Στην χώρα μας τα αγοραφοβικά παραμύθια πρέπει να τα σκοτώνεις στην γέννησή τους, γιατί αλλιώς εξαπλώνονται και επιβιώνουν για δεκαετίες. Με αφορμή το το άρθρο του Π. Μανδραβέλη πριν ένα μήνα στην Καθημερίνη σχετικά με την μείωση των εταιρικών φόρων παρουσιάζονται και καταρρίπτονται τρεις μύθοι περί εταιρικών φόρων, ότι δηλαδή δεν χρειάζεται να τους μειώσουμε για να έρθουν ξένες επενδύσεις, ότι δεν είναι υψηλοί στην χώρα μας και ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να τους μειώσουμε. Αντιθέτως οι καθόλου χαμηλοί εταιρικοί φόροι στην χώρα μας είναι εμπόδιο στην ανάπτυξη η οποία μπορεί να είναι η μόνη σανίδα σωτηρίας της χώρας μας σε αυτή τη στιγμή, ανάπτυξη που μπορεί να έρθει μόνο από τον καθαρόαιμο ιδιωτικό τομέα.

Την πρόθεσή του να ζητήσει σύσταση «Εξεταστικής των πραγμάτων Επιτροπής» για το Μνημόνιο, εφόσον το κόμμα του έρθει στην εξουσία και ο ίδιος γίνει πρωθυπουργός, ανακοίνωσε ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς. Πρόκειται για την κορυφαία -μέχρι στιγμής- ανεύθυνη «αντιμνημονιακή» κορόνα του συντηρητικού εκ Μεσσηνίας πολιτικού, στην προσπάθειά του να κερδίσει ποσοστά δημοσκοπήσεων και «περιφερειαρχικές» ψήφους στο εσωτερικό της χώρας. Και όμως, ο κ. Σαμαράς θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός. Δεν είναι όποιος κι όποιος, είναι ο αρχηγός της μείζονος αντιπολίτευσης. Θεωρητικά, αν πέσει η παρούσα κυβέρνηση, μπορεί να λάβει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Ή, θεωρητικά πάντα, μπορεί να πλειοψηφήσει στις ερχόμενες εκλογές. Θα έπρεπε λοιπόν να είναι πιο προσεκτικός. Μάλιστα, το ζήτημα του Μνημονίου δεν έχει να κάνει μόνο με το εσωτερικό και με την οικονομική πολιτική, αλλά ιδίως, με την εξωτερική πολιτική της χώρας. Ο Σαμαράς, ως αβερωφικός (Αβέρωφ: ο πρώτος του ευεργέτης) εθνικιστής υπουργός εξωτερικών επί Μητσοτάκη (πολύ μεγάλο λάθος του τελευταίου η υπουργοποίηση του νεαρού, τότε, Σαμαρά), κατάφερε, με τις ανευθυνότητές του, να οξύνει τις σχέσεις της Ελλάδας με όλες τις γειτονικές χώρες. Οι ρήξεις εκείνες δεν έγιναν αναπόφευκτες, διότι ο Σαμαράς πρόλαβε να ρίξει την κυβέρνηση του δεύτερου ευεργέτη του, του Μητσοτάκη.

Political observers often criticize politicians for focusing on scandalous activities of their rivals or emotional but unnecessary measures concerning national security, as a means of distracting voters’ attention from “real issues”. Does scandalous or emotional information about a candidate or panic call concerning national security interfere with voters’ behavior? Or does the electorate have a reflex to look for a hidden agenda behind emotional information? Two options can be considered: One possibility is that scandalous information may only facilitate, rather than interferes with, recall of political situation and voter is not affected by emotional show. A second option argues that scandalous news about the candidate or emotional information attracts substantial attention from individuals thereby interfering with previously stored information. Examples below demonstrate different cases of exposure to scandalous or emotional information which may be hazardous to voters because the information is aimed at distracting them to the real consequences of the hidden agenda.

Ο Alexis De Tocqueville γράφοντας για την γαλλική επανάσταση θα πει ότι “ποτέ ένα τόσο σημαντικό γεγονός, με παμπάλαια αίτια, δεν ήταν τόσο καλά προετοιμασμένο και τόσο λιγοστά προβλέψιμο.” Το ίδιο θα μπορούσε να λεχθεί και για την υπάρχουσα ελληνική κρίση τουλάχιστον όσον αφορά την πολιτική τάξη και την παντός είδους πελατείας της. Όσοι τα τελευταία χρόνια επισκέπτονταν την Ελλάδα στο γυρισμό είχαν ένα αναπόφευκτο ερώτημα, πως ήταν δυνατόν μια χώρα που φαινόταν να μην παράγει τίποτα να καταναλώνει τόσο πολλά. Ήταν μια πραγματικότητα που οι αντιφάσεις της ήταν σχεδόν άγνωστες στους δημιουργούς της. Η ελληνική πολιτική τάξη ακόμα και σήμερα δείχνει να μην έχει καταλάβει πως οδήγησε την χώρα στα σημερινά αδιέξοδα. Για την υπάρχουσα κυβέρνηση δείχνει ότι όταν τα πράγματα χειροτερεύουν επιστρατεύει την ρητορική της μεταρρύθμισης και των δύσκολων αλλά αναγκαίων τομών. Όταν τα πράγματα δείχνουν να καλυτερεύουν, αμέσως επιστρέφει στο παλιό κακό της ευατό, της αναδιανομής πλούτου και των παροχών.

Το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας δεν είναι πρόβλημα δυστυχώς αυτόνομο, στενά οικονομικό. Η σημερινή δημοσιονομική κατάσταση, η υπερτροφία του δημόσιου τομέα και η συνολική έλλειψη ανταγωνιστικότητας έχουν βαθιές ρίζες που μόνο μία σφαιρικά φιλελεύθερη πολιτική μπορεί να θεραπεύσει. Με μια ολόκληρη σειρά τομέων της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής να πάσχουν, η σημερινή κατάσταση της οικονομίας μπορεί να θεωρηθεί μια «παράπλευρη απώλεια» της ελληνικής πολιτικής και κοινωνίας. Το θεμελιώδες πρόβλημα είναι ένα. Θα το συνοψίσω: Πρόκειται, αφενός μεν για αδυναμία συγκρότησης, αφετέρου δε για αδυναμία εκμετάλλευσης. Η δεύτερη πηγάζει -όχι όμως ολοκληρωτικά- από την πρώτη. Και εξηγώ: Αδυναμία συγκρότησης: το ελληνικό κράτος υπέπεσε, από τη γέννησή του, σε δύο κεφαλαιώδη σφάλματα. Πρώτον: δεν κατάφερε ποτέ να απαλλαγεί από την οθωμανική «κληρονομιά». Οι διαπροσωπικές σχέσεις, η εξαπάτηση των αρχών, η διαφθορά και η έλλειψη εμπιστοσύνης προς το κράτος (φαινόμενα εν μέρει δικαιολογημένα υπό ξένη κατοχή) μεταφέρθηκαν αυτούσια στο νέο εθνικό κράτος.

Ξεκινώ κάθε πρωί να πάω στο γραφείο. Το πρώτο πράγμα που αντικρίζω στο δρόμο είναι παρατημένες σακούλες σκουπιδιών λίγα μόλις μέτρα από τον κάδο απόρριψης. Συχνά στο πεζοδρόμιο, έξω από την πόρτα γειτονικής πολυκατοικίας, κάποιος ένοικος έχει «ακουμπήσει» την παλιά του τηλεόραση ή κάποια άλλη ηλεκτρική συσκευή χωρίς προηγουμένως να συνεννοηθεί για την παραλαβή της με την αρμόδια υπηρεσία του Δήμου. Όλοι γνωρίζουν καλά ότι μολονότι είναι πολύ αυστηρός ο κανονισμός καθαριότητας του Δήμου σχεδόν ποτέ δεν επιβάλλονται πρόστιμα στους δημότες που τον παραβιάζουν. Κι όχι μόνο τώρα που έχουμε προεκλογική περίοδο, αλλά όλο τον καιρό – δεν αρέσει, βλέπετε, στη δημοτική αρχή να έρχεται σε προστριβές με τους δημότες-ψηφοφόρους της. Πρέπει επίσης να προσέξω γιατί ο πεζόδρομος μπροστά από το σπίτι μου που το απόγευμα θα παίζουν μπάλα τα παιδιά της γειτονιάς είναι γεμάτος από περιττώματα σκύλων. Κάποιοι ασυνείδητοι ιδιοκτήτες δεν τα μάζεψαν. Αλλά κι ο Δήμος Αθηναίων δεν έχει τοποθετήσει τα ειδικά σκάμματα με χώμα ή άμμο για τις ανάγκες των σκύλων και των γάτων, που έγιναν πολυπληθείς.

Διάβασα με ενδιαφέρον πρόσφατα στα ΝΕΑ πως το κεντρικό σύνθημα της ερχόμενης ΔΕΘ θα είναι «Καινοτομία και πράσινη ανάπτυξη». Από τη Θεσσαλονίκη η υπουργός Οικονομίας κ. Κατσέλη εξήγγειλε πλήθος «δραστηριοτήτων» οι οποίες μεταξύ άλλων θα περιλαμβάνουν «κατασκευές με έμφαση στη φιλικότητα στο περιβάλλον, διαδραστικά περίπτερα και σημεία ενημέρωσης κοινού». Χμμ…Στην πλειονότητά τους, συνεχίζει το άρθρο, οι «παρεμβάσεις» αυτές θα λειτουργούν με ηλιακή και αιολική ενέργεια (μην ξεχνιόμαστε). Μέσα σε αυτό το πανηγυρικό κλίμα, και ανάμεσα στις καθημερινές σχεδόν εξαγγελίες του Γ.Α.Π. για «βιώσιμη, πράσινη ανάπτυξη» να μας βομβαρδίζουν ανελέητα από τα πειθήνια ΜΜΕ, μία παράξενη είδηση από την Ισπανία έρχεται να μας επαναφέρει λίγο στην θλιβερή πραγματικότητα της «πράσινης ανάπτυξης». Ως γνωστόν η σοσιαλιστική Ισπανία βρίσκεται πολλά χρόνια μπροστά από εμάς στην υλοποίηση της πράσινης ανάπτυξης, και πλέον ένα μεγάλο ποσοστό του ηλεκτρικού ρεύματος της χώρας προέρχεται από ηλιακή και αιολική ενέργεια. Φυσικά οι δύο αυτές πηγές ενέργειας είναι τόσο ανοικονομικές που προκειμένου να πείσει το κράτος ιδιωτικές επιχειρήσεις να επενδύσουν σε αυτές πρέπει να επιδοτεί την παραγωγή τους με δυσβάσταχτες για τον φορολογούμενο επιδοτήσεις οι οποίες (ανάμεσα σε πολλά άλλα παρόμοια προοδευτικά «προγράμματα») έχουν φέρει τη χώρα στα πρόθυρα της χρεωκοπίας.

Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε μια ολόκληρη κοινωνία ως ψυχολογικά διαταραγμένη; Αν η ελληνική κοινωνία ήταν άτομο, θα ήμασταν πλήρως δικαιολογημένοι, κατά τα κριτήρια της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας, να την χαρακτηρίσουμε ως ναρκισσιστική. Μια κοινωνία που μοιάζει να κινείται όλο και βαθύτερα στην σπείρα μιας αυτοκαταστροφικής συμπεριφοράς. Αλλά τι σημαίνει αυτή η διάγνωση; Μήπως το πακέτο διάσωσης της ελληνικής οικονομίας αποτελεί κατάρα παρά ευχή και χαμένη ευκαιρία να «ταρακουνηθούνε» οι φαντασιακές μας παραισθήσεις;

Ο Σωκράτης Γκιόλιας αντιπροσώπευε ακριβώς το είδος της δημοσιογραφίας και του δημοσιογράφου που αποστρέφομαι: θεούσος, μαθητής της σχολής Μάκη Τριανταφυλλόπουλου – Θέμη Αναστασιάδη, επαγγελματίας εθνικόφρων μπλόγκερ, σκανδαλοθήρας, κολλητός διαφόρων επιχειρηματιών, φίλος του λεγόμενου «Άγιου Όρους», κουτσομπόλης, γκαρδιακός του αγγελικού τρίο Κεντέρης – Θάνου – Τζέκος, καταγγελτικός λαϊκιστής, εντυπωσιοθήρας- ένα αληθινό τρωκτικό, ένα «ποντίκι» του υπερσυντηρητικού χώρου. Ακριβώς επειδή μ΄ ενοχλεί αυτού του είδους η δημοσιογραφία, γι΄ αυτό καταδικάζω με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τους δολοφόνους που τον σκότωσαν. Εύκολο είναι να υπερασπιστείς το δικαίωμα της έκφρασης εκείνων με τους οποίους συμφωνείς πολιτικά και/ή δεοντολογικά. Δύσκολο είναι να υπερασπιστείς τους διαφορετικούς και τους αντίθετους. Μα αλλιώς δεν έχουμε δημοκρατία. Ούτε στο κεφάλι μας, ούτε στα μίντια, ούτε στην κοινωνία.

Σε μια συνέντευξη ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Apple, Steve Jobs, ρωτήθηκε για το μέλλον των προσωπικών ηλεκτρικών συσκευών. Ήταν μια εύλογη ερώτηση στον άνθρωπο που από τα τέλη της δεκαετίας του 70 έχει παίξει τον πιο καθοριστικό ρόλο σε αυτό τον τομέα. Ο Steve Jobs απάντησε ότι απλά δεν ήξερε. Γίνονται τόσα πολλά από τόσους πολλούς ανθρώπους σε αυτόν το τομέα που του ήταν αδύνατον να δώσει έστω και μια μεσοπρόθεσμη πρόβλεψη. Θα περίμενε κανείς τουλάχιστον την ίδια μετριοφροσύνη από την ελληνική πολιτική τάξη η οποία, αντίθετα από τον Steve Jobs, γνωρίζει ελάχιστα για αυτά που συνήθως ασχολείται και αποφασίζει. Πρόσφατα για παράδειγμα ο υφυπουργός Πολιτισμού και Τουρισμού Γιώργος Νικητιάδης εισηγήθηκε “προς την υπουργό Οικονομίας, Ναυτιλίας και Ανταγωνιστικότητας κ. Λούκα Κατσέλη να θέσει αντικίνητρα μέσω του Αναπτυξιακού Νόμου για τον περιορισμό των υπηρεσιών all inclusive (όλα εντός τιμής) στα 4 και 5 αστέρων ξενοδοχεία.” Τι ακριβώς γνωρίζει ο κ. Νικητιάδης που δεν γνωρίζουν οι ξενοδόχοι; Τι είναι αυτό που τους εμποδίζει να περιορίσουν υπηρεσίες all inclusive αν είναι προς το συμφέρον τους; Ερωτήματα αναπάντητα στην συγκεκριμένη περίπτωση. Το μόνο στοιχείο που δεν είναι περίεργο στην εισήγηση του κ. Νικητιάδη είναι ότι την στέλνει στην κ. Κατσέλη.

Διαβάζω στην έγκυρη ιστοσελίδα του ΣΚΑΙ ότι η κυβέρνηση προσανατολίζεται να συνεχίσει να πληρώνει κανονικά ο Κρατικός Προϋπολογισμός για το σύνολο των ελλειμμάτων των ταμείων συντάξεων των υπαλλήλων της ΔΕΗ. Η πρόθεση αυτή της κυβέρνησης είναι στροφή 180 μοιρών από όσα είχε αποφασίσει μόλις πριν από τέσσερις μήνες, εάν δεν κάνω λάθος και με νόμο, δηλαδή να περικόψει κατά 10% το κονδύλι χρηματοδότησης των οργανισμών ασφάλισης των υπαλλήλων της ΔΕΗ και του ΟΤΕ, γεγονός που θα σήμαινε και ανάλογη περικοπή συντάξεων. Για να ξέρουμε για τι νούμερα μιλάμε, η συνολική χρηματοδότηση των ταμείων του ΟΤΕ και της ΔΕΗ από τον Προϋπολογισμό ανέρχεται περίπου στο 1,5 δις ευρώ το χρόνο προκειμένου να πληρωθούν συντάξεις οι οποίες ξεπερνούν τα 1.500 και σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και τα 2.000 ευρώ το μήνα. Μια και δεν έχω δει ακόμα πουθενά καμία διάψευση από τα συναρμόδια Υπουργεία Εργασίας και Οικονομικών, δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω την είδηση παρόλο που αν την διάβαζα πριν από ένα χρόνο μάλλον δεν θα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Άλλωστε, η τακτική της ενίσχυσης των ρετιρέ του ευρύτερου δημόσιου τομέα στην πλάτη του έλληνα φορολογούμενου ακολουθείται διαχρονικά από όλες τις κυβερνήσεις.

Αν θα έπρεπε να διαλέξω, απ΄όλη την ανθρώπινη ιστορία, μονάχα έναν πραγματικά αποτυχημένο πολιτικό, αυτός θα ήταν ο Χίτλερ. Και η αιτία είναι απλή: λίγα χρόνια μετά την πτώση του (1945) μερικοί από τους μεγαλύτερους εχθρούς του, τους Εβραίους (που αυτός τους ανακήρυξε έτσι), δημιούργησαν το κράτος του Ισραήλ στην Παλαιστίνη (1948). Το διεθνές κύμα συμπάθειας, δημιουργημένο λόγω του χιτλερικού ολοκαυτώματος, επέτρεψε το ξεκίνημα αυτού του κράτους, έτσι που μεγάλο μέρος των Εβραίων έγιναν Ισραηλινοί (μαζί με κάμποσους Άραβες που έμειναν εκεί. Γιατί, φυσικά, το νέο κράτος ήταν προϊόν βίας των επιζησάντων του ολοκαυτώματος εναντίον ντόπιων Αράβων, η πλειονότητα των οποίων τρομοκρατήθηκε μέχρι προσφυγιάς στις γύρω χώρες. Αυτοί οι πρόσφυγες και οι απόγονοί τους είναι οι Παλαιστίνιοι. Η βία κατά τη δημιουργία του ισραηλινού κράτους είναι ομολογημένη και από ισραηλινές πηγές. Όμως, όποιος την καταδικάσει, θα πρέπει πρώτα να σκεφτεί ότι σχεδόν όλα τα σύγχρονα κράτη -εκτός ίσως από τη Σλοβακία και την Τσεχία, και πάλι μόνο ως χωριστές οντότητες-έχουν πολλή βία στη ληξιαρχική πράξη της γέννησής τους. Και πριν κλείσω την παρένθεση να θυμίσω ότι στη δημιουργία του ισραηλινού κράτους συναίνεσε και η Σοβιετική Ένωση του Στάλιν, που έλπιζε βέβαια να «ξεφορτωθεί» τους δικούς του Εβραίους. Τώρα, βέβαια, η αριστερά έχει γίνει φιλοαραβική ).

Η επίσκεψη του κυρίου Ερντογάν ήταν πλούσια σε συμβολισμούς, κυρίως επικοινωνιακούς, αλλά μάλλον φτωχή στα θέματα ουσίας παρά τον ομολογουμένως εντυπωσιακό αριθμό συμφωνιών στα λεγόμενα θέματα «χαμηλής» πολιτικής. Η κοινή συνέντευξη Τύπου των δύο πρωθυπουργών μπορεί να μην αποτέλεσε ακριβώς δημόσια διαπραγμάτευση, όπως έσπευσαν να διαπιστώσουν κάποιοι αναλυτές, αλλά έδωσε και στις δύο πλευρές την ευκαιρία να επαναλάβουν λίγο- πολύ τις πάγιες θέσεις τους. Επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά ότι η τουρκική εξωτερική πολιτική, όπως ασκείται από το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, θέτει την αρχή της αμοιβαιότητας στο επίκεντρο των εξωτερικών της σχέσεων, ακόμη και σε βάρος των αρχών του Διεθνούς Δικαίου, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Ετσι, δυστυχώς, η κυβέρνηση της γείτονος αναπαράγει το μοντέλο που θέλει τις μειονότητες «ομήρους», όχι γέφυρες φιλίας και ειρήνης.

Τα μέτρα που όλοι ξέρουμε πάρθηκαν και ήδη υλοποιούνται. Αφορούν κατά κύριο λόγο τους απασχολούμενους στο δημόσιο τομέα. Υπάρχει όμως η τάση και η διάχυτη φημολογία ότι θα ακολουθήσουν κι άλλα, σκληρότερα, για τον ιδιωτικό τομέα. Αυτά, αν όντως σκέφτονται να τα υλοποήσουν οι αρμόδιοι, ας το σκεφτούν δυο φορές. Οι υπάλληλοι και οι εργάτες του ιδιωτικού τομέα, στο συντριπιτικά μεγαλύτερο ποσοστό τους:* Βρίσκονται έξω από το «βαθύ δημόσιο», δεν έχουν συνεπώς καμιά ευθύνη για τα ελλείμματά του. * Εργάζονται ήδη σκληρότατα και κακοπληρωμένα (η «γενιά των 700 ευρώ» στον κόσμο του ιδιωτικού τομέα αναφέρεται. Και ήδη, ο ελάχιστος μισθός για τους νεοπροσλαμβανόμενους έπεσε στα 560). * Έχουν να πάρουν αύξηση ένα, δύο ή και τρία χρόνια, συνεπώς είναι ανήθικο οι μισθοί τους να καθηλωθούν γι’ άλλο τόσο. * Δεν έχουν λάβει λαδώματα, φακελάκια, δωράκια κ.λπ. Ούτε καμιά κράτηση, σε καμιά συναλλαγή, γίνεται ποτέ για λογαριασμό τους. * Σπάνια κάνουν οικογένεια, υφίστανται πολλαπλούς εξευτελισμούς και ταπεινώσεις, ακόμα και σεξουαλική χρήση, προκειμένου να κρατάνε αυτή τη ρημάδα τη δουλειά τους με νύχια και με δόντια. * Βλέπουν ήδη το ωράριό τους να επιμηκύνεται σε 10-12 ώρες, απλήρωτα. * Στηρίζουν με την εργασία τους την πραγματική οικονομία, υφίστανται την οικονομική εκμετάλλευση από τον εργοδότη (υπεραξία το λένε) και πληρώνουν με τους φόρους τους τους μισθούς και τα εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων.

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις τίθενται αρκετά ζωτικά ερωτήματα. Το κορυφαίο δε από αυτά είναι το κατά πόσον η Ελλάδα, με τα 110 δισεκατ. ευρώ, τα οποία θα δεχθεί την προσεχή τριετία, μπορεί τελικά να αποφύγει την χρεωκοπία. Από την άποψη αυτή, όμως, η κατάσταση κάθε άλλο παρά αισιοδοξία γεννά. Διότι, τα διαρθρωτικά προβλήματα της χώρας είναι τεράστια και οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται θα πρέπει να έχουν σαρωτικό χαρακτήρα. Το δημόσιο χρέος ανέρχεται στο 115% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος. Ακόμη κι αν τα μέτρα που ανακοινώθηκαν από την κυβέρνηση για την επίτευξη δημοσιονομικής πειθαρχίας και εξυγιάνσεως εφαρμοστούν ακωλύτως στην καλύτερη περίπτωση θα επιτευχθεί κάποιος περιορισμό των πρωτογενών ελλειμμάτων του δημοσίου – ελλειμάτων που αγγίζουν σήμερα τα 35 με 40 δισ. ευρώ. Αλλά το δημόσιο χρέος ακόμη κι αν το έλλειμμα μηδενιστεί – κάτι που βεβαίως είναι αδύνατον να συμβεί δεδομένου ότι τα τοκοχρεωλύσια δημιουργούν το πρωτογενές έλλειμμα-, θα εξακολουθήσει να τροφοδοτείται με τους τόκους που πληρώνει η χώρα για τα ποσά που μέχρι σήμερα έχει δανειστεί.

Αν κάποιος προσπαθούσε να καταλάβει τους Έλληνες παρακολουθώντας μόνο τις εκπομπές του Λάκη Λαζόπουλου θα ανακάλυπτε ξαφνικά μια νέα, περίεργη κοινωνία ανθρώπων. Αυτή η κοινωνία αποτελείτε από μια μεγάλη πλειοψηφία ανύποπτων αλλά ταυτόχρονα πολύ υποψιασμένων πολιτών. Ανύποπτοι όταν συμμετέχουν ενεργά, και ορισμένες φορές με ζήλο, στις διάφορες παθογένειες της κοινωνίας. Ανύποπτοι όταν δηλώνουν την θάλασσα ως αμπέλι, όταν τσιμεντώνουν καμένα δάση, όταν ασύστολα φοροκλεβουν, όταν επίμονα και επανειλημμένα απαιτούν από τον πολιτικό τους διορισμό στο δημόσιο. Ανύποπτοι όταν όντας στο δημόσιο απαιτούν μέσο των συνδικαλιστών από το ίδιο πολιτικό συνθήκες θεσμοποιημένης αργομισθίας και σύνταξη στα 50. Κάποτε έρχονται οι συνέπειες όλων αυτών και τότε οι μέχρι τότε ανυποψίαστοι πολίτες αυτόματα μετατρέπονται στους πιο υποψιασμένους λαούς της ανθρωπότητας.

Ας ξεπεράσουμε πια τη γενική επίρριψη ευθυνών, τις εύκολες κατηγόριες και την άγονη γκρίνια. Η κρίση αυτή είναι όντως μια ευκαιρία και θα είναι κρίμα να την αφήσουμε να πάει χαμένη. Όπως το 1974, εκμεταλλευόμενοι το άγος των δικτατόρων στην Κύπρο, μπορέσαμε να ξεφορτωθούμε με συνοπτικές διαδικασίες τη χούντα και τη βασιλεία, αποκτώντας για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια γνήσια δημοκρατία, έτσι και τώρα μπορούμε να αποβάλουμε ιδεοληψίες και «κολλήματα» που μας ταλαιπωρούν τα τελευταία 36 χρόνια. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: έχουμε κράτος δικαίου, έχουμε σύνταγμα και νόμους, και όποιος τους παραβαίνει υφίσταται τις συνέπειες. Δεν υπάρχουν πια «ιερές αγελάδες» που τυγχάνουν ιδιότυπης ασυλίας. Όποια χρέη είχαμε στην αριστερά τα ξεπληρώσαμε και με το παραπάνω όλα αυτά τα χρόνια με την ανοχή της πλειοψηφίας στα παιδιαρίστικα καμώματά της και στην «ανυπακοή» της. Κάμποσοι από τη γενιά μας θητεύσαμε εκεί και έχουμε το δικαίωμα επιτέλους να ασκούμε δημόσια κριτική σε μια χουλιγκανική εκδοχή αυτού που κάποτε πιστέψαμε.

Για να ξεπεραστεί η κρίση, η ελληνική κυβέρνηση έκανε το μόνο πράγμα το οποίο ξέρουν να κάνουν καλά οι πολιτικοί μας από την Α’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, μέχρι σήμερα: πήρε ένα ακόμη δάνειο. Αυτή τη φορά μάλιστα ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας, αφού εξασφαλίσαμε το μεγαλύτερο ποσό που έχει δοθεί ποτέ σε μια χώρα από το ΔΝΤ. Βέβαια, σύμφωνα με τις υποσχέσεις που έδωσαν οι ηγέτες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το bail-out της Ελλάδας ήταν απαραίτητο ώστε η κρίση να μην επεκταθεί και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Όμως όσο οι ημέρες περνάνε , βλέπουμε τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια να βουλιάζουν, το ευρώ να κατρακυλάει και τα spreads σε Ισπανία και Πορτογαλία να φτάνουν σε νέα επίπεδα-ρεκόρ. Μήπως τελικά κάτι δεν πάει καλά με τα μεγαλεπήβολα σχέδια επί χάρτου των ευρωκρατών; Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο από την οικονομική κατάρρευση μιας περιφερειακής οικονομίας στην Ανατολική Μεσόγειο .Αν πιστέψουμε τις αναλύσεις που φιλοξενούνται τους τελευταίους μήνες στο διεθνή Τύπο , ίσως η Ελλάδα είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου.

Πικρή γεύση και ποικίλα ερωτηματικά άφησε η εξαγγελία των μέτρων για την αντιμετώπιση του ελλείμματος από την Κυβέρνηση. Μια εικόνα του χαρακτήρα της επέμβασης δείχνει ο τρόπος χειρισμού των συντάξεων αλλά και του προβλήματος εισόδου των νέων στην παραγωγική διαδικασία. Προκειμένου για τις συντάξεις, που εν πολλλοίς κυμαίνονται μεταξύ των 600 και 6.000 ευρώ, η Κυβέρνηση επέλεξε μια κάθετη παρέμβαση κατάργησης των δώρων Πάσχα, Χριστουγέννων και επιδόματος αδείας (13ου και 14ου «μισθού»). Μάλιστα, προκειμένου για συντάξεις κατώτερες των 2.500 ευρώ προσέφερε και «στήριξη» με 200, 400 και 200 ευρώ αντιστοίχως, έναντι των καταργούμενων δώρων. Ας δούμε τώρα μερικά αποτελέσματα της ρύθμισης αυτής. Πρώτον, ο λόγος υψηλών προς χαμηλές συντάξεις παραμένει στο σχετικά υψηλό 9 (από 10 που ήταν πριν). Δεύτερον, ένας συνταξιούχος των εξακοσίων ευρώ υποχρεώνεται να «συμβάλει» στο πρόβλημα των ελλειμμάτων με τετρακόσια ευρώ το χρόνο (οι καταργούμενοι 13ος και 14ος μισθοί ήσαν 1.200 ευρώ, ενώ τα προσφερόμενα δώρα είναι 800 ευρώ) και να τα βγάλει πέρα, σε ένα σαφώς δυσμενέστερο περιβάλλον (αύξηση ΦΠΑ κλπ), με λιγότερα, ενώ ήδη η θέση του ήταν δύσκολη.

When Europe struggles to save Greece and thus euro, many comments, essays and even cartoons including lessons derived and predictions on Europe’s future have appeared in the world mass media. I would like to draw current ‘financial kitchen’ picture from housewives’ point of view, instead of explaining it by sophisticated economic jargon, like Angela Merkel did in 2008. After Lehman Brothers went bankrupt Chancellor of Germany had this advice for indebted bankers, consumers and governments: Be more like a German housewife. According to Mrs. Merkel, the financial crisis could have been avoided as “One should simply have asked a Swabian housewife because she would have told us her worldly wisdom: in the long run, you can’t live beyond your means.” As the Greek parliament has taken a series of steps to bring the nation’s deficit under control, the Greek people are angry to hear that they must accept fewer of the benefits they receive and pay more taxes to avoid a catastrophic default.