ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΗΣ 18ΗΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΓΥΜΝΙΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Σεπ 18th, 2005 | Σωκράτης Μεταξάς| Κατηγορία: Κόσμος, Πολιτική |
Email This Post
|
Print This Post
|
Ο καγκελάριος της Γερμανίας κ. Gerhard Schröder διακήρυττε όλη την εβδομάδα που μας πέρασε τηλεοπτικά ή και σε δημόσιες ανοιχτές συγκεντρώσεις του κόμματός του, ότι ήταν αυτός και η κυβέρνησή του που είχαν την τόλμη να προάγουν μια σειρά από αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, όπως στο εργασιακό, το σύστημα υγείας, τη μείωση της φορολογίας, καθώς επίσης ότι μόνο μια κυβέρνηση συνασπισμού σοσιαλδημοκρατών και οικολόγων μπορεί να εγγυηθεί τη μη συμμετοχή γερμανικών εκστρατευτικών σωμάτων σε επίπεδο διεθνών αναταράξεων. Με την ίδια επιχειρηματολογία πολιτεύτηκε ο κ. Joschka Fischer, ο υπουργός Εξωτερικών της παραιτηθήσας κυβέρνησης των κ.κ. G. Schröder και J. Fischer.
Δυστυχώς για το ευρωπαϊκό προφίλ της μοντέρνας σοσιαλδημοκρατίας του τρίτου δρόμου ή του εκσυχρονιστικού ρεύματος κανένας από τους προηγούμενους ισχυρισμούς δεν έχουν βαρύτητα και δεν περιγράφουν καμιά αξιόπιστη στρατηγική αρχών και στόχων και όσο αφορά τα αριστερά κόμματα της Γερμανίας αλλά και τα υπόλοιπα της ηπειρωτικής Ευρώπης.
Μένοντας στο παράδειγμα της Γερμανίας διαπιστώνουμε τα ακόλουθα:
1. Το εκλογικό σώμα αντιμετωπίστηκε με το εξής πάντα και απαρέγκλητα κριτήριο. Προεκλογικά να του υπόσχονται τη διατήρηση του „παμφάγου“ κοινωνικού κράτους, μετεκλογικά και κυβερνητικά ίσχυε η μη τήρηση των υποσχέσεων. Αντιθέτως βέβαια ακολουθήθηκε η στρατηγική προσαρμογής στην οικονομική και κοινωνική σκληρή πραγματικότητα. Αυτή η διγλωσσία των σοσιαληδμοκρατών κατά ποικίλους τρόπους δυσχέραινε ακόμη την κατάσταση. Παραδείγματα αποτελούν η μείωση της ανεργίας στο μισό της, η προστασία των „κοινωνικών“ δικαιωμάτων των εργαζομένων (προεκλογικές υποσχέσεις), που στην μετεκλογική πράξη σήμαιναν την αύξηση της ανεργίας πάνω απο ένα εκατομμύριο και όχι μείωση στα δύο και με τον νόμο Harz IV είχαμε την μείωση των επιδομάτων ανεργίας χρονικά και τον συνυπολογισμό των λοιπών κοινωνικών επιδομάτων μ’ αυτό της ανεργίας όπως και τον συνυπολογισμό αυτών με την ύπαρξη ακίνητης και κινητής περιουσίας. Μέτρα δηλαδή που αυξάνουν τη φτώχεια αναδιανέμοντάς την, χωρίς να υπάρχει ίχνος μιας πρακτικής πολιτικής που θα είναι σε θέση να αυξήσει την ανάπτυξη της γερμανικής οικονομίας, άρα και των θέσεων εργασίας. Είχαμε μια τάχα „νεοφιλελεύθερη ρητορική“ από τις δύο κυβερνήσεις Schröder (1998-2002, 2002-2005), (π.χ. μείωση του κόστου εργασίας, μειώνοντας η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση το κοινωνικό κόστος της εργασίας -αλλαγές στα ταμεία ανεργίας, υγείας κτλ.- και όχι το ρυθμιστικό γραφειοκρατικό κόστος τοπικών και ομοσπονδιακών νόμων που κάνουν τις επενδύσεις απαγορευτικές) όμως κανένα στίγμα των αρχών και στόχων ενός νεοφιλελεύθερου προγράμματος. Γενικά έμενε η εντύπωση ότι ο φιλελευθερισμός είναι άκαρδος και στρέφεται εναντίον των εργαζομένων κτλ., ενώ η σοσιαλδημοκρατία διατηρεί τη δυναμικάτητά της και τη θέλησή της για μεταρρυθμίσεις!!!
2. Ακόμη μεταρρυθμίσεις που κατάφεραν οι κυβερνήσεις Schröder να πραγματοποιήσουν, το κατάφεραν τελικά με τη στήριξη των κομμάτων της αντιπολίτευσης και στο τέλος ανέτρεψαν πάντα το πνεύμα και το σκοπό τους. (Agenda 2010).
3. Η ειρηνική εξωτερική πολιτική από την άλλη που τόσο έντεχνα χρησιμοποίησε στις προηγούμενες εκλογές ο κ. Schröder για να μεταπείσει το γερμανικό σώμα, έτσι ώστε να κερδίσει τις εκλογές του 2002, ήταν μια „καυτή πατάτα“ για τον ίδιο και για το κόμμα του. Μεταπολεμικά η πρώτη φορά που γερμανικά στρατεύματα συμμετείχαν σε πολεμικές επιχειρήσεις, ήταν υπό την πρώτη διακυβέρνηση Schröder, στις επιχειρήσεις του Κοσόβου και του Αφγανιστάν. Μάλιστα στις επιχειρήσεις του Κοσόβου μετείχαν γερμανικά βομβαρδιστικά αεροσκάφη, χωρίς το συμβούλιο ασφαλείας του Ο.Η.Ε. να είχε πάρει κοινή απόφαση, ήταν δηλ. μια μονομερή πράξη του ΝΑΤΟ και όχι μόνο, όπως δηλ. ακριβώς οι επιχειρήσεις τρία χρόνια μετά στο Ιράκ. Μετά από δύο διεθνείς συμμετοχές της Γερμανίας σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, η κυβέρνηση του Schröder αρνείται τη συμμετοχή της στο Ιράκ, η αλήθεια είναι με πολλά επιχειρήματα, στην πράξη όμως αποδυναμώνοντας τη συμμαχία εναντίον μιας ισλαμαρρωστημένης τρομοκρατικής αντίπραξης, η οποία μισεί και απεχθάνεται τον καπιταλιστικό και φιλελεύθερο τρόπο ζωής του δυτικού κόσμου. Εκλογικά ήταν λοιπόν τα ωφέλη της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας στη Γερμανία και όχι προάσπιση της διεθνούς ειρήνης και αποσόβηση της συμμετοχής γερμανικών στρατευμάτων στο εξωτερικό. Συμμετέχουν ήδη, όπως προαναφέραμε.
Η εκσυχρονισιστική σοσιαλδημοκρατία της ηπειρωτικής Ευρώπης στηρίζεται σε δεκανίκια και όχι σε αρχές. Εγώ θα επιθυμούσα το αντίθετο. Έτσι μπορεί να προαχθεί ο δημόσιος δημοκρατικός διάλογος. Ο πολίτης δεν πρέπει να εμπαίζεται μ’ αυτά που ξέρουμε ότι του αρέσουν να ακούει, αλλά γνωρίζοντας από την άλλη ότι δεν είναι εφικτά ούτε ρεαλιστικά. Ο πολίτης συμμετέχει στους δημοκρατικούς θεσμούς, όταν τουλάχιστον τα κόμματα διαθέτουν μια στοιχειώδη ειλικρίνεια. Συμμετοχική δημοκρατία στην πράξη και όχι στα λόγια. Η πολιτική μπορεί να προάγει οράματα όχι όμως „φούμαρα με μεταξωτές κορδέλες“, όπως σοφά λέει κι ο λαός.
Οι γερμανικές εκλογές είναι προσωπικά για μένα σημαντικές. Εκτός από τις εξελίξεις στην Ε.Ε., την υποψηφιότητα της Τουρκίας για την είσοδό της στην Ε.Ε., τη συμμαχία στο ΝΑΤΟ, κτλ., η αναζήτηση της ταυτότητας της ηπειρωτικής σοσιαλδημοκρατίας περνά και μέσα από τις γερμανικές εκλογές της 18ης του Σεπτέμβρη. Στις εκλογές δοκιμάζονται όχι μόνο οι πράξεις αλλά και οι διακηρύξεις.
________________________________________
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ της ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ . (11/9/05)
Η Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία είναι προϊόν της μεταπολεμικής περιόδου και αντικατέστησε τα ολιγαρχικά και αυταρχικά καθεστώτα των Ευρωπαϊκών κρατών. Κυβερνούσαν το σύνολο σχεδόν των κρατών από το 1930 και συνέβαλαν τα μέγιστα
στη πρόκληση θυσιών του 2ου Παγκόσμιου πολέμου .
Την ίδια δεκαετία έχει συντελεσθεί η εξόντωση της φιλελεύθερης Δημοκρατίας της Βαϊμάρης μαζί με κάθε ελεύθερη έκφραση , όπως το Bauhaus , η φημισμένη αρχιτεκτονική σχολή βιομηχανικού σχεδίου. Μεταπολεμικά βέβαια ούτε οι Εβραίοι αναστήθηκαν ούτε ο φιλελευθερισμός ούτε το Bauhaus επανασυστήθηκε , εκτός μιάς σύγχρονης διεθνούς επιχείρησης με …ελληνικό εκλατινισμένο όνομα .
Υλοποιήθηκε όμως το όνειρο του Χίτλερ για ένα λαϊκό αυτοκίνητο σε πολλούς .Επιτέλους οι έλληνες πήγαν να δουλέψουν ελεύθερα στη Γερμανία αντίθετα από την εξέγερση στη περίοδο της κατοχής στην επιστράτευση τους για μετανάστευση.
Στη κατοχή συμπληρώνεται η κυβερνητική απόφαση της 4ης Αυγούστου , η οποία απολύει το Δημοτικό Συμβούλιο Καλαβρύτων λόγω οκνηρίας , χωρίς το δικαίωμα δίκης της απόφασης , με την εκτέλεση 800 Καλαβρυτινών , πάλι για λόγους οκνηρίας? λόγω γονιδίων εξέγερσης ? λόγω της συνέχειας της κρατικής διοίκησης ? Ποιος ξέρει?
Ταυτόχρονα ο πόλεμος και η κατοχή συνεχίστηκε με τον εμφύλιο που κατέληξε στην εσωτερική μετανάστευση χωρίς όμως την υποδοχή από εκβιομηχανισμένη πόλη όπως συνέβη στη Δύση τον 19ο αιώνα .
Μεταπολεμική Ευρώπη και δεθνής συγκυρία .
Μετά το πόλεμο παραμερίζονται οι λαϊκές προκαταλήψεις των επιζώντων για τα εθνικά σύνορα και τον πατριωτισμό . Αποδεικνύονται φούσκα τα οχυρωματικά έργα του Αντρέ Μαζινό , ο οποίος ακολουθώντας την οικονομική θεωρία του Κέυνς , μάζευε συνδρομές από τους αριστερούς με ισχυρισμούς ότι τα οχυρωματικά έργα θα εξαλείψουν την ανεργία και από τους δεξιούς ότι η πατρίδα θα είναι ασφαλής .
Η ανεργία εξαλείφθηκε πράγματι λόγω των ανθρωποθυσιών και τα Ευρωπαϊκά κράτη σχεδίασαν μια νέα Ενωση των εθνικών κρατών με νέα ευρωπαϊκά σύνορα και περιορισμούς .
Η Ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία έμοιαζε ανέξοδη όαση φιλελευθερισμού, αλλά στην ουσία έτρωγε από τις σάρκες της ιστορίας της μέχρι τη τελική πτώση και τη μετατροπή της κληρονομιάς της από την επερχόμενη γενεά του 21ου αιώνα σε νέο όραμα .
Ο Μακαρθισμός στις Η.Π.Α. και ο σταλινισμός στη Σοβιετική Ενωση έδινε ένα αέρα φιλελευθερισμού στην Ευρώπη που υπήρε χάριν των προαναφερόμενων διώξεων.
Ο Ψυχρός πόλεμος έκανε καχύποπτες και μυστικοπαθείς τις κυβερνήσεις της ισοροπίας του τρόμου , αυτές με τη σειρά τους περιορίζουν τον φιλελευθερισμό σε όλες τις υπόλοιπες χώρες . Ο κοιμισμένος γίγαντας της Ευρώπης «ροχάλιζε» ελεύθερα .
Όταν «ξύπνησε», είχαν καταργηθεί τα σύνορα και οι περιορισμοί στο Εμπόριο οι μεταφορές ενισχύθηκαν με νέα γενιά αεροπλάνων και χάραξε η νέα εποχή της Πληροφορικής και του Διαδικτύου. Ταυτόχρονα τελειώνει οριστικά ο ευρωπαϊκός κεϋνσιανισμός που άρχισε στα 1930 ,συνεχίστηκε στο 2ο παγκόσμιο πόλεμο και με τις προσπάθειες ενοποίησης των εθνικών κρατών στην Ευρώπη , κατά το προηγούμενο ιστορικό παράδειγμα της ενοποίησης των κρατιδίων της Γερμανίας και των επαρχιών της Ιταλίας , κ.ά.
Το όραμα έχει μετατραπεί σε χίμαιρα για τη δημιουργία ενός ενιαίου Εθνικού χριστιανικού ευρωπαϊκού κράτους .
Η Σοσιαλδημοκρατία είναι παρούσα ως φάντασμα μιάς εποχής που έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί . Αν δε μπορέσει να περιορίσει τα κινέζικα προϊόντα θα δώσει όλα τα λεφτά στη …«πίστα» της ανεργίας και στις θεωρίες του Κέϋνς και θα αναζητά νέους πολιτικούς για οπισοδρομικά οχυρωματικά έργα .
Το όραμα του φιλελεύθερου σοσιαλισμού είναι έτοιμο να ενώσει τα συστατικά του, τα δημόσια αγαθά με τα ανθρώπινα δικαιώματα . Μέχρι τώρα μας υπόσχονται τα δημόσια αγαθά αν θυσιάσουμε την ελευθερία να εκφραστούμε να εργαστούμε να είμαστε υπερήφανοι γι΄ αυτό που είμαστε .
Ιστορικά να το πάρουμε, ακόμα και το CDU αρχικά (μεταπολεμικά) είχε υποσχεθεί ένα κράτος βασισμένο σε μια δυναμική σοσιαλιστική υποστήριξη. Δηλαδή, το σύστημα της συνεισφοράς όχι μόνο των shareholder αλλά και των stakeholder (εργαζομένων, τοπικής κοινωνίας, κλπ) στη διαχείριση των γερμανικών εταιρειών ήταν αρχικά δεξιά ιδέα.
Το πρόβλημα δημιουργήθηκε αργότερα όταν το CDU άρχισε να βάζει φρένο σ’αυτές τις πολιτικές ενώ το SPD τις έκανε σημείο αναφοράς της πολιτικής του, με όλες αυτές τις προεκτάσεις.
Ένας μεγάλος συνασπισμός CDU/SPD σήμερα (με καγγελάριο τη Μέρκελ, δηλαδή εναλλαγή στο τιμόνι) και ένα αρκετά δυνατό φιλελεύθερο κόμμα όπως το FDP στο Bundestag είναι νομίζω η ιδανική αρχή να μπει η Γερμανία σε πραγματική τροχιά μεταρρύθμισης. Μην ξεχνάμε πως στο μεγάλο συνασπισμό (70% των ψηφοφόρων) όταν καταφέρουν να συμφωνήσουν είναι πιο εύκολο να περάσουν τις μεταρρυθμίσεις.