Μια προσωπική οπτική

Οκτ 24th, 2006 | | Κατηγορία: Ελλάδα, Πολιτική | Email This Post Email This Post | Print This Post Print This Post |

Του Φώτη Περλικού

Βλέποντας ότι η προσπάθεια της Φιλελεύθερης Συμμαχίας έχει δημιουργήσει αρκετές απορίες και επειδή έχω δώσει πολλές διευκρινήσεις μέσω email, θεωρώ ότι πρέπει να εξηγήσω μερικά πράγματα, με βάση την προσωπική μου οπτική στην προσπάθεια και να εξηγήσω τα προσωπικά μου κίνητρα συμμετοχής σε αυτήν την προσπάθεια.

Πώς αντιλαμβάνομαι την Φιλελεύθερη Συμμαχία:

Αυτό το οποίο είναι η προσπάθειά μας είναι μια κίνηση απλών, προβληματισμένων πολιτών, που ξεκινάμε μια προσπάθεια παρέμβασης στο σημερινό πολιτικό σκηνικό, που δεν μας εκφράζει, έχοντας κάθε συναίσθηση των περιορισμών και των δυνατοτήτων μας. Στόχος μας δεν είναι άλλος από το να δημιουργήσουμε έναν φορέα πολιτικής έκφρασης των φιλελεύθερων ιδεών.

Ποιος είναι ο στόχος της διακήρυξης;

Η διακήρυξη δεν είναι ένα κείμενο το οποίο έχει στόχο να πείσει τους Έλληνες να μας ψηφίσουν στις εκλογές. Έχει ένα πολύ συγκριμένο στόχο, να πείσει όλους τους ανώνυμους πολίτες που συμμερίζονται τις ιδέες, τις προτάσεις και τις ανησυχίες μας να έρθουν μαζί μας και να συναποτελέσουν ιδρυτικά μέλη της κίνησής μας. Σε αυτούς απευθύνεται και αυτός είναι ο κύριος ρόλος της.

Γιατί μια εκτεταμένη διακήρυξη και όχι μια δισέλιδη;

Επειδή είμαστε μια ομάδα ουσιαστικά ανώνυμων πολιτών, τους οποίους δεν γνωρίζει όποιος διαβάζει την διακήρυξή μας, δεν έχουμε την πολυτέλεια της σύντομης γενικόλογης διακήρυξης. Αν έκανε μια κίνηση ένας επώνυμος δεν θα χρειάζονταν ο ίδιος 16 σελίδες διακήρυξη αλλά πιθανώς 1-2 διότι ο ίδιος κουβαλάει μια ιστορία και κάποιες ιδέες, που οι περισσότεροι που συμφωνούν με αυτές τις γνωρίζουν. Άρα το όνομά του στην υπογραφή συνεπάγεται πολλές ακόμα σελίδες στο μυαλό του καθενός. Αντίθετα τα ονόματα που υπογράφουν αυτήν την διακήρυξη έχουν από μηδενική αναγνωρισιμότητα (πχ εγώ ή ο Παύλος) έως μια περιορισμένη σε ένα στενό κύκλο. Για να πειστεί κάποιος στην σοβαρή και υπεύθυνη απόφαση να συνταχθεί μαζί μας θα πρέπει να έχει μια καλή και ολοκληρωμένη άποψη για τι λέμε, τι πιστεύουμε και τι θέλουμε να πετύχουμε.

Ο δεύτερος ρόλος της διακήρυξης είναι, εκτός του να πείσει, να εξασφαλίσει ότι αυτοί που θα πειστούν θα είναι ιδεολογικά συγγενείς με τους υπόλοιπους. Μια γενικόλογη διακήρυξη που πείθει πολλούς, ενέχει τον κίνδυνο να πείσει ανθρώπους που διαφωνούν θεμελιακά μεταξύ τους. Και αυτό που θέλουμε είναι να εξασφαλίσουμε ένα αποδεκτό κοινό έδαφος μεταξύ των συμμετεχόντων, ώστε οι συζητήσεις μας να πάνε παρακάτω. Θέλουμε πχ ανθρώπους που να δέχονται εξαρχής ότι το δημόσιο πρέπει να αποσυρθεί από επιχειρηματικές δραστηριότητες, ώστε οι συζητήσεις μας να στραφούν στο ποια μέτρα θα προτείνουμε για να γίνει αυτό, και όχι να συζητάμε χωρίς τελειωμό για να πείσουμε τα μέλη για κάτι τέτοιο (οι Ταύροι του Στέφανου Μάνου αντιμετώπισαν τέτοια εσωτερικά προβλήματα). Δεν θέλουμε να παρασύρουμε κανέναν σε κάτι το οποίο δεν το πιστεύει ο ίδιος. Χρειάζεται ένα αρκετά σαφές και προσδιορισμένο στίγμα, του οποίου η περιγραφή μπορεί να γεννήσει διαφωνίες (και εγώ πχ έχω επιφυλάξεις για μερικά σημεία, αλλά όχι τόσες που να μην μου επιτρέπουν να εκφραστώ από το προτεινόμενο ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα). Και πάλι, το ότι είμαστε άγνωστοι δεν μας επιτρέπει να περιοριστούμε σε μια σύντομη διακήρυξη για να γίνει αυτό, όπως θα μπορούσε πχ ένας επώνυμος (καταθέτοντας το γνωστό προσωπικό του στίγμα). Αλλά επώνυμες υπογραφές δεν υπάρχουν.

Βλέποντας το πόσες επιπλέον πληροφορίες μου έχουν ζητηθεί μέσω email αλλά και δημόσια, νομίζω ότι και οι 16 δεν ήταν αρκετές. Το ότι είναι κουραστικό για κάποιον να διαβάσει τόσες σελίδες, μου ακούγεται ελαφρώς αστείο, καθώς δεν μπορώ καταλάβω πώς μπορεί ένας άνθρωπος που ειλικρινά είναι αποφασισμένος να συμμετάσχει σε ένα νέο πολιτικό κόμμα, να τον αποτρέπει ένα τέτοιο ελάχιστο διάβασμα. Τι είδους ενεργή συμμετοχή και βοήθεια μπορούμε να περιμένουμε από κάποιον που δεν μπορούσε να μπει σε ένα τόσο ελάχιστο κόπο;

Πώς συντάχθηκε η διακήρυξη:

Η συγγραφή της διακήρυξης δεν έγινε στα κρυφά, μόνο από τα 9 άτομα που την υπογράφουν. Μπορεί να μην είχε όλη η Ελλάδα γνώση της (πράγμα απόλυτα κατανοητό, ότι μια αρχική ιδέα και μια αρχική πρωτοβουλία χρειάζεται μια επεξεργασία προτού παρουσιαστεί δημόσια, δεν γινόταν να δημοσιοποιηθεί πριν την μορφοποίησή της)., αλλά η διακήρυξη ενσωμάτωσε παρατηρήσεις πάνω από 30 ατόμων και την είχαν δει περισσότεροι από 100. Πολλοί από τους διαφωνούντες ή και επικριτές της διακήρυξης είχαν λάβει γνώση της εξαρχής. Κάποιοι είχαν συμμετάσχει κιόλας μέχρι και σε συναντήσεις για την διαμόρφωσή και έχουν γράψει ακόμα και ολόκληρα αποσπάσματά της. Εφόσον παρ’όλα αυτά δεν τους εκφράζει το τελικό κείμενο, οι ενστάσεις τους επί των θέσεών της είναι για μένα είναι κατανοητές και δεν κατηγορώ κανέναν για τίποτα.

Φυσικά τον τελικό λόγο και την ευθύνη την πήραν όσοι έβαλαν την υπογραφή τους, αλλά η όλη συγγραφή έγινε με όσο το δυνατόν πιο ανοιχτό τρόπο και με όσο το δυνατόν περισσότερο feedback. Μπορεί να έγιναν και λάθη (δεν είμαστε επαγγελματίες της πολιτικής αλλά πολίτες με διάθεση συμμετοχής), αλλά έγινε κάθε προσπάθεια αυτή η διακήρυξη να μην είναι κλειστή διαδικασία. Και στόχο έχει βασικά να καλέσει όλους όσους συμμερίζονται παρόμοιες αρχές και ιδέες να συνδιαμορφώσουν τις πιο αναλυτικές θέσεις και προτάσεις του κόμματος, με το να γίνουν ισότιμα μέλη.

Μερικά σχόλια για παρατηρήσεις που έχουν διατυπωθεί επί της διακήρυξης:

Πολλά από όσα προτείνουμε, στιγματίζονται ως ανέφικτα, τα οποία κατά την γνώμη μου δεν είναι καθόλου ανέφικτα. Είναι σίγουρα όμως δύσκολα και θέλουν βάθος χρόνου. Πχ οι προτεινόμενες αλλαγές στην παιδεία είναι πολύ πιο δύσκολες, και χρειάζονται συνταγματικές αλλαγές που τις καθιστούν πολύ λιγότερο επιτεύξιμες στο άμεσο μέλλον πχ από την διανομή ή την αποποινικοποίηση της χρήσης των ναρκωτικών.

Μπορεί πολλές μεταρρυθμίσεις, για την σημερινή πολιτική πραγματικότητα, να έχουν μηδενικές πιθανότητες εφαρμογής και ελάχιστη αποδοχή. Αλλά η πολιτική διακήρυξη ενός κόμματος δεν μπορεί να έχει προτάσεις με ορίζοντα τετραετίας, ούτε να περιλαμβάνει μόνο ευχάριστες και ανώδυνες προτάσεις! Δεν είναι πολιτικό πρόγραμμα εκλογών. Είναι διακήρυξη-κάλεσμα προς αυτούς που συμμερίζονται παρόμοιες αρχές και θέλουν να πετύχουν παρόμοιους στόχους. Και το βάθος χρόνου της υλοποίησης αυτών των στόχων δεν μπορεί να λειτουργεί περιοριστικά στην διατύπωσή τους.

Σχολιάστηκε η αναφορά μας στο αντιαμερικανισμό. Η αναφορά στον ελληνικό τυφλό αντιαμερικανισμό δεν είναι καθόλου άλλη ιστορία και δεν μας κάνει καθόλου αποικία. Ο αντιαμερικανισμός στην Ελλάδα δεν είναι απλά ένα τυχαίο δυσάρεστο γεγονός. Είναι από τους ισχυρότερους συνεκτικούς δεσμούς μεταξύ των δυνάμεων που εμείς πιστεύουν ότι κρατάνε την Ελλάδα πίσω από τα ισχυρότερα ιδεολογικά όπλα που χρησιμοποιούνται για την πολιτική παραπλάνηση του ελληνικού λαού. Οι ΗΠΑ ή η πολιτική τους είναι δευτερεύοντα και άσχετα θέματα με αυτό που καυτηριάζουμε. Κάποτε στο rooster ανέβηκε ένα άρθρο για το πώς χρησιμοποιείται ο αντιαμερικανισμός για να μην γίνουν στην Ελλάδα ψηλά κτήρια (δεν θα γίνει το Χαλάνδρι Μανχάταν κτλ). Πιστεύουμε ότι αν δεν πολεμήσουμε αυτόν τον θυμικό αντιαμερικανισμό δεν θα μπορέσουμε ποτέ να πείσουμε για αναγκαίες αλλαγές εσωτερικής πολιτικής που δεν έχουν τίποτα να κάνουν με τις ΗΠΑ (στην συγκεκριμένη περίπτωση για την ανάγκη ψηλών κτηρίων).

Για την αλαζονεία δεν έχω να πω τίποτα μιας και θεωρώ ότι ξεπερνά τα όρια της προσωπικής προσβολής.

Γιατί συμμετέχω;

Το μόνο πραγματικό μου κίνητρο είναι να εκφράσω τον εαυτό μου μέσα από την λειτουργία και την συμμετοχή του κόμματος στην πολιτική ζωή. Οι επαγγελματικές μου υποχρεώσεις δεν μου επιτρέπουν να γίνω κάτι περισσότερο από απλός ενεργός πολίτης. Δεν επιδιώκω να εξαργυρώσω την συμμετοχή μου σε μια τέτοια προσπάθεια (θα μπορούσα να κερδίσω προσωπικά πολλά περισσότερα με λιγότερο κόπο σε οποιοδήποτε από τα δύο κόμματα εξουσίας). Αυτή τη στιγμή η κίνηση και οι ιδέες της με εκφράζουν και θεωρώ ότι ένας ανεξάρτητος πολιτικός φορέας είναι ο καλύτερος τρόπος ώστε αυτή η έκφρασή μου να έχει έστω και τον ελάχιστο αντίκτυπο στην ελληνική κοινωνία.

Επειδή όμως πολλές προσπάθειες ξεκίνησαν με βάση τον ενθουσιασμό των μελών τους αλλά σύντομα ξεφούσκωσαν και έπαψαν να εκφράζουν όσους τις πίστεψαν στην αρχή, τι διαφορετικό έχει η Φιλελεύθερη Συμμαχία; Το διαφορετικό είναι ότι, αξιοποιώντας τεχνολογίες και δυνατότητες που δεν υπήρχαν παλαιότερα, έχει ως κεντρικό πυρήνα της έναν ελεύθερο ισότιμο διάλογο μεταξύ των μελών της για την διαμόρφωση των θέσεών και των προτάσεών της. Αυτό εξασφαλίζει μια διαρκή ανατροφοδότηση που την κρατά επίκαιρη και σύγχρονη, εγγυάται ότι θα έχω επίδραση στην διαμόρφωση των τελικών των θέσεων (αντίθετα με μέλη-πρόβατα άλλων κομμάτων), αλλά διασφαλίζει επιπλέον ότι ακόμα και αν δεν συμμετέχω ενεργά στο διάλογο θα έχω δυνατότητα άμεσης και ξεκάθαρης γνώσης και ενημερώσης της πορείας του. Φυσικά οι τελικές θέσεις θα ψηφιστούν από την πλειοψηφία των μελών στο πρώτο συνέδριο και στις υπόλοιπες καταστατικές διαδικασίες που θα δημιουργηθούν, αλλά πουθενά η άποψή μου δεν θα έχει αγνοηθεί χωρίς συζήτηση και χωρίς ψηφοφορία.

Τι νομίζω προσωπικά ότι χρειάζεται η χώρα;

Μια φιλελεύθερη ιδεολογική και πολιτική μεταστροφή στην Ελλάδα χρειάζεται πολλά μέσα. Χρειάζονται και φιλελεύθερα πολιτικά κόμματα, και φιλελεύθερα ινστιτούτα, και φιλελεύθερες λέσχες, και φιλελεύθερες ΜΚΟ, και φιλελεύθερα ΜΜΕ, και πάνω από όλα ενεργούς και συμμετοχικούς πολίτες. Από όλα αυτά σήμερα δεν υπάρχει τίποτα. Αν λοιπόν μπορώ να διαθέσω την ενεργητικότητά μου σε ένα από όλα αυτά τα παραπάνω μέσα, πιστεύω ότι κάθε ώρα που αφιερώνω στην προσπάθεια δημιουργίας ενός φιλελεύθερου κόμματος, έχει πολλή μεγαλύτερη απήχηση και επίδραση από μια ώρα αφιερωμένη πχ για ένα ινστιτούτο. Ελπίζω στο μέλλον ίσως η κατάσταση αυτή να αλλάξει και έχοντας την πολιτική βάση ενός κόμματος να γίνουν και άλλες παράλληλες προσπάθειες (είτε σε συνεργασία είται και ανεξάρτητα από αυτό). Αλλά κάπου πρέπει να γίνει η αρχή.

Δεν έχω φυσικά ούτε τα υλικά μέσα, ούτε την δυνατότητα, ούτε τις προσβάσεις, ούτε τίποτα που να μπορούν να δημιουργήσουν ένα κόμμα εξουσίας. Έχω όμως την ανάγκη να πω 5 πράγματα, και να δω τις φιλελεύθερες ιδέες και πάλι στο τραπέζι του πολιτικού διαλόγου. Πιστεύω ότι και μόνο η σταθερή και συνεπής προσφορά φιλελεύθερων προτάσεων από έναν οργανωμένο πολιτικό φορέα είναι αρκετή για αρχίσει μια σταδιακή, ίσως και αργή, αλλά ανοδική πορεία της απήχησης του φιλελεύθερου χώρου. Με αυτά τα δεδομένα, ο πολιτικός πραγματισμός επιβάλει ένα μικρό, ιδεολογικά συμπαγές κόμμα που να συσπειρώνει αρχικά κόσμο για τις ιδέες του, και στη συνέχεια να πορευτεί ανάλογα με την απήχηση των ιδεών και των λόγων του. Δεν μπορώ να προδικάσω την επιτυχία του.

Αυτό όμως που μπορώ να προδικάσω είναι ότι αν περιμένουμε την παρθενογένεση ενός νέο μεγάλου κόμματος εξουσίας με έτοιμους πολιτικούς κτλ θα περιμένουμε για πολλά χρόνια (ήδη έχουν περάσει πάνω από 30 από την τελευταία φορά), και δεν υπάρχει κανένας λόγος μια τέτοια προσμονή να αναστέλλει την προσπάθεια να υπάρχει συγκροτημένη πολιτική έκφραση του φιλελευθερισμού στην Ελλάδα. Και γι’ αυτό συμμετέχω σε μια κίνηση απλών προβληματισμένων πολιτών για να αποκαταστήσουμε πρώτα και κύρια αυτό το πολιτικό έλλειμμα.

Γιατί δεν ελπίζω πια στους πολιτικούς των κομμάτων εξουσίας;

Δεν πιστεύω ότι μπορώ να περιμένω από τα υπάρχοντα κόμματα, τις αλλαγές που θεωρώ ότι χρειάζεται ο τόπος. Και αυτό δεν είναι πρόβλημα προσωπικοτήτων. Και τα δύο κόμματα εξουσίας, διαθέτουν ανθρώπους πιο έξυπνους, πιο συγκροτημένους και πιο καταρτισμένους από εμένα. Δρουν όμως κάτω από περιορισμούς και τις ισορροπίες μηχανισμών, εξαρτήσεων και διαπλοκών, που ουσιαστικά ψαλιδίζουν τις ικανότητές τους. Δεν έλειψαν ποτέ οι ικανοί και πραγματιστές πολιτικοί σε όλους του χώρους.

Αναγνωρίζω, παρά τις όποιες ιδεολογικές μου διαφωνίες, ότι ο Κώστας Σημίτης ήταν ένα από τα καλύτερα παραδείγματα έντιμου, σοβαρού, πραγματιστή και ικανού πολιτικού που πέρασε τα τελευταία χρόνια από τη χώρα. Απέτυχε όμως να προχωρήσει στις αλλαγές που οραματίστηκε (τον ονομαζόμενο εκσυγχρονισμό του) παρότι βρέθηκε στην ισχυρότερη θέση, από άποψη εξουσίας, του ελληνικού πολιτικού συστήματος που μπορεί να βρεθεί Έλληνας πολιτικός: πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ (που σημαίνει πολύ πιο ελεγχόμενες αντιδράσεις συνδικαλιστών κτλ αλλά και πολύ λιγότερο λαϊκίστικη αντιπολίτευση σε σχέση με αυτήν που γνώρισε π η κυβέρνηση Μητσοτάκη το 90-93). Τελικά αναγκάστηκε να συμβιβαστεί με τους μηχανισμούς, και οι προσοδοθήρες συνέχισαν το έργο τους.

Αν ο Σημίτης δεν πέτυχε παρά τα προσόντα του και παρά την εξουσία του, αυτό δείχνει για μένα τα όρια της επιτυχίας του που μπορεί να περιμένει κανείς από έναν πολιτικό ενταγμένο στα ελληνικά κόμματα εξουσίας. Και αυτό υπογραμμίζει ακριβώς την ανάγκη για ιδεολογικά κόμματα που θα δώσουν μάχες ιδεών για να γίνουν ευρύτερα αποδεκτές οι αλλαγές. Και είναι πολύ πιο συνεπές για έναν φιλελεύθερο να παλεύει για να μεταβάλλει ιδεολογικά την κοινωνία απέναντι σε μεταρρυθμίσεις, παρά να παλεύει για δώσει σε κάποιον φωτισμένο πολιτικό την εξουσία να τις επιβάλλει παρά την αντίθεση της κοινωνίας.

Γιατί συμμετέχω σε ένα φιλελεύθερο κόμμα;

Ένα τέτοιο κόμμα λείπει από τη χώρα. Ένα κόμμα που δεν θα χαϊδεύει αυτιά λέγοντας ευχάριστα και δημοφιλή πράγματα, αλλά που θα πολεμάει τις ιδεολογικές ρίζες της δυσαρέσκειας στις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις. Σήμερα πχ μπορεί ελάχιστοι να κατανοούν την ανάγκη των βαθιών αλλαγών στο ασφαλιστικό. Τα όρια αντοχής όμως του συστήματος θα δοκιμαστούν έντονα την επόμενη δεκαετία, και όταν φτάσει στο χείλος του γκρεμού τότε δεν θα είναι ένα ελάχιστο ποσοστό, όπως σήμερα, αυτοί θα συμφωνούν μαζί μας. Επειδή αν περιμένουμε να συμφωνήσουν οι πολλοί μαζί μας, πιθανόν τότε να είναι αργά και να βρισκόμαστε στα όρια της χρεοκοπίας, πρέπει στο τραπέζι του πολιτικού διαλόγου αυτά που λέμε να τεθούν από τώρα, ασχέτως της δημοφιλίας τους.

Πιστεύω σε ένα ξεκάθαρο ιδεολογικά φιλελεύθερο πολιτικό φορέα. Αυτό σημαίνει ότι θέλω να έχουμε αξίες (πχ το πρωτείο του ατόμου), στόχους που να τις υπηρετούν και να τις αναδεικνύουν (πχ απόσυρση του κράτους από τις επιχειρηματικές του δραστηριότητες) και μέσα που να πραγματώνουν αυτούς του στόχους (πχ λογικά, σταδιακά, πραγματιστικά μέτρα). Αυτό δεν αποτελεί μια προσωπική μου ουτοπία. Είναι μια ξεκάθαρη, διάφανη, ειλικρινής και ρεαλιστική προσέγγιση και με την διακήρυξη καλούμε όσους συμμερίζονται αυτή την λογική προσέγγισης της πολιτικής να συστρατευθούν μαζί μας. Και αντίστοιχα όσους διαφωνούν, να μας επιτρέψουν να κριθούμε από την πορεία μας.

Μια τυχόν αποϊδεολογικοποίηση (=η αποσιώπηση των αρχών μας) στο όνομα πχ του πραγματισμού (=του μέσου των στόχων) ή οποιασδήποτε άλλου μέσου (=ειλικρίνειας, εντιμότητας κτλ) είναι ιδεολογικά, φιλοσοφικά και πολιτικά ανερμάτιστη και επικίνδυνη. Θα ήταν ένας φτηνός λαϊκισμός από μέρους μας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο ανέντιμο, ανειλικρινές και παράλογο από το να ισχυρίζεσαι ότι στηρίζεις την πολιτική σου και τις προτάσεις σου στην ειλικρίνεια, την εντιμότητα ή την λογική. Κάθε πολιτική πρόταση και μέτρο έχει στόχους που στηρίζεται σε συγκεκριμένες αξίες. Η αποσιώπησή τους είναι υποκρισία. Διαφωνώ με ένα λογικό μέτρο το οποίο υπηρετεί αντίθετες αξίες από τις δικές μου. Και τέτοιες προτάσεις γίνονται από όλους τους πολιτικούς χώρους κατά καιρούς. Για να με εκφράσουν όμως πρέπει να υπηρετούν τις προσωπικές μου αξίες. Αν μια πολιτική κίνηση δεν είναι ξεκάθαρη ιδεολογικά και δεν θέτει τις αξίες της ως ξεκάθαρη βάση της πολιτικής πρότασης και παρουσίας δεν θα είναι παρά μια πρόσκαιρη πολιτική σαπουνόφουσκα (το παράδειγμα της περίπτωσης Αβραμόπουλου είναι ενδεικτικό), παρά τους πόρους και τις προσβάσεις του.

Τελικά, η προσπάθειά μας είναι μια προσπάθεια απλών πολιτών με μικρά μέσα, να στήσουμε έναν φορέα πολιτικής έκφρασης του ελληνικού φιλελευθερισμού. Να εκφράσουμε τους εαυτούς μας και να βοηθήσουμε να εκφραστούν μαζί μας και όλοι όσοι συμμερίζονται τις αρχές και τους στόχους μας. Και η όποια επιτυχία ή αποτυχία μας επιφυλάσσει το μέλλον, θα είναι συνάρτηση του πόσο γνήσια και ειλικρινά θα εκφράσουμε όλοι τους εαυτούς μας.

29 σχόλια
Leave a comment »

  1. Δεν ξερω Φωτη αν ο φιλελευθερισμος εξυπηρετειται με αποψεις οπως η αποικιακου τυπου καθιερωση της Αγγλικης ως επισημης γλωσσας, μιας πολιτικης διακυρηξης η οποια ακουσον ακουσον θετει ως πολιτικο της προγραμμα τον αντιαμερικανισμο και τον αντισιωνισμο (αν ζησεις στην ευρωπη θα δεις εκει αυτα τα δυο σε πολυ χειροτερο βαθμο). Μιλα για ανεργια, ακριβεια, διαφθορα, Τουρκια και ΕΕ και ευχαριστως να σκεφτω να μπω στον κοπο να την υπογραψω. Μεχρι στιγμης η δικυρηξη δεν ειναι αυτη ενος πολιτικου σχηματισμου, αλλα ΜΚΟ η λεσχης. Αποφαsιστε κομμα η λεσχη.

  2. Προσωπικά δεν θεωρώ καθόλου αποικιακού χαρακτήρα την καθιέρωση της αγγλικής. Το να υποστηρίζεις ότι πρέπει η ελληνική νομοθεσία, οι ελληνικές κρατικές υπηρεσίες, οι ελληνικοί κρατικοί διαγωνισμοί, η ελληνική εκπαίδευση κτλ να είναι προσβάσιμα σε μια διεθνή γλώσσα ξεκινά από την αρχή της ισότιμης πρόσβασης όλων στις λειτουργίες του ελληνικού κράτους, χωρίς να υπάρχει το διαχωριστικό φράγμα της γλώσσας. Αυτό δε σημαίνει ότι οι Έλληνες δε θα μιλάνε ή δεν θα συναλλάσονται μεταξύ τους και με το κράτος τους στα ελληνικά. Αλλά λέμε ότι στον κόσμο που ζούμε, και αν θέλουμε η χώρα και το κράτος μας να έχει εξωστρεφείς προσανατολισμούς θα πρέπει να προσφέρει ισότιμη πρόσβαση και σε μια διεθνή γλώσσα. Το να προσπαθεί να δώσει το κράτος ίσες δυνατότητες πρόσβασης στις λειτουργίες του, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως θεμελιακή αρχή.

    Και επαναλαμβάνω ότι ο αντιαμερικανισμός, ο αντισημιτισμός, ο αντιαραβισμός ή ο αντιισλαμισμός είναι εξίσου απαράδεκτα. Η αναφορά μας δεν έχει να κάνει με την εξωτερική πολιτική, αλλά πώς αυτοί χρησιμοποιούνται για την καθοδήγηση της εσωτερικής πολιτικής. Λέμε σε κάποιον για ιδιωτικά πανεπιστήμια και μας απαντάει για την εισβολή στο Αφγανιστάν (το αναφέρω ενδεικτικά γιατί το είδα σήμερα)! Αυτό πρέπει να είναι πολιτικός στόχος προς καταπολέμηση.

  3. Eξαιρετικά ευπρόσδεκτες οι αποσαφηνίσεις. Προσωπικά, έχω αρκετές απορίες και αμφιβολίες – ελπίζω να μου αναγνωριστούν ελαφρυντικά, μεγάλωσα πολιτικά και ιδεολογικά στο χώρο του ΠΑΣΟΚ 🙂 Eπιμένω, ωστόσο, ότι είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη για μία ανοικτή, φιλελεύθερη φωνή στην ελληνική κοινωνία που υπερβαίνει επιμέρους διαφοροποιήσεις (θεμιτές, ασφαλώς), μεμψιμοιρίες και εγωισμούς. Οταν ανοίγω την τηλεόραση ή το ραδιόφωνο και κατακλύζομαι τόσα χρόνια από τις ίδιες ιδεοληψίες και τα ίδια αφόρητα στερεότυπα, δεν έχω τον χρόνο (και την πολυτέλεια) να διυλίσω τον κώνωπα. Υπάρχει, υποθέτω, ένας κοινός παρονομαστής για όλους που μας φέρνει εδώ. Ας τον εκφράσουμε, κατ’ αρχάς, με την ίδρυση της «Συμμαχίας» και μετά κάνουμε το επόμενο βήμα.

  4. 145448 Blog Verification…

    145448…

  5. Εγώ έχω να παρατηρήσω ότι ακόμα δεν τον είδαμε και Γιάννη τον εβγάλαμε. Αντι να χαιρετήσουν άπαντες οι συμπαθουντες (δεν ποεριμένω να μας πει “Hi” o Πρωωτόπαπας πχ.) κατ’ αρχήν την υπό εκκόλαψη ίδρυση μιας νέας πολιτικής αλλά και κυρίως κοινωνικής πρότασης στο φινάλε, άρχίσαν οι διαφωνίες και οι παρατηρήσεις επί υποσημειώσεων.

    Ναι, και αν η Αγγλίκή δεν γίνει επίσημα η δεύτερη γλώσσα, δεν θα ήταν καλύτερο να ενισχυθεί η διδασκαλία της έτσι ώστε τα Ελληνόπουλα, πέραν των απλοϊκων εκφράσεων πχ “κουλ”, “ιν” και “άουτ”, να μπορει να πάει να σπουδάσει η/ και να εκφραστεί με κάποια ευφράδεια σε κάποια ξένη χώρα; δεν είναι υποκρισία να θάλουν όλοι να “πάνε Αγγλία” και “Αμερική” να σπουδάσουν και δεκαοχτώ χρονών να μην μπορούν να συμπληρώσουν μια σύνθετη πρόταση; (κρίμα τα λεφτά στα φροντιστηρια) Δεν είναι υποκρισία να είμαστε αντιαμερικανοί αλλά ταυτόχρονα εκεί που μας συμφέρει να μην είμαστε; (ρούχα, μουσική διασκέδαση;)Και εγώ διαφωνώ με την εισβολή στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, συμφωνώ όμως με τη ρήση πολύ καλού μου φίλου ο οποίος (όπως πολλοί…) ισχυρίζεται ότι “η Αμερική είναι η καλύτερη πατρίδα” και βλαστημάει την ώρα και τη στιγμή που ήρθε από τη Ν. Υόρκη στην Αθήνα και ενώ είναι σκληρά εργαζόμενος και αγωνιστής αλλά χωρίς “δόντι”, ακόμα βολοδέρνει πολλά χρόνια τώρα στην περίεργη και καφκική Ελληνική εργασιακή πραγματικότητα όπου βέβαια, γιατι τα αφεντικά να γίνουν καλύτερα όταν δεν υπαρχουν νέες επιχειρήσεις αλλά 10 δεινόσαυροι και 100,000 επιτήδιοι που έιναι και οι μόνοι που αντέχουν στη μάυρη τρύπα της λογικής που έχει γίνει-το βλέπουμε, το ξέρουμε το ζούμε και το αισθανόμαστε – η χώρα μας.

    Επίσης το φαινόμενο που περιγράφτηκε με τους “Τάυρους” και τις διχόνοιες είναι λυπηρό. Ενα… περιθωριακό απόκομμα πρόλαβαν και έκαναν και είχαν λέει και διχόνοιες. Μα… τι είχαν να μοιράσουν βρε παιδιά και διαφώνησαν; Υπουργεία; χαχαχαχαχα…

    Τέλος, το παράδειγμα λαϊκίστικης δημοσιογραφίας της “Ε” είναι απίστευτο. “Μανχάταν στο Χαλάνδρι” για συγκρότημα τετραωροφων κτιρίων. Μα θα μου πείς έχει σημασία; Ε, ναι, σαν ειδικός, έστω και ερασιτέχνης (δεν είμαι αρχιτέκτωνας), καταγραφέας και μελετητής των ψηλών κτιρίων, μπορώ να πω ότι συμφωνώ ΑΠΟΛΥΤΑ με την προσέγγιση του Φώτη σχετικά με την προέλευση της ιδεοληψίας αυτής. Και χάιρομαι ότι το σχετικό έργο μου και τις απόψεις μου τις πρόσεξαν ΜΟΝΟ άτομα του φιλελεύθερου χώρου, και δημοσίευσαν μέρος του αλλού.

    Παιδιά, χώρος για συζητήσεις υπάρχει. Το θέμα είναι ένα και εγώ προσωπικά ανεξάρτητα από το εάν θα συμμετάσχω (ως ώρας είμαι στο ψυχανέμισμα) έχω να πω τα εξής:

    -Είναι ή δεν είναι πανθομολογούμενο ότι “δεν πάει άλλο”;

    -Είναι ή δεν είναι πανθομολογούμενο ότι ο Καραμανλής όχι μόνο δεν έχει κάνει ΤΙΠΟΤΑ ουσιαστικά έως ώρας παρά την μεγάλη ανοχή που δείχνει “ο λαός”, η οποία μπορεί να παρομοιαστεί μόνο με τις μέρες της δεκαετίας του 80. Δηλαδή πότε υποθέτουμε ότι θα ενεργήσει ο Καραμανλής; Το… 2010;

    -Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι η Αθήνα μοιάζει με μεσανατολική πόλη, απλά πλουτισμένη με μετρό και δυο αυτοκινητοδρόμους και καποια στάδια που οικυβερνωντες δεν ξέρουν, δεν φτάνει μυαλό τους να σκεφτούν τι να τα κάνουν, ενώ την ίδια ώρα αλλάζουν όψη όχι το Παρίσι ή το Λονδίνο, αλλά η Κωνσταντινούπολη, η Πράγα, η Μπρατισλάβα και τα… Τίρανα; Γιατι η ενεργητικότητα των δικών μας κατοίκων αντί να αγκαλίαζουν αστικά οράματα εξαντλείται στο να χαμηλώσουν, να σταματήσουν, να κοντύνουν και να ματαιώσουν; Που είναι η εθνική αξιοπρέπεια όταν αφήνουμε πρώην πόλεις-ερείπια να μας προσπερνάνε και μας αρκεί (άλμα τεράστιο σε σχέση με το χτές δεν λέω, αλλά και πάλι…) ένα λέιτουργικό άλλά άχρωμο αεροδρόμιο, μια Αττική οδός και κάποια χιλιόμετρα μέσων σταθερής τροχιάς; Αυτό ήταν όλο;

    -Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει όραμα, ότι ευνοούνται οι επιτήδιοι επιχειρηματίες και όχι οι στρατηγικά και -ναι- ας τολμησουμε να το πούμε- ηθικά σκεπτόμενοι; Είναι ή δεν είναι αλήθεια ότι μας την έχουν στημένη όπου ή θα δουλέψεις σε ένα πολύ περιορισμένο καικακοπληρωτή ιδιωτικό τομέα, ή στο δημόσιο σε συνθήκες σοβιετίας του 50, ή εάν πας να ανοίξεις δική σου επιχείρηση για να γλυτώσεις την ανεργία ή την κσκοπληρβωμή την π…..σες με τα 67465364 πιστοποιητικά, τις συνάφειες την εχθρότητα των αφιονισμένων πραιτωριανών της πρότερης κατάστασης.

    …και ο κατάλογος δεν έχει τέλος…

    Λοιπόν παιδιά, εάν όπως το συνηθίζουμε όλοι οι Ελληνες, παρασύρεστε από την τάση διαφωνίας και της αντιλογίας, απλά θέστε το ερώτημα στους εαυτούς σας: Είστε συχαριστημένοι από αυτό που βλέπετε, ζείτε και βιώνετε γύρω σας; το φανταζόσασταν ποτέ το 1990 ή το 1996, δέκα χρόνια πρίν, ότι το 2006 θα συζητούσαμε ακόμα για αλλαγές στο ασφαλιστικό, στην παιδέια, για περιορισμό του δημόσιου τομέα, για καταλήψεις, για εμβληματικά κτίρια στις νέες αναπτυσσόμενες περιοχές των Αθηνών. Μα καλά το 1986, και το 1996 αλλά τα ίδια και τα ίδια το 2006 γαμώ το κέρατο μου;

    Και συγνώμη για τα γαλλικά (και αν θίγονται οι διαχειριστές παρακαλώ να σβήσουν την επίμαχη φράση) αλλά το ερώτημα δεν είναι τι θα΄γίνει με τα ναρκωτικά, την Αγγλική γλώσσα ή την τρίχα της ουράς του γαϊδάρου, αλλά αν μας αρέσει αυτό που βλέπουμε γύρω μας. Από εκεί και πέρα, όλα τα επιμέρους θέματα συζητιούνται, πάντα στα πλαίσια της ιδεολογικής πλατφόρμας που υπονοεί η διακύρηξη (εννοείται πχ ότι ο δημόσιος τομέας θέλει “ψαλίδισμα”. Το πως και τι, το συζητουμε έστω και ακαδημαϊκά).

    Αυτά…

  6. Φωτη εχω ζησει σε δυο ευρωπαικες χωρες μεχρις στιγμης, Ελβετια και Αυστρια (στην οποια ζω). Λοιπον αυτες οι δυο χωρες ειναι σαν να εχουν κανει αποβαση οι Αμερικανοι. Υπαρχουν διεθνεις υπηρεσιες ΟΗΕ, Ατομικης Ενεργειας κλπ κλπ. Λοιπον σε χωρες σαν αυτες ουτε που το εχουν σκεφτει να κανουν αυτο που λες (λεει η ΦΣ), εδω θα πρωτοτυπησουμε. Υπαρχει μεταφραστικη υπηρεσια, δικηγορικα γραφεια τα οποια κανουν την δουλεια σε καθε ενδιαφερομενο. Με δε την συμβαση της Χαγης καθε εγγραφο μπορει να επικυρωθει στην γλωσσα του χωρις μεταφραση (apostil-notarization). Αντιθετα οι χωρες προστατευουν τις τοπικες γλωσσες, τις ενθαρρυνουν και σε καποιες περιπτωσεις (Ελβετια) επικρατει και γλωσσικος εθνικισμος. Αντι για ανεργια και ακριβεια η ΦΣ μιλαει για την καθιερωση της αγγλικς αυτο με φοβιζει στο εγχειρημα. Πολιτικη αξιων βερσους πολιτικης αναγκων που εχει αναγκη η χωρα

  7. Moυ κάνει εντύπωση ότι από μια διακήρυξη που στηρίζει το αίτημα αποσυρσης του κράτους από κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα, την πλήρη και οριστική απογραφειοκρατικοποίηση της χώρας, την ενίσχυση της ελεύθερης αγοράς , τον επαναπροσδιορισμό του Δικαίου του Ανταγωνισμού, την ενίσχυση των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών ορισμένοι εμμένουν σε λεπτομέρειες όπως τον νομικό χαρακτήρα που θα πάρει η διευρυνση της χρήσης των αγγλικών.

    Θλιβερό…

  8. Νίκο, συγνώμη, αλλά η Ελβετία έχει τρεις αν δεν κάνω λάθος επίσημες γλώσσες, τη Γαλλική, τη Γερμανική, και την Ιταλική, και οι περισσότεροι μιλούν και Αγγλικά. Τι συγκρίνεις τώρα με την Ελλάδα?

  9. σχετικά με την εμμονή για την γλώσσα ίσως να έχουμε επηρεαστεί από τον στίχο του Ελύτη μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδίες του Όμήρου ο οποίο στίχος βέβαια μπορεί να αλλάξει λίγο και να γίνει μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στην διακήρυξη της ΦΣ

  10. […] Αν και προσωπικά διαφωνώ ριζικά με πολλές από τις θέσεις τους, ο Κόκκορας έχει σήμερα ένα άρθρο στο Roosters περί της Φιλελεύθερης Συμμαχίας που είπα να λινκάρω. Ουσιαστικά ένα FAQ, εξηγεί κυρίως μερικά θέματα με το τι ακριβώς περιμένουν να πετύχουν από την όλη προσπάθεια. Ό,τι γνώμη και να έχει κανείς για την τοποθέτηση του κόμματος, η προσπάθεια είναι πραγματικά αξιόλογη. Μπορεί να χρειαζόμαστε πάντα σχεδόν ρεαλιστές στην εξουσία, αλλά χωρίς μερικούς οραματιστές στο σύστημα, ο πολιτικός διάλογος προχωράει συχνά απελπιστικά αργά. […]

  11. Κοιταξε δεν ειναι μονο το θεμα της γλωσσας, αλλα πιανομαι απο αυτο διοτι οι αντιπαλοι θα πιαστουν απο αυτο (ξεκαθαριζω πως ειμαι υπερ ενος φιλελευθερου κομματος αρκει να προτεινει πολιτικη). Γενικα η διακυρηξη φλυαρει εκει που πρεπει και ειναι φειδωλη εκει που δεν πρεπει. Οταν λες πχ για κεφαλαιοποιητικο συστημα ασφαλισης οκ και γω μαζι σας στην θεωρια. Στην πραξη? Εχετε αναλογιστικες μελετες εχετε κανει κοστολογηση της μεταβασης. Το να λες απλα θελω κεφαλαιοποιητικο και μετα να μου αραδιαζεις αντιμαρικανισμο και αντισιωνισμο και καπακι αγγλικη ως επισημη που δεν ισχυει σε καμμια χωρα μου δημιουργει ευλογα ερωτηματικα. Οταν θα μας ρωτησουν ποιες οι αποψειες μας ως ΦΣ θα πουμε δεν εχουμε αναλογιστικη μελετη για το ασφαλιστικο (οπως κανενα κομμα και ολα ειναι ερασιτεχνικα στο ασφαλιστικο) αλλα εχουμε μια υπερ μετα μοντερνα αποψη για γαμο ομοφυλοφιλων και αγγλικης γλωσσας.
    Ειναι ζητημα πολιτικης τακτικης με λιγα λογια.

    Κωστα η Ελβετια εχει 4 γλωσσες και καμποσες διαλεκτους. Μιλουν αγγλικα μονο στις μεγαλες πολεις και στα πολυ τουσριστικα χωρια. Gstaadt, Zermatt, Saint Moritz, Zurich, Geneve κλπ. Στα χωρια και δη στα Γερμανοφωνα καντονια δεν ακους ουτε γιες. Το 1974 το διγλωσσο καντονι της Βερνης διασπαστηκε σε Γαλλοφωνο και Γερμανοφωνο και το Γαλλοφωνο υστερα προσχωρησε στην ομοσπονδια να δεις εκει τρελα με τις γλωσσες και τον τοπικισμο. Επι πλεον η Ελβετια ηταν το δευτερο κρατις μετα την Ναζιστικη Γερμανια το οποιο εφαρμοσε κρατικες πολιτικες ευγονικης του πληθυσμου της.

  12. Για το θεμα της γλωσσας επειδη ειμαι παθων διοτι ζω σε μια χωρα της οποιας την γλωσσα δεν μιλαω και θα επρεπε να ειμαι βασιλικοτερος του βασιλεως στο θεμα των αγγλικων. Θεωρω την γλωσσα βασικο στοιχειο παιδειας και αισθητικης ενος ανθρωπου. Και με ενδιαφερει πολυ ως πολιτικη προταση το αιτημα για την επισημοποιηση μιας ξενης γλωσσας. Το θεωρω αποικιακο και προσβλητικο δεν ισχυει επαναλαμβανω σε καμμια χωρα της Ευρωπης που εχουν πολυ πιο εντονο ζητημα οχι μονο μεταναστευσης αλλα και πρακτικο λογω της υπαρξης διεθνων οργανισμων κτλ. Αντι να διχαζουμε τον κοσμο με επισημες και ημιεπισημες γιατι δεν λεμε απλα πως στοχος του Ελληνικου σχολειου θα ειναι να μαθαινει τουλαχιστον δυο ξενες γλωσσες στους μαθητες?

  13. I agree with G Maloykos’ last paragraph.
    It is to be expected that NOT all aspects of the initial decleration would reach an absolute consensus. But having faith on this [generic] liberal mainframe is a good first step to form the basis of a constructive debate.

  14. Το 2001 στο Βερολίνο είδα απλούς ανθρώπους να έχουν κρεμασμένες σημαίες στα μπαλκόνια τους εις ένδειξη πένθους. Αν κάποιος Έλληνας το έκανε αυτό θα είχε αυτοκίνητο την επόμενη μέρα; Μάλλον όχι.
    Επίσης να θυμίσω στον κο Γεωργόπουλο ότι η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα στην οποία δεν έγινε καμία μαζική εκδήλωση συμπαράστασης για τα θύματα της 11/9. Εξακολουθείτε να πιστεύετε ότι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι είναι ακόμη πιο αντιαμερικανοί; Στη δε Ελβετία ζουν πολλοί Εβραίοι ,τι εντύπωση έχετε σχηματίσει, τους φτύνουν στο δρόμο, τους βάζουν να κάθονται στα πίσω καθίσματα του λεωφορείου; Άλλο αν οι ΕΛβετοί θα ήθελαν να μην έχουν τόσους πολλούς μετανάστες.
    Συμφωνώ με τον κο Περλικό ότι πρωτεύουσα σημασία έχει η ουσιαστική ύπαρξη ενός φορέα που θα λειτουργεί σαν σημείο αναφοράς για όσους εκφράζονται από το φιλελευθερισμό, παρά οι σταυροί.

  15. Η … καθυστερημένη Αναγέννηση της Ελλάδος.

    Η Αναγέννηση στην Ευρώπη διήρκησε μεταξύ 14ου και 16ου αιώνα. Η πρόοδος σε επιστήμες και τέχνες ήταν δραματική κατά τη διάρκεια αυτών των αιώνων. Μία ξενάγηση σε οποιοδήποτε Μουσείο Τεχνολογίας της Ευρώπης (π.χ. Μουσείο Τεχνολογίας του Μιλάνου) μπορεί να σας πείσει. Εκεί θα αντιληφθεί κανείς το πόσο καθυστερημένη υπήρξε η χώρα μας σε όλους τους τομείς.
    Η χώρα μας καθόλη αυτή τη διάρκεια της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης ήταν υπό το ζυγό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κανένα από αυτά τα Ευρωπαϊκά επιτεύγματα δεν γνώριζαν οι ραγιάδες. Από τη δημιουργία του πρώτου Ελληνικού Συντάγματος το 1822 (Σύνταγμα της Επιδαύρου), ουσιαστικά η χώρα μας δεν έχει γευθεί ακόμη αυτή την περίοδο της Αναγέννησης. Έκτοτε, οι συνεχόμενοι πόλεμοι της πατρίδας μας (πόλεμος του 1897, Α’ και Β’ Βαλκανικός, Α’ και Β’ Παγκόσμιος, η Μικρασιατική Καταστροφή, ο εμφύλιος πόλεμος, οι δικτατορίες) δεν της έδωσαν τη δυνατότητα να αντιληφθεί τις δραματικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί κατά τη διάρκεια αυτών των αιώνων στις υπόλοιπες Ευρωπαϊκές χώρες. Οι αλλαγές αυτές στην Αναγέννηση δεν έγιναν από τη μία μέρα στην άλλη. Υπήρξαν πολλές συγκρούσεις μεταξύ διαφορετικών πρακτικών και αντιλήψεων. Αντιλήψεων οπισοδρομικών και μεσαιωνικών που ήθελαν να κρατήσουν το Ευρωπαϊκό πνεύμα δέσμιο και ανελεύθερο.
    Η χώρα μας και κυρίως οι νέοι της, χρειάζονται την ελπίδα ότι κάποτε αυτή η Αναγέννηση θα έρθει και στη χώρα μας. Αναγέννηση φιλελεύθερη, Ευρωπαϊκή, πολιτική, ιδεολογική, επιστημονική, οικονομική και πολιτιστική.
    Είμαστε νέοι. Θέλουμε τον κόσμο και τον θέλουμε ΤΩΡΑ.

  16. To “Αναγέννηση” μου αρέσει περισσότερο από το “Συμμαχία”! lol

    Βέβαια, οι κακοπροαίρετες ειρωνίες τότε θα αναφέρονταν στους “αναγεννημένους χριστιανούς” κτλ (όποιος θέλει να διαφωνήσει μπορεί να πιαστεί από οπουδήποτε).

    Νίκο Γ., με ρώτησες αρχικά αν η καθιέρωση της αγγλικής ως δεύτερης γλώσσας εξυπηρετεί τον φιλελευθερισμό. Σου έδειξα μια οπτική που μάλλον τον εξυπηρετεί. Επανέρχεσαι υποστηρίζοντας τον γλωσσικό εθνικισμό των Ελβετών, παρότι παραδέχεσαι ότι σου δημιουργούσε δυσκολίες, σε διαχώριζε και σου έδινε λιγότερες δυνατότητες πρόσβασης. Αυτό εξυπηρετεί τον φιλελευθερισμό; Ή μήπως ο φιλελευθερισμός είναι ζήτημα “εθνικής υπερηφάνειας” (ή οποιουδήποτε άλλου συμφέροντος οποιουδήποτε συνόλου επί των ελευθεριών και των δικαιωμάτων του ατόμου);

  17. Συγχαρητήρια για την προσπάθεια κ.Περλικέ!!Η άποψή σας είναι
    σαφής και καθαρή.Οσο για τη διακήρυξη,μόλις τη διάβασα ένιωσα
    να βλέπω στην οθόνη μου συγκεντρωμένα όλα όσα ήταν σκόρπια μέσα
    στο μυαλό μου ως ιδέες.Αποπνέει ελπίδα.Δεν μπορώ παρά να την υπογράψω,βοηθώντας στην υλοποίηση αυτής τηςιδέας,ανεξάρτητα από την απόφαση για περισσότερο ή λιγότερο έντονη συμμετοχή μου στη συνέχεια.Όσο για την καθιέρωση της αγγλικής που συζητούν οι
    φίλοι παραπάνω,πιστεύω πως ακόμη κι αν δε γίνει νομικά,θα γίνει
    άτυπα,καθώς υπαγορεύεται από τις σύγχρονες εξελίξεις,την
    παγκοσμιοποίση και την ανάγκη άμεσης,διακρατικής επικοινωνίας.

  18. Τον όρο “Αναγέννηση” τον χρησιμοποίησα απλά για να υποδείξω την ανάγκη που υπάρχει σήμερα να βγούμε από τον σημερινό πολιτικό, ιδεολογικό, οικονομικό και πολιτιστικό βούρκο. Και ό,τι είναι να γίνει ας γίνει το δυνατό συντομότερο. Ο χρόνος περνά σε βάρος του εγχειρήματος της ΦΣ. Δεν γνωρίζω αν η παρούσα συγκυρία επαναληφθεί σύντομα. Δικαιολογίες για περαιτέρω καθυστερήσεις δεν υπάρχουν. Ως μηχανικός, και αρκετές φορές αποφασίζων σε σημαντικά θέματα, μου αρέσει να καταλήγω σε συμπεράσματα και να λαμβάνω αποφάσεις σύντομα χωρίς προστριβές. (Βέβαια, όπως έγραφε και ένα σύνθημα σε έναν τοίχο κάπου στις ΗΠΑ: “Save the world. Kill all enginers”. Μάλλον οικονομολόγος θα το έγραψε….)
    Στην πολιτική, όταν ο χρόνος πιέζει, πρέπει κάποια στιγμή να λαμβάνονται αποφάσεις και οι συζητήσεις να έχουν χρονικά όρια. Προσωπικά δεν συμφωνώ και εγώ σε ορισμένα σημεία της Διακήρυξης του κόμματος της ΦΣ. Αλλά, μη ξεχνάμε ότι η πολιτική δεν είναι ένα tailor made προϊόν στις ανάγκες του καθενός. Και συμβιβασμοί απαιτούνται και υποχωρήσεις θα γίνουν και κόντρες θα πραγματοποιηθούν ώστε να επιτευχθεί η βέλτιστη λύση (βγήκε ο μηχανικός από μέσα μου !!!). Η ουσία είναι όμως ότι για να γίνουν αυτά πρέπει κάποιος να βρίσκεται εντός και όχι εκτός και επί ταυτά και απλά να κρίνει αποφάσεις άλλων αποφεύγοντας συνέχεια την ανάληψη οποιασδήποτε πολιτικής ευθύνης. Και αυτή η ευκαιρία πρέπει να δοθεί στο Ελληνικό λαό: να αναλάβει τις πολιτικές ευθύνες του απέναντι στις επερχόμενες γενιές.

    Επίσης, θαρρώ ότι το θέμα της χρήσης δεύτερης επίσημης γλώσσας είναι σημαντικό, αλλά, έχει πολυσυζητηθεί…

  19. Δε μου αρέσει να τα φορτώνουμε όλα στο παρελθόν. Βέβαια τα γεγονότα που περιέγραψε ο κύριο Καμενόπουλος όντως συνέβησαν και είχαν τον αντίκτυπο που περίεγραψε. Ας δούμε όμως τι συνέβη μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο: Εμφύλιος αντί για προσπάθεια για ομοψυχία και ανασύνταξη, μετά τα πέτρινα χρόνια της δημοκρατίας , φυσικό επακόλουθο των οποίων ήταν η επταετία , πολιτειακό και φτάσαμε στο 75. Μετά τι έγινε; Μήπως και από τότε μέχρι σήμερα εξωτερικοί παράγοντες δε μας αφήνουν να αναγεννηθούμε; Πότε δηλαδή θα πιάσουμε το τρένο;
    Μόνοι μας βγάζουμε τα μάτια μας από το 45 και πέρα , μόνοι μας κάναμε τον εμφύλιο, μόνοι μας χωριστήκαμε σε στρατόπεδα , περιθωριοποιήσαμε τον αριστερό πληθυσμό , με τη μεταπολίτευση πήγαμε όλοι μαζί σαν εκκρεμές τέρμα αριστερά και τώρα το εκκρεμές αυτό της ακρότητας θα κινηθεί προς τα πού; Θα σταθεί ποτέ στο μέσο ; Γιατί καμία νεότερη κυβέρνηση δεν είχε συγκεκριμένη στρατηγική; Και όταν είχε γιατί δεν την άφησε κανείς να την ολοκληρώσει; Ποιος επέτρεψε σε αυτούς τους μηχανισμούς να ριζώσουν τόσο βαθιά αν όχι εμείς; Είναι η διαφθορά και το βόλεμα προνόμιο των ισχυρών ή έχει εισχωρήσει και στο DNA του τελευταίου πολίτη; Και μη μου πείτε ότι φταίνε για αυτό πάλι οι Τούρκοι/Άγγλοι/Αμερικάνοι/Ρώσοι/Εβραίοι ή δεν ξέρω και εγώ ποιος άλλος γιατί θα το θεωρούσα τουλάχιστο μικροψυχία.

  20. Καλά, σε τελική ανάλυση, κύλισε ο τζέτζερης και βρηκε το καπάκι, τι να λέμε τώρα…

  21. Το δικό μου συμπέρασμα από την παραπάνω συζήτηση είναι:

    – Η αναφορά στην Αγγλική γλώσσα μάλλον θα ήταν καλύτερα να αφαιρεθεί. Όχι μόνο γιατί δεν είναι εντελώς σαφές ότι είναι ένα φιλελεύθερο μέτρο (το κράτος ουσιαστικά μας λέει τι γλώσσα να μιλάμε?) αλλά και γιατί προφανώς αποπροσανατολίζει από τις υπόλοιπες, σημαντικότερες πολιτικές.

    – Συμφωνώ ότι χρειάζεται να ξεκαθαρίσει εάν η ΦΣ είναι κόμμα ή λέσχη. Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, ένα κόμμα θέλει συγκεκριμένες πολιτικές, μετρήσιμες προτάσεις, ρεαλιστικές απόψεις ακόμα και εάν είναι μερικές φορές λίγο μακριά από το φιλελεύθερο ιδανικό. Μια λέσχη (λίγο πολύ σαν το erooster εδώ) μπορεί να είναι πολύ πιο ριζοσπαστική, λιγότερο συγκεκριμένη κτλ. Μια μέση λύση είναι να γίνει ένα φιλελευθερο think tank, το οποίο δεν χρειάζεται να αγωνιά να γίνει πολιτικά αρεστό αλλά ωστόσο ο ρόλος του πρέπει να είναι να προτείνει συγκεκριμένες και ρεαλιστικές πολιτικές, όχι θεωριτικές αναζητήσεις.

    – Πολλοί από εμάς είναι λίγο υπερβολικοί στις απαιτήσεις μας: μερικοί συμπολίτες μας αποφάσισαν να σηκωθούν από τον καναπέ και να προσπαθήσουν να κάνουν κάτι μέσω της ΦΣ και εμείς τους κατηγορούμε που δεν έχουν κάνει …αναλογιστικές μελέτες για το ασφαλιστικό! Εδώ πήρε 1 χρόνο τους ειδικούς από την Αγγλία και εμείς περιμένουμε μια κίνηση πολιτών να κάνει τέτοια έρευνα στην ιδριτική της διακύρηξη?

    – Είναι πολύ απογοητευτικό που ακόμα και -υποθέτω- φιλελεύθεροι συμπολίτες μας θεωρούν προτάσεις όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα για τους ομοφυλόφυλους >. Σχεδόν όλη η Ευρώπη (ακόμα και η καθολική Ισπανία, η Ιταλία μάλλον δεν θα αργήσει) έχουν θεσπίσει γάμους ή σύμφωνα συμβίωσης για τους ομοφυλόφυλους, και σε εμάς, ευρωπαική χώρα υποτίθεται, είναι κακό ακόμα και να το προτείνουμε?

    Και το θέμα εδώ δεν είναι μόνο οι ομοφυλόφυλοι (αν και περίπου 10% του πληθυσμού), είναι η παντελής έλλειψη ενδιαφέροντος στην Ελλάδα για θέματα ανθρώπινων δικαιωμάτων καθώς και άλλων φιλελευθερων ιδεών. Όλοι ξεσηκώνονται για 105 ευρώ επίδομα αλλά με το που αναφέρει κάποιος “Ανθρώπινα Δικαιώματα”, όλοι νομίζουν ότι είναι στον πλανήτη του σε στυλ “τα καημένα τα μυρμηγκάκια”. Το ίδιο για τους ομοφυλόφυλος (10% του πληθυσμού), τους μετανάστες, τις μειονότητες, τους Εβραίους, τους Αμερικάνους και δεν συμμαζεύεται.

    Καλό είναι να είμαστε ρεαλιστές και συμφωνώ ότι δεν πρέπει να πιέζουμε υπερβολικά μια κοινωνία να αποδεκτεί θέσεις που δεν είναι ακόμα έτοιμη γιατί συχνά έχει το αντίθετο αποτέλεσμα. Αλλά τι διάολο φιλελεύθεροι είμαστε εάν δεν υπερασπιστούμε τα ανθρώπινα δικαιώματα?

  22. …και πότε αυτή η ερμη η κοινωνία θα είναι “έτοιμη” βρε Αλκη μου; Είμουνα νιός και γέρασα…

  23. Φώτη, θα ήθελα από εσάς που συντάξατε τη διακύρυξη μία μόνο διευκρίνιση, καθότι συμφωνώ με το 90% των όσων γράφονται.
    Η υπογραφή μας / συμφωνία με τη διακήρυξη σημαίνει ότι τα θέματα που αναφέρονται σε αυτήν έχουν κλείσει; Ότι – για να το πω χοντροκομένα – είναι αδιαπραγμάτευτα και καλούμαστε όλοι εμείς απλώς “να το βουλώσουμε” και να βάλουμε την υπογραφή μας;
    Ή, αντιθέτως, σημαίνει ότι την αποδεχόμαστε ως ένα πλαίσιο / μία βάση για τη συνέχεια;

    Αν είναι το δεύτερο, όπως βγαίνει από το κείμενό σου, νομίζω ότι θα έπρεπε να αναρτηθεί μια διευκρινιστική δήλωση / σχόλιο στο http://www.greekliberals.net καθότι στην τελευταία σελίδα της Διακήρυξης και στην Επιστολή δεν είναι σαφές αυτό.

    Κανείς μας δεν θέλει να βάζει την υπογραφή του αψήφιστα κάπου.

    Υ.Γ. Παράδειγμα: Για το θέμα της Αγγλικής, ενώ παλαιότερα ήμουν υπέρ αυτής της θέσης τώρα τη θεωρώ λαθεμένη γιατί
    α) στην καλύτερη περίπτωση θα οδηγήσει σε αύξηση του γραφειοκρατικού φόρτου,
    β) είναι ανεφάρμοστη (ποιος θα συντάσσει τα έγγραφα στα Αγγλικά; Το 50% των υπαλλήλων που έχουν βγάλει το Δημοτικό – Γυμνάσιο ή το 10% των Μεταπτυχιακών-Διδακτορικών που αντί να κάνουν δουλειά θα μεταβληθούν σε μεταφραστές…;)
    γ) Προτάσσει το μέσο αντί για το σκοπό. Υποθέτω ότι κάπου αποσκοπεί αυτή η πρόταση. Στο να έχουν όλοι οι Έλληνες δυνατότητα πρόσβασης στην παγκόσμια γνώση και καλύτερα προσόντα για εργασία στο διεθνές περιβάλλον. Σωστός ο σκοπός αλλά μπορεί να επιτευχθεί με άλλα πιο ουσιαστικά και επεξεργασμένα μέσα…

  24. Κατα την αποψη μου, αν καποιος δεν εχει αναλογιστικες μελετες δεν προτεινει για ασφαλιστικο. Δεν ειναι παιξε γελασε να λες θελω καταργηση του σημερινου συστηματος. Η βγαινουν τα νουμερα η δεν βγαινουν . Καλυτερα να λεει αναμορφωση του συστηματος επι το δικαιωτερον και αποτελεσματικοτερον παρα βαρυγδουπες φρασεις που δε στηριζονται σε δεδομενα

  25. Η αναλογιστική μελέτη της επιτροπής Σοφών θα εκδοθεί όπως άκουσα το Σεπτέμβρη. Αυτό δεν εμποδίζει στελέχη της να προτείνουν στην κυβέρνηση μεταρρυθμίσεις όπως έγινε σαφές τις τελευταίες μερες

  26. Άλκη, 1) Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς. Σήμερα το κράτος σου λέει ότι πρέπει να μιλάς με το ζόρι ελληνικά αν θέλεις να συναλλαχθείς μαζί του. Εμείς λέμε με δύο γλώσσες ο κάθε άνθρωπος που χρειάζεται να συναλλαχθεί με το ελληνικό κράτος θα έχει το δικαίωμα μια επιλογής. Εκτός αν φιλελεύθερισμός στην Ελλάδα σημαίνει ότι πρέπει να υποχρεώσουμε ανθρώπους που δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να χρησιμοποιήσουν ελληνικά, να το κάνουν με το ζόρι. 2)Το think tank δεν ειναι καμία μέση λύση. Αυτά που αναφέρεις είναι διαφορετικά πράγματα, που χρειάζονται διαφορετικούς ανθρώπους και έχουν διαφορετικούς στόχους. Ένα think tank, για να είναι στοιχειωδώς σοβαρό, χρειάζεται ειδικούς και καταξιωμένους επιστήμονες, όχι απλά προβληματισμένους πολίτες. Αυτό που είμαστε εμείς, δηλαδή απλοί πολίτες, μας οδηγεί στην επιλογή του πολιτικού φορέα. 3) Σου δίνουμε κάπου την αίσθηση ότι δεν υπερασπιζόμαστε τα ανθρώπινα δικαίωματα;

    Νίκο Μ., προφανώς αν κάτι που προτείνουμε συναντήσει την διαφωνία των περισσότερων μελών και καταψηφιστεί στις διαδικασίες που θα ακολουθήσουν (εσωκομματικός διάλογος, συνέδριο κτλ) τότε δεν θα μπει στο πρόγραμμα του κόμματος. Για την γλώσσα το βλέπεις μάλλον ανάποδα. Περισσότερο από το να έχουν οι Έλληνες πρόσβαση στο εξωτερικό, σκοπό έχει να κάνει την Ελλάδα πιο ανοιχτή και πιο προσβάσιμη στους ξένους.

  27. Αγαπητε Φωτη με καλυπτει το πρωτο σκελος. Οσον αφορα την γλωσσα ας το ληξουμε γιατι εχει κουραστει και ο κοσμος. Αν καποιος θελει να εχει προσβαση σε ελληνικη νομοθεσια και δεν μπορει να μιλησει την γλωσσα εχει τρεις επιλογες. Να παει στην χωρα του, να μαθει ελληνικα η να βαλει νομικο συμβουλο. Μια επενδυση μερικων εκατομμυριεων ευρω μπορει να αντεξει 2000-3000 ευρω δικηγορικων εξοδων για την γλωσσα. Αυτο που σου λεω ειναι οτι χωρες με αμμεσες ξενες επενδυσεις πηραν επενδυσεις οχι γιατι εχουν επισημη δευτερη γλωσσα την αγγλικη (ποσσα μελη της κοινοπολιτειας ειναι ακομα τριτοκοσμικοι) αλλα επειδη εχουν οικονομικα πλεονεκτημαυτα

  28. Την θέση του Γιώργου Μπούρχα στην προσωρινή επιτροπή μας, έχει πάρει ο γνωστός δημοσιογράφος Αθανάσιος Παπανδρόπουλος.

  29. Φώτη,
    για το θέμα των Αγγλικών με καλύπτει ο Νικος Γεωργιόπουλος λοιπόν ας μην το κουράσουμε άλλο.

    Για τα ανθρώπινα δικαιώματα, δεν αναφερόμουν σε εσάς – κάθε άλλο. Αναφερόμουν σε ορισμένα σχόλια εδώ από άλλους αναγνώστες που ειρωνεύτηκαν ορισμένα από τα θετικά μέτρα που προτείνετε στο μανιφέστο σας.

    Για το think tank vs κόμμα, το σχόλιο μου είναι το ίδιο με αυτό μερικών άλλων αναγνωστών εδώ: Μια ιδρυτική διακύρηξη κόμματος θα ήταν καλύτερα να μην είναι τόσο συγκεκριμένη και περιοριστική. Ένα κόμμα, δυστιχώς ίσως, πρέπει να κάνει πολιτική, ιδίως εάν δεν θέλουμε να παραμείνει μια ακόμη περιθωριακή ομάδα. Και πολιτική σημαίνει ευελιξία, υποχωρήσεις, καθώς και γενικολογίες και ευχολογίες μερικές φορές. Το γεγονός ότι ακόμα και οι κατα βάση φιλελεύθεροι αναγνώστες αυτού του φόρουμ ήταν τόσο επιφυλακτικοί με πολλά από τα σημεία του μανιφέστου, είναι άλλωστε ενδεικτικό ότι κάτι δεν πάει καλά.

    Από την άλλη φαντάζομαι ότι πολλοί από εσάς/εμάς θέλουμε ένα νέο κόμμα για να αποφύγουμε ακριβώς αυτά τα ψέματα και γενικολογίες των υπαρχόντων κομμάτων αλλά εάν δεν έχουμε λίγο ρεαλισμό δεν γίνεται τίποτα. Πρέπει να βρεθεί μια μέση λύση και δεν υποστηρίζω ότι εγώ γνωρίζω που ακριβώς είναι αυτή η πολυπόθητη χρυσή τομή.

    Θα είχε ενδιαφέρον να δεί κανείς πως κόμματα τύπου Greens στην Γερμανία εμφανίστικαν και παγιώθηκαν στο πολιτικό σκηνικό εκεί. Γιατί, παρά τις όποιες ιδεολογικές διαφορές των φιλελευθέρων με τους Greens (και τις πολλές ομοιότητες σε θέματα κοινωνικού φιλελευθερισμού), οι Greens είναι εν τέλη ένα κόμμα αρχών που ωστόσο μπόρεσε να γίνει σχετικά μαζικό κόμμα και εν τέλη και κόμμα εξουσίας, χωρίς να εξευτελίσει εντελώς τις αρχές του.

    Υποψιάζομαι ότι αυτό που χρειάζεται είναι και μια (ή παραπάνω) χαρισματικές προσωπικότητες. Αυτό είναι πχ. αυτό που δεν είχε ο Στ. Μάνος, τον οποίο εκτιμώ πάρα πολύ. Τώρα που την βρίσκουμε αυτή την φιλελεύθερη χαρισματική προσωπικότητα, είναι ένα καλό ερώτημα. Με λίγη τύχη ίσως να είναι ήδη ένα από τα μέλη της Φιλελεύθερης Συμμαχίας!

    Καλή τύχη παιδιά!

Σχολιαστε