Του Φώτη Περλικού Βλέποντας ότι η προσπάθεια της Φιλελεύθερης Συμμαχίας έχει δημιουργήσει αρκετές απορίες και επειδή έχω δώσει πολλές διευκρινήσεις μέσω email, θεωρώ ότι πρέπει να εξηγήσω μερικά πράγματα, με βάση την προσωπική μου οπτική στην προσπάθεια και να εξηγήσω τα προσωπικά μου κίνητρα συμμετοχής σε αυτήν την προσπάθεια. Πώς αντιλαμβάνομαι την Φιλελεύθερη Συμμαχία: Αυτό […]

Μέσα στην ένταση της πολιτικής αντιπαράθεσης των εκλογών, οι διεθνείς ειδήσεις περνάνε σε δεύτερη μοίρα στη χώρα μας. Μάλλον, πιο σωστά, περνάνε μονίμως σε δεύτερη μοίρα εκτός αν μπορούν να τύχουν εσωτερικής πολιτικής εκμετάλλευσης από το γνωστό φαιοκόκκινο ιδεολογικό κατεστημένο. Γι’αυτό δεν έχει δωθεί καμία σημασία σε μια πολύ επικίνδυνη τάση που συνεχίζει να αναπτύσσεται […]

Ο νομπελίστας καθηγητής Milton Friedman δεν χρειάζεται συστάσεις. Η προσφορά του και στα οικονομικά ως επιστήμη αλλά και στην πολιτική φιλοσοφία είναι τέτοια, που οι προσφορές λίγων άλλων διανοητών του 20ο αιώνα μπορούν να συγκριθούν μαζί της. Μαζί με τον Friedrich Hayek ήταν από τους πλέον βασικούς υπεύθυνους στην δημιουργία των θεμελίων για την επανάκαμψη […]

Του Φώτη Περλικού “Supply creates its own demand.” Say’s Law Προχθές δημοσιεύσαμε στο blog μας την κραυγή αγωνίας ενός ανώνυμου παλαιού στελέχους του ελληνικού φιλελεύθερου χώρου. Μια προσωπική κατάθεση απογοήτευσης για την εξέλιξη ενός από τα πιο ζωντανά, δημιουργικά και ριζοσπαστικά κομμάτια της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας. H συναισθηματική και πολιτική ειλικρίνειά του δεν μπορεί παρά […]

Του Φώτη Περλικού Το ίντερνετ και η ανάπτυξη των υπόλοιπων τεχνολογιών επικοινωνίας στις μέρες μας οδήγησαν σε αυτό που θα μπορούσε να ονομαστεί εκδημοκρατισμός της έκφρασης. Είναι πλέον προσιτή στον καθένα η δυνατότητα να απευθυνθεί, με μηδενικό οικονομικό κόστος και με ελάχιστες γνώσεις χρήσης του διαδικτύου, σε ένα τεράστιο κοινό χωρίς την διαμεσολάβηση εκδοτών, αρχισυντακτών, […]

Του Φώτη Περλικού Η ελληνική παραγωγή πολιτικής σκέψης δεν ήταν ποτέ ιδιαίτερα μεγάλη, εν μέρει διότι η πολιτική αντιπαράθεση κυριαρχούνταν και κυριαρχείται από διαχωρισμούς στη βάση ιστορικών συναισθηματισμών, προσωπικών εκδουλεύσεων ή φιλοδοξιών και διαφορών διαχείρισης. Οι ιδεολογικές διαφορές πάντοτε δεν ήταν παρά τυπικά σύμβολα διαχωρισμού, για κρύψουν τα πραγματικά αίτια του πολιτικού διαχωρισμού στην Ελλάδα, […]

“The real miracle in Chile was not that those economic reforms worked so well, because that’s what Adam Smith said they would do. Chile is by all odds the best economic success story in Latin America today. The real miracle is that a military junta was willing to let them do it.” Milton Friedman Πολλά […]

Η κατασκευή εντυπώσεων δεν είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Και όσο πιο ασαφές και αμφιλεγόμενο είναι ένα ζήτημα τόσο ευκολότερα μπορεί να χρησιμοποιηθει για κάτι τέτοιο. Έχετε παρατηρήσει ότι όταν θέλει κάποιος να μας πείσει για το φαινόμενο της παγκόσμιας υπερθέρμανσης, ποτέ τα διαγράμματά του δεν εκτείνονται προς τα πίσω περισσότερο από μερικές δεκαετίες; Μπορεί να […]

Economic freedom is an essential requisite for political freedom. By enabling people to cooperate with one another without coercion or central direction, it reduces the area over which political power is exercised. Milton Friedman Ένα από τα θεμέλια του σύγχρονου φιλελευθερισμού είναι η προτεραιότητα που δίνει στο άτομο να διαχειρίζεται ελεύθερα χωρίς περιορισμούς του πόρους […]

Πολύς θόρυβος έχει σηκωθεί γύρω από τα πρόσφατα μέτρα της γαλλικής κυβέρνησης για την μείωση της νεανικής ανεργίας. Στην χώρα μας, ως συνήθως, ακούσαμε μόνο τα μονολιθικά στερεότυπα της κατάργησης των εργατικών δικαιωμάτων από τα περισσότερα ΜΜΕ, τις ονειρώξεις κοινωνικών αγώνων από τους συνηθισμένους γραφικούς, αλλά το χειρότερο ακούσαμε τον ίδιο ασόβαρο, κοντόφθαλμο λαϊκισμό από […]

The elementary truth is that the Great Depression was produced by government mismanagement of money. It was not produced by the failure of private enterprise. Milton Friedman Ένα από τα πιο προβεβλημένα επιχειρήματα και ταυτόχρονα μια από τις μεγαλύτερες πλάνες των εχθρών των ελεύθερων αγορών είναι ότι αργά ή γρήγορα η ελεύθερη οικονομία οδηγεί σε […]

Σαν αύριο πριν 50 χρόνια, στις 25 Φεβρουαρίου 1956, στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, με την ομιλία του Νικήτα Χρουτσώφ, είχαμε την πρώτη ρωγμή στο μύθο της σοβιετικής σοσιαλιστικής κοινωνίας και την παραδοχή εκ μέρους του καθεστώτος ενός από τα μαζικότερα και διαρκέστερα εγκλήματα του 20ου αιώνα, της σταλινικής δικτατορίας (δεύτερο σε αριθμό θυμάτων μόνο […]

Με αφορμή την τραγωδία του τυφώνα Κατρίνα και την απαράδεκτα κακή αντίδραση του αμερικανικού κρατικού μηχανισμού σε όλα τα επίπεδα, θα ήταν εξίσου εύκολο με τις κραυγές από τα αριστερά (περί ρατσισμού, αυταρχισμού, ιμπεριαλισμού κτλ) ή τις αστειότητες των υπερσυντηρητικών και των θρησκόληπτων να προσθέσουμε κι άλλες κατηγορίες απέναντι στο σύγχρονο αμερικανικό κράτος, που όπως όλα τα κράτη ούτε είναι τέλειο ούτε θα γίνει ποτέ. Οι κατηγορίες όμως αυτή τη στιγμή δεν έχουν κανένα όφελος. Όταν δεν κατευθύνονται από πολιτικές σκοπιμότητες, γίνονται περισσότερο για ιδεολογική αυτοεπιβεβαίωση του κατήγορου και την κολακεία όσων ήδη συμπλέουν μαζί του. Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα όλων αυτών των κατηγοριών. Δεν έχουν τίποτα θετικό να προτείνουν πέρα από γενικόλογα ευχολόγια.

Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη τα τελευταία χρόνια αρχίζει σιγά σιγά να γίνεται αισθητή και απειλητική. Η αύξηση της απήχησης και της πολιτικής δύναμης των μισαλλόδοξων, ξενοφοβικών και αντιδημοκρατικών στοιχείων της είναι άλλη μια σύγχρονη απειλή για την ανεκτικότητα, τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δυστυχώς, παρά την μεγάλη και τραγική εμπειρία των ευρωπαϊκών κοινωνιών με τα φασιστικά ολοκληρωτικά πειράματα, η γοητεία της ακροδεξιάς επιβιώνει και σήμερα και με την κατάλληλη ευκαιρία εκδηλώνεται. Ακόμα και αν δεν αποκτά ακόμα παντού συμπαγή ιδεολογική έκφραση, η ακροδεξιά περνάει μηνύματα και διαμορφώνει τάσεις σε πολύ ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού από όσα θα δικαιολογούσε η εκλογική της βάση.

Οι Άγγλοι landscape architects όταν σχεδιάζουν πάρκα, κήπους κτλ αφήνουν αρχικά ελεύθερους ανθρώπους να περπατήσουν όπου θέλουν στον δεδομένο χώρο που έχουν προς σχεδιασμό. Τα μονοπάτια που σχηματίζονται αυθόρμητα διαμορφώνουν τις λεγόμενες “γραμμές επιθυμίας”. Κατόπιν, και με βάση αυτά τα αυθόρμητα μονοπάτια σχεδιάζουν τον όλο χώρο. Το τελικό σχέδιο λοιπόν είναι χαρακτηριστικό ανθρώπινης δράσης, όχι ανθρώπινου σχεδιασμου. Κανένα σχέδιο του αρχιτέκτονα δεν θα μπορούσε να προβλέψει και να ανταποκριθεί στις γραμμές επιθυμίας τόσο αποτελεσματικά, και οι αρχιτέκτονες εξωτερικών χώρων έχουν σωφροσύνη να δεχτούν ότι δεν μπορούν να ξεπεράσουν την συνδυασμένη λειτουργία μερικών δεκάδων έλλογων όντων που κατευθύνονται σε διαφορετικές κατευθύνσεις.

Είναι όλο και περισσότερο εμφανές ότι η εποχή μας διαφοροποιείται ακόμα και από το πρόσφατο παρελθόν όχι μόνο στις νέες ευκαιρίες που προσφέρει αλλά και στις νέες απειλές που εμφανίζει. Η εξέλιξη των επικοινωνιών, η ευκολία στην μετάδοση της πληροφόρησης, η ανάπτυξη των μεταφορών, η δημιουργία ενός στενού ιστού αλληλοσύνδεσης των οικονομιών σε παγκόσμια κλίμακα δεν δημιούργησε μόνο νέες προκλήσεις για οικονομική, πολιτιστική και κοινωνική εξέλιξη αλλά έδωσε και την δυνατότητα σε αποφασισμένους φανατικούς να βλάψουν και να επηρεάσουν τις κοινωνίες μας όπως ποτέ άλλοτε, θεμελιώνοντας νέες απειλές στη συλλογική ασφάλεια.

Αν και η συγκυρία με βρίσκει με ελάχιστο ελεύθερο χρόνο και με περιορισμένη πρόβαση στο internet, προσπάθησα να διαβάσω όσο γίνεται τις απόψεις που αναπτύσσονται για την τρομοκρατική δολοφονία στο Λονδίνο. Τελικά μια επανάληψη όσων είχαν λεχθεί και στην περίπτωση της Μαδρίτης (με κάκως πιο έντονη χαιρεκακία αυτή τη φορά).

Τα πρόσφατα χτυπήματα στο Λονδίνο συμβάλλουν στην κατεδάφιση μιας ολόκληρης μυθολογίας που έχει πλαστεί γύρω από την τρομοκρατία, και την οποία τα ΜΜΕ της χώρας αρέσκονται ανεύθυνα να αναπαράγουν. Πρέπει επιτέλους να ξεκαθαρίσουμε τι εκπροσωπούν αυτοί οι άνθρωποι που έχουν ντυθεί με το μανδύα του παγκόσμιου τιμωρού, τι επιδιώκουν και πώς πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε.

Ασχοληθήκαμε πρόσφατα με το ζήτημα της εθελουσίας εξόδου των εργαζομένων του ΟΤΕ (που ο θεός να τους κάνει εργαζόμενους όλους αυτούς τους υπαλλήλους με μηδενική παραγωγικότητα, τεράστια προνόμια σε σχέση τους συναδέλφους τους των ιδιωτικών επιχειρήσεων και που τώρα εμφανίζονται να έχουν τη δυνατότητα να σταματήσουν τη δουλειά στα 48 ή τα 52 τους, με σύνταξη άνω των 2.000 ευρώ και δώρο ένα εφάπαξ δεκάδων ή εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ!) και της πρόκλησης που συνιστά για όλους τους σκληρά εργαζόμενους και φορολογούμενους πολίτες. Ποιός πληρώνει αυτούς τους τζαμπατζήδες;

Ίσως μια από τις πιο πολυχρησιμοποιημένες αυταπάτες των εχθρών της ελεύθερης οικονομίας και των ανοιχτών αγορών είναι ότι το αμερικανικό μοντέλο παράγει ανισότητες, φτώχεια και εξαθλίωση. Παλαιότερα μάλιστα την προσδιόριζαν και ποσοτικά στο ένα τρίτο του πληθυσμού (οι περίφημες θεωρίες της κοινωνίας των δύο τρίτων). Όλα αυτά φυσικά χάρη στον δαιμονικό νεοφιλελευθερισμό. Βέβαια τελευταία δεν ακούμε πολλές τέτοιες υπερβολές διότι η αλήθεια γίνεται όλο και πιο δύσκολο να αλλοιωθεί.

Ο Μάσιμο καθόταν στην αναπαυτική πολυθρόνα (αντίκα του 2020, από τον παππού του) μπροστά από την ολογραφική οθόνη του «δωματίου δραστηριοτήτων» του μικρού του διαμερίσματος. Το δωμάτιο δραστηριοτήτων ήταν ο χώρος που δούλευε, που χαλάρωνε, που έτρωγε και που διασκέδαζε στο μικρό διαμέρισμά του, στα προάστια του Νέου Σαντιάγκο (μιας από τις εκατοντάδες ιδιωτικές υποθαλάσσιες αποικίες της Χιλής στον Ειρηνικό). Η Χιλή ήταν η πρώτη χώρα που στον 21ο αιώνα μηδένισε τη φορολογία και επέτρεψε την ιδιωτική κατοχή εκτάσεων του βυθού του Ειρηνικού (για την ακρίβεια τα πάντα ήταν ιδιωτικά στη Χιλή, την πλουσιότερη χώρα του κόσμου).

A building is not just a place to be.
It is a way to be.
Frank Lloyd Wright

Με αφορμή το πρόσφατο άρθρο του Σωτήρη (1), να προσθέσω μερικές επισημάνσεις για τα ψηλά κτήρια και την έλλειψή τους στην Αθήνα. Κανείς λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να παραγνωρίσει τη χρησιμότητα των ουρανοξυστών τα τελευταία 100+ χρόνια. Όχι μόνο μειώνουν τις ανάγκες σε κατά πλάτος επέκταση, αλλά επιτρέπουν την δημιουργία πολύ ορθολογικότερων υποδομών (μεγαλύτεροι δρόμοι, περισσότερα υπόγεια πάρκιγκ, περισσότεροι χώροι αναψυχής κτλ). Το κέντρο της Αθήνας θα μπορούσε να έχει πολύ φαρδύτερους δρόμους, μεγαλύτερα πεζοδρόμια, πολύ πιο όμορφα κτίσματα και πολλούς χώρους πρασίνου αν είχαν επιτραπεί πιο ψηλά κτήρια. Προφανώς αυτά όμως είναι ασήμαντα μπροστά στην ποιότητα ζωής που μας εξασφαλίζουν τα άθλια πενταόροφα!

Πριν από λίγoυς μήνες τέθηκε σε ισχύ το πολυσυζητημένο Πρωτόκολλο του Κυότο. Η συνθήκη αυτή αναγκάζει τις ανεπτυγμένες μόνο χώρες να μειώσουν την εκπομπή αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου κατά 5,2% -σε σχέση με το επίπεδο του 1990- στο διάστημα 2008-2012. Οι χώρες που εκπέμπουν περισσότερα αέρια από ότι έχουν θέσει ως στόχο μέχρι το 2012, θα υποχρεώνονται στη δεύτερη περίοδο-αρχίζει το 2013- να περιορίσουν την εκπομπή κατά 30% επιπλέον. Συνολικά 122 χώρες επικύρωσαν τη συνθήκη ή προσχώρησαν σ΄ αυτή, ωστόσο μόνο 39 χώρες έχουν θέσει συγκεκριμένα όρια για μείωση των ρύπων.

Go out and murder the Jewish infidel in the name of the holy Koran . . . he who kills a Jew is assured of a place in the next world. Amin al-Husseini Αν η πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989 την το συμβολικό τέλος της αναμέτρησης των δημοκρατικών κοινωνιών με μια από τις […]

Η συνεχής κινδυνολογία για την καταστροφή του περιβάλλοντος είναι μια από τις πιο πετυχημένες μορφές πολιτικής προπαγάνδας τις τελευταίες δεκαετίες στον ελεύθερο δημοκρατικό κόσμο. Η πολιτική εκμετάλλευση της δικαιολογημένης και ανθρώπινης ανησυχίας του κοινού για τις περιβαλλοντικές απειλές έδωσε νέα πνοή σε αρκετούς εχθρούς των αξιών και των αρχών της οργάνωσης των κοινωνιών μας.

Ο σύγχρονος κόσμος αποτελείται από εκατομμύρια ανεξάρτητα άτομα/μονάδες τα οποία έχουν σε μεγάλο βαθμό τη δυνατότητα να επιλέξουν το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό τους μέλλον. Τα μέλη των σύγχρονων κοινωνιών έχουν, χάρη στην τεράστια τεχνολογική, οικονομική και κοινωνική πρόοδο, άπειρες διαθέσιμες επιλογές για να κατευθύνουν την ενεργητικότητά τους, προκειμένου να επιβιώσουν και να ευημερήσουν. Η οικονομική και πολιτική ελευθερία των μελών των σημερινών δυτικών κοινωνιών δεν έχει ιστορικό προηγούμενο.