Μόλις είχε γυρίσει σπίτι από τα Εξάρχεια, όπου είχε πάει για καφέ – ήταν εξάλλου ένα από τα αγαπημένα του μέρη. Οπουδήποτε αλλού και να πιεις καφέ θεωρείται κωλοβάρεμα, εκεί όμως όχι, εκεί θεωρείται επαναστατική πράξη.

Ήταν όμως αργά και ήθελε να γυρίσει σπίτι για να δει ειδήσεις. Του είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον τα γεγονότα στο Παρίσι. Η Ελευθεροτυπία – αυτή η καλαίσθητη όαση ενημέρωσης στην έρημο των ελληνικών ΜΜΕ- έλεγε ότι η επανάσταση είναι θέμα χρόνου να ξεσπάσει.

Κάθισε στον δερμάτινο καναπέ του σαλονιού του ακουμπώντας τα πόδια του στο τραπεζάκι. Άνοιξε την τηλεόραση και η εικόνα τον συνεπήρε: νέοι είχαν ξεχυθεί στους δρόμους και έκαιγαν αυτοκίνητα, έβριζαν την αστυνομία και έχτιζαν οδοφράγματα. Καθώς πρέπει αστοί διαμαρτύρονταν με την γνωστή υποκρισία και παρτακισμό τους. Η τηλεόραση έδειχνε μερικούς άραβες να απειλούν τον Σαρκοζί όταν κάτι απίστευτο του τράβηξε την προσοχή του στην σκηνή: στο βάθος της εικόνας έβλεπε την φάτσα του-έτρεχε ανάμεσα σε αυτοκίνητα που είχαν πάρει φωτιά. Κοίταξε καλύτερα: ΝΑΙ! ήταν αυτός!!!!

Ήταν ολόγυμνος και ιδρωμένος. Στη θέση του κλασικού φύλλου συκής είχε μια παλαιστινιακή μαντίλα και τίποτα άλλο. Έτρεχε να αποφύγει αστυνόμους που τον είχαν πάρει στο κυνήγι επειδή τους κατηγόρησε κατάφατσα ότι αυτοί πουλούν την άσπρη σκόνη. Η αστυνομία τον θεωρούσε εχθρό της!! Ένιωθε πολύ περήφανος γι’αυτό. Θα ήθελε να ήταν εκεί ο πατέρας του, πρώην μέλος της γενιάς του πολυτεχνείου και νυν συνδικαλιστής σε ΔΕΚΟ, να τον θαυμάσει. Η ατμόσφαιρα μύριζε επανάσταση. Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός! Στρίβοντας σε μια γωνία βλέπει στο απέναντι πεζοδρόμιο κάποιος άλλους μπάτσους να ετοιμάζονται να πυροβολήσουν έναν μετανάστη. Μπαίνει ανάμεσα τους και με μια κίνηση που θυμόταν από τις ταινίες του Μπρους Λι τους εξουδετερώνει. Οι μετανάστες πέφτουν στα πόδια του να τον φιλήσουν, αυτός το αρνείται: “Δεν έκανα τίποτα περισσότερο από το καθήκον μου” τους λέει και φεύγει βιαστικά. “Κάποιοι άλλοι μπορεί να με χρειάζονται τώρα” σκεφτόταν όταν στην είσοδο της απέναντι πολυκατοικίας κάτι εντυπωσιακό πήρε το μάτι του: μια μαυροντυμένη καλλίγραμμη γαλλίδα τον κάρφωνε με τα υπέροχα καταπράσινα μάτια της.

Έτρεξε προς το μέρος της. Την κοίταξε θεληματικά, την έσφιξε από την μέση και της έδωσε ένα παρατεταμένο γαλλικό φιλί. Μπήκαν μέσα στην πολυκατοικία και ανέβηκαν βιαστικά τα σκαλιά μέχρι που έφτασαν σε ένα απόμερο σημείο. Εκεί ξάπλωσαν ενώ αυτός έβαζε το χέρι του κάτω από την μπλούζα της ψάχνοντας τα σφιχτά της στήθη. Η ατμόσφαιρα μύριζε καπνογόνα, ιδρώτα, αίμα και επανάσταση. Της είχε βγάλει πια τα ρούχα όταν παρατήρησε κάτι εντυπωσιακό πάνω της:στο υπογάστριο είχε ένα μεγάλο τατουάζ του Τσε, φτιαγμένο έτσι ώστε τα μούσια του να συμπίπτουν με το (πλούσιο σε τρίχες, όπως αρμόζει σε κάθε επαναστάτρια) εφηβαίο της. Μόλις το είδε αυτός, έπαθε πλάκα.

– Πολύ ωραίο το τατουάζ σου! της λέει

-Μερσί

-Θέλει όμως ακόμα κάτι για να είναι πλήρες

-Ε; τι δηλαδή;

– Το πούρο μου!

της απαντάει, σκεφτόμενος πως είναι η πρώτη και τελευταία φορά στην ζωή του που χρησιμοποιεί ατάκα φιλελεύθερου ηγέτη.
Βγάζει την παλαιστινιακή μαντίλα του και αποκαλύπτει το όργανο του. Το μειονέκτημά του φαινόταν με την πρώτη ματιά:

Την είχε μικρή.

Πίστευε όμως ότι μια αριστερή κοπέλα ποτέ δεν θα ενοχλούταν από κάτι τέτοιο. Θεωρούσε το “κόλλημα” με το μέγεθος μια καθαρά αμερικάνικη νοοτροπία που είχαν υιοθετήσει τα ψώνια από τα ΒΠ στην Ελλάδα. Μόνο σε μια καπιταλιστική κοινωνία, όπου σκοπός είναι να κατατροπώσεις τον συνάνθρωπο σου, να είσαι μπροστά από τον ανταγωνισμό, να έχεις κάτι παραπάνω από τους άλλους, θα μπορούσε να θεωρείται προσόν το να την έχεις μεγάλη. Ο σοσιαλισμός αντίθετα, πιο ανθρώπινος, δεν μπορεί παρά να δέχεται ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι, άρα ότι το μέγεθος δεν έχει σημασία, για να μην πούμε ότι το κράτος οφείλει να επιδοτεί όσους την έχουν μικρή.

Με αυτές τις σκέψεις μπήκε σιγά-σιγά μέσα της. Ένιωσε την ζεστασιά του κόλπου της και προσπάθησε να μπει όσο πιο μέσα γίνεται, για να κάνει καλή εντύπωση. Αυτή έδειχνε να το απολαμβάνει. Κάποια στιγμή αυτός νόμισε ότι η κοπέλα θα ολοκλήρωνε σε μια έκρηξη ηδονής και περίμενε να την δει να σπαρταράει μπροστά του, αντί γι’ αυτό όμως του λέει:

– Ναι ναι έτσι, μ’αρέσει…..Φτάνει πια με τα χάδια όμως! Μπες μέσα μου! Σε θέλω μον αμούρ!

Μια γκριμάτσα απογοήτευσης σχηματίστηκε στο πρόσωπό του. Όταν συνήλθε της είπε:

-Φτάνει. Δεν γίνεται να κάνω άλλο σεξ μαζί σου. Δεν γίνεται να σου προσφέρω την ηδονή που μπορώ και ζητάς μον πετίτ γατούλα.

-(ξενερωμένη) Μα γιατί;

-Εσύ είσαι ο πειρασμός, μαζί σου γίνομαι ταύρος (όπως θα πρόσεξες άλλωστε),θέλω να σου προσφέρω απόλαυση, χαρά (όπως μόνο εγώ μπορώ).Νιώθω όμως να με καλεί το καθήκον, νιώθω την ανάσα της ιστορίας στην πλάτη μου. Εσύ με αποσπάς από το καθήκον μου, από το πεπρωμένο μου, που είναι να συμβάλω και εγώ (όσο μπορώ) στην επανάσταση, στον πόλεμο κατά του καπιταλισμού, να πολεμήσω για τον σοσιαλισμό, τον άνεργο, την γυναίκα, τον εργάτη, τον οικοδόμο, τον έλληνα δημόσιο υπάλληλο κτλ Το καυτό σου κορμί δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνει η αιτία να στερηθεί ο Λαός τις υπηρεσίες μου.

Αφού είπε αυτά τα λόγια, με μια γρήγορη κλωτσιά στον αέρα (που θυμήθηκε από το Double Dragon που έπαιζε μικρός) σπάει το τζάμι και προσγειώνεται δύο ορόφους κάτω, φωνάζοντας “May the force be with me”. Αμέσως τρέχει εκεί που γινόταν φασαρία, φωτιές, μπάτσοι κτλ. Φτάνει (τρέχοντας) σε μια πλατεία. Ξαφνικά, χωρίς να καταλάβει πώς, βρίσκεται μέσα στο κέντρο της δράσης με το ένα χέρι να κάνει μαλάξεις σε ένα αλγερινό που χτυπήθηκε από τα ΜΑΤ, με το άλλο χέρι να πετάει μολότωφ σε αυτοκίνητα, με το στόμα να τραγουδάει “Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ”, με το ένα πόδι να σπρώχνει έναν σκουπιδοτενεκέ για οδόφραγμα και με το άλλο πόδι να στηρίζεται.

Από το βάθος άκουει ένα πολύ έντονο ήχο. Στην αρχή νόμισε ότι είναι η αστυνομία που τον κυνηγάει, αλλά τελικά ήταν το κουδούνι της πόρτας.

Είχε ξυπνήσει!

Πήγε να ανοίξει-ήταν το pizza-boy. Πλήρωσε πήρε την πίτσα και έκατσε να την φάει ήρεμα και ωραία στον καναπέ του. “Πολύ αλάτι έχει” σκέφτηκε.

-Ρε μάνα……φέρε μια κόκα κόλα τώρα που θα έρχεσαι, φώναξε.

Έριξε μια ματιά στο ρολόι. Αγχώθηκε!

Αύριο είχε εξετάσεις στο πανεπιστήμιο, έδινε ένα δύσκολο μάθημα: πολιτική οικονομία.

Έτρεξε στο δωμάτιο του να ετοιμάσει το σκονάκι. Σίγουρα είχε αποκτήσει μεγάλη πείρα στην αντιγραφή, αλλά ποτέ δεν πρέπει να επαναπαύεσαι στην δόξα σου.