες σε ανθρώπινο δυναμικό και όλα αυτά να απειλείται η εδαφική σου ακεραιότητα; Πιστεύω ότι το κυρίως κίνητρο που έκανε το λαό να το αποδεχτεί ήταν εκτός από το Περλ Χάρμπορ ίσωςς και οι δεσμοί με τη μητροπολιτική Ευρώπη. Πριν όμως βιαστούμε να τους κρεμάσουμε τη ταμπέλα του “αδιάφορου” ας ρωτήσουμε τους εαυτούς μας: Ποια ευρωπαϊκή χώρα θα πήγαινε να πολεμήσει οικειοθελώς αν οι ΗΠΑ έκαναν εισβολή στον Καναδά;
Εν πάσει περιπτώσει η διάκριση που υιοθετεί ο Ρόθ για τις πολιτικές εξελίξεις δεν είναι στ’ αριστερά ή δεξιά έδρανα του Κοινοβουλίου, αλλά σε μία διαχωριστική που τέμνει όλη τη κοινωνία και τη μελλοντική ιστορία με τρόπο ώστε να βοηθά στη κατανόηση απο τους περισότερους. Αποφεύγει το μανιχαϊσμό καλού Ρούσβελτ κακού Λίντμπεργκ διότι υιοθετεί την βιωματική (φαντασιακή)προσέγγιση των γεγονότων αυτοβιογραφικά.