Η γέφυρα, το φέρρυ, ο κλόουν, ο κωμικός, ο λαθρεπιβάτης και ο ταξιτζής
Αυγ 27th, 2006 | Μαρία Πανεζή| Κατηγορία: Τέχνες |
Email This Post
|
Print This Post
|
Η γέφυρα. Της γέφυρας το κάγκελο. Ήταν ωραία η γέφυρα. Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ είναι γιατί ο σοφός δείχνει το φεγγάρι και ο ηλίθιος κοιτάζει το δάχτυλο. Έχτισαν τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, που, δε λέω, εξυπηρετεί τόσο την Πάτρα όσο και τη Ναύπακτο, και ασφαλώς όλες τις μεταφορές από και προς την Πελοπόννησο και Ιταλία. Αλλά σε αντίθεση με τον Ισθμό της Κορίνθου, που έχει μια λογική, και είναι ασφαλές ως έργο (τα τελευταία εκατό χρόνια πιθανολογώ μόνο ερωτικές αυτοκτονίες είχαμε στην περιοχή), η γέφυρα αυτή δεν καταλαβαίνω σε ποιόν κατασκευαστικό παραλογισμό ανήκει. Πάρτε το είδηση, το Ελλαδιστάν είναι σεισμογενής χώρα. Περπατώντας πάνω στη γέφυρα (τη διέσχισα με τα πόδια αργά το απόγευμα, και ήταν εξαιρετική βόλτα), επειδή είμαι φύσει Κασσάνδρα, σκέφτηκα πως μια σεισμική δόνηση που τόσο απλόχερα προσφέρουν τα πολλαπλά κατάγματα του Πατραϊκού θα με μετέφερε αυτόματα στις τελευταίες μου στιγμές. Αντιλαμβάνομαι πως επειδή τα μποτιλιαρίσματα επάνω στη γέφυρα είναι όχι τόσο συχνά, οι απώλειες θα είναι λίγες σε ανθρώπινες ζωές στην περίπτωση ενός σεισμού. Αλλά γιατί να ξοδευτούν τόσα πολλά χρήματα σε κάτι που τόσο εύκολα μπορεί να σπάσει (δε λέω να βυθιστεί τελείως, but should that occur, I will shout “I told you so!”) αν το χτυπήσουν πάνω από έξι και μισό Ρίχτερ. Αυτά τα ρωμαντικά σκεφτόμουν καθώς διέσχιζα τη γέφυρα.
~
Το φέρρυ. Το Αντίρριο είναι περίεργο μέρος. Σα τις Βερμούδες. Ή τα Κολάν. Αντίρριο. Κάνει ρίμα με το κολλύριο και έχει κάτι από αντίρρηση. Εύκολη ονοματοδοσία σε αντικριστά μέρη. Το χ και το αντι-χ. Εύκολη ονοματοδοσία και φιλοσοφημένη. Ο αντίλαλος. Ο αντίχριστος. Το αντινετρίνο. Το αντι-εγώ. Πόση πρωτοτυπία σκέψης…Πως θα το βγάλουμε το δεύτερο παιδί; Αντί-Γιωργο. Το τελευταίο βιβλίο που διαβάζουμε, έχει προσφέρει απλόχερα εφιάλτες τις πρώτες πρωινές ώρες. Αυτό έχει σα συνέπεια να καταναλώνονται πολλές μονάδες σε ες εμ ες και από τις δύο μεριές του ποταμού. Όταν η υπαρξιακή θεώρηση δοθεί μέσα από παραδείγματα σεξουαλικής συμπεριφοράς που αναπαράγουν κλισέ μέσα στα οποία καμιά φορά πέφτεις κι εσύ, τότε οι μηδενιστικές τάσεις του συγγραφέα σε κυριεύουν και περνάς την κρίση των 30 σε ηλικία που δεν πρέπει. Τα ονόματα του Χουλμπέκ είναι προσεκτικά διαλεγμένα από τη βίβλο. Ο τρόμος έρχεται όταν τελικά αφομοιώσεις αυτά που λέει το βιβλίο, κοιταχτείς στον καθρέφτη όταν πεταχτείς ιδρωμένος στις πέντε τα χαράματα και αντιληφθείς ότι είσαι το πιο ρεαλιστικό εξώφυλλο ενός βιβλίου που ως τώρα έχει μόνο αλήθειες. Δυστυχώς, αλήθειες για εσένα. Οι άνθρωποι επιστρέφουν ως cyborgs και το εγώ εκφυλίζεται. Διατηρείται το υπερεγώ για λόγους αναγνωστικού ενδιαφέροντος. Αλλιώς θα διαβάζαμε σελίδες με νούμερα. Τώρα γιατί όλα αυτά προκαλούν εφιάλτες σε δύο ανθρώπους που κατοικούν σε διαφορετικές ηπείρους αλλά διαβάζουν ταυτόχρονα το ίδιο βιβλίο, είναι ένα μυστήριο.
~
Ο κλόουν. Προβληματίζομαι τελευταία για τα Νόμπελ (άκου να δεις τι μπορεί να πάθει ο άνθρωπος όταν περπατήσει στον ήλιο όταν η θερμοκρασία φτάσει 42 υπό σκιάν). Στον Μαρκές δώσανε. Στον Μπολ δώσανε. Στον Σω δώσανε. Γενικά παίζει το «δώσαμε…δώσαμε…». Η πολιτικά ορθή κίνηση θα ήταν κανένας Σαλμάν Ρασντί. Ή ο δικός μου αγαπημένος Παμούκ. Αλλά ένας νέος και φθονερός Καμύ; Ένας πολιτικά ανορθόδοξος που θέλει να αναλύσει την ανατομία του, ένας Γάλλος (αν θέλετε), να το πάρει; Γιατί να μην το πάρει; Ας το πάρει. Οι κλόουν είναι θλιβερά πλάσματα, και γι αυτό είναι πιο εύκολο να τους απονείμεις ένα βραβείο. Δεν θα μιλήσουν. Θα σε κοιτάξουν μονάχα με τα βαθιά μάτια τους, που υποπτεύεσαι ότι κρύβουν μια κάποια λύπη, ενώ στην πραγματικότητα η πιο σύντομη σκέψη που περνά πίσω από τις μπογιές είναι αν έχει ντολμάδες για βραδινό. Θα σε κοιτάξουν με ευγνωμοσύνη, κι εσύ δεν θα ξέρεις πως είναι μονάχα μπογιές. Τι κάνεις όμως για τον αυθάδη; Αυτόν που δεν θα κάτσει σε μια τάχα μου σιωπή και άρνηση του Σαρτρ, αλλά θα στα πει ως έχουν. Θα σου μιλήσει στα ίσια για ομαδικά όργια σε μια τελετή απονομής. Τι φρίκη, ε; (για όσους ανησυχούν, όχι, δεν έχω πιάσει δουλειά στη Σουηδία. Ακόμη.)
~
Ο κωμικός. Δεν γελάμε στην παντομίμα σας. Μονάχα καθόμαστε και απαντάμε, σε μια ησυχία που μοιάζει με ευτυχία. Μονάχα πρέπει τα χείλη να φωτίζονται, ώστε να ξεδιακρίνουμε τις λέξεις σας. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν στις ανθρώπινες σχέσεις θα διορθώνονταν πολλά όχι αν μιλούσαμε λιγότερο, μα αν δε μιλούσαμε καθόλου. Δεν είναι αστείο. Σκέφτομαι πως αν δεν άκουγα και δε μιλούσα θα κλεινόμουν σε ένα κόσμο ευτυχίας που μόνο θα διάβαζα και θα έγραφα χωρίς τις ανιαρές παρεμβολές της ανθρώπινης επικοινωνίας. Όμως η σκέψη αυτή με τρόμαξε, το να μην ακούω. Δεν θα άντεχα να στερηθώ τη μουσική. Πολύ απλά, η αλά Τούρκα Μότσαρτ, η απελπισία του Κοέν, το πάθος του Μπρελ, η ιδέα ότι ο Παγκανίνι έπαιξε στη Φρανκφούρτη το 1830, τα μουγκριτά του Σαββόπουλου ή το Καρναβάλι του Σούμαν είναι από μόνα τους λόγοι για να σε παρασύρουν μακριά από την ευεργεσία της σιωπής. Όχι μόνο. Είναι από μόνα τους επαρκής λόγος για να γεννηθείς.
~
Ο λαθρεπιβάτης. Στην επιστροφή από το Αντίρριο στο Ρίο αποφασίσαμε να πάρουμε το φέρρυ. Περπατώντας από τη γέφυρα προς την αποβάθρα βρέθηκα μπροστά σε ένα déjà vu. Η ευτυχία είναι κάτι απλό. Όπως το να γνωρίζεις ότι εάν σηκώσεις το τηλέφωνο, έχεις ένα σίγουρο αυτί να σε ακούσει. Περνώντας μια κρίση μετά τον τελευταίο Χουλμπεκιανό εφιάλτη, είχαμε πλέον συνέλθει, όλοι οι δύο (πλην της κουκουβάγιας, αλλά αυτό το περιμέναμε, ήταν τρίτη και καθόλου όλη). Αλλά θέλαμε να βεβαιωθούμε. Η αποβάθρα του φέρρυ στο Αντίρριο, και ο Τεό Αγγελόπουλος έδωσαν τη λύση μιας ιδανικής επικοινωνίας που έχει πάντα τον εγωισμό της επιβεβαίωσης, της περιοδικά επαναλαμβανόμενης επιβεβαίωσης μιας αλήθειας σαν αγκαλιά στις τρεις, με μισόκλειστα μάτια, όταν ο ένας δουλεύει πυρετωδώς και ο άλλος κοιμάται στην πολυθρόνα
-«είσαι εντάξει;»
-«ναι».
Τα παρακάτω ες εμ ες πήγαν και ήρθαν πάνω στο φέρρυ, στο μισό ταξίδι. Στο άλλο μισό άκουγα από ένα αυτοκίνητο ανάμεσα στα ψυγεία φορτηγά που πήραν το φέρρυ των εννιάμιση από Αντίρριο τον στίχο “No love, no glory” (προφανώς το ράδιο έπαιζε στη διαπασών με τα παράθυρα ορθάνοιχτα) μέσα σε έναν περίφημο αέρα που δεν κατάφερε να θολώσει τα φώτα (έβλεπα μάλλον μακριά, ως την Ηλεία ίσως). Τα μηνύματα είναι αυτούσια, αλογόκριτα, αλλά σχολιασμένα και όπως στάλθηκαν. Χωρίς εισαγωγές. Δεν υπάρχουν ποτέ.
-Ε: Αυτή τη στιγμή στο φέρρυ του Αντιρρίου, ένα σκηνικό σα ταινία του Αγγελόπουλου.
-G: How then? (το κλου, όπως λέει και ο χαριτωμένος εργοδότης μου, που αν ήξερε πως τον χαρακτηρίζω χαριτωμένο θα μου έκοβε το λαιμό με ένα ξυραφάκι, εδώ είναι η μορφή της ερώτησης. Σα να έχει κάτι άπληστο, η προσθήκη του “then”)
-Ε: Ένας έμπορος ξηρών καρπών. Νύχτα, αέρας, κίτρινα φώτα, μια μεγάλη ωραία γέφυρα δίπλα σα παραφωνία. Μεγάλα φορτηγά. Άδειο σκοτεινό φέρρυ. Παρακμή. Ούτε καν τουρίστες. Παρακμή. Σαν το τελευταίο φέρρυ στον κόσμο. Θάλασσα ελαφρά ταραγμένη. Παρακμή δίπλα στο κάστρο της Ναυπάκτου…
-G: Better than Angelopoulos!
-E: You should see how they park the big trucks in the boat! (με ακρίβεια εκατοστών μπήκαν τέσσερα φορτηγά μέσα στο φέρρυ, ενώ στοιχηματίζαμε πρώτον, ότι δεν θα χωρούσαν και όταν είδαμε ότι τελικά θα χωρούσαν, ότι κάποιο θα γρατζουνιζόταν. Δε συνέβη.)
-E: (5 λεπτά αργότερα) A trip so pointless that it is gorgeous.
-G: But u can enjoy it!
-E: I am
Το θλιβερό είναι πως τα φέρρυ συνεχίζουν τη δουλειά τους σα σαπιοκάραβα. Το θλιβερό είναι πως δεν πληρώσαμε εισιτήριο. Το θλιβερότερο όλων είναι πως οι επιβάτες χωρίς αυτοκίνητο ταξιδεύουν δωρεάν, και δεν το γνώριζα. Μου στέρησε την ηδονή μιας παράβασης.
~
Ο ταξιτζής. Πάνω σε ένα κολοκύθι, ακούγοντας Raining Pleasure, τοπικό προϊόν. Ο άτιμος ο Μισέλ δεν έβγαινε από το μυαλό μου, κι ας είχα τινάξει τα μαλλιά μου τόσες φορές για να πέσει. Κι ας είχα βουτήξει στη θάλασσα. Με αποδιοργανώνουν οι ταινίες του Λόλλυγουντ. Σα μάταιο ταξίδι, όταν έχεις πολλούς δρόμους να πας κάπου, πάντα να επιλέγεις το καράβι. Οι πρόγονοι κάτι ξέρανε, έχει εξαγνιστικές ιδιότητες, πάντα να κοιτάς κατά τη θάλασσα, σα να περιμένεις κάτι. Έδιωξε τους εφιάλτες και επιτέλους κοιμηθήκαμε πέντε γερές ώρες. Γυρνώντας πίσω στο σπίτι, κοιτώντας ασυναίσθητα τα τελευταία φώτα στους πρόποδες των βουνών πάνω από την Πάτρα το θυμήθηκα και με έπιασε ο τρόμος που με πιάνει όταν περνάει τραίνο, σα φόβος στα τραγούδια του Άσιμου (τι τύχη να γεννηθείς με ένα τέτοιο όνομα). Έρχονται εκλογές…
Τρομολαγνεία κι εδώ..?
Είμαστε σοβαροί;
Λέτε να μην έγινε αντισεισμική μελέτη;
..ή μπας και είναι η πρώτη γέφυρα στον κόσμο σε σεισμογενή περιοχή; Σαν Φραντσίσκο και Ιαπωνία σας λένε κάτι..?
Η-ΜΑΡ-ΤΟΝ ΠΙΑ!!! :-))
Προφανώς δεν είναι σοβαρό! Δεν αξιώνει να παραστήσει κάποιο είδος λογικής ανάλυσης (το οποίο υποτίθεται φαίνεται από την κατηγορία “τέχνες”, μόνο που τέχνη δεν σημαίνει παραλογισμός). Το άρθρο αποτελεί απλά συρραφές αυθόρμητων σκέψεων και προφανώς αγνοεί την απίστευτη τεχνική πολυπλοκότητα του έργου της γέφυρας. Ούτε γω καταλαβαίνω τη θέση έχει στην κύρια σελίδα. Ανάλογου ύφους κείμενα πήγαιναν αποκλειστικά στο blog (και ελπίζω να πάει σύντομα και αυτό).
Ε, τώρα δηλαδή τι να πω?
Πρέπει ντε και καλά να γκρινιάζουμε χωρίς λόγο φαίνεται… 🙁 Γιατί η συγκεκριμένη γέφυρα τουλάχιστον θεωρείται πρότυπο μηχανικής ως προς την αντισεισμική μελέτη της…
κι απ’ την άλλη όλα τα άλλα είναι τέλεια και το μόνο που μας μάρανε είναι γιατί το Αντίριο λέγεται έτσι…
ουφ…
Ευχαριστώ για την ταχύτατη απάντηση!:-)
Δεν το είδα σοβαρό στο σύνολό του το άρθρο-συρραφή, για τούτο στάθηκα στη γέφυρα. Οσο νά’ναι, άμα διαβάζει ένας αδής ένα τέτοιο σχολιάκι, δε γίνεται να το λάβει ως αστείο, έτσι; Δεν ξέρω και πού -σε ποιο έντυπο- γράφει η κ. Μαρίας Πανεζή… Αν ήξερα, θα το αντιμετώπιζα αναλόγως.
🙂
Δε μου λες ρε συ Φώτη.Όταν ο κόσμος μιλούσε για το ντανταισμό εσύ τι έκανες;Διάβαζες για πανελλήνιες;(πλας,προφανώς δεν το ανέβασα μόνη μου εδώ προφανώς,ε;….)
de se prolava…stis 9 ixe simera sto national geographic…ekpobi ya ti gefira…anafere ke tis leptomeries kataskeuis..ya tin asfalia se periptosi sismon!:D
Εγώ τότε διάβαζα σεισμολογία. 😛 Το επιχείρημα ότι ο ντανταϊσμός είναι τέχνη, είναι το ίδιο ισχυρό με να λαμβάνει κανείς στα σοβαρά τα βιβλία του Λιακόπουλου μόνο και μόνο επειδή είναι τυπωμένα σε χαρτί.
Προφανώς και έχει γίνει μελέτη της σεισμικότητας και της μέγιστης έντασης των σεισμών που μπορούν να δώσουν τα ρήγματα τη περιοχής. Το έργο ήταν ένα από τα δυσκολότερα και πολυπλοκότερα παγκοσμίως και λόγω των προβλέψεων που έπρεπε να γίνουν για τους σεισμούς.
Ντάξει ρε παιδιά, είπαμε είμαστε άχρηστοι εμείς οι Έλληνες, αλλά όχι και τοοόσο άχρηστοι…
Στο κάτω κάτω, Γάλλοι την κάναν τη γέφυρα iirc. Χαχαχ! 😀
Γάλλοι αλλά με ελληνικά λεφτά. Νομίζω ότι το άρθρο της κας Πανεζή μόνο σαν χιουμοριστικό μπορεί να αναγνωσθεί. Εν τέλει αν ανησυχεί μήπως πέσει η γέφυρα και την πλακώσει να παίρνει το καράβι ή να περνά από τον ισθμό που ενώνει την Πελοπόννησο με την αντι-Πελοπόννησο.
Η γέφυρα είναι πράγματι αξιοθαύμαστο έργο κυρίως λόγω της δυσκολίας να τοποθετηθούν οι κολώνες αφού τα θαλάσσια ρεύματα είναι πολύ ισχυρά. Αποτελεί διαφήμιση για τη χώρα μας (προσωπικά το βρίσκω και καλαίσθητο) αλλά όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να είχαν αποφεχθεί αν εκτός από την Πελοπόννησο ασχολούταν και κάποιος με τη δυτική Στερεά. Είναι για γέλια το γεγονός ότι για να πας από την Αθήνα στο Μεσολόγγι πρέπει να περάσεις από την Πελοπόννησο. Αν δείχναμε τη διαδρομή στο χάρτη σε έναν ξένο θα μας περνούσε για ηλίθιους.
Ζήτω το δημόσιο έργο με την μεγαλύτερη τεχνική αρτιότητα και την μικρότερη χρησιμότητα!
Έτσι δε γλιτώνεις ένα δρόμο εκεί που θα έπρεπε να φτιάξεις δύο; :/
Τουλάχιστον έτσι θα φτιάξουν ένα σοβαρό αυτοκινητόδρομο να ενώνει την Αθήνα με την Πάτρα κι από κει και πέρα την Ιόνια Οδό. Το Αθήνα-Μεσολόγγι είναι άχρηστο, μόνο κωμοπόλεις χαμηλής πληθυσμιακής πυκνότητας [δυτικής Στερεάς Ελλάδας] θα συνέδεε.
Αυτές οι κωμοπόλεις χαμηλής πληθυσμιακής πυκνότητας θα είχαν αναπτυχθεί περισσότερο αν είχαν καλύτερες συνδέσεις. Δηλαδή γιατί η Ιόνια Οδός να πρέπει να συνδέεται με την Πάτρα και όχι απευθείας με την Αθήνα;
Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει οπουδήποτε περνάει μεγάλος οδικός άξονας. Νομίζω αν οι πολιτικοί είχαν κονδύλια να επιλέξουν ένα απ’τα δύο έργα, τότε καλά κάναν και διάλεξαν αυτό της Πελοποννήσου και όχι της Στερεάς Ελλάδας, καθότι εξυπηρετεί περισσότερο κόσμο και εμπόριο.
Γιατί αλλιώς δεν θα είναι «Ιόνια Οδός», αλλά άλλη μια (απ’τις δεκάδες!) οδούς που θα συνδέουν την περιφέρεια [άμεσα] με το κέντρο, δίχως να λαμβάνουν υπόψη εναλλακτικούς αναπτυξιακούς άξονες.
Μήπως ήθελες και η Εγνατία Οδός να περνάει απ’την Αθήνα; :/
(τελικά εσείς οι νοτιοελλαδίτες δεν έχετε τον Θεό σας…)
Στο δικό σου λεξικό νοτιοελλαδίτης είναι όποιος βρίσκεται από τα Τέμπη και κάτω έτσι;
Πρακτικά να το δεις το θέμα δε νομίζω ότι η Πελοπόννησος ήταν η “ριγμένη” της υπόθεσης και έπρεπε να συνδεθεί με τη Στερεά Ελλάδα για να “ανέβει”. Άλλωστε και στη Δυτική Ελλάδα ετοιμάζονται λιμάνια (Αστακός , Ηγουμενίτσα).
Ατυχές το σχόλιο περι της γέφυρας Ριου-Αντιρίου.
Η μελέτη και υλοποίηση του έργου θεωρούνται πρότυπα προς μίμηση και όχι πεδίο για άστοχους σχολιασμούς. Το υπερ-εργο αυτό διαφημίζεται και προβάλεται παγκοσμίως σε ντοκυμαντερ περίπου μιας ώρας απο το NATIONAL GEOGRAPHIC σαν το πλέον πετυχυμένο έργο, το οποίο σχεδιάστηκε για να καλύπτει τις πλέον ιδιαίτερες απαιτήσεις αυτής της δύσκολής περιοχής όσον αφορά τη σεισμικότητα, τους ανέμους και την ποιότητα του βυθού πάνω στον οποίο στηρίχτηκε. Επίσης νομίζω ότι έχει καταχωρηθεί και στα ρεκόρ ΓΚΙΝΕΣ σαν η μεγαλύτερη γέφυρα του είδους της.
Η Πάτρα (Πελοπόννησος) είναι η μεγάλη δυτική είσοδος της χώρας. Όσο κι αν ανέβουν τα εναλλακτικά λιμάνια (Ηγουμενίτσα μιας που ο Αστακός είναι για γέλια) η πρωτοκαθεδρία της Πάτρας σε εμπορική σημασία [και 3η πόλη της Ελλάδας] δεν θα μειωθεί.
Η Στερεά Ελλάδα πέρα απ’τη Βοιωτία παραέχει λίγο κόσμο κι εμπορική κίνηση για να δικαιολογήσει την ανάγκη άμεσης δημιουργίας πανάκριβου αυτοκινητοδρόμου από την Αθήνα ως το Μεσολόγγι.
Η Ιόνια Οδός- παράλληλη της ΠΑΘΕ- είναι αυτό που χρειάζεται για ν’αναπτυχθεί η Δυτική Ελλάδα. Η Γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, πέρα από state-of-the-art δημόσιο έργο, προσέφερε και την απαραίτητη σύνδεση για να υλοποιηθεί* ο παραπάνω άξονας.
Με άλλα λόγια: θα χρειαστείς παραπάνω από απλά επιχειρήματα για να μου αποδείξεις την αξία μιας οδούς εναλλακτικής της Ελλάδα-Ρίο (Πάτρα)-Αντίρριο-Δυτική Ελλάδα. Νομίζω πως μετά την Εγνατία** είναι ότι πιο έξυπνο έχουμε κάνει ως κράτος τα τελευταία χρόνια από δρόμους.
*γέφυρες και σύρραγγες είναι συνήθως αυτά που αργούν στην κατασκευή δρόμων, βλέπε Εγνατία
**εκτός κι αν μας φάει την κίνηση η «Παραεγνατία»: Πανευρωπαϊκός Άξονας VIIΙ: Δυρράχιο – Σκόπια – Σόφια – Πύργος (Μπουργκάς)
Παραπάνω εννοούσα Αττική-Ρίο (Πάτρα)-Αντίρριο-Δυτική Ελλάδα. Αν και μιας που εν τέλει το έχουμε κάνει Αττική=Ελλάδα μικρό το σαρδάμ… 🙁
Θεωρώ δεδομένο ότι μιλάμε εκλαμβάνοντας σαν γεγονός ότι η Ιόνια οδός θα ολοκληρωθεί (σύντομα ελπίζω). Ειδάλλως η συζήτηση χάνει το νόημά της.
1. Τα λιμάνια της Δυτικής Ελλάδας που προανέφερα είναι συνεχώς αναπτυσσόμενα ,με αυτό της Ηγουμενίτσας να πρόκειται (κατά την προσωπική μου εκτίμηση) να διαδραματίσει πολύ σημανικό ρόλο στο εγγύς μέλλον.
2. Η περιοχές της νότιας Στερεάς ,ναι είναι λιγότερο ανεπτυγμένες από τη Βόρεια Πελοπόννησο είναι όμως και πιο παραμελημένες. Πιστεύω ότι αξίζουν και εκεί οι άνθρωποι να έχουν καλύτερες συνδέσεις.
3. Όσο απλό και αν ακούγεται για μένα είναι αρκετό: Με την ολοκλήρωση της Ιονίας οδού , είναι επιτακτική ανάγκη να υπάρχει απευθείας σύνδεση από την Αθήνα ως την Ηγουμενίτσα.
Δε διαφωνώ ότι η γέφυρα είναι ένα σημαντικότατο έργο ,πραγματικά μνημείο κατασκευαστικής τεχνολογίας ,το μόνο “τρωτό” που θα μπορούσα να βρω είναι ότι δεν υπήρξε πρόβλεψη για διέλευση τρένου -το οποίο όμως θα αποβεί σαν πρόβλημα μόνο στην περίπτωση που αυτή η χώρα αποφασίσει να αναπτύξει σιδηροδρομικό δίκτυο-.
Ναυάγιο,
όπως καταλαβαίνεις δεν κολλάμε στις ιδέες… στα λεφτά κολλάμε. Καλά όλα αυτά που λες, αλλά να με συμπαθάς για την επιστημονική μου φράση: «με πορδές αυγά δεν βάφονται» που πάει γάντι με τις προτάσεις σου.
Κι εγώ φυσικά θέλω το κάθε μέρος ενωμένο με το άλλο, αλλά αν υπήρχε μια προτεραιότητα αυτό ήταν η γέφυρα Ρίο-Αντίρριο για διάφορους λόγους: ακόμα και για το περι-Ολυμπιακό image της χώρας μας. Τώρα αυτή η γέφυρα εξυπηρετείται καλύτερα με το Πάτρα-Αθήνα και όχι με το Μεσολόγγι-Αθήνα αυτό ας το κρίνει η ιστορία.
Μακάρι να ολοκληρωθούν κι άλλοι οδικοί άξονες να πηγαίνουμε και Μύκονο με υποθαλάσσια.
Και μιας και κατοικοεδρευω πλησιον Gefyras πρώτον, πριμενω νεο blog της Μαριας με νοσταλγικες εικονες της γεφυρας την ανοιξη… Ντανταϊσμος – αντιΝτανταϊσμος δεν ειναι σοβαρο να αυτοεντασσουμε τα εργα μας σε ρευματα.. Ειναι λιγο pasee….
Δευτερον, μιας και πηγε η κουβεντα εκει, η Πατρα θελει ενα σοβαρο δρομο να τη συνδεει με την Αθηνα και οχι τον κατσικοδρομο που ονομαστηκε αυτοκινητοδρομος με μοναδικες αλλαγες τις πινακιδες οριων ταχυτητας και την τιμη των διοδιων…
Αναπτυξη της Δ.Ελλαδας θα γινει μονο αν η Πατρα και η ευρυτερη περιοχη) γινει διαμετακομιστικο κεντρο και αποκτησει ενα σοβαρο εμπορικο λιμανι (αδυνατον, δεδομενου πως το υπο κατασκευην καθυστερημενο εργο οταν παραδοθει θα εχυμε ενα πανακριβο, μικρο και τεχνολογικα παρωχημενο πραγμα προδιαγραφων ’80 το οποιο θα φρασσει και την εξοδο της πολης στη θαλασσα με σαφεις συνεπειες στη ποιοτητα ζωης).
Χρειαζεται επισης ενα αεροδρομιο με εμφαση στις πτησεις καργκο (για την ωρα τσακωνωνται Πασοκοι και Δεξιοι βουλευτες Αχαϊας και Ηλειας για Αραξο ή, Ανδραβιδα) και μια πολιτικη τουριστικης αναπτυξης που να ενοποιει την αναπτυξιακη στρατηγικη απο την Καλαματα ως την Ηγουμενιτσα (η οποια, ακουσα απο καπετανιο των γραμμων Πατρα – Ιταλια, δε θα γινει ποτε μεγαλο λιμανι γιατι ο κολπος της Ηγουμενιτσας εχει αβαθη εισοδο και στενο περασμα που μολις χωραει δυο πλοια… δεν το’χω διασταυρωσει).
Α, καλάααα…Υπάρχουν ακόμα τέτοια μυαλά… Πως να πάμε μπροστά λοιπόν… Ο καθένας στο αντικείμενό του. Προφανώς όσοι σπούδασαν επί χρόνια για να μάθουν να κατασκευάζουν ασφαλείς κατασκευές κάτι παραπάνω θα ξέρουν από τον καθένα που το παίζει ο μεγάλος επιστήμονας προβλέποντας την καταστροφή της γέφυρας σε 6.5 R.
Τι 6.5 R… Στοιχειώδεις γνώσεις στο αντικείμενο λένε ότι όλοι οι σεισμοί των 6.5 R δεν έχουν ίδιο αποτέλεσμα. Ο σχεδιασμός γίνεται με άλλο μέγεθος.
Επίσης το λάθος που κάνουν ΟΛΟΙ οσοι δεν έχουν ιδέα επί του θέματος απλά το παίζουν παντογνώστες. Η Ελλάδα δεν είναι σεισμογενής διότι δε γεννήθηκε από σεισμό όπως λέει η ετυμολογία της λέξης που χρησιμοποιείτε.
Η Ελλάδα και η Πάτρα είναι σεισμογόνες περιοχές, δηλαδή περιοχές στις οποίες προκαλούνται σεισμοί.