Η «Εξέγερση» της Πίτσας
Ιαν 4th, 2009 | Αριστείδης Χατζής, Γιούλη Φωκά-Καβαλιεράκη| Κατηγορία: Ελλάδα, Παιδεία |
Email This Post
|
Print This Post
|
Από την είσοδο της ΑΣΟΕΕ έλειπαν αυτοί που μοιράζουν συνήθως τα φυλλάδια στην πύλη. Ερημιά στις σκάλες. Πίσω από την είσοδο σε ένα μεγάλο τραπέζι δύο συμπαθητικοί νεαροί που έτρωγαν πίτσα διέκοψαν το φαγητό τους για να μας εξηγήσουν πολύ ευγενικά ότι το κτίριο βρισκόταν υπό κατάληψη. Μας διαβεβαίωσαν όμως ότι τη Δευτέρα θα συνεχίζονταν τα μαθήματα κανονικά. Αισθάνεσαι πάντα αμήχανα όταν διακόπτεις κάποιον την ώρα του φαγητού, έτσι αφού ευχαριστήσαμε φύγαμε βιαστικά.
Ήταν το μεσημέρι της Παρασκευής 5 Δεκεμβρίου. Την άλλη ημέρα ένα 15χρονο παιδί πέφτει νεκρό από σφαίρα αστυνομικού. Μερικές ώρες μετά ένα κατάστημα σε κεντρικό δρόμο της Θεσσαλονίκης πυρπολείται και λεηλατείται. Αυτοί που το έκαψαν και το λεηλάτησαν θα πρέπει να δυσκολεύτηκαν να επιλέξουν πού θα παρακολουθούσαν τις ειδήσεις που περιέγραφαν τα κατορθώματά τους. Θα μπορούσαν βέβαια να πάνε στην κατάληψη της Νομικής του Α.Π.Θ. αλλά οι συνάδελφοί τους είχαν φροντίσει να καταστρέψουν τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων και των άνετων καθισμάτων. Μάλλον οι περισσότεροι θα προτίμησαν τις τηλεοράσεις των σπιτιών τους. Το σίγουρο είναι ότι όπου και να κατέληξαν μάλλον κι αυτοί πίτσες θα παρήγγειλαν για να απολαύσουν καλύτερα το θέαμα.
Τι συνδέει αυτά τα γεγονότα; Αν απαντήσετε ότι αποτελούν όλα συμπτώματα μιας ευρύτερης «κοινωνικής εξέγερσης» που οφείλεται σε μια σειρά κοινωνικο-οικονομικών αιτίων τα οποία είστε πανέτοιμος να αναλύσετε, τότε έχετε σίγουρα μια θέση στα τηλεοπτικά πάνελ. Εάν αρκείσθε στα συνθήματα, προσπαθήστε να βρείτε ένα καλό επαναστατικό status για το Facebook. Εάν όμως κάτι δεν σας πάει καλά, κάτι δεν στέκει, κάτι σας ενοχλεί, διαβάστε παρακάτω και ίσως συμφωνήσετε μαζί μας.
Εάν υπάρχει κάτι λοιπόν που συνδέει όλα αυτά τα γεγονότα δεν είναι τίποτε άλλο από την ανυπαρξία του κράτους δικαίου. Τι είναι το κράτος δικαίου; Το κράτος που βασίζεται σε μια απλή αρχή: «κανένας δεν βρίσκεται πάνω από το νόμο».
Για να δούμε:
• Κουμπάροι, μοναστήρια, δικαστές, δικηγόροι, καρτέλ, υπουργοί, βουλευτές, δημοσιογράφοι, αθλητικοί παράγοντες, συνδικαλιστές, κουκουλοφόροι, καταληψίες, «φίλαθλοι», αστυνομικοί.. Αναρωτιέται κανείς ποιοι είναι αυτοί, οι λίγοι, που βρίσκονται κάτω από το νόμο.
• Η αστυνομία πυροβολεί εν ψυχρώ παιδιά που της ρίχνουν άδεια μπουκάλια, δέρνει, βασανίζει, φέρεται βάναυσα σε μετανάστες, κατηγορούμενους, τσιγγάνους, ειρηνικούς διαδηλωτές, φοιτητές, συνταξιούχους, όποιος βρεθεί μπροστά. Όταν πρέπει να χρησιμοποιήσει βία εκεί που νομιμοποιείται και υποχρεούται να το κάνει, συνήθως αρνείται. Κουκουλοφόροι, νονοί, χούλιγκαν, μπράβοι, έμποροι ναρκωτικών κινούνται ανεξέλεγκτα. Διαπλέκεται μαζί τους, τους ανέχεται, δεν τους αγγίζει.
• Η εκλεγμένη κυβέρνηση, ο θεματοφύλακας του κράτους δικαίου, αντιδρά με τον ίδιο τρόπο που το έκανε πριν 45 χρόνια. Αναρωτιέται ποιος κυβερνά αυτή τη χώρα διότι προφανώς δεν την κυβερνά αυτή.
• Οι πολιτικοί, οι επαγγελματίες αριστεροί, οι μουτζαχεντίν των κοινωνικών δικαιωμάτων είναι έτοιμοι να σπεκουλάρουν πάνω στον πτώμα ενός 15χρονου. Αν η «εξέγερση» είναι κοινωνική, δεν πειράζει που στρέφεται κατά της δημοκρατίας, αρκεί να μας δώσει λίγο παραπάνω χρόνο στην τηλεόραση και μερικούς πόντους επιπλέον στις δημοσκοπήσεις.
• Οι «ευαίσθητοι» φοιτητές και καθηγητές επιλέγουν και πάλι το προσφορότερο όπλο: την βίαιη κατάληψη του πανεπιστημίου (γιατί μόνο βίαιη μπορεί να είναι μια κατάληψη). Προφανώς όταν εμποδίζουμε (επαναλαμβάνω με τη βία) την λειτουργία του Πανεπιστημίου πετυχαίνουμε καλύτερα τους σκοπούς μας. Αυτό που θέλουμε να προστατεύσει το άσυλο δεν είναι η διακίνηση των ιδεών αλλά η διακίνηση των δικών μας ιδεών.
• Οι υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν ενοχλούνται που ένας κατηγορούμενος έχει δικαστεί και καταδικαστεί από υπουργούς, πολιτικούς, δημοσιογράφους και λοιπούς παντογνώστες και κινδυνεύει κι αυτός και ο δικηγόρος του να λυντσαριστούν. Εάν γίνει, ας γίνει μέσα σε πανεπιστήμιο. Θα είναι ωραίο happening που θα το θυμούνται για καιρό όλοι όσοι ηρωικά συμμετέχουν στην κατάληψη.
Θα περίμενε κανείς να ακούσει τουλάχιστον κάτι ουσιαστικό για όλα αυτά από τους «εξεγερμένους». Μια φρέσκια ιδέα, έναν πρωτότυπο τρόπο αντίδρασης, έστω μια γνήσια επαναστατική πρόταση.. Αντ’ αυτού ένας τόσο ξύλινος πολιτικός λόγος που θα τον ζήλευαν και τα κομματικά επιτελεία, μια απέραντη αμπελοφιλοσοφία και φυσικά η αποθέωση του κλισέ. Ακόμα και η βία στις καταλήψεις, στους δρόμους, στα κτίρια ήταν μια κλισαρισμένη βία. Ακούγοντας τους εκπροσώπους των «εξεγερμένων» να μιλάνε στην τηλεόραση είσαι σίγουρος πως όσοι από αυτούς είναι κάτω των 18 έχουν ήδη κατακτήσει επάξια μια θέση στη Βουλή των Εφήβων, ενώ οι μεγαλύτεροι θα έκαναν περήφανους τους μελλοντικούς συναδέλφους τους στη Βουλή των Ενηλίκων..
Φυσικά, όλα αυτά τα γεγονότα, εκτός από τις φωτιές που άναψαν στις πόλεις, πυροδότησαν και μια έντονη τάση για καθημερινή συζήτηση και σχολιασμό ανάμεσα σε όλους μας, πέρα από τις τηλεοράσεις, τον Τύπο και τις πάσης φύσεως δημόσιες δηλώσεις. Δεν υπάρχει πολίτης αυτής της χώρας που, ανεξαρτήτως ηλικίας, φρονήματος, στάσης και προθέσεων, δεν έχει φιλοσοφήσει πολιτικώς με συγγενείς, φίλους, συναδέλφους και γείτονες την επικαιρότητα. Αυτά που συμβαίνουν είναι τόσα πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους, που οι συζητήσεις μπορούν να καλύψουν θεματικές για όλα τα γούστα. Είναι ωραίο να υπάρχουν αφορμές για σοβαρή κουβέντα όταν συνευρίσκεσαι με φιλικά πρόσωπα στον ελεύθερο χρόνο σου κι έχεις κάτι να πεις ή ακόμα καλύτερα και κάτι να ακούσεις. Αυτό είναι το πιο κοντινό σημείο που φτάσαμε συνολικά στην «κοινωνική εξέγερση».
Φυσικά οι μόνοι που δεν μπορούν να λάβουν μέρος είναι οι πιτσαδόροι. Ποιος θα τροφοδοτεί τους «εξεγερμένους»; Κρίμα όμως που η «κοινωνική εξέγερση» δεν θα συνεχίσει και μετά τις γιορτές. Γιατί τότε αρχίζουν οι εκπτώσεις..
Αριστείδης Χατζής
Γιούλη Φωκά-Καβαλιεράκη
Μια από τις μεγαλύτερες κατάρες που μας κληροδότησε η δεκαετία του 1980 και τα πρώτα χρόνια του πρωτόγονου πασοκισμού είναι η θεοποίηση της «μαγκιάς» κάτω από έναν ιδεολογικό μανδύα. Μπήκε για τα καλά στην κουλτούρα μας η λογική των καταλήψεων σχολείων και πανεπιστημίων, του κλεισίματος των δρόμων με ασήμαντες αφορμές, η χρήση βίας απέναντι στα όργανα του κράτους, οι καταστροφές στα δημόσια πανεπιστήμια κ.λπ. κ.λπ. Αρχικώς θεωρήθηκε ένα «υγιές ξέσπασμα» λόγω της συσσωρευμένης καταπιέσης από τα χρόνια πριν και κατά τη διάρκεια της χούντας. Εν συνεχεία μεταβλήθηκε σε παράδοση και μπήκε αυτός ο τρόπος συμπεριφοράς για τα καλά στο DNA μας.
Φτάσαμε στο σημείο να συζητάμε ποια είναι τα αποδεκτά όρια «επαναστατικής βίας», λες και ζούμε σε μια χώρα που βρίσκεται υπό κατοχή ξένης δύναμης ή σε συνθήκες πραγματικής λαϊκής εξέγερσης. Φτάσαμε ακόμη στο σημείο να συζητάμε αν χρειαζόμαστε πραγματικά αστυνομία και μηχανισμούς ασφαλείας. Και τελευταία καταλήξαμε στην πλήρη κοινωνική αποδοχή και τηλεοπτική ενθάρρυνση του φαινομένου των επιθέσεων από μαθητές σε αστυνομικά τμήματα. Αν κάποιος τολμήσει να μιλήσει για την ανάγκη κάθε σοβαρής δημοκρατίας να έχει «νόμο και τάξη» αντιμετωπίζεται περίπου ως… χουντικός ή όργανο σκοτεινών κύκλων. Οποιος διαμαρτύρεται για την αναίτια διακοπή μιας παράστασης θεωρείται γραφικός και αποθεώνεται από θιασάρχες που έχουν συμβιβασθεί με ό,τι πιο διεφθαρμένο έχει η ελληνική κοινωνία.
Ορισμένοι προσπαθούν απελπισμένα να βρουν ομοιότητες του πρόσφατου κύματος βίας με γεγονότα των δεκαετιών του ’60 και του ’70. Πρώτα απ’ όλα, οι εξεγέρσεις εκείνες τις εποχές είχαν αιτήματα και συνθήματα που έμειναν στην ιστορία. Δεύτερον, οι περισσότεροι πρωταγωνιστές τους σπούδαζαν πραγματικά, μάθαιναν γράμματα και δεν άρθρωναν ένα μηδενιστικό χουλιγκανικό λόγο. Τρίτον, τότε υπήρχε ένα όντως αστυνομικό κράτος, τώρα απλά ένα κράτος που «λιώνει» από ένα επίπεδο κρίσης και πάνω και ζητάει συγγνώμη πριν λειτουργήσει όπως πρέπει να λειτουργεί κάθε κράτος. Οι άνθρωποι που τα έβαζαν τότε με το «σύστημα» το πλήρωναν ακριβά.
Υπάρχει όμως και κάτι άλλο, πιο σημαντικό. Ολοι οι Ελληνες ανακουφίσθηκαν με την πτώση της χούντας, γιατί δεν είχαν πια τον φόβο στη ζωή τους. Θεωρούμε ακόμη πως μετά το 1981 ξεφορτωθήκαμε για τα καλά τον φόβο της βίας, αυτό που ο λαός αποκαλούσε απλά «φόβο του χωροφύλακα».
Τελευταία όμως μια ολόκληρη κοινωνία ζει με έναν διαφορετικό φόβο, για τα μαγαζιά της, τις περιουσίες της, τα πανεπιστήμιά της. Και στη δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρχει ούτε ο φόβος της κρατικής βίας ούτε όμως και ο φόβος οιασδήποτε μειοψηφίας θέλει να επιβάλει την αποψή της ή απλά θέλει να κάνει «λίγο χαβαλέ». Οι κοινωνίες σπανίως, και μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, αλλάζουν με τη μηδενιστική χρήση της βίας ως μέσο επίλυσης κοινωνικών διαφορών. Η δημοκρατία προβλέπει εκλογές, διαδηλώσεις, την κοινωνία των πολιτών και των μη κυβερνητικών οργανώσεων, τη δυνατότητα έκφρασης για αντιεξουσιαστές και αναρχικούς, αλλά δεν έχει χώρο για α λα καρτ χρήση βίας, ούτε από ανεξέλεγκτους ειδικούς φρουρούς ούτε από χούλιγκαν με δανεικές σημαίες. Αν αφήσουμε αυτά τα φαινόμενα να εξελιχθούν, θα μπούμε σε μια περίοδο σκοταδισμού και φόβου. Μια κοινωνία που λύνει τις διαφορές της στον δρόμο, είτε πυροβολώντας έναν 15χρονο στα Εξάρχεια είτε καίγοντας και καταστρέφοντας, αναπόφευκτα θα μοιάζει κάποια ώρα με ζούγκλα.
Άρθρο του Aλέξη Παπαχελά (Δρόμοι της ζούγκλας) στην “Καθημερινή” της Κυριακής
¨Ενα πολύ μεγάλο μπράβο στον Κύριο Καραμανλή. Ποτέ κανένας κυβερνήτης δες απέτυχε τόσο οικτρά στη διαχείριση των κοινών. Ακόμα και ο λαοπλάνος Παπανδρέου κάτι έκανε πανάθεμα τον με όλα του τα στραβά…
Αυτοί εδώ ΔΕΝ ΠΑΙΖΟΝΤΑΙ. Είναι επικίνδυνοι γιατί τουλάχιστον ένας Μακιαβελικός πρωθυπουργός πρωθυπουργεύει με κάποιο σχέδιο, το οποίο απλά έχει μια μακιαβελική λογική. Τούτος δω δεν έχει τίποτα. Κατάφερε όλες εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που χρειαζόταν η Ελλάδα να τις ακούει ο λαός και να αλλάζει δρόμο. Πως να μιλήσεις για νέα πανεπιστήμια, νέα έργα, νέες προοπτικές όταν η χώρα είναι ΤΡΑΓΙΚΑ ανελεύθερη και χάρη στις ιδεολογικές τρίπλες του σκοταδιστικού τμήματος της Αριστεράς, και τη ιδεολογική ανυπαρξία της εκλεγμένης κεντροδεξιάς (που φοβάται να ομολογήσει ότι είναι “δεξιά”!!!) τα κακά και τις αγκυλώσεις του κρατισμού τις χρεώνεται ο… φιλελευθερισμός που ποτέ δεν υπήρξε στην Ελλάδα;
Πως θα γίνουν νέα έργα με αφιονισμένους πολίτες που ανακαλύπτουν κορμοράνους στις βρωμερές γούβες του Βοτανικού; Πώς θα απαιτήσεις από το νέο να διαβάζει 12 ώρες τη μέρα για να πάρει πτυχίο και μεταπτυχιακά έστω μετ’ εμποδίων και καταλήψεων όταν αν δεν έχεις μέσον στην ολιγαρχική δημοκρατία στην Ελλάδα οι πόρτες θα είναι κλειστές εκτός αν στην καλύτερη καταλήξεις πωλητής σε αλυσίδα ηλεκτρονικών;
Πως θα αντικρούσεις τον παραληρούντα Αλαβάνο όταν τα κρατικά όργανά σου (όπως θέλετε το διαβάζετε) τη μια σπάνε ρεκόρ καταγγελιών για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δολοφονούν παιδάκια και την άλλη όταν τους καλείς έρχονται μετά από ώρες ώστε οι κλέφτες να έχουν φύγει και να μην χρειαστεί να εμπλακούν;
Καλύτερα μια σοσιαλδημοκρατία που δουλεύει παρά μια παράλυτη κεντροδεξιά. Προτιμώ ένα αυτοδύναμο ΠΑΣΟΚ παρά το σημερινό χάλι. Φαντάσου!!!
Πώς θα απαιτήσεις από το νέο να διαβάζει 12 ώρες τη μέρα για να πάρει πτυχίο
Η Μπολόνια δεν απαιτεί κάτι τέτοιο: απαιτεί περίπου 1 ώρα διαβάσματος για κάθε ώρα παράδοσης και αυτό το θεωρεί διδακτικές μονάδες μάλιστα. Αυτά ψήφισαν οι Ευρωπαίοι, τι να κάνουμε;
Για τον Βοτανικό να πω ότι ποτέ άλλοτε δεν είχαμε τόσο ξεδιάντροπη καταστροφή του αρχαίου παρελθόντος της πόλης. Αντί ο χώρος να διαφυλαχτεί για επόμενες γενιές, όταν και όποτε βρεθούν τα λεφτά να αναπλαστεί ο Ελαιώνας που καταστράφηκε πριν 60 χρόνια και που δημιουργήθηκε πριν 2,500 χρόνια από τις 12 “μορίες ελαίες” παρμένες από την Ιερή Ελιά πάνω στην Ακρόπολη, ήθελε ο δήμαρχος να κάνει οριστικά τον χώρο τσιμέντο. Αν παρανόμησε ο Βωβός ας πρόσεχε. Δεν ξέρω γιατί πρέπει να λυπούμαστε τον κάθε παρανομούντα.
Γενικά, κοινωνική εξέγερση δεν υπήρξε. Υπήρξε εξέγερση σκέτο. Και με τελείως ορθολογικό αίτημα. Λιγότερη αστυνομική βία. Μέσο αυτού του αιτήματος υπήρξε βία, βία που αναγκάζει την αστυνομία να σκέφεται ότι το κόστος του να δολοφονούν οι αστυνομικοί και να συγκαλύπτουν τις δολοφονίες είναι πολύ μεγάλο. Δεν είμαστε η μοναδική χώρα που συμβαίνουν τέτοια φαινίμενα. Παλιότερα λ.χ. στο Αμβούργο βίαιες εκδηλώσεις όταν ήθελαν να κλείσουν κάποιες καταλήψεις. Οι ζημιές ήταν τόσες που το γερμανικό κράτος δεν ξανασχολήθηκε. Είμαστε όμως η μόνη χώρα που όλα αντιμετωπίζονται με υστερία ως το τέλος του κόσμου και ως επιβεβαίωση των ιδεοληψιών του καθενός. Αριστεροί-δεξιοί φοράνε το σαμάρι του “κοινωνικού” στο καθετί – σ’αυτό συμφωνώ με το άρθρο. Αλλά και πάλι το άρθρο ξεκινά να πει ότι οι άλλοι φοράνε το σαμάρι του κοινωνικού στην εξέγερση και στην συνέχεια φοράει το δικό της σαμάρι.
Συγχαρητήρια για το εξαιρετικό άρθρο
“Γενικά, κοινωνική εξέγερση δεν υπήρξε. Υπήρξε εξέγερση σκέτο. Και με τελείως ορθολογικό αίτημα. Λιγότερη αστυνομική βία.”
Καμία άξια αναφοράς διαδήλωση δεν έγινε για την αστυνομική βία εδώ και τουλάχιστο 6 χρόνια. Τι έγινε; Αυξήθηκε κατακόρυφα εν μια νυκτί η αστυνομική βία με τη δολοφονία του μαθητή; Αστυνομική βία υπάρχει, αλλά δεν αφορά τους περισσότερους Έλληνες. Δεν υπήρξε εξέγερση, απλά εκτεταμένη καταστροφομανία τροφοδοτούμενη από το καθεστώς ανοχής και ανομίας.
Κατά τα άλλα, πολύ καλό άρθρο.
Θα μπορούσε επίσης να προστεθεί η εγκληματικά ανεύθυνη στάση πολλών πανεπιστημικών (ενδεικτικά, σαν εκείνη του κ. Μουτζούρη) σε σχέση με τις ζημιές που διαπράττονται στα πανεπιστήμια, καθώς και σε σχέση με τη διακοπή της λειτουργίας τους από τους “αγωνιζόμενους φοιτητές”.
Οπ λάθος, η προηγούμενη παρατήρησή μου σε σχέση με τη στάση καθηγητών πανεπιστημίου καλύπτεται στο άρθρο.
Θέμα ἐκθέσεως :
«Σὲ τὶ διαφέρει τὸ κράτος δικαίου ἀπὸ τὴν εἰδωλολατρεία ;»
Ἀντί νὰ προσκυνᾶμε ξύλινα, πέτρινα ἢ μεταλλικὰ εἴδωλα, ὑπακοῦμε σὲ κείμενα ποὺ συντάσσουν οἱ χειρότεροί μας ! Ἡ μοιραία ἀλαζονεία τῶν φιλοδόξων δικηγόρων ποὺ καθοδήγησαν την Γαλλικὴ Ἐπανάσταση ἦταν ὅτι ἐπειδὴ μποροῦσαν νὰ συντάξουν μιὰ σύμβαση ἀγοραπωλησίας γιά τοὺς πελάτες τους, θὰ μποροῦσαν νὰ συντάξουν καὶ σύνταγμα γιὰ νὰ ρυθμίσουν τὶς πολιτικὲς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων. Τὸ μάταιον τοῦ πράγματος εἶναι προφανές. Ἰδίως ὅταν οἱ πελάτες δὲν προσέρχονται οἰκειοθελῶς, ἀλλὰ πειθαναγκάζονται σὲ ἐπιφανειακὴ ὑπακοὴ μὲ τὴν συνδρομὴ τῆς κρατικῆς βίας.
Με το να κατακρίνουμε τους πάντες και τα πάντα, απλά συνεχίζουμε να είμαστε συνένοχοι στην αδιαφορία.
Καλό θα ήταν να προτείνονται λύσεις και να παίρνουμε θέσεις, έστω και αν τύχει να είναι προς κατεύθυνση
Τα πάντα ματαιότης δεν αρμόζει στην ράτσα μας.
Τις προτάσεις δυστυχώς δεν τις αντέχει κανένας αγαπητέ Άσωτε. Όχι ότι δεν υπάρχουν.