Ζητείται ελπίς
Μάι 21st, 2010 | Τάσος Αβραντίνης| Κατηγορία: Ελλάδα |
Email This Post
|
Print This Post
|
Μετά τις τελευταίες εξελίξεις τίθενται αρκετά ζωτικά ερωτήματα. Το κορυφαίο δε από αυτά είναι το κατά πόσον η Ελλάδα, με τα 110 δισεκατ. ευρώ, τα οποία θα δεχθεί την προσεχή τριετία, μπορεί τελικά να αποφύγει την χρεωκοπία. Από την άποψη αυτή, όμως, η κατάσταση κάθε άλλο παρά αισιοδοξία γεννά. Διότι, τα διαρθρωτικά προβλήματα της χώρας είναι τεράστια και οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται θα πρέπει να έχουν σαρωτικό χαρακτήρα.
Το δημόσιο χρέος ανέρχεται στο 115% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος. Ακόμη κι αν τα μέτρα που ανακοινώθηκαν από την κυβέρνηση για την επίτευξη δημοσιονομικής πειθαρχίας και εξυγιάνσεως εφαρμοστούν ακωλύτως στην καλύτερη περίπτωση θα επιτευχθεί κάποιος περιορισμό των πρωτογενών ελλειμμάτων του δημοσίου – ελλειμάτων που αγγίζουν σήμερα τα 35 με 40 δισ. ευρώ. Αλλά το δημόσιο χρέος ακόμη κι αν το έλλειμμα μηδενιστεί – κάτι που βεβαίως είναι αδύνατον να συμβεί δεδομένου ότι τα τοκοχρεωλύσια δημιουργούν το πρωτογενές έλλειμμα-, θα εξακολουθήσει να τροφοδοτείται με τους τόκους που πληρώνει η χώρα για τα ποσά που μέχρι σήμερα έχει δανειστεί.
Πιο συγκεκριμένα, το μέσο σταθμικό επιτόκιο δανεισμού της χώρας σήμερα ξεπερνά το 3,6% και αναμένεται το επόμενο έτος να ενισχυθεί κατά μία και πλέον μονάδα. Η κατάσταση θα επιδεινωθεί από την αναμενόμενη από τους ειδικούς άνοδο διεθνώς των επιτοκίων την επόμενη πενταετία. Για την ίδια περίοδο εκτιμούμε ότι η αύξηση του ΑΕΠ θα είναι μηδενική. Κατά συνέπεια το δημόσιο χρέος, με τα σημερινά δεδομένα θα συνεχίσει να αυξάνεται και ο ακαθάριστος δημόσιος δανεισμός της χώρας θα χρειαστεί για το 2010 περίπου το ένα τέταρτο, κατά τους αισιόδοξους, του ΑΕΠ.
Στο πρόβλημα αυτό θα πρέπει να προστεθεί το έλλειμμα του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών της χώρας και η κατάρρευση της ανταγωνιστικότητος της ελληνικής οικονομίας που δυστυχώς θα επιταχυνθεί μετά την πρόσφατη ακατανόητη αύξηση των φόρων στο παραγώμενο εισόδημα και στην ιδιοκτησία και αναπόφευκτα θα μειώσει το διαθέσιμο εισόδημα των πολιτών. Οι άμεσες ξένες επενδύσεις θεωρούνται όνειρο θερινής νυκτός λόγω της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, της φορολογίας και της αστάθειας του θεσμικού περιβάλλοντος. Η χώρα αποβιομηχανοποιείται τάχιστα, χωρίς να αξιοποιούνται κάποια συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτει, όπως το φυσικό περιβάλλον, ο πολιτισμός και η παιδεία της. Όλες οι προσπάθειες εγχώριων ή ξένων επενδύσεων στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας συνθλίβονται στις ατέρμονες και χρονοβόρες γραφειοκρατικές διαδικασίες, σε διεφθαρμένους μηχανισμούς, ή ακυρώνονται αμετακλήτως από το παραγωγικό σαμποτάζ αντιδραστικών πολιτικών δυνάμεων και συνδικάτων. Το συμπέρασμα επομένως είναι ότι τα εξαγγελθέντα μέτρα υπό της κυβερνήσεως δεν επαρκούν για να ανακόψουν το δρόμο της εθνικής οικονομίας προς τη χρεωκοπία.
Επιπροσθέτως, το άμεσο αποτέλεσμα της λήψης των μέτρων δημοσιονομικής εξυγιάνσεως, της επιβολής νέων φόρων σε συνδυασμό με την οικονομική ύφεση και την κατάρρευση της ανταγωνιστικότητος θα είναι η γιγάντωση της ανεργίας και η κοινωνική έκρηξη, την οποία θα σπεύσουν να εκμεταλλευτούν πολιτικά οι δυνάμεις των άκρων. Το αμέσως επόμενο διάστημα, το μείγμα θα γίνει εκρηκτικό.
Κάθε κρίση ωστόσο, εμπεριέχει και ευκαιρίες. Η -βεβαία για πολλούς- χρεωκοπία της χώρας μπορεί να αποτραπεί με την χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση λήψη και το συνδυασμό ριζοσπαστικών διαρθρωτικών μέτρων, όπως:
Πραγματικές ιδιωτικοποιήσεις στον τομέα των μεταφορών, των τραπεζών, της ενέργειας και σε οποιονδήποτε άλλον τομέα το κράτος ασκούσε έως σήμερα επιχειρηματική δραστηριότητα.
Δραστικό περιορισμό της γραφειοκρατίας, το κόστος της οποίας ανέρχεται σε 7% του ΑΕΠ. και είναι διπλάσιο του κοινοτικού μέσου όρου. Οι πολίτες και οι επιχειρήσεις πληρώνουν επιπλέον 8 με 9 δισ. ευρώ ετησίως στη μαύρη τρύπα της γραφειοκρατίας.
Πραγματικό άνοιγμα όλων των κλειστών επαγγελμάτων. Υπενθυμίζουμε ότι το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, έχει υπολογιστεί (από το ΙΟΒΕ) ότι θα προσέθετε 1,5% τουλάχιστον στο ΑΕΠ.
Μείωση των δαπανών του δημοσίου κατά 25% με 30%, καταργώντας μεταξύ άλλων μέτρων και όλους τους δημόσιους οργανισμούς, φορείς και νομικά πρόσωπα που δεν χρειάζονται. Οι υπάλληλοι αυτών θα πρέπει να απολυθούν και όχι να μεταταχθούν. Συγχρόνως θα πρέπει να αποφασιστεί το πάγωμα των προσλήψεων στο δημόσιο τομέα για μια πενταετία. Όλο το ελεγκτικό έργο των εφοριών, πολεοδομιών κλπ.θα πρέπει να μεταφερθεί σε ιδιωτικές εταιρείες, πιστοποιημένες από το κράτος. Έτσι, εκτός της δεδομένης εξοικονομήσεως των λειτουργικών δαπανών και αυτών της μισθοδοσίας, το κράτος θα πάψει να εκβιάζεται από συντεχνίες που έχουν στα χέρια τους ως όπλο για την ικανοποίηση των παράλογων αιτημάτων τους την είσπραξη των διαφόρων κρατικών εσόδων.
Η μείωση των φόρων -εισοδήματος, κατοχής ακινήτων, κληρονομίας- σε συνδυασμό με την απλοποίηση του φορολογικού συστήματος, θα εξασφάλιζε διαθέσιμο εισόδημα στους πολίτες, το οποίο θα διοχευτεύετο στην χειμαζόμενη από την κρίση αγορά.
Θέσπιση νέου επενδυτικού νόμου αυξημένης τυπικής ισχύος, στα πρότυπα εκείνων της δεκαετίας του 1950 που θα επιτρέψει να εισρεύσουν στη χώρα επενδυτικά κεφάλαια σε παραγωγικές δραστηριότητες, σε συνδυασμό με την άρση όλων των κανονιστικών ρυθμίσεων στην αγορά εργασίας.
Τα μέτρα αυτά θα αποτρέψουν κατά τη γνώμη μας τη χρεωκοπία της χώρας, θα ενδυναμώσουν τις δυναμικές και υγιείς κοινωνικές δυνάμεις έναντι των συντεχνιών και του τελούντος υπό την ομηρία αυτών πολιτικού συστήματος και, το πλέον σημαντικό, θα ενισχύσουν την καταβαραθρωμένη ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας παρέχοντας σ΄αυτή τις αναγκαίες αναπτυξιακές προϋποθέσεις.
Τάσος Ι. Αβραντίνης
Σημειώσεις:
Δημοσιεύηκε στην “Εστία” στις 14/5/2010
O μόνος επισκέπτης του e-rooster του οποίου οι προβλέψεις επαληθεύονται από τα γεγονότα είναι ο κ. Αναστασόπουλος.
Δικαίωμα έχουν οι bloggers να σχολιάζουν με όση σκληρότητα επιθυμούν ΔΗΜΟΣΙΑ πρόσωπα όπως πολιτικούς (fair game). Δικαίωμα, έστω, έχει ένας blogger στον βρασμό του να κριτικάρει αρνητικά κάποιον άλλο στο πλαίσιο φυσιολογικής οργής.
ΑΛΛΑ επαναλαμβανόμενη στοχοποίηση συγκεκριμένων ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ προσώπων είναι ΠΟΙΝΙΚΟΝ ΑΔΙΚΗΜΑ. Εάν και όταν κατέβω στην πολιτική (God forbid), τότε και μόνον τότε, έχει δικαίωμα ο ΧΥΖ να με κατακεραυνώνει συνεχώς.
Αντιλαμβάνομαι πως κάποιος εδώ μέσα έχει combined psychotic syndrome, ie bipolarity and schizophrenia along with split personality, but this constitutes no mitigation when it comes to repeated, in bad faith, premeditated and targeted ad hominem attacks
(46) – Δυστυχώς, η βία , και μαλιστα του όχλου, ΔΕΝ ελέγχεται.
– Μου θυμίζετε τις “ωραίες” δικαιολογίες της 17ης Νοέμβρη………….
‘η, και τον αναγκαστικό “γύψο” των προηγουμένων…….
– Οι μεν ήσαν κοινοί ληστές, οι άλλοι άμυαλοι , κλπ, κλπ (για όσους θυμούνται).
Φαίνεται, οτι νηφάλιοι και σκεπτόμενοι πολίτες έχουν χρησιμοποιήσει την πιό αποτελεσματική μέθοδο, δηλαδή, την διαπόμπευσι δημοσίως !!!!
Το τί γίνεται, και – εν πολλλοίς – ΔΕΝ γράφεται (διότι ντρεπόμαστε και οι ίδιοι) , ΔΕΝ λέγεται…….,
@Κώστας Α. Χασαπογιάννης
“Γνωριζόμεθα κύριε Χουχούλη ώστε να ξέρετε ΤΙ και ΠΩΣ πράττω;;”
Σημειολογικό λάθος. Δεν εννοούσα εσάς monsieur Hasapoyannes, αλλά τον εξολοθρευτή του Άγγλου τουρίστα, γνωστό και ώς Πέτρο Τατούλη. Δυστυχώς δεν διατύπωσα ορθά την πρόταση μου. Ζητώ ειλικρινά την συγγνώμη σας γιά την παρεξήγηση (μόνο αυτή, όχι τις άλλες έτσι; Μην παραγνωριστούμε κιόλας)
Μη βρεθείτε προ επλήξεως κύριε.
επλήξεως -> εκπλήξεως
Είμαι ωσάν τον Διονύσιο Σολωμό, δικομανής
Και να πάς σε δικαστήριο, αυτό που έγραψα εγώ ήταν: “Ο τύπος είναι βασικά ένα σούργελο με πλήρη ανακολουθία μεταξύ λόγων και πράξεων.
Εάν καταφέρεις να αποδείξεις ότι εννοούσα εσένα, τότε θα είσαι το σαγανάκι με γυαλιά #2…
Για το μέλλον τα είπα. Από τούδε και στο εξής ΔΕΝ θα πιάνετε κύριε τον Κώστα Χασαπογιάννη στο στόμα σας. Για σας ΔΕΝ υπάρχω and vice versa.
I hope I made the point Baccarat crystal-clear. I am used to living amidst the civil society and under controlled conditions and this is it
@Κώστας Α. Χασαπογιάννης
“Για το μέλλον τα είπα. Από τούδε και στο εξής ΔΕΝ θα πιάνετε κύριε τον Κώστα Χασαπογιάννη στο στόμα σας. Για σας ΔΕΝ υπάρχω and vice versa.”
Τι είπατε κύριε Χασαπόγιαννη; Μπορείτε να το επαναλάβετε γιατί δεν άκουσα καλά;
Στην Κυριακάτικη έκδοση της κατακίτρινης, ικτερικής μάλλον ΤΟ ΕΘΝΟΣ, ξαναρχίζει η ιστορία με τους μεγαλογιατρούς (άντε νάναι 100) και τους μεγαλοδικηγόρους (άντε νάναι 200) και ΦΥΣΙΚΑ χαϊδεύει την Μαργαρίτα και τα 2-3 εκατομμύρια Μαραγρίτες από τις οποίες το κράτος ΧΑΝΕΙ 8-10 ΔΙΣ το χρόνο.
ΚΑΙ η Μαραγρίτα, φυσικά, γελάει και χαμογελάει πονηρά στον Πορνανδρέου. Χθες με πήρε στο τηλέφωνο να μου ευχηθεί και με διαβεβαίωσε ξανά, “Τίποτα δεν άλλαξε κύριε Κώστα… Κοροϊδεύει ο κόσμος….. Ζούμε πλούσια, αλλά όλοι πουλάνε φτώχεια και δυστυχία”
Πρέπει δε ο ΗΛΙΘΙΟΣ να κόψει άλλα 6-8+ ΔΙΣ από τους μισθούς των ΔΥ, δλδ ένα 15-20%. ΕΑΝ δεν υπάρξει μιά διαφορά 15 ΔΙΣ ετησίως (αθροιστικά από φορολόγηση της Μαργαρίτας και μείωση μισθών ΔΥ), υπερ των ΕΣΟΔΩΝ, από την οποία θα πληρώνονται οι ΤΟΚΟΙ ΚΑΙ θα γίνονται ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙΣ, η
ΕΛΛΑΔΑ FINITO!
αντιγράφω,
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_…05/2010_401129
Δύσκολοι καιροί για τον πολιτικό κόσμο
Της Μαριλης Mαργωμενου
Το «JK» εγκαταλείφθηκε. Η «Βιβλιοθήκη» ερήμωσε. Το τελευταίο κάστρο του κοινοβουλευτισμού, το «Da Capo», αδειάζει. Στις ρούγες του Κολωνακίου μόνο ο Αλέκος Παπαδόπουλος απέμεινε. Τα μεσημέρια επιμένει να τρώει στο «Κεντρικόν», κι αν κανείς του πει για τα ιπτάμενα μπουκάλια που παραμονεύουν εκεί έξω, απαντά λακωνικά: «Ο κρυπτόμενος πολιτικός δεν είναι πολιτικός».
Αλλά πώς να εμφανιστεί ο πολιτικός όταν ορδές καμουφλαρισμένων βαρβάρων τον σημαδεύουν; Ο Κ. Καραμανλής προ μηνός έμαθε περισσότερα από όσα θα ήθελε για την ψυχολογία του όχλου: μια κυρία τον εντόπισε να ξεκοκαλίζει τη σφυρίδα του στο «17» και εφόρμησε στο τραπέζι του μ ένα «φτου σου! Μόνο να τρως ξέρεις!» που ξεσήκωσε τους χαχανίζοντες θαμώνες. Πριν από δύο εβδομάδες, ο Απ. Κακλαμάνης πέρασε ένα πλήρες μισάωρο στη θαλπωρή ενός W. C. της στοάς Κοραή μέχρι να έρθουν τα ΜΑΤ ως ιππικό και να διώξουν τους ιθαγενείς απ έξω. Προ ημερών, η Α. Διαμαντοπούλου ίσα που πρόλαβε να ξεπορτίσει προτού οι μαινόμενοι εκπαιδευτικοί τη μαντρώσουν στο στούντιο της ΕΡΤ για να κάνουν μαζί της «διάλογο». Πλέον η εμφάνιση οποιουδήποτε πολιτευτή ξυπνά τον τραμπούκο που λουφάζει στο πολιτισμένο παρουσιαστικό του μέσου Αθηναίου.
Για τους πολιτικούς δεν διατίθεται όχι χλωρό, αλλά ούτε αποξηραμένο κλαρί, σαν κι αυτό στις ομπρέλες του Αστέρα Βουλιαγμένης. Εκεί εντόπισε τον Π. Δούκα ένας τύπος απ αυτούς που εγκαθίστανται στις ξαπλώστρες μόλις το πρώτο χελιδόνι φέρει την άνοιξη: «Σήκω φύγε! Προκαλείς!», του φώναξε. Ο έρμος ο κ. Δούκας δεν ήξερε αν πρέπει να γελάσει ή να κλάψει βλέποντας τον μπρονζέ εξηνταπεντάρη εξεγερμένο. Ψέλλισε κάτι σαν «μάλιστα… Μιλάς κι εσύ που δεν έχεις δουλέψει μια μέρα στη ζωή σου », και μάζεψε την πετσέτα του, εγκαταλείποντας κάθε σκέψη για ρακέτες.
Στην Κω
Πλέον, πουθενά δεν είναι κανείς ασφαλής. Δεν είναι μόνο οι μαρτυρίες από τη νήσο Κω, που λένε ότι μια αγέλη πιτσιρικάδων κυνηγά ολημερίς τον Αρ. Παυλίδη και μόλις τον εντοπίσει τσιρίζει «Παιδιάαα! Ο Τέεελης!» και χοροπηδά γύρω του ξεδιάντροπα χωρίς καθόλου να φοβάται το παντοδύναμο δάχτυλο. Είναι και οι ιστορίες του Γ. Αλογοσκούφη που ο ίδιος επιμένει ότι δεν συνέβησαν ποτέ. Αλλά πώς να διαψεύσει τα «θα σ εκτελέσουμε σαν τον Πρωτοπαπαδάκη!» που άκουσε στο LSE, ή το κράξιμο των φοιτητών στην ΑΣΟΕΕ που του ετοίμασαν μέχρι και περιοδικό με ποικιλία ύβρεων;
Και οι επιθέσεις συνεχίζονται. Πού να φανταζόταν ο Φ. Σαχινίδης τι τον περίμενε το βράδυ που κατέφυγε στον «Σταυρό του Νότου» να ξεχαστεί; Τα φώτα έσβησαν και μια εξαγριωμένη φωνή τον κατακεραύνωσε απ την πίστα. «Οι υπουργοί της Μέρκελ», ούρλιαξε ο τραγουδιστής Μ. Πασχαλίδης, «θα καταστρέψουν την Ελλάδα»! Ο υφυπουργός, λουφαγμένος στο τραπέζι, προφανώς αναρωτιόταν τι ήθελε να βγει απ το σπίτι του αλλά όπως ξέρει και ο Α. Τσοχατζόπουλος ούτε εκεί υπάρχει σωτηρία.
Ενα μήνα τώρα η μάντρα γύρω απ το σπίτι του έχει μετατραπεί σε τείχος των δακρύων: οι γείτονες βρίσκουν ολόγυρα πεταμένα χαρτάκια με μηνύματα, που η γκάμα τους κινείται ανάμεσα στο παλαιοπασοκικό «προδότη Ακη!» και στο νεοφιλελεύθερο «φέρε πίσω τα λεφτά!». Διόλου παράξενο που ο κ. Τσοχατζόπουλος σπανίως βγαίνει από τη μάντρα. Γιατί προφανώς έχει ακούσει και για τη συνάντηση του Γ. Βουλγαράκη με τους εξεγερμένους καφενόβιους. Ο πρώην υπουργός κατευθυνόταν στο «JK» όταν άκουσε το χιτ των ημερών «Πού είναι τα λεφτά, ρε;». Εν αντιθέσει με τον μέσο άνθρωπο που κάνει μεταβολή μόλις μυρίσει μπαρούτι, ο κ. Βουλγαράκης μάλλον βρήκε ευκαιρία να εφαρμόσει όσα μάθαινε τόσα χρόνια στο τατάμι. Κι έτσι, στράφηκε προς τον κύριο που εν μέσω καπουτσίνο και κρουασάν τον «στόλιζε» σαν μεταχρονολογημένο επιτάφιο. Αλλά σαν να επρόκειτο για ταινία του Μπρους Λι, δέκα ακόμα τύποι συσπειρώθηκαν γύρω απ τον επανάστατη του καφέ. Και ο κ. Βουλγαράκης ανέκρουσε πρύμναν προτού τον πάρουν τα σκάγια…
Ατυχώς την ιστορία δεν πρόλαβε να τη μοιραστεί με τον Κ. Κουλούρη πριν εκείνος βγει στη Βαλαωρίτου. Ο παλαιός σοσιαλιστής αρχικά αγνόησε το τσούρμο των νεαρών που τον πήρε στο κατόπι. Αλλά στη συνέχεια ήταν δύσκολο να τους αγνοήσει, κυρίως γιατί ένας τους πλησίασε υπούλως και τον λάκτισε με φόρα στα οπίσθια! Ευτυχώς για τον κ. Κουλούρη, όρμησε ένας παλαιός συνδικαλιστής της ΔΕΗ να τον σώσει. Βλέπετε, ο συνδικαλιστής τον θυμόταν από τότε που μεγαλούργησε ως καταμετρητής της ΔΕΗ. Ενώ οι νεαροί τραμπούκοι γνώριζαν μονάχα την πρόσφατη πορεία του: απ το «GB» στο «Jimmy s» και τούμπαλιν…
__._,_.___
Αγαπητέ μου Σπυρίδωνα, αυτά τα περιστατικά, που, δι’ αντιγραφής, περιγράφεις, είναι μόνον η αρχή και δεν είναι τίποτε μπροστά σε αυτά που, πιθανότατα, θα επακολουθήσουν.
Μακριά από εμένα κάθε επιδοκιμασία της ωμής βίας και της αναπολόγητης δίκης (εντός ή εκτός εισαγωγικών) του οποιουδήποτε. Δυστυχώς, όμως, η ελληνική κοινωνικοπολιτική και οικονομική ελίτ, με την πλήρη ανευθυνότητα και την ακραία στενή συμφεροντολογική συμπεριφορά, που επέδειξε, κατά την περίοδο των “παχειών αγελάδων”, μια συμπεριφορά, που επιβράβευσε τον ασύδοτο κλεπτοκρατικό πλουτισμό και την πλήρη διάχυσή του στην κοινωνία (και η περίπτωση της πρώην διευθύντριας Σταματίνας Μαντέλη, παλιάς νεοδημοκράτισσας και όλος ο οχετός που αυτή καταγγέλει, δείχνει – έστω και αχνά – το μέγεθος αυτού το φαινομένου), θα δρέψει θύελλες, όχι μόνον λόγω των ανέμων, που έσπειρε, κατά το παρελθόν, αλλά και για την πείσμονα προσπάθειά της να περισώσει όσο περισσότερα μπορεί από την λεία των κλοπιμαίων, που έχει περιέλθει στην κατοχή των επιμέρους μελών της.
Γι’ αυτό και μπορεί, μεν, να μην εγκρίνουμε την άνευ απολογίας “δίκη” και την άσκηση φυσικής, ή ψυχολογικής βίας, απέναντι στους όποιους εκπροσώπους (λιγότερο ή περισσότερο υπεύθυνους) αυτής της δυσώδους ολιγαρχίας, αλλά αυτή η στάση, δεν μας οδηγεί και στο να μην κατανοούμε την αυθόρμητη αντίδραση ενός μεγάλου τμήματος των μελών της ελληνικής κοινωνίας, που βρίσκεται αντιμέτωπο και πρόσωπο με πρόσωπο, με τους υπαίτιους των δεινών, που υφίσταται η χώρα και οι κάτοικοί της, στην συντιπτική τους πλειοψηφία, αυτούς, δηλαδή, που το έπαιζαν – και πολλοί εξακολουθούν, ακόμα, να το παίζουν – “μεγαλοσχήμονες”, “ειδικοί”, “επαΐοντες”, “προφέσσορες” και “ταγοί”.
Για όλους αυτούς, – μαζύ με τα δημοσιογραφικά τους παπαγαλάκια – έρχονται δύσκολες ημέρες…
Ας ελπίσουμε, μόνον, να μην συμβούν τα χειρότερα…
@spyridon44
“αντιγράφω,
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_…05/2010_401129
Δύσκολοι καιροί για τον πολιτικό κόσμο
…”
Το κράτος είναι αυτό που πρέπει να αναλάβει τις διώξεις. Όσο οι κρατικοί άρχοντες βάζουν πλάτη ο ένας στον άλλο και δεν καταδικάζεται κανένας, καλά να πάθουν ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ.
@Τάσος Αναστασόπουλος
“Αγαπητέ μου Σπυρίδωνα, αυτά τα περιστατικά, που, δι’ αντιγραφής, περιγράφεις, είναι μόνον η αρχή και δεν είναι τίποτε μπροστά σε αυτά που, πιθανότατα, θα επακολουθήσουν.
Μακριά από εμένα κάθε επιδοκιμασία της ωμής βίας και της αναπολόγητης δίκης…”
Πολύ σωστά τα λές. Πρέπει να γίνουν δίκες και μάλιστα ΓΡΗΓΟΡΑ. Μόλις τελειώσουμε με τις δίκες, οι καταδικασμένοι θα πρέπει να γευτούν την καθεστωτική βία που υφίστανται τόσοι και τόσοι. Αν και δεν νομίζω να προλάβουν. Θα τους φάνε οι ίδιοι οι συγκρατούμενοι τους.
Πέρα από αυτό, το λάκτισμα στα οπίσθια δεν συνιστά βία. Μάλλον φιλοφρόνηση είναι. Η πραγματική βία δεν έχει έρθει ακόμα, αλλά δεν θα αργήσει, αν ο Γιωργάκης συνεχίσει τον ύπνο του δικαίου.
Δεν κοιμάται καθόλου ο ΓΑΠ, αν μιλάμε κατά κυριολεξία. Διότι, αν κοιμόταν, κατά κυριολεξία, δεν θα έπρατε όσα πράττει και αυτό θα ήταν ωφέλιμο για την χώρα.
Δυστυχώς, κοιμάται, όμως, μιλώντας μεταφορικά και αδυνατεί να αντιληφθεί το που βρίσκεται και το τι έχει να αντιμετωπίσει.
Και αυτό είναι το πρόβλημα της χώρας, με αυτόν τον άνθρωπο, που κατάφερε το ακατόρθωτο :
Να κοπεί, δηλαδή, η ροή των πιστώσεων στην χώρα, ως αποτέλεσμα της άγνοιας κινδύνου που διακατέχει σε όλες του τις ενέργειες αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος παρέδωσε την διακυβέρνηση της χώρας στους νεοβάρβαρους κατακτητές, διακόπτοντας, πρόωρα, τις διαπραγματεύσεις και ενώ ερχόταν η διεθνοποίηση της ευρωζωνικής κρίσης, η οποία ξεκίνησε από τις άφρονες ενέργειές του, μια διεθνοποίηση που μπορούσε να την χρησιμοποιήσει ως διαπραγματευτικό ατού, αν είχε την απαραίτητη διπλωματική υπομονή και επιμονή (που θα είχε ο αείμνηστος πατέρας του, ο οποίος βέβαια δεν θα άφηνε τα πράγματα να φθάσουν σε ένα τέτοιο σημείο), να προβεί σε μια σκληρή στάση, απέναντι στην Μέρκελ και τους ευρωγραφειοκράτες, κατά την διάρκεια των διαπραγματεύσεων, που σκόπιμα, θα παρέτεινε, μέχρι την 19/5/2010 – την ημέρα της λήξεως του ελληνικού ομολόγου των 9 δισ. € -, ποντάροντας στο απλούστατο και φυσιολογικότατο σενάριο του ότι οι ευρωζωνίτες δεν ήσαν διατεθειμένοι να διαλύσουν την ευρωζώνη και στο ότι, αν οι Γερμανοί το αποτολμούσαν, δεν θα τους επιτρεπόταν από τον Μπαράκ Ομπάμα, κάτι που ο Αμερικανός πρόεδρος έπραξε, άλλωστε, όταν φάνηκε ότι το πρόβλημα που ξεκίνησε με τις απερισκεψίες του ΓΑΠ, οδηγείτο στο να μετεξελιχθεί σε οξεία ευρωζωνική κρίση επιβίωσης, που έφερνε στην επιφάνεια ένα νέο διεθνές οικονομικό κραχ.
Γι’ αυτό το έγκλημα, αγαπητέ φίλε Χουχούλη, δεν θα γίνει, δυστυχώς, καμμία δίκη. Και αυτό είναι το αποκορύφωμα όλων των εγκλημάτων, που έγιναν κατά το τελευταίο 15μηνο.
Όσον αφορά τα άλλα εγκλήματα, δυστυχώς, αυτά που διεπράχθησαν, πριν από τις βουλευτικές εκλογές της 16/92007, (Βατοπαίδι, SIEMENS, ολυμπιακά έργα κλπ) έχουν όλα ποινικώς παραγραφεί και ως εκ τούτου, οι πράξαντες πολιτικοί μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι – εκτός εάν υπάρξει συναίνεση για την παραβίαση της αστικής νομιμότητας. Αλλά ποιός θα πάρει πάνω του μια τέτοια πρωτοβουλία και μια ανάλογη ευθύνη;
Λύση θα ήταν (διότι το Σύνταγμα το προβλέπει) οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι να ζητήσουν να διεξαχθεί η δικαστική διερεύνηση των όποιων υποθέσεων, για τις οποίες κατηγρούνται, ή θα κατηγορηθούν και να γίνπυν οι σχετικες δίκες στα αρμόδια υπουργοδικεία. Αλλά, τσίπα δεν υπάρχει και φυσικά ουδείς πρόκειται να ζητήσει να διεξαχθεί τέτοια δίκη σε βάρος του (το Σύνταγμα προβλέπει μια τέτοια αίτηση των κατηγορουμένων, των οποίων τα αδικήματα παραγράφηκαν, προκειμένου να μην μείνει σπιλωμένο το όνομά τους και η όποια απόφαση του υπουργοδικείου δεν θα προβλέπει την επιβολή ποινών, αλλά μόνον το, εάν ο κατηγορηθείς και αιτών την διεξαγωγή της δίκης υπουργός διέπραξε, ή όχι, το αδίκημα, για το ποιίο κατηγορήθηκε).
Και εν πάση περιπτώσει, οι δίκες δεν λύνουν το πρόβλημά μας, το οποίο έχει να κάνει με την επιβληθείσα στην χώρα μοντέρνα μεταναζιστική Κατοχή και την πλήρως ανεπαρκή πολιτική, κοινωνική και οικονομική ηγεσία του τόπου.
Και αυτό το πρόβλημα είναι ένας σκέτος γριφώδης λαβύρινθος, που απαιτεί πολύ δυνατούς λύτες, οι οποίοι δεν είναι ορατοί…
@Τάσος Αναστασόπουλος
“Γι’ αυτό το έγκλημα, αγαπητέ φίλε Χουχούλη, δεν θα γίνει, δυστυχώς, καμμία δίκη. Και αυτό είναι το αποκορύφωμα όλων των εγκλημάτων, που έγιναν κατά το τελευταίο 15μηνο.”
Συμφωνώ ότι οι χειρισμοί του Γιωργάκη ήταν άθλιοι. Ωστόσο, τα εγκλήματα δεν ξεκίνησαν το τελευταίο 15μηνο. Ορθά πιστεύεις ότι ο πατέρας του θα χειριζόταν πολύ καλύτερα την κατάσταση, αλλά στο τέλος τέλος ο πατέρας του φέρει περισσότερες ευθύνες.
Ο ΓΑΠ έχει την μαλακία του να σκέφτεται και να ρωτάει τους πάντες γιά το πρόβλημα του, αντί να δεί την κατάσταση στα μάτια και να αποφασίσει στα γρήγορα. Είναι πολύ αργός.
“Όσον αφορά τα άλλα εγκλήματα, δυστυχώς, αυτά που διεπράχθησαν, πριν από τις βουλευτικές εκλογές της 16/92007, (Βατοπαίδι, SIEMENS, ολυμπιακά έργα κλπ) έχουν όλα ποινικώς παραγραφεί και ως εκ τούτου, οι πράξαντες πολιτικοί μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι – εκτός εάν υπάρξει συναίνεση για την παραβίαση της αστικής νομιμότητας. Αλλά ποιός θα πάρει πάνω του μια τέτοια πρωτοβουλία και μια ανάλογη ευθύνη;”
Εκτός εάν γίνει ένα συνταγματικό πραξικόπημα και εξαφανιστούν οι παραγραφές, η ακόμα καλύτερα αν “πεισθούν” όλοι οι κατηγορούμενοι να ζητήσουν την παραπομπή τους. Αν δεν το κάνουν, δεν θα μπορέσουν να επιβιώσουν στην Ελλάδα γιά πολύ ακόμα.
“Και εν πάση περιπτώσει, οι δίκες δεν λύνουν το πρόβλημά μας, το οποίο έχει να κάνει με την επιβληθείσα στην χώρα μοντέρνα μεταναζιστική Κατοχή και την πλήρως ανεπαρκή πολιτική, κοινωνική και οικονομική ηγεσία του τόπου.
Και αυτό το πρόβλημα είναι ένας σκέτος γριφώδης λαβύρινθος, που απαιτεί πολύ δυνατούς λύτες, οι οποίοι δεν είναι ορατοί…”
Η μόνη λύση είναι η πολιτική τρομοκρατία και η περαιτέρω εμβάθυνση της Ε.Ε., μόνο που αυτά τα δύο σενάρια είναι αντικρουόμενα (εκτός εάν το πρώτο είναι σύντομης διάρκειας).
Αγαπητέ Πέτρο, περιττό να πω ότι δεν συμφωνώ με την πολιτική τρομοκρατία. Δεν χρειαζόμαστε την σήμερον ημέρα έναν Ροβεσπιέρο, ή έναν Τζερτζίνσκυ, για να μας λύσει το πρόβλημα, που αντιμετωπίζουμε και τούτο επειδή αυτού του είδους οι πρακτικές δεν θα λύσουν το ουσιαστικό πρόβλημα της χώρας, που έχει να κάνει με την διακοπή των πιστωτικών ροών προς αυτήν και την επιβολή της μοντέρνας μεταναζιστικής Κατοχής στον τόπο μας. (Για την εμβάθυνση της Ε.Ε. δεν υπάρχει καμμία αντίρρηση. Αυτή είναι μια αδήριτη αναγκαιότητα).
Από εκεί και πέρα, προφανώς τα εγκλήματα δεν άρχισαν το τελευταίο 15μηνο, αλλά δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στο μακρυνό παρελθόν, για να βρούμε τις αιτίες των σημερινών μας προβλημάτων, τα οποία είναι πολύ διαφορετικά από εκείνα του παρελθόντος και όσο και αν υπάρχει σύνδεση μεταξύ των τωρινών προβλημάτων, με τα παλιά, αυτή η σύνδεση δεν σημαίνει ότι η τωρινή εξέλιξη ήταν απαραίτητη να υπάρξει και φυσικά η εξέλιξη αυτή δεν είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα των παλαιών προβλημάτων της χώρας.
Ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου, π.χ. δεν φταίει για τα τωρινά μας χάλια (ούτε και ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής), όσο και αν η τρέχουσα προπαγάνδα της τωρινής ολιγαρχίας του τόπου, που επιθυμεί να διαχύσει τις ευθύνες σε όλη την μεταπολιτευτική περίοδο, θέλει να τους αποδώσει ευθύνες, για να τις συμψηφίσει με τις σημερινές που είναι αποκλειστικά δικές της και στις οποίες ευθύνες βρίσκονται οι αιτίες των τωρινών δεινών της χώρας.
Μην ξεχνάμε ότι ο μεν Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν πολύ λιτός κυβερνήτης και κράτησε το δημόσιο χρέος σε, σχετικά, χαμηλά επίπεδα (τόσο όσο δεν έπρεπε και έσφαλε σε αυτό), ενώ ο Ανδρέας Παπανδρέου, που ήταν ένας χουβαρδάς κυβερνήτης, αύξησε το δημόσιο χρέος (τόσο όσο δεν έπρεπε και έσφαλε όχι τόσο για το μέγεθος της χρέωσης της χώρας, αλλά για την ποιότητα αυτής της χρέωσης), αλλά, παράλληλα, το καλοκαίρι του 1995, δηλαδή λίγο πριν πεθάνει και μάλιστα σε καιρούς ανυποψίαστους και ανέφελους, είχε προειδοποιήσει τους επερχόμενους διαδόχους του, με την περίφημη φράση του : “Ή η χώρα θα αφανίσει το χρέος, ή το χρέος θα αφανίσει την χώρα”.
Δυστυχώς, οι επελθόντες, μετά τον αείμνηστο Ανδρέα και πρώτος από όλους ο υιός του, που δεν του έμοιασε σε τίποτε, δεν έλαβαν υπόψη τους αυτήν την προειδοποίηση.
(Και οι δύο τεθνεώτες πολιτικοί ευθύνονται για άλλα πράγματα, τα οποία, όσο και αν συνδέονται με τα σημερινά προβλήματα, δεν έχουν αιτιώδη συνάφεια με τις σημερινές καταστροφικές εξελίξεις, την δρομολόγηση των οποίων ξεκίνησαν όσοι κυβέρνησαν τον τόπο, λίγο πριν από την εποχή της καταστροφικής, για τον τόπο, ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη και ειδικότερα από την εποχή της ανάληψης των ολυμπιακών αγώνων του 2004, με πρώτον από όλους τον κ. καθηγητή – περί του Κ. Σημίτη ο λόγος).
Παρά ταύτα, όμως και παρά τα χρονίζοντα προβλήματα της χώρας, αυτό που συμβαίνει τώρα είναι προϊόν των χειρισμών του τελευταίου 15μηνου και φυσικά, εάν είχαν υπάρξει άλλοι χειρισμοί, μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα, δεν θα είχαμε φθάσει εδώ που τώρα έχουμε φθάσει.
Όπως, επίσης, ακόμα και κατά το τελευταίο επτάμηνο, εάν είχαν υπάρξει διαφορετικοί χειρισμοί, δεν θα φθάναμε εδώ που είμαστε τώρα.
Ένα συνοπτικό περίγραμμα των χειρισμών αυτών, που θα μπορούσαν να γίνουν, έχω ήδη κάνει στο προηγούμενο σημείωμά μου , αλλά και στο : “Η διεθνής χρηματοπιστωτική φούσκα, το ελληνικό bailout και οι ανεπάρκειες του ΓΑΠ, που έφεραν την νέα Κατοχή” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/04/bailout-gap.html .
Συμπέρασμά μου είναι ότι, αν η χώρα είχε έναν οποιονδήποτε άλλον πρωθυπουργό στην θέση του ΓΑΠ, δεν θα φθάναμε σε αυτό το χάλι, που φθάσαμε σήμερα (δηλαδή την άνευ αποχρώντος λόγου διακοπή των ροών των πιστώσεων προς την χώρα, με την στοχοποίησή της από τα hedge funds και ευρύτερα από τις διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές, λόγω των αψυχολόγητα αψήφιστων ενεργειών του ΓΑΠ και της glamorous παρέας του – Παπακωνσταντίνου, Παμπούκης, Κατσέλη, Δρούτσας, Μπιρμπίλη, Μπατζελή κλπ ) το οποίο είναι αποκλειστικό προϊόν της ανερμάτιστης πολιτικής του ΓΑΠ και δεν έχει γίνει αντιληπτό, ως προς το τεράστια καταστροφικό του μέγεθος, από την ελληνική κοινωνία – ακόμα και από το εγγράμματο τμήμα της, αφού η κυβέρνηση είχε καταφέρει να παρουσιάσει το επίτευγμά της αυτό, ως κάτι το μοιραίο και αναπόφευκτο, ή έστω ως κάτι που ξέφευγε από τις δυνάμεις της.
Δεν πρόκειται, αγαπητέ Πέτρο, οι κατηγορούμενοι να πεισθούν να δεχθούν μια δίκη χωρίς την παραγραφή. Ήδη, χθες ο Αλέξανδρος Κοντός, πρώην υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης – όπως διάβασα στον σημερινό τύπο – αρνήθηκε μετά βδελυγμίας, μια τέτοια πρόταση…
@Τάσος Αναστασόπουλος
“Αγαπητέ Πέτρο, περιττό να πω ότι δεν συμφωνώ με την πολιτική τρομοκρατία. Δεν χρειαζόμαστε την σήμερον ημέρα έναν Ροβεσπιέρο, ή έναν Τζερτζίνσκυ, για να μας λύσει το πρόβλημα, που αντιμετωπίζουμε και τούτο επειδή αυτού του είδους οι πρακτικές δεν θα λύσουν το ουσιαστικό πρόβλημα της χώρας, που έχει να κάνει με την διακοπή των πιστωτικών ροών προς αυτήν και την επιβολή της μοντέρνας μεταναζιστικής Κατοχής στον τόπο μας. (Για την εμβάθυνση της Ε.Ε. δεν υπάρχει καμμία αντίρρηση. Αυτή είναι μια αδήριτη αναγκαιότητα).”
Η πολιτική τρομοκρατία δεν είναι απαραίτητο να εκτραχυνθεί στον βαθμό που είχε η εποχή της Τρομοκρατίας της Γαλλικής Επανάστασης. Έχουμε φτάσει όμως στο σημείο να χρειαζόμαστε σοβαρή ηγεσία επειγόντως, επειδή οι έχοντες την εξουσία από τον Σημίτη και μετά, μόνο ηγέτες δεν ήταν. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί με δύο τρόπους: Είτε τον εξαναγκασμό του Γιωργάκη και της στρατιάς των συμβούλων του σε κάποιου είδους κηδεμονίας (ας βρεί τέλος πάντων έναν ηγέτη ανάμεσα στους συμβούλους του, και ας τον αφήσει να κυβερνάει στην θέση του!) ή την ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας απευθείας από τους Γερμανούς (προς θεού, όχι τις Βρυξέλλες, αυτοί εκεί πέρα είναι ακόμα πιό χαοτικοί από εμάς!).
“Ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου, π.χ. δεν φταίει για τα τωρινά μας χάλια (ούτε και ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής), όσο και αν η τρέχουσα προπαγάνδα της τωρινής ολιγαρχίας του τόπου, που επιθυμεί να διαχύσει τις ευθύνες σε όλη την μεταπολιτευτική περίοδο, θέλει να τους αποδώσει ευθύνες, για να τις συμψηφίσει με τις σημερινές που είναι αποκλειστικά δικές της και στις οποίες ευθύνες βρίσκονται οι αιτίες των τωρινών δεινών της χώρας.
…
(Και οι δύο τεθνεώτες πολιτικοί ευθύνονται για άλλα πράγματα, τα οποία, όσο και αν συνδέονται με τα σημερινά προβλήματα, δεν έχουν αιτιώδη συνάφεια με τις σημερινές καταστροφικές εξελίξεις…”
Ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής έχει ευθύνες γιά την άναρχη δόμηση και το πολεοδομικό χάος που ξεκίνησαν επί των ημερών του και συνεχίζουν να κατατρύχουν την ζωή στην Ελλάδα. Έχουμε φτάσει στο σημείο οι μισοί Έλληνες να έχουν μία μόνιμη κατοικία και μία εξοχική κατοικία, εν μέρει επειδή η ζωή στην Αθήνα κατά την καλοκαιρινή περίοδο είναι αβίωτη, και έτσι το κέντρο της Αθήνας έχει ήδη καταληφθεί από ξένους οι οποίοι αντέχουν περισσότερο στην σκληρή ζωή.
Ο Ανδρεάς Παπανδρέου δεν έχει και τόσο μεγάλη πολιτική ευθύνη γιά το χρέος το οποίο παρέδωσε, όσο έχει γιά την εξόντωση όλων των σοβαρών πολιτικών επιγόνων, λόγω της επιθυμίας του να ελέγχει απόλυτα το Ελληνικό πολιτικό τοπίο. Ο Σημίτης επιβίωσε ώς ένας σύγχρονος Κλαύδιος επειδή ο Αντρέας δεν τον φοβόταν, και έτσι έφτασε στην εξουσία, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρείται ηγέτης. Δεν μπορεί ολόκληρο ΠΑΣΟΚ να μην μπορούσε να παράγει σοβαρούς ηγέτες, απλά δεν τους επιτράπηκε η ανέλιξη από τον ίδιο τον Αντρέα. Αυτό είχε πολύ τραγικές επιπτώσεις γιά τον τόπο μας.
Από την άλλη, αν και ο Καραμανλής δεν ασχολήθηκε και ιδιαίτερα με την διαδικασία διαδοχής του, η Νέα Δημοκρατία ήταν τόσο πολύ δικό του δημιούργημα, που άρχισε να παραπαίει από την πρώτη στιγμή που την εγκατέλειψε γιά να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Παρά την επάνοδο της στην εξουσία, η Νέα Δημοκρατία δεν βρήκε τον ηγέτη που θα της έδινε αυτοπεποίθηση ούτε στον Μητσοτάκη, αλλά ούτε και στον Καραμανλή. Δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος με ένα σοβαρό όραμα γιά να την αναλάβει (ο Σαμαράς παραμένει το μεγάλο ερωτηματικό) και έτσι οι διάφορες “βαρωνίες” ανέλαβαν δράση και διέλυσαν τόσο την Νέα Δημοκρατία, όσο και το κράτος ενόσω η Νέα Δημοκρατία βρισκόταν στην εξουσία, αφού βρέθηκαν εκτός ελέγχου.
Ταυτόχρονα, δεν βρέθηκαν πουθενά στην Ελλάδα “Εκκλησίες του Δήμου” γιά να λαβαίνουν τοπικές αποφάσεις όπως σε άλλα κράτη – ειδικά στην βόρεια Ευρώπη – όπου κάποιοι τοπικοί ηγέτες θα μπορούσαν να αναδυθούν ως “φυντάνια”, αντίθετα τις αποφάσεις τις λάβαιναν πάντοτε κάτι ελάχιστοι τύποι, συχνά γραφικοί, οι οποίοι απλά έκαναν τον κόπο να πληρώνουν τα τοπικά κανάλια γιά αυτοπροβολή πριν τις εκλογές, και δεν ξαναεμφανιζόντουσαν μέχρι τις επόμενες.
Ακόμα και σήμερα, μείζων πρόβλημα της τοπικής αυτοδιοίκησης δεν είναι το πως θα διαιρέσει την χώρα ο Καλλικράτης, αλλά το πώς θα εξαναγκαστούν πολίτες και τοπικές αρχές να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να συζητήσουν τα προβλήματα τους, αντί να τα συζητάνε στα καφενεία οι μεν και να μην δίνουν λογαριασμό οι δε.
“… την δρομολόγηση των οποίων ξεκίνησαν όσοι κυβέρνησαν τον τόπο, λίγο πριν από την εποχή της καταστροφικής, για τον τόπο, ένταξης της Ελλάδας στην ευρωζώνη και ειδικότερα από την εποχή της ανάληψης των ολυμπιακών αγώνων του 2004, με πρώτον από όλους τον κ. καθηγητή – περί του Κ. Σημίτη ο λόγος).”
Συμφωνώ απόλυτα. Ο Σημίτης που το έπαιζε Σημιταράς κατέληξε να γίνει το ποντίκι που έπαιζαν διάφορες γάτες (είτε Γερμανικά επιχειρηματικά συμφέροντα, είτε ντόπιοι μεγαλοεργολάβοι) και έγινε έρμαιο των διαφόρων ΜΜΕ λόγω της πλήρους ανεπάρκειας του να επιδείξει έστω και το ελάχιστο επικοινωνιακό χάρισμα – αν και αυτό καθεαυτό δεν ήταν το μείζων ελάττωμα που είχε. Ο Γιωργάκης είναι ο κλασσικός yes man, αν και μπορεί να αντιληφθεί την σοβαρότητα της κατάστασης σε βάθος χρόνου. Ίσως και να την αντιληφθεί πιό σύντομα αν κάποιος του στενέψει τα χρονικά περιθώρια, και οι περισσότερες δημοσκοπήσεις ήδη μιλάνε γιά εκλογές πριν την λήξη της τετραετίας, κάτι που κάνει τους πολιτικούς τάγους ιδιαίτερα νευρικούς. Η τρομοκρατία των πολιτών έχει αρχίσει ήδη να αποδίδει, αρκεί να μην γίνει ανεξέλεγκτη, γιατί τότε θα πάρουμε την κάτω βόλτα. Σε κάθε περίπτωση, από ‘δω και στο εξής κάποιος θα το σκέφτεται διπλά πριν προσπαθήσει να μπλέξει με την πολιτική, και αυτό θα αποτελέσει όφελος μακροπρόθεσμα.
Τόσο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, όσο και ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν δημιουργήματα μιάς σκληρότερης εποχής, και γιά να μπορέσουν να ελιχθούν χρειάστηκαν περισσότερη θέληση και επέδειξαν περισσότερη πυγμή. Οι νεότεροι πολιτικοί ηγέτες παρέμειναν στην θαλπωρή των μεγάλων αυτών ανδρών και δεν αντιμετώπισαν σοβαρές αντιξοότητες, έτσι ώστε να τα παρατήσουν υπό σοβαρή πίεση (όπως θα έπρεπε να είχαν κάνει ΟΛΟΙ τους) πρίν φτάσουν στο κατώφλι της εξουσίας, ή στην δοκιμασία και πολιτική ωρίμανση τους τους – σε περίπτωση που υπήρχε κάποιος ηγέτης εκεί μέσα. Η πολιτική τρομοκρατία, έτσι όπως εκφράζεται στις μέρες μας από τους κοινούς πολίτες μέχρι σήμερα, θα μπορέσει να αποτελέσει την σοβαρή δοκιμασία που θα κάνει τους λιγόψυχους και ανίκανους πολιτικούς να τα παρατήσουν, και τους σοβαρούς να ωριμάσουν. Αυτή η πίεση δεν πρέπει ούτε να γιγαντωθεί, ούτε να χαλαρώσει γιά την ώρα.
Όσον αφορά το τελευταίο δεκαπεντάμηνο, οφείλω να ομολογήσω ότι ώς ναυτικός έχω “διαλείψεις” στην ροή της πληροφόρησης. Τώρα που ξεφορτώθηκα τον Χασαπόγιαννη θα βρώ τον χρόνο να διαβάσω όλα τα κείμενα σου, και ελπίζω και οι υπόλοιποι να κάνουν το ίδιο αντί να χαζογελάνε με “περασμένες μου αγάπες του καιρού χαλάσματα” της εποχής Ανδρέα Παπανδρέου ή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Μόλις χθές είδα τον Λάκη με την υψηλή τηλεθέαση να εστιάζει σε κάποιες καταγγελίες της Βάσως Παπανδρέου γιά τους χειρισμούς της Τράπεζας της Ελλάδος τον περασμένο Οκτώβριο, που φαίνονται ανησυχητικά συμβατές με τις δικές σου αναφορές στο χάος του τελευταίου δεκαπενταμήνου. Καιρός λοιπόν γιά περισσότερο διάβασμα, γιατί όπως και να το κάνουμε, όσο ζώ διαβάζω (και ελπίζω)..
“Δεν πρόκειται, αγαπητέ Πέτρο, οι κατηγορούμενοι να πεισθούν να δεχθούν μια δίκη χωρίς την παραγραφή. Ήδη, χθες ο Αλέξανδρος Κοντός, πρώην υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης – όπως διάβασα στον σημερινό τύπο – αρνήθηκε μετά βδελυγμίας, μια τέτοια πρόταση…”
Αν συνεχιστεί η υπάρχουσα πίεση γιά πολύ ακόμα, μπορεί να αρχίσουν να “κελαηδάνε” από μόνοι τους, να αποδέχονται την ενοχή τους, να δείχνουν μεταμέλεια και να ζητάνε έλεος. Άντε να δούμε πότε θα ξεφορτωθεί ο Σαμαράς τον Καραμανλή… Ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση όμως δεν θα πρέπει να επιτραπεί στον Γιωρίκα να κλέψει την παράσταση στρέφοντας τα φώτα σε λάθος κατεύθυνση. Η εξίσωση είναι δύσκολη, όπως πολύ σωστά το είπες από την αρχή.
Συμπέρασμά μου είναι ότι, αν η χώρα είχε έναν οποιονδήποτε άλλον πρωθυπουργό στην θέση του ΓΑΠ, δεν θα φθάναμε σε αυτό το χάλι, που φθάσαμε σήμερα (δηλαδή την άνευ αποχρώντος λόγου διακοπή των ροών των πιστώσεων προς την χώρα, με την στοχοποίησή της από τα hedge funds…
Η πίστωση της χώρας έγινε προβληματική και η χώρα αυτή καθαυτή στόχος funds από τη στιγμή που αποκαλύφθηκε στις διεθνές αγορές το πραγματικό μέγεθος του ελλείμματος και του χρέους της, όπως και οι αμφιβολίες ως προς τη δυνατότητα, σε περίοδο ύφεσης, να εκπληρώσει ληξιπρόθεσμες τοκοχρεωλυτικές υποχρεώσεις. Ο ΓΑΠ (τον οποίο κι εγώ τον θεωρώ ανίκανο ηγέτη) το μόνο που θα μπορούσε να κάμει ώστε να αποφευχθεί αυτή η στοχοποίηση είναι να εξακολουθούσε να αποκρύβει και να μαγειρεύει στοιχεία, αλλά ως πότε? Ας μην του φορτώσουμε αποκλειστικά στην πλάτη του αυτή την κρίση δανεισμού και χρέους.
Δεν φορτώνω στον ΓΑΠ το γενικό πρόβλημα της κρίσης του χρέους, που υπάρχει στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο, κατά την περίοδο της σύγχρονης ύφεσης, αγαπητέ rebel.
Του χρεώνω, αποκλειστικά και προσωπικά, την καταστροφική διαχείριση του ειδικού οξύτατου δημοσιονομικού προβλήματος της Ελλάδας, από τον Οκτώβριο του 2009 και μετά, μια διαχείριση, η οποία οδήγησε – με δική του υπαιτιότητα – στα σημερινά χάλια και στην διακοπή των πιστωτικών ροών στην ελληνική οικονομία.
Προφανώς, το εναρκτήριο λάκτισμα, για την πορεία προς την καταστροφή, το έδωσε ο ίδιος με την αποκάλυψη της έκτασης του του ελληνικού δημοαιονομικού ελλείμματος, το οποίο επέκτεινε και ο ίδιος κατά τρεισήμισυ ποσοστιαίες μονάδες, ενεργώντας λες και βριακόταν σε άλλον τόπο και σε άλλον χρόνο και χωρίς να λάβει υπόψη του το κλίμα στις διεθνείς αγορές! Και προσωπικά πιστεύω ότι βρισκόταν, σε άλλον τόπο και χρόνο και ο ίδιος και αυτό το μοιραίο επιτελείο του Κολωνακίου, από το οποίο περιβάλλεται και το οποίο έχει καταστήσει “κυβέρνηση” της χώρας.
Αναρωτιέσαι πόσο μπορούσε να κρύψει την έκταση του ελληνικού δημοσιονομικού προβλήματος. Μπορούσε να την κρύψει όσο ήταν απαραίτητο για να κλείσει τις τρύπες και να οικοδομήσει τις κατάλληλες συμμαχίες.
Θυμίζω εδώ ότι η χώρα είχε βρεθεί σε ανάλογη θέση και τον Οκτώβριο του 1993, μετά την κατάρρευση της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ύστερα από την μεγάλη ήττα της Ν.Δ. στις βουλευτικές εκλογές της 10/10/1993 και το απίστευτό come back του Ανδρέα Παπανδρέου. Τα ίδια δημοσιονομικά ελλείμματα, το ίδιο ποσοστό δημόσιου χρέους, ωςπ ρος το ΑΕΠ και περίπου το ίδιο αρνητικό ποσοστό ανάπτυξης. Και τότε κάποια στιγμή τα hedge funds επιτέθηκαν στην δραχμή, με σκοπό το παιχνίδι της υποτίμησής της, αλλά ο Ανδρέας, μαζύ με τον Αλέκο Παπαδόπουλο, τον διοικητή της ΕΤΕ Γεώργιο Μίρκο και τον αείμνηστο Ιωάννη Μπούτο, διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, αντιμετώπισαν την κατάσταση επιτυχώς, χωρίς να πάρει κανείς είδηση το δύσκολο σημείο, στο οποίο βρισκόταν η χώρα. (Βέβαια, τότε δεν υπήρχε ευρώ και οικονομική ύφεση, δεν υπήρχε ΕΚΤ και Τρισέ, ούτε … Μέρκελ, αλλά η ύπαρξη αυτών, των παραγόντων θα έπρεπε να κάνει απείρως πιο προσεκτικό τον ΓΑΠ και την παρέα του, την οποία προώρισε να την κάνει αρχικά κυβέρνηση του τόπου και στην συνέχεια επιτροπή τοποτηρητών των μοντέρνων ξένων κατακτητών).
Από εκεί και πέρα, έπρεπε να κάνει παιχνίδι έξω από την Ευρώπη και να στραφεί προς την Κίνα, η οποία ενδιαφερόταν, για την ανάληψη ενός μεγάλου μέρους του ελληνικού δημόσιου χρέους (με άνταλλάγματα, βεβαίως, τα οποία, όμως, δεν ακρωτηρίαζαν την αναπτυξιακή πορεία του τόπου, όπως πράττουν οι νεοβάρβαροι μεταναζιστές κατακτητές, που μας κουβάλησαν τον Μάϊο). Όχι βέβαια, μέσω της Goldman Sachs, αλλά με δικούς του απόλυτα έμπιστους διαπραγματευτές – το πολύ δύο, αν όχι έναν -, οι οποίοι θα έκαναν την κεντρική διαπραγμάτευση απευθείας με την κινεζική ηγεσία.
Αντί αυτού, ο ΓΑΠ στράφηκε, με καθυστέρηση πολύτιμων μηνών, στους Γερμανούς και στους ευρωγραφειοκράτες, οι οποίοι βρίσκονταν και αυτοί στον δικό τους κόσμο. Έναν κόσμο, που υπήρχε στην φαντασία τους και ο οποίος απετελείτο από ονειρώξεις παγκόσμιας ευρωπαϊκής ισχύος, η οποία υπερέβαινε αυτήν των αγορών και οι οποίες – υποτίθεται – ότι σέβονταν, ή και φοβούνταν, αυτήν την ευρωπαϊκή ισχύ.
Φυσικά, οι διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές, δεν τους φοβήθηκαν καθόλου. Μπορεί να άργησαν – διότι η αλήθεια είναι ότι άργησαν -, αλλά τους πήραν είδηση και έστρωσαν το παιχνίδι, που πάντοτε στρώνουν σε αυτές τις περιπτώσεις.
Από εκεί και πέρα, η πορεία προς τον όλεθρο ήταν προδιαγεγραμμένη. Και αυτός (ο ΓΑΠ) και αυτοί (οι Ευρωπαίοι και οι Γερμανοί) ήσαν εκτός τόπου και χρόνου και υπέστησαν τα επίχειρα των ενεργειών τους…
(Αγαπητέ Πέτρο, σε γενικές γραμμές συμφωνώ με την ανάλυσή σου, για τους παλαιούς πολιτικούς. Προφανώς, ήσαν “ψημμένοι” και γνώριζαν το αντικείμενό τους. Σε αντίθεση, με τους “βουτυρόκωλους” διαδόχους τους, που οδήγησαν την χώρα σε αυτά τα χάλια, πουλώντας εξυπνάδα, επιστημοσύνη και παγγνωσία, συνοδευόμενες από μια λαίμαργη παμφαγία. Και ως προς την παμφαγία, είναι γεγονός ότι ήσαν ικανοί. Αλλά, ως προς τα αυτοδιαφημιζόμενα, ως προσόντα τους, πρέπει να πούμε ότι υπήρξαν, όπως λέει χαρακτηριστικά ο χριστιανός απόστολος Παύλος, “κύμβαλα αλαλάζοντα”)…
…το εναρκτήριο λάκτισμα, για την πορεία προς την καταστροφή, το έδωσε ο ίδιος με την αποκάλυψη της έκτασης του του ελληνικού δημοαιονομικού ελλείμματος
Δηλαδή προτείνεις ότι θα έπρεπε να μην το αποκάλυπτε ή κουκούλωνε? Αν είναι δυνατόν! Αυξημένο έλλειμμα σημαίνει και αυξημένες δανειακές ανάγκες και ότνα θα έβγαινε στην αγορά για επιπρόσθετο δανεισμό η αλήθεια θα φανερωνόταν γυμνή.
…το οποίο επέκτεινε και ο ίδιος κατά τρεισήμισυ ποσοστιαίες μονάδες,
H έκταση του ελλείμματος ήταν ήδη εξωφρενική – όπως έμμεσα παραδέχεσαι παραπάνω. Αυτές οι τρισήμιση μονάδες (από το 10% του ΑΕΠ στο 13.5% για το 2009, υποθέτω) πως τεκμηριώνεται ότι προέκυψαν κατά τους 2 μήνες διακυβέρνησης του ΓΑΠ?
Βέβαια, μπορούμε να επικρίνουμε τον ΓΑΠ για παλινδρομήσεις, έλλειψη αποφασιστικότητας, ανεπαρκείς συνεργάτες, έλλειψη διορατικότητας, κτλ., αλλά στο σημείο αυτό η χώρα θα έφτανε αργά ή γρήγορα με οιανδήποτε ηγεσία, με οιανδήποτε κυβέρνηση.
Αυξημένες δανειακές ανάγκες είχε η χώρα και το 2009 και ο Παπαθανασίου μάζεψε στα μουγγά 65 δισ. ευρώ, σε περιόδους ανύποπτους, χωρίς τυμπανοκρουσίες και φαμφάρες, για να καλύψει τις ανάγκες αυτές.
Το δόγμα είναι : “Πρώτα δανείζεσαι και μετά – πολύ μετά – μιλάς”.
Πως το δικαιολογείς; Δεν το δικαιολογείς. Κάνεις το κορόϊδο και αφήνεις τον χρόνο να κυλάει και φυσικά δεν ανακοινώνεις τους πραγματικούς αναπτυξιακούς ρυθμούς της χώρας. Και όταν σε ρωτήσουν, γιατί δανείζεσαι, τότε βρίσκεις ένα σωρό δικαιολογίες και προφάσεις, περί “αναπτυξιακών προγραμμάτων” κλπ, προκειμένου να πάρεις τα δανεικά, χωρίς να ενοχλείσεις τους Βρυξελλιώτες.
Θα μου πεις, αγαπητέ rebel, b>”μα έτσι γίνονται αυτές οι δουλειές;”. Η ωμή απάντηση είναι ότι, ναι, έτσι γίνονται αυτές οι δουλειές και έτσι γινόντουσαν, μέχρι την στιγμή που η χώρα και στην συνέχεια η ευρωζώνη, στοχοποιήθηκαν από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές αγορές, λόγω των αψήφιστων ανοησιών του ελληνικού κυβερνητικού επιτελείου και λόγω των βλακειών του Ζαν Κλώντ Τρισέ και των ευρωτραπεζιτών, με την μη αναγνωρισιμότητα των ελληνικών ομολόγων από την ΕΚΤ, ως μέσων πληρωμών από το 2011.
Αφού, λοιπόν, δεν είσαι ικανός να αυτοχρηματοδοτήσεις ένα μεγάλο μέρος των αναγκών σου και πρέπει να βγεις για δανεικά, τότε το βουλώνεις και δεν βγαίνεις στις ρούγες για να αποκαλύψεις την πορεία σου στο … παγόβουνο, ως Τιτανικός και την χρεωκοπία της χώρας, διότι εκείνοι, από τους οποίους ζητάς δανεικά, θα έχουν κάθε λόγο να μην σε δανείσουν, αφού φοβούνται ότι τα δανεικά που θα σου δώσουν θα είναι και αγύριστα.
Και αυτό το κάνεις για να κάνεις την δουλειά σου. Και ατα ζητήματα αυτά δεν χωρούν ηθικολογίες, διότι δεν διοικείς κάποιο κολλέγιο καλογραιών, ή καπουτσίνων, αλλά μια χώρα, της οποίας πρέπει να καλύψεις τις ανάγκες και η οποία γι’ αυτόν τον λόγο σε εξέλεξε και όχι για την πραγματοποίηση οποιουδήποτε κηρύγματος ηθικοπλαστικού περιεχομένου. Διότι και οι αγορές δεν λειτουργούν καθόλου ηθικοπλαστικά, όπως, για μία ακόμη φορά απέδειξαν.
Ότι το φούσκωσε το δημοσιονομικό έλλειμμα ο ΓΑΠ και η παρέα του, μας το είπε ο Αλμούνια. Αλλά μας το είπε και ο Προβόπουλος, ο οποίος έχει πει ότι τον Αύγουστο το έλλειμμα ήταν στο 8% και με τα μέτρα που είχε ανακοινώσει η κυβέρνηση Καραμανλή πριν τις εκλογές (ημιυπαίθριοι κλπ) θα έκλεινε στο τέλος του 2009 στο 10%, αν τα μέτρα αυτά εφαρμόζονταν.
Ο ΓΑΠ, όπως ξέρεις, αγαπητέ rebel, τα ακύρωσε αυτά τα μέτρα και παράλληλα ξεχρέωσε πλήρως τα νοσοκομεία (μπορούσε να το αποφύγει), έδωσε το έκτακτο επίδομα αλληλεγγύης και έπραξε και άλλα πολλά, τα οποία έφθασαν το δημοσιονομικό έλλειμμα πάνω από 13,6%. Αλλά και μόνον η ακύρωση από τον ΓΑΠ των προαποφασισμένων μέτρων Καραμανλή έφθανε για να εξακοντίσει το έλλειμμα κατά τρεις μονάδες. Κάτι που το επεδίωξε για καθαρά μικροπολιτικούς και εκδικητικούς λόγους, θέλωντας να χρεώσει την διόγκωση του ελλείμματος αποκλειστικά στην Ν.Δ., εκδικούμενος έτσι και την “απογραφή Αλογοσκούφη” του Απριλίου 2004, με την ολέθρια “καταγραφή Παπακωνσταντίνου” του Οκτωβρίου του 2009.
Για όλα αυτά είχε προειδοποιηθεί πλήρως και εκτενώς από τον Προβόπουλο, κατά την προεκλογική περίοδο (ότι δηλαδή το δημοσιονομικό έλλειμμα έτρεχε με 10%, λαμβανομένων υπόψη και των προγραμματισθέντων μέτρων Καραμανλή). Πλην όμως ο ΓΑΠ, ενεργώντας με πλήρη άγνοια κινδύνου και δρώντας εκτός τόπου και χρόνου και δίχως συμμαχίες και εναλλακτικά οικονομικά σενάρια συνεργασιών, αγνόησε τις προειδοποιήσεις και πίστεψε ότι αυτό που είχε στο μυαλό του, ως σχέδιο, μπορούσε να το πραγματοποιήσει, απλά και μόνον επειδή έτσι του άρεσε.
Φυσικά, ήταν μακριά νυχτωμένος, όπως συνήθως…
“Κάνεις το κορόϊδο και αφήνεις τον χρόνο να κυλάει και φυσικά δεν ανακοινώνεις τους πραγματικούς αναπτυξιακούς ρυθμούς της χώρας. ”
Τι να πώ! Πολύ υπεύθυνη οικονομική πολιτική αυτή που προτείνεις. (Κάτι ανάλογο, στον μικρόκοσμό τους, επεχείρησαν οι Enron, Lehman Brothers, κ.ά. και ξύπνησαν ένα πρωί ξεβράκωτες.) Αυτό που λές, βέβαια, επίσης υπονοεί ότι οι ΕΕ, ΕΚΤ, Eurostat κτλ. και οι χρηματιστικές αγορές τρώνε κουτόχορτο.
α)Κυριε Αναστασοπουλε ποια μετρα του Καραμανλη πηρε πισω ο Παπανδρεου?Αν εννοειτε τους ημιυπαιθριους ηταν ενα νομοσχεδιο που δε θα περνουσε απο το ΣΤΕ
β)Ποσο πιθανο θεωρειτε να κατορθωνε η κυβερνηση να δανειστει χωρις κανεις να παρει χαμπαρι τη δεινη οικονομικη θεση της χωρας?
γ)Λεγοταν και προεκλογικα οτι η χωρα μας θα αντιμετωπισει προβλημα απο την τοτε κυβερνηση της ΝΔ?Προφανως και ναι.Αρα δεν ξαφνιασε και κανεναν ο Παπανδρεου οταν ειπε τα ιδια πραγματα με τον Καραμανλη
δ)Το λαθος δηλαδη ειναι οτι κινηθηκε η κυβερνηση για την ευρεση δανεικων “φωναζοντας” η το λαθος βρισκεται στο οτι επι μηνες εκανε γαργαρα την πραγματικη κατασταση της οικονομιας και ετσι αυτη η καθυστερηση εδωσε λαβη στα σεναρια περι χρεωκοπιας της χωρας?
– Πολλοί οι εκ των υστέρων προφήτες………. – χωρίς να υπερασπίζομαι κανέναν…………
– Την κατάστασι την είχε περιγράψει ο ΚωΚ – γι΄αυτό και ΔΕΝ τον ψήφισαν……..
– Τον ΓΑΠ , οι περισσότεροι ΔΕΝ τον πίστεψαν, γι΄αυτό και πήρε τους ίδιους ψήφους με το 2007.
– Αν ο ΓΑΠ ελάμβανε οποιοδήποτε μέτρο περικοπής τον Οκτώβριο/Νοέμβριο, θα τον είχαν λυντσάρει – πρώτοι – οι δικοί του !!!
– Απο ό΄τι βλέπω, δεν γινόταν αλλοιώς, δεν υπήρχε άλλος τρόπος να αρχίσει το κλάδεμα της Λερναίας Υδρας (Δημοσίου)……. και άν γίνει, τελικά……….
Τα υπεδυπόλοιπα τα αφήνω στους….. προφήτες……..
Με αυτήν την τακτική ο Ανδρέας, αγαπητέ rebel, ξεπέρασε τον δύσκολο κάβο την περίοδο 1993-1994.
Και με την ίδια τακτική ο Παπαθανασίου κατάφερε να πάρει μέσα στο 2009 περί τα 65 δισ. από τις αγορές που δεν ήξεραν το τι τους γίνονταν σχετικά με την Ελλάδα, χωρίς να αντιληφθεί κανείς το τι συνέβαινε.
Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε, αγαπητοί φίλοι με ηθικοπλαστικά σεμινάρια. Η διακυβέρνηση μιας χώρας απαιτεί ελιγμούς. Και αυτοί δεν υπήρξαν.
Και φυσικά, όπως έχω ξαναγράψει, αναφερόμενος στο παλαιό γνωμικό, που μου θύμησε σε άλλη συζήτηση ο κ. Γεωργάνας : “Όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ό κόσμος όλος”. Ουδείς γνώριζε το τι πραγματικά συμβαίνει με την ελληνική οικονομία. Υποψιάζονταν και ήξεραν ότι τα στοιχεία μαγειρεύονταν, αλλά δεν γνώριζαν την έκταση του προβλήματος. Και να σου πω κάτι. Ο Τρισέ και οι ευρωγραφειοκράτες δεν ενδιαφέρονταν κιόλας, όσο δεν τους ενοχλούσαν οι δικοί μας. Και δεν υπήρχε λόγος να τους ενοχλήσουν οι δικοί μας. Οι αγορές είχαν δεχθεί πολύ καλά το αναπτυξιακό προεκλογικό πρόγραμμα του ΓΑΠ και τα διαφορικά επιτόκια έπεφταν κάτω από τις 120 μ.β., κατά την περίοδο πριν την 4/10/2009 και δεν ξεπέρασαν τις 170 μ.β. για αρκετά μετά τις εκλογές. Όταν ο ΓΑΠ μίλησε για το έλλειμμα και τον “Τιτανικό” και όταν ήλθε σε σύγκρουση με τον Τρισέ – ο οποίος αντέδρασε, όπως αντέδρασε, βλακωδώς, λόγω της ανακοίνωσης των ΓΑΠ – Παπακωνσταντίνου, για το έλλειμμα και τον Τιτανικό – γύρω από τα ελληνικά ομόλογα, τότε πλάκωσαν οι “Οίκοι Αξιολόγησης” και το πράγμα στράβωσε για όλους (Έλληνες και Ευρωπαίους).
Ως εκ τούτου, δεν ήταν μόνον η καθυστέρηση αγαπητέ Μάριε. Το εναρκτήριο λάκτισμα, για τα σημερινά χάλια, το έδωσε ο ίδιος ο ΓΑΠ, με την ανακοίνωση της έκτασης του δημοσιονομικού ελλείμματος του 2009 και την άσκοπη αντιπαράθεσή του με τον Τρισέ και την ΕΚΤ, για το ποιά οικονομική πολιτική πρέπει να ασκηθεί στην Ελλάδα και το ποιός την ασκεί.
Έπρεπε και μπορούσε να το ανακοινώσει σταδιακά και τα στάδια αυτά να έχουν μεγάλη χρονική απόσταση μεταξύ τους και ενδιάμεσα να βγει να δανειστεί, όπως έκανε και ο Παπαθανασίου και φυσικά να ασκήσει οικονομική πολιτική, με συγκεκριμένο σχέδιο και συγκεκριμένες οικονομικές συνεργασίες (Κίνα). Και φυσικά δεν έπρεπε να στραφεί στους Ευρωπαίους.
Σχέδιο, όμως, δεν είχε. Ούτε και προγραμματισμένες οικονομικές συνεργασίες. Και ως εκ τούτου, άρχισε τους καταστροφικούς αυτοσχεδιασμούς, με αποτέλεσμα το ναυάγιο του Απριλίου – Μαΐου 2010.
(Και οι ημιυπαίθριοι αποτελούσαν ένα κονδύλι, μαζύ με άλλα προγραμματισμένα εισπρακτικά μέτρα, γύρω από τον ΦΠΑ. Άλλωστε, ο ΓΑΠ πρόσφατα τους επανέφερε. Ο διοικητής της ΤτΕ τα είχε πει πλήρως στον ΓΑΠ, ο οποίος δεν αντικατέστησε τα ακυρωθέντα προγραμματισμένα μέτρα Καραμανλή, με άλλα ισοδυνάμου αποτελέσματος. Και όχι μόνον αυτό, αλλά φούσκωσε τις δαπάνες και αποδιοργάνωσε περαιτέρω τα έσοδα, κατά τους τελευταίους δυόμισυ μήνες του 2009, αποδιοργανώνοντας την παραπαίουσα κρατική μηχανή, ανάμεσα στα άλλα και με εκείνην την ιλαροτραγωδία, γύρω από τον διορισμό των γενικών γραμματέων στα υπουργεία και τις δαιδαλώδεις και εντελώς βλακώδεις διαδικασίες “διαφάνειας”, γύρω από τον διορισμό τους και ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των υπουργών ήσαν άπειροι, γύρω από τα διαχειριστικά – διοικητικά ζητήματα του κράτους και φυσικά χρειάζονταν έμεπειρα στελέχη ως συνεργάτες, που να μπορουν να τρέξουν την καθημερινή λειτουργία του κράτους – ιδίως στον δημοσιονομικό τομέα).
Ο ΓΑΠ όμως και το επιτελείο του ήταν αλλού. Μα εντελώς αλλού…
Αυτό λέει η “πιάτσα” και όσοι έχουν επαφή μαζύ της, το ξέρουν. Και έχουν δίκιο οι άνθρωποι της πιάτσας. Δεν είναι κορόϊδα, σαν το επιτελείο του ΓΑΠ.
Με αυτήν την τακτική ο Ανδρέας, αγαπητέ rebel, ξεπέρασε τον δύσκολο κάβο την περίοδο 1993-1994.
Οι οικονομικές (και πολιτικές) συνθήκες ήταν πολύ διαφορετικές στο 1993-94.Κατ’ αρχήν δεν υπήρχε ενιαίο νόμισμα και ΕΚΤ, ούτε ο βαθμός επιτήρησης από την ΕΕ που έχουμε σήμερα, αλλά ούτε και είχε προηγηθεί μια κολοσσιαίων διαστάσεων παγκόσμια χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση, που στον ένα βαθμό ή τον άλλο, αργά ή γρήγορα, θα επηρέαζε την Ελλάδα. Ας μη γράφουμε ό,τι θέλουμε.
Κυριε Αναστασοπουλε ειναι δηλαδη λαθος το οτι ανακοινωσε το πραγματικο ελλειμμα?Δηλαδη θα ηταν προτιμοτερο να μαθευτει αργοτερα πως αλλη μια ελληνικη κυβερνηση και μαλιστα νεοεκλεγμενη υπεκρυπτε στοιχεια η τα παραποιουσε?Υπαρχει και μια αλλη παροιμια η εξης.”Ο ψευτης και ο κλεφτης τον πρωτο χρονο χαιρονται”.Και αφου προτεινετε να αποκαλυπτε την οικονομικη κατασταση σταδιακα ποσο πιθανον θεωρειτε να κατορθωνε με τον τροπο αυτο να διαλυσει τα συννεφα που θα εμφανιζονταν πανω απο την ελληνικη οικονομια και την πιστοληπτικη ικανοτητα της χωρας?Κατα τη διαρκεια της θητειας του κ.Παπαθανασιου τα επιτοκια των ελληνικων κρατικων ομολογων ειχαν αρχισει να ανεβαινουν και η διαφορα με τις αποδοσεις των γερμανικων ειχε φτασει τις 300 μ.β.Οσο για τα μετρα Καραμανλη η ιστορια δεν γραφεται με “αν”.Ειδαμε συγκεκριμενα μετρα της προηγουμενης κυβερνησης με τα οποια αυξηθηκαν ριζικα τα εσοδα του προυπολογισμου?Και αν ναι ποια ηταν?Τελος επειδη ακουω απο πολλους να λενε οτι θα επρεπε να δανειστει η κυβερνηση απο την Κινα,το ερωτημα ειναι εδω κατα ποσον η Κινα θα ηταν προθυμη να μας δανεισει.Και αν ηταν τελικα προθυμη ποσο σωστο διπλωματικα θα ηταν να ανοιξουμε τις πορτες της Ευρωπης στην Κινα?Τι επιπτωσεις θα ειχε αυτο στην διπλωματικη μας θεση και γενικοτερα στην γεωστρατηγικη ισορροπια της περιοχης μας?Παντως η Κινα και η καθε Κινα δε θα εβαζε πιστευω πιο ηπιους ορους απο οτι η ΕΕ.Βλεπουμε παντως πως το κυριο ανταλλαγμα που θα μας ζητουσε δηλαδη προσβαση στο δικτυο μεταφορων της χωρας το πετυχαινει ηδη με πολυ μικροτερο κοστος.Αρα γιατι να ειχαν ως προτεραιοτητα τους να μας δανεισουν?
Οσο για το επιχειρημα οτι το εκτακτο επιδομα αλληλεγγυης ανεβασε το ελλειμμα κατα 3%,αν αυτο ισχυε θα σημαινε οτι το επιδομα ανερχοταν στο υψος των 8 δισεκατομμυριων ευρω.Λιγο παραλογο μου φαινεται αυτο.
Οι εκταμιευμενοι ποροι για το επιδομα εννοω.
Αγαπητέ rebel, αυτά που λες, για την διαφορετικότητα των περιστάσεων ανάμεσα στον Οκτώβριο του 1993 και την μετεκλογική συγκυρία του Οκτωβρίου του 2009, τα αναφέρω και εγώ στο σημείωμά μου, υπ’ αριθμ 78 (στο τέλος της 5ης παραγράφου με τα πλάγια γράμματα).
Η αλήθεια είναι ότι οι συνθήκες ήσαν διαφορετικές, αλλά υπάρχουν και πολύ σημαντικές ομοιότητες, ανάμεσα στον Οκτώβριο του 1993 και τον Οκτώβριο του 2009. Και η αλήθεια είναι ότι οι Ανδρέας Παπανδρέου – Αλέκος Παπαδόπουλος – Ιωάννης Μπούτος – Γιώργος Μίρκος (ο οποίος έχει γράψει, σε ανύποπτο χρόνο, πολλά χρόνια πριν από σήμερα, σχετικό βιβλίο, στο πνεύμα των όσων αναφέρω εγώ, σχετικά με τις σιωπηλές, αλλά και αποφασιστικές κινήσεις, εκείνου του επιτελείου πριν από 16,5 χρόνια) αντιμετώπισαν με πλήρη επιτυχία, την οξεία δημοσιονομική κρίση εκείνης της εποχής και δεν επέτρεψαν να μετατραπεί σε πιστωτική ασφυξία, αποτρέποντας την διακοπή της ροής των πιστώσεων προς την ελληνική οικονομία.
(Και φυσικά το πέτυχαν με ένα μεγάλο άλμα προς την ανάπτυξη και όχι προς την … υπανάπτυξη, όπως τώρα κάνουν ο ΓΑΠ και οι ξένοι κατακτητές).
Δεν είναι Μάριε, μόνον το επίδομα αλληλεγγύης. Είναι το σύνολο των πολιτικών που άσκησε ο ΓΑΠ στους τελευταίους 2,5 μήνες του 2009. Αυτό το σύνολο διεύρυνε το έλλειμμα, πολύ περισσότερο από 3,5 μονάδες, διότι το πραγματικό δημοσιονομικό έλλειμμα της χώρας το 2009 είναι πάνω από 14% του ΑΕΠ, όπως – σωστά – υποψιάζεται η Eurostat, η οποία έκανε φύλλο και φτερό, τους ελληνικούς λογαριασμούς και ακόμα άκρη δεν βρήκε, γι’ αυτό και μίλησε, προσωρινά, για 13,6%, αναφέροντας με αστερίσκους ότι το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα μπορεί και να υπερβαίνει το 14%, διότι έχει αρκετά σκοτεινά σημεία που δεν έχουν διαλευκανθεί.
(Οι Ευρωπαίοι πρέπει να έχουν δίκιο και δεν μιλάνε στον βρόντο. Θα αναφέρω, εδώ, ότι ο πρώην Διοικητής της ΕΣΥΕ Μανώλης Κοντοπυράκης κάρφωσε πρόσφατα τον Παπακωνσταντίνου ότι, μετά την κυβερνητική μεταβολή, που έγινε ύστερα από τις εκλογές του περασμένου Οκτωβρίου και πριν τον αντικαταστήσουν, του ζήτησε ο νέος υπουργός Οικονομικών μια αποτίμηση του ελληνικού δημοσιονομικού ελλείμματος, για να την στείλει στην Eurostat, για να ενημερωθεί η γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Η αποτίμηση για το τελικό δημοσιονομικό έλλειμμα του 2009 (μετά την ακύρωση των προγραμματισμένων μέτρων της προηγούμενης κυβέρνησης), που παρουσίασε ο Κοντοπυράκης στον Παπακωνσταντίνου, ανέβαζε το έλλειμμα στο 14,8% και ήταν έτοιμος το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Οκτωβρίου του 2009 να το στείλει στην Eurostat, αλλά ειδοποιήθηκε από το Υπουργείο Οικονομικών να μην στείλει αυτό το ποσοστό στους ευρωγραφειοκράτες. Και αντί αυτού, έστάλη το 12,7%, που είχε ανακοινώσει ο ΓΑΠ πέρυσι).
Όσον αφορά την Κίνα και την συνεργασία με αυτήν :
Ο αδελφός του ΓΑΠ ο Ανδρέας Α. Παπανδρέου είχε την ιδέα αυτής της συνεργασίας. Και αποπειράθηκαν να την υλοποιήσουν, μέσω της … Goldman Sachs! Δεν θα μείνω σε όσα λένε τα δημοσιογραφικά ρεπορτάζ (που είναι ευλογοφανή, αλλά κάλλιστα μπορεί να είναι και ανακριβή) ότι η Μέρκελ και ο Σαρκοζύ απέτρεψαν τον ΓΑΠ από την υλοποίηση της συμφωνίας για την ανάληψη μεγάλου μέρους του ελληνικού δημόσιου χρέους από την Κίνα με επιτόκιο 1% (λέγεται ότι η Μέρκελ του είπε ότι δεν θα του επιτρέψει να ανοίξει την Κερκόπορτα της Ευρώπης στην Κίνα και δεν πρέπει να είναι αυτό αναληθές, διότι ο Μλαρτιν Σούλτς ο επικεφαλής της Σοσιαλιστικής Ομάδας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, σε δημόσια δήλωσή του, ενώπιον του ΓΑΠ, εκείνες τις θερμές ημέρες που προηγήθηκαν της συμφωνίας της 25/3/2010, είχε μιλήσει, έμμεσα, αλλά σαφέστατα, για την κινεζική εμπλοκή, θέλοντας να πιέσει την σκληρή Μέρκελ και λέογοντας ότι δεν πρέπει το ΔΝΤ ή οι Κινέζοι να εμπλακούν στα ζητήματα της Ευρωζώνης). Αυτό που έχει σημασία είναι ότι οι Κινέζοι δεν προχώρησαν τις διαπραγματεύσεις, διότι δεν ήθελαν την Goldman Sachs, ως μεσολαβητή (γενικώς, αποφεύγουν τους αμερικανικούς και λοιπούς χρηματοπιστωτικούς κολοσσούς και προτιμούν τις απευθείας συνεννοήσεις με τις κυβερνήσεις.
Πρέπει να ειπωθεί, ακόμα, ότι δεν υπήρχαν όροι, γύρω από την εσωτερική οικονομική πολιτική της χώρας, αλλά η συνεργασία είχε άλλα ανταλλάγματα, τα οποία εκ πρώτης όψεως, δεν ήσαν και απαγορευτικά. Φυσικά, δεν υπάρχει κάτι επίσηημα επιβεβαιωμένο, αλλά αυτή η υποτιθέμενη συνεργασία χρησιμοποιήθηκε από τον ΓΑΠ, ανεπιτυχώς, ως διαπραγματευτικό ατού, έναντι των Ευρωπαίων. Καλόν είναι να περιμένουμε την αποκάλυψη στο μέλλον των λεπτομερειών του παρασκηνίου, για να δούμε, που μπορούσε να στηριχθεί ο ΓΑΠ και που όχι.
Σημασία έχει, επίσης, ότι αυτό το “χαρτί” ο ΓΑΠ το έκαψε, ευθύς εξ αρχής, διότι τον πήραν είδηση ότι δεν έχει βούληση να το χρησιμοποιήσει και έτσι τον πήραν παραμάζωμα.
Και εν πάση περιπτώσει, αν αυτό το “χαρτί” δεν ήταν ουσιαστικό, διότι ίσως οι Κινέζοι να μην ενδιαφέρονταν, μια τέτοια εξέλιξη, έπρεπε να κάνει τον ΓΑΠ απείρως προσεκτικότερο στις κινήσεις του (ακόμα και να πάρει γρήγορα τα κλασσικά περιοριστικά μέτρα που παίρνουν όλοι οι μονεταριστές πολιτικοί και να μην αφήσει τα πράγματα να σέρνονται επί μήνες, οπότε τον πήραν χαμπάρι οι αγορές και έκαναν το γνωστό τπυς παιχνίδι που κάνουν πάντοτε σε αυτές τις περιπτώσεις) και φυσικά να βγει να δανειστεί σε ανύποπτο χρόνο, μαζεύοντας χρήμα (το οποίο του έδιναν οι αγορές ακόμα και τον Μάρτιο – γύρω στα 23 δισ. € τα οποία δεν πήρε -, διότι περίμενε, ο αφελής ότι τα επιτόκια θα πέσουν!).
Για τα διαφορικά επιτόκια των 300 μ.β. επί Παπαθανασίου :
Αυτά υπήρξαν, κατά την περίοδο των Ευρωεκλογών της 7/6/2009, όταν φαινόταν ότι η κυβέρνηση Καραμανλή παρέπαιε, αποδυναμωμένη και με ισχνή κοινοβουλευτική πλειοψηφία, γεγονός που θα εξέτρεπε την δημοσιονομική διαχείριση χωρίς να διαφαίνονται σύντομα βουλευτικές εκλογές. (Οι “αγορές” δεν γνώριζαν ότι η κατάσταση είχε ήδη εκτροχιασθεί από την άθλια και ανερμάτιστη πολιτική των Καραμανλή – Σουφλιά – Παπαθανασίου, που, ουσιαστικά, τα είχαν παρατήσει πελαγωμένοι, ήδη από τον Απρίλιο του 2009 και είχαν αφήσει το σκάφος ακυβέρνητο. Το ότι η κατάσταση είχε εκτροχιασθεί το είπε στις αγορές, αργότερα ο … ΓΑΠ! Και τους έδωσε και τα αριθμητικά μεγέθη, μάλιστα – έστω και αλλοιωμένα, όπως λέει ο Κοντοπυράκης).
Μετά τις ευρωεκλογές και εν όψει των αναμενόμενων βουλευτικών εκλογών, τα διαφορικά επιτόκια αποκλιμακώθηκαν ραγδαία και έπεσαν τον Σεπτέμβριο του 2009 κάτω από τι; 120 μ.β., αναμένοντας την νέα κυβέρνηση και παρά το αναπτυξιακό προεκλογικό πρόγραμμα του ΓΑΠ (και ίσως και λόγω αυτού).
Είπαμε :
1)”Όσα ξέρει ο νοικοκύρης, δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος” και
2) “Πρώτα δανείζεσαι και μετά μιλάς”.
Αλλά που μυαλό…
ΔΙΟΡΘΩΣΗ :
Αντί “Μλαρτιν Σούλτς”, να τεθεί το ορθόν, που είναι : Μάρτιν Σούλτς.
Και φυσικά το πέτυχαν με ένα μεγάλο άλμα προς την ανάπτυξη και όχι προς την … υπανάπτυξη, όπως τώρα κάνουν ο ΓΑΠ και οι ξένοι κατακτητές
Μάλλον το πέτυχαν με μια επίπλαστη, και όχι πραγματική, ανάπτυξη αφού το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ δεν μειώθηκε. Με απλή αριθμητική αυτό σημαίνει ότι το εθνικό προϊόν μετά το 1993-94 πολλαπλασιάσθηκε με τον ίδιο συντελεστή που πολλαπλασιάσθηκε και το χρέος. Ή, για να το πω αλλιώς, η Ελλάδα δεν μείωσε το χρέος της στα χρόνια της “αλματώδους ανάπτυξης”.
Κυριε Αναστασοπουλε δεν ηταν μονο το επιδομα αλληλεγγυης τι αλλο ηταν δηλαδη?Αν μπορειτε γινετε πιο συγκεκριμενος.Επιπλεον δεν μου απαντησατε ποια μετρα της προηγουμενης κυβερνησης βοηθησαν καπως στην εισπραξη εσοδων και τα κατηργησε ο Παπανδρεου.Για την Κινα δε διαφωνω με την αναλυση σας και δεν θα επεκταθω περισσοτερο,για το θεμα ομως των μετρων Παπανδρεου τα περιριστικα μετρα που υιοθετουν οι μονεταριστες πολιτικοι απο οτι ξερω ειναι η αυξηση των επιτοκιων η αυξηση των τραπεζικων διαθεσιμων.Αυτο σαφως δεν μπορουμε να το κανουμε γιατι δεν ελεγχουμε τη νομισματικη πολιτικη.Αν μπορειτε εξηγηστε λιγο τι εννοειτε.
@spyridon44
“- Αν ο ΓΑΠ ελάμβανε οποιοδήποτε μέτρο περικοπής τον Οκτώβριο/Νοέμβριο, θα τον είχαν λυντσάρει – πρώτοι – οι δικοί του !!!”
Ναί, αλλά γιατί θα τον λυντσάρανε; Γιατί έκανε περικοπές ή γιατί είπε ψέμματα; Εγώ νομίζω ότι έφτιαξε ο Παπανδρέου που είπε ψέμματα ενώ ήξερε γιά την πραγματική κατάσταση της οικονομίας και έταζε λαγούς με πετραχήλια: “Λεφτά υπάρχουν”. Μετά έφταιγε ο Λαζόπουλος που τον ξέχεσε γιά αυτή του την τακτική;
@rebel@work
“Μάλλον το πέτυχαν με μια επίπλαστη, και όχι πραγματική, ανάπτυξη αφού το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ δεν μειώθηκε. Με απλή αριθμητική αυτό σημαίνει ότι το εθνικό προϊόν μετά το 1993-94 πολλαπλασιάσθηκε με τον ίδιο συντελεστή που πολλαπλασιάσθηκε και το χρέος. Ή, για να το πω αλλιώς, η Ελλάδα δεν μείωσε το χρέος της στα χρόνια της «αλματώδους ανάπτυξης».”
Αυτό το κομμάτι έπρεπε να το αφιερώσεις στους θαυμαστές του Σημίτη που νομίζουν ότι ήταν χειρότερος από τον Αντρέα. Μάλλον τα ίδια σκατά ήταν, αν όχι χειρότερος.
Αγαπητέ rebel, η ανάπτυξη δεν ήταν επίπλαστη. Ήταν στρεβλωμένη.
Προφανώς, δεν μειώθηκε το χρέος, ως ποσοστό του ΑΕΠ (θα έπρεπε να μειωθεί για λόγους ασφαλείας), αλλά αυτό δεν μειώνει το επίτευγμα, που έγινε (ρυθμοί ανάπτυξης γύρω στο 3,5% με 4%, περίπου, κατά μέσον όρο την περίοδο 1994 – 2008). Απλώς δείχνει το ότι τα άλλα μακροοικονομικά μεγέθη δεν πήγαν καλά, δηλαδή τα δημόσια έσοδα, τα οποία οι μετέπειτα κυβερνήσεις κατάφεραν να αποδιοργανώσουν, αφού παρουσίασαν πτωτικές τάσεις σε περίοδο ανάπτυξης! Και αυτό ήταν ένα κατόρθωμα του κ. καθηγητή...
Και δεν φταίει ο Ανδρέας Παπανδρέου, ούτε ο Ιωάννης Μπούτος για όσα έγιναν, μετά την εκκίνηση της εντυπωσιακής αναπτυξιακής πορείας της ελληνικής οικονομίας, ύστερα από την κατάρρευση της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ο Ανδρέας πέθανε το 1996 και προειδοποίησε τους διαδόχους του για την επικινδυνότητα του δημόσιου χρέους, όπως ήδη έχω αναφέρει με την φράση του το καλοκαίρι του 1995 : “Ή η χώρα θα αφανίσει το χρέος, ή το χρέος θα αφανίσει την χώρα”.
Οι επίγονοι (ο κ. καθηγητής και ο Κώστας Καραμανλής) δεν τον άκουσαν και φθάσαμε εδώ που φθάσαμε, αφού, βέβαια, ήλθε και ο ΓΑΠ, για να εξιστορήσει στην διεθνή κοινή γνώμη και να … διαφημίσει τον ουσιαστικό εκτροχιασμό της ελληνικής δημοσιονομικής διαχείρισης, μέσα σε ένα περιβάλλον κρίσης, επιτυγχόνοντας αυτό που φαινόταν ακατόρθωτο και το οποίο αυτός μόνον κατόρθωσε : Να κοπεί η ροή των πιστώσεων προς την ελληνική οικονομία!
Ας δούμε τον παρακάτω πίνακα, σε σχέση με τα συζητούμενα μεγέθη :
Έτoς Ελλειμμα ως % του ΑΕΠ Συνολικές δαπάνες % ΑΕΠ Xρέος ως % του ΑΕΠ
1961 0,8% 21,9%
1962 0,6% 23,6%
1963 1,2% 23,1%
1964 1,2% 23,9%
1965 0,5% 24,3%
1966 0,7% 25,3%
1967 -0,2% 27,3%
1968 0,5% 28,0%
1969 1,2% 26,5%
1970 0,7% 26,5%
1971 0,1% 26,9%
1972 0,0% 26,5%
1973 0,1% 24,8%
1974 -1,4% 28,4%
1975 -3,0% 30,2% 24,7%
1976 -1,7% 30,7% 24,6%
1977 -2,5% 31,6% 25,7%
1978 -2,9% 32,0% 28,0%
1979 -2,4% 31,7% 27,5%
1980 -2,6% 31,8% 28,6%
1981 -9,1% 38,0% 34,5%
1982 -6,8% 38,7% 41,3%
1983 -7,6% 40,5% 41.9%
1984 -8,4% 42,4% 48,0%
1985 -11,7% 45,6% 54,7%
1986 -9,5% 44,1% 55,9%
1987 -9,2% 46,4% 62,2%
1988 -11,5% 42,2% 66.8%
1989 -14,4% 43.6% 69,9%
1990 -6,1% 48,2% 80,7%
1991 -11,5% 44,4% 83,3%
1992 -12.8% 46,5% 89,0%
1993 -13,8% 48,8% 111,6%
1994 -10,0% 46,6% 109,3%
1995 -10,6% 48,3% 110,1%
1996 -7,5% 45,5% 112,2%
1997 -4,0% 42,9% 109,5%
ΠΗΓΗ; Η Eλληνική Οικονομία 1961-1997. μελέτη του Ι. Σιδηρόπουλου. Υπουργείο Eθνικής Οικονομίας/b>.
Πρέπει, εδώ να αναφέρω ότι τα στοιχεία αυτά είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα και απέχουν παρασάγγας από τα επίσημα στοιχεία, που κατά καιρούς έδιναν οι ελληνικές κυβερνήσεις – ακόμα και από τα πρόσφατα στοιχεία που έχουν δοθεί στην Eurostat, η οποία εν όψει αυτών των στοιχείων, έχει βάλει τους αστερίσκους στους τελευταίους υπολογισμούς για το ελληνικό δημοσιονομικό έλλειμμα του 2010.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του ελληνικού δημόσιου χρέους. Ενώ στον πίνακα του κ. Σιδηρόπουλου το ελληνικό δημόσιο χρέος έχει υπερβεί το ελληνικό ΑΕΠ το 1993, φθάνοντας στο 111%, οι επίσημες στατιστικές της Eurostat αναφέρουν ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος ξεπέρασε το ελληνικό ΑΕΠ το 1997 (101,8%)! Όλοι οι υπολογισμοί ήσαν παραμυθένιοι και ο – εκτός τόπου και χρόνου – ΓΑΠ φρόντισε αυτό να το επισημάνει την πιο ακατάλληλη στιγμή, σε συνθήκες έντονης ύφεσης!!!
Ας αφήσουμε, λοιπόν, τον μακαρίτη Ανδρέα. Άλλες είναι οι δικές του ευθύνες (ο Πέτρος επισήμανε κάποιες από αυτές). Δεν φταίει αυτός, για τις στρεβλώσεις του ελληνικού αναπτυξιακού μοντέλου της περιόδου 1994 – 2008. Και αυτό που ξεκίνησε τον Οκτώβριο του 1993 υπήρξε επιτυχέστατο. Προειδοποίησε, μάλιστα, για τις στρεβλώσεις, που καθιστούσαν ανασφαλές το μοντέλο αυτό.
Γι’ αυτές τις στρεβλώσεις φταίνε οι επίγονοι (ο μοιραίος κ. καθηγητής και οι μετέπειτα), οι οποίοι επιχειρούν μια διάχυση των δικών τους τεράστιων και εντελώς προσωπικών ευθυνών, για λόγους συμψηφισμού και για να κρύψουν την υπερμεγέθη διαχειριστική τους ανικανότητα, που οδήγησε την χώρα στην παρούσα καταστροφή και στην μοντέρνα Κατοχή της από νεοβαρβάρους κατακτητές, για την οποία Κατοχή η παρούσα δυσώδης ολιγαρχία έχει την αποκλειστική και πλήρη ευθύνη…
(Μάριε ήδη έχω γράψει κάποια πράγματα, αλλά θα επανέλθω και σε επόμενο σημείωμα).
Επειδή στο προηγούμενο σημείωμα ο πίνακας δεν βγήκε, όπως έπρεπε, για όσους θέλουν να τον διαβάσουν, διευκρινίζω :
Η σειρά του πίνακα είναι :
Έτoς – Ελλειμμα ως % του ΑΕΠ – Συνολικές δαπάνες % ΑΕΠ – Xρέος ως % του ΑΕΠ.
Ο πρώτος αριθμός αφορά το έτος.
Ο δεύτερος αριθμός αφορά το Ελλειμμα ως % του ΑΕΠ.
Ο τρίτος αριθμός αφορά τις Συνολικές δαπάνες % ΑΕΠ.
Ο τέταρτος αριθμός αφορά το Xρέος ως % του ΑΕΠ.
Όπου μπροστά από τον δεύτερο αριθμό, που αφορά το Έλλειμμα ως προς το ΑΕΠ υπάρχει παύλα (-), ο αριθμός είναι αρνητικός. Όπου δεν υπάρχει παύλα, ο αριθμός είναι θετικός.
Sorry…
Όπως και να το δείς το πράμα, η “ανάπτυξη” της Ελλάδος, επίπλαστη ή στρεβλή δεν έχει σημασία, ουσιαστικά βασίστηκε στο χρέος για την κατανάλωση και όχι σε δανεισμό για παραγωγικές υποδομές και επενδύσεις.
Θεωρητικά, μια οποιαδήποτε κυβέρνηση μπορεί να δανειστεί ένα 10% του ΑΕΠ, να το ρίξει στην οικονομία (σε μισθούς, παροχές, προμήθειες, κτλ.) και να δείξει μια αύξηση 10% του ΑΕΠ. Δηλαδή ακριβώς αυτό που διακηρύσσεις ότι πρέπει να γίνει. Αλλά δανεισμός χωρίς ενίσχυση της παραγωγικής βάσης οδηγεί στα φαινόμενα που παρατηρούμε σήμερα.
Ξανά ο περίφημος “παραγωγισμός” στην επιφάνεια.
Να σου πω κάτι αγαπητέ rebel; Θα σου θυμήσω το σχόλιό μου http://e-rooster.gr/05/2010/2414#comment-132238 της 15/5/2010 (θα το αναδημοσιεύσω και στο μπλογκ μου, αλλά προς το παρόν ασχολούμαι με την 557η επέτειο της Άλωσης της Πόλης από τους βαρβάρους εκείνης της εποχής “29/5/1453 : Ο επίλογος της Βασιλίδος των πόλεων. Η Κωνσταντινούπολη στα χέρια των Τούρκων” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/05/2951453-constantinople.html , που εφέτος συμπίπτει με την μοντέρνα Κατοχή της χώρας από τους σύγχρονους νεοβάρβαρους κατατακτητές) το οποίο έχω αναπτύξει τις απόψεις μου, γύρω από τον “παραγωγισμό”, που διακατέχει την οικονομική επιστήμη, από την εποχή των πατέρων της μέχρι σήμερα και ο οποίος παραγωγισμός έχει καταντήσει το φύλλο συκής του μονεταρισμού, μιας οικονομικής πολιτικής, η οποία στον σύγχρονο γραφειοκρατικό καπιταλιστικό κόσμο είναι το πρακτικό όπλο και ο βασικός ιδεολογικός μηχανισμός επιβολής των χρηματοπιστωτικών ελίτ πάνω στην πραγματική οικονομία, επί του λαιμού της οποίας τυλίγεται ως στραγγαλιστικός βρόγχος.
[Βέβαια και στον κόσμο του “υπαρκτού” ο παραγωγισμός υπήρξε κυρίαρχος, λόγω της ρικαρδιανής καταγωγής της μαρξιστικής ιδεολογίας, αλλά εκεί αυτός ο παραγωγισμός πήρε μια ακραία μορφή (η οποία ενυπάρχει και στην μονεταριστική δυτική μορφή του γραφειοκρατικού καπιταλισμού), όχι σε σχέση, με το χρήμα, αλλά ως προς την κυριαρχία της “υλικής” παραγωγής απέναντι στον τομέα των υπηρεσιών, μια άποψη, η οποία έχει την ευθεία καταγωγή της στον Νταίηβιντ Ρικάρντο και τους λοιπούς πατέρες της οικονομικής επιστήμης του 18ου και του 19ου αιώνα – για τόσο … σύγχρονα πράγματα μιλάμε σήμερα, εν έτει 2010 -, γι’ αυτό και στην “Ε.Σ.Σ.Δ.” δεν μετρούσαν το παραγόμενο συναθροιστικό κοινωνικό προϊόν της χώρας με όρους ΑΕΠ, αλλά με όρους Καθαρού Υλικού Προϊόντος (ΚΥΠ)].
Ας θυμίσω και εδώ κάποια στοιχεία, γύρω από της εξέλιξη της ελληνικής παραγωγικής διαδικασίας, σε σύγκριση με τις χώρες του λοιπού αναπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου, αλλά και σε σχέση με την Ρωσία και την Κίνα :
ΕΛΛΑΔΑ :
Αγροτικός τομέας : 3,4% Βιομηχανία : 20,8% Υπηρεσίες : 75,8%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/gr.html
Η.Π.Α :
Αγροτικός τομέας : 1,2% Βιομηχανία : 21,9% Υπηρεσίες : 76,9%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/us.html
ΒΡΕΤΑΝΙΑ :
Αγροτικός τομέας : 1,4% Βιομηχανία : 18,2% Υπηρεσίες : 80,4%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/uk.html
ΓΕΡΜΑΝΙΑ :
Αγροτικός τομέας : 0,9% Βιομηχανία : 27,1% Υπηρεσίες : 72%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/gm.html
ΓΑΛΛΙΑ :
Αγροτικός τομέας : 2,1% Βιομηχανία : 19% Υπηρεσίες : 78,9%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/fr.html
ΟΛΛΑΝΔΙΑ :
Αγροτικός τομέας : 1,9% Βιομηχανία : 24,4% Υπηρεσίες : 73,7%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/nl.html
ΙΤΑΛΙΑ :
Αγροτικός τομέας : 2,1% Βιομηχανία : 25% Υπηρεσίες : 72,9%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/it.html
ΡΩΣΙΑ :
Αγροτικός τομέας : 5,2% Βιομηχανία : 37% Υπηρεσίες : 57,9%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/rs.html
Επίσης, έμειναν πίσω και τα υβριδικά απομεινάρια της μαοϊκής εκδοχής του μαρξισμού :
ΚΙΝΑ :
Αγροτικός τομέας : 10,9% Βιομηχανία : 48,6% Υπηρεσίες : 40,5%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/ch.html
αλλά η Κίνα, ως τριτοκοσμική χώρα, έχει ακόμα πολύ μέλλον μπροστά της και θα αλλάξει στις δεκαετίες που έρχονται.
Αλλά, πέρα από αυτά, βάζεις, αγαπητέ rebel και θέμα “καταναλωτισμού”, ισχυριζόμενος ότι στην ελληνική οικονομία, κατά την περίοδο της εντατικής ανάπτυξης των ετών 1994 – 2008 η κατανάλωση υπερίσχυσε των αποταμιεύσεων και κυρίως των παραγωγικών επενδύσεων.
Ο ισχυρισμός αυτός δεν στηρίζεται στα στοιχεία.
Ας δούμε τα σχετικά στοιχεία της CIA για τον όγκο των επενδύσεων, ως προς το ΑΕΠ:
Το 2009 :
Στην Ελλάδα για το 2009 (πρώτο έτος, κατά την ολική διάρκεια του οποίου επικράτησε η, εκ του εξωτερικού, επελθούσα στα τέλη του 2008 διεθνής ύφεση και ενώ η ανάπτυξη υπήρξε αρνητική της τάξης του –2%) οι επενδύσεις (Investment gross fixed) ανέρχονταν στο 15,6%, υφιστάμενες δραματική πτώση, σε σχέση με το προηγούμενο παρελθόν. Αυτή η εξέλιξη ήταν η χειρότερη από όλες και σε σχέση με όλα τα άλλα μακροοικονομικά μεγέθη της χώρας και ήταν εκείνη που έπρεπε να κινητοποιήσει τους κοιμώμενους κυβερνήτες της χώρας, οι οποίοι με την απραξία τους κατά το 2009, δεν φρόντισαν να πάρουν μέτρα για την ανάταξη αυτού του σημαντικότατου τομέα της ελληνικής οικονομίας, παραδοθέντες στην μοιρολατρεία και στις καθοδικές κινήσεις της οικονομίας, που καθίσταντο ολοένα και περισσότερο ανεξέλεγκτες.
Στις ΗΠΑ οι επενδύσεις γονάτισαν στο 12,5% του ΑΕΠ.
Στην Βρετανία οι επενδύσεις κτυπήθηκαν και έπεσαν στο 15%.
Η Γερμανία κτυπήθηκε και αυτή, αλλά κράτησε καλύτερο μέγεθος επενδύσεων 18,9%.
Ομοίως και η Γαλλία, που κράτησε τον όγκο των επενδύσεών της στο 20,8% του ΑΕΠ.
Το 2008 :
Για το 2008 τα πράγματα ήσαν εντελώς διαφορετικά, παρά το γεγονός ότι στο τέλος αυτού του έτους εμφανίστηκε η διεθνής ύφεση : οι επενδύσεις (Investment gross fixed) ανέρχονταν στο 24,9%, κατατάσσοντας την Ελλάδα στην 51η θέση στον κόσμο ποσοστό διόλου ευκαταφρόνητο, αν συγκριθεί με το ανάλογο ποσοστό των ΗΠΑ, που ήταν 15,6% (στην 140η θέση στον κόσμο), ή της Βρετανίας, που ήταν 16,7% (στην 136η θέση στον κόσμο).
Πηγαίνοντας χρονικά, ακόμα πιο πίσω, τα σχετικά στοιχεία ολικής επένδυσης/ΑΕΠ δεν διαφοροποιούνται, σημαντικά, σε σχέση με το 2008 και είναι καλύτερα για την χώρα μας. Η Ελλάδα υπερβαίνει όλες (ή σχεδόν όλες) τις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου, με πολύ μεγάλους (για αναπτυγμένη χώρα) όγκους επενδύσεων, σε σχέση με το ΑΕΠ.
Αυτή είναι η αλήθεια, αγαπητέ rebel.
Η καταναλωτική ροπή της ελληνικής οικονομίας είναι και αυτή ένας μύθος. (Όχι ότι δεν υπήρξε. Υπήρξε, αλλά όχι στο μέγεθος, που περιγράφεται).
(Αναδιφώ τα αρχεία του παρελθόντος, που έχω σώσει, από το κυλιόμενο αρχείο της CIA, διότι το θέμα που έθιξες, ως προς την κατανάλωση στην Ελλάδα και τον λοιπό αναπτυγμένο κόσμο είναι πολύ σημαντικό και γύρω από αυτό έχει στηθεί μια ολόκληρη παραμυθολογία, η οποία αποσκοπεί και αυτή να ξεπλύνει τις αποκλειστικές ευθύνες της τωρινής ολιγαρχίας του τόπου, για τις παρούσες καταστροφικές εξελίξεις, διαχέοντας αυτές τις ευθύνες και αποδίδοντάς τες στο κακό παρελθόν).
Δυστυχώς, γι’ αυτήν την ολιγαρχία, οι ευθύνες για την πορεία του τόπου προς τον όλεθρο είναι εξ ολοκλήρου δικές της και δεν τις μοιράζεται με κανέναν άλλον….
Η Ελλάδα υπερβαίνει όλες (ή σχεδόν όλες) τις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλιστικού κόσμου, με πολύ μεγάλους (για αναπτυγμένη χώρα) όγκους επενδύσεων, σε σχέση με το ΑΕΠ.
Υπάρχουν επενδύσεις, γενικά, όπως αυτές τους ΠΔΕ, που ένα μεγάλο μέρος τους καταλήγει σε μια μαύρη (κυρίως καταναλωτική) τρύπα ή επενδύσεις με μηδενικές και αρνητικές αποδόσεις (όπως πχ οι Ολυμπιακοί Αγώνες) και επενδύσεις παραγωγικές με πιθανότητες απόδοσης, για την κοινωνία ή τον ιδιώτη επενδυτή.
Αυτά το στοιχεία, δυστυχώς, δεν θα τα βρείς στο site της CIA, αλλά φαίνεται από το αποτέλεσμα. Αν πραγματικά ο δανεισμός της χώρας εχρησιμοποιείτο σε αποδοτικές επενδύσεις τότε το χρέος δεν θα αυξανόταν σε σχέση με το εθνικό προϊόν, ουτε ο δημόσιος τομέας θα είχε αυτά τα ελλείμματα..
Αυτό που δεν έχει επισημανθεί επαρκώς είναι ότι οι κυρίαρχοι τομείς της Ελληνικής οικονομίας οδηγούν σε οικονομική κατάρρευση σε περίοδο κρίσης.
Πως να αναθερμανθεί ο τουρισμός, αν η κρίση εξαναγκάζει τους Ευρωπαίους να μειώσουν την κατανάλωση, και το πρώτο θύμα αυτής της λογικής είναι να κόψουν τις διακοπές τους;
Πως να αναθερμανθεί η ναυτιλία αν η κρίση μειώνει τον όγκο του διεθνούς εμπορίου;
Τα πράγματα είναι απλά. Πρέπει να διαφοροποιήσουμε την οικονομία μας. Γιά την ώρα είναι γνωστό ότι η Ελλάδα είχε έλλειμμα στην βιομηχανική παραγωγή, αλλά πλεόνασμα στην παροχή υπηρεσιών. Δυστυχώς έχουμε φτάσει στο σημείο να εισάγουμε αγροτικά προϊόντα…
Υπάρχουν πολλές στρεβλώσεις που πρέπει να εξολοθρευθούν, και οι περισσότερες έχουν να κάνουν με την διαφθορά των δημόσιων υπαλλήλων, και μονοπωλιακό εμπόριο…
Κυριε Αναστασοπουλε μεγαλο μερος των επενδυσεων στην Ελλαδα αφορα τις κατοικιες.Νομιζω οτι η αναλογια κατοικιων/επενδυσεων το 2009 ηταν μια απο τις μεγαλυτερες στον ανεπτυγμενο κοσμο.Επισης σωστο θα ηταν να δουμε και το ποσοστο των αποθεματων σε ολες τις χωρες στοιχεια των οποιων παραθεσατε καθως εχω την αισθηση οτι σε καποιες απο αυτες τις χωρες λογω οικονομικης κρισεως θα διατηρησαν υψηλα αποθεματα οποτε αυτο ισως θα μειωσε την επενδυση ως ποσοστο επι του ΑΕΠ.
Τώρα η συζήτηση στρέφεται σε περισσότερο ορθολογικές κατευθύνσεις.
Η χώρα μας, λοιπόν, δεν είχε πρόβλημα υποεπένδυσης. Το πρόβλημα της αφορούσε την ποιότητα των επενδύσεων, οι οποίες στράφηκαν σε τομείς, που ευνόησαν τους εντόπιους και ξένους μεγαλοεργολάβους (Ολυμπιακοί Αγώνες 2004) και άλλες δραστηριότητες, οι οποίες δεν συνεισέφεραν στην διαρκή αύξηση του παραγόμενου “κοινωνικού υπερπροϊόντος”, δεν υπήρξαν, δηλαδή αποδοτικές οι επενδύσεις αυτές (για την ακρίβεια, ένα κομμάτι τους).
Και αυτή είναι η στρέβλωση του μοντέλου ανάπτυξης, μετά το 1995, με ευθύνη αυτής της άπληστης, παμφάγας και δύσοσμης ολιγαρχίας του τόπου, η οποία και την ολική επενδυτική δαπάνη στρέβλωσε και στήριξε με τον δανεισμό ένα καταναλωτικό πρότυπο, το οποίο δεν αντιστοιχούσε (εν μέρει) στην πραγματοποιημένη παραγωγή, στηρίζοντας, μέσω των εισαγωγών, την παραγωγή των βορείων χωρών, με πρώτη και καλύτερη αυτήν της Γερμανίας.
Και αυτό έγινε για να μην κτυπηθεί το κοινωνικό και οικονομικό σώμα αυτής της ολιγαρχίας και ο πυρήνας της, που στηρίζονται στην εκτεταμένη φοροδιαφυγή, η οποία (αν και είναι μια παλαιά πληγή της ελληνικής οικονομίας) επί εποχής του κ. καθηγητή και των επιγόνων του συνέχισε την κυριαρχία της στην ελληνική οικονομική και κοινωνική ζωή, με αποτέλεσμα το κράτος να μην μπορεί να έχει τα απαραίτητα έσοδα για να κάνει την δουλειά του – δηλαδή να στηρίξει τα μακροοικονομικά μεγέθη της ελληνικής οικονομίας και την λειτουργία του ως στρατηγείου για την ισορροπημένη ανάπτυξη της χώρας – και να κατασπαταλά τους ανεπαρκείς πόρους που του διετίθεντο.
Μην ξεχνάμε ότι το ελληνικό κράτος, αν και σπάταλο, επί της εποχής του κ. καθηγητή εμφάνισε στο σκέλος των δαπανών του (παρά την σύγχρονη παραμυθολογία που το θέλει … τεράστιο) καθοδικές τάσεις : Το 1996, με δημοσιονομικό έλλειμμα -7,5% οι δαπάνες έπεσαν στο 45,5% του ΑΕΠ και το 1997, με δημοσιονομικό έλλειμμα στο -4,0%, οι δαπάνες του μειώθηκαν περαιτέρω στο 42,9% του ΑΕΠ, μια τάση που συνεχίστηκε όλη την επόμενη περίοδο, μέχρι το 2009, ενώ τα έσοδά του, που ήσαν πάντοτε πολύ λιγότερα από τις δαπάνες του, ακολούθησαν μια ακόμη μεγαλύτερη πτώση και όλα αυτά σε περιόδους ανάπτυξης!
Δανείστηκαν, λοιπόν, για να αποφύγουν να στραφούν σε υγιείς πηγές χρηματοδότησης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, μείωσαν τις κρατικές δαπάνες, για να στρέψουν τις πιστωτικές ροές στην ιδιωτική οικονομία, ενώ και με τον ασθενικό όγκο των κρατικών δαπανών χρηματοδότησαν τα ολυμπιακά έργα των μεγαλοεργολάβων και μια μισθοφορική δημοσιοϋπαλληλία κορπορατιστών, που είχε μεγάλη δύναμη πίεσης (ΟΤΕ, ΔΕΗ, Ολυμπιακή, ΟΣΕ, Εφορίες, Τελωνεία, Πολεοδομίες κλπ).
Από εκεί και πέρα, όταν ήλθε η απρόσμενη διεθνής ύφεση το 2008 και κατέρρευσε ο μύθος της “αειφόρας ανάπτυξης” (υπήρξε μύθος η αειφόρα ανάπτυξη, όχι επειδή δεν ήταν κατορθωτή, αλλά επειδή το μοντέλο στο οποίο στηρίχθηκε δεν ήταν βιώσιμο και ως εκ τούτου και η ίδια δεν ήταν βιώσιμη, ως αναπτυξιακό οικονομικό μοντέλο) η ελληνική οικονομία ήταν επόμενο να πληγεί, διότι, αν και δεν έχει μεγάλο όγκο εξαγωγών (που δεν είναι όμως αναξιόλογος αφού φθάνει πάνω από το 20% του ΑΕΠ), ισχύουν όσα λέει ο αγαπητός Πέτρος, αφού ο τουρισμός και η ναυτιλία αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι του ελληνικού ΑΕΠ (ο τουρισμός φθάνει το 15% του ΑΕΠ) και επηρεάζονται άμεσα από την διεθνή ζήτηση.
Και ενώ, με όλες τις αβαρίες που έγιναν μέσα στο 2009, φαινόταν ότι το διεθνές σκέλος των ελληνικών προβλημάτων, που αφορούν την εξέλιξη της διεθνούς συναθροιστικής ζήτησης θα μπορούσε να ξεπεραστεί, αφού η αμερικανική και η διεθνής ανάκαμψη αύξησε τον όγκο του διεθνούς εμπορίου και ο τουρισμός φαινόταν ότι το 2010 θα μπορούσε να ανακάμψει, βοηθούσης και μιας αναμενόμενης ανάκαμψης της ευρωζώνης, ήλθε ο … τετραπέρατος ΓΑΠ, με τους απίθανα δονκιχωτικούς και ολέθρια ανόητους χειρισμούς του, για στοχοποιήσει την Ελλάδα στις διεθνείς γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές αγορές και να ρίξει σε μια βαθιά και χρονικά εκτεταμένη πιστωτική κρίση την χώρα και να διακόψει την ροή των πιστώσεων σε αυτήν, οδηγώντας, παράλληλα (συνεπικουρούμενος από τις βλακώδεις αντιδράσεις του Τρισέ και της Μέρκελ), στο στόχαστρο των διεθνών αγορών το ευρώ (το οποίο ήταν από μόνο του μια θεσμική κουρελαρία)και σε μια έντονη και εκτεταμένη ύφεση και την ευρωπαϊκή οικονομία (και ειδικά την ευρωζώνη σε μια υπαρξιακή κρίση), φέρνοντας τους μοντέρνους κατακτητές και καθιστάμενος υφιστάμενός τους, οι οποίοι έβαλαν σε μακριά κατάψυξη και κυριολεκτικά στον γύψο την ελληνική οικονομία, ακρωτηριάζοντας την αναπτυξιακή της δυναμική!
Αυτό το πράγμα, μόνον ο ανερμάτιστος, ανίκανος, επικίνδυνος και απόκοσμα αφελής ΓΑΠ μπορούσε να το επιτύχει.
Και τα κατάφερε!
(Δεν μπορείτε να φανταστείτε, αγαπητοί μου φίλοι, το τι γέλιο και κλάμα μαζί έχει να πέσει, όταν, μετά από καιρό, κάτσει η σκόνη των τρεχουσών εξελίξεων και ακολουθήσει η ψύχραιμη αποτίμηση των όσων έχουν γίνει και όσων ακολουθήσουν, ως αποτέλεσμα αυτών που έγιναν. Ο ΓΑΠ θα μπει στην παγκόσμια οικονομική και πολιτική ιστορία, ως παράδειγμα και υπόδειγμα του τι δεν πρέπει να γίνεται σε ώρες κρίσεις – δεν θα είναι, βέβαια, μόνος του, σε αυτό το κάδρο – και θα αποκτήσει την θέση που πραγματικά του αξίζει δίπλα στον πρόεδρο Χέρμπερτ Χούβερ και στον υπουργό των Οικονομικών του Άντριου Μέλλον. Δηλαδή, ως ένα παράδειγμα και υπόδειγμα καταστροφής…).
ΔΙΟΡΘΩΣΗ :
Στην τελευταία παράγραφο, αντί του εσφαλμένου : “ώρες κρίσεις”, να τεθεί το σωστό, που είναι : “ώρες κρίσης”.