Πώς Οι Φτωχοί Χρηματοδοτούν τις Σπουδές των Παιδιών των Πλουσίων στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο
Φεβ 9th, 2008 | Ευάγγελος Πολυμερόπουλος| Κατηγορία: Ελλάδα, Παιδεία |
Email This Post
|
Print This Post
|
του Ευάγγελου Πολυμερόπουλου
«Είμαι κατηγορηματικά αντίθετος με το αίτημα της παροχής βασικής παιδείας από το κράτος… Το κράτος και η εκκλησία θα πρέπει να αποκλειστούν από οποιαδήποτε επιρροή στα σχολεία!»
Karl Marx, «Κριτική του προγράμματος της Γκότα»
Πέρασα πρόσφατα από την ιατρική σχολή στο Γουδί και με λύπη μου είδα αυτήν εδώ την αφίσα:
Οι φοιτητές της Πανσπουδαστικής (οργάνωση προσκείμενη στο ΚΚΕ) πανηγυρίζουν γιατί με τους δικούς τους αγώνες (κατ’αυτούς πάντα) κατάφεραν να εξασφαλίσουν:
* δωρεάν στηθοσκόπια
* δωρεάν σίτιση στο…Πρυτανείο
* δωρεάν μετακίνηση προς το Αττικό Νοσοκομείο
* δωρεάν σίτιση στο εστιατόριο του Αττικού Νοσοκομείου
Θα πει κάποιος, αφελώς, ότι η δωρεάν παιδεία είναι κατάκτηση κι ότι γι’αυτό πληρώνει φόρους ο Ελληνικός λαός. Αλλά είναι έτσι τα πράγματα; Καταρχάς ποιοι μπαίνουν στην Ιατρική; Για να μην ευλογούμε τα γένεια μας ας δούμε λοιπόν, τι γράφει για το θέμα κάποιος που ανήκει στον κομμουνιστικό μαοϊκό χώρο, ο γνωστός εκπαιδευτικός Χρήστος Κάτσικας:
«Είναι φανερό ότι το άνοιγμα των Πανεπιστημίων, με την αύξηση του αριθμού των εισακτέων, δεν μετρίασε τις ανισότητες πρόσβασης για εκείνους τους υποψήφιους οι οποίοι προέρχονται από τα αγροτικά και εργατικά στρώματα. Οι φοιτητές/τριες με πατέρα στην κατηγορία “Γεωργικά, Αλιευτικά, Δασικά επαγγέλματα κ.λπ” με 19,4% συμμετοχή στον πληθυσμό εκπροσωπούνται στο σύνολο των πρωτοετών φοιτητών ΑΕΙ με ποσοστό 4,9%! Παράλληλα οι φοιτητές/τριες με πατέρα στην επαγγελματική κατηγορία “Εργάτες, Τεχνίτες, Χειριστές κ.λπ.” με 29,2% συμμετοχή στον πληθυσμό εκπροσωπούνται στο σύνολο των πρωτοετών φοιτητών ΑΕΙ με ποσοστό 17,9%.
»Οι φοιτητές αγροτικής καταγωγής δεν ξεπερνούν το 1-2,5% του συνόλου των φοιτητών της Ιατρικής ή του Πολυτεχνείου, φτάνουν και ξεπερνούν το 10% στο σύνολο των φοιτητών των ΤΕΙ ή διαφόρων τμημάτων ΑΕΙ χαμηλής επαγγελματικής προοπτικής. Επίσης, οι φοιτητές εργατικής καταγωγής, ενώ αποτελούν μόλις το 10-12% κατά μέσο όρο των περιζήτητων σχολών, στις σχολές χαμηλής ζήτησης ξεπερνούν το 25%. Αντίθετα οι φοιτητές με πατέρα στα “επιστημονικά-ελεύθερα επαγγέλματα” αποτελούν το 40-50% των σχολών πρώτης ζήτησης και μόλις το 1/10 των φοιτητών των ΤΕΙ».
Είναι προφανές από τα παραπάνω ότι οι φοιτητές της Ιατρικής ή άλλων συναφών καλής επαγγελματικής αποκατάστασης σχολών, κάθε άλλο παρά βιοποριστικό πρόβλημα έχουν. Αυτό μπορώ να το πιστοποιήσω και εγώ προσωπικά, ως παλαιός απόφοιτος της σχολής.
Ας δούμε τώρα και τα αιτήματα των φοιτητών που ικανοποιήθηκαν:
* δωρεάν μετακίνηση προς το Αττικό Νοσοκομείο
* δωρεάν σίτιση στο εστιατόριο του Αττικού Νοσοκομείου
Το Αττικό Νοσοκομείο δεν βρίσκεται στο campus της ιατρικής σχολής. Επίσης, πολλοί φοιτητές όταν μπήκαν στην ιατρική σχολή δεν λειτουργούσε το Αττικό Νοσοκομείο ως εκπαιδευτικό νοσοκομείο. Γι’αυτό θεωρώ καταρχάς τα δυο παραπάνω αιτήματα λογικά, αφού δεν μπορείς να τιμωρείς κάποιον για παραλείψεις τρίτου, συγκεκριμένα την έλλειψη πανεπιστημιακού campus της ιατρικής σχολής. Υπήρξαν άραγε αιτήματα για να υπάρξει μια, ενιαία ιατρική σχολή, παράγοντας διασύνδεσης και ενίσχυσης της επιστημονικής έρευνας από τους φοιτητές; Μάλλον όχι. Οι φοιτητές αρκέστηκαν στην απλή δωροδοκία της επιδότησης μετακίνησης και τζάμπα φαγητού, αφού το επίπεδο της σχολής τους φαίνεται να μην τους ενδιαφέρει. Να σημειώσω ότι επί κυβερνήσεως Νέας Δημοκρατίας 1990-1993 είχε τεθεί από τους πανεπιστημιακούς το ζήτημα, με πρόταση για campus στον χώρο του Σωτηρία, αλλά η τότε κυβέρνηση είχε πολύ περισσότερα προβλήματα από το να ασχοληθεί με αυτό και παραπέμφθηκε στις Ελληνικές καλένδες.
Ας έρθουμε όμως στον σκληρό πυρήνα των αιτημάτων που ικανοποιήθηκαν:
* δωρεάν στηθοσκόπια
* δωρεάν σίτιση στο…Πρυτανείο
Ας ρίξουμε μια ματιά και στο σχετικό κόστος των «κατακτήσεων». Ένα καινούριο στηθοσκόπιο μέτριας ποιότητας έχει γύρω στα 80 ευρώ. Η ετήσια δαπάνη που αναλογεί σε 500 περίπου κατ΄έτος νέους φοιτητές ιατρικής είναι 500×80=40.000 ευρώ. Ποσό μάλλον μικρό, ίσο περίπου με αυτά που παίρνει μια μικρομεσαία ΜΚΟ, επιδοτούμενη από το υπουργείο πολιτισμού, όπως ο «σύλλογος φίλων του θαλασσίου σκι της Μονής Βατοπαιδίου» λ.χ. Ας δούμε και έναν υπολογισμό για το κόστος της σίτισης στην ιατρική σχολή Αθηνών μόνο – δωρεάν σίτιση υπάρχει και αλλού, όπως στην ιατρική σχολή Ιωαννίνων. Με 500 φοιτητές καθημερινά να τρώνε στο εστιατόριο ή ακόμα και αν δεν τρώνε να βγαίνουν οι αντίστοιχες μερίδες, και ένα, αυθαίρετα χαμηλό, κόστος της τάξης των 5 ευρώ κατ’άτομο έχουμε για κάθε εβδομάδα 500x5x5=125.000 ευρώ, οπότε τον μήνα έχουμε το ευτελές κόστος των 500.000 ευρώ, δηλαδή 170.000.000 παλιές δραχμούλες. Η ιατρική σχολή δουλεύει εννιά μήνες τον χρόνο, οπότε 9×500.000=4.5000.000 ευρώ ή περίπου 1,5 δις παλιές δραχμές, κάτι λιγότερο από μια κατάθεση σε λογαριασμό του Θέμου Αναστασιάδη. Γενικό σύνολο 40.000+4.500.000=4.540.000 ευρώ.
Εύλογο είναι το ερώτημα: γιατί πρέπει να ξοδεύνται 4.500.000 ευρώ τον χρόνο για φοιτητές που έχουν την δυνατότητα να
* αγοράσουν φαγητό
* μαγειρέψουν φαγητό αν μένουν μόνοι τους ή οι γονείς τους αν μένουν με τους γονείς τους
Ποια είναι, τελικά, η λογική αυτού του μέτρου; Τι νόημα έχει να ενισχύεις τον επισιτισμό κάποιου που έχει να φάει; Το κράτος έχει προβλέψει από παλιά επιδόματα στους φτωχούς φοιτητές και ταυτόχρονα έχει προβλέψει και για σίτιση στους φτωχούς φοιτητές. Μέχρι τώρα, οι φτωχοί φοιτητές της ιατρικής είχαν την δυνατότητα με εκκαθαριστικό σημείωμα των γονιών τους να τρώνε στο εστιατόριο της ιατρικής σχολής. Δεν είναι προκλητικό, να ενισχύονται όλοι οι φοιτητές, αδιάκριτα από την οικονομική τους κατάσταση; Πώς θα πείσεις τον φτωχό ότι είναι για το καλό του να δίνει λεφτά για να τρώει για το παιδί του πλουσίου – τον μέσο φοιτητή ιατρικής – όταν το δικό του δεν τρώει το ίδιο καλά;
Δεν θα υπεισέλθω καθόλου στο θέμα για το πόσο κόπο πρέπει να καταβάλλει το κράτος για να κάνει διαγωνισμούς για μειοδότες στην εστίαση, να βγάζει ελέγχους ποιότητας για τα εστιατόρια υπό την επίβλεψή του, τη διαπλοκή που μπορεί να έχουμε μεταξύ πανεπιστημιακών αρχών και αυτών που αναλαμβάνουν το catering και με τις καλύτερες προθέσεις κ.ο.κ. Το ερώτημα που γεννάται, αβίαστα, σε όλους του υπολοίπους Έλληνες είναι γιατί να μην επιδοτείται και το δικό μας το φαγητό; Διαπιστώνουμε από τέτοια παραδείγματα ότι το κράτος όταν το πιέσεις κατάλληλα δίνει. Γιατί λοιπόν να μην το εκμεταλλευτούμε και εμείς, θα λέει ο μέσος έλληνας πολίτης; Οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, από την άλλη, τι παράδειγμα δίνουν στις μέλλουσες γενιές με τέτοιες κινήσεις; Τι φοιτητές πιστεύουν ότι θα βγάλουν, όταν τους «νταντεύουν» ενώ είναι ήδη ενήλικες;
Φυσικά η ιατρική σχολή δεν είναι το μόνο παράδειγμα σχολής που έχει τέτοιες ρυθμίσεις. Είναι, όμως, η τελευταία σχολή που προσχωρεί σε αυτήν την λογική. Κι αν υπολογίσουμε και τις άλλες σχολές που έχουν τέτοιες ρυθμίσεις, το κονδύλιο για την σίτιση ελλήνων πολιτών που έχουν να φάνε δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο. Εδώ διαπιστώνουμε τις παρενέργειες αποσπασματικών προσπαθειών μεταρρυθμίσεων της πανεπιστημιακής παιδείας, όπως αυτή της Γιαννάκου-Κουτσίκου. Να θυμίσω ότι με βάση την μεταρρύθμιση καταργήθηκε η συμμετοχή των φοιτητών στην εκλογή των πρυτάνεων και προέδρων με εκλέκτορες από φοιτητικές παρατάξεις και στην θέση της μπήκε η εκλογή απευθείας από τους φοιτητές. Παλιότερα, αυτή η συμμετοχή των παρατάξεων οδηγούσε σε κομματικά «χρίσματα» για τις θέσεις των καθηγητών. Αντίστροφα, ως αντάλλαγμα, υπήρχε «δωροδοκία» από τη μεριά των καθηγητών προς τους φοιτητές με θέσεις σε μεταπτυχιακά προγράμματα, σε πληρωμένες ερευνητικές θέσεις και χορήγηση διατριβών, σε φοιτητές-συνδικαλιστές, πρώτα και κύρια της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, που είναι η πιο συμπαγής κομματική ομάδα στα ελληνικά πανεπιστήμια σήμερα και σε μικρότερο, αλλά όχι αμελητέο βαθμό σε φοιτητές-συνδικαλιστές της ΠΑΣΠ και των ΕΑΑΚ. Τώρα όμως, με τον καινούριο νόμο δεν ελέγχεται η διαδικασία από τους φοιτητές-συνδικαλιστές, αλλά ψηφίζουν όλοι. Οπότε η πατροπαράδοτη διατριβή-λάδωμα αντικαταστάθηκε από το λάδωμα του εντέρου-λάδωμα, καθότι διατριβές δεν μπορεί να δωθούν στο 100% των φοιτητών. Είναι αυτό που, προσφυώς, ονόμασε ο Χαρίδημος Τσούκας κυκλική λογική των προβλημάτων. Λύνεις αποσπασματικά ένα πρόβλημα για να διαπιστώσεις ότι έκανες χειρότερα τα πράγματα απότι πριν και η επόμενη μεταρρύθμιση θα συναντά ακόμα μεγαλύτερες αντιδράσεις, λόγω της κεκτημένης μνήμης.
Τι προτείνουμε; Το αυτονόητο: οι φτωχοί φοιτητές να ενισχύονται οικονομικά. Να δίνεται ένα ποσό εφάπαξ ικανό για την αντιμετώπιση των οικονομικών απαιτήσεων των σπουδών σε φτωχούς φοιτητές και να καταργηθούν οι άπειρες επιδοτήσεις με την μορφή επίδομα στηθοσκοπίου, επίδομα σίτισης, επίδομα μικρότερου αδελφού, επίδομα προστασίας από τα ραδιοκύματα κ.ο.κ. Ο φοιτητής θα έχει την δυνατότητα να ξοδέψει τα λεφτά όπως και όπου αυτός επιθυμεί. Σκεφτείτε λ.χ. τον γιο του αγρότη που του λέμε ότι το πρόβλημά του είναι η σίτιση και πρέπει να παίρνει υποχρεωτικά το φαγητό στο εστιατόριο του πανεπιστημίου, όταν ο πατέρας του του στέλνει τρόφιμα από το πατρικό αγρόκτημα! Οι προτεραιότητες του κάθε ατόμου διαφέρουν. Ας αφήσουμε, επιτέλους, τον καθένα να τις ταξινομήσει ο ίδιος. Δεν είναι δυνατόν, εξάλλου, το πανεπιστήμιο να βγάζει άτομα που δεν είναι ικανά να ρυθμίσουν από μόνα τους, ακόμα και τις στοιχειώδεις τους ανάγκες. Δεν είναι δυνατόν, τελικά, οι φτωχοί να επιδοτούν τους πλουσίους για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Δεν ζούμε στον μεσαίωνα, δεν έχουμε φεουδαρχία, αλλά τελικά, οι αριστερές και οι συντηρητικές παρατάξεις θέλουν να μας γυρίσουν σε μια νέα εποχή προσόδων, τελών και δασμών. Η ίδια σκέψη πάνω-κάτω συμπυκνωμένη:
if the only motive were to help people who could not afford education, advocates of government involvement would have simply proposed tuition subsidies
Milton Friedman
Γνωρίζει ο αρθρογράφος τι αφορά η «Κριτική του Προγράμματος της Γκότα» και σε ποιο πλαίσιο αναφέρεται η αποστροφή του παππού Καρόλου της εισαγωγής ή απλώς τη χρησιμοποιεί επειδή βολεύει να συνδεθούν αντιλήψεις του Μαρξ με τις δικές του;
Υ.Γ. Είχα την εντύπωση πως οι πλούσιοι συνεισφέρουν αναλογικά, μέσω της φορολογίας, σημαντικά περισσότερους πόρους σε σχέση με τους φτωχούς για την χρηματοδότηση της «δωρεάν» παιδείας. Σύμφωνα με τα αναφερόμενα του άρθρου θα πρέπει να θεωρήσω πως φόρους πληρώνουν μόνον οι φτωχοί, ενώ οι πλούσιοι καθόλου.
Λέει ο Vrennus : “Σύμφωνα με τα αναφερόμενα του άρθρου θα πρέπει να θεωρήσω πως φόρους πληρώνουν μόνον οι φτωχοί, ενώ οι πλούσιοι καθόλου.”
Αφού είναι έτσι λοιπόν θα συμφωνήσες στο αίτημα να καταργηθούν οι άμεσοι φόροι ( και βάσει επίσημων στοιχείων το μεγαλύτερο ποσοστό φόρου εισοδήματος καταβάλλεται από μισθωτούς και συνταξιούχους ). Αυταπόδεικτα είναι ένα φιλολαικό μέτρο.
Όχι, το χρησιμοποιώ μόνο και μόνο για να συνδεθούν αντιλήψεις του Μαρξ με τις δικές μου. Επειδή ένας είναι ο Μαρξ/προφήτης και οι οπαδοί του κατέχουν την αλήθεια των Ιερών Βιβλίων που έγραψε, τσέκαρε και αυτό το παλιότερο άρθρο του Τάκη Μίχα.
Ενδιαφέρον άρθρο αλλά κάπως απλουστευτικό. Γενικά έχω την εντύπωση ότι όταν ξεκινά κάποιος από μία ιδεολογική αφετηρία κόβει και ράβει την πραγματικότητα στα μέτρα του.
Σίγουρα οι φτωχοί δε χρηματοδοτούν τις σπουδές των πλουσίων αφού οι πραγματικά φτωχοί δεν πληρώνουν φόρους (πχ αγρότες). Επίσης οι πραγματικά πλούσιοι δεν κερδίζουν από το μέτρο, θα ήταν τρελλοί να φάνε στην εστία αφού μπορούν να το αποφύγουν.
Βέβαια δεν είναι ένα μέτρο που οφελεί το ‘προλεταριάτο’. Θα έλεγα ότι οφελεί τη μεσαία τάξη που πληρώνει φόρους. Μ’ αυτό τον τρόπο ένα μέρος των φόρων της επιετρέφεται.
Αν δίνοταν ενίσχυση μόνο στους φτωχούς θα επωφελούνταν και κάποιοι (πόσοι άραγε?) πλούσιοι που φοροδιαφεύγουν. Δεν είναι και λίγοι,γιατροί, φροντιστές κλπ. Τέλος είναι αρκετά πρακτικό να υπάρχει μία εστία στο Πανεπιστήμιο, τουλάχιστον για όσους παρακολουθούν μαθήματα. Επίσης οι υπολογισμοί που κάνετε δεν φαίνονται ρεαλιστικοί, η εταιρία που αναλαμβάνει τη σίτιση ξέρει πόσοι πραγματικά τρώνε στη λέσχη άρα υποθέτω ότι το κόστος είναι πολύ μικρότερο από αυτό που αναφέρετε. Ένα πολύ λογικό αίτημα που δε φαίνεται να ενδιαφέρει κανένα είναι η διαφάνεια στη διαχείριση και η δημοσιοποίηση του κόστους σίτισης.
Για να επιστρέψω στο επιχείρημα για επιστροφή φόρου, τουλάχιστον έτσι ξέρουμε ότι οι φόροι επιστρέφουν και δεν πάνε στη Siemens ή σε κάποιους πονηρούς εργολάβους πχ.
Κύριε Πολυμερόπουλε επειδή έχω τσεκάρει το άρθρο του Τάκη Μίχα σας παραπέμπω στα σχόλια που ακολούθησαν – κάπου υπάρχουν και μερικά δικά μου νομίζω. Θα δείτε για ποιο λόγο θεωρώ άστοχο να χρησιμοποιείται η «Κριτική του Προγράμματος της Γκότα» για να υποστηριχθεί ότι πρέπει να καταργηθεί η δημόσια «δωρεάν» παιδεία – με την οποία δεν ήταν αντίθετος ο Μαρξ βεβαίως.
Τώρα, για το θέμα των φόρων, φυσικά και είμαι υπέρ της κατάργησής τους, και των άμεσων και των έμμεσων (γιατί να κρατήσουμε τους έμμεσους;). Και υπέρ της πλήρους και ολοσχερούς κατάργησης του κράτους εννοείται αφού δεν θα έχει πλέον πόρους να συντηρηθεί. Οριακά θα συμφωνούσε κι ο Φρίντμαν με μια τέτοια άποψη, δεν νομίζετε;
Γιατί φυγομαχείς ; Θα ωφεληθούν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι αν καταργηθούν οι άμεσοι φόροι ; Ναι ή όχι ;
Όσον αφορά τους έμμεσους να μειωθούν κι αυτοί αν καταφέρουμε ποτέ να μειώσουμε τα έξοδα του κράτους.
Τα ελληνικά δημόσια πανεπιστήμια υπάρχουν όχι για να εξυπηρετήσουν τους φοιτητές – πελάτες τους αλλά για να εξυπηρετήσουν:
α. τους καθηγητές προσφέροντας τους κρατικό μισθό εφ’ όρου ζωής.
β. του συνδικαλιστές φοιτητές στα πρώτα βήματα της μετέπειτα πολιτικής καριέρας ως πρόεδροι ΔΕΚΟ, ή άλλων ευτραφών αγελάδων του δημοσίου
γ. τους λοιπούς διοικητικούς υπαλλήλους, προσφέροντας και σ’ αυτούς, υπεράριθμοι που είναι, τον επιούσιο άρτο.
δ. τα πολιτικά κόμματα, γιατί βολεύουν αρκετούς με αυτή τη μέθοδο.
ε. δήθεν προοδευτικούς φιλελεύθερους τύπου Βερέμη που υποτίθεται ότι κάνουν άνοιγμα, όταν το μόνο άγχος τους είναι να παραμείνει το μονοπώλιο στη γνώση ως έχει, παρά να “μάθουν” έστω κι ελάχιστα οι φοιτητές τους. Άλλωστε οι πλούσιοι πλέον δεν ασχολούνται με τα ελληνικά πανεπιστήμια, αλλά μεταβαίνουν στην Εσπερία…
στ. τους εκδότες που οικονομάν από την έκδοση των υποχρεωτικών “δωρεάν” εγ-χειριδίων των πολύφερνων καθηγητών.
Η συζήτηση για την παιδεία στην Ελλάδα πάντα επικεντρώνεται στο ποιός θα είναι αυτός που θα πληρώνει τη μισθοδοσία του διδακτικού κι άλλου προσωπικού των ιδρυμάτων παιδείας. Αυτό είναι όμως λάθος. Η πραγματική συζήτηση αφορά και μόνο αυτό την ύπαρξη πολλών επιλογών από το διδασκόμενος.
Μόνο αν γίνει αυτό, δηλαδή αν δηλαδή αυξηθούν οι επιλογές, κι άρα η δυνατότητα στην εκπαίδευση, μόνο τότε θα έχουμε πραγματική δημόσια δωρεάν παιδεία.
Ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτά, δηλαδή επιλογές στους διδασκόμενους, είναι παροχή κουπονιών παιδείας σε χρήμα. Έτσι ο καθείς θα μπορεί να ακολουθήσει τις σπουδές που επιθυμεί, όπου κι όποτε το επιθυμεί.
Με αυτό τον τρόπο χρήματα για παιδεία θα ξοδεύονται όταν πρέπει, όπως πρέπει κι όσο πρέπει και με απ’ ευθείας έλεγχο.
Εννοείται ότι τα ιδρύματα θα πρέπει να είναι κεντρικά πιστοποιημένα, αλλά η πιστοποίηση είναι μια άλλη συζήτηση.
ΥΓ Τα παραπάμω ισχύουν και στην “κατώτερη” παιδεία, όπως επίσης και στη δημόσια “δωρεάν” υγεία, ασφάλιση και δεν ξέρω που αλλού.
Νομίζω ότι οι συλλογισμοί σας αν και κινούνται σε πνεύμα ορθολογισμού, έχουν επικίνδυνες γενικότητες:
-Ναι οι φοιτητές προέρχονται κατά κύριο λόγο από τα μέσα και ανώτερα οικονομικά στρώματα, είναι όμως το ίδιο ο γιος του μισθωτού μηχανικού με το γιο του ελεύθερου επαγγελματία κατασκευαστή Δημοσίων έργων; Πλην όμως και οι δύο έχουν το ίδιο πτυχίο (κατηγορία επιστήμονες). Αν κάποιος έχει παραπάνω από ένα παιδιά που σπουδάζουν ταυτόχρονα χωρίς να μπορούν να μεταγραφούν στην ίδια πόλη ,τότε πρέπει να είναι αρκετά ευκατάστατος για να τα βγάλει πέρα. Για αυτό το λόγο πιστεύω ότι ακόμη και αν οι συγκοινωνίες και η σίτιση δεν είναι δωρεάν ,καλό θα ήταν να είναι επιδοτούμενες ,δεδομένου δε ότι οι φοιτητές είναι άνεργοι.
Πιστεύω ότι δεν είναι αντιφιλελεύθερο μέτρο να τηρείται το μέτρο στη σίτιση εντός πανεπιστημιακών χώρων.
Για τα δε στηθοσκόπια ,πως δέχεστε ένας ελεύθερος επαγγελματίας μέσω της χρήσης τιμολογίου να έχει φοροαπαλλαγές στην αγορά επαγγελματικού εξοπλισμού και όχι στο να βοηθά το πανεπιστήμιο τους φοιτητές σε συνδέσεις Internet ή σε ανάλογα εξαρτήματα;
Όλα τα παραπάνω μπορούν σίγουρα να εξυπηρετηούν και με τη χρήση κουπονιών. Αν όμως μιλάμε για φοιτητική μέριμνα και κοινωνικό πρόσωπο του κράτους, τότε σίγουρα πρέπει να μιλήοσυμε για στέγαση. Είναι ανέκδοτο να μιλάμε για δημόσια και δωρεάν παιδεία όταν δεν υπάρχουν εστίες και όλοι μένουν (μέναμε) στο ενοίκιο. Για να μην αναφερθώ σε φοιτητές από προγράμματα ανταλλαγή ,τι εκμετάλλευση τους γίνεται. Τα πράγματα κάπως βελτιώθηκαν με τα Ολυμπιακά έργα, αλλά πραγματικά όσο δεν υπάρχουν εστίες, τόσο οι φοιτητές θα “νταντεύνονται” στα πατρικά τους μέχρι τα 30.
Επιθυμώ μια πειστική απάντηση στο εξής απλοϊκό ερώτημα. Γιατί ο οιοσδήποτε έλληνας πολίτης, που, ενδεχομένως, δεν θα κάνει χρήση της “δωρεαν παιδείας” πρέπει να πληρώνει φόρους ώστε εσύ, εγώ και όλοι όσοι πήραμε πτυχίο από τη “δωρεάν παιδεία” και αποκτήσαμε επαγγελματικά προσόντα για να βελτιώσουμε το βιοτικό μας επίπεδο, να μπορούμε να σπουδάζουμε δωρεάν; ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΔΙΚΑΙΟ;
gia ton idio logo pou plhrwneis mia asfalistikh etairia gia to autokinhto sou parolo pou mporei na mhn trakareis pote. it smooths your consumption
btw se mia tetoia periptwsh h prosbash sta aei prepei na einai anoixth gia olous
Συμφωνώ απόλυτα, επιτέλους κάποιος έπρεπε να το πει αυτό!. Υπάρχει ένας υφέρπον ελιτισμός ότι οι “σπουδές δεν είναι για όλους”, και “αν ο άλλος δεν είναι καλός μαθητής γιατί να πηγαίνει πανεπιστήμιο” κ.ο.κ. Αυτή η νοοτροπία οφείλεται σε δυο πράγματα:
α)αντιμετωπίζεται η μόρφωση ως αβαρία-κάποιος πηγαίνει στο πανεπιστήμιο γιατί πρέπει να δουλέψει-ποτέ δεν τίθεται το ζήτημα αν κάποιος θέλει να μορφωθεί έτσι κι αλλιώς, χωρίς να έχει απαιτήσεις να δουλέψει. Δεδομένου ότι οι εργαζόμενοι πλέον αλλάζουν πολύ συχνά δουλειές, δηλώνει και μια τάση προστατευτισμού: που είναι η παλιά, καλή εποχή που έπιανες ένα πόστο και καθόσουν στο σβέρκο των υπολοίπων μια ζωή; Είναι η λογική της ήσσονος προσπαθείας που διαπνέει όλα τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, συνελόντι ειπείν.
β)επειδή η μόρφωση είναι πού ισχυρός παράγοντας της μετέπειτα εξέλιξης του ατόμου, οικονομική και κοινωνική, αποτελεί μια αντίδραση των βολεμένων απέναντι σε όποιους αισθάνονται ότι τους απειλούν. Να θυμίσω το γνωστό βιβλίο του σοσιαλδημοκράτη καθηγητή Τσουκαλά, που δείχνει ότι η μεταπολεμική κοινωνική κινητικότητα στην Ελλάδα οφείλεται εν πολλοίς στην ευκολία πρόσβασης σε ανώτατες σχολές. Παρεπιμπτόντως, γιατί πρέπει να φοβάται κάποιος επαγγελματικά κάποιον που θεωρεί ούτως ή άλλως μειωμένης αντιληπτικής και γενικότερης ικανότητας; Αλλά σκεφτείτε κιόλας το τι εμπιστοσύνη έχει κάποιος στο πανεπιστήμιο, όταν θεωρεί ότι όποιος μπει, τούβλο ή μη, θα τελειώσει. Έτσι, από τη μια μεριά απαιτεί να υπάρχει numerus clausus, από την άλλη αποκρύπτει από τους υπολοίπους ότι αυτό που τελειώνει δεν είναι πανεπιστήμιο, αλλά μπ****λο. Που θεμελιώνεται λοιπόν η ανωτερότητά του;
Μόλις έπεσα σε ένα αρθράκι από το μαοϊκό ΕΚΚΕ του 1978 που βρίζει τον φοιτητικό συνδικαλισμό. Ιδού λοιπόν, αφού δεν έχουμε μόνο εμείς το δικαίωμα στο αυτονόητο, ότι προσοδοθηρικές ομάδες λυμαίνονται το πανεπιστήμιο, όπως και κάθε δημόσιο χώρο στην Ελλάδα:
“ΣΥΝΔΙΟΙΚΗΣΗ”:
ΤΟ ΜΕΤΑΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΟ ΣΥΝΘΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΑΡΙΣΤΕΡΑ»
* ΕΙΣΑΓΩΓΗ
* ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 1978 ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ ΛΑΪΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΕΚΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΣΥΝΔΙΟΙΚΗΣΗ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η προσπάθεια για τον έλεγχο του πανεπιστημίου από την «αριστερά» και την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε αμέσως μετά την πτώση της χούντας με αίτημα την συνδιοίκηση. Και δεν εννοούσαν με τον όρο συνδιοίκηση την δημοκρατική συμμετοχή των φοιτητών στην διοίκηση του πανεπιστημίου αλλά τον έλεγχό του από την συνδικαλιστική τους γραφειοκρατία με την βοήθεια αποκλειστικά των κομματικών φοιτητών. Το ΠΑΣΟΚ, με την άνοδό του στην εξουσία, θεσμοθέτησε την συνδιοίκηση με τον νόμο πλαίσιο που ισχύει σήμερα. Τότε για να εξαπατήσει τον λαό και το φοιτητικό κίνημα ισχυρίστηκε ότι ο νόμος ήταν προσωρινός. Η προσωρινότητα κράτησε δεκαετίες. Αυτός ο νόμος έδωσε ένα τεράστιο ποσοστό ψήφων στους διορισμένους, από τις φοιτητικές κομματικές παρατάξεις, εκλέκτορες. Αυτές, από τότε, σε συνεργασία με τις καθηγητικές συντεχνίες και τις συμμορίες που δημιούργησε η «αριστερά» και το ΠΑΣΟΚ εξαγοράζοντας και διαφθείροντας τους τότε βοηθούς και επιμελητές, μπορούν μέχρι σήμερα να ελέγχουν όχι μόνο τις εκλογικές διαδικασίες ανάδειξης των οργάνων του πανεπιστημίου αλλά και όλες τις ψηφοφορίες. Η συμμετοχή των διορισμένων κομματικών φοιτητών στην διοίκηση παρουσιάζεται σήμερα σα δημοκρατική συμμετοχή των φοιτητών στα όργανα διοίκησης.
Το ριζοσπαστικό αντιιμπεριαλιστικό και αντιφασιστικό φοιτητικό κίνημα της εποχής, τη συνδιοίκηση την κατάγγειλε σαν το μαύρο κίνημα ελέγχου των πανεπιστημίων από την ψευτοαριστερά. Αποδείχτηκε ότι είχαν δίκιο.
Αυτού του τύπου η αντιδημοκρατική συμμετοχή των φοιτητικών κομματικών παρατάξεων στην διοίκηση δεν ήταν ποτέ αίτημα του φοιτητικού κινήματος στην δικτατορία, αλλά ούτε και στην μεταπολίτευση, όπως έμμεσα αφήνουν να διαφανεί κάτι τέτοιο οι πολιτικές ηγεσίες της «αριστεράς». Το δημοκρατικό αντιφασιστικό και αντιιμπεριαλιστικό φοιτητικό κίνημα της εποχής είχε σαν στόχο του: την αποχουντοποίηση και τον εκδημοκρατισμό του πανεπιστημίου, καθώς και την σύνδεση του πανεπιστημίου με την παραγωγή και την ζωή. Η κοινή απαίτηση του ριζοσπαστικού φοιτητικού κινήματος ήταν ένα πανεπιστήμιο δεμένο με την βιομηχανία, που θα παρείχε αναβαθμισμένη και σύγχρονη γνώση, που θα βοηθούσε με αυτό τον τρόπο στην ανεξαρτησία της χώρας από τον ιμπεριαλισμό. Και ενώ αυτοί ήταν οι στόχοι του φοιτητικού κινήματος, ΠΑΣΟΚ και ψευτοαριστερά δούλευαν αποκλειστικά για τον έλεγχο του πανεπιστημίου και την υπονόμευση και την διάσπαση του φοιτητικού κινήματος. Η διάλυση των στόχων του φοιτητικού κινήματος της εποχής έγινε ακριβώς στην βάση της υποκατάστασης των δημοκρατικών στόχων του από την συνδιοίκηση, δηλαδή από τον έλεγχο του πανεπιστημίου από την «αριστερά» και το ΠΑΣΟΚ. Αυτοί αντί να προωθήσουν τα ριζοσπαστικά αιτήματα του φοιτητικού κινήματος και του λαού που εστιάζονταν στο αναλυτικό πρόγραμμα και στον εκδημοκρατισμό του πανεπιστημίου, προτίμησαν να ελέγξουν το φοιτητικό κίνημα και να το στρέψουν ενάντια στα ίδια του τα αιτήματα και στους στόχους του και τελικά να ξεριζώσουν τον ριζοσπαστικό του χαρακτήρα.
Την δημοκρατική συμμετοχή της πλειοψηφίας των φοιτητών που την εγγυούταν το κίνημα την μετέτρεψαν σε συμμετοχή στα όργανα διοίκησης των πανεπιστημίων των κομματικών τους εκπροσώπων, το στόχο του δημοκρατικού πανεπιστημίου του δεμένου με την παραγωγή που θα υπηρετεί την ανεξαρτησία της χώρας και την ανάπτυξη τον ταύτισαν με τον έλεγχο του πανεπιστημίου από τις διακομματικές συμμορίες που προώθησαν την αποσύνδεσή του από την παραγωγή. Ξεγελούσαν και αποπροσανατόλιζαν και το φοιτητικό κίνημα της εποχής, καθώς συγκρούονταν με τα βασικά του αιτήματα, και αντιρροποπούσαν αυτή την υπονόμευση με μια αχαλίνωτη γκαιμπελικού τύπου δεξιά, σωβινιστική και εθνικιστική «αντιιμπεριαλιστική και αντιφασιστική» προπαγάνδα. Η κατάληξη αυτής της πολιτικής ελέγχου και υπονόμευσης του ρόλου του πανεπιστημίου είναι το σημερινό αίτημα για ένα ελεγχόμενο από την ψευτοαριστερά πανεπιστήμιο, που θα είναι αμόλυντο από τον καπιταλισμό του ιδιωτικού κεφαλαίου, με «καθεαυτή» αξία, δηλαδή αποσυνδεμένου από την παραγωγή και την ζωή, ανάχωμα στην ανάπτυξη και στην πρόοδο, χώρο υπονόμευσης της οικονομίας και της κοινωνικής ζωής, κέντρο υπονόμευσης της επιστήμης και της έρευνας και χώρο αναπαραγωγής του φασισμού. Οι προϋποθέσεις της αποσύνδεσης και του ελέγχου συμπυκνώνονται σήμερα στην απόρριψη της αξιολόγησης, στην απόρριψη των ιδιωτικών πανεπιστημίων και στην απόρριψη του νόμου πλαισίου της Κουτσίκου που θέλει να καταργήσει το μονοπώλιο της εξουσίας της ψευτοαριστεράς στο πανεπιστήμιο.
Οι καθηγητικές συντεχνίες που εξελίχθηκαν αργότερα σε συμμορίες και σε μια μεσαίου τύπου αστική τάξη των πανεπιστημίων δημιουργήθηκαν από την «αριστερά» και το ΠΑΣΟΚ με τον έλεγχο του προοδευτικού κινήματος του ΔΕΠ στο οποίο ανήκαν όσοι δεν ήταν καθηγητές, οι λεγόμενοι βοηθοί και επιμελητές. Η μονιμοποίηση των χιλιάδων ΔΕΠ που συνδεόταν με την κατάργηση της φασιστικής έδρας και την δημιουργία τομέων ήταν βασικό αίτημα όχι μόνο των ΔΕΠ αλλά και του φοιτητικού κινήματος της εποχής. Η μονιμοποίηση των ΔΕΠ έγινε όμως με την εξαγορά, με την βία και την διαφθορά που επέβαλλάν οι δυνάμεις της «προόδου» για την υποταγή και την ένταξή τους στο διακομματικό σύστημα. Έγινε υπηρετώντας τις ανάγκες της συνδιοίκησης. Οι σημερινοί συνδικαλιστές πρυτάνεις και οι συνδικαλιστές συγκλητικοί κοσμήτορες και πρόεδροι, οι καθηγητικές συμμορίες και η ΠΟΣΔΕΠ ενωμένοι με τους διορισμένους φοιτητές, το αντιδραστικό διακομματικό αυτό σύστημα εξουσίας στα πανεπιστήμια, είναι προϊόντα αυτής της πολύχρονης πολιτικής. Το σημερινό καθεστώς διοίκησης των πανεπιστημίων δεν είναι παρά η θεσμοθέτηση της πολιτικής ελέγχου του πανεπιστημίου από την ψευτοαριστερά. Είναι χαρακτηριστική η συγκάλυψη αυτής της πραγματικότητας και η προσπάθεια να βυθίζουν ειδικά τους φοιτητές στην άγνοια. Παραθέτουμε την αντιπροσωπευτική διαστρέβλωση της ιστορίας και των στόχων του αντιδικτατορικού και μεταπολιτευτικού φοιτητικού κινήματος από τον Αλαβάνο στην βουλή.
«Το Πανεπιστήμιο έχει μια μεγάλη σημασία και για την ατομική πορεία του καθένα και για τη συνολική πορεία μιας χώρας και για την όλη πορεία του πολιτισμού σ? όλο τον κόσμο. Δεν είναι εργαλείο μόνο, είναι αξία καθεαυτή και γι? αυτό δεν πρέπει να υποβαθμίζεται και να διαστρεβλώνεται σε μια εργαλειακή λογική. Αυτή τη μάχη για το Πανεπιστήμιο τη βλέπουμε σήμερα στη χώρα μας. Η χώρα μας, η οποία έχει στην ιστορία της, στον γενετικό της κώδικα, τη φοιτητική εποχή του 15%, έχει τη φοιτητική εποχή του 114, έχει τη φοιτητική εποχή της πάλης ενάντια στη Χούντα και σήμερα τη φοιτητική εποχή του άρ. 16. Η μάχη για το αρ. 16, η μάχη για την ταυτότητα και του Πανεπιστημίου και της χώρας μας. Και γι? αυτό θέλω να χαιρετίσω τους εκπροσώπους του Δικτύου των Αριστερών Ριζοσπαστικών Σχημάτων που βρίσκονται στα θεωρεία, τους εκπροσώπους της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Συλλόγου Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού που δίνουν σήμερα μια μεγάλη μάχη, η οποία είναι στην αρχή της. Τα Ύ των σχολών είναι κατειλημμένα σήμερα στην Ελλάδα. Ύ γιατί; Γιατί πυροδοτήσατε αυτή την αντίδραση. Γιατί κλονίζετε τα θεμέλια κατακτήσεων που έχει η δημοκρατία και η ελευθερία στη χώρα μας. Και στηρίζουμε αυτή την προσπάθεια. Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή πέρα από την κρίση, στην οποία έχει οδηγηθεί κάτω από την ασφυξία, την έλλειψη πόρων και τις πολιτικές παρέμβασης στο Πανεπιστήμιο, αλλά και εσωτερικά προβλήματα του Πανεπιστημίου.
Η σημερινή γενιά χαρακτηρίζεται από την «αριστερά» σαν η γενιά του άρθρου 16 και της υπεράσπισης του πανεπιστημίου σαν «αξίας καθ’ εαυτής». Γενιά του άρθρου 16 δεν υπάρχει. Η αποσύνδεση του πανεπιστημίου από την παραγωγή και την ζωή που έχει επιβάλλει το διακομματικό μέτωπο της παιδείας, έχει μια ιστορία πάνω από τριάντα χρόνια, αμέσως μετά την πτώση της χούντας, που δεν την δημιουργεί βέβαια η σημερινή γενιά. Ένα μέρος της σημερινής γενιάς αλλά και της ΠΟΣΔΕΠ, της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ που συγκροτούν το αντιδραστικό κίνημα της εκπαίδευσης, ακολουθούν μια παλιά και μακρόχρονη πολιτική της ψευτοαριστεράς για τον έλεγχο του πανεπιστημίου και το σαμποτάρισμα όλης της εκπαίδευσης, της παραγωγής και της κοινωνικής ζωής, μέχρις ότου η κοινωνία μας προσδεθεί στέρεα, πολιτικά, οικονομικά, στρατιωτικά και κοινωνικά με τον ανατολικό ρώσικο μεσαίωνα.
Κατά της συνδιοίκησης αγωνίζονταν τότε το Επαναστατικό Κομμουνιστικό Κίνημα Ελλάδας ( ΕΚΚΕ) και η παράταξη που επρόσκειτο σ’ αυτό, η Αντιφασιστική Αντιιμπεριαλιστική Σπουδαστική Παράταξη Ελλάδας (ΑΑΣΠΕ) που είχε μια σημαντική πολιτική παρουσία στο φοιτητικό κίνημα από την εποχή της δικτατορίας. Επίσης στην συνδιοίκηση είχε αντιταχθεί και η αστική τάξη του ιδιωτικού κεφαλαίου. Το ΕΚΚΕ που απέμεινε σήμερα σαν τίτλος έχει απεμπολίσει κάθε δημοκρατικό επαναστατικό παρελθόν και έχει ενταχθεί στο φαιοκόκκινο μέτωπο. Στην κίνησή μας υπάρχουν αρκετά άτομα που συμμετείχαν στους φοιτητικούς αγώνες κατά της συνδιοίκησης και αυτό είναι σημαντικό για την γνώση και την κατανόηση της τριαντάχρονης πολιτικής της ψευτοαριστεράς για τον έλεγχο του πανεπιστημίου.
Κύριε Πολυμερόπουλε, μπορείτε να δώσετε κάποιο link για το εν λόγω αρθράκι?
Βρίσκεται στο site της “κίνησης παιδειάς για την δημοκρατία και την ανάπτυξη“.
Οι εξελίξεις στην ανώτατη εκπαίδευση στις ΗΠΑ διαψεύδουν τους ισχυρισμούς των υποστηριχτών της ιδέας για την επιβολή διδάκτρων στα ΑΕΙ.Συγκεκριμένα το Πανεπιστήμιο του Ηarvard επεκτείνει οικονομική ενίσχυση και για τους φοιτητές που προέρχονται απο οικογένειές με εισοδήματα απο 120.000 εως 180.000 δολάρια.Ένα γενναίο δώρο για την μεσαία τάξη στην Αμερική. Μείωση του κόστους απο 33% εως 50% Η κίνηση αυτή του HARVARD έχει προκαλέσει προβληματισμούς και στα άλλα ελίτ Πανεπιστήμια για το πως θα κινηθούν, και αναμένεται να προβούν σε ανάλογες κινήσεις.Συνεπώς το σχήμα που υποστηρίζουν οι νεοφιλελεύθεροι να πληρώνουν δίδακτρα μόνο οι πλούσιοι και η μεσαία τάξη αρχίζει να καταρρέει
στις ίδιες τις ΗΠΑ.
http://www.nytimes.com/2007/12/11/education/11harvard.html?scp=10&sq=HARVARD&st=nyt
Harvard to Aid Students High in Middle Class
http://www.nytimes.com/2007/12/29/us/29tuition.html?scp=12&sq=HARVARD&st=nyt
Harvard’s Aid to Middle Class Pressures Rivals
Το Harvard έχει καταπίστευμα $24,000,000,000. Όλα τα ελληνικά πανεπιστήμια μαζί λειτουργούν με περίπου 280,000,000 ευρώ τον χρόνο. Μπορείς να αρχίσεις να πανηγυρίζεις. Το πλούσιο ελληνικό πανεπιστήμιο έχει να πληρώνει και το φαγητό των φοιτητών και τα βιβλία τους και τις μετακινήσεις τους, χώρια από τα δίδακτρα που δεν πληρώνουν. Οι φτωχοί του Χάρβαρντ μειώνουν τα δίδακτρα από το υστέρημά τους(;). Αλλά εμείς είμαστε πολύ πιο μπροστά: με μετριοπαθείς προβλέψεις, του χρόνου το ελληνικό πανεπιστήμιο θα σου βγάζει και γκόμενα. Θα πληρώνει το κινητό και το χαρτζιλίκι των αναξιοπαθούντων ελλήνων φοιτητών – όχι σαν τους μαλάκες του Harvard, που πολλοί από αυτούς σπουδάζουν και δουλεύουν. Beat that.
Η δωρεάν σίτιση εξυπηρετεί όμως πολλές φορές και ουσιώδεις ανάγκες. Υπάρχει κόσμος που μεγάλο μέρος της ημέρας το βγάζει στο πανεπιστήμιο (διαβάζοντας, παρακολουθώντας υποχρεωτικά μαθήματα-εργαστήρια, διδακτορικοί κ.α.). Και εντάξει, στην Ιατρική στου Γουδή θα τους πεις να πάνε στα σουβλάκια του Παύλου ή στα Goodys… αλλά στην πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου είναι αδύνατον να κατέβεις έως το κέντρο… άρα λοιπόν με τα σάντουιτς της καντίνας να τη βγάλουμε;
Έπειτα, πόσοι τελοσπάντων είναι αυτοί οι ζάπλουτοι που έχουν κατακλύσει το πανεπιστήμιο και νέμονται τους φόρους των φτωχών; Άλλωστε τα μεσαία στρώματα έχουν συμπιεστεί οικονομικά τα τελευταία χρόνια. Στην Ιατρική που τα περισσότερα παιδιά είναι γιατρών, μπορεί να είναι η αναλογία διαφοροποιημένη, αλλά όχι και για κάθε σχολή. Σε τελική ανάλυση, ας κοπεί το πολύ η δωρεάν σίτιση από την Ιατρική Αθήνας, αφού έχει τόσους ευκατάστατους (αν και βλέπω το εστιατόριό της γεμάτο καθημερινά και λίγοι μάλλον θα συμφωνήσουν με αυτό το μέτρο).
Και τέλος, θεωρώ ματαιοδοξία να κοιτάμε να εξοικονομήσουμε 4 εκατομμύρια ευρώ από το φαΐ… όταν 2004 (στην κυριολεξία) ή επενδύονται σε αγροφύλακες, ή τρώγονται από λαμόγια ή χάνονται από τα ΚΠΣ ως μη απορροφήσιμα. Θέμα πολιτικών προτεραιοτήτων είναι, (και) εδώ το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.
πολυμεροπουλε θες να πληρωνουν διδακτρα οι φοιτητες?
Μάλλον κλείνω του προς να πληρώνουν δίδακτρα, μικρά ίσως και συμβολικά, πλην όμως δίδακτρα. Σίγουρα πρέπει να πληρώνουν δίδακτρα σχολές που έχουν numerus clausus – δεν μπορεί την επαγγελματική αποκατάσταση κάποιου να την πληρώνουν οι υπόλοιποι, αφού αυτός που τελειώνει ένα πανεπιστήμιο αποκτά και κάποιες δεξιότητες/προσόντα που κάποιος άλλος πλήρωσε για να του τα μάθουν! Αν οι σχολές ήταν ανοιχτές σε όλους, όπως θεωρώ ότι ίσως είναι και το ιδανικό, μάλλον θα έπρεπε και να μην υπάρχουν δίδακτρα καθόλου, αφού οι πολίτες πληρώνουν ήδη δια της φορολογίας τα πανεπιστήμια.
Στην περίπτωση του άρθρου πάντως ισχύει ακριβώς το παλιό γνωμικό there ain’t no such thing as a free lunch.
Ναι ρε συ.Συμφωνώ απόλυτα με τα λεφτά για σίτιση…(πλάκα κάνω).Ξέρεις πόσες μίζες θα μπορούσαν να πάρουν αυτοί που > στον δημόσιο τομέα με αυτά τα λεφτά…Ξέρεις πόσες διαφημίσεις θα έκαναν τα κόμματα με αυρά τα λεφτά?Πόσες Mercedes και κινητά θα αγοράζονταν στους βουλευτ΄???Όταν κάποιος σπουδάζει θεωρητικά δεν έχει εισόδημα.Που ξέρεις εσύ?Μπορεί να έχει σκοτωθεί με τους γονείς του και να μην του δίνουν.Οπότε και δουλιά να κάνει το κράτος οφείλει να του παρέχει τα βασικά όπως παρέχει και στους στρατιώτες κατα την θητεία τους.Δεν είναι εκεί το πρόβλημα.Δεν πάσχουμε από σοσιαλισμό…Το αντίθετο μάλιστα.Σου λέω απλά ότι οι δήμαρχοι μαδάνε για να ξυλώνουν και να ξαναφτιάχνουν τους δρόμους πριν απτις εκλογές,να βάζουν άτομα να δουλεύουν 5άωρα με μισθό 8αώρου και σε πόστα του τύπου πάρε ένα βιβλίο από εδώ και βάλτο εκεί κτλ.Φεύγουν τόσα λεφτά τσάμπα και σας νοιάζει το φαγητό στα εστιατόρια,για τον Θεό!!!Να σου κάνω έναν υπολογισμό για τη σίτιση στο κεντρικό εστιατόριο του ΕΜΠ με τα δικά μου δεδομένα.9 μήνες ανοιχτα.Τους πρώτους 2 τρώνε το πολλύ 300 παιδιά τη μέρα φαγητό των 2 ευρώ.Μετά αραιώνουν οι παρακολουθήσεις και ο αριθμός των φοιτητών φθάνει τους 50-100 τι μέρα,σοβαρά.Οπότε βγαίνει πολύ μικρό ποσό…Αυτά
Συμφωνώ με το πνεύμα του άρθρου και ειδικότερα με την τοποθέτηση του Πολυμερόπουλου στο σχόλιο 19.
Δείτε και την ανάλυση (με στοιχεία κλπ τεκμηρίωση) του καθηγητή του ΟΠΑ Π. Τσακλόγλου σε ημερίδα για το ρόλο του πανεπιστήμιου εδώ:
http://www.hostedcm.gr/engine/index.php?op=modload&modname=Calendar&action=calendarviewfile&ctn=Calendar_greekacs_tsakloglou_event02242007_2_el.pdf&language=el
Δυστυχώς ο περισσότερος κόσμος δεν πολυκαταλαβαίνει οικονομικά…
Καποιοι γραφουν αρθρα λες και ζουν σε αλλο πλανητη…
Ο αρθρογραφος εχει ιδεα ποιοι σιτιζονται στα εστιατορια των απνεπιστημιων;
Προφανως και οχι, επειδη τοτε θα γνωριζε πιθανοτατα, πως στη δωρεαν σιτηση δε θα καταφυγει αυτος που εχει τα φραγκα να παει στο παρακειμενο εστιατοριο ή κυλικειο. Θα καταφυγει αυτος που δεν εχει τη δυνατοτητα να διαθεσει 5-6 ευρω για ενα μικρο γευμα σε ενα εστιατοριο και ειναι αναγκασμενος να δεχτει την, συνηθως, αθλια ποιοτητα των φαγητων της δωρεαν σιτισης.
Προτρεπει τους φοιτητες να τρωνε σπιτι τους…
Γνωριζει, ο αρθρογραφος πως το προγραμμα των μαθηματων, μαζι με τα εργαστηρια επιβαλλει συχνα, να εισαι στο χωρο μιας σχολης απο το πρωι μεχρι το απογευμα;
Υπολογιζει κοστος μεριδας με 5 ευρω.
Να υποθεσω πως μπηκε στο κοπο να ρωτησει το τμημα φοιτητικης μεριμνας εστω και ενος πανεπιστημιακου ιδρυματος για να επιβεβαιωσει την υποθεση του;
Στο εστιατοριο του ΕΜΠ που ανηκει σε ιδιωτη, η σιτιση σε οσους δε τη δικαιουνται δωρεαν ειναι 2 ευρω (το δικαιολογει μια χαρα η ποιοτητα του φαγητου…).
Το γεγονος πως στα ΑΕΙ εισερχεται μικροτερο ποσοστο υποψηφιων αποδεικνυει πως η παιδεια ειναι ταξικη, αλλα προφανως δεν αποδεικνυει πως οι φοιτητες που σπουδαζουμε σε αυτα τα ιδρυματα εχουμε κατα κανονα οικονομικη ανεση!!!
Η προσσεγγιση του αρθρου ειναι απιφανειακη και επιπολαια.
Προφανως τα παιδια εργατικων οικογενειων ειναι πολυ πιθανο να συνεχισουν το οικογενειακο επαγγελμα και να μην επιδιωξουν καν ενα ΑΕΙ, ειδικα στη περιτπωση που απο νεαρη ηλικια ετοιμαζονται για κατι τετοιο βοηθοντας τους γονεις τους στο επαγγελμα. (κατα ομοιο φυσικα τροπο κληρονομικο ειναι πολλες φορες και το επαγγελμα του ιατρου, του δικηγορου και του πολιτικου μηχανικου). Οποτε δε τιθεται μοναχα η παραμετρος της ακριβης προετοιμασιας εισαγωγης.
Μπορω να υποθεσω πως για το λογο αυτο δεν αναφερεται στα “στατιστικα” του παραδειγματος η ποσοστοση σε παιδια υπαλληλων, ενος αλλο κοινωνικου συνολου που δε χαρακτηριζεται απο οικονομικη ευρωστια.
Ακομα να υπενθυμισω στον αρθρογραφο, πως ακομα και στη περιπτωσεις που υπαρχει σχετικη οικονομικη ανεση, αυτη πολυ εξαλαφειται οταν ενα ή δυο ή και παραπανω παιδια σπουδαζουν σε διαφορετικη πολη απο αυτη της μονιμης διαμονης τους, και περαν της σιστισης εχουν να αντιμετωπισουν και το προβλημα της στεγασης (οι εστιες δε καλυπτουν ουτε το 10% των αναγκων για στεγαση…)
Συμφωνοι, η παιδεια να μην ειναι κρατικη, με ο,τι αυτο συνεπαγεται, αλλα ουτε δημοσια;; Δε νομιζω να υποστηριξε κατι τετοιο ο μαρξ…
Όχι, ρε φίλε, εγώ στο πανεπιστήμιο έκανα συνέχεια λούφα και πήγαινα μόνο στις συνελεύσεις. Που να ξέρω! Απέξω μόνο πέρασα. Άσε που χάρη στην απεντατικοποίηση πήρα και πτυχίο, μαζί με τους υπόλοιπους φωστήρες που ήμασταν στα ΕΑΑΚ.
Δεν κάνεις τον κόπο να εξηγήσεις την διαφορά μεταξύ δημόσιου, μη κρατικού που πληρώνει το κράτος και κρατικού που πληρώνει το κράτος;
Ενω φαινεται πως ξερεις να ειρωνευεσαι, φαινεται επισης πως δε ξερεις να απαντας. Νομιζω πως ειδικα σε αυτο το σημειο επισημαινω το αυτονοητο. Ωστοσο απαντηση δε βρηκα και στα υπολοιπα σημεια του παραπανω σχολιου μου, οποτε θεωρω πως δεν υπαρχει καποια διαφωνια στις νυξεις μου για το αρθρο.
—
Οσο για τη δευτερη παρατηρηση σου, απλα μια αναφορα για εκπαιδευση σε ακρατικη κοινωνια. Εκτως θεματος οντως. Δημιουργει ανουσιο μπερδεμα οταν δεν υπαρχει το αναλογο context για να το αντιληφθει κανεις στη σωστη διασταση του.
Λύσεις βρίσκει όποιος θέλει. Όποιος δεν θέλει να σπουδάσει, σαράντα μέρες κοσκινάει. Και το πιο μικρό και το πιο ασήμαντο τους φαίνεται βουνό και ακατόρθωτο.
Οι φοιτητές έχουν παρατάξεις που μπορούν να ζητούν και να παίρνουν κονδύλια εκατομμυρίων ευρώ για πέταμα κυριολεκτικά, και δεν μπορούν να διασφαλίσουν να μην έχουν σπαστά προγράμματα ή αν έχουν να υπάρχουν λογικά διαλλείματα αναμεσά τους. Χωρίς άλλα σχόλια.
Btw, Οι εργαζόμενοι που έχουν σπαστά προγράμματα ή που δουλεύουν μέχρι αργα το βράδυ ποιος τους ταΐζει τζάμπα; Γιαυτήν την νοοτροπία μίλησα στο άρθρο εξάλλου
Ξεχασα πως μπηκα στο site-πυλη εκπροσωπησης του καπιταλισμου. Για αυτο και ειναι αδυνατο να ξεπεραστει η οποια ιδεολογικη ασυμβατοτητα.
Διαφευγει στον κ.Πολυμεροπουλο οταν κανει συγκριση των εργαζομενων με τους φοιτητες, πως οι μεν εχουν εισοδημα, ενω οι δευτεροι οχι. Οι φοιτητες ειναι μελλοντικοι εργαζομενοι -κατα κανονα. Νομιζω αυτο τους δικαιολογει καποιες παροχες.
Εκτος βεβαια αν εχει κατα νου ενα προτυπο φοιτητη που σπευδει στη μαυρη εργασια μερικης απασχολησης για να τα βγαλει περα, στο ρολο του σπουδαστη…
Παροχες που καποιοι μπορει να θεωρουν λεφτα για πεταμα, οπως ο κ.Πολυμεροπουλος.
Το να μη θελει καποιος να πληρωνει φορους, ειναι απολυτα δικαιολογημενο. Το να αναπτυσσει ομως ολοκληρη θεωρια για ταξικοτητα της παιδειας και της λανθασμενης φορολογησης, πανω στη σιτιση των πανεπιστημιων ειναι απλως ανοητο. Ποσο μαλλον οταν αυτο γινεται με ατεκμηριωτες αποψεις που εχουν την επιβεβαιωση της προσωπικης υποθεσης.
Η φιλελευθερη επιχειρηματολογια παραταξεων τυπου ΔΑΠ (βλεπε ΝΔ) και ΠΑΣΠ (βλεπε ΠΑΣΟΚ) φανταζει πιο ολοκληρωμενη και λογικη, αν και κατα τη προσωπικη μου αποψη εντελως γελοια…
Κατα τα αλλα αοριστες φρασεις του τυπου “λυσεις βρισκει οποιος θελει”, “οποιος δε θελει να σπουδασει κλπ…”, μονο αρχαριο πολιτικαντισμο δειχνουν, καθως ειναι λογια του αερα, δεν απαντανε πουθενα και λεγονται μονο για να κερδισουν τις εντυπωσεις των ηλιθιων. Χορτασαμε…
Δεν εχω να προσθεσω κατι αλλο, ουτε βλεπω να αναπτυσσεται ενα λειτουργικο βημα διαλογου, οποτε χαιρετω.
🙂
100% συμφωνώ.Και για αυτή τη καραμέλα περι ελευθερίας φιλελευθερισμού κτλ ένα έχω να πω.Απόλυτη ελευθερία σημαίνει πλήρης απουσία παρέμβασης και απουσία κανόνων.Η ελευθερία χωρίς δικαιοσύείναι όι χειρότερο κάτι σαν καπιταλιστική αναρχία..
δικαιοσύνη ήθελα να γράψω
Ευχαριστώ τους σχολιαστές γιατί ανέδιεξαν ένα ακόμα προβληματικό σημείο της νοοτροπίας των φοιτητών και των συνδικαλιστών που τους εκπροσωπούν.
Έχουμε ένα πρόβλημα στο συγκεκριμένο παράδειγμα: τα ακατάστατα ωράρια στις σχολές, σε πολλές σχολές και στην ιατρική που έχω σπουδάσει. Έχουμε τους συνδικαλιστές, που υποτίθεται εκπροσωπούν τα συμφέροντα των φοιτητών. Οι συνδικαλιστές ισχυρίζονται ότι δεν μπορούν να πιέσουν τις σχολές τους να ομαλοποιήσουν τα προγράμματα, αλλά μπορούν να τις πιέσουν να δώσουν μερικές δεκάδες εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο για να μοιράζουν τζάμπα φαγητό στους φοιτητές.
Σεκφτείτε τώρα το βάσιμο αυτών των αιτιάσεων. Υπάρχουν δυο περιπτώσεις:
α)υπάρχει το ενδεχόμενο να είναι απλά μια μπούρδα που λέγεται εν τη ρύμη του λόγου, αφού όταν δεν έχεις ουσιαστικά επιχειρήματα πρέπει να πεις κάτι, έστω και ανοησία. Αυτό δεν θα το σχολιάσω, αφού στην Ελλάδα η ανοησία των φοιτητικών κομμάτων, όχι των φοιτητών, έχει ασυλία.
β)Υπάρχει το ενδεχόμενο να ισχύει. Μπορεί οι συνδικαλιστές να μπορούν να πιέσουν για να πάρουν πολλά χρήματα, αλλά να μην μπορούν να αλλάξουν το πρόγραμμα της σχολής αν και το θέλουν. Βέβαια, το ότι το θέλουν είναι δεδομένο. Από την δεκαετία του ’80 ο μόνιμος μπαμπούλας των ΕΑΑΚ στις συνελεύσεις, και αίτημα που πέτυχαν σε πολλές σχολές είναι η απεντατικοποιήση των προγραμμάτων σπουδών. Γιατί να μην μπορούν να το πετύχουν; Υπάρχουν δυο πιθανές εξηγήσεις:
i)Οι σχολές είναι τέτοια γραφειοκρατικά κατασκευάσματα, που είναι αδύνατον να περάσεις οποιαδήποτε αλλαγή.
ii)Η αλλαγή ξεβολεύει τους βολεμένους καθηγητές, οπότε ο συνδικαλισμός των φοιτητών συναντά απέναντί του τον συνδικαλισμό των καθηγητών.
Τώρα, εάν συμβαίνει το πρώτο, θα πρέπει να ρωτήσω ποιες είναι οι προτάσεις των φοιτητικών παρατάξεων για το γραφειοκρατικό τέρας που λέγονται δημόσια πανεπιστήμια; Μη τις ψάχνετε, δεν υπάρχουν.
Εάν συμβαίνει το δεύτερο, γιατί δεν συγκρούονται με τους καθηγητές, αλλά παίρνουν δωροδοκίες και ανταλλάγματα όπως η δωρεάν σίτιση;
Ας πάρουμε την περίπτωση κάποιου που έχει οικονομικό πρόβλημα και θα ήθελε να δουλέψει ας πούμε. Θα του έφτανε το επίδομα σίτισης; Μήπως θα ήθελε να τελειώνει νωρίς και γρήγορα την σχολή του για να πάει να δουλέψει; Τελικά, εάν οι φοιτητές δεν έχουν εισόδημα όπως είπε κάποιος συνομιλητής, δεν θα έπρεπε να κάνουν κάτι για να έχουν ωράρια τέτοια που να επιτρέπουν, μέχρι να έρθει η αταξική κοινωνία φυσικά(που θα είναι μια κοινωνία και χωρίς εργασία με βάση όσα διαβάζω),σε όσους θέλουν να αποκτήσουν εισόδημα να έχουν την δυνατότητα;
Μήπως ακριβώς αυτή η φύση του επιδόματος δεν τονίζει το ταξικό μέτρο της παιδείας, αφού οι ανεπάγγελτοι που δεν έχουν ανάγκη για δουλειά, αφού οι γονείς τους τους συντηρούν, μπορούν να πηγαίνουν όποτε θέλουν στην σχολή, ενώ όσοι πρέπει να δουλεύουν πρέπει να κάνουν κοπάνες και να μένουν πίσω, αφού οι ανεπάγγελτοι τα έκαναν πλακάκια με τον καθηγητικό συνδικαλισμό με αντάλλαγμα αυτό που συμφέρει αυτούς, και όχι αυτούς που έχουν τώρα το πρόβλημα;
Ο φοιτητικός συνδικαλισμός είναι ένα γεγονός.Είτε αυτό είναι θετικό ,είτε αρνητικό αποτελεί μια πραγματικότητα-και οφείλουμε να προσαρμοστούμε σε αυτήν.Η αντίληψη να υπάρχουν φοιτητικές παρατάξεις που θα αναδεικνύουν τα προβλήματα των φοιτητών και θα συμμετέχουν στα όργανα συνδιοίκησης ενός πανεπιστημίου ειναι περα για περα δημοκρατική και οδηγεί το πανεπιστήμιο σε περαιτερω εξελιξη προσδίσοντάς του κοινωνικό χαρακτήρα.Ελάχιστοι είναι οι καθηγητές που αφουγκράζονται τις ανάγκες της νεολαίας και πόσο μάλλον εχουν τη διαθεση να τις ικανοποιήσουν!Παρολα αυτά η συνταγή χαλασε κάπου στο δρόμο κυρίως λόγω του συντεχνιακού συνδικαλισμού των αριστερών παρατάξεων.
Διαφωνώ στο ότι οι φοιτητικές παρατάξεις δεν έχουν συμβαλλει με προτάσεις για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.Μαλιστα θα αναφέρω ότι όλες οι προτάσεις που εντάχθηκαν στον περσινό νόμο-πλαίσιο αποτελούσαν επιδιώξεις τησ ΔΑΠ-ΝΔΦΚ τα τελευταια 20 χρόνια.
Ο περιορισμός του ασυλου και η αλλαγή της φιλοσοφίας του,η αξιολόγηση καθηγητων και διοικητικού προσωπικού,τα πολλαπλά συγγράμματα,τα γραφεία διασύνδεσης και πολλά πολλά αλλα.
Και κάτι που ίσως δεν ξέρουν οι μεγαλύτεροι είναι ότι παρόλο που ο νόμος εχει ψηφιστεί και αποτελει πλέον νόμο του κράτους πολλά πανεπιστήμια αρνούνται να τον εφαρμόσουν!!Γιατί??Προφανώς οι πιέσεις που ασκεί η αδιάλλακτη αριστερά και η νεολαία του ΠΑΣΟΚ που προσβλέπει στην στείρα αντιπολιτευση είναι πολύ ισχυρές..Αλλα πού ήταν όλοι αυτοι περσυ??Στις πορείες??Εκει που λαμβανονται οι αποφασεις και γινονται οι συζητησεις γιατί δεν ήταν κανείς??Ηταν προσχηματικός ο διαλογος??Και πες ότι ήταν..Αν θες να εχεις το κούτελο σου καθαρό πηγαινε και αφησε ενα φυλλάδιο με τις προτάσεις σου και ας μην γινει τιποτα..Τουλάχιστον δεν θα σε κατηγορήσει κανείς οτι δεν συμμετείχες!!Αλλά δεν υπηρχαν ούτε και υπάρχουν προτάσεις!Πορεία και αγιος ο Θεος…Πάντα κάτω από κομματικά λάβαρα και απουσιολόγους!!Θα θυμίσω ότι σε αντίστοιχη μεταρρυθμιση του ΠΑΣΟΚ το 90 η ΔΑΠ προσήλθε στο διαλογο με την ΠΑΣΠ εκεινη την φορα!Λογικό.Τότε ο διάλογος για τη νεολαία του ΠΑΣΟΚ δεν ηταν προσχηματικος.Τώρα εγινε?!Φαίνεται ποιος εχει χαρακτήρα και ενδιαφέρεται πραγματικά για την εξελιξη του πανεπιστημίου και ποιος λειτουργεί ιδιοτελώς με σκοπό τα κομματικά και μόνο οφέλη..
Το καθηγητικό καθεστώς ειναι το σημαντικότερο προβλημα των νεοελληνικών πανεπιστημίων.Είναι αυτοι που αντιδρούν στην αξιολόγηση και στο πολλάπλό σύγγραμμα.Γιατί φοβούνται ότι θα αποκαλυφθεί η ιδιότητα τους.Πολλοί απο αυτους διοριστηκαν χωρις να πληρουν καν τα κριτηρια.Τοτε..επί ΠΑΣΟΚ.Εχουν εξασφαλισει θέση στο δημόσιο και ελυσαν το προβλημα της ζωής τους χωρις καν να ιδρώσει το αυτάκι τους.Ειναι ο λόγος για τον οποιο η ερευνα στη χώρα μας εχει πιασει πάτο!Γιατί να κανουν έρευνα?Γραφουν ενα βιβλίο της πλάκας και παιρνουν τα εκατομμυριάκια τους, εχουν και το μισθό τους!!Τι αλλο θέλουν?Μόνο οι αξιοι θέλουν την αξιολόγηση!Αυτοι που εχουν γνώση για το αντικείμενο που διδάσκουν και δεν φοβούνται να κριθούν!Αυτοί που θέλουμε να μας κανουν μαθημα!Ευτυχώς είναι αρκετοί αλλα δυσυχώς ειναι και μειονότητα.Και αριθμητικά και γιατί δεν εκφραζονται και παραγκονίζονται από τους βολεμένους!
Αυτά τα ολίγα!!Δεν μπαίνουν όλες οι παρατάξεις σε ενα τσουβάλι!και δη η παράταξη της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ που σε οποιο πανεπιστημιο βρισκει προσφορο εδαφος(συννενοησιμους καθηγητές) μεγαλουργεί!!Αυτές είναι οι δικες μου εμπειρίες απο το φοιτητικό κίνημα και δεν μαρέσει να απαξιώνεται χωρίς λόγο γνώσης..
ΦΟΒΕΡΟΣ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΣ, δώστε βάση:
Γιατί ομώς το σταματάει στο καλύτερο;; τη μειώμενη συγκοινωνία, τη τζάμπα στέγαση, τα δωρεάν βιβλία;;; ειναί πολλά τα δώρα στους φοιτήτες και έτσι που είναι βολεμένοι που να διεκδικήσουν…
Αντέ να κοπούν όλα αυτά, να αρχίσουν να τρέχουν στο δρόμο τα ρεμάλια να βρουν καμιά δουλειά. Έστω να πάρουν κανά φοιτητικό δάνειο να έχουν κάτι να ξεπληρώνουν στο μελλον.
Το προβλήμα της παιδείας έχει λύσεις!
Τέρμα στις παροχές για τη παιδεια! Όχι άλλα πεταμένα λεφτα!
Καλός φοιτητής, ο φθηνά εργαζόμενος φοιτητής!
Η εντατικοποίηση των σπουδών ως επί το πλείστον θα πλήξει τους οικονομικά ασθενέστερους. Ας γίνει μία έρευνα να δούμε και σήμερα ακόμη πόσοι φοιτητές εργάζονται παράλληλα με τις σπουδές τους και σε ποιες κοινωνικές τάξεις ανήκουν. Δεν είναι ΚΑΘΟΛΟΥ ΛΙΓΟΙ.
Αλλά με την εντατικοποίηση οι πλούσιοι φοιτητές απλά θα τα βγάλουν πέρα, γιατί θα έχουν όλο το χρόνο να διαβάσουν, ενώ οι φτωχοί ή δεν θα πάρουν πτυχίο ή θα φτύσουν αίμα για να το καταφέρουν…
Είναι μονόπλευρη η θεώρηση του φοιτητή ως μία εξατομικευμένη μονάδα που πρέπει να αποκατασταθεί επαγγελματικά. Οι φοιτητές είναι το υλικό του μέλλοντος, αυτοί που θα στελεχώσουν τις υπεύθυνες κοινωνικές θέσεις μελλοντικά. Γι’ αυτό η ενίσχυσή τους είναι μονόδρομος, είναι ΕΠΕΝΔΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. Διότι το πρόβλημα δεν έγκειται στο ότι η κοινωνία πληρώνει για να γίνει κάποιος γιατρός ή μηχανικός (και ενδεχομένως πλούσιος). Πληρώνει γιατί η αξία ενός καλού γιατρού ή μηχανικού είναι ΑΝΥΠΟΛΟΓΙΣΤΗ, είναι παράγοντας ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΟΥ. Αυτό σημαίνει ότι σπουδάζουν όσοι έχουν την πνευματική και όχι απλά την οικονομική ικανότητα να το κάνουν.
Άρα πρέπει να ενισχυθεί η φοιτητική μέριμνα, ώστε οι φοιτητές να έχουν τη δυνατότητα να ξεδιπλώσουν τις δυνατότητές τους (κάτι που δεν είναι δυνατό εαν είναι απασχολημένοι με χίλια δυο άλλα ζητήματα), με παράλληλη αναβάθμιση των σπουδών (και εδώ βέβαια συμπεριλαμβάνονται και η αξιολόγηση των μελών ΔΕΠ, το σπάσιμο του αποστήματος του φοιτητοπατερισμού κλπ) και παροχή ΚΙΝΗΤΡΩΝ για όσους ξεχωρίζουν.
Και ύστερα ίσως να έχει νόημα η όποια εντατικοποίηση των σπουδών.
Υ.Γ. Ο ΔΑΠίτης που πετάχτηκε περιγράφει με τον πιο δραματικό τρόπο την κατάντια του φοιτητικού συνδικαλισμού.
Και κάτι ακόμη. Η ενίσχυση των οικονομικά ασθενεστέρων φοιτητών με παράλληλη διακοπή όλων των φοιτητικών παροχών, ακόμη και εαν διατυπώνεται με καλές προθέσεις, εγκυμονεί πολλούς κρυφούς κινδύνους. Για παράδειγμα, ΠΟΙΟ θα είναι το ύψος αυτής της ενίσχυσης και με ποια ΚΡΙΤΗΡΙΑ θα χαρακτηρίζεται κάποιος ως οικονομικά ασθενής άρα και δικαιούχος; Δυστυχώς η πείρα από άλλες χώρες (π.χ. ΗΠΑ) δείχνει ότι με αυτό τον τρόπο αποκλείονται από τις ανώτερες σπουδές όλο και περισσότεροι φτωχοί και πριμοδοτούνται με αυτό τον τρόπο οι πλούσιοι.
Σε κάθε περίπτωση, οι πλούσιοι έχουν σπουδές εξασφαλισμένες, ακόμη και αν είναι στόκοι. Για έναν φτωχό όμως που έχει τις ικανότητες πόσο εύκολο είναι αυτό;
Ένα θύμα του φοιτητικού συνδικαλισμού, ανάμεσα στα άλλα, είναι και η δημοκρατία. Η δημοκρατία στα πανεπιστήμια λειτούργησε με όρους μικρομεγαλισμού, πιθηκίζοντας άσχημα τις συνελεύσεις-μονολόγους των μεγάλων. Αυτό φαίνεται και από τις διακηρύξεις που έβγαλαν μέχρι τώρα εκπρόσωποι του φοιτητικού συνδικαλισμού σε αυτό το thread, αφού οι περισσότερες δεν λαμβάνουν καν υπόψιν τους το τι γράφει το άρθρο που δημοσιεύτηκε από πάνω. Είναι απλά αδιάφορο και θα μπορούσαν να αλλάξουν τίτλο πολλά από αυτά που γράφτηκαν και να δημοσιευτούν οπουδήποτε, από περιοδικό μαγειρικής, μέχρι εφημερίδα συνταξιούχων. Οι φοιτητές στα αμφιθέατρα δεν έχουν μάθει να συζητούν. Για όποιον έχει περάσει από τα αμφιθέατρα, γνωρίζει το τι σημαίνει μη-διάλογος, μη-δημοκρατία, τηλέφωνα για ψήφους της τελευταίας στιγμής από τους δεξιούς, φιλιππικοί από προσκείμενους στους αριστερούς “ανεξάρτητους” για να διώξουν τους φοιτητές που βαριούνται να κάθονται 40 ώρες, φασαρία, ντουμάνι καπνός που σου απαγορεύει και να αναπνεύσεις ακόμα -έτσι, για μαγκιά! – λογομαχίες και χειρομαχίες κ.ο.κ. τα συστατικά μιας καλής δημοκρατικής παράδοσης δηλαδή…
Ένα ενδιαφέρον περιστατικό που έχω να προσθέσω, είναι κάτι που υπέπεσε στην αντίληψή μου, σε ιατρική σχολή της περιφέρειας – δεν ήμουν φοιτητής – κατά την αποφοίτηση της τάξης του 2004. Κατά την αποφοίτηση, οι φοιτητές υποχρεούνται να παραδόσουν το φοιτητικό πάσο, με το οποίο έχουν έκπτωση στα μέσα συγκοινωνίας. Λοιπόν, από δεκάδες άτομα που αποφοίτησαν, μόλις 1(ένας) έδωσε το πάσο πίσω. Όλοι οι άλλοι, πλην του ενός, κράτησαν τα πάσα για να εξακολουθούν να πληρώνουν μειωμένο εισιτήριο, ενώ δεν ήταν φοιτητές. Είπα πριν ότι η λογική του επιδόματος δημιουργεί επαίτες. Ο χαρακτήρας του ατόμου μορφώνεται και από τη σχολή του, έστω και αν είναι ήδη αρκετά μεγάλος. Τι μηνύματα δημιούργησε αυτή η σχολή στους φοιτητές αυτούς; Τι επαγγελματίες περιμένετε να βγουν από τέτοιους φοιτητές; Δυστυχώς το σύστημα δημιουργεί επαίτες. Όλοι τους χρωστάνε και αυτοί δεν χρωστάνε σε κανέναν. Μου προκαλεί έκπληξη η επίκληση του κοινού καλού, του υπερατομικού συμφέροντος, του καλού της κοινωνίας και άλλα τέτοια ωραία και μεγάλα, όταν οι διάφορες παρασιτικές ομάδες, είτε φοιτητές λέγονται είτε ο,τιδήποτε άλλο, όταν είναι να εισπράξουν και μόνον. Αυτόν που πληρώνει, ποιος τον σκέφεται; Αν θέλουμε να πετάξουμε και αριστερά τσιτάτα, στην πρώτη φάση πρέπει να πηγαίνουν τα χρήματα, στον καθένα ανάλογα με την εργασία του. Αλλά στην Ελλάδα, χάρη στους αριστερούς του σαλονιού και τους δεξιούς της μάσας, της ρεμούλας και της αρπαχτής, τω έχοντι δοθήσεται και το μη έχοντι, ο έχει αρθήσεται από αυτού.
afou diavasa ta parapano apofasisa na min spoudaso kai na meino me ta provata kai tis katsikes mou edepano sta vouna
Ta akousame k auto. oi agrotes den plironoun foro. autes tis @@ akouw k mou anebainei i piesi.