Ως γνωστόν την Τετάρτη 15.12., μέρα της μεγάλης διαδήλωσης κατά των αλλαγών στο εργασιακό καθεστώς, ο Κωστής Χατζηδάκης, βουλευτής, πρώην ευρωβουλευτής και πρώην υπουργός της Νέας Δημοκρατίας, αναγνωρίστηκε από λεβέντες διαδηλωτές στην οδό Πανεπιστημίου, πετροβολήθηκε, ξυλοκοπήθηκε και, τελικά, διασώθηκε αιμόφυρτος. Η Νέα Δημοκρατία, για το ζήτημα αυτό, έβγαλε την εξής ανακοίνωση (προθέτω μόνο την αρίθμηση στις παραγράφους): «1. Ο προπηλακισμός κάθε προσώπου, οποτεδήποτε και αν γίνει, είναι απαράδεκτος και καταδικαστέος.
 2. Σήμερα όμως, ο προπηλακισμός Βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας είναι κάτι παραπάνω. Υπηρετεί ύποπτες και προβοκατόρικες σκοπιμότητες. 3. Φαίνεται πως το γεγονός ότι η Νέα Δημοκρατία έχει πρωτοστατήσει στον αγώνα κατά της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης και έχει καταγγείλει ότι το πρόσφατο νομοθέτημά της οδηγεί σε «εργασιακό Μεσαίωνα», έχει ενοχλήσει πολλούς. 4. Όσοι πιστεύουν ότι η Νέα Δημοκρατία θα κάνει έστω και ένα χιλιοστό πίσω από τη γραμμή αυτή, κάνουν μεγάλο λάθος. 
5. Παραμένουμε αμετακίνητοι κατά του Μνημονίου και επιμένουμε, με συνέπεια και αποφασιστικότητα, στην προώθηση των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών».

Την πρόθεσή του να ζητήσει σύσταση «Εξεταστικής των πραγμάτων Επιτροπής» για το Μνημόνιο, εφόσον το κόμμα του έρθει στην εξουσία και ο ίδιος γίνει πρωθυπουργός, ανακοίνωσε ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς. Πρόκειται για την κορυφαία -μέχρι στιγμής- ανεύθυνη «αντιμνημονιακή» κορόνα του συντηρητικού εκ Μεσσηνίας πολιτικού, στην προσπάθειά του να κερδίσει ποσοστά δημοσκοπήσεων και «περιφερειαρχικές» ψήφους στο εσωτερικό της χώρας. Και όμως, ο κ. Σαμαράς θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικός. Δεν είναι όποιος κι όποιος, είναι ο αρχηγός της μείζονος αντιπολίτευσης. Θεωρητικά, αν πέσει η παρούσα κυβέρνηση, μπορεί να λάβει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Ή, θεωρητικά πάντα, μπορεί να πλειοψηφήσει στις ερχόμενες εκλογές. Θα έπρεπε λοιπόν να είναι πιο προσεκτικός. Μάλιστα, το ζήτημα του Μνημονίου δεν έχει να κάνει μόνο με το εσωτερικό και με την οικονομική πολιτική, αλλά ιδίως, με την εξωτερική πολιτική της χώρας. Ο Σαμαράς, ως αβερωφικός (Αβέρωφ: ο πρώτος του ευεργέτης) εθνικιστής υπουργός εξωτερικών επί Μητσοτάκη (πολύ μεγάλο λάθος του τελευταίου η υπουργοποίηση του νεαρού, τότε, Σαμαρά), κατάφερε, με τις ανευθυνότητές του, να οξύνει τις σχέσεις της Ελλάδας με όλες τις γειτονικές χώρες. Οι ρήξεις εκείνες δεν έγιναν αναπόφευκτες, διότι ο Σαμαράς πρόλαβε να ρίξει την κυβέρνηση του δεύτερου ευεργέτη του, του Μητσοτάκη.

Ο Σωκράτης Γκιόλιας αντιπροσώπευε ακριβώς το είδος της δημοσιογραφίας και του δημοσιογράφου που αποστρέφομαι: θεούσος, μαθητής της σχολής Μάκη Τριανταφυλλόπουλου – Θέμη Αναστασιάδη, επαγγελματίας εθνικόφρων μπλόγκερ, σκανδαλοθήρας, κολλητός διαφόρων επιχειρηματιών, φίλος του λεγόμενου «Άγιου Όρους», κουτσομπόλης, γκαρδιακός του αγγελικού τρίο Κεντέρης – Θάνου – Τζέκος, καταγγελτικός λαϊκιστής, εντυπωσιοθήρας- ένα αληθινό τρωκτικό, ένα «ποντίκι» του υπερσυντηρητικού χώρου. Ακριβώς επειδή μ΄ ενοχλεί αυτού του είδους η δημοσιογραφία, γι΄ αυτό καταδικάζω με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τους δολοφόνους που τον σκότωσαν. Εύκολο είναι να υπερασπιστείς το δικαίωμα της έκφρασης εκείνων με τους οποίους συμφωνείς πολιτικά και/ή δεοντολογικά. Δύσκολο είναι να υπερασπιστείς τους διαφορετικούς και τους αντίθετους. Μα αλλιώς δεν έχουμε δημοκρατία. Ούτε στο κεφάλι μας, ούτε στα μίντια, ούτε στην κοινωνία.

Αν θα έπρεπε να διαλέξω, απ΄όλη την ανθρώπινη ιστορία, μονάχα έναν πραγματικά αποτυχημένο πολιτικό, αυτός θα ήταν ο Χίτλερ. Και η αιτία είναι απλή: λίγα χρόνια μετά την πτώση του (1945) μερικοί από τους μεγαλύτερους εχθρούς του, τους Εβραίους (που αυτός τους ανακήρυξε έτσι), δημιούργησαν το κράτος του Ισραήλ στην Παλαιστίνη (1948). Το διεθνές κύμα συμπάθειας, δημιουργημένο λόγω του χιτλερικού ολοκαυτώματος, επέτρεψε το ξεκίνημα αυτού του κράτους, έτσι που μεγάλο μέρος των Εβραίων έγιναν Ισραηλινοί (μαζί με κάμποσους Άραβες που έμειναν εκεί. Γιατί, φυσικά, το νέο κράτος ήταν προϊόν βίας των επιζησάντων του ολοκαυτώματος εναντίον ντόπιων Αράβων, η πλειονότητα των οποίων τρομοκρατήθηκε μέχρι προσφυγιάς στις γύρω χώρες. Αυτοί οι πρόσφυγες και οι απόγονοί τους είναι οι Παλαιστίνιοι. Η βία κατά τη δημιουργία του ισραηλινού κράτους είναι ομολογημένη και από ισραηλινές πηγές. Όμως, όποιος την καταδικάσει, θα πρέπει πρώτα να σκεφτεί ότι σχεδόν όλα τα σύγχρονα κράτη -εκτός ίσως από τη Σλοβακία και την Τσεχία, και πάλι μόνο ως χωριστές οντότητες-έχουν πολλή βία στη ληξιαρχική πράξη της γέννησής τους. Και πριν κλείσω την παρένθεση να θυμίσω ότι στη δημιουργία του ισραηλινού κράτους συναίνεσε και η Σοβιετική Ένωση του Στάλιν, που έλπιζε βέβαια να «ξεφορτωθεί» τους δικούς του Εβραίους. Τώρα, βέβαια, η αριστερά έχει γίνει φιλοαραβική ).

Τα μέτρα που όλοι ξέρουμε πάρθηκαν και ήδη υλοποιούνται. Αφορούν κατά κύριο λόγο τους απασχολούμενους στο δημόσιο τομέα. Υπάρχει όμως η τάση και η διάχυτη φημολογία ότι θα ακολουθήσουν κι άλλα, σκληρότερα, για τον ιδιωτικό τομέα. Αυτά, αν όντως σκέφτονται να τα υλοποήσουν οι αρμόδιοι, ας το σκεφτούν δυο φορές. Οι υπάλληλοι και οι εργάτες του ιδιωτικού τομέα, στο συντριπιτικά μεγαλύτερο ποσοστό τους:* Βρίσκονται έξω από το «βαθύ δημόσιο», δεν έχουν συνεπώς καμιά ευθύνη για τα ελλείμματά του. * Εργάζονται ήδη σκληρότατα και κακοπληρωμένα (η «γενιά των 700 ευρώ» στον κόσμο του ιδιωτικού τομέα αναφέρεται. Και ήδη, ο ελάχιστος μισθός για τους νεοπροσλαμβανόμενους έπεσε στα 560). * Έχουν να πάρουν αύξηση ένα, δύο ή και τρία χρόνια, συνεπώς είναι ανήθικο οι μισθοί τους να καθηλωθούν γι’ άλλο τόσο. * Δεν έχουν λάβει λαδώματα, φακελάκια, δωράκια κ.λπ. Ούτε καμιά κράτηση, σε καμιά συναλλαγή, γίνεται ποτέ για λογαριασμό τους. * Σπάνια κάνουν οικογένεια, υφίστανται πολλαπλούς εξευτελισμούς και ταπεινώσεις, ακόμα και σεξουαλική χρήση, προκειμένου να κρατάνε αυτή τη ρημάδα τη δουλειά τους με νύχια και με δόντια. * Βλέπουν ήδη το ωράριό τους να επιμηκύνεται σε 10-12 ώρες, απλήρωτα. * Στηρίζουν με την εργασία τους την πραγματική οικονομία, υφίστανται την οικονομική εκμετάλλευση από τον εργοδότη (υπεραξία το λένε) και πληρώνουν με τους φόρους τους τους μισθούς και τα εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων.

Τόσον καιρό το ΚΚΕ ασκούσε σωματική βία εναντίον όσων τολμούσαν να μην απεργούν. Για το κόμμα αυτό -που η διάλυση της ελληνικής οικονομίας είναι αυτοσκοπός προκειμένου να ξεσπάσει η Οκτωβριανή του επανάσταση- η απεργία δεν είναι δικαίωμα. Δεν είναι προσωπική απόφαση. Δεν είναι δυνατότητα. Είναι υποχρέωση. Και έτσι το ΚΚΕ / ΠΑΜΕ / σωματεία τους εμποδίζουν με σωματική βία όσους επιλέγουν να εργαστούν. Δεν τους πληρώνουν όμως τα μεροκάματα που κόβει ο εργοδότης (τα είχα γράψει και σε προηγούμενο άρθρο μου αυτά, για το δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, είχα αναφερθεί και σε συγκεκριμένους χώρους εργασίας). «Συνεπώς, απεργείτε υποχρεωτικά. Αν πάτε να δουλέψετε, θα σας δείρουμε. Και το παράλληλο κράτος του ΚΚΕ αναλαμβάνει τα υπόλοιπα: αργόσχολοι, υπάλληλοι του κόμματος, ανεπάγγελτοι, κομματικά στελέχη, ήδη απεργοί και κάποιοι ιδεολόγοι, που θεωρούν ότι ξέρουν το καλό του κάθε εργαζόμενου καλύτερα από τον ίδιο. Το ΚΚΕ έστρωνε το δρόμο. Τώρα που κάποιοι (αναρχοαυτόνομοι; αναρχικοί; αριστεριστές; παρακρατικοί;) περπάτησαν ένα βήμα ακόμα στον ίδιο δρόμο, τι βρήκε να πει ο Παφίλης; Λέξη για τους νεκρούς. Λέξη για τη μολότοφ. Λέξη για την ασφυξία στο χώρο εργασίας. Λέξη για τους πρότερους δικούς του τραμπουκισμούς. Μίλησε για προβοκάτσια εναντίον του ΚΚΕ. Κατάγγειλε και τα νέα οικονομικά μέτρα. Αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα της ειδικής -προ ημερήσιας διάταξης- συζήτησης. Το θέμα ήταν οι νεκροί.