Δεν απεργείς; Θάνατος!
Μάι 7th, 2010 | Δημήτρης Φύσσας| Κατηγορία: Ελλάδα |
Email This Post
|
Print This Post
|
Το επαναλαμβάνω: εκτελέστηκαν επειδή δεν απεργούσαν. Τώρα διαβάστε παρακάτω, αν θέλετε. Άκουσα τις δηλώσεις του Παφίλη (ΚΚΕ) και του Τσίπρα (ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ) στη Βουλή. Αστείες.
Τόσον καιρό το ΚΚΕ ασκούσε σωματική βία εναντίον όσων τολμούσαν να μην απεργούν. Για το κόμμα αυτό -που η διάλυση της ελληνικής οικονομίας είναι αυτοσκοπός προκειμένου να ξεσπάσει η Οκτωβριανή του επανάσταση- η απεργία δεν είναι δικαίωμα. Δεν είναι προσωπική απόφαση. Δεν είναι δυνατότητα. Είναι υποχρέωση. Και έτσι το ΚΚΕ / ΠΑΜΕ / σωματεία τους εμποδίζουν με σωματική βία όσους επιλέγουν να εργαστούν. Δεν τους πληρώνουν όμως τα μεροκάματα που κόβει ο εργοδότης (τα είχα γράψει και σε προηγούμενο άρθρο μου αυτά, για το δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, είχα αναφερθεί και σε συγκεκριμένους χώρους εργασίας). «Συνεπώς, απεργείτε υποχρεωτικά. Αν πάτε να δουλέψετε, θα σας δείρουμε. Και το παράλληλο κράτος του ΚΚΕ αναλαμβάνει τα υπόλοιπα: αργόσχολοι, υπάλληλοι του κόμματος, ανεπάγγελτοι, κομματικά στελέχη, ήδη απεργοί και κάποιοι ιδεολόγοι, που θεωρούν ότι ξέρουν το καλό του κάθε εργαζόμενου καλύτερα από τον ίδιο. Το ΚΚΕ έστρωνε το δρόμο. Τώρα που κάποιοι (αναρχοαυτόνομοι; αναρχικοί; αριστεριστές; παρακρατικοί;) περπάτησαν ένα βήμα ακόμα στον ίδιο δρόμο, τι βρήκε να πει ο Παφίλης; Λέξη για τους νεκρούς. Λέξη για τη μολότοφ. Λέξη για την ασφυξία στο χώρο εργασίας. Λέξη για τους πρότερους δικούς του τραμπουκισμούς. Μίλησε για προβοκάτσια εναντίον του ΚΚΕ. Κατάγγειλε και τα νέα οικονομικά μέτρα. Αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα της ειδικής -προ ημερήσιας διάταξης- συζήτησης. Το θέμα ήταν οι νεκροί.
Ο Τσίπρας πράγματι μίλησε για τους νεκρούς- εξέφρασε τη λύπη του. Όμως, λέξη για μολότοφ. Λέξη για το ποιοι τη ρίξανε. Ή μάλλον, η γνωστή καραμέλα: προβοκάτορες. Κατά τα άλλα, φρόντισε να καταδικάσει τη βία. «Τι κακή που είναι αυτή η βία. Και πόσο δεν έχει καμιά σχέση μ΄ αυτήν ο ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ. Και τι άσχημα κάνατε τότε που μας βρίζατε, το Δεκέμβρη. Ενώ εμείς είμαστε καλά παιδιά» κλπ κλπ. Και κατά τα άλλα, έβρισε το ΛΑΟΣ (γενικώς και αορίστως, όμως) και υπερασπίστηκε το ΚΚΕ από τους προβοκάτορες. Δηλαδή, και κατά τον Τσίπρα και κατά τον Παφίλη, το ΚΚΕ ήταν ο στόχος. Γι΄ αυτό σκοτώθηκαν τρεις άνθρωποι- και πολύ περισσότεροι βρίσκονται, μισοπνιγμένοι από τους καπνούς, στο νοσοκομείο.
Είναι αλήθεια πως ούτε ο Παπανδρέου, ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Ροντούλης τόλμησαν να πουν τα πράγματα 100% με τ΄ όνομά τους. Τουλάχιστον όμως αυτοί δεν ισχυρίστηκαν ότι τα κόμματά τους ήταν ο στόχος των επεισοδίων και των γεγονότων. Τουλάχιστον ο πρωθυπουργός μίλησε για «δολοφονίες» (από ποιους και γιατί, βεβαίως, άγνωστο). Ενώ η λεγόμενη Αριστερά, έχοντας λερωμένη τη φωλιά της, προσπάθησε να αποκρύψει το τι έγινε, να γενικολογήσει, να στρέψει αλλού τη συζήτηση. Ακόμα κι ο τριπλός φόνος ήταν έργο προβοκατόρων, πού πάτησαν αυτοί οι κακοί προβοκάτορες που το κάνανε; Συμφωνώ ότι οι δολοφόνοι δεν ήταν μέλη του ΚΚΕ, ούτε του ΣΥΡΙΖΑ. Το πιθανότερο είναι ότι πρόκειται για ανθρώπους που έχουν συνηθίσει να ρίχνουν μολότοφ συνεχώς (μόνο που τα μολότοφ ενίοτε σκοτώνουν). Όμως, σε ποια παράδοση πάτησαν οι δολοφόνοι; Ποιοι είχανε καλύψει την υπέρμετρη βία του Δεκέμβρη (έστω κι αν, στο κάτω κάτω, είχε την αρχική αφορμή στην ανεγκέφαλη πράξη του Κορκονέα); Ποιοι δέρνουνε, σήμερα, οποιονδήποτε διαφωνεί μαζί τους στα σωματεία; Ποιοι απαγορεύουν την εργασία σε μέρα απεργίας; Ποιοι καλλιεργούνε τη βία όπου τους παίρνει (αεροδρόμιο Κέρκυρας, Ακρόπολη, ζώνη Περάματος;) Οι ίδιοι αυτοί κάνανε σήμερα την πάπια για τους τρεις νεκρούς μη απεργούς. Δεν ξέρουνε τίποτα. «Προβοκάτσια», λένε. Φταίνε τα οικονομικά μέτρα, λένε. Η κυβέρνηση. Το ΔΝΤ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση. Λοιπόν, να τα πείτε στις οικογένειες των τριών τραπεζοϋπαλλήλων αυτά. Των τριών νεκρών μη απεργών.
Γιατί οι νεκροί αυτοί έτσι καταγράφονται: ως μη απεργοί. Δεν ήταν διαδηλωτές. Δεν είχαν πολιτική ταυτότητα. Δεν τους σκότωσε η αστυνομία. Δεν τους σκότωσε «το κράτος της Δεξιάς», του ΠΑΣΟΚ ή όποιο άλλο. Τους σκότωσε βία αριστερής προέλευσης (όπως, κατά πάσα πιθανότητα, το Αφγανάκι την άλλη φορά στα Πατήσια, θυμόσαστε;) Τους σκότωσε η απόφασή τους να δουλέψουν. Τόλμησαν, μάλιστα, να δουλέψουν στη «Μαρφίν», του μεγαλοκαπιταλιστή Βγενόπουλου. Θέλετε να πήγαν στο γραφείο επειδή φοβόντουσαν για τη θέση τους, ενώ μέσα τους επιθυμούσαν ν΄ απεργήσουν; Να το δεχτώ. Αλλά η ουσία είναι ότι πήγαν. Εκεί κατέληξε η προσωπική τους απόφαση. Αυτοί ξέρανε καλύτερα τι θέλανε, τι τους συνέφερε στην προσωπική τους ζωή, όχι οι εργατοπατέρες και οι θιασώτες της υποχρεωτικής απεργίας. Όμως στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Ελλάδας, «το συμφέρον των πολλών» και οι όποιοι διερμηνευτές του είναι, πάντα, πάνω από τα άτομα. Συνεπώς η απεργία είναι υποχρέωση. Κι αφού αυτοί οι υπάλληλοι πήγαν στη δουλειά, έπρεπε να τιμωρηθούν. Και για κάποιους δεν αρκεί μόνο η τιμωρία με προπηλακισμούς, ύβρεις, διαγραφές από τα σωματεία, χλεύη και ξυλοδαρμό. Αυτά είναι ψιλά πράματα, τα κάνουν έτσι κι αλλιώς οι κνίτες- και από κοντά οι συριζαίοι.
Κάποιοι όμως πρέπει να τιμωρούνται κι αλλιώς. Παραδειγματικά. Γιατί στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Ελλάδας η προσωπική βούληση δε μετράει. Αφού η απεργία είναι επιβαλλόμενη υποχρέωση, η η ποινή για τη μη συμμόρφωση μπορεί να φτάσει μέχρι το θάνατο. Το Μάη του ΄36 σκοτώνανε τους απεργούς. Στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Ελλάδας σκοτώνουνε τους μη απεργούς. Για να δούμε τώρα, στην επόμενη απεργία ποιος θα τολμήσει να ξαναδουλέψει;
5 του Μάη του 2010, ώρα 9.20 μ.μ.
Υ.Γ. Τώρα που εγώ γράφω και σεις με διαβάζετε, οι ιατροδικαστές έχουν πιάσει δουλειά πάνω στα πτώματα τριών νέων ανθρώπων, ενώ ισάριθμες οικογένειες μένουν ενεές. Μήπως, αν το σκεφτούμε λίγο περισσότερο, πρέπει ν΄ αρχίσουμε ν΄ ακούμε μ΄ άλλο αφτί τις (δικαιολογητικές) αρλούμπες του κάθε Τσίπρα και του κάθε Παφίλη;
Δημήτρης Φύσσας
—————————————————
Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στο site της Athens Voice στις 6/5/2010
Eχετε ένα μπροστά σας.
Μα αυτό το είπαμε κύριε Αλεξανδράκη, στην εισαγωγή του σχολίου μου. Οτι δηλαδή εάν γίνει τοκισμός με απόλυτη ασφάλεια, το πολύ σε ορίζοντα Α ή Β ετών θα έχεις χρήμα ίσον (σε διορθωμένες τιμές) ΚΑΙ εκεί ΣΥΜΦΩΝΗΣΑ απολύτως με το Fisher effect.
AΛΛΑ, έλεγα, ότι στην πράξη, εκτός απο λογαριασμούς ταμιευτηρίου για μικροποσά, όσοι έχουν κάποιο κεφάλαιο αποζητούν καλύτερες αποδόσεις. Μα αλλιώς κύριε Αλεξανδράκη, δια του Ευαγγελίου και της ΑΠΟΛΥΤΗΣ ασφάλειας, ΔΕΝ πρόκειτια ουδείς να αποκτήσει ένα αξιοπρεπές κομπόδεμα για το γήρας του Η ένα αξιοπρεπές εισόδημα ΑΦΟΥ αποσυρθεί.
Είναι ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΟ να έχουμε deflation λογιζομένων των τιμών παντός προϊόντος και πάσης υπηρεσίων όντων 50% έως 100% άνω αυτών των αντιστοίχων προϊόντων οπουδήποτε στην Ευρώπη!!!
και πάσης υπηρεσίων -> και πάσης υπηρεσίας
Κύριε Χασαπογιάννη,
μια προσωπική ερώτηση. Αποφασίσατε να έχετε τόσο μακρύ προθεσμιακό λογαριασμό μόνος σας ή κατόπιν συμβουλής ειδικού? Αν ισχύει το δεύτερο να τον κράξετε. Για καταθέσεις άνω της 20ετίας θα έπρεπε να σας είχε προτείνει κάποιο αμοιβαίο μετοχών, για μεσοπρόθεσμες θα έπρεπε να σας είχε προτείνει ομόλογα και μάλιστα προστατευόμενα από πληθωρισμό (τα TIPS) που ανέφερα. Αν είναι 5ετούς διάρκειας φαντάζομαι θα έχει παρέλθει κάποιος χρόνος οπότε αν αποφασίσει η Φεντ να αποπληρώσει μέρος του δημόσιου χρέους με την εκτύπωση χρήματος μέχρι να επηρεαστεί ο πληθωρισμός θα λήξει ο προθεσμιακός σας και μπορείτε να βάλετε τις αποταμιεύσεις σας κάπου αλλού.
Πάντως κύριε Χασαπογιάννη προς το παρόν επωφελείστε τότε από την δραματική πτωση του πληθωρισμού. Μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. 🙂
To γνωρίζω αγαπητέ μου and I am ecstatic. Χθες μάλιστα, λόγω πτώσης του DJ, ώς είθισται ο κόσμος στράφηκε σε ομόλογα. ΕΤΣΙ όχι μόνον έπεσαν τα επιτόκια, ΑΛΛΑ ανέβηκε (στα fixed income FNMAs) η ΚΕΦΑΛΑΙΑΚΗ αξία τους. Γιά πρώτη φορά εδώ και καιρό το 10ετές πέρασε την ονομαστική (100%)
Κυρ Κώστα
καμιά χώρα δεν πληθωρίζει το νόμισμα αν δεν βρίσκει χρήματα να το κάνει. Τα βλαχαδερά δανείζονταν με επιτόκιο γερμανίας+σπρεδ (γελοίο πριν λίγους μήνες) απο τους Τεύτονες. Φταίνε τα βλαχαδερά που βρέθηκαν με τζάμπα χρήμα ή οι ανεύθυνοι δανειστές τους που τους δάνειζαν σαν να μη υπήρχε αύριο.
Φαίνεται παραγωγιστικό, αγαπητέ rebel, αλλά δεν είναι.
Και δεν είναι παραγωγιστικό, διότι η συγκεκριμένη αναφορά αποσκοπεί να καταδείξει την καίρια ζημιά, που κάνει ο χρηματοπιστωτικός τομέας της οικονομίας (η σφαίρα της νομισματικής κυκλοφορίας) στην πραγματική οικονομία και την δυσλειτουργία που δημιουργεί, με την αδυναμία μετατροπής των αποταμιεύσεων σε επενδύσεις και την πτώση της ενεργού ζήτησης και συνακόλουθα της ολικής κατανάλωσης, που ακολουθεί μπλοκάροντας το σύστημα και οδηγώντας το σε έναν καθοδικό φαύλο κύκλο αποπληθωρισμού των όλων των τιμών και μείωσης της παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών, που ανατροφοδοτείται, για να φθάνει κάθε φορά σε ένα σημείο ισορροπίας χειρότερο από το προηγούμενο και ούτω καθεξής.
(Αγαπητέ φίλε του σχολίου 157 : Προφανώς, οι “Τεύτονες” έχουν ευθύνες και μάλιστα βαρύτατες για τον ιστό της αράχνης, στον οποίον ενέπλεξαν τους λαούς της ευρωζώνης και ειδικά του Νότου, με την νομισματική αρχιτεκτονική του ευρώ, την οποίαν σχεδίασαν έτσι ώστε να μπορούν να πωλούν τα προϊόντα τους σε αυτούς, δίνοντάς τους “τζάμπα χρήμα”, χωρίς να σκέπτονται το αύριο, αφού πίστευαν στο βλακώδες ιδεολόγημα της “αειφόρας ανάπτυξης”.
Όταν αυτό το ιδεολόγημα κατέρρευσε, με τον ερχομό της ύφεσης του 2008, αντί της πολυδιαφημισμένης αλληλεγγύης – την οποία νοούν μόνον ως λεκτική και όχι ως ουσιαστική – αποφάσισαν να κάνουν το κορόϊδο, για να μην πληρώσουν αυτό που τους αναλογεί, για τα προβλήματα του συνεταιρισμού, στον οποίον μετέχουν και του οποίου οι θεσμικές ανεπάρκειες είναι ο βασικός υπεύθυνος της τωρινής ευρωπαϊκής κρίσης, που κάνουν τις γραφειοκρατικές χρηματοπιστωτικές “αγορές” να δυσπιστούν για την βούληση των Γερμανών να κρατήσουν ενωμένη την ευρωζώνη.
Για να πετύχουν την οχληρή, γι’ αυτούς εμπλοκή τους σε πρακτικές αλληλεγγύης ουσιαστικού (δηλαδή οικονομικού) περιεχομένου, ήταν το να εξατομικεύσουν την ενοχή για την όλη κατάσταση στα κράτην – μέλη, που χαρακτηρίστηκαν, ως “απείθαρχα”, ή “σπάταλα”, σαν την Ελλάδα, καλή ώρα, σαν την Ιρλανδία και τις άλλες χώρες του Νότου, νομίζοντας ότι έτσι θα απεύφευγαν το να πληρώσουν, με ένα μέρος από όσα είχαν κερδίσει κατά το προηγούμενο χρονικό διάστημα, μέσω και του δανεισμού των χωρών αυτών, αλλά και μέσω των διαφορών του μισθολογικού κόστους που πέτυχαν μέσω του ντάμπινγκ των μισθών των Γερμανών εργαζομένων και εν γένει της διαφοράς των παραγωγικοτήτων ανάμεσα στην Γερμανία και τις χώρες του Νότου.
Φυσικά, όπως ήταν αναμενόμενο, όσα έκαναν κατά την διαχείριση της ελληνικής δημοσιονομικής κρίσης χειροτέρεψαν τα πράγματα και την μετέτρεψαν σε οξύτατη κρίση του ελληνικού δανεισμού, για να φθάσουν τώρα στο να επεκτείνουν το πρόβλημα σε όλο το Νότο (οι “αγορές” απαιτούν τώρα να μπει στο τραπέζι ένα ποσόν 750.000.000 €, έως και 1 τρισ. ευρώ για να σωθούν Πορτογαλία και Ισπανία) και αύριο – αν δεν αλλάξουν μυαλά – και σε όλη την ευρωζώνη, υποχρεώνοντας τις ΗΠΑ να εμπλακούν στην υπόθεση και να νουθετήσουν τους Γερμανούς, κόβοντάς τους τον όποιο βήχα για έξοδό τους από την ευρωζώνη και υποχρεώνοντάς τους να δράσουν και να πληρώσουν, μπαλώνοντας την κουρελαρία των ευρωζωνιτικών θεσμών (μην ξεχνάμε ότι η Γερμανία είναι ακόμα μια ουσιαστικά κατεχόμενη χώρα), διότι απλούστατα ο πρόεδρος Ομπάμα και το επιτελείο του δεν θέλουν να τους επιστρέψει η οικονομική ύφεση, που μόλις πριν από λίγους μήνες ξεπέρασαν, από την πίσω (την ευρωπαϊκή) πόρτα.
Οι Γερμανοί, τώρα θα το κάνουν με πολλή δυσθυμία, διότι στην παρούσα συγκυρία δεν μπορούν να φύγουν από την ευρωζώνη (αργότερα βλέπουμε). Μόνο που τα έχουν κάνει μαντάρα…
Από την άλλη μεριά όμως και οι χώρες του Νότου – με πρώτη την Ελλάδα – έπρεπε να προσέχουν και να μην μπουν σε αυτό το παιχνίδι. Δυστυχώς, οι λαοί τους ξεγελάστηκαν. Και κυρίως ξεγελάστηκε ο ελληνικός λαός από μια ανεύθυνη και ανίκανη πολιτική, οικονομική και κοινωνική ελίτ, η οποία τον παρέσυρε σε ένα project, το οποίο δεν ήταν για τα μέτρα του.
Και αυτήν την ανευθυνότητα πληρώνουμε τώρα. (Άντε και καλή λευτεριά, με αυτούς τους νεοβάρβαρους κατακτητές, που μας φέρανε…).
Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα…
Οι ψευτοαριστεροί φασίστες έχουν το θράσος να μιλανε για ”προβοκάτσια”.
Εδώ μία ανακοίνωση που τους ξεσκεπάζει, τόσο αυτούς, όσο και τους προστάτες τους στην κυβέρνηση
Ανακοίνωση της ΟΑΚΚΕ για την φρικτή δολοφονία των 3 εργαζομένων από τους σοσιαλφασίστες στις 5 του Μάη
Η χώρα έχει μπει σε μια νέα περίοδο μεγάλης φασιστικής βίας και πολιτικής ανωμαλίας.
Ο σοσιαλφασισμός δολοφόνησε χθες με φριχτό θάνατο τρεις εργαζόμενους προκειμένου να προωθήσει παραπέρα το κεντρικό πολιτικό του σχέδιο που είναι η απομάκρυνση της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και η υποδούλωσή της στον νεοναζιστικό άξονα Ρωσίας Κίνας που περιμένει τώρα σαν το κοράκι να καταπιεί την χρεωκοπημένη χώρα μας ακριβώς εξ αιτίας της πολύχρονης δράσης των πρακτόρων του σε αυτήν. Φυσικοί αυτουργοί των φόνων ήταν οι αναρχοναζήδες (αναρχικοί στη μορφή ναζήδες στην ουσία) που με την προστασία των εξωκοινοβουλευτικών σοσιαλφασιστών έχυσαν βενζίνη για να σκοτώσουν . Όμως άμεσοι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας ήταν ο ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ και έμμεσοι οι υπόλοιποι πολιτικοί ηγέτες.
Τα ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ όπως έκαναν και το Δεκέμβρη του 2008 χρησιμοποιούν εδώ και βδομάδες την δίκαιη αντίθεση του λαού στα σκληρά μέτρα πείνας εναντίον του για να στήσουν ένα ψεύτικο σκηνικό μαζικής εξέγερσης πάνω σε μια καταστροφική για τον ίδιο το λαό και για τη χώρα πολιτική γραμμή. Αυτή η γραμμή καλλιεργημένη για χρόνια είναι γραμμή έμπρακτης φασιστικής βίας των ταγμάτων εφόδου του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ ενάντια στο λαό, ενάντια στον πολιτικό δημοκρατισμό και ενάντια στις παραγωγικές δυνάμεις τη χώρας. Αυτή η βία που οδήγησε τελικά και στη χρεωκοπία της χώρας τώρα κλιμακώνεται.
Το σκηνικό της δολοφονικής βίας της 5 του Μάη απευθύνεται κυρίως στο εξωτερικό της χώρας και απαιτεί σαν τέτοιο τη φωτιά, την καταστροφή και τελικά το φόνο για να δώσει ακριβώς την εικόνα της χώρας που καταστρέφεται μέσα σε μια ατέλειωτη «εξέγερση» ενάντια στην «καταπιεστική Δύση και στον φιλελεύθερο καπιταλισμό της». Κρυφό αίτημα όλου του σκηνικού: η πορεία της χώρας προς τους ανατολικούς φασισμούς, που σημαίνει προς την πιο άγρια φασιστική δικτατορία.
Το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ για να καλυφθούν ισχυρίζονται και τώρα, όπως και το 2008 και όπως πάντα, ότι οι δικές τους διαδηλώσεις είναι ειρηνικές αλλά τις προβοκάρουν οι πράκτορες του εχθρού. Όμως αν ένα μαζικό κίνημα με μια δημοκρατική ηγεσία αισθανόταν ότι προβοκάρεται από τον εχθρό θα έκανε ένα πράγμα. Θα ασχολιόταν πάνω απ όλα και πριν απόλα με αυτόν τον εχθρό και θα τον συνέτριβε πολιτικά και οργανωτικά. Εδώ και χρόνια θα είχε τελειώσει με αυτόν. Όμως τι κάνουν το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ; Λένε πάντα: Το κίνημα μας είναι αρκετά μαζικό και αυτό μετράει, δεν θα μας το χαλάσουν 3 νεκροί ή 1000 καμένα, σπασμένα και λεηλατημένα μαγαζιά, ούτε θα μας το χαλάσει μια απόπειρα μπουκας ναζιστών και φασιστών για να κάψουν τη Βουλή .
Αυτός είναι κλασικός φασιστικός κυνισμός. Πρόκειται δηλαδή για το αντίθετο που θα έκανε ένα πραγματικά επαναστατικό δημοκρατικό κίνημα αν θα προβοκαριζόταν. Ένα τέτοιο κίνημα θα σεβόταν το λαό, τη ζωή του και την περιουσία του και θα έλεγε: Κεντρικό ζήτημα οι προβοκάτορες. Κεντρικό ζήτημα οι 4 νεκροί, τα 1000 μαγαζιά, η απόπειρα μπούκας των φασιστών στη Βουλή όχι μόνο γιατί κάνουν ζημιά στο λαό αλλά και γιατί σπιλώνουν το δικό μου αγώνα. Ένα τέτοιο επαναστατικό και δημοκρατικό κόμμα θα καλούσε πάνω απόλα και πριν καν συνεχίσει τον αγώνα του σε άλλα μέτωπα, σε παλλαϊκή πολιτική και οργανωτική ακόμα και στρατιωτική πάλη ενάντια στους προβοκάτορες , θα τους σταματούσε όταν καίγανε και κλέβανε και σκοτώνανε. Θα πέθαινε κυριολεκτικά γι αυτό το σκοπό ώστε να ενωθεί με το λαό. Και την άλλη μέρα θα πάλευσε κόντρα σε αυτούς τους προβοκάτορες για ειρηνικές και δημοκρατικές εξελίξεις, και τελικά θα τους συνελάμβανε και θα τους παρέδινε στην δικαιοσύνη και πιο πολύ θα τους παρέδινε στην καταισχύνη και το μίσος του λαού.
Αλλά ποιος θα τους καταγγείλει, ποιος θα τους αναχαιτίσει, ποιος θα συλλάβει τους αναρχοναζήδες αφού τους προστατεύει και πολιτικά και οργανωτικά ο ΣΥΝ, που η πορεία του και το ευρύτερο μπλοκ του γίνεται πάντα το κρυσφήγετο των τραμπούκων όπως είναι και κρησφύγετό τους το «πανεπιστημιακό άσυλο» που τους έχει παραδώσει ο ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ για να τσακίζουν από κοινού και με τα άλλα τάγματα εφόδου τους διαφωνούντες εκπαιδευτικούς; Και ποιος θα καταγγείλει τους δολοφόνους σαν κεντρικό πολιτικό ζήτημα όταν το ψευτοΚΚΕ και ο ΣΥΝ βαδίζαν ψύχραιμα και το Δεκέμβρη και τώρα πάνω στα αποκαϊδια των μαγαζιών, ενώ τώρα οργάνωσαν διαδήλωση την άλλη μέρα πάνω από τα πτώματα των δολοφονημένων πολιτών ; Ποιος θα καταγγείλει τους φονιάδες όταν το ευρύτερο μπλοκ του ΣΥΝ της χθεσινής πορείας προχωρούσε κάτω από τα μπαλκόνια όπου οι άνθρωποι καίγονταν και οι διαδηλωτές συνέχιζαν να περπατάνε και φώναζαν τα συνθήματά τους, ενώ οι επικεφαλής του μπλοκ φώναζαν σε μερικούς διστακτικούς: «προχωράμε»!!! Αυτό το μαρτυρά βίντεο που παίχτηκε στις ειδήσεις του Σκάι στις 6 Μάη στις 10.05 το βράδυ. Επίσης στις ΕΤ3 στις 10.25 το ίδιο βράδυ προβλήθηκε μια πρωινή δήλωση αυτόπτη μεσήλικης μάρτυρας που είπε ότι οι διαδηλωτές που περνούσαν κάτω από τους ανθρώπους που καίγονταν στα μπαλκόνια όχι μόνο δεν σταματήσανε αλλά απατώντας στις κραυγές ανθρώπων στο πεζοδρόμιο που καλούσαν σε βοήθεια των θυμάτων φώναξαν: αφήστε τους να πεθάνουν είναι απεργοσπάστες!!!!
Οι δολοφόνοι έχουν μια δολοφονική γραμμή καλά δουλεμένη για χρόνια μέσα σε όλο τον κοινοβουλευτικό και εξωκοινοβουλευτικό σοσιαλφασιστικό συρφετό. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που χάρηκαν όταν οι αμερικανοί πολίτες έπεφταν στο κενό όταν φλέγονταν οι δίδυμοι πύργοι. Είναι πια σάπιοι και έτοιμοι για φρικαλεότητες σε βάρος του λαού που θα τους αντισταθεί ή θα διαφωνήσει μαζί τους γιατί τον θεωρούν αλλοτριωμένο από τον καπιταλισμό. Αυτόν τον σάπιο, τον διεστραμμένο και εγκληματικό αέρα αναπνέουν οι δολοφόνοι που έκαψαν ζωντανούς τους τρεις εργαζόμενους .
Αλλά δεν είναι μόνο ο ΣΥΝ, δεν είναι μόνο το ψευτοΚΚΕ. Η πολιτική προστασία των δολοφόνων βρίσκεται στην κορυφή της πολιτικής εξουσίας. Βρίσκεται κυρίως στον διπρόσωπο πρωθυπουργό, στον διπρόσωπο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και στον πιο πολύ διπρόσωπο απ όλους αρχιφασίστα Καρατζαφερη. Αυτός παριστάνει τελευταία τον φιλελεύθερο για να ξεπλυθεί στη Δύση ενώ από κάτω χτίζει την πιο δολοφονική νεοναζιστική γραμμή και την βία κατά των αστών «κλεφτών εθνοπροδοτών». Ο ρόλος του είναι να χτυπάει την φασιστική βία της ψευτοαριστεράς σαν βία λαϊκή και επαναστατική, οπότε την δικαιώνει στα μάτια των μπερδεμένων δημοκρατών.
Τι κάνει λοιπόν αυτός και οι Παπανδρέου- Σαμαράς. Χτυπάνε τους δολοφόνους σαν να είναι εκτός πολιτικής, σαν να είναι έξω και μακρυά από όλα τα κόμματα και τα πολιτικά ρεύματα της Βουλής, σαν να μην είναι οι ίδιοι οι δολοφόνοι και ολάκερη η πολιτική τους γραμμή μέσα στα κινήματα του ψευτοΚΚΕ και του ΣΥΝ. Ακόμα χειρότερα την μεγαλύτερη πολιτική νομιμοποίηση της σοσιαλφασιστικής της γραμμής και ένα μέρος του όγκου αυτής της διαδήλωσης τον δίνουν οι συνδικαλιστικοί στρατοί της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ. Αυτούς τους στέλνουν ο Παπανδρέου και ο Σαμαράς σαν ΓΣΕΕ και σαν ΑΔΕΔΥ στις διαδηλώσεις ακριβώς με τα συνθήματα και την πλατφόρμα των ψευτοΚΚΕ και ΣΥΝ την ίδια ώρα που οι ίδιοι εμφανίζονται φιλοευρωπαίοι για να μένει η Ελλάδα μέσα στην ΕΕ και να την διασπάει και να την διαλύει .
Σε λίγες μέρες αυτοί οι 5 σιχαμερές πολιτικές ηγεσίες θα κοιτάξουν να ξεχαστούν οι νεκροί της 5 του Μάη. Ήδη στην απογευματινή συνεδρίαση της επόμενης μέρας του φρικτού φονικού το μόνο για το οποίο νοιάστηκαν ήτανο εκφασισμός της πολιτικής ζωής . Διαγραφή φασιστικού τύπου της αρχηγού της εσωκομματικής αντιπολίτευσης μέσα στη ΝΔ, και ανακοίνωση από τον Παπανδρέου ποινικών διώξεων κατά των φιλοευρωπαίων της ΝΔ κατά την πρόσκληση του ΛΑΟΣ.
Οι ηγέτες πράκτορες του νεοναζιστικού μετώπου Ρωσίας- Κίνας και πραγματικοί προβοκάτορες θα προχωρήσουν γρήγορα. Αλλά μαζί με αυτούς θα προχωρήσουν και οι αντιστάσεις του λαού. Ποτέ ως τώρα το ψευτοΚΚΕ δεν έκανε τόσο ωμό σαμποτάζ στην ανάπτυξη και κυρίως τόσο ωμές και ρητές αρνήσεις του Συντάγματος και ποτέ ο ΣΥΝ δεν ήταν πιο ανυπόλυπτος , ποτέ ο Παπανδρέου τόσο κωμικά ασυνεπής στις υποχέσεις του, ποτέ ο αρχηγός της ΝΔ τόσο δικτάτορας χωρίς αληθινό κύρος και τόσο διασπαστής. Το χειρότερο: Οι νεκροί της 5 του Μάη δεν θα ξεχαστούν εύκολα. Οι φαιοκόκκινοι δολοφόνοι νομίζουμε ότι έκαναν ένα μεγάλο πολύ μεγάλο λάθος γιατί ποτέ τα τελευταία 35 χρόνια ο λαός δεν έχει μπει τόσο πολύ και τόσο πλατιά στην πολιτική αναζήτηση και στην πολιτική ζύμωση. Ξύπνησε απότομα μέσα σε έναν εφιάλτη, αλλά ξύπνησε . Ο παλιός ψεύτικος κόσμος με τις αυταπάτες του γκρεμίστηκε. Το έδαφος είναι έτοιμο για έναν καινούργιο. Οι φασίστες θα σπεύσουν να μετατρέψουν τα συντρίμια του παλιού σε φυλακές του λαού. Όμως μαζί με αυτόν θα είμαστε και μεις εκεί για να το εμποδίσουμε.
Όποιος έχει τη σωστή γραμμή θα νικήσει.
http://www.oakke.gr
«ΕΙΣΤΕ ΠΡΟΔΟΤΗΣ της ΙΕΡΗΣ μου ΠΑΤΡΙΔΑΣ κύριε. ΕΙΣΤΕ ΣΚΟΥΛΗΚΙ»
Το έχω ξαναγράψει, είσαι τόσο γραφικός που μου γίνεσαι πραγματικά συμπαθής!!!
#148 Κώστας Αλεξανδράκης
The interest rate situation is similar in the United states.
March inflation was 2.31% (sure, I know depending on how you measure it you may get a somewhat different result).
http://inflationdata.com/inflation/inflation_rate/CurrentInflation.asp
3 month CD, even 6 month CD yields are less than 1%
http://www.bankrate.com/funnel/cd-investments/cd-investment-results.aspx?local=false&tab=CD&prods=13&ec_id=m1017471
So what’s the real interest rate?
Interestingly, you can see the spike in real interest rates during the Reagan years here (bottom graph):
http://www.martincapital.com/chart-pgs/Ch_mmnry.htm
As you said: “Nominal interest rates adjust for inflation”.
The key word is “adjust”. So if you are talking about some positive correlation, sure there is. But a fixed difference i.e. a fixed real interest rate is something else. My guess is that perhaps when poor Fisher derived his theory, he never imagined the magnitude of interventionism that was to follow.
More generally,
Keynesianism has plenty of critics, many amongst academia too, and is not limited to “those who simply do not understand”. (*)
I mentioned printing money as an example of macro-economic interventionism and manipulation. Printing money is not the only tool of Keynesian macroeconomic interventionism, not even the preferred one for that matter. But, at least one effect of such macroeconomic interventions is to take money from one pocket and put it into another – actually, take some money from someone’s pocket and put it in someone else’s (for the greater, common good, of course – but short term common good in my view).
As they say, you can fool some (productive) people most of the time and you can fool most (productive) people some time. But you cannot fool most productive people most of the time. They will either find ways to evade the master plan to have the fruits of their labor benefit someone else, or they will disperse in the options 1,2,3 that I described in #90.
This is not to say that economists such as Keynes and Krugman are not intelligent, though one could question their motives. Krugman has become a mostly political figure primarily advocating big government.
After all Lenin and others were also intelligent, visionary and charismatic people. But please allow me to dissent from mandatory conscription to their central plans.
Besides, a major portion of economics is intrinsically intertwined with politics. Especially interventionist economics and policy recommendations. As a blatant example,
for all the economists and economic theories at its disposal, the congressional Budget office, one of the most important economic policy bodies in the US, uses mostly politics when presenting the fiscal impact of tax increases (or decreases) – or nearly free healthcare for that matter. So they use static scoring, assuming that people will not modify their behavior based on taxation and/or government handouts. They basically pretend that people are automata that will simply keep living their lives as before, but under a new central plan, unaffected by the incentives and disincentives of the grand plan.
(*) P.S. Ironically, many people assume that in the old Soviet Union, if one criticized the regime he would immediately end up in the Gulag. Not so. The primary response to criticism was “We understand your criticism but we do not care because you simply do not understand. We have experts assigned to the task of providing societal guidance, leave the job to them”.
ETΣΙ είναι.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΚΑΙ ο λόγος που τόξερα εξαρχής είναι διότι έχω εμπειρία. Είμαι επενδυτής.
#94
Πώς ακριβώς συμβαίνει αυτό? [the dilution of savings] Το Fisher Effect το έχεις ακουστά?
#148
If currently real interest rates are negative in the Eurozone (I was refering of course to the US but anyway) with inflation rate being extremely low at 1.4% this only proves Fisher’s point that lower inflation (i.e. relative to the 1970s) does not lead to higher real interest rates!
——————————————————-
I’m staring to wonder…
These two comments are contradictory. The fact that the real interest rate may, at least in this instance, fluctuate between positive and negative, means that the real interest rate is certainly not constant. You are talking about correlation, not 100% correlation at a fixed difference (i.e. constant real interest rate).
The better question would be: What effect does strong macro-economic interventionism (Keynesian) have on real interest rates? And how does this intervention amount to dilution of savings i.e. redistribution of the pending rewards of savers who have now worked (at least in part) not for their own benefit but for the “master plan”.
P.S. Of course I realize that we are commenting to an audience where a significant portion of readers (ignoring the fact that interest is simply a reward for postponing enjoyment owed for past contributions) take the Muslim point of view on earning interest. So we may have to explain that too.
More generally,
Depending on your politico-economic views you may assign more or less importance to macroeconomic manipulation.
However,
Macroeconomic manipulation has limited effect in achieving prosperity when the individual natural incentive to produce is suppressed. This is something that even non-economists can easily understand.
The microeconomics are rather simple:
When a certain baseline standard of living is guaranteed no matter what the value of your individual production is, while, at the same time, any extraordinary work that you do will be harvested to provide that baseline to everyone else, you simply stop working, settle for mediocrity and try to derive pleasure from non economic activities. Again see comment #90.
With productive people out of the picture, the revered baseline standard of living itself, becomes unsustainable and starts dropping. i.e. The situation in Europe today, especially in Greece where the vicious cycle seems to have reached its bottom (but will come to life again as the permanent North-South intra-European transfer of wealth starts taking shape).
Fooling productive people to produce and then taking away their reward retroactively, is not a sustainable solution.
Again, as I said, you can fool some (productive) people most of the time and you can fool most (productive) people some time. But you cannot fool most productive people most of the time. They will either find ways to evade the master plan and somehow not have the fruits of their labor benefit someone else, or they will disperse in the options 1,2,3 that I described in #90.
Many economists (Krugman comes to mind) seem to promote the idea that it is possible to build a prosperous society with personal incentives to produce based on variants of altruism and/or visions of a great, centrally planned, society. I believe this is a pipe dream.
You may disagree, in which case I simply ask you: “Can I please not participate?” Krugman’s answer: “No. You will serve the grand plan”. Well, then good-bye Mr. Krugman. I’ll send you postcards from the Carribean.
http://online.wsj.com/article/SB10001424052748703880304575235632618569478.html?mod=WSJ_hpp_LEFTTopStories
750 δις!
Θα φυτρώσουν υπουργεία κλιματικης αλλαγής σε όλη την Ευρώπη. Μαγικό ραβδί έχουν αυτοί οι Δυτικοευρωπαίοι. Χρήμα και αφθονία εκ του μηδενός! Η Ευρώπη Εξελληνίζεται τελικά.
(165 – I love your “P.S.”…………………
@Rushdie
Φαίνεται ότι τους πρόλαβαν οι Αμερικάνοι…
Wednesday 18 March 2009: “Share prices on Wall Street soared today after the Federal Reserve said it would spend an extra $1tn (£700bn) to resuscitate the recession-hit US economy, including buying billions of dollars of government debt in the drastic policy of ‘quantitative easing’…”
Στην Ελλάδα έχουμε τεράστιο έλλειμμα δημοκρατικής αγωγής των παιδιών. Αυτό οδήγησε στο έλλειμμα ή απουσία δημοκρατικής συνείδησης του Πολίτη και, εν σειρά, στην κατ’ έθιμον καταστρατήγηση των θεσμών, άρα, σε ορίζοντα χρόνου, στην de facto ΑΚΥΡΩΣΗ τους. ΚΑΙ, έτσι, περάσαμε στην τελική φάση, το έλλειμμα ή ακριβέστερα ΚΕΝΟΝ δημοκρατίας. Το Πολίτευμα της Ελλάδος είναι, πλέον, ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΧΛΟΚΡΑΤΙΑ.
ΚΑΙ είμαι ευγνώμων στον κύριο Περλικό που, προ ολίγου, με έκανε να σκεφθώ όλη αυτή την διαλεκτική cascade.
Ex-European,
I am getting tired of pondering details when in essence I have proven my point.
a) No one cares about what inflation is in March (when oil prices rose significantly) versus April (whose reading will come out smaller due to the subsequent fall). What matters is inflation over a long enough period of time, for example over a year, and based on that measure inflation has been close to zero so far.
b) Capital One offers over 1% for new saving accounts in excess of $10,000 and without a time commitment. Talk to them.
c) Points (a) and (b) are merely to set the record straight. Accepting your false claim that inflation is higher than nominal interest rates so real interest rates are negative is in fact conventient to my claim that LOWER INFLATION AS WE CURRENTLY HAVE HAS NOT LEAD TO HIGHER REAL INTEREST RATE RELATIVE TO THE 1970s because nominal interest rates have followed, so Fisher is right. This is the EXACT OPPOSITE OF WHAT YOU CLAIMED that the rate of inflation somehow eats away saving, which is only true for people who keep their wealth in liquid form (cash stacked under the mattress, in a safe deposit, vaults, etc.) .
d) I already acknowledged that an unexpected jump in inflation will hurt ONLY those few who have long-term deposit accounts with fixed interest rates (i.e. very long time-deposit accounts) to the benefit of the depository institution (the bank). But I also pointed out that the unexpected drop in inflation since 2008 has benefited these same people at the expense of banks. This is the nature of the game, win some-lose some. If you do not want that risk you can choose shorter-term accounts or purchase TIPS whose yields are protected for changes in inflation!
e) In any case, the loss to those few, who it seems to me from talking to Mr. Hassapoyannes are sophisticated enough to understand the risk and to have undertaken it willingly in their pursuit of greater return, has to be weighed against the benefit of the many, as is the case in almost any action, from prohibiting smoking in public places to imposing emission standards on automobiles to building a new highway through a residential neighborhood.
Eδώ έχω μιά ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ και ΣΗΜΑΙΝΟΥΣΑ διαλεκτική ένσταση – εννοώ όχι επιστημονικού χαρακτήρα, το χωράφι του αγαπητού μου κυρίου Αλεξανδράκη.
Ο κ. Ακλεξανδράκης παρουσίασε την μακροπρόθεσμη επένδυση και την εξ αυτής απορρέουσα υψηλότερη επιτοκιακή απόδοση ως συνεπαγόμενη ΡΙΣΚΟ – άρα, υπαινίσσεται διαλεκτικώς, “Αφού έλαβες ρίσκο, αναλαμβάνεις ΚΑΙ τις συνέπειες αυτού”. Μερικώς αυτό είναι ΟΡΘΟΝ, αλλά ΟΧΙ ΟΛΙΚΩΣ, διότι με την μακροχρόνια ΔΕΣΜΕΥΣΗ του, ο καταθέτης επτρέπει τον εκ της Τραπέζης δανεισμό άλλων πολιτών που ΕΥΕΡΓΕΤΟΥΝΤΑΙ από την μακροχρόνια διάρκεια του δανείου, ΔΙΟΤΙ, θα συμφωνήσει ο κ. Αλεξανδράκης, ο Λαός γιά παράδειγμα θα δυσκολευόταν, πέστε, με 15χρονη διάρκεια στεγαστικών δανείων versus 30ετών, αφού το ΤΟΚΟΧΡΕΩΛΥΣΙΟΝ είναι ΑΙΣΘΗΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΝ.
Πάμε παρακάτω.
Εδώ, o ex-european ΚΑΙ ο Χασαπογιάννης ΚΑΙ ο καθένας, ΔΕΝ μιλάμε για σχέση πολίτη – τράπεζας (δηλαδή νομικού προσώπου), ΑΛΛΑ γιά την ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ ΠΛΟΥΤΟΥ που τυχόν ΑΠΟΡΡΕΕΙ από την έξαρση του πληθωρισμού ΚΑΙ a l’ envers, TI συμβαίνει ΟΤΑΝ πέφτουν τα επιτόκια, στους ΑΠΟπληθωρισμούς κλπ κλπ.
Θα κάνουμε, λοιπόν, εδώ μια Hassapoyannesque, ανάλυση και σύγκριση μεγεθών με ΤΟΣΗ ΑΠΛΟΤΗΤΑ ώστε να γίνει κατανοητή ως και από την Εθνική Αμοιβάδα λατρευτή ημών πρωτεξαδέλφη, Υφυπουργόν Υποθέσεων Μογγολοειδούς ιδωτείας.
ΘΑ ΣΥΓΚΡΙΝΟΥΜΕ λοιπόν apples versus apples and oranges versus oranges, δηλαδή ΑΤΟΜΑ που ΔΑΝΕΙΖΟΥΝ με ΣΤΑΘΕΡΟ επιτόκιο ΚΑΙ μακροπροθέσμως ΜΕ άλλα ΑΤΟΜΑ που δανείζονται ΑΥΤΑ τα χρήματα μακροπροθέσμως.
1. ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΥ 10%
Δανειστής Χασαπογιάννης 1 εκατομμύριο δολλάρια, δεσμευμένα για 30 χρόνια με 5.5%
Δανειζόμενος Αλεξανδράκης 1 εκατομμύρια δολλάρια, για 30 χρόνια με 6%
ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
α) ο Χασαπογιάννης ΚΑΙ θα χάσει την αξία των ΤΙΤΛΟΠΟΙΗΜΕΝΩΝ χρημάτων του ΚΑΙ το ΜΗΝΙΑΙΟ του εισόδημα θα είναι σε ορίζοντα 10ετίας ισοδύναμον της αξίας 5 κιλών κρέατος, φθηνού κρέατος, καραμανλικού κρέατος, δηλαδή όλο λίπος.
β) ο Αλεξανδράκης, του οποίου οι μισθοί θα αναπροσαρμόζονται as per COL, σε 5-10 χρόνια για την βίλλα του ενός εκατομμυρίου θα πληρώνει μηνιαίως το ισοδύναμον 5 κιλών κρέατος
Ιn effect, λοιπόν, ο Χασαπογιάννης χρηματοδότησε in toto την βίλλα του Αλεξανδράκη. ΕΓΙΝΕ ΩΜΗ ΜΕΤΑΦΟΡΑ πλούτου από τον ένα στον ΑΛΛΟ, διότι
ο Χασαπογιάννης ΔΕΝ μπορεί να ζητήσει επσιτροφήν των χρημάτων του προώρως και ο Αλεξανδράκης θάταν τελείως βλάκας να μη συνεχίσει την τήρηση του ευεργετικού συμβολαίου του
2. ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΠΟΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΥ και ΜΕΙΩΣΗ ΕΠΙΤΟΚΙΩΝ στο 2%
Δανειστής Χασαπογιάννης 1 εκατομμύριο δολλάρια, δεσμευμένα για 30 χρόνια με 5.5%
Δανειζόμενος Αλεξανδράκης 1 εκατομμύρια δολλάρια, για 30 χρόνια με 6%
ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
Ο Χασαπογιάννης κερδίζει αρκετά (και χάνουν φυσικά οι τράπεζες)
ΑΛΛΑ
ΚΑΙ ο Αλεξανδράκης ΚΕΡΔΙΖΕΙ διότι στα περισσότερα (όλα πιά) στεγαστικά υπάρχει το δικαίωμα της αποπληρωμής και της επαναδιαπραγμάτευσης του δανείου, ΚΑΙ το ΤΟΚΟΧΡΕΩΛΥΣΙΟ του ΥΠΟΧΩΡΕΙ επίσης αισθητά
ΤΗUS, στην περίπτωση ΑΠΟΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΥ ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ ΑΜΦΟΤΕΡΟΙ και δεν μεταφέρεται χρήματα από πολίτη σε πολίτη.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ. Στον πληθωρισμό ΧΑΝΟΥΝ ορισμένοι πολίτες και κερδίζουν άλλοι
Στον αποπληθωρισμό ΚΕΡΔΙΖΟΥΝ ΟΛΟΙ
Αρα ΙNFLATION IS BAD FOR YOU
DEFLATION IS GOOD FOR YOU
Aκριβέστερα, επειδή τα χρήματα των Τραπεζών μετακυλίονται πάλι στους μετόχους αγορά κλπ, στον αποπληθωρισμό ΧΑΝΟΥΝ ΟΛΟΙ αλλά περισσότερο “δίκαια”
Επί πλέον, σήμερα, τα περισσότερα ΟΜΟΛΟΓΑ τραπεζών θα σας πει ο κ. Αλεξανδράκης έχουν μεν ημερομηνία λήξεως (maturity date) AΛΛΑ είναι και CALLABLE δηλαδή ΑΝΑΚΛΗΤΑ με συγκεκριμένη ημερομηνία συντομότερης ανάκλησης (call date).
ΣΗΜΕΡΑ λοιπόν μάθαμε και λίγα επενδυτικούλια in a Hassapoyanesque manner
Tώώώώώώώ ραααααααααααααααα πέέέέέέρασεεεεεεεεεεεεε η ώώώώώρα φεύγουμεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε και μείς παι ζζζ ιά κι αύύύύύύύ ρι όόόόόόόο΄την ίδια ώώώώώώώρα θααααα τα πούύύύύμε
με χααρά
Χα χα, κύριε Χασσαπογιάννη σώσατε την παρτίδα με το 173 ως συνέχεια στο 172. Παραδέχεστε λοιπόν ότι και στην περίπτωση αποπληθωρσιμού χάνουν οι μέτοχοι της τράπεζας καθότι αν αυξηθεί ο πληθωρισμός δεν μπορούν να αναπροσαρμώσουν τα δάνεια σταθερού επιτοκίου, ενώ αν πέσει οι πελάτες τους όπως σωστά είπατε μπορούν να κάνουν refinance οπότε δεν ωφελούνται. Δεν καταλαβαίνω γιατί είναι πιο δίκαια αυτή η ανακατανομή πλούτου από τις προηγούμενες. Επιπλέον προσέξτε ότι το πρόβλημα στο οποίο αναφέρεστε δεν έχει να κάνει με το ύψος του πληθωρισμού αλλά με τη διακύμανσή του. Το πρόβλημα δηλαδή είναι το απρόβλεπτο ανεβοκατέβασμα. Αλλά και σε αυτήν την περίπτωση υπάρχει λύση. Η τράπεζα και ο δανειστής Χασαπογιάννης χρεώνουν υψηλότερο επιτόκιο όταν δίνουν δάνειο με σταθερό για μεγάλο χρονικό διάστημα. Η διαφορά τους αποζημιώνει ακριβώς για το επιπλέον ρίσκο. Όπως έγραψα αν δεν επιθυμούν αυτό το ρίσκο μπορούν να αγοράσουν TIPS, να δίνουν μόνο βραχυπρόθεσμα δάνεια, να βάλουν ρήτρα στο συμβόλαιο για την περίπτωση πρόωρης αποπληρωμής, κ.ο.κ. Άρα?
Τέλος πάντων, για να μην μακρυγορούμε και εκτώς θέματος, όπως έγραψα και στον πρώην Ευρωπαίο νομίζω ότι έκανα σαφές για ποιό λόγο είναι καλό πριν αρχίσουμε να αφορίσουμε να γνωρίζουμε για τι πράγμα μιλάμε. Αν αναφερόμαστε στον Κέυνς, ο άνθρωπος δεν ήταν υπέρ του υψηλού πληθωρισμού και ακόμα λιγότερο υπέρ του απρόβλεπτου πληθωρισμού, αλλά εναντίον της πτώσης των τιμών (όπως κατά το μεγάλο κραχ). Πίστευε, και συμφωνώ με τη θέση αυτή, ότι η κεντρική τράπεζα οφείλει να κρατήσει τον πληθωρισμό σε θετικά επίπεδα. Βέβαια μεταξύ του 0% που είμαστε τώρα και του 10% που αναφέρετε στο παράδειγμά σας υπάρχουν 10 ποσοστιαίες μονάδες. Άλλο να μιλάμε για αύξηση στο 10% και άλλο για σταδιακή άνοδο από το τωρινό 0% στο 3.5% με 4% το οποίο προβλέπω στις ΗΠΑ όταν αυτές βγουν από την κρίση σε τουλάχιστον ένα χρόνο από τώρα.
Παραδέχεστε λοιπόν ότι και στην περίπτωση αποπληθωρσιμού χάνουν οι μέτοχοι της τράπεζας
Eχει δύο πτυχές αυτή η συζήτηση. Κεντρικότερη είναι το ΤI συμβαίνει στις τσέπες των φυσικών προσώπων ΕΥΘΕΩΣ. Κατέδειξα, λοιπόν, με καθαρότητα κρυστάλου Baccarat, ότι όταν έχουμε πληθωρισμό, οξύ και απότομο (high slew rate) ή βραδείας ανόδου (low slew rate), o επενδυτής/ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΤΗΣ ΧΑΝΕΙ πολλά, ενώ ο ΔΑΝΕΙΖΟΜΕΝΟΣ ΚΕΡΔΙΖΕΙ τα ίσα. Γίνεται λοιπόν ανέντιμη μεταφορά χρήματος από την τσέπη ενός φυσικού προσώπου σ’ αυτήν ετέρου. Plain and straightforward theft!
Eπί Αποπληθωρισμού ΟΥΔΕΝ από τα δύο εμπλεκόμενα ΦΥΣΙΚΑ πρόσωπα χάνει, απεναντίας αμφότεροι κερδίζουν, επενδυτής (εάν οι ομολογίες του ΔΕΝ είναι ανακλητές) ΚΑΙ δανειζόμενος.
Αυτός που χάνει ΟΤΑΝ οι ομολογίες ΔΕΝ είναι ΑΝΑΚΛΗΤΕΣ, είναι οι μέτοχοι, άρα στην περίπτωση αυτή έχουμε πάλι ΑΠΩΛΕΙΑ που ΑΠΟΡΡΟΦΑΤΑΙ, όμως, από το ΝΟΜΙΚΟΝ ΠΡΟΣΩΠΟΝ, και εν σειρά ΔΙΑΧΕΕΤΑΙ σε ΠΟΛΛΑ ΦΥΣΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ.
Ομως, τα φυσικά πρόσωπα κερδίζουν με πολλούς άλλους τρόπους, eg ελέυθερη πτώση τιμών, άρα αύξηση της αγοραστικής αξίας των χρημάτων τους κλπ κλπ
ΟΥΔΕΜΙΑ χωρεί αμφιβολία ότι επί ΑΠΟΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΥ δεν έχουμε κλοπήν χρήματος. Επί ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΥ έχουμε ΩΜΗ ΚΛΟΠΗΝ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Nομίζω ότι κατέχετε την Ελληνικήν πολύ καλά ΚΑΙ κατανοείτε αυτό που λέω.
καθότι αν αυξηθεί ο πληθωρισμός δεν μπορούν να αναπροσαρμώσουν τα δάνεια σταθερού επιτοκίου, ενώ αν πέσει οι πελάτες τους όπως σωστά είπατε μπορούν να κάνουν refinance οπότε δεν ωφελούνται. Δεν καταλαβαίνω γιατί είναι πιο δίκαια αυτή η ανακατανομή πλούτου από τις προηγούμενες.
Διότι στην πρότερη περίπτωση, τα ΧΡΗΜΑΤΑ του ΕΝΟΣ ΜΕΤΑΚΥΛΙΣΘΗΚΑΝ στην ΤΣΕΠΗ του ΑΛΛΟΥ, ενω στην δεύτερη περίπτωση, του ΑΠΟ-πληθωρισμού, that is, ο ένας ΜΠΟΡΕΙ να κερδίσει (έάν οι ομολογίες ΔΕΝ είναι ανακλητές), αλλά ο άλλος ΔΕΝ χάνει. ΚΑΙ, επειδή στα χρηματικά έχουμε πάντα την ZERO SUM σχέση, ο απολύων είναι το ΝΟΜΙΚΟ πρόσπωπο, η ΤΡΑΠΕΖΑ. Το καταλάβατε τώρα;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Τέλος πάντων, για να μην μακρυγορούμε και εκτς θέματος, όπως έγραψα και στον πρώην Ευρωπαίο νομίζω ότι έκανα σαφές για ποιό λόγο είναι καλό πριν αρχίσουμε να αφορίσουμε να γνωρίζουμε για τι πράγμα μιλάμε. Αν αναφερόμαστε στον Κέυνς, ο άνθρωπος δεν ήταν υπέρ του υψηλού πληθωρισμού και ακόμα λιγότερο υπέρ του απρόβλεπτου πληθωρισμού, αλλά εναντίον της πτώσης των τιμών (όπως κατά το μεγάλο κραχ).
H συζήτηση ΔΕΝ ήταν γιά τον Keynes, ούτε γιά το ΥΨΟΣ των επιτοκίων και τους ΡΥΘΜΟΥΣ των μεταβολών. ΕΚΕΙ και ΤΟΤΕ μιλάμε για μεγαλύτερες ή μικρότερες απώλειες.
Εδώ μιλάμε QUALITATIVELY rather than QUANTITATIVELY. Kαι το συμπέρασμα είναι ένα.
Επί ΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΥ χάνει ο ΑΠΟΤΑΜΙΕΥΤΗΣ και ΕΥΕΡΓΕΤΕΙΤΑΙ ο αλητοπασόκος
Επί ΑΠΟΠΛΗΘΩΡΙΣΜΟΥ ουδείς ΧΑΝΕΙ και ίσως ο αποταμιευτής να κερδίσει εάν η επένδυσή του ΔΕΝ είναι ανακλητή
Κώστας Αλεξανδράκης,
US Inflation has been running about 2% for 6 months now…
But in any case,
Look at my original message #90 again. I claimed that printing money dilutes the value of savings as an example of interventionist economic policy, which typically affects the value of savings.
You correctly assumed that printing money typically increases inflation but then (a) proceeded to interpret my example as implying that all inflation in general (i.e. all types of inflation) dilute savings. Then you proceeded to claim that (b) according to the Fisher effect real interest rates remain constant, implying that macroeconomic manipulation via interventionist policies cannot have any immediate effect on savings performance.
(a) was a misinterpretation of my comment and (b) was plainly incorrect, as I showed in the graph depicting real interest rates the past 20 something years.
So we then digressed from my original comment and discussed whether the real interest rate remains constant. A mere correlation between nominal interest rate and inflation is not enough to keep the real interest rate constant. In other words, the Fisher effect is primarily just a correlation. So the real interest rate does indeed fluctuate and *is* vulnerable to manipulation from interventionist economic policies.
Regarding (a), of course not all types of inflation dilute savings but in most cases printing money does. (*)
The bottom line is that I used the example of printing money as a prelude to argue how macroeconomic interventionism amounts to, among other things, wealth redistribution (retroactive redistribution of earned wealth in my original example).
Redistribution is not the only aspect of Keynesian interventionism but it is one of the main characteristics. The bottom line is that, money printing and many other macroeconomic interventions are, to a large extent, covert redistributions of wealth by another name. So yes, when I use words like “εξανεμίζει τις αποταμιέυσεις» I am exaggerating the effect, to drive home the point that covert redistribution is the effect, and often one of the indirect goals, of macro economic manipulation.
So perhaps, you could have enriched the discussion by directly engaging my main point: Does macro economic manipulation (Keynesian in this case) amount to redistribution? E.g. an attempt to retroactively harvest the efforts of productive people in order to benefit the general public? In other words, does Keynesianism correlate to a covert form of socialism?
My main conclusion remains that, more generally,
either by indirect Keynesianism or direct left ideology, you will have a hard time confiscating the rewards of productive people and putting them to work for the common good. To the extent that you finally succeed in doing so (unlikely) productive people will stop working and disperse in the options 1,2,3 I described in comment #90. Your attempt at macroeconomic manipulation will have to become ever more coercive, leading to socialism (BTW, “national socialism” is socialism too in this context).
———————————–
(*) So, for example, when inflation is due to what is often termed in common language “overheating of the economy” then inflation actually correlates with improved savings performance since there is a lot of economic activity chasing limited capital. Conversely, money supply growth (government action), can decrease demand for private capital thus leading to a lower real interest rate on savings (more what is happening now)…
Εδώ ο κόσμος καίγεται, έπονται τρομερές κοινωνικές εκρήξεις, η χώρα οδεύει προς ελεγχόμενη χρεοκοπία και κάποιοι βαυκαλίζονται με τις πιο αυτιστικές σοφιστείες…
Λόγια πολλά, είπαν οι ευρωζωνίτες, αγαπητοί μου φίλοι, αλλά η ουσία είναι ότι, μετά από μια σειρά από βλακώδεις παλινωδίες και γεροντοκορίστικα πείσματα η γερμανική πολιτικοοικονομική ελίτ και η ομογάλακτή της της ευρωζωνιτικής χρηματοπιστωτικής γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και της Φραγκφούρτης, αποφάσισαν να πληρώσουν και να “πληθωρίσουν” το ευρώ τους.
Όπως διαρκώς και επίμονα, εδώ και μήνες γράφω στις διάφορες θυελλώδεις συζητήσεις μας, γύρω από την ελληνική δημοσιονομική κρίση, που ο ΓΑΠ, εγκληματικά, με την ολιγόνοη συνεπικουρία του Τρισέ, μετέτρεψε σε πιστωτική κρίση, η οποία μεταμορφώθηκε σε κρίση δανεισμού για την χώρα και σε κρίση, του ευρώ, χάρη στην απύθμενα ανόητη συμβολή της Μέρκελ, οι ευρωζωνίτες δεν είχαν άλλον δρόμο από την προσφυγή της κοπής άφθονου χρήματος, τον “πληθωρισμό” του ευρώ και το παρπέρα κουρέλιασμα της Συνθήκης του Μάαστριχτ, με την προσφυγή από την ΕΚΤ στην πολιτική της ανοικτής αγοράς και μάλιστα στην πρωτογενή αγορά ομολόγων – κάτι που ρητώς και κατηγορηματικώς απαγορεύει η εν λόγω ιδρυτική Συνθήκη, η οποία αποδείχτηκε μια θεσμική βλακεία, από τις πολλές στο ευρωζωνιτικό οικοδόμημα – αν ήθελαν να αποφύγουν την διάλυση της ευρωζώνης.
Το αστείο είναι ότι τις πρώτες νυκτερινές ώρες, μέχρι το πρωΐ της Δευτέρας 10/5/2010 στην συνεδρίαση του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΚΤ έγινε χαμός, διότι στην σχετική ψηφοφορία για το αν θα προχωρήσουν να παράσχουν ρευστότητα στην πρωτογενή αγορά κρατικών ομολόγων (δηλαδή στο να κόψουν φρέσκο χρήμα) δεν υπήρξς ομοφωνία και η απόφαση για να προχωρήσουν πάρθηκε κατά πλειοψηφία, με μειοψηφούντες τον Άξελ και τους Γερμανούς, οι οποίοι τάχθηκαν κατά της παραβίασης των ιδρυτικών Συνθηκών της ΕΚΤ, αλλά ο Τρισέ και οι άλλοι τους έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, κάτω από την αδυσώπητη πίεση της πραγματικότητας και το ασφυκτικό πρέσσινγκ της πλειοψηφία των πολιτικών της ευρωζώνης και του προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα, ο οποίος, ουσιαστικά και επέβαλε την υιοθέτηση των πρακτικών του FED από την ΕΚΤ – παρά το γεγονός ότι ο Τρισέ είπε στην συνέντευξη τύπου που ακολούθησε, ότι η ΕΚΤ παραμένει …ανεξάρτητη (για να μην ομολογήσει τον εν τοις πράγμασι βιασμό της ανεξαρτησίας της ΕΚΤ από τους πολιτικούς, των οποίων προΐστατο ο Αμερικανός πρόεδρος και η στυγνή πραγματικότητα των hedge funds τα οποία ήσαν έτοιμα να οδηγήσουν το ευρώ στον πλήρη αφανισμό, μαζύ με την ευρωζώνη του.
Φυσικά το σε άφθονες ποσότητες φρεσκοτυπωμένο ευρώ οδήγησε στην πτώση του νομίσματος της ευρωζώνης, μετά πό το πάρτυ της πρώτης ημέρας, λόγω του φόβου του … πληθωρισμού του (ένας φόβος εγγενώς βλακώδης, όσο στην ευρωζώνη επικρατεί αποπληθωρισμός), ο οποίος πληθωρισμός υποτίθεται ότι πάντοτε ακολουθεί την μαζική εκτύπωση νέων ποσοτήτων χρήματος. Και αυτός ο “φόβος” οδήγησε τους ευρωζωνίτες στην σκληρή νομισματική και δημοσιονομική πολιτική, η οποία, δεν θα κάνει τίποτε περισσότερο από το να εντείνει τα υφεσιακά φαινόμενα στην ευρωζώνη και να διαιωνίσει την κρίση του ευρωπαϊκού χρέους, η οποία κρίση βρίσκεται πίσω από την παρούσα επίταση της κρίσης του ευρώ, αφού, σε τελική ανάλυση, σε καιρούς σαν κι’ αυτόν που ζούμε και με δεδομένη την αβεβαιότητα, που υπάρχει ειδικά στην ευρωζώνη και σχετίζεται με τους εντελώς καταρρακωμένους θεσμούς της, οι δανειστές διεθνώς είναι ολοένα και περισσότερο αβέβαιοι για το εάν θα τους επιστραφούν τα χρήματα που έχουν δανείσει και ως εκ τούτου επιθυμούν, ολοένα και συχνότερα “να βλέπουν το χρήμα στο τραπέζι”, για λόγους μεγαλύτερης διασφάλισης και γίνονται ολοένα και περισσότερο απρόθυμοι να δανείζουν.
Οι ευρωζωνίτες, λοιπόν, όπως ήταν αναμενόμενο, προχώρησαν (πολύ καθυστερημένα – μια καθυστέρηση που υπήρξε ζημιογόνα για την Ελλάδα και την ευρωζώνη ως σύνολο) στην κοπή άφθονου χρήματος και “πληθώρισαν” το ευρώ τους. Αλλά έκαναν μόνον τα μισά από όσα πρέπει να κάνουν, για να οδηγήσουν την ευρωζώνη σε ανάκαμψη.
Και έπραξαν μόνον τα μισά, διότι δεν τόλμησαν να ολοκληρώσουν το απαραίτητο συνολικό πακέτο για την ανάπτυξιακή διαδικασία, δηλαδή το να θεμελιώσουν και να αποκαταστήσουν μιια συνεχή ροή της φθηνής χρηματοδότησης των κρατών – μελών της ευρωζώνης, μέσω της ΕΚΤ, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν στοχευμένες αναπτυξιακές πολιτικές δημοσίων επενδύσεων και στήριξης της υπό καταβαράθρωση ολικής ζήτησης και συνολικής κατανάλωσης στην ευρωζώνη, προτιμώντας σκληρές δημοσιονομικές πολιτικές με τσιγγούνικα δάνεια, οι οποίες συρρικνώνουν την ζήτηση και δίνουν μόνιμα χαρακτηριστικά στην ύφεση.
(Και φυσικά η μονεταριστική μονομανία και το πείσμα των γερμανικών πολιτικών και χρηματοπιστωτικών ελίτ είναι εκείνη που βρίσκεται και πάλι στην υπεράσπιση αυτής της αδιέξοδης πολιτικής, που επεβλήθη από τους Γερμανούς, ως αντάλλαγμα για το “ανοσιούργημα” του “εκπληθωρισμού” του ευρώ τους, το οποίο το βλέπουν σαν το παλαιό μάρκο τους).
Ας κρατήσουμε – στην παρούσα φάση – το καλό της όλης υπόθεσης:
Οι γερμανικές ελίτ υπέστησαν μια συντριπτική ήττα στα ζητήματα διαχείρισης του ευρωπαϊκού νομίσματος και βρέθηκαν, να αποτελούν μειοψηφία στα καίρια αποφασιστικά όργανα και στην λήψη των κρισίμων αποφάσεων, έστω και κάτω από την ασφυκτική πίεση του υπερατλαντικού ηγεμόνα.
Μπορεί να δίνουν, ακόμα, μάχη χαρακωμάτων, για να αποφύγουν να “πληθωρίσουν” το ευρώ τους και να τρέχουν να μαζέψουν την ρευστότητα, που η ΕΚΤ παρέσχε την περασμένη Δευτέρα, σφίγγοντας τα λουριά και απαιτώντας την αποπληρωμή των χρεών χωρίς “πληθωριστικό” χρήμα.
Αλλά η μάχη αυτή έχει δονκιχωτικό χαρακτήρα. Θα υποχρεωθούν εκ των πραγμάτων και κάτω από την αδήριτη πραγματικότητα να θέσουν στην κυκλοφορία αυτό το χρήμα. Θα υποχρεωθούν ακόμα να κόψουν και άλλο χρήμα, θα το ρίξουν στην κυκλοφορία και θα χρηματοδοτήσουν τους κρατικούς προϋπολογισμούς, έτσι ώστε να προχωρήσουν σε εκτεταμένες δημόσιες επενδύσεις, για να επαναφέρουν την αναπτυξιακή διαδικασία στην ευρωζώνη, ωθώντας και τον ιδιωτικό τομέα σε αυτήν την διαδικασία.
Όσο και να αργήσει αυτή η διαδικασία, η ολοκλήρωσή της είναι η μόνη λογική κατάληξη – φυσικά σε διάφορες παραλλαγές, οι οποίες όμως στο βασικό μοτίβο τους δεν θα αλλάζουν και θα έχουν τα χαρακτηριστικά που περιέγραψα.
Οι ευρωζωνίτες θα συνεχίσουν να κάνουν όλα όσα προσπαθούν να αποφύγουν, όπως άλλωστε έκαναν μέχρι τώρα, με αποκορύφωμα τα ιστορικά γεγονότα της περασμένης Δευτέρας στο Ecofin. Και αυτό είναι καλό γι’ αυτούς.
Διότι στην αντίθετη περίπτωση στην γωνία τους περιμένει η διάλυση και η εξαφάνιση του ευρώ τους και της ζώνης του.
(Η όλη υπόθεση, με τον νέο μηχανισμό στήριξης των χωρών της ευρωζώνης, που αποφάσισαν την περασμένη Δευτέρα – έναν μηχανισμό χωριστό από αυτόν την Ελλάδας – δείχνει και την διαπραγματευτική ανικανότητα του ΓΑΠ και του επιτελείου του, οι οποίοι, ανάμεσα στα άλλα, έσπευσαν έντρομοι, πολύ πριν εμφανιστεί η πραγματική κρίση, να κλείσουν όπως-όπως τις διαπραγματεύσεις με την τρόϊκα, υποτασσόμενοι στα κελεύσματά της, ενώ είναι σαφές ότι είχαν πολλά διαπραγματευτικά περιθώρια να κρατήσουν σε μάκρος τις διαπραγματεύσεις και να απαιτήσουν μια εντελώς διαφορετική συμφωνία για την χρηματοδότηση της χώρας μας από τον μηχανισμό στήριξης της ευρωζώνης. Αλλά ποιοί να το κάνουν αυτό; Εκείνοι που “κατάφεραν” – όταν δεν έπρεπε – να στοχοποιηθεί η χώρα μας από τους “τιμωρούς ομολόγων”, δηλαδή τα χετζ φαντς, στα οποία, με την καταστροφολογία τους, έδωσαν το δικαίωμα να ανεβάσουν τα spreads με τεχνητό τρόπο, μια διαδικασία η οποία με την ανακύκλωσή της – στην οποία συνέβαλαν καθοριστικά και οι οικονομικοί υπουργοί και ο ίδιος ο ΓΑΠ – κατέστη αυτοτροφοδοτούμενη; Όταν, αργότερα, γραφεί η Ιστορία του τελευταίου μοιραίου επτάμηνου και φανεί το παρασκήνιο των καταστροφικών χειρισμών από τον ΓΑΠ και το επιτελείο του, θα γελάσουμε και θα κλάψουμε πολύ, μα πάρα πολύ, με όσα έγιναν…)
Αλλο το ΘΕΜΑ της ΕΥΡΩΖΩΝΗΣ at large, άλλο το ΘΕΜΑ της Ελλάδος. H Ευρώπη παρά το αχανές κράτος προνοίας ΚΑΤΙ ΠΑΡΑΓΕΙ και αφού παράγει μπορεί να “επεκταθεί”. Αλλωστε, το πανάκριβο ευρώ έναντι του δολλαρίου της έκανε μεγάλο κακό.
Ως προς για την Ελλάδα:
Εμείς θα επιμείνουμε* στην ΜΕΙΩΣΗ της ΖΗΤΗΣΗΣ και στην ΜΕΙΩΣΗ της κατανάλωσης γιά τους εξής ΛΟΓΙΚΟΤΑΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ
1. Οταν η Οικονομία μιάς χώρας είναι >>80% ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ, τότε, δεν μιλάμε για ανάπτυξη ΑΛΛΑ για την Βίλλα του Καραγκιόζη. Ως νέοι Μαυρομιχαλαίοι, οι λογής-λογής Αναστασόπουλοι ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ την ανατροπή του τρέχοντος ΠΡΩΤΟΓΟΝΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΥ καθεστώτος της Ελλάδος, διότι ΜΙΣΟΥΝ τον ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟ
2. Το πρόβλημα της Ελλάδος είναι ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ, όχι οικονομικό. Ομως, η οικονομική κρίση θα αποτελέσει δυνητικώς ΕΥΛΟΓΙΑΝ εξ ΟΥΡΑΝΩΝ, διότι είναι η μοναδική ευκαιρία ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ των Ελλήνων από το Οθωμανικόν Σκότος στο οποίο ζουν επί 557 ΧΡΟΝΙΑ !!!!!!!!!!!!!
3 Η Ελλάδα ΠΛΗΘΩΡΙΣΕ το ευρώ, κατασκευάζοντας ΜΙΑ ΨΕΥΔΕΠΙΓΡΑΦΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ η οποία συνίστατο κατά 50% στην ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ μια ΑΧΑΝΟΥΣ και ΖΑΠΟΛΥΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΠΑΛΛΗΛΙΑΣ και κατά το έτερον 50% στην ΦΟΡΟΚΛΟΠΗ της Μαργαρίτας ΚΑΙ ΟΛΟΥ του ΛΑΟΥΖΤΙΚΟΥ, με αθροιστικόν αποτέλεσμα ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΔΙΑΘΕΣΙΜΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ γιά κατανάλωση, και ΔΗ. κτά 75% ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΩΝ προϊόντων, που, εν σειρά, ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ένα ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ στο ΙΣΟΖΥΓΙΟ ΤΡΕΧΟΥΣΩΝ ΣΥΝΑΛΛΑΓΩΝ
4. Η Ελλάδα, λοιπόν, έχει δυό επιλογές
α) Είτε ια παραμείνει ο λαουτζίκος ΑΔΡΑΝΗΣ οπότε η οικονομία θα ΣΥΡΡΙΚΝΩΘΕΙ στο 1/2 της παρούσης
ή
β) θα διατηρηθεί στι τρέχον επίπεδο υπό την προϋποθεση ότι θα γίνει ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ
Ο “παραγωγισμός” ήταν και εξακολουθεί να είναι η βάση όλων των ιδεολογημάτων, που πάντοτε ταλάνισαν την ανθρώπινη κοινωνία. Και στις προκαπιταλιστικές κοινωνίες αυτή η ιδεολογία εύρισκε ένα πολύ λογικό έδαφος ανάπτυξης, διότι αυτές οι κοινωνίες ήσαν κοινωνίες της σπανιότητας των αγαθών, καθώς και κοινωνίες με πολύ πενιχρή τεχνολογική και παραγωγική βάση και ως εκ τούτου, υπήρξαν φτωχές και ανικανοποίητες, ως προς τις καθημερινές ανθρώπινες ανάγκες.
Δυστυχώς, ο “παραγωγισμός” παραμένει (για την ακρίβεια επιβάλλεται) ως κυρίαρχη ιδεολογία και στις σύγχρονες κοινωνίες, στις οποίες η ανάπτυξη των καπιταλιστικών και μετακαπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής τον έχει καταστήσει μια ξεπερασμένη ιδεολογική αναφορά και αυτή η ιδεολογική του κυριαρχία έχει ως θεωρητική θεμελίωση και αποτελεί απότοκο της βαριάς σκιάς των πατέρων της οικονομικής επιστήμης (του Άνταμ Σμιθ, αλλά και του Ντάιηβιντ Ρικάρντο – κυρίως όμως του αιδεσιμώτατου Ρόμπερτ Τόμας Μάλθους).
Η συγκεκριμένη μορφή του επικρατούντος “παραγωγισμού”, έχει να κάνει πλέον με την λατρεία της παλαιάς (και της σύγχρονης) βιομηχανίας – του παλαιού δευτερογενή τομέα – και κάθε τι “υλικού”, που δεν σχετίζεται με τον τεράστιο τομέα των υπηρεσιών (του απαξιωμένου στην συνείδηση πολλών τριτογενή τομέα), μια λατρεία που σε πολλά στρώματα του εγγράμματου πληθυσμού έχει λάβει τον χαρακτήρα μιας νοσταλγίας, η οποία όμως, όσο αναπτύσσεται το σύγχρονο οικονομικό σύστημα, όσο δηλαδή γραφειοκρατικοποιείται ολοένα και περισσότερο το καπιταλιστικό σύστημα και όσο στρέφεται στον τριτογενή τομέα, απομακρύνοντας στον τρίτο κόσμο την κλασσική βιομηχανική παραγωγή και όσο μετατρέπει τις κοινωνίες του αναπτυγμένου κόσμου σε μεταβιομηχανικές κοινωνίες, τόσο περισσότερο έντονη γίνεται, ως επιθυμία επιστροφής στον παλαιό “καλό” και γνώριμο κόσμο, όπου όλα ήσαν χειροπιαστά και ως εκ τούτου άμεσα αντιληπτά και μετρήσιμα.
Αυτό που καθιστά τα πράγματα, σχετικά με τον σύγχρονο “παραγωγισμό”, περισσότερο ενδιαφέροντα είναι η σχετική ταύτιση απόψεων, που υπάρχει ως προς αυτή την αντίληψη, ανάμεσα στους μαρξιστές και στους φιλελεύθερους, οι οποίοι – ανάμεσα στα άλλα – μπορεί να διαφωνούν σε πολλά (ή τουλάχιστον έτσι να φαίνεται), αλλά στο συγκεκριμένο θέμα ομονοούν, κάτι που δεν είναι τυχαίο.
Και δεν είναι τυχαίο, διότι μαρξιστές και φιλελεύθεροι έχουν μια κοινή ιδεολογική και κοσμοθεωρητική αντίληψη η οποία εδράζεται στις πεποιθήσεις και τις αντιλήψεις των πατέρων της οικονομικής επιστήμης, που προαναφέραμε, οι οποίες ήσαν εξ ανάγκης παραγωγιστικές, λόγω της σπανιότητας των αγαθών, που επικρατούσε στην εποχή τους, η οποία, παράλληλα ήταν μια εποχή ορμητικής ανάπτυξης του κλασσικού καπιταλιστικού συστήματος και σαρωτικού παραγκωνισμού των προκαπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, αλλά και των συναφών αντιλήψεων, οι οποίες ήσαν κατά βάση ανορθολογικές και αντιτεχνολογικές και ως εκ τούτου, αποτελούσαν εμπόδιο στην ανάπτυξη. Μέσα σε αυτό το κοινωνικοικονομικό πλαίσιο, που διακρινόταν από την καταθλιπτική κυριαρχία του αγροτικού τομέα, η ανάπτυξη του οποίου εμποδιζόταν από τις επικρατούσες ιδεολογικές αναφορές και από την τεχνολογική στασιμότητα, οι πατέρες της οικονομικής επιστήμης και ο Καρλ Μαρξ ήταν απόλυτα φυσιολογικό και λογικό να ενδιαφερθούν για την παραγωγική διαδικασία και για τους ιδιαίτερους μηχανισμούς που μπορούν να ωθήσουν στην αύξηση του πλούτου των εθνών, των κοινωνιών και των ατόμων και να στραφούν στον δευτερογενή τομέα, αυτόν, δηλαδή, της βιοτεχνίας και της βιομηχανίας, μαζύ με το εμπόριο και το τραπεζικό σύστημα, δίνοντας ουσιώδη βάση στα μετρήσιμα αποτελέσματα και στην τεχνολογική πρόοδο, που αύξανε αυτά τα αποτελέσματα, αυξάνοντας αλματωδώς και τον παραγόμενο πλούτο, ο οποίος απέκτησε έτσι μια υλική – χειροπιαστή διάσταση, αφού κάθε τι στον δευτερογενή τομέα ήταν άμεσα ορατό, προσπελάσιμο και μετρήσιμο.
Πολύ λογικά, εκείνους τους καιρούς, ο τριτογενής τομέας (αυτός των υπηρεσιών) θεωρήθηκε ως επικουρικός και μη σημαντικός τομέας και για πολύν καιρό δεν ελαμβάνετο υπόψη στα εθνικά στατιστικά στοιχεία (στο ΑΕΠ), τα οποία, άλλωστε, ήσαν πενιχρά και άργησαν πολύ να χρησιμοποιούνται, για να δείξουν το μέγεθος του πλούτου των κοινωνιών – άλλωστε τις περισσότερες φορές οι αναφορές σε στατιστικά στοιχεία και σε μακροοικονομικά μεγέθη έγιναν εκ των υστέρων από μελετητές, που πολύ αργότερα αναδίφησαν τα στοιχεία του παρελθόντος, για να δουν τις οικονομικές εξελίξεις μέσα στους αιώνες που διέρρευσαν στην πορεία της ανάπτυξης του καπιταλιστικού συστήματος.
Αυτό το “ρίξιμο” του τριτογενούς τομέα, μπορεί τότε να ήταν φυσιολογικό, αλλά μέσα στην πορεία του χρόνου και την απρόσμενη ανάπτυξή του, κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα, οδήγησε σε αντιεπιστημονικές πρακτικές, οι οποίες ακολουθήθηκαν και από τους κλασσικούς οικονομολόγους της παλαιάς ρικαρδιανής σχολής και από τους μαρξιστές, οι οποίοι επικράτησαν στην “Ε.Σ.Σ.Δ.”, όπου τα πράγματα πήραν και μια δογματική χροιά, με επίκληση της ορθοδοξίας της μαρξιστικής ιδεολογίας, για να παραγκωνιστεί ο τριτογενής τομέας και πολλές φορές να μην μετρείται στα εθνικά στατιστικά στοιχεία της χώρας.
Το κυριότερο ήταν ότι ο τομέας των υπηρεσιών αντιμετωπίστηκε από τους μαρξιστές οικονομολόγους, ως στοιχείο της καπιταλιστικής αλλοτριωτικής εξαμβλωματικής εξαλλαγής, ως αποτέλεσμα της κοινωνικής και οικονομικής στρέβλωσης της καπιταλιστικής παραγωγής και ως παρέκκλιση στην διαδικασία της ανάπτυξης της παραγωγικής διαδικασίας της “σοσιαλιστικής” – διάβαζε της γραφειοκρατικής κρατικοκαπιταλιστικής – παραγωγής στην “Ε.Σ.Σ.Δ.” και στις άλλες χώρες του υπαρκτού, στις οποίες ο όγκος της παραγωγής προσδιοριζόταν μακροοικονομικά ως Καθαρό Υλικό Προϊόν, είτε αφορούσε την συνολική παραγωγή της οικονομίας, είτε τα επιμέρους ολικά μεγέθη, που στο σύνολό τους αποτελούσαν την συναθροιστική παραγωγή της οικονομίας.
Στην φιλελεύθερη ολιγαρχική γραφειοκρατική καπιταλιστική Δύση, βέβαια, δεν έφθασαν σε τέτοιες ακρότητες, αλλά δεν έλειψαν και σε αυτήν οι παραγωγιστικές προκαταλήψεις, οι οποίες διογκώνονταν σε επίπεδο θεωρίας, όσο ο τριτογενής τομέας των υπηρεσιών διευρυνόταν και επεκτείνετο σε βάρος του πρωτογενούς και του δευτερογενούς τομέα των αναπτυγμένων οικονομιών, φθάνοντας στο σημείο να προσδιορίζεται και να χαρακτηρίζεται ο τομέας των υπηρεσιών από μια σειρά θεωρητικών οικονομολόγων και πολιτικών του συρμού, ως κομπραδόρικος και ως παρασιτικός!
Φυσικά η ανάπτυξη του σύγχρονου γραφειοκρατικού καπιταλισμού δεν έλαβε υπόψη του τις όποιες κατηγορίες και τις σχετικές καταγγελίες κατά του τομέα των υπηρεσιών (που υποτίθεται ότι δεν παράγει τίποτε) και προχώρησε στην φυσιολογική της εξέλιξη, που είχε και έχει να κάνει με την περαιτέρω διόγκωση του τριτογενούς τομέα των υπηρεσιών.
Ας δούμε τα μεγέθη του τριτογενούς τομέα στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, για να απομυθοποιήσουμε και αυτήν την αντιεπιστημονική και εκτός πάσης πραγματικότητος κατασκευή, σχετικά με τον τριτογενή τομέα των υπηρεσιών, τον οποίον οι σοβαροί οικονομικοί μελετητές και όλοι οι οικονομολόγοι έχουν συμπεριλάβει ως παραγωγικό τομέα, με αποφασιστική, βαρύνουσα και αυξανόμενη σημασία συμβολή στα μακροοικονομικά μεγέθη :
ΕΛΛΑΔΑ :
Αγροτικός τομέας : 3,4% Βιομηχανία : 20,8% Υπηρεσίες : 75,8%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/gr.html
Η.Π.Α :
Αγροτικός τομέας : 1,2% Βιομηχανία : 21,9% Υπηρεσίες : 76,9%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/us.html
ΒΡΕΤΑΝΙΑ :
Αγροτικός τομέας : 1,4% Βιομηχανία : 18,2% Υπηρεσίες : 80,4%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/uk.html
(Αλλά, ας δούμε ενδεικτικά και τους ευρωζωνίτες, με πρώτους και … καλύτερους τους παραγωγιστές Γερμανούς ) :
ΓΕΡΜΑΝΙΑ :
Αγροτικός τομέας : 0,9% Βιομηχανία : 27,1% Υπηρεσίες : 72%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/gm.html
ΓΑΛΛΙΑ :
Αγροτικός τομέας : 2,1% Βιομηχανία : 19% Υπηρεσίες : 78,9%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/fr.html
ΟΛΛΑΝΔΙΑ :
Αγροτικός τομέας : 1,9% Βιομηχανία : 24,4% Υπηρεσίες : 73,7%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/nl.html
ΙΤΑΛΙΑ :
Αγροτικός τομέας : 2,1% Βιομηχανία : 25% Υπηρεσίες : 72,9%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/it.html
(Ποιοι έμειναν πίσω στις εξελίξεις; Αυτοί που προτιμούσαν να μετρούν όχι το ΑΕΠ, αλλά το Καθαρό Υλικό Προϊόν :
ΡΩΣΙΑ :
Αγροτικός τομέας : 5,2% Βιομηχανία : 37% Υπηρεσίες : 57,9%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/rs.html
Επίσης, έμειναν πίσω και τα υβριδικά απομεινάρια της μαοϊκής εκδοχής του μαρξισμού :
ΚΙΝΑ :
Αγροτικός τομέας : 10,9% Βιομηχανία : 48,6% Υπηρεσίες : 40,5%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/ch.html
αλλά η Κίνα, ως τριτοκοσμική χώρα, έχει ακόμα πολύ μέλλον μπροστά της και θα αλλάξει στις δεκαετίες που έρχονται…).
Τα ενδεικτικά στοιχεία δίνονται για να πάψουμε να κατηγορούμε την χώρα μας ότι δεν παράγει τίποτε, διότι απλούστατα, η Ελλάδα, όπως και όλες οι αναπτυγμένες γραφειοκρατικές καπιταλιστικές χώρες, είναι μια χώρα του τριτογενούς τομέα, είναι μια χώρα των υπηρεσιών και αυτό δεν είναι καθόλου αφύσικο. Αντίθετα μάλιστα είναι πολύ φυσιολογικό και δεν αποτελεί τεκμήριο στρέβλωσης της παραγωγικής διαδικασίας της χώρας, ούτε απόδειξη του παρασιτισμού της, όπως θέλουν, αντιεπιστημονικά και δίχως κανένα έρεισμα στην εξελισσόμενη ζώσα πραγματικότητα του σύγχρονου οικονομικού συστήματος, που γραφειοκρατικοποιείται, ολοένα και περισσότερο, προκειμένου να επιβιώσει, ως σύστημα με τις παρούσες δομές του και τις ισορροπίες του. Χωρίς όλα αυτά να σημαίνουν ότι οι επιμέρους ισορροπίες της παραγωγικής συγκρότησης της χώρας δεν θέλουν διορθώσεις και αλλαγές. Θέλουν και παραθέλουν, αλλά ο βασικός καμβάς έτσι όπως περιγράφεται από τα στοιχεία της C.I.A. είναι στην σωστή και όχι σε εσφαλμένη κατεύθυνση – είτε αυτό είναι αρεστό, είτε όχι. Και αυτό πρέπει να ειπωθεί και να τεκμηριωθεί, όπως τώρα τεκμηριώνεται, για να μην στρεφόμαστε σε λάθος κατευθύνσεις και να μην ζητάμε να διορθώσουμε αυτό που δεν χρειάζεται διόρθωση.
Για το ελληνικό κράτος – παρία και το μέγεθός του, τα έχουμε πει πολλές φορές και τα στοιχεία που περιέχονται στις παραπάνω ηλεκτρονικές διευθύνσεις είναι συντριπτικά και απόλυτα και συγκριτικά με τα άλλα κράτη του αναπτυγμένου γραφειοκρατικού καπιταλισμού. Και τα στοιχεία αυτά δείχνουν το απελπιστικά μικρό μέγεθός του, το οποίο δεν του επιτρέπει να παίξει τον αρμόζοντα ρόλο του στην στήριξη της ισορροπίας στα μακροοικονομικά μεγέθη της οικονομίας και στην προώθηση της ανάπτυξης. Μάλιστα, τα εξοντωτικά μέτρα των νεοβαρβάρων κατακτητών της χώρας, που η άφρον πολιτική του ΓΑΠ και του επιτελείου του έφερε, δίνοντάς τους τα κλειδιά της διακυβέρνησης, θα καταβαραθρώσει την ελληνική οικονομία, αν τους επιτραπεί να ολοκληρώσουν το κατεδαφιστικό τους έργο.
Δεν θα τους επιτραπεί. Θα φύγουν από την χώρα, μαζύ με τους υποτακτικούς τους και τους συνεργάτες τους, όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά επειδή τα μέτρα αυτά πέρα από καταστροφικά είναι και ανεφάρμοστα, ως αντιαναπτυξιακά.
Όσον αφορά την ΕΚΤ και την ευρωζώνη το γεγονός παραμένει και δεν αλλάζει. Η ΕΚΤ, η ευρωζώνη και η τραπεζική της ελίτ έχασαν την παρθενία τους. Και αυτή η “χαμένη τιμή” δεν πρόκειται να αποκατασταθεί με καμμία παρθενορραφή. Μπορεί τώρα να σκούζουν οι ιδεοψυχαναγκαστικές γερμανικές ελίτ, αλλά θα προσαρμοστούν στην πραγματικότητα και θα προχωρήσουν και στα επόμενα βήματα, για την ολοκλήρωση του “ανοσιουργήματος”, στο οποίο προέβησαν.
Και θα το πράξουν, παρά τις οιμωγές τους, διότι, αν δεν το πράξουν, θα διαλυθούν….