Η εκπαίδευση των εργαζομένων ως εργαλείο στην αντιμετώπιση έκτακτων αναγκών
Ιούλ 28th, 2007 | Σωτήρης Ν. Καμενόπουλος| Κατηγορία: Γενικά, Πολιτική |
Email This Post
|
Print This Post
|
του Σωτήρη Ν. Καμενόπουλου1
Σε παλαιότερο άρθρο μου στο e-rooster πριν από ένα χρόνο περίπου (20 Ιουλίου 2006) είχα αναφερθεί εκτενώς στην Διαχείριση Κρίσεων (Crisis Management) η οποία ορίζεται ως η μεθοδολογία εκείνη που περιλαμβάνει συγκεκριμένο σχέδιο, οργάνωση, καθοδήγηση, και έλεγχο κατά την σημαντική περίοδο ακριβώς πρίν, κατά τη διάρκεια, και μετά από μία καταστροφή, ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι τυχόν απώλειες των πόρων ενός οργανισμού από αυτή την καταστροφή και οι οποίοι (πόροι) θεωρούνται άκρως απαραίτητοι για την πλήρη επανόρθωση του οργανισμού αυτού. Επίσης είχα αναφερεθεί στο γεγονός ότι ήδη από το έτος 2000 η μεγαλύτερη πλειοψηφία των επιχειρήσεων στις ΗΠΑ είχαν αρχίσει να καταστρώνουν Σχέδια Διαχείρισης Κρίσεων. Η καταληκτική παράγραφος του εν λόγω άρθρου πρότεινε την ανάγκη μετεξέλιξης του σχεδίου Πολιτικής Προστασίας «ΞΕΝΟΚΡΑΤΗΣ» σε «Σχέδιο Διαχείρισης Κρίσεων – Πολιτικής Προστασίας» τόσο σε Εθνικό όσο και σε τοπικά / περιφερειακά επίπεδα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της πλήρους επαναδιαπραγμάτευσης των επιχειρησιακών σχεδίων και της στρατηγικής που ακολουθούσε εώς τον τυφώνα Κατρίνα η Αμερικάνικη Υπηρεσία Πολιτικής Προστασίας (FEMA).
Δυστυχώς, οι πρόσφατες θανατηφόρες πυρκαγιές με αναγκάζουν να επανέλθω μέσω αρθρογραφίας σε αυτή τη συζήτηση. Στο σημερινό άρθρο θα προσπαθήσω να εμβαθύνω στην εκπαίδευση των εργαζομένων ως εργαλείο για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών/κρίσεων. Η προετοιμασία για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών αποτελεί τεράστια ευθύνη για όλους τους οργανισμούς-επιχειρήσεις καθώς η εκπαίδευση του προσωπικού είναι το πιο σημαντικό στοιχείο για την σωστή αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών. Η εκπαίδευση θα πρέπει να είναι σχεδιασμένη με τέτοιο τρόπο ώστε να βελτιώνει την ικανότητα αντίδρασης των ατόμων σε κάθε εμφάνιση πιθανής έκτακτης ανάγκης. Διάφορες κατηγορίες του στελεχικού προσωπικού των ιδιωτικών επιχειρήσεων, αλλά και Οργανισμών του ευρύτερου Δημόσιου Τομέα και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, θα πρέπει να εκπαιδεύονται σε θέματα αντιμετώπισης εκτάκτων αναγκών αναλόγως με την αποστολή τους: τα υψηλά στελέχη, οι προϊστάμενοι τμημάτων, οι απλοί εργαζόμενοι, οι εργαζόμενοι που βρίσκονται σε περιοχές υψηλού κινδύνου και οι ομάδες αντιμετώπισης εκτάκτων αναγκών. Τα υψηλά στελέχη ενός Οργανισμού παίζουν σημαντικό ρόλο στις περιπτώσεις διαχείρισης κρίσεων-εκτάκτων αναγκών: αυτά τα στελέχη θα διαχειρισθούν την απόκριση του Οργανισμού και θα έρθουν σε επαφή με την Πολιτεία, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και το καταναλωτικό κοινό. Οι προϊστάμενοι των τμημάτων βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αντιμετώπισης των κρίσεων καθώς αυτοί συνήθως είναι και οι πρώτοι αποδέκτες κάθε πληροφορίας μέσα σε μία επιχείρηση. Οι αποφάσεις και οι ενέργειες των προϊσταμένων τα πρώτα λεπτά της εκδήλωσης της κρίσης – χρόνος ο οποίος θεωρείται πιο σημαντικός – θα παίξουν καθοριστικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα. Οι απλοί υπάλληλοι, θα πρέπει να γνωρίζουν τις ουσιώδεις και καθοριστικές πρώτες ενέργειες που πρέπει να πραγματοποιούν. Μερικές φορές αυτές οι ενέργειες μπορεί να περιλαμβάνουν και κάποιο ποσοστό κινδύνου και γι’ αυτό ίσως να απαιτείται και πιο εξειδικευμένη εκπαίδευση. Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι οι οποίοι εργάζονται σε μία γραμμή παραγωγής με επικίνδυνα χημικά υλικά θα πρέπει να γνωρίζουν πως να προστατέψουν τον εαυτό τους σε περίπτωση διαφυγής των επικίνδυνων χημικών καθώς και τις πρωταρχικές τους ενέργειες.
Ορισμένες από τις έκτακτες ανάγκες είναι: φωτιά, σεισμός, πλημμύρα, επικίνδυνα καιρικά φαινόμενα, έκτακτο ιατρικό περιστατικό, απελευθέρωση/διαφυγή επικίνδυνων ουσιών, ειδικές διασώσεις, περιπτώσεις εμφάνισης βίας μεταξύ των εργαζομένων της επιχείρησης, απειλές, έκτακτη διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος κλπ. Τα χαρακτηριστικά που διαφοροποποιούν την εκπαίδευση για αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών από άλλου τύπου εκπαιδευτικά προγράμματα είναι τα κάτωθι: Κατ’ αρχήν, ίσως να μην απαιτηθεί ποτέ η εφαρμογή της από τους εκπαιδευόμενους. Επιπροσθέτως, οι έκτακτες ανάγκες είναι γεγονότα τα οποία συντελούνται σε ελάχιστο χρόνο και με τρομερή δυναμική. Τέλος, είναι αδύνατον για οποιοδήποτε μέλος μίας ομάδας αντιμετώπισης εκτάκτων αναγκών να έχει εμπειρίες από κάθε πιθανή έκτακτη ανάγκη. Οι εκπαιδευόμενοι πρέπει να γνωρίζουν τρία βασικά αντικείμενα: πως θα εξασφαλίσουν την προσωπική τους ασφάλεια κατά τη διάρκεια της επέμβασης, πως θα αποφύγουν να κάνουν τα πράγματα χειρότερα και πως να ενεργήσουν ώστε να επιλύσουν την προκύπτουσα κατάσταση.
Η εκπαίδευση των εργαζομένων για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών πρέπει να σχεδιάζεται προσεκτικά όπως κάθε άλλη εκπαίδευση. Ο σωστός σχεδιασμός βοηθά στην επίτευξη καλύτερων αποτελεσμάτων. Ορισμένα ερωτήματα που τίθενται κατά τον σχεδιασμό είναι τα εξής: Τί είδους επίπεδο ανταπόκρισης απαιτείται σε μία έκτακτη ανάγκη; Το προσωπικό θα εμπλακεί ολοκληρωτικά στην αντιμετώπιση του γεγονότος ή θα πράξει μόνο τα απαραίτητα; Η ομάδα αντιμετώπισης εκτάκτων αναγκών θα αντιμετωπίζει όλα τα ενδεχόμενα γεγονότα ή ορισμένα γεγονότα; Ποιά άτομα θα στελεχώνουν την ομάδα ή τις ομάδες αντιμετώπισης εκτάκτων αναγκών; Ποιός ο εξοπλισμός τους;
Οι ανάγκες κάθε προγράμματος εκπαίδευσης διαφέρουν από εταιρεία σε εταιρεία καθώς το αντικείμενό τους είναι διαφορετικό. Η κάθε επιχείρηση ή Δημόσιος Οργανισμός θα πρέπει να διαθέτει μία ανάλυση των στόχων της και βάσει αυτών των στόχων να προγραμματίζεται και η εκπαίδευση για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών/κρίσεων. Στη συνέχεια, είναι εύκολο να ανευρεθούν και τα θέματα τα οποία θα καλυφθούν μέσω της εκαπίδευσης. Για παράδειγμα, αν θελήσει κάποιος να ασχοληθεί με το θέμα της εκπαίδευσης για την αντιμετώπιση ατυχημάτων στα οποία εμπλέκονται επικίνδυνα υλικά, τότε θα πρέπει να διαθέτει πληροφορίες για τα επικίνδυνα υλικά που χρησιμοποιούνται στην επιχείρηση, τους προτεινόμενους τρόπους αντιμετώπισης ατυχήματος όπως αυτοί δίδονται από τον κατασκευστή των υλικών, τους πιθανούς κινδύνους για την υγεία σε περίπτωση έκθεσης σε κάποιο επικίνδυνο υλικό, τρόπους αναγνώρισης των επικίνδυνων υλικών, ατομικά μέσα προστασίας που απαιτούνται κλπ.
Η επιλογή των ατόμων που θα εκπαιδευτούν και ουσιαστικά συμπληρώνουν την ομάδα αντιμετώπισης εκτάκτων αναγκών/κρίσεων, γίνεται αξιολογώντας τις επιμέρους γνώσεις τους και ικανότητες. Ορισμένες από αυτές τις ικανότητες μπορεί να τις διαθέτει ήδη κάποιο από τα μέλη της ομάδας οπότε ίσως και να μην απαιτείται εκπαίδευση. Αυτό εξαρτάται πάντα από το είδος της επιχείρησης και των καταστάσεων που απαιτείται να αντιμετωπισθούν. Ζητήματα όπως η διάρκεια εκπαίδευσης, τα υλικά που θα χρησιμοποιηθούν, οι γραπτές πληροφορίες/βοηθήματα που απαιτούνται πρέπει να λαμβάνονται σοβαρά υπ’όψιν καθώς αυτά παίζουν σημαντικό ρόλο στην επιτυχία της εκπαίδευσης. Το τελικό στάδιο πριν την ουσιαστική έναρξη της εκπαίδευσης περιλαμβάνει τον επανέλεγχο όλων των προαναφερθέντων στοιχείων με πραγματική καταγραφή χρόνου της εκπαίδευσης. Αυτή αποτελεί την εκπαίδευση-πιλότο για όλες τις επόμενες. Τυχόν μεταβολές και διορθώσεις στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα πραγματοποιούνται σε αυτό το στάδιο ελέγχου.
Η μεγαλύτερη προτεραιότητα σε όλη αυτή τη διαδικασία εκπαίδευσης δεν μπορεί να είναι παρά η ασφάλεια των εκπαιδευόμενων. Στόχος της εκπαίδευσης για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών είναι η προσομοίωση όσο το δυνατό περισσότερο ρεαλιστικών καταστάσεων υπό ασφαλείς συνθήκες. Για το λόγο αυτό οι εμπλεκόμενοι πρέπει να προετοιμάζουν κατάλληλα και προσεκτικά τον περιβάλλοντα χώρο της εκπαίδευσης. Για παράδειγμα, σε περίπτωση παρουσίας υψηλών θερμοκρασιών κατά τη διάρκεια εκπαίδευσης πρέπει να προβλέπεται η ύπαρξη δροσερού χώρου ανάπαυσης για τους εκπαιδευόμενους. Ταυτόχρονα, τα λάθη που πραγματοποιούνται κατά τη διάρκεια τέτοιων εκπαιδεύσεων, καθίστανται τα σημαντικότερα εργαλεία εκπαίδευσης.
Τελικό στάδιο ενός προγράμματος εκπαίδευσης αντιμετώπισης εκτάκτων αναγκών είναι η αξιολόγηση της εκπαίδευσης. Η καταγραφή δεδομένων μίας εκπαίδευσης καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής, είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος αξιολόγησής της, αλλά και ο πιο δύσκολος στην περίπτωση εκπαίδευσης για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών. Για το λόγο αυτό, οι εξετάσεις υπό τη μορφή τεστ και οι συνεχόμενες ασκήσεις μπορούν να βοηθήσουν στη βελτίωση του εκπαιδευτικού προγράμματος. Η αξιολόγηση της εκπαίδευσης είναι μία συνεχής διαδικασία, σχεδιασμένη έτσι ώστε να προκύπτουν τα βέλτιστα αποτελέσματα. Όπως βέβαια προαναφέρθηκε, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ουσιαστικά οι εργαζόμενοι-πολίτες ίσως να μη χρειασθεί ποτέ να χρησιμοποιήσουν τις γνώσεις που αποκόμισαν από μία τέτοια εκπαίδευση. Για το λόγο αυτό, όταν τελικά παρουσιάζεται μία έκτακτη ανάγκη, κρίνεται απαραίτητο στο πέρας του συμβάντος να πραγματοποιείται μία κριτική αξιολόγηση επί του τρόπου αντίδρασης (Post-Incident Critique).
Συμπερασματικά, ο σωστός σχεδιασμός και η προετοιμασία για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών/κρίσεων πρέπει να περιλαμβάνει οπωσδήποτε και την εκπαίδευση όλων των εμπλεκόμενων φορέων. Ιδιωτικές επιχειρήσεις, Οργανισμοί του Δημοσίου ή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά και εμείς οι ίδιοι οι πολίτες, πρέπει να αρχίζουμε να προετοιμαζόμαστε γοργά και σταθερά για την αντιμετώπιση οποιουδήποτε γεγονότος. Όπως άλλωστε λέει και ο σοφός λαός μας: «Φύλαγε τα ρούχα σου για να’ χεις τα μισά».
—————————————————————————————————-
Βιβλιογραφία:
ASSE. ANSI Z490.1-2001. Criteria for Accepted Practices in Safety, Health and Environmental Training. Des Plaines, IL: ASSE, 2001.
Baldwin, D.A. Safety and Environmental Training. New York: John Wiley & Sons Inc., 1997.
Brethower, D. and K. Smalley. Performance-Based Instruction: Linking Training to Business Results. New York: Jossey-Bass Inc., 1998.
Cantonwine, S. Safety Training That Delivers: How to Design and Present Better Technical Training. Des Plaines, IL: ASSE, 1999.
Hilyer, B., et al. Effective Safety and Health Training. Boca Raton, FL: Lewis Publishers, 1999.
Miller, K.L. Objective-Based Safety Training: Process and Issues. Boca Raton, FL: Lewis Publishers, 1998.
Milano, M. and D. Ullius. Designing Powerful Training. New York: Jossey-Bass Inc., 1998.
National Fire Protection Assn. (NFPA). NFPA 471. Recommended Practice for Responding to Hazardous Materials Incidents. Quincy, MA: NFPA, 2002.
Pater, R. How to Make High-Impact Safety and Health Presentations. 2nd ed. Des Plaines, IL: ASSE, 1995.
Saccaro, J.A. Developing Safety Training Programs. New York: John Wiley & Sons Inc., 1994.
Saccaro, J.A. Developing Safety Training Programs: Preventing Accidents and Improving Worker Performance Through Quality Training. New York: John Wiley & Sons Inc., 1997.
Schroll, R. C., Emergency Response Training: How to plan, conduct and evaluate for success, Professional Safety, Journal of the American Society of Safety Engineers, Volume 47, No. 12, December 2002.
Σημειώσεις:
- Ο Σωτήρης Ν. Καμενόπουλος είναι Διπλ. Μηχανικός Παραγωγής & Διοίκησης (M.Eng.). Διαπιστευμένο επαγγελματικό μέλος της Αμερικάνικης Ένωσης Μηχανικών Υγιεινής και Ασφάλειας Εργασίας (ASSE). Ειδικευμένος σε θέματα Διαχείρισης Κρίσεων, αναγνωρισμένος από την Αμερικάνικη Υπηρεσία Πολιτικής Προστασίας (FEMA). [↩]
Worker education is important and necessary. But I have seen it abused here
in New York. Unfortunately in today’s society educators seem to think the
whole world revolves around them and exists only to serve them. They think
“academic freedom” lets them teach whatever they want even when someone pays
to learn a skill. Then they water down what they teach. They think their
students are not smart enought to learn the entire thing, so they (lazily)
teach only a “flavor,” which defeats the purpose of the excercise. Perhaps it
would be better to pay employers the cost of on-the-job-training for people
they otherwise could not afford to hire and train? THis is certainly a lot
cheaper than any other public welfare benefit, and a lot more productive.
Σύμφωνοι κ. Καμενόπουλε, αλλά το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ο χαβαλεδιάρικος τρόπος με τον οποίο εκπαιδευτές και εκπαιδευόμενοι αντιμετωπίζουν την εκπαίδευση και τις διαδικασίες. Είχα γράψει πριν λίγες μέρες πως το περιστατικό με τους νεκρούς δασοπυροσβέστες ήταν άκρως προβλέψιμο. Θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν είχαν τηρηθεί οι 10+18 αρχές δασοπυρόσβεσης.
Η προσέγγιση που προτείνετε θα λειτουργούσε σε μια χώρα με λιγότερο χαβαλεδιάρικη αντιμετώπιση της εκπαίδευσης. Δεδομένου του συλλογικού χαβαλέ, τί μπορούμε να κάνουμε;
Η εκπαίδευση των εργαζομένων ως εργαλείο στην αντιμετώπιση έκτακτων αναγκών (e-rooster)…
Η εκπαίδευση των εργαζομένων για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών πρέπει να σχεδιάζεται προσεκτικά όπως κάθε άλλη εκπαίδευση. Ο σωστός …
O Ληρ τα είπε όλα με δυο λέξεις.
Έχοντας κάποια γνωστική εξοικείωση ΚΑΙ με τα θέματα διαχείρισης κρίσεων αλλά ΚΑΙ με την εκπαίδευση ενηλίκων, εκείνο που θα είχα να πω κατά την ταπεινή μου γνώμη πάντα είναι ότι χρειάζεται η αλλαγή νοοτροπίας με –θα μπορούσα να πω- στρατιωτικής μορφής πειθαρχίας στην εφαρμογή της. Η φωτιά είναι μια θανατηφόρα φυσική δύναμη της οποίας τους μηχανισμούς αναλύουμε επί αιώνες και πλέον έχουμε καταλήξει σε ορισμένα συμπεράσματα. Το πρόβλημα έγκειται όπως είπε και ο Λήρ στην εφαρμογή ενός προγράμματος εκπαίδευσης όπου και ο εκπαιδευτής αλλά και οι εκπαιδευόμενοι θα αντιλαμβάνονται την κρισιμότητα αυτών που μαθαίνουν όπως πχ οι πιλότοι και οι μηχανικοί αντιλαμβάνονται την ανάλογη σημασία των διαδικασιών για τη συντήρηση και πτήση ενός F-16. Μου είναι δύσκολο πχ να συνειδητοποιήσω ότι στον πιο ευαίσθητο εθνικό δρυμό το χάσαμε καμιά 10ριά χιλιάδες στρέμματα (τα άλλα χάθηκαν από άλλες αιτίες από ότι ακούω, υπήρξαν και άλλες εστίες από εμπρησμούς προφανώς) διότι η μάνικα του πυροσβεστικού οχήματος που έσπευσε είχε… χαλασμένο στόμιο η κάτι τέτοιο.
Όπως είπε και ένας φίλος μου, δηλαδή αν οι Τούρκοι έκαναν κανέναν ντου και ο Στρατός βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο αποτελεσματικότητας, την επόμενη μέρα θα βρισκόταν στην… Λάρισα διότι τα μισά όπλα θα πάθαιναν αφλογιστία λόγω κακής συντήρησης;
Η δημιουργία συναίσθησης (awareness) επαγγελματιών μέσω της εκπαίδευσης προϋποθέτει ένα πολιτισμικό πλαίσιο ύπαρξης αισθήματος ευθύνης και από την πλευρά των εκπαιδευομένων αλλά και από αυτή του κράτους. Αλλιώς ξεπέφτουμε στο επίπεδο της προπαγάνδας όπου στέλνουμε εν δυνάμει ντοπαρισμένους αλλά χωρίς πόρους και μέσα πυροσβέστες να αντιμετωπίσουν 2000 φωτιές μέσα σε ένα μήνα, ενώ, πιστοί υπάλληλοι των ολιγαρχιών που διοικούν πλέον το Ελληνικό κράτος, δεν δημιουργούμε προϋποθέσεις πραγματικής ανάπτυξης διότι δεν αρέσει σε ο ανταγωνισμός σε 5-10 μοντέρνας κοπής κοτζαμπάσηδες και βάζουμε τρικλοποδιές στους νέους επιχειρηματίες με νόμους που ποτέ δεν τίθενται σε ισχύ (βλέπε νέο αναπτυξιακό) ώστε να σιχτιρίζουν και να εγκαταλείπουν οι νέοι επιχειρηματίες και φυσικά, το έλλειμμα να καλύπτεται από ηλίθιες περικοπές στον αριθμό των πυροσβεστών και νοσηλευτών καθώς και με το κυνηγητό όσων κατορθώνουν να ανοίξουν μια επιχείρηση. Παρόλα αυτά, θέλουμε να είμαστε και… Γερμανία όσον αφορά το επίπεδο των προσφερόμενων υπηρεσιών. Εμ, δεν γίνεται…
Με λίγα λόγια, όταν υπάρχουν περιορισμοί στη δημιουργία πλούτου και πόρων για να μην δυσαρεστηθούν πέντε-δέκα εθνικοί προμηθευτές (ο κος Καραμανλής τους αποκάλεσε αλλιώς στην τελευταία οργίλη του αντίδραση πριν χρόνια), δεν γίνεται παιχνίδι, ούτε αλλαγή νοοτροπίας. Ανεκπαίδευτο αλλά κυρίως και… νηστικό αρκούδι ΔΕΝ Χορευει. Και όλα αυτά χωρίς να λάβουμε υπόψη μας τα όσα γράφονται περί κομματικής διάλυσης “αποφουρλοποίησης” της πυροσβεστικής…
Δυστυχώς η ΝΔ άφησε να περάσει πολύς καιρός ακροβατώντας ανάμεσα στην ατολμία των άκαπνων και τρυφηλών ηγετών της και στην παντελή έλλειψη επίγνωσης των πραγματικών προβλημάτων της χώρας. Αυτό το λάθος ενδέχεται να πληρώσει η ΝΔ και να επιστρέψουμε πίσω στους γνωστούς αετονύχηδες επιτήδειους οι οποίοι έχοντας 30ετ’η πείρα και έχοντας με το μέρος τους την πλειοψηφία των ΜΜΕ-εργολάβων είναι ικανοί να κάνουν sale and leaseback ολόκληρη την… Ελλάδα και να μην πάρει πρέφα κανείς τι παίζει.
Αλλά προς τι το παραλήρημα; Ο Λήρ τα είπε πιό πάνω όλα με δυο λέξεις…
Ας μου επιτραπεί να σχολιάσω πως για την επαγγελματική αρτιότητα των εργαζομένων σημασία δεν έχει μόνο η εκπαίδευση, αλλά και η αξιολόγηση αυτών κατά το στάδιο προσλήψεως. Εργοδότης και εκπαιδευτής οφείλουν να γνωρίζουν την ποιότητα του προς προσλαμβάνει εκπαίδευση δυναμικού, ουτωσώστε να προσαρμόσουν τη διαδικασία σε αντίστοιχο σχεδιασμό και ρυθμούς.
Χαρακτηριστικά, το Πυροσβεστικό Σώμα προσλαμβάνει εποχικούς πυροσβέστες χωρίς να τους υποβάλει όλους σε ψυχοσωματικά tests και αγωνίσματα. Επομένως ο εκπαιδευτής δεν γνωρίζει την ποιότητα του προς εκπαίδευση έμψυχου υλικού και η όποια προσπάθεια κατάρτισης αδυνατεί να συνεισφέρει στο αξιόμαχο ενός σώματος αμέσου δράσεως.
Και αυτό σωστό…
Στον ιδιωτικο τομεα ειναι ενα θεμα καθαρα εταιρικης βουλησης και κουλτουρας.
Στον δημοσιο γελαει (στην αρχη και κλαιει μετα) ο κοσμος…
“Όπως είπε και ένας φίλος μου, δηλαδή αν οι Τούρκοι έκαναν κανέναν ντου και ο Στρατός βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο αποτελεσματικότητας, την επόμενη μέρα θα βρισκόταν στην… Λάρισα διότι τα μισά όπλα θα πάθαιναν αφλογιστία λόγω κακής συντήρησης;”- γιατί αμφιβάλλει κανείς;
Σίγουρα η εκπαίδευση και γενικότερα η προηλπτική επιμόρφωση αντιμετωπιζεται σαν αγγαρεία, αλλά μήπως φταίμε όλοι μας; Μήπως δεν ξέρουν οι πολίτες ότι θα πρέπει εν όψει περιόδου πυρκαγιών να ξεχορτίσουν τα χωράφια τους; Μήπως δεν ξέρουμε όλοι μας ότι πρέπει να φροντίζουμε ώστε οι υδρορροές να μην είναι βουλωμένες γιατί σε περίπτωση δυνατών βροχοπτώσεων θα την πληρώσει το μπαλκόνι μας και το νερό θα μπει στο σπίτι;
Όσο δε για τον ιδιωτικό τομέα (ξενοδοχεία, βιομηχανίες ,βιοτεχνίες) .δυστυχώς τα μέτρα ασφάλειας εργαζομένων ,ακόμη και τα μέτα πυρόσβεσης ξεκινάνε να εφαρμόζονται μόνο μετά από την επιβολή κυρώσεων. Γιατί; Γιατί δυστυχώς όλα αυτά θεωρούνται περιττές πολυτέλειες και ανούσια έξοδα.
Για να μη μιλήσω για νοοτροπίες του τύπου, “όχι το πυροσβεστικό στόμιο στην πρόσοψη γιατί μου τη χαλάει”, “να βάψουμε την πυροσβεστική φωλιά στο χρώμα του τοίχου να μη χτυπά άσχημα στο μάτι ” κλπ.
Δυστυχώς στην Ελλάδα υπάρχει μόνο θεραπεία ,καθόλου πρόληψη.
Μα τι λέτε κύριοι; Αντιλαμβάνεστε τι λέτε;
Ούτε λίγο ούτε πολύ μας λέτε ότι οι εργαζόμενοι χρειάζονται εκπαίδευση για την αντιμετώπιση κρίσεων; Είστε σοβαροί; Τι νομίζεται ότι είναι οι άνθρωποι κύριοι; Εργαλεία;
Μάλιστα ξαφνιάζομαι με την αρχική τοποθέτηση σας « (Crisis Management) η οποία ορίζεται ως η μεθοδολογία εκείνη που περιλαμβάνει συγκεκριμένο σχέδιο, οργάνωση, καθοδήγηση, και έλεγχο κατά την σημαντική περίοδο ακριβώς πρίν, κατά τη διάρκεια, και μετά από μία καταστροφή, ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι τυχόν απώλειες των πόρων ενός οργανισμού από αυτή την καταστροφή και οι οποίοι (πόροι) θεωρούνται άκρως απαραίτητοι για την πλήρη επανόρθωση του οργανισμού αυτού».
Θα σας πως ένα μυστικό λοιπόν λοιπόν, σας ενημερώνω ότι δεν τραβάμε κανένα ζόρι για τους πόρους. Σοκαριστήκατε έτσι; Λυπάμαι το πρόβλημα είναι δικό σας.
Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι οι άνθρωποι.
Όπως δεν τραβάμε κανένα ζόρι για να αυξηθεί η παραγωγικότητα των επιχειρήσεων και η ανάπτυξη γιατί πάλι.
Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι οι άνθρωποι.
Θυμίζοντας σας το επί όλων όσων μετριούνται το μέτρο είναι ο άνθρωπος σας εγκαλώ γιατί έχετε χάσει το μέτρο.
Ιωάννης Παπαίωάννου
Εργαζόμενος
Κύριε Παπαϊωάννου,
δεν είχα σκοπό να απαντήσω ως σήμερα στα σχόλια του άρθρου μου, αλλά μιάς και νοιώθω “εγκαλούμενος” (sic) αποφάσισα να παρέμβω…
Κάθε εργαζόμενος όταν καλείται να εκτελέσει μία εργασία απαιτείται (από την Ελληνική νομοθεσία) να έχει εκπαιδευτεί προκειμένου να την εκτελέσει με ασφάλεια.
Κάθε εργασία, είτε πρόκειται για αντιμετώπιση μίας έκτακτης κατάστασης στο χώρο εργασίας, είτε πρόκειται για μία εργασία ρουτίνας απαιτεί εκπαίδευση.
Το γεγονός της αντιμετώπισης μίας κρίσης από πλευράς των εργαζομένων μπορεί να περιλαμβάνει μόνο τα πρώτα 2-3 σημαντικότατα λεπτά της κρίσης (π.χ. να γνωρίζει πως θα κλείσει μία βάνα παροχής θερμού αέρα ή πως να χρησιμοποιήσει στην πράξη έναν πυροσβεστήρα, πώς να προστατευθεί σε περίπτωση σεισμού, πως θα καθοδηγήσει ένας δάσκαλος/νηπιαγωγός τα μικρά εκτός της αίθουσας διδασκαλίας σε περίπτωση φωτιάς κλπ.) ώστε να προστατεύσει τον εαυτό του και τους συναδέλφους του μέχρι να έρθουν στο συμβάν οι ειδικότεροι, ή εφόσον είναι η φύση της εργασίας τέτοια (π.χ. πυροσβέστης, μέλος ομάδας διάσωσης, δύτης, κλπ.) να ασχοληθεί εξ ολοκλήρου με την αντιμετώπιση της κρίσης.
Άρα, ο νομοθέτης το θέτει ξεκάθαρα. Οι εργαζόμενοι πρέπει να εκπαιδεύονται ώστε να αποφεύγουν κάθε κίνδυνο στο χώρο εργασίας τους. Η μη εκπαίδευση είναι ποινικό αδίκημα.
Συμπέρασμα: αν χρειάζεται να εγκαλέσετε κάποιον αυτός είναι ο νομοθέτης και όχι εμένα ή τους υπόλοιπους σχολιαστές.
Υ.Γ. Αν ποτέ δημιουργήσετε τη δική σας επιχείρηση (σας το εύχομαι ολόψυχα με όλη την καλή διάθεση) και αφήσετε τους δικούς σας εργαζόμενους ανεκπαίδευτους στην αντιμετώπιση κάποιων εκτάκτων καταστάσεων…τότε πολύ φοβάμαι πως θα πρέπει να ετοιμάζεστε για τις συνέπειες του νόμου…
Πάντα με καλή διάθεση
Σωτήρης Ν. Καμενόπουλος
Μου λέτε κύριε καμενόπουλε να εγκαλέσω τον νομοθέτη γιατί τα λεγόμενα σας τα προβλέπει το σύνταγμα;
Παραδέχεστε λοιπόν ότι το άρθρο σας ήταν άνευ λόγου και ουσίας εφόσον όσα λέτε δεν αποτελούν μια νέα ιδέα ή ένα κενό του συστήματος. Τέτοιο κενό δεν υπάρχει και ο νομοθέτης επιβάλει την εκπαίδευση.
Αυτό το ξέραμε αγαπητέ κύριε.
Εκείνο που θέλαμε να αποδείξουμε και σε αυτό αναφερόμαστε στο πρώτο σχόλιο είναι ότι αντιμετωπίζεται τους Ανθρώπους ως εργαλεία και μάλιστα αναλώσιμα, αφού ο στόχος σας είναι προφανώς η μη σπάταλη και η μη καταστροφή των πόρων.
Ε λοιπόν οι άνθρωποι κύριε Καμενόπουλε, δεν είναι αναλώσιμοι ούτε εργαλεία που τα εκπαιδεύεις και τα στρώνεις στην δουλειά για να παράγουν πλούτο. Αυτά τα κάνουμε στα ζώα.
Αντιλαμβάνεστε προφανώς ότι είμαι κατά την άποψης ότι ο πλούτος του ανθρώπου είναι η εργασία του. Θεωρώ αυτή την άποψη υποτιμητική για το είδος μας.
Διαφωνείτε;
Το μέτρο σε όλα όσα μετριούνται πρέπει να είναι ο άνθρωπος. Γυρίστε γύρω σας και δείτε πόσα μετριούνται και θα καταλαβεται τι εννοώ. Μιλώ για τον ανθρωπισμό.
Ίσως να καταλάβετε επιπλέον ότι κατά την γνώμη μου, οι λύσεις στα σύγχρονα θέματα που μας απασχολούν δεν είναι στην αύξηση των κερδών στην ανάπτυξη ή στην διάσωση των πόρων και στην εκπαίδευση . Οι λύσεις τόσο στα περιβαντολογικά, στην παγκόσμια φτώχια, στην ανισότητα, στην ειρήνη στην παγκοσμιοποίηση των οικονομιών και παντού είναι στον ανθρωπισμό και στο μέτρο, αλλά και στην πολιτική έκφραση τους που ζυγώνει.
Κύριε Παπαϊωάννου…
είναι καθαρά προσωπική σας γνώμη πως το άρθρο μου είναι άνευ ουσίας ή όχι. Αν θεωρείτε πως μπορείτε να γράψετε εσείς ένα άρθρο ουσίας (sic) κανείς δεν σας εμποδίζει να το κάνετε…και ας το κρίνουμε και εμείς οι υπόλοιποι…αν είστε αρκετά δημοκράτης (!) να δεχτείτε την κριτική μας…
Με κατηγορείτε πως αντιμετωπίζω τους εργαζόμενους σαν εργαλεία…από που το συμπεράνατε αυτό; Όταν δεν έχετε επιχειρήματα πετάτε λάσπες; Λυπάμαι…
Κύριε Παπαϊωνάου,
έχω βαρεθεί τους φιλόπονους εργατοπατέρες που κόπτονται για την προστασία των εργαζομένων…που όταν τους ρωτήσεις σε πρακτικό-επιστημονικό επίπεδο για το πως θα επιτευχθεί αυτό…σου απαντάνε για την παγκοσμιοποίηση (!)
…και οι οποίοι θεωρούν αποκλειστικό τους προνόμιο την υπεράσπιση των εργαζομένων…αλήθεια από που πηγάζει αυτό το “θεϊκό” προνόμιο; Σας το έχει εκχωρήσει κάποιος “πάπας”; Σαν τα “θεοκρατικά” συχωροχάρτια;
Κύριε Παπαϊωάννου…οι εργαζόμενοι έχουν φάει στη μάπα πολλά χρόνια αυτές τις αντιλήψεις και κουραστήκανε…το κυριότερο όμως είναι πως τις απορρίπτουν…οι εργαζόμενοι δεν χρειάζονται άλλους “πατερούληδες”…οράματα χρειάζονται…και αυτά δεν περιλαμβάνονται στις “κλειστοφοβικές” σας αντιλήψεις…
…όσο αφορά την παγκοσμιοποίηση…θα είμαι σαφέστατος: την στηρίζω αμέριστα .
Εσείς ζητάτε εμμέσως να υψωθούν παγκόσμια “τείχη” μεταξύ των λαών…εγώ είμαι αντίθετος σε αυτό…Άλλωστε, κάποιοι άλλοι μιλούσαν ανέκαθεν για τη διεθνοποίηση…ποιά η διαφορά; Δεν το καταλαβαίνω…τώρα που κάποιοι την καταφέρανε..δεν τους αρέσει;
Κύριε Καμενοπουλε
Ας καταστήσουμε κάτι σαφές.
Μου είστε εξαιρετικά συμπαθής, διότι η όλη σας προσπάθεια με αυτό το άρθρο -αν και δεν συμφωνώ επί της αρχής- δείχνει αν μη τι άλλο άτομο που προβληματίζεται σκέφτεται και προτείνει συμμετέχοντας στο Δημόσιο διάλογο.
Επί της ουσίας όμως δεν είναι δυνατόν να μην κριθείτε για τα λεγόμενα σας όπως κρίνομαι και εγώ για τις απόψεις μου που καταθέτω δημόσια τόσο εδώ όσο και στο blog μου http://www.papaioannou.wordpress.com
Σας κρίνω όμως ως εργαζόμενος και όχι ως εργατοπατέρας. Όσο για την Λασπη που λέτε δεν έπεσε στην αντίληψη μου λάσπη πουθενά εδώ γύρω, αλλά μάλλον ένα άγχος από μέρους σας.
Αρχόμενης της σκέψης μου λοιπόν από δυο σημεία, -τα οποία οφείλω να σας εξηγήσω-, θα επεκταθώ σε ένα όσο το δυνατόν συντομότερο σχολιασμό του άρθρου σας και τον απαντήσεων που μου δώσατε με στόχο να θέσω την βάση για μια εποικοδομητική δημόσια κουβέντα.
Σημείο πρώτο.
Η Αστική τάξη στην Ελλάδα ποτέ δεν επιχείρησε την συνειδητά και στοχευόμενα χειραφέτηση της και όσα μέλη της ξεχώριζαν ή επιθυμούσαν να ξεχωρίσουν το έκαναν με στόχο να γίνουν ομοτράπεζοι των οικονομικών πολιτικών και πνευματικών Elites. Αυτό μας οδήγησε στο πέρασμα από την αυθεντία του Μονάρχη στην Αυθεντία του Κράτους. Κοιτώντας γύρω μας θα δούμε ότι όλα ακόμα και το πολιτικό σύστημα ή ο εκλογικός νόμος ή η σύνθεση της Βουλής, τα πρόσωπα τα κόμματα μηδενός εξαιρούμενου δουλεύουν πάνω σε αυτό το δεδομένο. Η φιλελεύθερη Συμμαχία έχει ως γενεσιουργό αιτία και στόχο αυτό το σημείο.
Παγκοσμιοποίηση πρόκληση ή απειλή;
Σημείο δεύτερο
Έχω γράψει και στο blog μου ότι η Παγκοσμιοποίηση δεν είναι φαινόμενο ή ιδεολογία για να ταχθείς υπέρ ή κατά. (Αυτή η τοποθέτηση είναι αφελέστατη και δείχνει αν μη τι άλλο ρηχότητα σκέψης ) .
Η παγκοσμιοποίηση είναι διαδικασία που συμβαίνει από πάντα και είναι κυρίως η επικοινωνία των λαών.
Το μέσο αλλά και το μετρό που αυτή η διαδικασία συμβαίνει είναι ανάλογο της κουλτούρας σε κάθε επίπεδο Ατομική συλογικη Εθνική παγκόσμια, η κουλτούρα είναι το μέσο που έχει ο καθένας σε κάθε σημείο, για να συν-διαλεχθεί επιτυχώς ή ανεπιτυχώς με την διαδικασία.
Η Παγκοσμιοποίηση όπως έχει περάσει (και στο μυαλό σας νομίζω ) είναι η οικονομική παγκοσμιοποίηση.
Λοιπόν κύριε Kαμενόπουλε είναι κατά της οικονομικής παγκοσμιοποίησης. Θα σας παρακαλούσα όμως να αντιληφθείτε την διάφορα μεταξύ των όρων παγκοσμιοποίηση και οικονομική παγκοσμιοποίηση. Διαφορά που είναι πασιφανεσταστη.
Είναι άλλο μια πολύπολιτισμική Ευρώπη των Λαών και των πολιτισμών μας και άλλο μια μονοσήμαντη Ευρώπη των οικονομιών του Ευρώ και της EKT.
Είμαι υπέρ της προστασίας της Εθνικής Οικονομίας, του αγροτικού Τομέα της προστασία και της ανόδου των εισοδημάτων όλων των παραγωγικών τάξεων, την αναδιανομής εισοδημάτων, την μείωση της φορολογίας όλων.Φορολογία Κατανάλωσης
Με στόχο την αύξηση της κατανάλωσης και της εξ αυτού ανάπτυξης.
Είμαι υπέρ της κεντρικής προμήθειας και διαχείρισης της ενέργειας σε επίπεδο ΕΕ. Είμαι κατά την διαμόρφωσης των τιμών των καυσίμων στο city και στα άλλα χρηματιστήρια. Όχι γιατί είμαι κατά των πλουσίων η κατά όλων αυτών που κερδοσκοπούν, αλλά γιατί την κερδοσκοπία τους την πληρώνουν όλες οι οικονομίες και όλοι οι καταναλωτές, και όλοι είμαστε πρώτα και πάνω από όλα καταναλωτές. Η δύναμη μας είναι η δυνατότητα κατανάλωσης. Αυτή η δύναμη πρέπει να αυξηθεί.Σύγχρονες τάξεις στην Ελλάδα και η Ευρωπαϊκή Δημοκρατική Αριστερά.
Στα πλαίσια αυτά λοιπόν, και κάτω από αυτές της συνθήκες. η πρόταση σας ή η πρόταση οποίου αλλού προφανώς για επανεκπαίδευση ή εκπαίδευση ή επανακατάρτιση ή κατάριση ή ανα προσανατολισμός ή εκσυγχρονισμός ή προσαρμογή (ή όπως θέλετε πείτε το), των εργαζόμενων για «να σωθούν οι πόροι» ή για να γίνουν ποιο ανταγωνιστικοί, ή για να βγάλουν περισσότερα οι βιομηχανίες ή για να πιάσουμε τα Γιαπωνέζικα στάνταρτ απόδοσης, τα γερμανικά στάνταρτ πειθαρχίας και ζωής ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο, είναι τουλάχιστον προσβλητική.
Προσβλητική για την κουλτούρα μας καθώς συντηρεί μια πολιτισμική υποτέλεια που χαρακτηρίζει την χώρα μας τους δυο τελευταίους αιώνες.
Προσβλητική καθώς αντιμετωπίζει τους εργαζόμενους με όρους 18ου αιώνα.
Προσβλητική καθώς θεωρεί ότι ο εργαζόμενος είναι το μόνο πρόβλημα σε κάθε περίπτωση .
Προσβλητική γιατί θεωροί ότι ο πλούτος του ανθρώπου και η δύναμη του είναι η εργασία του. Ίσως να τον ντοπάρουμε λιγουλάκι τι λέτε; Όπως κάνουμε στα βόδια και στα άλογα κούρσας .
Τελειώνοντας κύριε Καμενόπουλε ξανάλεω ότι το πρόβλημα μου δεν είναι με εσάς, είναι όμως ιδεολογικό στην βάση της ιδεολογίας που εκφράζετε και που δεν λαμβάνει υπόψη ότι η Ελλάδα βρίσκονταν και θα βρίσκεται σε αυτό που λέμε οικονομική περιφέρεια της Ευρώπης,
Το μόνο που κάνει τον τελευταίο αιώνα είναι να προσπαθεί να συντηρήσει την θέση της. Η είσοδος στο Ευρώ πιστοποίησε αυτή την θέση και την οριοθέτησε δια παντός. Το μόνο που μας μένει είναι να τρέχουμε πλέων συνεχώς για να παραμείνουμε στην θέση μας.
Ιωάννης Παπαϊωάννου
Εργαζόμενος.
[…] 4th, 2007 · No Comments Αφορμή για αυτό το σχόλιο ήταν ένα άρθρο του Σωτήρη Ν.Καμενόπουλου στο e-rooster.gr με τίτλο: Η εκπαίδευση των εργαζομένων ως εργαλείο στην αντιμετώπιση έκτακτων αναγκών. […]
Αχ βρε παιδιά, γιατι ΤΟΣΑ απωθημένα;
Ας αφήσουμε τους λαϊκισμούς και τις ακροβασίες και ας σταθούμε στο καθαυτό άρθρο: Δεν πρέπει να εκπαιδευονται οι εργαζόμενοι σε διαδικασίες αντιμετώπισης κρίσεων, ιδίως αν ανήκουν σε μάχιμα σώματα; Δεν τιμά τους εργαζομένους το ενδιαφέρον της πολιτείας να τους εκπαιδευσει για να μην πάνε αδιάβαστοι σε μια πυρκαγιά ή σε άλλου είδους κρίση; Κα στο κάτω-κάτω, λέτε να μην έχουμε αντιληφθεί ότι ο Αλογοσκούφης δεν προσλαμβάνει νοσοκόμους και πυροσβέστες γιατι από εκεί κοιτάει να εξοικονομήσει τα χρήματα για να του πει μπράβο ο Αλμούνια; Ε, τα ξέρουμε. Προσέξτε όμως: Δε σημαίνει ότι θα πρέπει να ξαναγυρίσουμε στους επιτήδειους έξ’ αιτίας της πρώτης διακυβέρνησης των οποίων η Ελλάδα έγινε το μπάχαλο που ξέρουμε. Υπάρχουν και άλλες λύσεις, και δε μιλώ φυσικά για τις ακραίες παραφυάδες του συστήματος.
Και σίγουρα, ισχύει δυστυχώς αυτό που λέει ο Λήρ: Αν σε προσλάβουν για πυροσβέστη, τότε οφείλει το κράτος να σου διδάξει πέντε-δέκα πράγματα για να μην πεθάνεις την πρώτη ώρα. Και εσύ οφείλεις να τα μάθεις. Ακόμα και αν παίρνεις €600 το μήνα, και θα δουλεύεις 12ωρα, οφείλεις αυτά τα πράγματα να τα μάθεις, ανεξάρτητα αν αυτοί που σε προσλαμβάνουν είναι για πολλές κλωτσιές. Υπάρχουν τρόποι να αντιδράσεις απέναντι στην εκμετάλλευση. Η εκπαίδευση όμως σε ένα οργανωμένο σώμα αντιμετώπισης κρίσεων είναι επιβεβλημένη τελεία και παύλα.
Κύριε Παπαϊωάννου,
Θα συμφωνήσω με τον gm2263…Ας παραμείνουμε στην ουσία του άρθρου…εγώ λέω πως οι εργαζόμενοι πρέπει να εκπαιδεύονται για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών…εσείς λέτε πως όχι. Τέλος.
Από εκεί και πέρα ο κάθε αναγνώστης ας βγάλει ελεύθερα τα συμπεράσματά του…
Δεν αναφέρομαι σε όσους έχουν εργαζόμενους σε σώματα επιφορτισμένα με το καθήκον να σβήνουν μια φωτιά ή να αναλάβουν δράση σε ένα σεισμό ή μια καταστροφή αυτοί έχουν υποχρέωση να είναι εκπαιδευμένοι και το κράτος πρέπει να τους παρέχει όλα τα μέσα για την εκτέλεση του σκοπού τους.
Στο άρθρο σας όμως αναφέρεστε σε εργαζόμενους που πρέπει να εκπαιδευτούν για να σώσουν του πόρους
Αλλά και σε άλλους που πρέπει να είναι σε θέση να κλείσουν μια βάνα που έχει διαρροή για να σωθεί η περιούσια του αφεντικού.
και λίγο ποιο πάνω λέτε ότι:
Έχετε λοιπόν κατηγοριοποιήσει του Υπάλληλους σε αναλώσιμους και μη.
Αναμένοντας το επόμενο σας άρθρο τελειώνω εδώ την κουβέντα, και σας δίνω ως ερέθισμα την πασίγνωστη ατάκα του Αρτέμη Μάτσα οι Γερμανοί είναι φίλοι μας και θέλουν το καλό μας. Αντικαταστήστε το Γερμανοί με το Εργοδότες και γράψτε κάτι… Θα είστε πολύ καλός.
Εξοργιστικό
Εγώ θεωρώ ότι ο πλούτος και η εργοδοσία είναι καλά πράγματα και η δυνατότητα παραγωγης πλούτου είναι ένα εχεγγυο ανόδου του βιωτικού επιπέδου όλων, εργοδοτών και εργαζομένων.
Αντίθετα, εγώ θεωρώ κάκό την προσοδοθηρία και το gate-keeping, δηλαδή τον έλεγχο των μέσων παραγωγής πλούτου από πέντε-δέκα “κλειδοκράτορες” όπου για να ανοίξεις τυροπιτάδικο πρέπει είτε να έχεις κάποια σχέση είτε να δώσεις γην και ύδωρ σε αυτούς ή τους κομματικούς τους υπηρέτες. Και αυτό το σύστημα προύπηρχε της παρούσας κατάστασης.
Αντι να ξεφεύγουμε σε συμπαθείς γενικεύσδεις και βερμπαλισμούς, ας δουμε τι θα κάνουμε στην πράξη όλοι μας.
Είμαι από του πρώτους που έχει μιλήσει για ενοχοποίηση του πλούτου. Μέσα από το άρθρο μου φορολογία κατανάλωσης που μπορείτε να το βρείτε στο blog μου εχω κάνει αναφορά στο θέμα. Είμαι σίγουρος ότι ο πλούτος θα στοχοποιηθεί για μια ακόμη φορά στις επερχόμενες εκλογές μέσα από πολιτικά συνθήματα όπως έχοντες και κατέχοντες και αλλά τέτοια φαιδρά.
Όσον αφορά την επιχειρηματικότητα προφανώς πρέπει αν υπάρχει καθώς αποτελεί ένα μέσω για την δημιουργία θέσεων εργασίας και εισοδημάτων.
Εκείνο που ενοχλεί είναι η αντιμετώπιση του εργαζόμενου ως πρόβλημα και η εξ αυτού δημιουργηθήσα απαίτηση αλλαγής των εργασιακών σχέσεων. Η εμπειρία εχει δείξει ότι οι οποίες αλλαγές που δεν έρχονται μέσα από απεργιακές κινητοποιήσεις ή συλλογικές διαπραγματεύσεις, δεν είναι προς το συμφέρον των εργαζόμενων Το άρθρο του κ. Καμενόπουλου ρίχνει νερό στο μύλο όλων αυτών που πιστεύουν ότι οι εργασιακές σχέσεις πρέπει να αλλάξουν γενικώς, και ειδικότερα προς την κατεύθυνση της ευελιξίας των εργαζόμενων. Κατά τον συγγραφέα του άρθρου η εξασφάλιση των πόρων και γενικώς της επιχείρησης είναι το ζητούμενο. Προτείνει λοιπόν την εκπαίδευση των εργαζόμενων σε συνθήκες κρίσεων, με στόχο να σωθούν οι πόροι και να κλείσουν καμία βάνα και ας χαθεί και κανείς από αυτούς.
Σε ερώτηση μου προς εργαζόμενο στις ΗΠΑ για το τι θα έκανε σε περίπτωση φωτιάς στην επιχείρηση του μου απάντησε ότι θα απομακρύνονταν ήσυχα για να μην ενοχλεί στην κατάσβεση και για αυτοπροστασία . Ούτε για πόρους μίλησε ούτε για βάνες.
Και είναι κρίμα στην Ελλάδα με τα τόσα εργατικά ατυχήματα αντί να αναζητούμε τρόπους μείωσης τους, να προτείνουμε την εκπαίδευση των εργαζόμενων για να σωθούν οι πόροι.
κρίμα
Γιατί δεν μπορώ να στειλω ενα αρθρο μου; Μηπως το mail που δίνεται δεν ειναι ενεργό; please help!!!