Η κατάρρευση και τρίτου ασφαλιστικού ταμείου φέτος είναι γεγονός αφού το Ταμείο Πρόνοιας Δημοσίων Υπαλλήλων αδυνατεί πλέον να καταβάλει εφάπαξ και συντάξεις. Μια αναμενόμενη και μαθηματικά βέβαιη εξέλιξη και για το συγκεκριμένο ταμείο και για τα υπόλοιπα που θα ακολουθήσουν τα χρόνια που έρχονται. Το θέμα δεν είναι πια θεωρητικό. Δεν μιλάμε για ενδεχόμενα. Οι […]

«Σε μπελάδες δεν μας βάζουν τα πράγματα που δεν γνωρίζουμε. Σε μπελάδες μας βάζουν εκείνα που δεν γνωρίζουμε σωστά» Artemius Ward Το έργο του αυστριακού οικονομολόγου Φρίντριχ φον Χάγιεκ (1899-1992) δεν συναντάται συχνά στη πολιτική συζήτηση της χώρας μας. Κι όταν το όνομα του απαντάται στις σελίδες των ημιμαθών δημοσιολογούντων των εγχώριων ΜΜΕ, τούτο γίνεται […]

Αν κατά τη λαϊκή σοφία «όποτε βρίσκουμε παπά μπορούμε να θάψουμε πέντε έξι», φαντασθείτε τι θαύματα μπορούμε να κάνουμε όποτε βρεθούμε σε κρίση. Εστω χρηματοπιστωτική. Μπορούμε, για παράδειγμα να της φορτώσουμε όλες τις δομικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας. Να πούμε π.χ. «δεν φταίμε εμείς που πιάσαμε πάτο στα έσοδα, αλλά φταίει η Λίμαν Μπράδερς που […]

Για λόγους που θα φανούν πιο κάτω θα αρχίσω με ένα περιστατικό το οποίο μου συνέβη πριν αρκετά χρόνια στην πόλη της Γενεύης της Ελβετίας. Ήταν φθινόπωρο και είχα προσκληθεί να πάρω μέρος και να παρουσιάσω μια επιστημονική εργασία στο ομώνυμο πανεπιστήμιο της πόλης. Όπως συμβαίνει συνήθως, στο πρόγραμμα του συνεδρίου προβλεπόταν ένα μικρό διάλυμα αμέσως μετά το μεσημεριανό γεύμα. Έτσι, τη δεύτερη ημέρα του συνεδρίου που υπήρχε λιακάδα, αλλά μαζί και τσουχτερό κρύο, αποφάσισα να επωφεληθώ και να κάνω ένα μικρό περίπατο. Βαδίζοντας έφθασα σε ένα πολυσύχναστο δρόμο στον οποίο η κίνηση των αυτοκινήτων ρυθμιζόταν από σηματοδότες. Στο πεζοδρόμιο υπήρχαν αρκετοί άνθρωποι οι οποίοι περίμεναν για να περάσουν στην απέναντι πλευρά. Αλλά ενώ τα δευτερόλεπτα περνούσαν, χωρίς να διέρχονται αυτοκίνητα προς τη μια η την άλλη κατεύθυνση, όλοι έμεναν στην θέση τους περιμένοντας να ανάψει το πράσινο. Για μένα αυτή η κατάσταση φαινόταν παράξενη. Όλοι έβλεπαν ότι δεν έρχονταν αυτοκίνητα από μακριά, και όμως κανένας δεν αποφάσιζε να διασχίσει το δρόμο ενόσω ο σηματοδότης έδειχνε κόκκινο. Από την άλλη μεριά εμένα με πίεζαν τα χρονικά περιθώρια και παράλληλα είχα την επιθυμία να δω όσο περισσότερο από την πόλη. Έτσι, ενστικτωδώς και χωρίς περίσκεψη, άρχισα να διασχίζω το δρόμο. Αλλά δεν είχα κάνει περισσότερα από τρία-τέσσερα βήματα και άκουσα πίσω μου να χτυπούν παλαμάκια και να μου φωνάζουν τη φράση «ντροπή σου». Τότε σταμάτησα και γύρισα πίσω στο πεζοδρόμιο προσπαθώντας με λόγια και με κινήσεις να απολογηθώ, αλλά χωρίς να έχω συνειδητοποιήσει τους λόγους για τους οποίους το έκανα.