Το βουνό και η κατηφόρα

Ιούλ 8th, 2010 | | Κατηγορία: Ελλάδα | Email This Post Email This Post | Print This Post Print This Post |

Διαβάζω στην έγκυρη ιστοσελίδα του ΣΚΑΙ ότι η κυβέρνηση προσανατολίζεται να συνεχίσει να πληρώνει κανονικά ο Κρατικός Προϋπολογισμός για το σύνολο των ελλειμμάτων των ταμείων συντάξεων των υπαλλήλων της ΔΕΗ. Η πρόθεση αυτή της κυβέρνησης είναι στροφή 180 μοιρών από όσα είχε αποφασίσει μόλις πριν από τέσσερις μήνες, εάν δεν κάνω λάθος και με νόμο, δηλαδή να περικόψει κατά 10% το κονδύλι χρηματοδότησης των οργανισμών ασφάλισης των υπαλλήλων της ΔΕΗ και του ΟΤΕ, γεγονός που θα σήμαινε και ανάλογη περικοπή συντάξεων. Για να ξέρουμε για τι νούμερα μιλάμε, η συνολική χρηματοδότηση των ταμείων του ΟΤΕ και της ΔΕΗ από τον Προϋπολογισμό ανέρχεται περίπου στο 1,5 δις ευρώ το χρόνο προκειμένου να πληρωθούν συντάξεις οι οποίες ξεπερνούν τα 1.500 και σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και τα 2.000 ευρώ το μήνα. Μια και δεν έχω δει ακόμα πουθενά καμία διάψευση από τα συναρμόδια Υπουργεία Εργασίας και Οικονομικών, δεν έχω λόγο να αμφισβητήσω την είδηση παρόλο που αν την διάβαζα πριν από ένα χρόνο μάλλον δεν θα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Άλλωστε, η τακτική της ενίσχυσης των ρετιρέ του ευρύτερου δημόσιου τομέα στην πλάτη του έλληνα φορολογούμενου ακολουθείται διαχρονικά από όλες τις κυβερνήσεις. Απομονώνοντας τα επιμέρους ζητήματα και τις λεπτομέρειες, η πραγματικότητα είναι πολύ απλή: η συντριπτική πλειοψηφία των συνταξιούχων που χάνουν, από ό,τι φαίνεται για πάντα, έως και το 20% των αποδοχών τους καλούνται να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να μην υποστούν ανάλογη μείωση κάποιοι άλλοι «συνάδελφοί τους» συνταξιούχοι, αυτοί της ΔΕΗ.

η συνολική χρηματοδότηση των ταμείων του ΟΤΕ και της ΔΕΗ από τον Προϋπολογισμό ανέρχεται περίπου στο 1,5 δις ευρώ το χρόνο προκειμένου να πληρωθούν συντάξεις οι οποίες ξεπερνούν τα 1.500 και σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και τα 2.000 ευρώ το μήνα

Κάτι τέτοιο στις εποχές των «παχιών αγελάδων» δεν θα ήταν καν είδηση αλλά μια μάλλον πολύ συνηθισμένη πρακτική. Σε μια περίοδο, όμως, που το ασφυκτικό ζητούμενο είναι περικοπές στις δαπάνες του δημοσίου και που απαιτούνται θυσίες τις οποίες επωμίζονται περισσότερο από όλους οι χαμηλοσυνταξιούχοι του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, μια τέτοια απόφαση, εφόσον τελικά ισχύσει, δεν είναι απλώς άδικη, αλλά εξοργιστική. Και δυστυχώς δεν είναι η μόνη: Διαβάζω στην Καθημερινή ότι στη γενική συνέλευση των μετόχων της, στις 26 Απριλίου, η ΔΕΗ αποφάσισε, με την ανοχή της κυβέρνησης, να χρησιμοποιήσει το ποσό που θα εξοικονομηθεί από τη μείωση του κόστους μισθοδοσίας που συνεπάγεται το ανώτατο όριο που επιβλήθηκε στις αμοιβές του Δημοσίου, προκειμένου να ενισχύσει τους ασφαλιστικούς οργανισμούς της επιχείρησης ώστε να μην μειωθούν οι αποδοχές των συνταξιούχων της. Προφανώς αποκλείστηκε κάθε σκέψη για διάθεση αυτού του ποσού για (έστω μικρή) μείωση στα τιμολόγια του ηλεκτρικού ρεύματος προκειμένου να ανακουφιστούν οι καταναλωτές ενώ λίγες μέρες μετά η ΔΕΗ πρότεινε αύξηση του τιμολογίου κατά 10%. Η μόνη μέριμνα της διοίκησής της ήταν να μην θιγούν τα «κεκτημένα» προνομιούχων υπαλλήλων και συνταξιούχων της. Δηλαδή, με απλά λόγια «τα δικά μας δικά μας και τα δικά σας πάλι δικά μας». Προσθέτω σε αυτό την πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση της κυβέρνησης πριν από ένα μήνα που πέρασε μάλλον στα ψιλά της ειδησεογραφίας, για επιπλέον χρέωση στους λογαριασμούς της ΔΕΗ 5 τις χιλίοις για «Εκτέλεση Τελωνειακών Εργασιών» που μεταφράζεται ότι πάλι ο φορολογούμενος καλείται από το δικό του «κουτσουρεμένο» εισόδημα να (ανα)πληρώσει τους ήδη παχυλούς μισθούς των τελωνειακών.

Ακόμα και αν η κυβέρνηση δεν υλοποιήσει τελικά αυτήν την απόφαση-πρόθεση της – παρόλο που δεν φαίνεται να εκδηλώνονται και πολλές αντιδράσεις από ΜΜΕ ή από αλλού – ο τρόπος με τον οποίο επιλέγει το πολιτικό σύστημα να πολιτεύεται ειδικά σε αυτήν την δύσκολη οικονομικά περίοδο, γεννά κάποια εύλογα ερωτήματα τα οποία θα επιχειρήσω να απαντήσω:

– Αναρωτιούνται πολλοί τον τελευταίο καιρό ποιος πραγματικά ασκεί την διακυβέρνηση της χώρας. Αν είναι η εκλεγμένη κυβέρνηση που παίρνει τις αποφάσεις ή αν είναι η λεγόμενη «Τρόικα». Η αβίαστη απάντηση είναι ότι δεν κυβερνά κανένας από τους δύο. Κυβερνούν ακόμα και σήμερα τα ισχυρά συνδικάτα ειδικά αυτά που έχουν το πεπόνι και το μαχαίρι και που στην προκειμένη περίπτωση κρατούν στα χέρια τους τον διακόπτη της ηλεκτροδότησης της χώρας.

– Αναρωτιούνται επίσης κάποιοι εάν οι περικοπές των μισθών και κυρίως των συντάξεων όσο επίπονες κι αν είναι θα έχουν τελικά πρακτικό όφελος σε βάθος χρόνου για την εθνική οικονομία και για την κοινωνία. Η εξίσου εύκολη απάντηση είναι ότι οι θυσίες θα πέσουν στο κενό εάν συνεχιστεί η τακτική της απομύζησης της πλειοψηφίας του σιωπηρού και ανήμπορου να αντιδράσει φορολογούμενου έλληνα για να μην χάσει τα «κεκτημένα» της κάποια άλλη μικρή, αλλά με ισχυρότατα μέσα πίεσης, ομάδα πολιτών.

– Αναρωτιούνται, τέλος, ορισμένοι εάν το νέο ασφαλιστικό το οποίο συζητείται αυτές τις μέρες στη Βουλή θα διασώσει το σύστημα τα επόμενα χρόνια έστω κι αν χρειαστεί σήμερα να γίνουν βίαιες και επίπονες αλλαγές. Η απάντηση και σε αυτό το ερώτημα είναι ότι αν από την μία τσέπη βγάζεις χρήματα για να τα βάλεις σε μία άλλη επειδή υποκύπτεις σε πιέσεις και εκβιασμούς, τότε σύντομα θα μείνεις χωρίς παντελόνι.

Τις τελευταίες δεκαετίες το πολιτικό σύστημα έχει κακομάθει τους υπαλλήλους ορισμένων ΔΕΚΟ και έχει συνειδητά καλλιεργήσει πελατειακές σχέσεις εξάρτησης από τα συνδικάτα τους. Αυτό δεν είναι κάτι καινούριο. Το νέο χαρακτηριστικό όμως είναι ότι φαίνεται να επιχειρεί να συντηρήσει αυτήν την σχέση και να διατηρήσει προκλητικά προνόμια εις βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας των υπόλοιπων εργαζόμενων και συνταξιούχων

Τις τελευταίες δεκαετίες το πολιτικό σύστημα έχει κακομάθει τους υπαλλήλους ορισμένων ΔΕΚΟ και έχει συνειδητά καλλιεργήσει πελατειακές σχέσεις εξάρτησης από τα συνδικάτα τους. Αυτό δεν είναι κάτι καινούριο. Το νέο χαρακτηριστικό όμως είναι ότι φαίνεται να επιχειρεί να συντηρήσει αυτήν την σχέση και να διατηρήσει προκλητικά προνόμια εις βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας των υπόλοιπων εργαζόμενων και συνταξιούχων. Δεν μπορεί οι περισσότεροι έλληνες να καλούνται να ανέβουν το βουνό από την ανηφόρα και κάποιοι άλλοι να ψάχνουν να βρουν κατηφόρα. Είναι αδιανόητο ο συνταξιούχος του ΙΚΑ να χάνει ένα σημαντικό ποσό από την ήδη χαμηλή του σύνταξη και οι συνταξιούχοι της ΔΕΗ να απαιτούν να μην χάσουν ούτε ευρώ. Η συγκεκριμένη περίπτωση με την ΔΕΗ είναι απλά ένα ενδεικτικό παράδειγμα. Θα μπορούσα να αναφέρω κι άλλα όπως οι αδιατάρακτοι και επαναλαμβανόμενοι αποκλεισμοί του λιμανιού του Πειραιά από 50 άτομα μέσα στο καλοκαίρι που στερούν από τους χιλιάδες νησιώτες τη δυνατότητα να δουλέψουν και να εξασφαλίσουν τα προς το ζήν τους από τον τουρισμό. Η τακτική αυτή του πολιτικού συστήματος εκτός από ανήθικη είναι και εξαιρετικά επικίνδυνη γιατί μπορεί όχι απλά να τινάξει στον αέρα την εθνική προσπάθεια να αποφύγουμε την χρεοκοπία αλλά κυρίως να διαρρήξει την κοινωνική συνοχή με την δημιουργία πολιτών δύο και τριών ταχυτήτων. Και στην ανηφόρα που έχουμε να διανύσουμε τα επόμενα χρόνια η διατήρησή της είναι ίσως το πιο κρίσιμο και σημαντικό στοίχημα για όλους μας.

Δημήτρης Φραγκάκης