Κεκτημένα και προσοδοθηρία
Μάι 17th, 2006 | Αντώνης Δ. Παπαγιαννίδης| Κατηγορία: Βιβλιοκριτικές, Ελλάδα, Πολιτική |
Email This Post
|
Print This Post
|
Του Αντώνη Παπαγιαννίδη
Ουσιαστική συζήτηση για το Ασφαλιστικό πήγε να ανοίξει με την αποστροφή Παπαδόπουλου για το τέλος των συνταξιοδοτήσεων πριν τα 60. Προς στιγμήν φάνηκε ότι η αγαστή σύμπνοια κυβέρνησης και αντιπολίτευσης για μια φλύαρη, αστόχευτη και συνεπώς ανώδυνη διαδικασία διαλόγου θα έδινε τη θέση της σε γνήσια προβολή ανταλλαγής απόψεων.
Δεν ήταν τόσο η αρχική τοποθέτηση Παπαδόπουλου όσο ο τρόπος με τον οποίο –βαλλόμενος πανταχόθεν– επέμεινε και εξήγησε: «Πώς κάποιος που δουλεύει στα ναυπηγεία ή κάνει σκληρή δουλειά θα βλέπει πενηντάρηδες ή σαρανταπεντάρηδες με πολυτελή και ακίνδυνη εργασία να παίρνουν παχυλές συντάξεις που ο ίδιος πληρώνει με τους φόρους του;». Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, τότε, έσπευσε να διευκρινίσει ότι το ΠαΣοΚ και «κάθε προοδευτικός πολίτης» πρέπει να αποσείσουν «την ιδεολογική κυριαρχία των συντηρητικών αντιλήψεων, σύμφωνα με τις οποίες “τολμηρό” και “υπεύθυνο” θεωρείται μόνο ό,τι είναι κοινωνικά άθικτο και αντιλαϊκό». Αυτή η τοποθέτηση Βενιζέλου υπήρξε πολύτιμη. Διότι επιτρέπει, αν δεν επιβάλλει, να λάβουν όλοι θέση.
Ωστόσο, έστω ότι γνήσια συζήτηση αρχίζει για το Ασφαλιστικό. Πώς ξεπερνάει κανείς – όχι με ποια θεωρία ή με ποιο ιδεολόγημα, αλλά με ποιο ηθικό βάθρο – την οπισθοχώρηση ολόκληρων ομάδων και ηλικιακών συνόλων από όσα θεωρούν κεκτημένα τους; Η προσέγγιση Παπαδόπουλου αποτελεί καταγγελία της αδικίας, των κατά Ανδρέα προνομίων των «ρετιρέ». Βοηθάει ώστε να κατακρίνει κανείς την τύχη των ΟΤΕτζήδων ή αύριο των Ολυμπιακάριων ή των τραπεζικών – με τις πανάκριβες εθελούσιες στα 50 τους – έναντι των βιομηχανικών εργατών. Ίσως (αν και αυτό θέλει περισσότερο θάρρος) να χρησιμεύει και για καταγγελία της ρύθμισης υπέρ των ανέργων της Νάουσας στα 50 τους – ώστε να πάει να χειροκροτηθεί ο Πρωθυπουργός… -, όχι όμως και υπέρ εκείνων της Κορινθίας, της Θεσσαλονίκης, της Κοζάνης, της Εύβοιας κ.οκ. Το πρόβλημα όμως είναι πολύ ευρύτερο, είναι πρόβλημα της μεγάλης πλειοψηφίας που, αν δεν γίνει γρήγορα κάτι, θα βρεθεί με συντάξεις-φιλοδωρήματα. Πώς σ’ αυτούς λες ότι πρέπει να δεχθούν επιμήκυνση του εργασιακού βίου, αλλιώς θα πεινάσουν;
Μόνη λύση, να εξηγηθεί ότι στα χρόνια μας τα στατικά δικαιώματα («κεκτημένα») έχουν σβήσει, έχουν χαθεί. Αν κάτι επιζεί, αυτό είναι μόνο δυναμικά δικαιώματα: προσδοκώ μια σύνταξη – και έναν μισθό, εντέλει… – που να δίνει ένα εξασφαλισμένο μίνιμουμ, συν μια προσδοκία δίκαιας κατανομής. Όχι εκείνο που είχαμε και χθες, αλλιώς θα πέσουμε έξω όλοι μαζί (και, όπως εξηγούσε ο Μίμης Ανδρουλάκης γλαφυρά, θα μας κυνηγάνε τα παιδιά μας να μας ρίξουν στον Καιάδα ώστε να ζήσουν αυτά). Όχι όμως και παράδοση άνευ όρων σε μια νομοτέλεια ισοπέδωσης προς τα κάτω.
Μπορεί να περάσει κάτι τέτοιο; Δύσκολα! Διότι, όπως αναλύουν οι Θ. Πελαγίδης/Μ. Μητσόπουλος («Προσοδοθηρία και Μεταρρυθμίσεις», στις Εκδόσεις Παπαζήση), δεν είναι μόνη η δειλία του κυρίως πολιτικού συστήματος που μπλοκάρει κάθε συζήτηση για μεταρρύθμιση. Είναι και οι «διανεμητικές συσπειρώσεις» που είτε δρουν αυτόνομα από το κράτος είτε αλώνουν τους δημοσίους χώρους και κυριαρχούν σ’ αυτούς (επιχειρηματικά λόμπι, συνδικαλιστές του δημοσίου τομέα, ελεύθεροι επαγγελματίες) είτε πάλι άτυπες ομάδες, έναν έχουν στόχο: εκμεταλλευόμενες την ορθολογική άγνοια του συνόλου να αντλούν πρόσοδο. Μπορεί η παρεϊκή κλεπτοκρατία – όπως τη ζήσαμε – να σοκάρει, όμως η διάχυτη προσοδοθηρία όπως εκδηλώνεται στους κοινωνικοασφαλιστικούς μηχανισμούς είναι ιλιγγιωδώς μεγαλύτερης κλίμακας.
Αυτή, με τη συνενοχή των επαγγελματιών της αριστεροσύνης και της «κοινωνικής δικαιοσύνης», θα οδηγήσει τους πολλούς στη μιζέρια.
—————————————————–
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Το ΒΗΜΑ» στις 4/5/2006
Ναι, η τάξη των βολεμένων παρασίτων είναι πολύ μεγαλύτερη από το 6% του πληθυσμού που υπολογίζεται ότι ήταν στην Γαλλία πριν την επανάσταση. Δεν αποκλείεται να είναι και πλειοψηφία. Οπότε, είναι μάταιο να περιμένουμε διόρθωση μέσω του κοινοβουλευτικού συστήματος. Το πιθανώτερο σενάριο είναι αργή κατάρρευση σοβιετικού τύπου.
Τρεις λύσεις βλέπω για τα θύματα :
1. Διαφάνεια : Στο φύλλο συντάξεως κάθε συνταξιούχου να αναγράφεται πόσο ασφαλιστικό κεφάλαιο του απομένει ή αρνητικό ποσόν εφ’ όσον έχει φάει τις αποταμιεύσεις που κατέβαλε ο ίδιος και οι εργοδότες του. Το ασφαλιστικό κεφάλαιο να μην είναι το πραγματικό που έχει μείνει στα καταληστευμένα ταμεία, αλλά οι εισφορές τοκισμένες με τον πληθωρισμό συν την πραγματική αύξηση του ΑΕΠ.
2. Να την βγούν στα παράσιτα από αριστερά : Ίση κατανομή των αργομισθιών, δηλαδή 17 χρόνια αραλίκι στο Δημόσιο ή κρατοδίαιτους οργανισμούς και 18 χρόνια υποχρεωτικώς τρεχάλα σε ιδιώτη εργοδότη. Εναλλαγή ανά πενταετία. Όσοι προτιμούν να τους θάψουν αφού πεθάνουν, θα μπορούν να παραιτούνται από το δικαίωμα στην αργομισθία.
3. Λενινισμός : Μπλόκα σε εφορίες και ΙΚΑ (και ηλεκτρονικό μπλοκάρισμα μέσω τραπεζών) στα έσοδα του δημοσίου για ένα, δύο μήνες.
μα απλουστατα, εξηγωντας τους οτι δεν ειναι κεκτημενα! Το “δεν κλεβω απο αυτους που δεν μου χρωστανε” ειναι νομιζω βασικο ηθικο προσταγμα σε ολες τις ηθικες που μπορω να φανταστω. Οπως εχουμε πει και αλλου, δεν μπορουμε να αρχισουμε να κλεβουμε τα παιδια μας. Γιατι απο που κιως που ειναι αυτονοητο κεκτημενο δικαιωμα να λαμβανει καποιος σε συνταξη περισσοτερο απο οσο πληρωσε ποτε στην ζωη του σε εισφορες??
η συγκριση με τις συνταξεις που παιρνουν οι αλλοι ειναι ισως πειστικη, αλλα παραπλανητικη. Αν καποιος αποταμιευε απο τα 18 του και πληρωνε τεραστιες εισφορες, εχει καθε δικαιωμα να συνταξιοδοτηθει οποτε θελει, ακομα και στα 50 του!
Η συνταξη πρεπει να παψει επιτελους να θεωρειται υποχρεωση του κρατους και πρεπει να γινει ειτε απλα ειτε ενισχυμενα ανταποδοτικη. Δηλαδη ειτε ο,τι πληρωσες θα παρεις, ειτε ο,τι πληρωσες θα παρεις συν καποια συγκεκριμενη ενισχυση απο το κρατος για τις ασθενεις ομαδες. Σημερα δυστυχως οι συνταξεις συχνα δεν εχουν καμμια σχεση με το τι πληρωνει ο καθενας! Να μην μιλησω για τα εξωφρενικα αντικινητρα στην εργασια. Ενας 65ρης ας πουμε, αν συνεχισει να εργαζεται πληρωνει σημαντικες εισφορες ενω η δυναμει συνταξη του δεν ανεβαινει καθολου!
Συμφωνώ με το Σωτήρη. Αποκαλούμε κεκτημένα τα λογής προεκλογικά ρουσφέτια. Αυτό φάνηκε στην περίπτωση των τραπεζοϋπαλλήλων. Φυσικά στην περίπτωση των ΔΕΚΟ ,της Ολυμπιακής ,των στρατιωτικών τι να λέμε…… ληστεία. Δικαιοσύνη είναι να δικαιούσαι σύνταξη ανάλογη με την πορεία στην επαγγελματική σου ζωή και τα προσόντα σου.
Δεν είναι κλοπιμαία, λύτρα είναι.
Nομίζω καμμιά φορά ότι διαβάζω Τσακιτζή και Ρομπέν των Δασών. Ψευδοεπαναστατικές θεωρίες αναδιανομής του πλούτου των συντάξεων. Αποκαλύπτεται ότι το ζήτημα των συντάξεων εκτός απο προσφιλές ζήτημα για ασκήσεις πολιτικής τακτική για να διαιρούν και να εξουσιάζουν είναι και πεδίο μάχης του χάσματος γενεών αλλά και συμμαχιών. Εξηγούμε κάθε γενεά γονέων με τέκνα εμβολίζεται-διασταυρώνεται απο ενδιάμεση γενεά με γονέα και τέκνα. Ο ρατσισμός εντοπίζεται στα τέκνα που συνήθισαν στο ρόλο του γυιού του πάρτα όλα.
Δεν νομίζω οτι κάποιος λογικός άνθρωπος θα είχε πρόβλημα να αναγνωρίσει οτι κάτι τέτοιο είναι άδικο.
Ωστόσο η αντίληψη οτι δεν υπάρχουν ‘κεκτημένα’, οτι δηλαδή δεν υπάρχουν αγαθά που δικαιωματικά προσήκουν σε όποιον βγαίνει στην σύνταξη είναι αναμφισβήτητο: σου προσήκουν όσα εχεις συνεισφέρει μαζί με τα επιτόκια που έχεις χάσει συνεισφέροντας τα χρήματά σου στο δημόσιο ταμείο.
Κανείς οφείλει να αναγνωρίσει, τουλάχιστον, οτι είναι άδικο να συνεισφέρεις χρήματα στο δημόσιο ταμείο όλη σου τη ζωή και να μην απολαμβάνεις αυξημένες εισφορές από αυτά που κατέβαλλες. Κι όλα αυτά τη στιγμή που θα μπορούσες να είχες καταθέσει τα χρήματα των εισφορών σε ιδιωτικούς λογαριασμούς με άμεσες απολαβές από επιτόκια.
Νικολα, προφανως ειναι ετσι. Οταν μιλαω για αυτα που εχεις δωσει, μιλαω για το πραγματικο ποσο (αυτο που προκυπτει απο καταλληλο ανατοκισμο), οχι το ονομαστικο.
Παντως εδω ειναι για μενα και ενα μεγαλο προβλημα του ελληνικου ασφαλιστικου συστηματος. Η αληθεια ειναι οτι κακοδιαχειριζομαστε τοσο ασχημα τα λεφτα των Ταμειων που με επαγγελματικη διαχειριση ισως θα ανεβαιναν οι συνταξεις ολων!