Supply-side …politics!
Σεπ 15th, 2006 | Φώτης Περλικός| Κατηγορία: Ελλάδα, Πολιτική |
Email This Post
|
Print This Post
|
Του Φώτη Περλικού
“Supply creates its own demand.”
Say’s Law
Προχθές δημοσιεύσαμε στο blog μας την κραυγή αγωνίας ενός ανώνυμου παλαιού στελέχους του ελληνικού φιλελεύθερου χώρου. Μια προσωπική κατάθεση απογοήτευσης για την εξέλιξη ενός από τα πιο ζωντανά, δημιουργικά και ριζοσπαστικά κομμάτια της ελληνικής πολιτικής πραγματικότητας. H συναισθηματική και πολιτική ειλικρίνειά του δεν μπορεί παρά να προβληματίσει. Όχι μόνο όσους έχουν καταγράψει μια ιστορική πολιτική διαδρομή στο χώρο και γνωρίζουν γεγονότα και καταστάσεις, αλλά πολύ περισσότερο εμάς, τους νέους ηλικιακά φορείς του φιλελεύθερων ιδεών που δεν έχουμε δραστηριοποιηθεί ποτέ πολιτικά σε ένα φιλελεύθερο πολιτικό φορέα και είμαστε εκτός κάθε πολιτικού παιχνιδιού και συσχετισμού.
Το άρθρο πολύ γλαφυρά περιγράφει την σταδιακή συρρίκνωση της φιλελεύθερης πολιτικής επιρροής, την απαξίωση των πολιτικών του εργαλείων και των μηδενισμό της προβολής των ιδεών και των θέσεών του στην κοινωνία. Προσωπικά δεν έχω τίποτα να προσθέσω στο κείμενο, και πώς θα μπορούσα άλλωστε, αφού δεν έχω ζήσει από μέσα το χώρο. Αισθάνομαι όμως ότι είναι πιθανό σε 20 χρόνια να γράφω και γω τέτοια κείμενα, εκφράζοντας ανάλογα συναισθήματα και περιγράφοντας την συνέχιση αυτής της καθοδικής σπείρας, που κρατάει πλέον σχεδόν 15 χρόνια, αλλά και τις συνεχιζόμενες χαμένες ευκαιρίες ανάπτυξης και προόδου της Ελλάδας.
Πολλά έχουν αλλάξει στην Ελλάδα αυτών των 15 χρόνων, και δεν αποτελεί καμία πρωτοτυπία η διαπίστωση ότι μεγάλο μέρος των αλλαγών ήταν προς το χειρότερο. Το κενό που άφησε η έλλειψη φιλελεύθερων προτάσεων και πολιτικών επιλογών καλύφθηκε αρχικά από νοθευμένα ημίμετρα (πχ «εκσυγχρονισμός») και τελικά από κενές περιεχομένου επικοινωνιακές τσιχλόφουσκες (πχ «μεσαίος χώρος»). Η απόσυρση του φιλελευθερισμού από το πολιτικό τραπέζι συνέβαλε στην απαξίωση και την αποϊδεολογικοποίηση της πολιτικής, τον περιορισμό της σε αντιπαράθεση κατασκευασμένων από τα ΜΜΕ προσωπικοτήτων και την ευρύτατη διάδοση προκλητικά ανορθόλογων πολιτικών στάσεων. Έτσι, ιδεολογικά η κοινή γνώμη έχει αφεθεί να διαμορφώνεται από ένα ετερόκλητο φαιοκόκκινο μέτωπο, του οποίου οι ακραίες θέσεις μας απομονώνουν διεθνώς ως χώρα (πχ Βοσνία, Κόσσοβο, σχέδιο Ανάν), ενώ ο εθνικισμός και ο εθνοχουλιγκανισμός εκδηλώνεται σε κάθε ευκαιρία (από τον αθλητισμό μέχρι την εξωτερική πολιτική). Από την άλλη, οι αριστερές ιδεοληψίες κρατισμού επιβιώνουν ακόμα ως απαραβίαστα θέσφατα και κανένα από τα κόμματα εξουσίας δεν τολμά να σηκώσει το πολιτικό κόστος επιλογών που συγκρούονται μαζί τους.
Αλλά το ακόμα τραγικότερο είναι ότι, κάτω από αυτήν την ιδεολογική κυριαρχία του κρατισμού, τα τελευταία χρόνια οι προσοδοθηρικές ομάδες έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο και το κράτος έχει γίνει ένα παραμάγαζο διανομής προνομίων και προσωπικών εξυπηρετήσεων. Αυτοί είναι οι πραγματικοί θιγόμενοι από τις φιλελεύθερες πολιτικές προτάσεις περιορισμού του ρόλου του κράτους και του ελέγχου του στην ζωή των πολιτών και την οικονομική δραστηριότητα. Μεγαλοπρομηθευτές του δημοσίου, δημόσια και τα ιδιωτικά μονοπώλια ή καρτέλ (που στη χώρα μας ελέγχουν και τα ΜΜΕ) που δεν θέλουν τον ελεύθερο ανταγωνισμό στα προϊόντα τους, οι οργανωμένες επαγγελματικές συντεχνίες που δεν θέλουν να ανοίξει ο ανταγωνισμός στις υπηρεσίες που προσφέρουν, οι συνδικαλιστές και οι υπάλληλοι του εκτεταμένου δημοσίου τομέα που έχουν να χάσουν τα προκλητικά τους προνόμια σε σύγκριση με αντίστοιχους που δουλεύουν στον ιδιωτικό, οι κάθε λογής επιδοτούμενοι, όσοι πετυχαίνουν ευνοϊκές κρατικές ρυθμίσεις σε βάρος των ανταγωνιστών τους, όσοι ευνοούνται από τις κλειστές αγορές και τον προστατευτισμό, και ο κατάλογος πραγματικά δεν τελειώνει. Με αυτές τις ομάδες συναλλάσσονται πολιτικά τα δύο κόμματα εξουσίας, τα οποία ουσιαστικά εξαγοράζουν μεγάλο μέρος των ψήφων τους χρησιμοποιώντας τους πόρους τους κράτους ως αντάλλαγμα (ή προσδοκία ανταλλάγματος). Και όλα αυτά με ιδεολογική νομιμοποίηση την επίκληση του μπαμπούλα του νεοφιλελευθερισμού. Ενός νεοφιλελευθερισμού σε μια χώρα όπου πριν λίγα χρόνια το κράτος έλεγχε άμεσα ή έμμεσα το 70% της οικονομικής δραστηριότητας!
Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση δεν υπάρχει μια απλή άβουλη κοινή γνώμη που δέχεται τα πάντα παθητικά. Σε πολλά ζητήματα, πράγματι γίνεται αποδέκτης της μονόπλευρης πολιτικής προπαγάνδας (πχ εξωτερικά ζητήματα, ή θέματα με μικρή εφαρμογή στην καθημερινότητα των πολιτών). Όμως σε πολλά άλλα ζητήματα, στα οποία οι πολίτες ζουν καθημερινά τις συνέπειες της αποτυχίας των επιλογών του κρατισμού, η πλειοψηφία διατυπώνει πλέον καθαρές φιλελεύθερες θέσεις. Πριν 15 χρόνια οι ιδιωτικοποιήσεις ήταν κόκκινο πανί, σήμερα όμως υπάρχει συναίνεση. Πριν λίγα χρόνια η δημιουργία ιδιωτικών ΑΕΙ ήταν απαγορευμένη έστω και σαν σκέψη, σήμερα όμως είναι αποδεκτή από την πλειοψηφία της κοινής γνώμης. Το μασκάρεμα της πραγματικότητας, το οποίο έχει κάνει τέχνη το πολιτικό σύστημα, μπορεί να παρασύρει για λίγο, αλλά οι πολίτες πλέον κρίνουν και από τα προσωπικά τους βιώματα και τις προσωπικές τους ανάγκες. Ο ανορθολογισμός τους αγγίζει τόσο λιγότερο όσο περισσότερο τους αγγίζουν τα προβλήματα που αυτός παράγει.
Όσοι ζουν στην πραγματική οικονομία, βιώνουν τον σκληρό ανταγωνισμό της αγοράς και αναλαμβάνουν επιχειρηματικά και επενδυτικά ρίσκα είδαν την κατάσταση να χειροτερεύει, όλα αυτά τα χρόνια της απόσυρσης της φιλελεύθερης πολιτικής έκφρασης. Η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας έπεσε σε απίστευτα χαμηλά επίπεδα, η χειρότερη επίδοση στην Ε.Ε. Οι εξαγωγές βάλτωσαν, τα τελευταία 10 χρόνια η Ελλάδα απώλεσε το 35% του εξαγωγικού της μεριδίου, πάλι η χειρότερη επίδοση στην Ε.Ε. Το περιβάλλον στη χώρα μας έγινε εντελώς αφιλόξενο και αρνητικό για νέες επενδύσεις. Ο βαθμός φιλελευθεροποίησης της οικονομίας είναι ο χειρότερος μεταξύ των 21 πιο ανεπτυγμένων χωρών. Η διαφθορά και η γραφειοκρατία πνίγουν τελικά κάθε δημιουργική προσπάθεια και καινοτομία. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα ήταν το 2004 ουραγός στην Ευρωπαϊκή Ένωση στην προσέλκυση άμεσων ξένων επενδύσεων. Αυτά τα χαρακτηριστικά, που είχαν γίνει εμφανή στην αγορά, οδήγησαν τις παραγωγικές δυνάμεις σε ασφυξία και την κοινωνία στην απαίτηση ουσιαστικών αλλαγών, γεγονός που εκφράστηκε στην κάλπη.
Με βάση τα στοιχεία του exit poll των τελευταίων εκλογών της VPRC από την Καθημερινή, βλέπουμε ότι η ΝΔ είχε ένα τεράστιο προβάδισμα στους επιχειρηματίες/εργοδότες (49% έναντι 35% του ΠΑΣΟΚ), στους ελευθέρους επαγγελματίες (45% έναντι 35%), τους αγρότες (51% έναντι 35%) και τους συνταξιούχους του δημοσίου (56% έναντι 33%). Αντίθετα το ΠΑΣΟΚ, παρά την πτώση, διατήρησε την υπεροχή στους δημόσιους υπαλλήλους (43% έναντι 39% της ΝΔ), τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα (44% έναντι 39%) και στους φοιτητές (46% έναντι 36%). Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο όμως είναι ότι η ΝΔ συγκέντρωσε την τεράστια πλειοψηφία όσων δήλωσαν ότι η οικονομική τους κατάσταση χειροτέρεψε τα τελευταία χρόνια (67% έναντι 17% του ΠΑΣΟΚ), όσων τα βγάζουν πέρα με δυσκολία (53% έναντι 35%) ή μεγάλη δυσκολία (67% έναντι 14%) και όσων δηλώνουν ότι νιώθουν ανασφάλεια για το μέλλον (54% έναντι 28%). Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ υπερείχε σαφώς σε όσους δήλωσαν ότι η οικονομική τους κατάσταση βελτιώθηκε (74% έναντι 17% της ΝΔ), όσων ζουν άνετα (61% έναντι 29%) ή τα καταφέρνουν (53% έναντι 34%) και νιώθουν ασφάλεια για το μέλλον (60% έναντι 31%). Τα ποσοστά δείχνουν ξεκάθαρα ποιοι και κυριώς γιατί ψήφισαν την σημερινή κυβέρνηση.
Υπάρχει σήμερα ένα υπαρκτό τμήμα του πληθυσμού που ζητάει επιτακτικά μεταρρυθμίσεις και αλλαγές. Ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που θα απελευθερώσουν την αγορά και τις παραγωγικές της δυνάμεις από την καταδυνάστευση του κράτους και των προσοδοθήρων που το ελέγχουν. Και αυτή η εντολή δόθηκε 2 φορές στον κ. Σημίτη, οποίος την αγνόησε προς όφελος της συντήρησης της πελατείας του κόμματός του, και στις τελευταίες εκλογές ακόμα πιο ξεκάθαρα στην παρούσα κυβέρνηση, η οποία επίσης φαίνεται να το αγνοεί, προς όφελος των δικών της εξαρτήσεων. Και φαίνεται ότι δύσκολα θα βρει πλέον πολιτική έκφραση στα κόμματα εξουσίας, αφού ο κ.Καραμανλής εμφανίζει όλο και πιο ξεκάθαρα τις συντηρητικές του πολιτικές θέσεις, που δεν δίνουν περιθώρια αισιοδοξίας για φιλελεύθερες προτάσεις από την ΝΔ για τα επόμενα 6 χρόνια, ενώ ο κ.Παπανδρέου, παρά τις όποιες ελπίδες γέννησε στη αρχή, έχει επιστρέψει πλήρως στον λαϊκισμό, στην δημαγωγία και στην πολιτική ασυνέπεια. Χωρίς όμως μια εναλλακτική επιλογή ο δικομματισμός δεν πρόκειται να αμφισβητηθεί, όσο μεγάλη και αν είναι η δυσαρέσκεια.
Αλλά και πέρα από αυτό, δεν είναι όμως μόνο η ζήτηση (ή η όποια ανυπαρξία ζήτησης) που καθορίζει την προσφορά. Δεν μπορεί ο φιλελευθερισμός να αποσυρθεί πλήρως από την ελληνική πολιτική επικαιρότητα, περιμένοντας παθητικά «να ωριμάσουν οι συνθήκες». Χρειάζεται πρώτα να διατυπωθεί η πρόταση και μετά να αποκτήσει απήχηση. Μεταφέροντας τον νόμο του Say από τα οικονομικά στην πολιτική, μπορούμε να πούμε ότι η ίδια η προσφορά ιδεών και προτάσεων μπορεί να δημιουργήσει ζήτηση για αυτές. Και εδώ έγκειται η υποχρέωση όσων πιστεύουν ότι ο φιλελευθερισμός αξίζει καλύτερης και μαζικότερης εκπροσώπησης στην ελληνική πολιτική σκηνή, από δύο ανεξάρτητους βουλευτές (αναμφίβολα εμβληματικές φυσιογνωμίες), μερικούς αρθρογράφους και λίγες σελίδες στο διαδίκτυο. Να προσφέρει ο καθένας, στο μέτρο που μπορεί και θέλει, για να δημιουργηθεί αυτή η ζήτηση φιλελεύθερων ιδεών που τόσο λείπει από την χώρα μας.
Και το μόνο που δεν λείπει από την φαρέτρα του φιλελευθερισμού είναι οι αρχές, οι ιδέες και οι προτάσεις πολιτικής. Ο φιλελευθερισμός δεν έχει μόνο να αντλήσει από την πλούσια φιλελεύθερη σκέψη φιλοσόφων, πολιτικών ή επιστημόνων της Δύσης, αλλά και από την ελληνική φιλελεύθερη παράδοση, που έχει βάθος αιώνων. Έχει να επαναφέρει στο επίκεντρο της πολιτικής αξίες όπως η ελευθερία, η ιδιοκτησία του ατόμου, η ισότητα απέναντι στους νόμους, το απαραβίαστο του ιδιωτικού του χώρου, η εξύψωση των ατομικών δικαιωμάτων πάνω από οποιοδήποτε σύνολο και η αυτοτέλεια του ατόμου. Να προβάλει το όραμα μιας ανοιχτής κοινωνία πολιτών, μεταθέτοντας το άτομο, τον πολίτη, στο επίκεντρο των διαδικασιών αποφάσεων και ευθυνών, και μεγιστοποιώντας τις ελευθερίες και τις επιλογές του. Και φυσικά, να αξιοποιήσει πολιτικά σε αυτήν τη κατεύθυνση τα πορίσματα επιστημών όπως τα οικονομικά, με τα οποία είναι συμβατά σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη ιδεολογία. Οι φιλελεύθερες ιδέες μπορούν να δώσουν διέξοδο σε όσους έχουν απογοητευτεί από την πολιτική και οι φιλελεύθερες πολιτικές μπορούν να απεγκλωβίσουν την αγορά και την οικονομία από την κρατική κηδεμονία και τα παράσιτά της.
Η σημερινή εποχή μας προσφέρει άπειρους τρόπους να παρακάμψουμε τα στεγανά του πολιτικού συστήματος και τα ελεγχόμενα ΜΜΕ που επηρεάζουν την κοινή γνώμη. Ακόμα και αν η χρήση, η τιμή και το περιεχόμενο του διαδικτύου στην Ελλάδα δεν είναι σε τόσο ώριμη φάση, όσο σε άλλες χώρες, μπορεί ωστόσο να λειτουργήσει τόσο για την οργάνωση φιλελεύθερων κινήσεων, όσο και για την προσέγγιση του Έλληνα πολίτη. Και στο μέλλον αυτές οι δυνατότητες θα είναι όλο και μεγαλύτερες. Οι σύγχρονες δυνατότητες επιτρέπουν πλέον, φτηνά και εύκολα, την οργάνωση από κάτω προς τα πάνω, συσπειρώνοντας διαφορετικούς, άγνωστους ανθρώπους κάτω από το πλαίσιο κοινών αρχών και στόχων και όχι χάρη στη λάμψη μια εντυπωσιακής προσωπικότητας. Κανείς δεν έρθει να μας πάρει από το χέρι. Η αυτοοργάνωση για την διατύπωση συγκροτημένων και συγκεκριμένων φιλελεύθερων προτάσεων και η τοποθέτηση τους στο πολιτικό τραπέζι είναι ατομική ευθύνη του κάθενα.
Μια από τις πιο διαδεδομένες φιλελεύθερες προτάσεις οικονομικής οργάνωσης είναι τα supply-side economics. Ακολουθώντας την ίδια φιλοσοφία, ας εφαρμόσουμε τα supply-side politics!
Να επαναλάβω το σχόλιο μου από ένα άλλο σημείο του e-rooster
“Το μεγάλο πρόβλημα και η ουσία του προβλήματος είναι το διαζύγιο με τη λογική που έχει πάρει η Ελληνική κοινωνία και τα υπόλοιπα έπονται. Για να μπορέσουμε να μιλήσουμε για φιλελευθερισμό ή για οτιδήποτε άλλο πρέπει πρώτα να ορίσουμε μια αξιωματική βάση. Γιατί πχ το motto “live and let live” που αναφέρεται σχόλιο φίλου σε άλλο σημείο του παρόντος blog, όσο αυτονόητο και αν είναι, δεν είναι αποδεκτό από μεγάλη (όχι τόσο όσο παλιά, αλλά τουλάχιστον, σεβαστή και λόγω μεγέθους αλλά κυρίως, και λόγω μαχητικότητας)μερίδα του Ελληνικού λαού που πιστεύει ότι “νόμος είναι το δίκιο του εργάτη” και οι οποίοι όταν ερωτώνται γιατί παρενοχλούν τον κοσμάκη με τις πορείες και τους αποκλεισμούς μιας ολόκληρης πόλης δίκην ομηρίας απαντούν “μα αν δεν ενοχλήσω τους άλλους δεν θα ακουστεί η φωνή μου”. ” XAXAXA
Μιλάμε δηλαδή για άρνηση των αυτονόητων…
Η υπάρχουσα κατάσταση (κυρίως το κόμμα της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, οι παραφυάδες του και οι “φίλοι” του συστήματος ανεξαρτήτως χρώματος αλλά κυρίως όπως είναι φυσικό “πράσινοι” λόγω της –κακή μας τύχη- επί 20-ετία παραμονής τους στην εξουσία) μπόρεσε και βόλεψε κάποια δυο, τρία, τέσσερα εκατομμύρια άτομα στο δημόσιο ή σε χώρους επιρροής του στον ιδιωτικό τομέα (μιλάμε για εργαζόμενους και οικογένειες τους). Οι υπόλοιποι φυτοζωούν, είτε είναι έτοιμοι να μεταναστεύσουν (σε ατομική και οικογενειακή βάση), “δεν τους βγαίνουν τα χαρτιά”, βλέπετε στην Ελλάδα υπάρχει το “αόρατο χέρι” (invisible hand), αλλά μόνο για να …αποτρέπει την είσοδο των μη εχόντων …μέσο και μη επιτηδείων στα ενδότερα του συστήματος.
Έτσι, όπως είναι φυσικό, η προσέγγιση μεγάλης πλέον μερίδας πολιτών με έστω ασύντακτο και αποσπασματικό τρόπο προς “φιλελεύθερες” ας τις πούμε προσεγγίσεις (για τις οποίες ούτε και οι ίδιοι γνωρίζουν ότι συνάδουν με τις αρχές του φιλελευθερισμού αλλά και ούτε είναι υποχρεωμένοι και εδώ πρέπιε να υπάρξει σχετική παρέμβαση δημιουργίας επίγνωσης αυτού του γεγονότος) δεν αποτελεί μόνο μια “ώριμη” κατάσταση αλλά κυρίως, μια διαφαινόμενη αναγκαία συνθήκη επιβίωσης και αντίδρασης στα τεκταινόμενα.
Αυτό ισχύει κυρίως για μεγάλη μερίδα των νέων ανθρώπων που δεν είχαν γεννηθεί όταν ο Παπαδόπουλος μιλούσε “δια την ανάγκην να εισέλθει η χώρα εις το χειρουργείον ινα θεραπευθεί από την γάγγραιναν του αναρχομομμουνισμού” και εκεί, στην ασβεστωμένη πίσω αυτή στο κουτούκι του κυρ-Γιώργη σημερινοί βουλευτές της αντιπολίτευσης τραγουδούσαν σιγά Θεοδωράκη με κιθάρες μην τους ακούσει ο χωροφύλακας, ούτε το μεταπολιτευτικό αφιόνισμα που εκμεταλλεύτηκε ο τερματικά επιτήδειος “Ανδρέας” και πάκτωσε με αληθινή μαεστρία ένα ανήθικο και βρωμερό πολιτικοκοινωνικό μόρφωμα το οποίο μέσω της αμαρτωλής αλληλεξάρτησης των μερών του κατόρθωσε να διατηρηθεί μέχρι τις μέρες μας και να αυτονομηθεί πλέον πολιτικά έτσι ώστε να αντιδρά αυτόματα σε κάθε προσπάθεια αλλαγής από οπουδήποτε αυτή και αν προέρχεται.
Αυτή η γενεά των –κυρίως- νέων ανθρώπων νοιώθει ξένη προς την υπάρχουσα κατάσταση γενικά, βλέπει με απελπισία ότι είτε προορίζονται να γίνουν πωλητές σε εταιρείες κινητής τηλεφωνίας για μια ζωή, είτε “courier”, είτε “πιτσαδώροι, επαγγέλματα που στη “Δύση” τα κάνουν φοιτητές για χαρτζιλίκι- γιατί εκεί οι φοιτητές εργάζονται-) είτε να δώσουν εξετάσεις για τον ΑΣΕΠ και να περιμένουν να εργαστούν σε ένα πανάθλιο επαγγελματικό περιβάλλον στο Δημόσιο τομέα.
Ταυτόχρονα οι “τυχεροί” που προσλαμβάνονται σαν “entry-level” στελέχη στον ιδιωτικό τομέα, εισέρχονται σε ένα νοσηρό πολλές φορές περιβάλλον όπου στην συντριπτική πλειοψηφία και μέχρι σημείου αυτοχειριασμού και αυτο-σαμποταρίσματος των ίδιων των εταιρικών στόχων όπου το 90% των προσλήψεων γίνονται με “μέσον” αξίζεις-δεν αξίζεις, επικρατεί ο νεποτισμός, ηλίθια office politics (τι σφάζεστε μεταξύ σας βρε παιδιά με που σας ονόμασαν “στελέχη” με €1000 πρώτο μισθό και κάνετε τη ζωή σας πιο δύσκολη από ότι είναι; ) και οι “κουμπαριές”. Για αυτό το λόγο (όχι, δεν κάνετε λάθος) οι περισσότεροι εργαζόμενοι και ιδίως οι διευθυντές πολλές φορές δίνουν την εντύπωση ότι είναι “λίγοι” για τη θέση που κατέχουν και με την ανασφάλεια τους ταλαιπωρούν άπαντες και ιδίως τους άξιους υφισταμένους τους -κοινό μυστικό- υπάρχει μια συνωμοσία της μετριότητας όπου οι άξιοι παραγκωνίζονται γιατί η αξία τους απειλεί, ενώ εκτιμώνται το γλείψιμο και η οσφυοκαμψία. Ότα αυτά φυσικά επιτείνονται από τις εν γένει συνθήκες της οικονομίας με την ανέχεια των πελατών-στόχων, το ασφυκτικό γραφειοκρατικό περιβάλλον και τις εναρμονισμένες πρακτικές που δεν επιτρέπουν την είσοδο νέων επιχειρήσεων σε πολλούς τομείς άρα και την στρέβλωση και των συνθηκών ανταγωνισμού.
Επιπλέον, μέσα από ένα σατανικά στημένο σύστημα αφαίμαξης και επιλεκτικού κυνηγητού των “ελεύθερων επαγγελματιών” με νταβατζηλίδικες “συνάφειες”, υποχρεωτικές εισφορές σε ταμεία (γιατί για μερικές ώρες διδασκαλία για να συμπληρώσω το εισόδημα μου να πρέπει να μπλέξω με το ΤΕΒΕ; ), γραφειοκρατία όπου θες 4235 πιστοποιητικά για να ανοίξεις τυροπιτάδικο, το ΑΛΗΤΙΚΟ κράτος αποτρέπει τον κοσμάκη να αρχίσει κάτι δικό του, ακόμα και στις μέρες μας μήπως και ενοχληθούν ορισμένοι κρατικοδίαιτοι και οι “αλυσίδες”. Αντί για νέες και καινοτόμες επιχειρήσεις, να υπάρχουν μόνο οι γνωστές και μεγάλες “αλυσίδες” και η μόνη μοίρα του νέου να είναι αυτή του “στελέχους πωλήσεων” κινητών με €700 μισθό.
Απέναντι σε αυτή την ασφυξία μεταξύ άλλων πολλών πραγμάτων καλείται να επέμβει ο φιλελευθερισμός. Να αλλάξει τις συνθήκες εκείνες που έχουν καθηλώσει και κρατούν σε ομηρία εκείνο, το υγιέστερο τμήμα του Ελληνικού λαού και όπου η μόνιμη επωδός των επιτηδείων είναι “άμα δε σου αρέσει να φύγεις, έτσι είναι η Ελλάδα”. Είναι τραγικά πολλοί οι τομείς που έχουν μείνει πίσω και όπου το αίτημα της ανάταξης τους δεν είναι απλά θέμα ιδεολογίας αλλά πλέον, θέμα αξιωματικής λογικής. Και είμαι αισιόδοξος ως προς το ότι οι επιθυμούντες αλλαγές προς αυτή την κατεύθυνση είναι ένα βαρβάτο 25%-30% του λαού τουλάχιστον.
Όντως δεν υπάρχει τίποτα δυνατότερο από μια ιδέα της οποίας ο καιρός έχει ήδη έρθει. Αλλά το πιστεύουμε πραγματικά αυτό; Διότι ναι, πιστεύω ότι είναι η ώρα για μια φιλελεύθερη κίνηση, υπάρχει πολύς κόσμος “εκεί έξω” που ασφυκτιά και απλά περιμένει μια ευκαιρία. Δεν περιμένει να μεταλλαχτεί η ΝΔ σε Γαλάζιο ΠΑΣΟΚ, και να μιλάμε για γαλάζια διαφθορά μετά από πέντε χρόνια Αρκετά, χορτάσαμε με την πράσινη.
Περιμένει κάποιον να του πει απλά:
“WE’RE NOT GONNA TAKE IT
WE’RE NOT GONNA TAKE IT
WE’RE NOT GONNA TAKE IT
… ANYMORE”
Τώρα είναι η ώρα…
Φώτη,
συμφωνώ, ήρθε ο καιρός, ο χώρος της φιλελεύθερης σκέψης και διανόησης να έχει τον αντίκτυπό του σε κάθε έκφανση της ζωής, βεβαίως και στη δημόσια ζωή. ΣΤΟΧΟΣ να είναι η εκπροσώπησή του λόγου μας και η επίτευξη των προτάσεών μας από κάθε φορέα σε κάθε κοινωνικό χώρο πολιτικής.
Φιλικούς χαιρετισμούς,
Σωκράτης Μεταξάς
Όντως δεν υπάρχει τίποτα δυνατότερο από μια ιδέα της οποίας ο καιρός έχει ήδη έρθει. Αλλά το πιστεύουμε πραγματικά αυτό; Διότι ναι, πιστεύω ότι είναι η ώρα για μια φιλελεύθερη κίνηση, υπάρχει πολύς κόσμος “εκεί έξω” που ασφυκτιά και απλά περιμένει μια ευκαιρία. Δεν περιμένει να μεταλλαχτεί η ΝΔ σε Γαλάζιο ΠΑΣΟΚ, και να μιλάμε για γαλάζια διαφθορά μετά από πέντε χρόνια Αρκετά, χορτάσαμε με την πράσινη.
Πρέπει να βρεθούν όμως και οι κατάλληλοι εκφραστές της ηλικίας 40-60 ετών. Κακά τα ψέματα, οι «αγνοί» φιλελεύθεροι είναι συνήθως νεότεροι που αναγκάζονται εν τέλει να αντιμετωπίσουν με ρεαλισμό της κατάσταση, και να ταχθούν υπέρ του ενός ή του άλλου κόμματος.
Αυτή τη στιγμή στην παραπάνω ηλικία υπάρχουν πολύ λίγοι «γνωστοί» πολιτικοί που θα θέλαν να βγουν απ’την εκλογική σιγουριά (ασπίδα!) που τους δίνουν τα δύο μεγάλα κόμματα, άσχετο αν μέσα τους ζυμώνονται φιλελεύθερες ιδέες και προτάσεις και αναγκάζονται να τις μετριάζουν λόγω «οδηγιών» του κόμματος.
Γιατί όλοι κατηγορείτε τον δημόσιο τομέα για τα χάλια μας; Το δημόσιο είναι εκ φύσεως ανίκανο να δημιουργήσει. Δεν περιμένω τίποτε από αυτό, ούτε είναι αυτός ο σκοπός του. Αλλά ο ιδιωτικός τομέας τί κάνει, μπορώ να μάθω; Ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα μήπως είναι ακόμη χειρότερος;
Ποσες ειναι οι ιδιωτικες επενδυσεις στον τομεα της ερευνας και τεχνολογιας και παιδειας; Μήπως μηδενικές; Μηπως ειμαστε οι τελευταιοι στην Ευρωπη; Μηπως ο ιδιωτικος τομεας ειναι ακομη χειροτερος και απο το κρατος οσον αφορα σε αυτο το θεμα; Μηπως ο νεοελληνας επιχειρηματιας ειναι του “οπως εχουμε μαθει και τα φτιαχναμε στην επιχειρηση του μπαμπα και του παππου και τα πουλουσαμε σε γνωστους μεσωι γνωριμιων;” Και τωρα τι γινεται, που θα μας παρουν φαλαγγι μεχρι και οι βουλγαροι, οσον αφορα στην ποιοτητα των προ.ι.οντων μας; Αντε να προσλαβουμε καναν ανειδικευτο αλβανο λαθρομεταναστη, μπας και ριξουμε το κοστος και αντεξουμε στον ανταγωνισμο. Ουτε γεωrγικα προϊοντα, στα οποια η πατριδα μας ειναι προνομιουχος, δεν καταφερνουμε να προωθησουμε. Τωρα πισω-πισω κοιταμε να κατωχηρωσουμε ονομασιες προελευσεως και τετοια, το οποιον οι ξενοι κανουν απο δεκαετιες.
Μηπως _και_ ο ιδιωτης τα περιμενει ολα απο το κρατος;
Πού ειναι το περιβοητο δαιμονιο του Ελληνα ιδιωτη επιχειρηματια-βιομηχανου-βιοτεχνη; Εχει αλλες προτασεις ο ΣΕΒ, εκτος απο το παγωμα των μισθων; Μηπως ειναι ΓΣΕΕδες συνδικαλιστοπατερες απο την αναποδη αυτοι;
Ειχε στειλει καποιος ενα πολυ ενδιαφερον μηνυμα. Θα ψαξω να το βρω και θα το στειλω.
Οριστε και η συζητηση που ελεγα, μεταξυ δυο συνομιλητων σε αλλο φορουμ.
————————
Πριν μια εβδομάδα είχα συζήτηση με 2 μηχανικούς και 1 ιδιοκτήτη μικρομεσαίας επιχείρησης.
Η επιχείρηση έπερνε κομμάτια μετάλλου άνοιγε συγκεκριμένες τρύπες και τα πουλούσε. (Από τις τρύπες έμπαινε λάδι για να ψύχει μηχανές εσ. ή εξ. καύσεως).
Σκοπός της συνάντησης ήταν η προσπάθεια μας να τον πείσουμε να “εκβιομηχανιστεί”, η προσπάθεια μας να τον πείσουμε να αγοράσει ένα CNC μηχάνημα που θα κατασκευάζαμε οι 2 μηχανικοί και εγώ – έχουμε πείρα πάνω στο θέμα γιατί έχουμε κάνει κι άλλα τέτοια μηχανήματα. (CNC: Ελεγχόμενο από υπολογιστή σύστημα αυτομάτου ελέγχου – Ουσιαστικά θα σχεδίαζες το κομμάτι μετάλλου στο AutoCAD ή κάτι παρόμοιο και μετά το μηχάνημα θα σου έδινε έτοιμο το κομμάτι στο χέρι).
Τα συμπεράσματα που έβγαλα για τις ελληνικές επιχειρήσεις είναι τα εξής:
Οι Έλληνες δεν έχουν γίνει ακόμα μηχανικοί. Παραμένουν “μάστορες” με όλη την προσβλητική σημασία του όρου. Ουδεμία εφαρμογή της επιστήμης στο αντικείμενό τους. Εφαρμογή μόνο της μπακαλίστικης εμπειρίας.
Οι Έλληνες είναι της αρπαχτής. Δεν σκοπεύουν να πουλήσουν κάτι ποιοτικό και φθηνό. Σκοπεύουν να πουλήσουν αυτό που πουλάνε όσο γίνεται χωρίς να τους πάρει χαμπάρι κάποιος άλλος και αρχίσει να πουλάει κι αυτός και τους χαλάσει τη δουλειά. Όπως είπε συγκεκριμένα “Κι αν με δει κάποιος άλλος με τέτοιο μηχάνημα και αγοράσει κι αυτός”;
Οι Έλληνες “μάστορες” δεν είναι επιστήμονες και δεν έχουν καμία ιδέα από οικονομικά με αποτέλεσμα πολλές φορές να αναλαμβάνουν δουλειές που ενώ φαίνονται κερδοφόρες, στην ουσία είναι ζημιογόνες.
Μας είπε: “Ότι αγοράζω θέλω να έχει αποσβεστεί μέσα σε ένα χρόνο από την αγορά του” και μου σηκώθηκαν οι τρίχες!. Με τέτοια μυαλά να πάτε!. Θα σου ρθει ο Ευρωπαίος ή η περίλυψη ανθρώπου, ο Κινέζος, που θα κάνει απόσβεση μέσα σε 10ετία – 15ετια και θα σε σβύσει του είπαμε!. Άκου ένα χρόνο! Έλληνες…
Του είπαμε: “Αν δεν εξελίσεις διαρκώς το προϊόν σου πρέπει να ξέρεις οτι όσο περνάνε τα χρόνια πρέπει να ρίχνεις την τιμή του” και αφού μας πέταξε ένα μάτσο χαζές αντιρρήσεις, τελικώς κατάλαβα οτι δεν μπορούσε να καταλάβαι τι του λέγαμε.
Μας είπε: “Εγώ πουλάω το κομμάτι (σ.σ. κομμάτι από κομμάτι διαφέρει σε πολλά πράματα, από μέγεθος ως και αριθμό τρυπών) 30 ευρώ και οι Ευρωπαίοι το πουλάνε 100.” και η ερώτησή μας είναι προφανής: “Τότε γιατί όλοι στην Ευρώπη και τον κόσμο δεν αγοράζουν από εσένα;”. Δεν τον πιστέψα στην αρχή αλλά τελικά είχε δίκιο. Όταν είδα δικό του κομμάτι και αντίστοιχο ιταλικό κατάλαβα γιατι. Ήταν θέμα ποιότητας εργασίας. Οι Ιταλοί είχαν σκαλίσει στο μέταλλο ακόμα και τις υποδοχές για τα λαστιχάκια στεγανοποίησης του λαδιού. Αυτός είχε χοντροκομμένη δουλειά.
Άλλο που κατάλαβα από τη συνομιλία ήταν οτι ο τύπος είχε γνωριμίες διάφορους εμπόρους στην Αθήνα που τον προτιμούσαν. Σαν αφελής γενικότερα που ήταν, πίστευε οτι αυτό θα συνέβαινε επ’ άπειρον.
Μας έλεγε και άλλες μπούρδες π.χ. οτι “το μέλλον βρίσκεται στις οικογενειακές επιχειρήσεις”. Δεν ξέρω αν εννοούσε οτι θα το γυρίσει στη μαφία αλλά εγώ δεν πιστεύω κάτι τέτοιο. Εν μέρει έχει δίκιο διότι όταν ξέρεις οτι εργάζεσαι για το δικό σου κέρδος και όχι για έναν απλό μισθό
τότε αποδίδεις περισσότερο. Υπάρχουν βέβαια πολλά μειονεκτήματα. Π.χ. παιδιά που ονειρεύονται να γίνουν κάτι άλλο, προστριβές στις αποφάσεις κτλ κτλ κτλ.
Όταν του είπαμε (σαν πρόταση σε πρόβλημα που μας έθεσε) να προσλάβει έναν υπάλληλο δεν μας έθεσε σαν αντεπιχείρημα οτι ο υπάλληλος θέλει πολλά έξοδα αλλά οτι “Αν μάθει την «τέχνη» (σ.σ. «τέχνη»;;; Α! ρε μάστορα!) και φύγει και ανοίξει δικό του μαγαζί;”. Αξίζει να συζητάω κι άλλο;
Τέλος του είπαμε οτι αν φτιάχναμε για τον εαυτό μας το μηχάνημα και προσλαμβάναμε έναν υπάλληλο για την δουλειά (επειδή εμείς δεν ενδιαφερόμαστε να ξοδέψουμε την ζωή μας ανοίγοντας τρύπες) θα τον είχαμε κλείσει σε ένα εξάμηνο. Τόσο σε θέμα ποιότητας (ο ελεγχόμενος από υπολογιστή βραχίονας είναι σαφώς ανώτερος από τα περίεργα σφηχτήρια του) όσο και σε θέμα ταχύτητας (ειδικά ταχύτητας – αυτός βγάζει 10 κατα μέσο όρο και εμείς υπολογίσαμε γενικά πάνω από 100)
επαναλαμβάνω… “Κι αν με δει κάποιος άλλος με τέτοιο μηχάνημα και αγοράσει κι αυτός”;
Καταλάβατε σε γενικές γραμμές τι εννοώ;
Υπολογίζω οτι το 80% των ελληνικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων είναι ιδιοκτησίας τέτοιων βλημάτων. Το άλλο 20% είναι αυτές που θα επιζήσουν.
—
Πολλοί μπορεί να αναρωτιέστε πως γίνεται να είμαι και Αξιωματικός και Μηχανικός. Για την ακρίβεια δεν είμαι μηχανολόγος μηχανικός. Απλά προγραμματίζω υπολογιστές από 14 χρονών και γι’ αυτό σχετιζόμουν στην υπόθεση.
————————
Και η απαντηση, απο αλλον συνομιλητη:
————————
Αγαπητέ ****. Χωρίς να θέλω να αμφισβητήσω τις καλές σου προθέσεις, θεωρώ την αγανάκτηση σου εν μέρει δικαιολογημένη και εν μέρει αδικαιολόγητη. Δικαιολογημένη διότι αναπτύσσεις την κατάσταση που επικρατεί στον Ελληνικό βιοτεχνικό τομέα αρκετά ρεαλιστικά και οι παρατηρήσεις σου δεν απέχουν μακράν της πραγματικότητος(με αρκετά όμως ελαφρυντικά που έχουν να κάνουν με την τεχνολογική παιδεία η οποία στην χώρα μας μόνο κατ’ όνομα είναι τεχνολογική, εφόσον το 90% των σπουδαστών των ΤΕΙ απασχολούνται μετά το πέρας των σπουδών τους σε αλλότρια αντικείμενα).Αδικαιολόγητη διότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει(ακόμα) κάποιος νόμος που να υποχρεώνει τον όποιο “μάστορα” να αγοράσει την δική σου “πατέντα”. Ελπίζω να καταλαβαίνεις τι εννοώ. Και αυτό πιστεύω είναι που σε πείραξε περισσότερο και ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων αν κάνω λάθος. Και μη μου πεις ότι την “πατέντα” σου την έφτιαξες “για την ψυχή του παππού σου” η για να σώσεις την ανθρωπότητα, διότι θα γελάσει με το παραπάνω η ομήγυρης. Να “κονομήσεις” θέλεις και αυτό -αν αναλογιστούμε και την ιδιότητα του Έλληνα αξιωματικού που φέρεις-δεν είναι καθόλου κακό, καθότι στην χώρα μας οι μισθοί των αξιωματικών δυστυχώς βρίσκονται “κολλημένοι” στην δεκαετία του 50.Και σ’ αυτό έχεις την αμέριστη συμπαράσταση όλων μας. Μαζί να παλέψουμε για να δείτε “Θεού πρόσωπο”και εσείς οι αξιωματικοί. ‘Αλλο όμως αυτό και άλλο το να κατηγορείς συλλήβδην τους Έλληνες βιοτέχνες (σ’ αυτό συνειρμικά μου θυμίζεις κάποιον γνωστό μου, ο οποίος από θέση ισχύος και από το πρωί ίσαμε το βράδυ εκτοξεύει “αρές και κατάρες” εναντίον των νεοελλήνων, μόνο και μόνο επειδή είναι νεοέλληνες. Σου ζητώ για άλλη μια φορά συγγνώμη, αλλά κάτι τέτοιο “βγήκε” από την όλη σου παράθεση.) επειδή δεν θέλουν-η δεν έχουν την δυνατότητα- να εκταμιεύσουν ένα ουκ ευκαταφρόνητο ποσό(ειδικά σήμερα που η “πιάτσα” διανύει “περίοδο ισχνών αγελάδων”.Εκτός και αν τοποθετείς το μηχάνημα δωρεάν) για να αγοράσουν την εφεύρεση σου. Σε προηγούμενες καλύτερες εποχές-τότε δηλαδή που δεν μας απειλούσε ο “μπαμπούλας” της παγκοσμιοποίησης-θα “κονομούσαν” οι Έλληνες βιοτέχνες, θα “κονομούσες” και εσύ. Σήμερα όμως είσαι υποχρεωμένος -όχι μόνο εσύ αλλά όλοι μας- να “κλειστείς στο καβούκι σου” και να προσεύχεσαι να περάσει γρήγορα το “κακό”. Σαφώς και ολόκληρος ο πλανήτης βιώνει την λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης και όχι μόνο οι Έλληνες. Δεν μπορείς όμως να συγκρίνεις την Ελλάδα με τις μικροβιοτεχνίες της(που από ότι διαπίστωσα επιθυμείς -προφανώς “εν βρασμώ ψυχής”- να κλείσουν κατά 80%, χωρίς να αναλογιστείς “τι μέλλει γενέσθαι” με τους χιλιάδες ανέργους που θα προκύψουν)με την Μ. Βρετανία η την Γαλλία με τις τεράστιες ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ τους (από καρφίτσα μέχρι διαστημόπλοιο).Διαφορετικά βιώνει ένας Γάλλος την παγκοσμιοποίηση και διαφορετικά ένας Έλληνας. Εκτός πια και αν “κατάπιες” και εσύ το “παραμύθι” ότι είμαστε “ισότιμοι” με τους υπόλοιπους Ευρασιάτες “ομολόγους” μας.
————————
Ομάρ, αν το δημόσιο είναι εκ φύσεως ανίκανο να δημιουργήσει, τότε πρέπει να το κάνουμε λίγο στην άκρη και να μείνει περισσότερος χώρος για αυτούς που μπορούν.
Συμφωνώ απολύτως με το άρθρο του ΦΩΤΗ ΠΕΡΛΙΚΟΥ. Επίσης η κατάσταση της αγοράς εργασίας είναι όπως ακριβώς περιγράφεται από τον ΓΡΗΓΟΡΗ ΜΑΛΟΥΚΟ. Μπορώ ίσως να προσθέσω ότι είναι και ακόμη χειρότερη!
Κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα πέφτει πάνω σε αξεπέραστα εμπόδια πολλών επιπέδων.
Συγκεκριμένα αναφέρομαι:
a) στο υψηλό επίπεδο κρατικής (ή πολιτικής) παρέμβασης όπως οι υποχρεωτικές εισφορές σε ταμεία, απίστευτη γραφειοκρατεία, ασταθές και συνεχώς μεταβαλλόμενο φορολογικό και ασφαλιστικό σύστημα κ.λ.π,..
b) στο μεσαίο επίπεδο εκμετάλλευσης από κρατικούς λειτουργούς-νταβατζήδες οι οποίοι πουλάνε ακριβά με τη μέθοδο του εκβιασμού τις υπηρεσίες του “μή ελέγχου”, ή του “ελεγχόμενου ελέγχου με μικρό πρόστιμο προκειμένου να κλείσει ομαλά μία υπόθεση”, όπως και τα γνωστά γρηγορόσημα – λαδόσημα προκειμένου να κάνουν τη δουλειά που είχαν υποχρέωση να κάνουν.
c) καθώς και το χαμηλό επίπεδο του κατευθείαν εκβιασμού από άλλους ιδιώτες κοινούς εγκληματίες-προστάτες ( Έχει δοκιμάσει κανείς σήμερα να ανοίξει μία καφετέρια ή έστω και περίπτερο και να μήν μοιράζεται τα κέρδη με κάποιον προστάτη? Παλιά το φαινόμενο υπήρχε μόνο στα νυκτερινά κέντρα αλλά πλέον έχει επεκταθεί σε κάθε εστιατόριο, καφενείο, ζαχαροπλαστείο, περίπτερο,…).
Η ελληνική επιχείρηση προσπαθεί να αναπτυχθεί σε αυτό το ασταθές περιβάλλον και είναι άξιον απορίας πώς μπορεί και τουλάχιστον επιζεί …. καρκινοβατώντας βέβαια.
Και η άμεση επίπτωση φαίνεται στο περιβάλλον εργασίας, στην εργασιακή ασφάλεια και στους μισθούς που μπορεί να προσφέρει μία τέτοια επιχείρηση. Επίσης σε επίπεδο Ελληνικής οικονομίας αντανακλάται στις κάκιστες επιδόσεις σε όλους σχεδόν τους δείκτες της Ευρώπαϊκης Ένωσης των 25 κρατών μελών.
Έτσι βέβαια συμφωνώ με αυτά που αναφέρθηκαν περί ξεκινήματος καριέρας σαν πωλητής κινητών τηλεφώνων με 700 ευρώ ή σαν διανομέας πίτσας και αυτά είναι λίγα από τα παραδείγματα που θα μπορούσαν να αναφερθούν.
Μάλιστα έχω να προσθέσω ότι ακόμη και για αυτές τις θέσεις χρειάζεται “μέσο” προκειμένου να σου δοθούν. Πολλά παιδιά στη διανομή πίτσας, προκειμένου να βγάλουν κάτι, εργάζονται χωρίς μισθό με το δικό τους μηχανάκι και την δική τους βενζίνη, ελπίζοντας μόνο στα ρέστα που τους χαρίζουν οι πελάτες.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον υψηλού ρίσκου επένδυσης και αστάθειας, πως μπορεί ο επιχειρηματίας να επενδύσει σε βάθος 10-ετίας ή 15-ετίας που ανέφερε στο άρθρο του ο ΟΜΑΡ ΚΑΓΙΑΜ?
Απλά οδηγείται στη πρακτική του “ότι αρπάξουμε και γρήγορα πριν μας πάρουν είδηση” η οποία με τη σειρά της οδηγεί σε αγχώδη πλάνα απόσβεσης διάρκειας ενός έτους, φτωχά προϊόντα και αμφιβόλου ποιότητας υπηρεσίες.
Επανερχόμενος στο αρχικό άρθρο, ή λύση μίας φιλελεύθερης πολιτικής αποτελεί μονόδρομο για την επίλυση των προβλημάτων. Είναι καιρός το κράτος-επιχειρηματίας να αποσυρθεί. Οι κρατικές επιχειρήσεις πρέπει να πουληθούν σε υγειείς εταιρείες που θα τις αποτελματώσουν και θα τις αναπτύξουν περαιτέρω.
Η φορολογική και ασφαλιστική πολιτική πρέπει να απλοποιηθούν με στόχο τη διευκόλυνση μιας επιχείρησης, η οποία θα πρέπει να παλεύει πλέον για την ανάπτυξη της επιχειρηματικής της δραστηριότητας και όχι για να χτίζει βίλες στους ελεγκτές του ΙΚΑ, του ΤΕΒΕ, του ΣΔΟΕ, της Επιτροπής Ανταγωνισμού, και να λαδώνει τα στελέχη των τραπεζών προκειμένου να παίρνει δάνεια για να καλύπτει τη δεινή της οικονομική κατάσταση με σκοπό να παρατείνει για λίγο ακόμα μια ενδεχόμενη πτώχευση.
Η παιδεία πρέπει να εκσυγρονιστεί σταματώντας την παραγωγή αποφοίτων “φυτών” με μοναδικό στόχο-όνειρο μία θέση δημοσίου υπαλλήλου.
Η ανάπτυξη της αγοράς εργασίας, θα έρθει ΜΟΝΟ με την ανάπτυξη της ελεύθερης αγοράς.
Η ατάκα του Μιχάλη φαίνεται να ανταποκρίνεται και στην επικαιρότητα η οποία αφορά το Γάλα. Ζητεί να “κάνουμε στην άκρη και την Επιτρ. Ανταγωνισμού ;
Γιατί όμως τόση σιωπή στο ρούστερ για το ζήτημα; Δεν αφορά την οικονομία και τη πολιτική;
@ Φ.Περλ.
@”Και το μόνο που δεν λείπει από την φαρέτρα τού φιλελευθερισμού είναι οι αρχές, οι ιδέες και οι προτάσεις πολιτικής.”@
Περισσότερες απο αυτές τις ιδέες είναι για πέταμα, προκειμένου να ανυψωθεί το αερόστατο των πολιτικών ελευθεριών. Η Σωκρατική
μαιευτική θεωρείται γνωστή και σίγουρη μέθοδος, ειδάλως δε λείπει η ευκαιρία να υιοθετηθείται απο αντιπάλους και να συμπληρώνεται με τη Σωκρατική ειρωνία.
Φώτη
Πολύ εύστοχη η παρατήρησή σου, ότι δεν μπορεί ο φιλελευθερισμός να αποσυρθεί πλήρως από την ελληνική πολιτική επικαιρότητα, περιμένοντας παθητικά «να ωριμάσουν οι συνθήκες».
Εντούτοις, πολλοί φιλελεύθεροι στην Ελλάδα ισχυρίζονται, ότι η ελληνική κοινωνική διαστρωμάτωση είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη και συνεπώς οποιαδήποτε φιλελεύθερη πολιτική πρωτοβουλία είναι καταδικασμένη εν τη γενέσει της. Όπως ο Karl Marx («The Eighteenth Brumaire of Louis Bonaparte», Selected Works Νέα Υόρκη 1969, σελ. 171-175) για την Γαλλία του Βοναπάρτη έτσι και αυτοί για την σημερινή Ελλάδα δείχνουν να συμπεραίνουν, ότι «ένα σακί πατάτες κάνει ένα σακί πατάτες».
Ωστόσο, η σημερινή κοινωνική, οικονομική και πολιτική πραγματικότητα στην Ελλάδα ουδόλως αντιστοιχεί με εκείνη που διαμορφώθηκε αμέσως μετά την δημιουργία του νεοελληνικού κράτους και συνετέλεσε στην αποτυχία του κινήματος του Νεοελληνικού Διαφωτισμού.
Τότε, ο κίνδυνος της πλήρους απομόνωσης ανάγκασε τους θιασώτες των φιλελεύθερων ιδεών να απορροφηθούν σχεδόν αδιαμαρτύρητα στις κοινωνικές και πολιτικές πραγματικότητες του νέου κράτους – το οποίο είχαν αποτύχει να διαμορφώσουν σύμφωνα με τους αρχικούς οραματισμούς τους – και έτσι απορροφήθηκαν τελικά στην κοινωνική ολιγαρχία, αφότου ενσωματώθηκαν στις ισορροπίες ισχύος και συμφερόντων, θυσιάζοντας τις αρχές τους.
Σήμερα, ούτε η ελληνική κοινωνία συνιστά «ένα σακί πατάτες», ούτε υπάρχει κίνδυνος πλήρους απομόνωσης για τους θιασώτες των φιλελεύθερων ιδεών στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.
Εμπρός λοιπόν, με αρετή και τόλμη για την ελευθερία!
Φυσικά και δεν θα δούμε να έρχεται ο φιλελευθερισμός, αφου τον περιμένουμε να φανει εκ δεξιών!
Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατι ο φιλελευθερισμός κατάσεται στα right wing politics. Δλδ δεν μου κάνει εντυπωση που οι “εχθροι” του των τοποθετουν στα δεξιά αλλά ειλικρινά αναρωτιέμαι όταν το ακούω αυτό απο φιλελεύθερους.
Αν και απο τα αριστερά έχει δεχθει προσφατες ήττες απο τις διαφορες ενσαρκώσεις του, βλ Παπαγιαννακης Σημίτής, (χεχε ερεθίζω μερικούς? :Ρ) θεώρω οτι απλά ηττηθηκε από αντιδραση, όχι επι της ουσίας.
Ο Φιλελευθερισμός για τα κοινωνικά θέματα είναι ταγμένος στην αριστερά, για τα οικονομικά θέματα είναι περισσότερο δεξιός. Το πράγμα μπερδεύεται ακόμα πιο πολύ όταν η ανάγκη τον κάνει να συμμαχεί με τους Σοσιαλιστές, όπως είναι πχ η Rosa nel Pugno στην Ιταλία.
Ο φιλελευθερισμός δεν είναι ούτε “δεξιός” ούτε “αριστερός”…
Φιλοσοφικά μοιάζει περισσότερο με ….αναρχικό βουδιστή!
“Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει γιατι ο φιλελευθερισμός κατάσεται στα right wing politics. Δλδ δεν μου κάνει εντυπωση που οι “εχθροι” του των τοποθετουν στα δεξιά αλλά ειλικρινά αναρωτιέμαι όταν το ακούω αυτό απο φιλελεύθερους.”
Το διακύβευμα του φιλελευθερισμού που τον κατατάσσει στους εχθρούς της συμβατικής αριστερής σκέψης είναι η αξία του θεσμού της ιδιοκτησίας.
Το κοινωνικοπολιτικό του διακύβευμα που τον κατατάσσει στους εχθρούς της συντηρητικής δεξιάς είναι η προσήλωση του στα ατομικά δικαιώματα και την ελευθερία επιλογής καθώς και ο ελευθεριακός του χαρακτήρας (για να μη μιλήσουμε για τον ορθολογισμό, την εχθρότητα προς τον πουριτανισμό κλπ).
Ούτε αριστερά,ούτε δεξιά λοιπόν. Και κυρίως ούτε “κάπου στη μέση”
Βασικά είναι στην κορυφή 🙂
http://www.mises.org/liberal/liberalism-portrait.pdf
Σε αυτό το σύνδεσμο θα βρείτε το κείμενο ενός από τους σημαντικότερους εκφραστές του φιλελευθερισμού. Συμμερίζομαι τις απόψεις του κειμένου και του 1ου comment. Είναι επιτακτική η ανάγκη μορφοποίησης των ιδεών και συγκρότησης πολιτικής κίνησης που να ταυτίζεται με τις ιδέες αυτές, για να βγεί η Ελλάδα από την ασφυκτική κατάσταση που έχει περιέλθει..Η παρούσα κατάσταση δυστυχώς αποκαρδιώνει όσους ψάχνουν εναλλακτική πολιτική κατεύθυνση!
Φιλελευθερα πειραματα με Μανους, Ανδριανοπουλους και λοιπες τσοντες της σοσιαλδημοκρατιας δεν μασιουνται απο τον κοσμο. Λυνει ο φιλελευθερισμος την ανεργεια, και την ακριβεια αντι να αναλισκεται σε αναζητησεις Συνασπισου για την νομιμοποιηση της φουντας?
Αντί όλοι να κατηγορούμε τον δημόσιο τομέα και τα χάλια του, ας ρίξουμε μιά ματιά γύρω μας και ας δούμε εάν και ο ιδιωτικός τομέας έχει χάλια ανάλογα. Oποιος έχει την ατυχία να εξαρτάται από μαστόρους-τεχνίτες-αντιπροσωπείες-“παροχή υπηρεσιών” κλπ συνειδητοποιεί ότι παντού κυριαρχεί η ανευθυνότητα, η προχειρότητα, η ασυνέπεια και η “αρπακτική” τακτική. Τραγική έξαρση η ανευθυνότητα με την οποία την πέρίοδο αυτή όλοι-μα όλοι “κατεβάζουν ρολά” και εξαφανίζονται (διακοπές έστω και με δανεικά….). Σε όλα αυτά, ΤΙ λύσεις έχει να δώσει ο “φιλελευθερισμός” του συστήματος?