6.6.2006

Το βιβλίο του Μανώλη Βασιλάκη είναι μια μεγάλη συνεισφορά στον προβληματισμό των σκεπτομένων Ελλήνων. Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, παρά κάποιες ελπίδες που υπήρχαν με την εκλογή του και τις οποίες συμμεριζόμουν, πως θα ανανέωνε τον εκκλησιαστικό λόγο και με πράξεις θα έφερνε την Εκκλησία πιο κοντά στον δοκιμαζόμενο λαό, διέλυσε γρήγορα αυτές τις αυταπάτες και έδειξε με την ασυγκράτητη πολιτικολογία του και με τις σκοταδιστικές του παρεμβάσεις, πως αντί να ανοίξει τα παράθυρα τα έκλεινε ερμητικά σε ό,τι ανανεωτικό και σύγχρονο και οδηγούσε την Ιεραρχία στις χειρότερες στιγμές της, ένα οχυρό της συντήρησης, που περιφρουρούσε τα κεκτημένα του, οργίαζε με την εκμετάλλευση της πίστης, της αθωότητας και της άγνοιας των απλών ανθρώπων και τους έσερνε κατά το δοκούν σαν αληθινό ποίμνιο – δεν επεξηγώ τον όρο γιατί δεν θέλω να προσβάλω κανένα. Ο Αρχιεπίσκοπος αναδείχθηκε σε αρχιερέα της εθνικοφροσύνης, σε ιδεολογικό αρχηγό της συντηρητικής παράταξης σε μια στιγμή κρίσης της ιδεολογίας της. Και τα γεμάτα εμπάθεια κηρύγματά του κατά του Διαφωτισμού και του πολύτιμου κόσμου της κουλτούρας, διαστρέβλωναν πλήρως και αυτή την Ιστορία, και το νόημα των σύγχρονων αγώνων για την υπεράσπιση των μεγάλων ιδανικών της Δημοκρατίας, της ελευθερίας, της ισότητας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για πρώτη φορά στις εκκλησίες όπου πήγαινε, πάντα συνοδευόμενος όχι τυχαία από την TV, ακούστηκαν χειροκροτήματα που θύμιζαν κομματικές συγκεντρώσεις της Δεξιάς.

Στο βιβλίο του ο Βασιλάκης, παρακολουθεί βήμα-βήμα την πορεία του Αρχιεπισκόπου, τους δεσμούς του με τις φασιστικής έμπνευσης ομάδες, το παραεκκλησιαστικό καρκίνωμα της «Χρυσοπηγής» και το Γκαιμπελικό τους όργανο «Στόχο». Αποδείχνει πως το κήρυγμα και το όραμά του είναι το πανάθλιο εύρημα της χούντας «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», διακωμωδεί τα αντιευρωπαϊκά του κηρύγματα που δεν τον εμποδίζουν παρά τις λοιδορίες κατά των «ευρωλιγούρηδων» να επιδιώκει να επωφεληθεί από τα προγράμματα της Ε.Ε. Και ενώ ομνύει κατά της Δύσης που συνωμοτεί αδιάκοπα κατά της Ελλάδας, προσβλέπει και στην απορρόφηση της σατανικής Ευρώπης από την Ορθοδοξία όπως δείχνει και το καταγέλαστο σύνθημα που δονούσε τις «λαοσυνάξεις»: «Ελλάδα – Ευρώπη – Ορθοδοξία»! Η πεμπτουσία της παραληρηματικής διδασκαλίας του συμπυκνώνεται στην έκκληση: «Όπισθεν ολοταχώς», την οποία πρώτος απηύθυνε ο δήμαρχος Κολοκοτρωνιτσίου, Πόποτας, στο ευθυμογραφικό σκετς του Aντέννα, «Καφέ της χαράς». Αλλά αν στα χείλη του αφελούς δημάρχου (Ρώμα) η φράση ανταποκρίνεται στη νοοτροπία του πετυχημένου ευθυμογραφήματος και σκορπά τα γέλια και τους καγχασμούς, στο στόμα του Προκαθημένου της Ελλαδικής Εκκλησίας προδίδει την άβυσσο που τον χωρίζει από τον σημερινό βηματισμό του έθνους.

Ο κ. Χριστόδουλος συνέλαβε καλύτερα από πολλούς άλλους δημαγωγούς το επίπεδο γνώσης μεγάλων στρωμάτων. Έτσι, παίζοντας με τη βαθιά θρησκευτική πίστη τους, και ταυτίζοντας την Εκκλησία, δηλαδή τον εαυτό του, με την πίστη, άφησε ανοιχτό το δρόμο σε μασκαριλίκια του τύπου, ευλογία στα καρμπυρατέρ των αυτοκινήτων, θαύματα και φαινόμενα χομεϊνισμού, για τα οποία ντρέπεται κάθε ορθοφρονών θρησκευόμενος. Και επειδή ο Χριστόδουλος-Χομεϊνί κόπτεται για τη διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία, ένα δείγμα της έδωσε το περιεχόμενο του βιβλίου της Δ΄ Δημοτικού που πρόβαλαν οι τηλεοράσεις.

Στις μέρες μας το βιβλίο και η ταινία «Κώδικας ντα Βίντσι» προκάλεσε μέγα ενδιαφέρον και θερμές συζητήσεις. Θα ευχόμουν να συγκεντρώσει την προσοχή και να προκαλέσει αντίστοιχες συζητήσεις ο «Κώδικας Χριστόδουλου-Χομεϊνί» που μας παρουσίασε ο Βασιλάκης. Ίσως αυτό θα μπορούσε να εξυγιάνει το κλίμα της Εκκλησίας και να την φέρει πιο κοντά στις καρδιές των θρησκευομένων.

Και ο μεν κ. Χριστόδουλος εξακολουθεί να δημαγωγεί ασύστολα και να δείχνει καθημερινά πόσο επικίνδυνος είναι για τους δημοκρατικούς μας θεσμούς. Η πολιτεία όμως τι κάνει; Το ερώτημα περιμένει απάντηση που δεν εξαντλείται στο θέμα: χωρισμός της Εκκλησίας από το Κράτος.

Ήρθε η στιγμή να μη μείνουν στο απυρόβλητο οι σκοταδιστικές θεωρίες του Αρχιεπισκόπου. Ωρίμασε η ανάγκη ενός μεγάλου κινήματος υπεράσπισης του Νεοελληνικού Διαφωτισμού, δηλαδή της σύγχρονης ελληνικής πολιτείας. Ο Αρχιεπίσκοπος θα μείνει στην Ιστορία σαν «Ο Αρχιερέας του Σκότους».

————————————————-
Επιστροφή στην κεντρική σελίδα της παρουσίασης