“Σταλινισμός” πριν τον Στάλιν: Ξανακοιτάζοντας την ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης
Μάι 25th, 2006 | Χάρης Πεϊτσίνης| Κατηγορία: Ιστορία, Κόσμος |
Email This Post
|
Print This Post
|
Του Χάρη Πεϊτσίνη
Ακόμα και σήμερα, 15 χρόνια μετά την πτώση της Ε.Σ.Σ.Δ., 89 χρόνια μετά την Οκτωβριανή επανάσταση η ιστορία του σοβιετικού καθεστώτος παραμένει από πολλές πλευρές ένα αίνιγμα. Η αγοραία φιλοσοβιετική και αντισοβιετική ιστοριογραφία στάθηκαν ανίκανες να καταδείξουν ή να καταρρίψουν την σχέση του οικονομικού πειράματος που έλαβε χώρα στη Σ.Ε. με την συστηματική πολιτική και κοινωνική καταπίεση που υπέστησαν τεράστιες ομάδες του πληθυσμού. Τα επίδοξα μοντέλα ερμηνείας των παραπάνω «σχολών» ποικίλουν, αλλά το κύριο χαρακτηριστικό τους, είτε μιλάμε για την «παράνοια» των δικτατόρων , είτε για τις «δυσχερείς διεθνείς συνθήκες» είναι ένα: αποφεύγουν να αποτιμήσουν το ρόλο των οικονομικών μέτρων της νέας εξουσίας στην διαμόρφωση του κατασταλτικού και γραφειοκρατικού της χαρακτήρα.
Μια σημαντική μερίδα του «αντισταλινικού», δημοκρατικού και μη, τμήματος της αριστεράς τείνει να ερμηνεύσει την παρακμή του υπαρκτού σοσιαλισμού ανάγοντας την στον γραφειοκρατικό απολυταρχισμό της σταλινικής κλίκας που τον αντιπαρατάσσει μάλιστα στην επαναστατική «καθαρότητα» των μπολσεβίκικων πρακτικών τα πρώτα έτη της επανάστασης. Υπό αυτό το πρίσμα «οι αρχές του Οκτώβρη» ποδοπατήθηκαν από τους επιγόνους του Λένιν. Ποιες είναι αυτές όμως; Καταρχάς η «αυτοδιεύθυνση» των εργατών με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, ο εργατικός έλεγχος των επιχειρήσεων 1, και η κοινωνικοπολιτική «απελευθέρωση των καταπιεσμένων τάξεων» που σαν «αρχές» επαναλαμβάνονταν συνέχεια από τους ιθύνοντες του κόμματος. Συνήθως οι σύγχρονοι υπερασπιστές της φόρμουλας του «αντιδραστικού σταλινικού Θερμιδόρ» χρησιμοποιούν ως παραπέρα αποδείξεις της «αγνοτητας» των μπολσεβικικών στόχων τα επαναστατικά κείμενα της εποχής, για παράδειγμα την διακήρυξη του 2ου συνεδρίου των σοβιέτ: «Το Συνέδριο αποφασίζει: Ολη η εξουσία κατά τόπους περνάει στα Σοβιέτ των εργατών, στρατιωτών και αγροτών βουλευτών».. Ας μην ξεχνούμε άλλωστε ότι το ιδρυτικό κείμενο της Κομιντέρν δήλωνε πως σκοπός της ήταν η ανατροπή του καπιταλισμού «με κάθε μέσο, ακόμα και αυτό της ένοπλης βίας για τη δημιουργία μιας διεθνούς σοβιετικής δημοκρατίας ως μεταβατικό στάδιο για την απόλυτη κατάργηση του Κράτους». Και αναμφισβήτητα κατά τη λογική αυτή, αφού έτσι διατυπώθηκαν τα «αντιεξουσιαστικά» κομμουνιστικά προγράμματα , αυτοί θα ήταν και οι στόχοι των κομμουνιστών! Συνεπώς η σταλινική απολυταρχία ως γραφειοκρατική, ελιτίστικη, ασυμβίβαστη με τις παραπάνω διακηρύξεις ήταν απαραίτητα μια «αντιδραστική ανατροπή», και ο Στάλιν, ο «νεκροθάφτης» της εργατικής επανάστασης.
Η επιστημονική ανάλυση της ιστορίας μας έχει προικοδοτήσει με ένα σημαντικό μοντέλο που οφείλουμε να το επεξεργαστούμε και να το χρησιμοποιήσουμε ως εργαλείο ερμηνείας. Η στενή διασύνδεση οικονομικής και πολιτικής ελευθερίας μας δίνει μια εναργή εικόνα των ιστορικών διαδικασιών που συντελούν στην θανάτωση της δημοκρατίας. Αυτό που μένει είναι να διαπιστώσουμε εμπειρικά το κατά πόσο μια αντικειμενική ιστορική πορεία στον έναν τομέα οδηγεί με αλυσιδωτές αντιδράσεις σε αντίστοιχα αποτελέσματα τον άλλο.
Υπό το παραπάνω πρίσμα η εικόνα ενός καθεστώτος που στραγγάλισε κάθε ελεύθερη οικονομική πρωτοβουλία 2 λειτουργώντας ταυτόχρονα ως άψογη «εργατική δημοκρατία» με ταυτόχρονο «εργατικό έλεγχο της παραγωγής» είναι το λιγότερο παράδοξη. Και κάτι παραπάνω: είναι ψευδής και παραπλανητική.
Αλλά αυτό θα πρέπει να αποδειχθεί στην πράξη. Υποστηρίζεται λοιπόν στο κείμενο μας ότι η αποκεντρωμένη, «σοβιετική δημοκρατία των εργατών και των αγροτών» ποτέ δεν αποτέλεσε μια πραγματικότητα στην Σ.Ε., και ιδίως τα πρώτα χρόνια της ύπαρξης της, όταν ο στόχος του μπολσεβικισμού ήταν η πάση θυσία διατήρηση της εξουσίας. Τα λησμονημένα στοιχεία της εποχής, κείμενα ανέκδοτα και κλειδωμένα μέχρι πρόσφατα, μπορούν να φωτίσουν πρόσωπα και γεγονότα. Οι επιτηδευμένα σκοτεινές απαρχές της σοβιετικής ιστορίας πρέπει να βγουν στο φως για να αξιολογηθούν αντικειμενικά.
Κατά συνέπεια ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει να διερευνήσουμε τα βήματα που ακολουθήθηκαν για την συσσώρευση της εξουσίας στο μπολσεβικικό «κέντρο», τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν και κυρίως τις γραφειοκρατικές παραμέτρους αυτής της διαδικάσιας. Γιατί η γραφειοκρατία, η κυριαρχία των γραφείων (Τσικ) και των ανθρώπων του μηχανισμού (απαρατσικι) πάνω στην υποταγμένη κοινωνία, υπήρξε κύριο χαρακτηριστικό του σοβιετικού καθεστώτος ήδη από τις πρώτες μέρες της ύπαρξης του.
Στάλιν και Λένιν στα 1919. Όχι και τόσο
διαφορετικοί, όσο η προπαγανδιστική
ιστοριογραφία πασχίζει να αποδείξει
Η Ρωσική Κοινωνία τον Οκτώβρη του 1917
Η πλήρης παράλυση του τσαρικού κρατικού μηχανισμού προκάλεσε ένα χάος στην πολυεθνική ρωσική αυτοκρατορία. Μια επαναστατική διαδικασία άρχισε να ξετυλίγεται καθώς η κοινωνία αποπειράθηκε να υποκαταστήσει το οργανωμένο κράτος «στήνοντας» αυθόρμητους θεσμούς εξουσίας που επιζητούσαν νομιμοποίηση μέσα από την διάλυση του τσαρισμού.
Στην πραγματικότητα οι συνθήκες που επικρατούσαν στην ρωσική κοινωνία μέσα στο 1917, λίγο πριν από το μπολσεβικικό πραξικόπημα, απείχαν τόσο από το κρατικό-κολλεκτιβιστικό όσο και το ατομιστικό μοντέλο. Διαφορετικές «ομάδες συμφερόντων» για να το πούμε έτσι προσπάθησαν να προωθήσουν τα αιτήματα τους μέσα από την θεσμική αυτοοργάνωση (Σοβιέτ, εργοστασιακές επιτροπές, συνεταιριστικό κίνημα, εθνικά κινήματα, θρησκευτικοί οργανισμοί, φεμινιστικές οργανώσεις) .Αυτή η σχετικά μεταβατική, άρα αναγκαστικά επαναστατική, κατάσταση ήταν και η μόνη ουσιαστική ελευθεριακή φάση της ρωσικής κοινωνίας στην εποχή που εξετάζουμε. Τούτοι οι θεσμοί- πηγές ανάβρυσης εξουσίας θα αποκτήσουν μέσα στο 1917 βαρύνουσα σημασία: θα ανταγωνιστούν την επίσημη εξουσία, «μια κυβέρνηση χωρίς κράτος», διεκδικώντας το ρόλο της,από τα κάτω, ως «κράτος χωρίς κυβέρνηση».
Τα κόμματα της εποχής προσπάθησαν να εκμεταλλευτούν τα κοινωνικά προτάγματα και να τα κεφαλαιοποιήσουν πολιτικά αποικίζοντας ταυτόχρονα τους αυθόρμητους θεσμούς της εξεγερμένης κοινωνίας. Ο Μαρκ Φερρό διερεύνησε βήμα-βήμα αυτή τη διαδικασία, φέρνοντας έτσι στην επιφάνεια μια αλήθεια πραγματικά εντυπωσιακή, ότι δηλαδή οι κομματικοί σχηματισμοί, όχι απλά δεν ενίσχυσαν τους συγκεκριμένους θεσμούς αλλά συνέτειναν στον εκφυλισμό και την υπονόμευση τους γραφειοκρατικοποιώντας τους από τα μέσα. Πρωταγωνιστικό ρόλο σ αυτή την ιστορική εξέλιξη είχε το μοναδικό κόμμα που κατόρθωσε να πάρει πραξικοπηματικά την εξουσία, διατράνωνοντας ότι την πήρε ακριβώς για να την διαχύσει στους επαναστατικούς θεσμούς : οι Μπολσεβίκοι.
Ο Τρότσκυ ως άγιος Γεώργιος κατακεραυνώνει τη «διεθνή αντεπανάσταση». (από προπαγανδιστική αφισα του εμφυλίου). Τα κόμματα της εποχής, και ιδίως οι μπολσεβίκοι, αποπειράθηκαν να προσεταιριστούν τα λαϊκά στρώματα όχι μόνο υιοθετώντας τα κοινωνικά τους αιτήματα αλλά και απευθυνόμενα στις κοινές πολιτιστικές καταβολές τους.
Στην πραγματικότητα η ίδια η πραγματοποίηση του μπολσεβικικού πραξικοπήματος στηρίχθηκε σε ένα μεγάλο βαθμό στην διαμόρφωση γραφειοκρατικών οργανισμών. Άλλωστε θα ήταν πολύ δύσκολο για ένα κόμμα 26.000 αγωνιστών να συγκεντρώσει δίχως γραφειοκρατικές μεθόδους την εξουσία του αχανούς κράτους στα χέρια του. Αυτή η “άμμετρη” φιλοδοξία προδίκασε τόσο τα μέσα όσο και το τελικό («σταλινικό») αποτέλεσμα.
Ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση της λεγόμενης Επαναστατικής Στρατιωτικής Επιτροπής της Πετρούπολης που ιστορικά θεωρείται υπεύθυνη για το ξέσπασμα της εξέγερσης του Οκτώβρη. Ο Λέον Τρότσκι αρχικά αναθέτει μαζί με τους υποστηρικτές του τη δημιουργία αυτού του υπο-θεσμού, «εκβλάστημα» του Σοβιέτ της Πετρούπολης, στον νεαρό εσέρο Λάζιμιρ δίνοντας του ταυτόχρονα τη θέση του προέδρου αλλά περιστοιχίζοντας τον με τρεις μπολσεβίκους «βοηθούς». Σύντομα ο Λάζιμιρ υπονομευμένος από τους «συνεργάτες» του χάνει μέχρι και την τυπική του ανωτερότητα στην ιεραρχία της επιτροπής. Το όνομα του αναφέρεται όλο και πιο αραιά με το πέρασμα των μηνών μέχρι που χάνεται πλήρως. Από την πασίγνωστη φωτογραφία της Επιτροπής τελικά απουσιάζει ο βασικότερος πρωταγωνιστης: ο πρόεδρος της. Λίγο αργότερα, την επόμενη του πραξικοπήματος, ο Λένιν θα είναι αυτός που θα γράψει το Κάλεσμα της Επαναστατικής Στρατιωτικής Επιτροπής λειτουργώντας δίχως καμιά εξουσιοδότηση ως πρόεδρος, μια απάτη ιστορικής κλίμακας.
Η νίκη των μπολσεβίκων οξύνει και φουντώνει τόσο τον δικτατορικό χαρακτήρα του κόμματος τους όσο και την γραφειοκρατία των θεσμών του. Η γέννηση της Κομιντέρν προκύπτει μέσα από διαδικαστικές αλχημείες και επιβεβαιώνει τον βολονταρισμό των ιθυνόντων: -δεδομένης της αντίθεσης πολλών ευρωπαϊκών σοσιαλιστικών κομμάτων στο μπολσεβικικό πραξικόπημα- αρκετοί κομματικοί «αντιπρόσωποι» αντλούνται από την «παροικία» των αιχμαλώτων πολέμου και κάθε λογής τυχοδιωκτών που είχαν συρρεύσει στη Ρωσία μέσα στη θύελλα του παγκόσμιου πολέμου. Οι μαρτυρίες των Τομάς και Α.Μπαλαμπάνοβα είναι αποκαλυπτικές 3. Αντιπρόσωποι-ανδρείκελα επαναλαμβάνουν τα συνθήματα που τους σφυρίζουν οι συντονιστές της συνδιάσκεψης, κραδαίνοντας πλαστές εξουσιοδοτήσεις από τα κ.κ της Ευρώπης και συντονίζουν το βήμα τους στις προσταγές των ηγετών του ρωσικού Κ.Κ. Ένας νέος επαναστατικός θεσμός γεννιέται πατώντας πάνω στην ίδια γραφειοκρατική κυνικότητα που θα συγκλονίσει την ανθρωπότητα στα χρόνια του Στάλιν, μιαμιση δεκαετία μετά.
Ταυτόχρονα με την εσωτερική γραφειοκρατικοποίηση της κομματικής εξουσίας, οι μπολσεβίκοι αποπειρώνται την υπονόμευση των αυθόρμητων θεσμών που είχαν δημιουργηθεί από τον επαναστατημένο λαό στα προηγούμενα χρόνια. «Οι μπολσεβίκοι» γράφει ο Μαξιμ Γκόρκυ4 στις 7 Δεκέμβρη του 1917 «έχουν για βασικό τους επιχείρημα τις ξιφολόγχες». Το σύνθημα «όλη η εξουσία στα Σοβιέτ» μετατράπηκε «σ’ ένα άλλο σύνθημα: όλη η εξουσία σε μια χούφτα μπολσεβίκους». «Τα Σοβιέτ βυθίζονται στην ανυπαρξία» σημειώνει ο Ρώσος συγγραφέας προσθέτωντας: «Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια δημοκρατία των λίγων, για τη δημοκρατία μερικών επιτρόπων του λαού»5.
Η παραπέρα υπονόμευση των «επαναστατικών θεσμών»
Η αρχή της θεσμικής οικοδόμησης του εκτρώματος που λίγα χρόνια αργότερα θα τρομάξει ακόμα και τους ίδιους τους δημιουργούς του χρονολογείται στους τελευταίους μήνες του 1917. Σταδιακά ο μηχανισμός του κόμματος αναπτύσσεται οργανικά συγχωνεύοντας όλες τις ανεξάρτητες οργανώσεις και τους επαναστατικούς θεσμούς μέσα στην συμπαγή ενότητα της κρατικιστικής δικτατορίας. Στις 17 Δεκέμβρη του 1917 μια Εντολή προς τα Σοβιέτ δηλώνει ρητά:
Τα Σοβιέτ των εργατών είναι μεν κυρίαρχα στα τοπικά ζητήματα αλλά «ενεργούν πάντα σε συμφωνία με τα διατάγματα και τις αποφάσεις της Κεντρικής Εξουσίας ή των ανώτερων οργάνων του Σοβιέτ (…) Ως όργανα τα Σοβιέτ θέτουν σε εφαρμογή όλες τις αποφάσεις της Kεντρικής Eξουσίας…»
Με λίγα λόγια δηλαδή τα Σοβιέτ «προικοδοτούνταν» με την εξουσία να επιβάλλουν της αποφάσεις της Κεντρικής Εξουσίας στις επικράτειες τους.
Ταυτόχρονα ο μόνος ελεγκτικός θεσμός των λεγόμενων «επιτρόπων του Λαού» (δηλαδή της κεντρικής εξουσίας), το Τσικ (μόνιμο όργανο του Συνεδρίου των Σοβιέτ) ευνουχιζόταν με την ψήφιση «χωρίς συζήτηση» στο 7ο Συνέδριο του Τσικ, της ιδέας για την ίδρυση ενός «προεδρείου» που θα χρησίμευε ως «διευθυντικό κέντρο» του αντικαθιστώντας έτσι τον συλλογικό θεσμό με ένα γραφειοκρατικό υποκατάστατο.
Η ίδια μοίρα περίμενε και άλλες υποτιθέμενες εκφράσεις της εργατικής αυτοθέσμισης που θεσμοποιήθηκαν ή «νομιμοποιήθηκαν» από την μπολσεβικική εξουσία: το περίφημο “Διάταγμα για τον εργατικό έλεγχο” αν και ποτέ δεν τέθηκε σε εφαρμογή είναι ενδεικτικό των διαθέσεων της ηγεσίας. Με μια πρώτη ματιά δίνει την εντύπωση της εγκαθίδρυσης μιας «άψογης» εργατικής δημοκρατίας, όπου οι εργάτες έχοντας ρόλο «διαχειριστή» και ταυτόχρονα «λειτουργού» στην επιχείρηση θα συντόνιζαν τη δράση της. Λέξεις χωρίς νόημα όμως μέσα σε συνθήκες οικονομικού σχεδιασμού και ακόμα χειρότερα, λέξεις παραπλανητικές με στόχο το φενακισμό των ξεσηκωμένων μαζών και την υποταγή ενός λαϊκού κινήματος στην ισχύ της πολιτικής ελίτ. Γιατί τα λεγόμενα όργανα του εργατικού ελέγχου θα υπάγονταν στα τοπικά σοβιέτ, τα οποία σοβιέτ όπως είπαμε είχαν ήδη τεθεί υπό τον έλεγχο της «Κεντρικής Εξουσίας». Τελικά το ρόλο αυτό, του «διοικητή» των εργατικών οργάνων έμελλε να παίξει το «ανώτατο συμβούλιο της Εθνικής Οικονομίας». Έτσι σταδιακά, αν παρακάμψουμε το νομικό φορμαλισμό της «καταργημένης» ιδιοκτησίας και σταθούμε στις συνιστώσες της (του ελέγχου και της «ιδιόχρησης») τα «αφεντικά» αντικαθίστανται από ένα νέο αφεντικό. Το «εργατικό» κράτος αποκτούσε τον έλεγχο των εργατών και όχι το αντίστροφο. Η σοσιαλιστική «ουτοπία» έπαιρνε γοργά την συγκεντρωτική και απολυταρχική της όψη…
Έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον να παρακολουθούμε «μοριακά» την εξέλιξη αυτής της ανόδου του ολοκληρωτικού κράτους με την ταυτόχρονη απονέκρωση των αποκεντρωμένων θεσμών. Αρχικά οι οργανώσεις «βάσης» , οι αρκετά ανεξάρτητες εργοστασιακές επιτροπές, προϊόντα κι αυτές της επαναστατικής θύελλας του 1917 υποτάσσονται στα μπολσεβικοποιημένα συνδικάτα. Αυτή η κίνηση ταυτίζεται με την υποταγή της οικονομίας στον κεντρικό έλεχο:
«Οι εργαζόμενοι κάθε επιχείρησης και οι εργοστασιακές επιτροπές θα είναι σε πολύ καλύτερη θέση να εκτελούν τον έλεγχο τους, αν ενεργούν με βάση ενα γενικό σχέδιο, που το έχουν καταστρώσει τα ανώτερα όργανα του εργατικού ελέγχου και τα όργανα που αποφασίζουν τα της οργάνωσης της οικονομίας»
και
«Είναι ανάγκη να διώξουμε μια για πάντα από το μυαλό μας ότι θα διασκορπίσουμε τις δυνάμεις του εργατικού ελέγχουν δίνοντας στους εργάτες των επιχειρήσεων το δικαίωμα να παίρνουν λειτουργικές αποφάσεις για τα ζητήματα που αφορούν τη ζωή της επιχείρησης»
(σημείο 6, Διακήρυξη του πρώτου συνεδρίου των συνδικάτων, 27 Γενάρη 1918 )
Κάπως έτσι τα συνδικάτα θέτουν υπό τον έλεγχο τους τις εργ.επιτροπές έχοντας όμως και τα ίδια αρχίσει να υποτάσσονται στην ηγεσία του κομματικού κράτους. Τελικά θα χάσουν και την τυπική τους εξουσία οπότε κάθε παρέμβαση τους στη βιομηχανία θα χαρακτηριστεί το 1922 «ολέθρια» (11ο Συνέδριο του Κ.Κ. Ε.Σ.Σ.Δ.). Οι εξανδραποδισμένοι «επαναστατικοί» θεσμοί παραμένουν όμως τυπικά «εν ζωή» παίζοντας πια το ρόλο της μαριονέτας, όντας εκχυμωμένοι από το πολιτικό τους περιεχόμενο.. Στο Πρώτο Συνέδριο των Συνδικάτων απορρίπτεται ένα κείμενο που αναγνώριζε στους εργάτες το δικαίωμα της απεργίας με το σκεφτικό πως σ’ένα εργατικό κράτος είναι αδύνατο οι εργάτες να εναντιώνονται στον εαυτό τους! Μια σειρά από αυτοκριτικές συνδικάτων που «μετανιώνουν ειλικρινά» για τις απεργίες που κάνανε, ακολουθεί αυτή την αυτοκτονική απόφαση. Οι εκπρόσωποι των εργαζομένων σκύβουν μπροστά στην μπότα των κρατικών λειτουργών: «Η απεργία του Σαράτοφ είναι μια λυπηρή παρεξήγηση και σας παρακαλούμε να τη λησμονήσετε».6
Κόκκινοι φρουροί βαδίζουν κραδαίνοντας πλακάτ και σημαίες με το σύνθημα «όλη η εξουσία στα σοβιέτ». Χρειάζεται προσεκτική παρατήρηση για να διαπιστώσει ο ερευνητής την απόκλιση ανάμεσα στην δημόσια ρητορική του μπολσεβικισμού και την πολιτική πρακτική του.
Η άνοδος του τρόμου
Η συσσώρευση ολόκληρης της οικονομικής ζωής σ’έναν πολύ συγκεκριμένο θεσμικό πυρήνα σημαίνει την υπαγωγή της κοινωνίας στις διαταγές του μπροστά στην αδήριτη ανάγκη της πραγμάτωση των «κεντρικών πλάνων». Ο Σχεδιασμός προϋποθέτει ενιαία μέτωπα καθώς η ανυποταξία βάζει σε κίνδυνο την επίτευξη των οικονομικών στόχων και αποδυναμώνει τις βάσεις στήριξης του καθεστώτος . Μέσα σ αυτές τις συνθήκες κάθε απόκκλιση ισοδυναμεί με ανταρσία απέναντι στις δυνάμεις της εξουσίας οπότε συνήθως καταστέλλεται άμεσα και παραδειγματικά. Όπως λοιπόν ήταν αναμενόμενο το στρώμα των μπολσεβίκων που στελέχωσε την νέα εξουσία απαίτησε την ολοκληρωτική πειθάρχηση θεσμών και ατόμων στις προσταγές του.
Μόλις τον 6ο μήνα της επανάστασης με εισήγηση του Τρότσκυ το ελεγχόμενο από τον κομματικό μηχανισμό σοβιέτ του Πέτρογκραντ θα εκδώσει διάταγμα περί της ελευθερίας του συνέρχεσθα και του συνεταιρίζεσθαι: Κάθε συνδικαλιστική, πολιτική ή καλλιτεχνική ένωση θα έπρεπε να δηλωθεί στο Σοβιέτ προκειμένου να λειτουργήσει νόμιμα, οι δε ιδιωτικές και δημόσιες συγκεντρώσεις θα αναφέρονταν υποχρεωτικά στο Σοβιέτ τρεις μέρες πριν την τέλεση τους. Οποιαδήποτε έκδοση και κάθε αρχείο θα έπρεπε να υποβληθεί στους ηγέτες του Σοβιέτ για επιθεώρηση (sic). Κάθε παράβαση θα θεωρούνταν «αντεπαναστατική» και θα τύχαινε «της ανάλογης μεταχείρισης». Ήδη από το 1918 ο Λένιν είχε επισημάνει «την ανάγκη της αναγνώρισης δικτατορικών εξουσιών σε συγκεκριμένα άτομα για την προώθηση της Σοβιετικής Ιδέας..». Και συμπλήρωνε στο 3ο πανρωσικό Συνέδριο των Συνδικάτων (1920): «Oλη η συζήτηση περί ισότητας των δικαιωμάτων ειναι μια ανοησία (…) χρειαζόμαστε περισσότερη πειθαρχία, περισσότερη ατομική εξουσία, περισσότερη δικτατορία!»
Η τάση της συσσώρευσης της εξουσίας σε συγκεκριμένα κομματικά ελεγχόμενα κέντρα συμπίπτει χρονικά με μια πλατιά και άγρια καταστολή των «μη-σοσιαλιστικών» στοιχείων, των εκπροσώπων της «παλιάς κοινωνίας». Αν και τούτη η πρακτική είναι γνωστή, συχνά δεν διευκρινίζεται το πότε χρονολογείται η αρχή της: έτσι, για τους περισσότερους μελετητές ερμηνεύεται ως ένα φυσικό αποτέλεσμα του ανοιχτού εμφυλίου πολέμου και της «εμπόλεμης» δικτατορίας του προλεταριάτου. Ε, λοιπόν, μόλις στις 30 Οκτώβρη του 1917, πολύ πριν δηλαδή από τον εμφύλιο και την «ιστορικά αναγκαία» βία του, ο Τρότσκυ θα προτείνει αδίστακτα: «Κρατάμε τους Καντέτους (συνταγματικούς δημοκράτες) φυλακισμένους και ομήρους. Αν οι άνδρες μας πέσουν στα χέρια του εχθρού 7 να ξέρει ο εχθρός ότι για κάθε εργάτη και κάθε στρατιώτη θα εκτελούμε 5 καντέτους.8 » Ο στόχος με λίγα λόγια φαίνεται πως δεν ήτανε απλά η καταστολή του οπλισμένου αντιπάλου, αλλά η συστηματική προληπτική καταδίωξη κάθε οργανωμένης «αντιπολίτευσης»,μέσα από την αρχή της συλλογικής ευθύνης (που επαναλήφθηκε αργότερα με αφορμή τη δολοφονία Ουρίτσκι και στόχο τα κόμματα της αριστεράς αυτή τη φορά).
Το κλείσιμο των «εχθρικών στην εξουσία των σοβιέτ» εφημερίδων χωρίς να ζητηθεί η γνώμη των ίδιων των σοβιέτ σφραγίζει τον ύπουλο χαρακτήρα της μπολσεβικικής εξουσίας που ιδιοποιείται τα σοβιέτ και τελικά την ίδια την «ρώσικη κοινωνία» ενώ ταυτόχρονα εξαπλώνει την καταστολή σε κάθε άμεσα ή έμμεσα αντιπολιτευόμενο κύκλο. Τα τυπογραφεία εθνικοποιούνται και ο Λένιν δηλώνει: «ο αστικός τύπος πρέπει να εξαφανιστεί» συμπεριλαμβάνοντας σ αυτόν και τις σοσιαλιστικές -πλην αντικαθεστωτικές- εφημερίδες. Την 1η Δεκεμβρίου το όργανο των Μενσεβίκων Ραμπότσαγια Γκαζέττα κλείνει οριστικά. Κάπως έτσι ένα σημαντικό τμήμα του εργατικού πληθυσμού χάνει την πολιτική «έκφραση» του εντασσόμενο στις κοινωνικές εκείνες τάξεις που για να το πούμε έτσι, ¨δεν δικαιούνταν να ομιλούν¨. Με δεδομένες τις απαγορεύσεις και την καταστολή των «αστικών» κομμάτων (καντέτοι), σειρά παίρνουν σιγά σιγά και όλοι οι σχηματισμοί της αριστεράς: ένοπλες ομάδες του καθεστώτος καταλαμβάνουν «σπίτια» αναρχικών και συλλαμβάνουν εκατοντάδες. Οι εσέροι και κατόπιν οι μενσεβίκοι σταδιακά περνούν στην παρανομία και τσακίζονται από το νέο καθεστώς. Είναι πασίγνωστες οι διαταγές του Λένιν στα 1918:
«Πρέπει να βάλουμε τα δυνατά μας, να εξαπολύσουμε μαζική τρομοκρατία , να τουφεκίσουμε και να εκτοπίσουμε εκατοντάδες πόρνες που μεθούν τους στρατιώτες κλπ. Μη χάνετε ούτε λεπτό. Τούφεκίστε όσους έχουν όπλα. Μαζική εκτόπιση των μενσεβίκων και των εθνικών στοιχείων» (9 Αυγούστου 1918)
«Ενεργείστε με τον αποφασιστικότερο τρόπο ενάντια στους κουλάκους και ενάντια στο σκυλολόι των συνενόχων τους αριστερών Εσέρων» (Πρόταση στην επιτροπή του Ζαντόσκ, 17 Αυγούστου 1918)
Αλλά η καταστολή σταδιακά -σχεδόν μοιραία- διευρύνεται, καθώς ο κεντρικός σχεδιασμός αρχίζει να παίρνει σάρκα και οστά. Οι οικονομικές δυσχέρειες φέρνουν την νέα προνομιούχο ελίτ σε τροχιά σύγκρουσης με την κοινωνική της «βάση». Μέσα σ αυτά τα πλαίσια ο Τόμσκι, στέλεχος του μπολσεβικικού κόμματος, ενσαρκωτής της προλεταριακής ιδεολογίας θα δηλώσει το Μάϊο του 1918 : «ο εργάτης παράγει λιγότερα απ όσα παίρνει για μισθό(…) γίνεται κατά κάποιο τρόπο (…) παράσιτο που ζει σε βάρος της κοινωνίας.». Ο Α.Σλιάπνικοφ, μιλώντας για τους εξαντλημένους εργάτες των σιδηροδρόμων, των οποίων η απόδοση είχε μειωθεί αισθητά, θα δηλώσει μόλις τον 6ο μήνα της επανάστασης: «Πρέπει να λάβουμε σκληρά μετρα για να αποκαταστήσουμε την πειθαρχία στη δουλειά με κάθε τίμημα»9. Ο Τρότσκυ στα 1920 θεωρούσε την τιμωρία αναπόφευκτη για όσους εργάτες βάζουν εμπόδια στην «εργατική αλληλεγγύη, υπονομεύουν την κοινή δουλειά και εμποδίζουν την Σοσιαλιστική Αναγέννηση της χώρας» για να συμπληρώσει: «Η Καταπίεση είναι ένα απαραίτητο όπλο της Σοσιαλιστικής Δικτατορίας για την πραγμάτωση των οικονομικών στόχων10» . Η πρωτοπορία λοιπόν του εργατικού κινήματος, οι συνήγοροι του προλεταριάτου γίνονται εισαγγελείς του, ανίκανοι να ελέγξουν τη ροή του κεντρικού τους σχεδιασμού, τις διαρροές της γραφειοκρατίας τους, την στρατιωτική οργάνωση της οικονομίας.
Επίλογος: Η εκδίκηση της κοινωνίας και όχι της ιστορίας
Η αναδρομή μας στις απαρχές της «οκτωβριανής επανάστασης» έδειξε το πώς η μπολσεβικοποίηση της κρατικής εξουσίας και η ακόλουθη κρατικοποίηση της οικονομίας βάδισαν χέρι-χέρι με την κοινωνική καταπίεση και την γραφειοκρατικοποίηση της ρωσικής πολιτικής ζωής. Μια γραφειοκρατικοποίηση που δεν υπήρξε ιστορικό λάθος ή εκτροχιασμός,αλλά εν μέρει επιδιώχθηκε από τους ιθύνοντες του μπολσεβικισμού, ως μέρος του συστήματος εξουσίας που εισήγαγαν αν και τελικά, τερατωδώς γιγαντωμένη, τους καταβρόχθισε. Οι πολιτικές πρακτικές που περικλείει ο όρος «σταλινισμός» είχαν ήδη εφαρμοστεί, μέχρις ενός, από τους επαναστάτες μπολσεβίκους πολύ καιρό πριν τις συστηματοποιήσουν και τις επεξεργαστούν οι σταλινικοί τους επίγονοι.
Μέχρι πριν μερικές δεκαετίες η ιστοριογραφία περί της ΕΣΣΔ ήταν εστιασμένη στην ρητορική της εξουσίας, όταν δεν αποτελούσε απευθείας αντιγραφή ομιλιών ή διακηρύξεων των νικητών και των ηττημένων. Η διαιώνιση όμως των προσφιλών μύθων δεν κατόρθωσε να εξαφανίσει το πρόσωπο του ολοκληρωτισμού αλλά να το μασκαρέψει μέσα από τις φόρμουλες της «ιστορικής αναγκαιότητας» ή της «προδοτικής παρέκκλισης».
Κι όμως η κοινωνία, που υπέστη τα δεινά του ολοκληρωτισμού εκ δεξιών και αριστερών, που δοκίμασε όλα τα πολιτειακά πειράματα , και τα μπούχτισε, κατόρθωσε να κεφαλαιοποιήσει την εμπειρική εκείνη γνώση που χρειαζόταν για να περιθωριοποιήσει πολιτικά τους κομματικούς επιγόνους των μεγάλων ολοκληρωτισμών του 20ου αιώνα.
Λίγο πριν διακηρύξει την πίστη του στο θρίαμβο της 4ης Διεθνούς ο εξόριστος, αλλά αμετανόητος Λ.Τρότσκυ ειρωνεύτηκε τους ανθρωπιστές διανοουμένους καγχάζοντας: «Αυτή η μεγάλη και παρδαλή κοινωνία της αμοιβαίας προστασίας – “ζήσε και άφησε να ζήσουν” – δε μπορεί να υποφέρει την επαφή του μαρξιστικού νυστεριού στο ευαίσθητο δέρμα της.»11. Η ίδια προσέγγιση στα χρόνια της επανάστασης επιφυλάχτηκε σ όλους τους διαφωνούντες, δηλαδή στο μέρος εκείνο της ρωσικής κοινωνίας που δεν συμπαρατάχτηκε με την μπολσεβικική εξουσία.
Κι όμως το «Κόμμα», το «Κίνημα», η «Διεθνής» , όλοι αυτοί οι «εκδικητές της ιστορίας» σαρώθηκαν τελικά και οι ίδιοι από το πρόσωπο της κοινωνίας. Το δέρμα άντεξε τις μαχαιριές, μαρξιστικές και μη, και το νυστέρι λύγισε μπροστά στην μοναδική ζωντανή δύναμη που μπορεί να του αντισταθεί: την θέληση του ανθρώπου για ελευθερία… Το μόνο που μένει τώρα πια είναι η εξαγωγή των απαραίτητων διδαγμάτων, για να αποφευχθούν και στο μέλλον τα λάθη και οι τραγωδίες που σημάδεψαν τον 20ο αιώνα…
————————————————————–
Διαβάστε:
Mark Ferro:
1) La Révolution de 1917, Albin Michel,
2) Από τα Σοβιέτ στο Γραφειοκρατικό Κομμουνισμό,εκδ.Νησίδες
Stephane Courtois et al.: Η Μαυρη Βίβλος του Κομμουνισμού, εκδ. Εστία, 2001
Και η άλλη πλευρά:
Λέον Τρότσκυ:
1) Σταλινισμός και μπολσεβικισμός, 1938.
2) Τρομοκρατία ή Κομμουνισμός, 1920
Βλαντιμιρ Λένιν: Ομιλία στο 3ο Πανρωσικό Συνέδριο των Συνδικάτων
Μια Τρίτη οπτική. Η θέση των αναρχικών:
Εμμα Γκόλντμαν:
1) My disillusionment in Russia
2) Trotsky protests too much
Υποσημειώσεις:
- Κατά το έντυπο όργανο της ΚΝΕ με την Οκτ. Επανάσταση : «εφαρμόστηκε εργατικός έλεγχος στην παράγωγη, και στην κατανομή των προϊόντων» (Οδηγητής, Νοέμβρης 2002).Κατά την επίσημη ιστοριογραφία του ΚΚΕ «άρχισε αμέσως ο εργατικός έλεγχος σε όλες τις επιχειρήσεις». Αλοίμονο όμως, «σε λίγο, θα έρθουν να διακόψουν αυτό το τεράστιο δημιουργικό έργο η ξένη επέμβαση και ο εμφύλιος πόλεμος». Η Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδος θα διαμαρτυρηθεί εντόνως για τις κριτικές απέναντι στην τέως Σ.Ε.: Άλλωστε αυτή ήταν που «συνέτριψε όλο τον κρατικό μηχανισμό της τσαρικής Ρωσίας και γέννησε μια εξουσία ολότελα διαφορετική από τις ήδη γνωστές» μέσα στην οποία λειτουργούσε «άμεση δημοκρατία στη βάση (λαϊκά τοπικά συμβούλια, Σοβιέτ)» [↩]
- Με εξαίρεση την σύντομη,αλλά σωτήρια για την οικονομία της Σ.Ε., περίοδο της Ν.Ε.Π. [↩]
- Α.Balabanova, “Lenin et la creation du Komintern” and B.Nikolayevski “Le recit du camarade Thomas”, Contributions a l’etude du Komintern, 1965 (αναφέρονται από τον Μ.Φερρό στο βιβλίο του «Από τα Σοβιέτ στον Γραφειοκρατικό Κομμουνισμό» σελ. 116-118) [↩]
- Ο ίδιος Γκόρκι βέβαια που με τον θρίαμβο της δικτατορίας, λίγο αργότερα, ως ομοτράπεζος του Λένιν και των ηγετών του ΚΚΣΕ θα τους αποθεώσει κυριολεκτικά (χαρακτήρισε τον Λένιν «ισότιμο του Πέτρου του Μεγάλου» και λοιπά και λοιπά ). Η «επαναστατική» διανόηση έδειξε στο μεγαλύτερο μέρος της ελάχιστες αντιστάσεις στους εκπροσώπους της νέας εξουσίας, τόσο στην πρώτη περίοδο όσο και αργότερα επί Στάλιν. [↩]
- Περιοδικό Novajna Zin [↩]
- Παρατίθεται από το Μ.Φερρό «Από τα Σοβιέτ στον Γραφειοκρατικό Κομμουνισμό» σελ.163-164 [↩]
- Θυμίζουμε ότι «πόλεμος» τότε δεν υπήρχε πέρα από την πρώιμη ανταρσία των γιουνκερ (συνδυασμενη με την απόπειρα Κερένσκυ), που κατεστάλη ταχύτατα. Ο εμφύλιος άρχισε «επίσημα» το Μάρτη του 1918,5 μήνες μετά, ενώ οι πρώτες αψιμαχίες με τους Καλέντιν και Κορνίλωφ δεν άρχισαν πριν το Δεκέμβρη του 17. [↩]
- Ιζβέστια, 30-10-1917 [↩]
- Παρατίθενται από τον Μ.Φερρό σ.148 [↩]
- Τρομοκρατία ή Κομμουνισμός, κεφ.8, Η Σοβιετική Κυβέρνηση και η Βιομηχανία. [↩]
- Σταλινισμός και Μπολσεβικισμός, 1938 [↩]
«Κι όμως το «Κόμμα», το «Κίνημα», η «Διεθνής» , όλοι αυτοί οι «εκδικητές της ιστορίας» σαρώθηκαν τελικά και οι ίδιοι από το πρόσωπο της κοινωνίας. Το δέρμα άντεξε τις μαχαιριές, μαρξιστικές και μη, και το νυστέρι λύγισε μπροστά στην μοναδική ζωντανή δύναμη που μπορεί να του αντισταθεί: την θέληση του ανθρώπου για ελευθερία…»
Και γιατί παρακαλώ αυτή η θέληση του ανθρώπου για ελευθερία υπερίσχυσε μόνο το 1989, δηλαδή 72 χρόνια μετά την επικράτηση των μπολσεβίκων και όχι νωρίτερα ; Το δίδαγμα φαίνεται να είναι πως ο άνθρωπος μπορεί να ανεχθεί την τυραννία μέχρι και για δύο γενιές. Καθόλου κακό για επιδόξους τυράννους …
Πολύ καλό άρθρο!
Στο συντρηπτικά μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας του, ο ανθρώπος έζησε υπό το βάρος της τυραννίας. Οι εξαιρέσεις ήταν ελάχιστες και σε αριθμό και σε διάρκεια. Μόλις τους τελευταίους αιώνες αυτό άρχιζε να αλλάζει καθώς μόνο στον καπιταλισμό μπόρεσε η ελευθερία να μεταφραστεί σε οικονομική αποδοτικότητα. Η τυραννία της ΕΣΣΔ κράτησε 70 χρόνια. Παλαιότερα θα κρατούσε μερικούς αιώνες. Η επόμενη θα κρατήσει ακόμα λιγότερο.
Μακάρι να είναι έτσι. Βέβαια υπάρχει και η ρήση του Όρσον Ουέλλες για την Ελβετία :
In Italy for thirty years under the Borgias they had warfare, terror, murder, bloodshed – but they produced Michelangelo, Leonardo da Vinci, and the Renaissance. In Switzerland they had brotherly love, 500 years of democracy and peace, and what did that produce? The cuckoo clock.
Σοβαρά τώρα, εκτός από πολλούς πρώην αντιφρονούντες που διαπίστωσαν ότι η στριμωγμένη πνευματική ελευθερία υπό το σοβιετικό καθεστώς είχε μια ποιότητα ανώτερη από την ελευθερία που γνώρισαν στην δύση, θυμάμαι ότι και ο Χάγιεκ δέχεται ως πραγματικό ενδεχόμενο την υποβάθμιση της ελευθερίας από καθαρά δημοκρατικούς θεσμούς και διαδικασίες.
Αν όπως λές ο σταλινισμός εμπεριέχετο και πριν το δόγμα του, “σοσιαλισμός σε μία μόνη χώρα”, 1925, τότε πιθανότατα o σταλινισμός να προυπήρχε και πριν το 1917, προφανώς από τη προηγούμενη επανάσταση στη Ρωσία του 1905.
Καταλήγεις στο άρρητο συμπέρασμα να παρέμενε το τσαρικό καθεστώς, αλλά αυτό είναι ζήτημα πολιτικής επιθυμίας ή φαντασιακής ιστορίας.
Αν η πρόθεση σου κατευθύνεται για να χαρακτηρίσεις σταλινικούς τον Λένιν και τον Τρότσκυ, υιοθετείς τη λογική ότι ο “διάδοχος- εγγονός” έδωσε το όνομα στους προηγούμενους προγόνους. Ο καθένας από αυτούς έχει τη δική του θέση στην ιστορία και μπορεί να κριθεί από το έργο του.
Αν θέλεις να τους κρίνεις κατά τη περίοδο στην οποία αναφέρεσε πρέπει να τους κρίνεις χρησιμοποιώντας πηγές από τους αντιπάλους τους τσαρικούς ή μενσεβίκους.
Αν θέλεις κριτική για τη σοβιετική ένωση διάβασε τη κριτική της γερμανίδας Ρόζα Λούξεμπουργκ η οποία δολοφονήθηκε το 1919, και από τους μεταγενέστερους όπως ο Κ.Καστοριάδης.
Αλλά το σημαντικότερο αφορά την μεθοδολογική προσέγγιση η οποία όταν είναι ιδεοληπτική καταλήγει σε ιδεοληξίες. Αν είναι επιστημονική καταλήγει αποκαλυπτική.
Η σοβιετική επανάσταση χαρακτηρίζεται από δύο κρίσιμα γεγονότα, την ανατροπή του Τσαρικού καθεστώτος και τη Νέα Οικονομική Πολιτική (Ν. Εc. Π), η Ν.Ε.Π. είναι το 5ετές οικονομικό πρόγραμμα του νέου καθεστώτος με τη δυνητική φιλοδοξία να μετατρέψει μία οπισθοδρομική αγροτική χώρα σε βιομηχανική δύναμη. Χαρακτηριστικό αυτού του προγράμματος είναι η εξάπλωση του ηλεκτρισμού σε κάθε γωνιά της σοβιετικής ένωσης.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει σήμερα στη Κίνα.
Τα άλλα γεγονότα, ο εμφύλιος πόλεμος, τον οποίο αντιμετωπίζεις περίπου όπως σήμερα αντιμετωπίζουν την εισβολή στο Ιράκ, και η επικράτηση του σταλινισμού, είναι μέν κρίσιμα αλλά και δευτερεύοντα, διότι αναγκαστικά εξετάζονται υπό το πρίσμα των δύο βασικών γεγονότων.
Από αυτά τα γεγονότα προκύπτει η πραγματική φύση της σοβιετικής επανάστασης ως ένα είδος όψιμης αστικής με τα μέτρα της οικονομίας και της παραγωγής άλλων χωρών εκείνης της εποχής. Αυτό εξηγεί και εξηγείται από πολλά γεγονότα από το α’παγκόσμιο πόλεμο, κυρίως μεταξύ Γερμανίας και Σ.Ενωσης.
Η σταλινική βία και ο αυταρχισμος προκύπτει και ισούται με τη βία της βιομηχανικής επανάστασης σε σύντομη-συμπιεσμένη χρονική περίοδο σε σχέση με την ανάλογη περίοδο που δαπάνησαν οι δυτικές χώρες, Αγγλία Γαλλία, Γερμανία, Σουηδία ….
Αυτή η εκδοχή βέβαια μπορεί να θεωρηθεί προοδευτική και αναπτυξιακή, αλλά η υιοθετηθείσα μαρξιστική οικονομική θεωρία μπορούσε μόνο να επιταχύνει τη ταχύτητα μετατροπής της αγροτικής οικονομίας σε βιομηχανική και όχι να ενοποιήσει τις κοινωνικές τάξεις ή να καταργήσει τους εθνικούς πολέμους.
Καταρχάς η ανατροπή του τσάρου δεν ήταν επίτευγμα της Οκτωβριανής επανάστασης αλλά είχε ήδη επιτευχθεί από την επανάσταση του Φλεβάρη που έφερε στις ηγετικές θέσεις της κυβέρνησεις τον πρίγκηπα Λβωφ, τον Κερένσκι και σία.
Κατά δεύτερον με τον όρο “σταλινισμό” εννοώ όπως ρητά γράφω στο κείμενο τον “γραφειοκρατικό απολυταρχισμό” και την ποδοπάτηση των αρχών του Οκτώβρη (εργατική αυτοδιάθεση, κοινωνικοπολιτική απελευθέρωση). Μιλάω για τον σταλινισμό ως σύστημα εξουσίας, ως συμπύκνωση συγκεκριμένων εξουσιαστικών πρακτικών και δεν καταπιάνομαι με το φιλοσοφικοπολιτικό ζήτημα της επέκτασης σε άλλες χώρες ή της σοσιαλιστικής οικοδόμησης σε μία χώρα.
Αλλά μια που αναφέρθηκε να πω απλά ότι μέσα από το κείμενο δείχνω πως ακόμα ένα επιχείρημα της αγοραίας φιλοσοβιετικής ιστοριογραφίας είναι απλό πυροτέχνημα, ότι δηλαδή ο απολυταρχικός χαρακτήρας της διακυβέρνησης οφείλεται στην αποτυχία της Επανάστασης στις ευρωπαικές χώρες (που απομόνωσε την περικυκλωμένη Σ.Ε. κλπ). Πολύ πριν ακόμα διαφανεί η αποτυχία αυτή, οι μπολσεβίκοι είχαν βάλει σε κίνηση ένα γιγάντιο πρόγραμμα μπολσεβικοποίησης του κράτους και κρατικοποίησης ολόκληρης της οικονομικής και πολιτικής ζωής. Εκεί νομίζω πως βρίσκεται η ουσία του σοβιετικού απολυταρχισμού
Είναι επίσης σημαντικό να σχολιάσω ότι στην πραγματικότητα η σύνδεση μπολσεβικισμού-σταλινισμού είχε διαπιστωθεί απο πολλούς διανοητές πρίν ακόμα τον 2ο παγκόσμιο πολεμο (ακόμα και επαναστάτες όπως ο Βίκτορ Σερζ για τον οποίο τα δεινά του σταλινισμού, ο κρατισμός , η βία και η κυνική γραφειοκρατία εμπεριέχονταν ήδη σπερματικά στήν δομή του μπολσεβικισμού)). Εδώ προσπαθούμε να αναλύσουμε αυτήν την άποψη μέσα από το πρίσμα της διαλεκτικής σχέσης οικονομικής-πολιτικής ελευθερία.
Είναι απίστευτο λογικό άλμα να νομίζετε τέλος ότι καταλήγω στο συμπέρασμα πως θα έπρεπε να παραμείνει ο τσαρισμός. Επιμένετε να ξεχνάτε την ύπαρξη και μιας ενδιάμεσης επανάστασης (οι Λένιν και Τρότσκυ τη θεωρούσαν “αστική”) της επανάστασης του Φεβρουαρίου του 17 που ουσιαστικά ανέτρεψε το παλιό σύστημα εξουσίας. Αλλά όπως και να χει το να αναλύουμε την δομή ενός απολυταρχισμού και τις συστατικές του αιτίες δεν σημαίνει οτι στηρίζουμε κάποιον άλλο. Στο ψευτοδίλημμα που θέτετε, τσαρισμός ή σταλινισμός, προσωπικά αρνούμαι να επιλέξω κάποιο από τα δύο. Προτιμώ την τρίτη επιλογή που βρίσκεται πέραν των δύο άκρων: δημοκρατία.
Όπως γράφεται και μέσα στο άρθρο θα ήταν τελείως ουτοπική η αντίληψη ότι ένα κράτος τόσο αχανές ,αποτελούμενο από διαφορετικά έθνη ,θα μπορούσε να κυβερνηθεί με τις αρχές του Οκτώβρη. Αν το δούμε ακόμη και από ανθρωπολογική σκοπιά ,πάντα επικρατεί ο ισχυρότερος ο πρώτος μεταξύ ίσων. Αυτοί που πριν το 1989 ευαγγελιζονταν την κοινωνική ισότητα και τη διαταξική δημοκρατία της ΕΣΣΔ ήταν αυτοί που έτρωγαν κουτόχορτο ρωσικής προέλευσης. Η ανατροπή του τσαρικού καθεστώτος ήταν σίγουρα αγώνας ταξικός και για αυτό συγκίνησε πολλούς λαούς ,αλλά δε νομίζω κανείς σώφρον άνθρωπος να περίμενε ότι θα επακολουθούσε μία ιδιανική κοινωνία της ισότητας.
Αυτό το άρθρο μου έφερε στο μυαλό το στίχο του ποιητή: Έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη……
The “Orthodox” Church is inextricably linked with communism because
its rejection of Original Sin led it to ignore human failings hence plummet
into masochistic idealism. Grecians were long part of the west because of
Aristotle and his sence of measure and balance. But the tradition of the lazy
dreaming rich guy who wanted all the world to slave for his supposed ideals
came from Plato and Plotonius and the Oriental Despotism of Persian
Manicheanism. Their “Gold Mouth” big saint was none other than a communist
Syrian terrorist who wanted to finish the evil his ancestors did at
Channukah. The west knows Countercousin as a usurping Turk defiler, but
Russians glorify him and got Grecian monks to do the same, despite that
Countercousin (and not the crusaders) destabilized the Besant by bringing
Turks and Slavs inside the walls. Russia contrived with Usurper
Countercousin and made him king and gave the church over to his buddy
Pallamus, who had led the Zealotes to a totally savage communist overthrow of
Thessalonia. Under the Zealotes, in 1342, Thessalonia killed all of its rich
folks and behaved just like Robbespierre and Lenin in their savagery. All
the Russian kings always supported the lazy communist ideas of “obsceinia”.
The coconspirators of these Slavocommunists were none other than Grecian
monks who threw away Aristotelian Reason and resorted to lazy Oriental
Manichean necromancy abominations of homosexual “spiritualism” (which they
call Heschalism) and now have an evil hold on all of east Europe. It is no
wonder Grecians hate their monks for being coconspirators of the Orientalist
Sufi Dervish Turks because they shared this Manichean perversion and
abomination. Confucian family values are equally repulsed by the same
Manichean monastic abomination of the Buddhists.
αγαπητέ κ.Χάρη Πεϊτσίνη, νομίζω ότι τα κίνητρα των πρωταγωνιστών στη δεύτερη δεκαετία τού 20ου αιώνα είναι η ηλεκτροδότηση όλης της Ρωσίας και η εκβιομηχάνιση της και δευτερευόντως η επιβεβαίωση θεωριών της κριτικής της πολιτικής οικονομίας των προηγμένων βιομηχανικών χωρών του Μάρξ,του Τρότσκυ,του Λένιν και του Στάλιν.Προφανώς ο Κερένσκυ δεν είχε κανένα τέτοιο πρόγραμμα.
Επίσης, απο κάπου ξεφυτρώνει και η θεωρία του Μ.Βέμπερ. Αποδεικνύεται ότι το πνεύμα του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, σταλινισμού, ή όπως αλλοιώς ονομάτίζει κανείς την οικονομική ανάπτυξη της Ρωσίας, είχε ανάγκη απο την ηθική του, για πολλούς ανήθικη και σταλινική, ή όχι. Αρκετοί όμως σε διάλογο περί Χιλής, σχέσεις ευημερίας και ελευθερίας, ισχυρίζονται ότι η ευημερία φέρνει ελευθερία, στη περίπτωση της Ρωσίας μάλλον καταλήξαμη σε ομερτά παρά σε ελευθερίες.
Ο καθένας είναι ελεύθερος να γράψει το δικό του “Αγών” και να μαζέψει οπαδούς, απλά στον αντισιωνισμό προστθέτει και τον αντιελληνισμό.
Αν θεωρείτε την ελευθερία των πολιτών, το δικαίωμα στην έκφραση και τη δημιουργία, το δικαίωμα στην δημοκρατία και τον πλουραλισμό τιμήματα που πρέπει να πληρωθούν στο όνομα του εξηλεκτρισμού τότε νομίζω πως κάθε συζήτηση σταματάει εδώ.
Θα σας θυμίσω επίσης ότι το σύνθημα του Λένιν για το συγκεκριμένο θέμα δεν ήταν σκέτος εξηλεκτρισμος αλλά “εξουσία των σοβιέτ συν εξηλεκτρισμός”. Το πρώτο μέρος του συνθήματος θυσιαστηκε, αλλά όχι για χάρη του δεύτερου, αντίθετα θυσιάστηκε για χάρη της ιδεοληψίας στην οποία αναφερθήκατε στην πρώτη σας απάντηση, για χάρη της πεποίθησης ότι μια δράκα εκλεκτών, η “πρωτοπορία του λαού” μπορεί να κατευθύνει ολόκληρη την οικονομική,πολιτική και κοινωνική ζωή μιας χώρας.
Κάθε έκφραση δημοκρατίας λοιπόν υποτάχθηκε στις ανάγκες του κεντρικού σχεδιασμού. Οχι ο Κερένσκι δεν είχε τέτοιο πρόγραμμα, και για την ακρίβεια, τέτοιο πρόγραμμα δεν ήταν καν αναγκαίο για τον περιβόητο “εξηλεκτρισμό”. Τα ηλεκτρικά κυκλώματα δεν έχουν ανάγκη από δίκες κεκλεισμένων των θυρών,γκουλαγκ, και εκτελέσεις στα σκοτεινά…
Ερώτηση:Τα περί ανθελληνισμού που κολλάνε;
Όσο για την Ρωσία, η σημερινή ιστορική φάση έχει άμεση σχέση με την προηγουμενη. Αρκεί να δείτε που ανήκε προ της κατάρρευσης η σύγχρονη οικονομική και πολιτική ελίτ της χώρας.
Στο βαθμό που η οικονομία θα απελευθερώνεται και η χώρα θα αναπτύσσεται τα επίπεδα πολιτικής ελευθερίας θα ανεβαίνουν. Δυστυχώς φαινεται πως αυτή η κατάσταση αναστέλλεται από το ίδιο το καθεστώς
στην ερώτηση σου, αφορούν το αγγλόφωνο κείμενο, συγνώμη, το θεώρησα αυτονόητο.
Συμφωνώ μαζί σου, ώς προσωπική επιλογή, “η ελευθερία όταν ανταλλάσεται με την ευημερία, είναι πρόσκαιρη και φέρνει φτώχια”. Αλλά στη Ρωσία διάλεξαν αλλοιώς και η όποια εναλλακτική προσπάθεια δεν τελεσφόρησε.
Το ενδιαφέρον για τη Ρωσία σήμερα βρίσκεται στις επιλογές για τις διεθνείς συμμαχίες της, εκεί φτιάχνει το μέλλον της και επηρεάζει το δικό μας.
[…] Το 1933 ολοκλήρωσε το πρώτο μεγάλο της μυθιστόρημα, το We The Living, που είναι και το πιο αυτοβιογραφικό από όλα της τα έργα, και περιγράφει γλαφυρά τις συνθήκες και την πολιτική κατάσταση στα πρώτα χρόνια μετά την επικράτηση των Μπολσεβίκων. Αναφέρεται στο δικαίωμα του ατόμου να κυνηγήσει την προσωπική του ευτυχία και την καταστροφική επίδραση της Ρωσικής Επανάστασης σε τρεις ανθρώπους που απαίτησαν το δικαίωμά τους να ζήσουν οι ίδιοι τις ζωές τους. Στην εποχή του New Deal, σε μια περίοδο όπου οι κύκλοι της διανόησης ήταν σε μεγάλο βαθμό προσκείμενοι στις κομμουνιστικές και κολεκτιβιστικές αρχές (η λεγόμενη «κόκκινη δεκαετία»), ήταν πολύ δύσκολο να βρεθεί εκδότης να το εκδώσει. Μετά από χρόνια απορρίψεων, το βιβλίο εκδόθηκε το 1936 (στη χώρα μας εκδόθηκε μετά περισσότερα από 60 χρόνια ως «Εμείς οι Ζωντανοί»). […]
Η αναφορά στα δεινά του σταλινισμού και η προσπάθεια ταύτισης της Σοβιετικής ιστορικής εμπειρίας με τις δίκες της Μόσχας και τις μειονοτικές εκκαθαρίσεις είναι αναπόσπαστο κομμάτι κάθε ψευτοφιλελεύθερης προπαγάνδας. Μιας προπαγάνδας που δεν ενδιαφέρεται για την πραγματική ελευθερία των λαών και τις ίσες ευκαιρίες όπως ευαγγελίζεται αλλά για την διαιώνιση των πιο σκληρών ανισοτήτων. Είναι σαφές ότι η Σοβιετική Ένωση υπήρξε κατά το μεγαλύτερο της μέρος απόλυτη συνέχεια της Ρωσικής Αυτοκρατορίας. Όπως επίσης ότι η επανάσταση του 1905 ήταν περισσότερο μια σειρά απεργιών σε κομβικούς τομείς της ρωσικής οικονομίας παρά μια ένοπλη εξέγερση. Ο Φεβρουάριος και ο Οκτώβριος του 1917 είναι η αποτυχημένη και η επιτυχημένη έκφανση του ίδιου εγχειρήματος. Της απομάκρυνσης δηλαδή του χρεωκοπημένου καθεστώτος που έχανε τον πόλεμο. Αν το στράτευμα δεν απέσυρε την εμπιστοσύνη του από το πρόσωπο του τσάρου, καμία επανάσταση δεν θα γινόταν.
Ιστορικά ψέματα και διαστρεβλώσεις
Για τα λεγόμενα > και την >
Η περίοδος από την επικράτηση της σοσιαλιστικής επανάστασης στη ρωσία τον Οκτώβρη του 1917 μέχρι το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε μια κρίσιμη περίοδος σκληρής ταξικής σύγκρουσης. Η επαναστατική εργατική εξουσία, το νέο σοσιαλιστικό κράτος, ήρθαν αντιμέτωπα με διάφορες προσπάθειες να μπουν εμπόδια στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, με διάφορα σχέδια παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Αυτή η διαπάλη εκδηλώθεκε και μέσα στο ίδιο το Πανενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα(μπολσεβίκοι)-ΠΚΚ. Η λενινιστική γραμμή συγκρούστηκε σκληρά με τις διάφορες οπουρτουνιστικές αντιλήψεις μέσα στο κόμμα. Πρώτα απ’ όλα με του Τρότσκι και των οπαδών του, οι οποίοι εμφανίζονταν ως >. Υποστήριζαν τις παλιές μενσεβίκικες αντιλήψεις του αδύνατου της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ , ήταν αντίθετοι στη συμμαχία της εργατικής τάξης με τη μικρή και μεσαία αγροτιά, έρχονταν σε αντίθεση με την αναγκαιότητα του Κόμματος Νέου τύπου, της οργανωμένης συνειδητής ιδεολογικής και πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης. Στη συνέχεια η λενινιστική γραμμή συγκρούστηκε με τις απόψεις του Μπουχάριν που αντιτάχτηκε στην πολιτική της κολεκτιβοποίησης και υποστήριξε ότι δεν ήταν ώριμη η κατάργηση των κουλάκων-των πλούσιων δηλαδή αγροτών που εκμεταλλεύονταν μισθωτή εργασία-ως εκμεταλλεύτριας τάξης. Στις 30 Γενάρη του 1929 ο Μπουχάριν χαρακτήρισε την κατεύθυνση για προώθηση του κολχόζικου κινήματος ως >, ενώ από την 1η Ιούνη 1928 σε γράμμα του στον Στάλιν αναφέρει:>. Αυτές οι εσωκομματικές αντιπαραθέσεις δεν αποτελούσαν αντιθέσεις προσώπων ή ομάδων στα πλαίσια του ΠΚΚ, αλλά εξέφραζαν αντιθέσεις ανάμεσα σε κοινωνικές τάξεις, εξέφραζαν την ταξική πάλη που συνεχίστηκε αμείωτη και μετά την επικράτηση της επανάστασης.
Οι νέες σοσιαλιστικές σχέσεις που επικράτησας στη βιομηχανική παραγωγή, στις μεταφορές, στο εξωτερικό εμπόριο βρισκόταν σε διαπάλη με τις παλιές, τις καπιταλιστικές σχέσεις που υπήρχαν κυρίως στην αγροτική παραγωγή(κουλάκοι),με εκφραστές τους ένα τμήμα της διανόησης.
Οι συνθήκες της περικύκλωσης και της απειλής πολέμου, αλλά και της μεγάλης καθυστέρησης στην ύπαιθρο επέβαλαν ταχύτατους ρυθμούς στην προώθηση της κολεκτιβοποίησης,που σε ορισμένες περιοχές προκάλεσαν κοινωνικές τριβές και δυσκολίες στη συμμαχίας της εργατικής τάξης και της αγροτιάς κατά του καπιταλισμού. Κομματικές αποφάσεις και ομιλίες του Ι.Στάλιν αναφέρουν προβλήματα και λάθη στον υπολογισμό της ποικιλομορφίας κάθε περιοχής , στην υποκατάσταση σε ορισμένες περιπτώσεις της προκαταρτικής δουλειάς προετοιμασίας με τη γραφειοκρατική επιβολή του κινήματος, με αποφάσεις στα χαρτιά για ανάπτυξη κολχόζ σε χώρους που δεν υπήρχαν ακόμα προϋποθέσεις.
Τα προβλήματα που εμφανίστηκαν στην πορεία της συνεταιριστικοποίησης όξυναν τις αντιθέσεις της εργατικής τάξης με τη μικρή και τη μεσαία αγροτιά. Τα αρνητικά φαινόμενα αξιοποιήθηκαν για να προβληθούν διαφορετικές απόψεις και διαφωνίες που υπερέβαιναν τη διαφωνία για τους ρυθμούς κολεκτιβοποίησης.
Στον πυρήνα αυτής της αντιπαράθεσης δεν μπήκαν επιμέρους ζητήματα, αλλά ο ίδιος ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας της επανάστασης, το ζήτημα της εξουσίας. Η αστική τάξη της ρωσίας-που είχε χάσει την εξουσία της-δεν εγκατέλειψε ποτέ τον αγώνα ενάντια στο εργατικό κράτος: οργάνωσε πολλές προσπάθειες για την ανακατάληψη της εξουσίας, στηρίχτηκε ανοιχτά από τις καπιταλιστικές δυνάμεις της εποχής, συνεργάστηκε με διάφορα οπορτουνιστικά,μικροαστικά και εθνικιστικά στοιχεία που βρίσκονταν στο ΠΚΚ. Επιδίωξε να διαμορφώσει συμμαχίες με μικροαστικά στρώματα, ιδιαίτερα της αγροτιάς, να αξιοποιήσει λάθη,καθυστερήσεις και παραλείψεις της σοβιετικής εξουσίας και του Κόμματος.
Τη δεκαετία του 1930 η ραγδαία βιομηχανοποίηση και ανάπτυξη της σοβιετικής οικονομίας αποτελούσαν σημαντικές επιτυχίες που οδήγησαν σε μια σειρά κοσμοϊστορικών κατακτήσεων, όπως η εξάλειψη της ανεργίας, η εξασφάλιση ενός υψηλού επιπέδου ζωής και δικαιωμάτων για τους Σοβιετικούς πολίτες. Σε αυτές τις ίδιες συνθήκες όμως οι επαναστατικές επιτυχίες μεγάλωσαν την εχθρότητα και την αντίδραση των παλιών εκμεταλλευτριών τάξεων και των εκπροσώπων τους,η κολεκτιβοποίηση και η εκβιομηχάνιση, η επέκταση της κοινωνικοποίησης προκάλεσε την αντίδραση της αστικής τάξης του χωριού:των κουλάκων, των λεγόμενων >,δηλαδή των καπιταλιστών που διαμορφώθηκαν την περίοδο την Νέας Οικονομικής Πολιτικής(ΝΕΠ). Η πάλη ενάντια στη γραφειοκρατία δυσαρέστησε αυτά τα τμήματα του κράτους που προέρχονταν από τον παλιό τσαρικό κρατικό μηχανισμό.Η λειτουργία των πολιτικών επιτρόπων , ο σοβιετικός έλεγχος στον Κόκκινο στρατό ενόχλησε τους αξιωματικούς στρατιωτικούς που προέρχονταν από τον τσαρικό στρατό.
Την ίδια στιγμή πύκνωναν τα σύννεφα ενός νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου με στόχο το ξαναμοίρασμα των αγορών.Σε αυτή την κατεύθυνση όλες οι αντιμαχόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ιεράρχησαν το στόχο της επέμβασης και διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης.
Σε αυτές τις συνθήκες διαμορφώθηκαν διάφορα παράνομα αντεπαναστατικά κέντρα και οργανώσεις μέσα και έξω από το ΠΚΚ, συνδέθηκαν με εθνικιστές διάφορων δημοκρατιών , με εξόριστους λευκοφρουρούς,μενσεβίκους,τροτσκιστές,που ενισχύθηκαν και αξιοποιήθηκαν από μυστικές υπηρεσίες της Γερμανίας, αλλά και άλλων καπιταλιστικών κρατών, της Γαλλίας, της Μ. Βρετανίας. Βασικές εκδηλώσεις της δράσης αυτών των ομάδων ήταν το εκτεταμένο βιομηχανικό σαμποτάζ σε διάφορες βιομηχανίες του καύκασου και της Σιβηρίας, οι δολοφονίες στελεχών του ΠΚΚ και της σοβιετικής εξουσίας με προεξέχουσα τη δολοφονία του μέλους του ΠΓ του ΠΚΚ, Σεργκέι Κίροφ, την προετοιμασία πραξικοπήματος από ομάδες μέσα στο στρατό.
Σε αυτά τα πλαίσια και βλέποντας τα σύννεφα του πολέμου να πυκνώνουν απειλητικά πάνω από την ΕΣΣΔ, συνειδητοποιώντας το ρόλο που μπορούν να παίξουν αυτές οι ομάδες ως > της ιμπεριαλιστικής επέμβασης αποφασίστηκε να παρθούν μέτρα. Η Ολομέλεια της ΚΕ του ΠΚΚ(μπ) που εξέτασε τα ζητήματα ύπαρξης και δράσης αντεπαναστατικών κέντρων και ομάδων και των μέτρων αντιμετώπισής τους κράτησε από τις 23 φλεβάρη μέχρι 5 φλεβάρη του 1937. Τα μέτρα αυτά στόχευαν στην αποκάλυψη και διάλυση των συνωμοτικών ομάδων, την εκκαθάριση του Κόμματος και της Σοβιετικής εξουσίας από κάθε στοιχείο που υποστήριζε ή ανεχόταν τη λειτουργία αυτών των ομάδων. Τα μέτρα που πάρθηκαν από τη Σοβιετική εξουσία εκείνη την περίοδο δεν ήταν μέτρα απέναντι σε όσους >,όπως το παρουσιάζει η αστική και οπορτουνιστική προπαγάνδα σε > από τη σκοπιά της υπεράσπισης του σοσιαλισμού. Ήταν μέτρα απέναντι σε αντεπαναστατικές δυνάμεις που επιδίωκαν την ανατροπή του σοσιαλισμού, την επαναφορά στην εξουσία των εκμεταλλευτριών τάξεων και στην οικονομία των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής.Ήταν μέτρα απέναντι σε οπορτουνιστικές δυνάμεις που τελικά συμμάχησαν και έγιναν στήριγμα των αντεπαναστατικών δυνάμεων.Ακόμα και σήμερα η αστική προπαγάνδα σκόπιμα προβάλλει τους οπορτουνιστές ως θύματα, κρύβοντας τη σύμπλευσή τους με αντεπαναστατικές αστικές δυνάμεις.
Σε αυτές τις συνθήκες της σκληρής ταξικής πάλης για την επιβίωση του σοσιαλισμού δεν αποφεύχθηκαν λάθη και παρατυπίες. Από την πρώτη στιγμή αυτής της διαδικασίας έγινε προσπάθεια από το ΠΚΚ(μπ) να αντιμετωπιστούν φαινόμενα παρατυπιών, υπερβολών και στρεβλώσεων. Το Γενάρη του 1938, σε σχετική ανακοίνωση της ολομέλειας της ΚΕ του ΠΚΚ(μπ) τονίζεται:>
Το Νοέμβρη του 1938 οι Στάλιν και Μολότοφ υπογράφουν απόφαση για να μπει φραγμός σε φαινόμενα στρεβλώσεων και παραβιάσεων.
Η σχετική απόφαση αναφέρει σε ένα σημείο:>
Υποκρίνονται οι αστοί , όταν κάνουν πως αγνοούν τη σκληρή μορφή που παίρνει η ταξική πάλη σε επαναστατικές περιόδους. Η πιο αιματηρή επανάσταση στην ιστορία δεν ήταν η Οκτωβριανή , αλλά η αστική Γαλλική Επανάσταση του 1789. Στη μεγάλη αστική Γαλλική Επανάσταση η ταξική πάλη εκφράστηκε με πολλούς τρόπους. Ανάμεσα στις επαναστατικές και αντεπαναστατικές δυνάμεις υπήρξε ένας ανελέητος ταξικός πόλεμος με χιλιάδες θύματα. Όμως η ταξική πάλη πήρε σκληρή μορφή και ανάμεσα στους κόλπους των επαναστατημένων, εκφράζοντας τη διαπάλη ανάμεσα σε διαφορετικά ταξικά συμφέροντα που εκφράζονταν στους κόλπους της επανάστασης, ιδιαίτερα ανάμεσα στις προλεταριακές μάζες και την αστική τάξη όσο και μέσα στην ίδια την αστική τάξη,με πιο χαρακτηριστική τη σύγκρουση Ιακωβίνων-Γιρονδίνων. Όμως και μέσα σε αυτά τα ίδια τα κόμματα της αστικής τάξης εκφράστηκε σκληρή σύγκρουση, όπως, π.χ., η σύγκρουση Δαντόν-Ροβεσπιέρου μέσα στους κόλπους των Ιακωβίνων. Αυτές οι συγκρούσεις πάντα εκφράζουν συγκρούσεις κοινωνικών δυνάμεων.
Οι >
Πολύ συζήτηση έχει γίνει για τις λεγόμενες > στα πλαίσια της εκκαθάρισης. Η αστική προπαγάνδα τις παρουσιάζει ως δίκες παρωδία. Ας δούμε όμως πια ήταν η γνώμη ενός αστού, του Τζότζεφ Ντέιβις, πρεσβευτή των ΗΠΑ στη Μόσχα την περίοδο των δικών,ο οποίος παρακολούθησε από την αρχή μέχρι το τέλος τη δίκη της ομάδας Μπουχάριν.Στις 17 Μάρτη του 1938 ο Ντέιβις έστειλε εμπιστευτικό μήνυμα στον Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ στην Ουάσινγκτον:>
Το >
Ένα άλλο > που αποδίδεται στη > είναι το λεγόμενο >. Πρόκειται για μια συκοφαντία προϊόν της Ναζιστικής –Γκεμπελικής προπαγάνδας,η οποία διέδωσε το 1934-1935 ότι εκατομμύρια Ουκρανοί πέθαναν σαν αποτέλεσμα της πολιτικής κολεκτιβοποίησης στην Ουκρανία,η οποία προκάλεσε μαζική πείνα-λιμό και την εξόντωση Ουκρανών που αντέδρασαν στην πολιτική των κομμουνιστών. Αυτές οι > στηρίχτηκαν σε κατασκευασμένες μαρτυρίες και διαδόθηκαν τη δεκαετία του 1930 από διάφορα φιλοναζιστικά κέντρα στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Ως ντοκουμέντα παρουσιάστηκαν φωτογραφίες από το λιμό του 1921-1922(αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης της Αντάντ και του εμφύλιου πολέμου), φωτογραφίες εκτελέσεων με εκτελεστικά αποσπάσματα στρατιωτών του τσάρου της περιόδου του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου. Αυτές οι > αναπαράχτηκαν μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του λεγόμενου >. Οι τότε υπολογισμοί έφτασαν τα θύματα του λιμού στα 15.000.000!!!
Η αλήθεια είναι ότι λιμός στην Ουκρανία υπήρξε την περίοδο 1932-1933 με πολλούς νεκρούς ,που βέβαια ο αριθμός τους δεν έχει καμία σχέση με τα αστρονομικά νούμερα που δίνονται.
Ο λιμός ήρθε σαν αποτέλεσμα των εξής παραγόντων:
1. Της αντίδρασης των Κουλάκων οι οποίοι πραγματοποίησαν ένα εκτεταμένο σαμποτάζ στην πολιτική της κολεκτιβοποίηση. Έσφαξαν μαζικά τα ζώα, κατέστρεψαν τις σοδιές , εγκατέλειψαν τις καλλιέργειες, κατέστρεψαν μηχανήματα, δολοφόνησαν πολιτικούς επιτρόπους του κόμματος.
2. Της μαγάλης ξηρασίας του 1932 που κατάστρεψε μεγάλο μέρος της σοδιάς.
3. Της επιδημίας τύφου που σάρωσε Ουκρανία και Β. Καύκασο.
4. Των προβλημάτων που προκάλεσε η αναδιοργάνωση της αγροτικής παραγωγής.
Ο λιμός χρονικά δεν ξεπέρασε την έναρξη της συγκομιδής του 1933. Ταυτόχρονα η σοβιετική κυβέρνηση πήρε μια σειρά μέτρα, στέλνοντας βοήθεια στην Ουκρανία για να αντιμετωπίσει την κατάσταση.
πηγη:>
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ
Ιστορικά ψέματα και διαστρεβλώσεις
Για τα λεγόμενα σταλινικά εγκλήματα και την καταδίκη του σταλινισμού
Η περίοδος από την επικράτηση της σοσιαλιστικής επανάστασης στη ρωσία τον Οκτώβρη του 1917 μέχρι το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξε μια κρίσιμη περίοδος σκληρής ταξικής σύγκρουσης. Η επαναστατική εργατική εξουσία, το νέο σοσιαλιστικό κράτος, ήρθαν αντιμέτωπα με διάφορες προσπάθειες να μπουν εμπόδια στη σοσιαλιστική οικοδόμηση, με διάφορα σχέδια παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Αυτή η διαπάλη εκδηλώθεκε και μέσα στο ίδιο το Πανενωσιακό Κομμουνιστικό Κόμμα(μπολσεβίκοι)-ΠΚΚ. Η λενινιστική γραμμή συγκρούστηκε σκληρά με τις διάφορες οπουρτουνιστικές αντιλήψεις μέσα στο κόμμα. Πρώτα απ’ όλα με του Τρότσκι και των οπαδών του, οι οποίοι εμφανίζονταν ως αριστερή αντιπολίτευση. Υποστήριζαν τις παλιές μενσεβίκικες αντιλήψεις του αδύνατου της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ , ήταν αντίθετοι στη συμμαχία της εργατικής τάξης με τη μικρή και μεσαία αγροτιά, έρχονταν σε αντίθεση με την αναγκαιότητα του Κόμματος Νέου τύπου, της οργανωμένης συνειδητής ιδεολογικής και πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης. Στη συνέχεια η λενινιστική γραμμή συγκρούστηκε με τις απόψεις του Μπουχάριν που αντιτάχτηκε στην πολιτική της κολεκτιβοποίησης και υποστήριξε ότι δεν ήταν ώριμη η κατάργηση των κουλάκων-των πλούσιων δηλαδή αγροτών που εκμεταλλεύονταν μισθωτή εργασία-ως εκμεταλλεύτριας τάξης. Στις 30 Γενάρη του 1929 ο Μπουχάριν χαρακτήρισε την κατεύθυνση για προώθηση του κολχόζικου κινήματος ως στρατιωτικοφεουδαρχική εκμετάλλευση της αγροτιάς, ενώ από την 1η Ιούνη 1928 σε γράμμα του στον Στάλιν αναφέρει:πρέπει να ευνοηθούν οι ατομικές γεωργικές καλλιέργειες και να εξομαλυνθούν οι σχέσεις με την αγροτιά. Αυτές οι εσωκομματικές αντιπαραθέσεις δεν αποτελούσαν αντιθέσεις προσώπων ή ομάδων στα πλαίσια του ΠΚΚ, αλλά εξέφραζαν αντιθέσεις ανάμεσα σε κοινωνικές τάξεις, εξέφραζαν την ταξική πάλη που συνεχίστηκε αμείωτη και μετά την επικράτηση της επανάστασης.
Οι νέες σοσιαλιστικές σχέσεις που επικράτησας στη βιομηχανική παραγωγή, στις μεταφορές, στο εξωτερικό εμπόριο βρισκόταν σε διαπάλη με τις παλιές, τις καπιταλιστικές σχέσεις που υπήρχαν κυρίως στην αγροτική παραγωγή(κουλάκοι),με εκφραστές τους ένα τμήμα της διανόησης.
Οι συνθήκες της περικύκλωσης και της απειλής πολέμου, αλλά και της μεγάλης καθυστέρησης στην ύπαιθρο επέβαλαν ταχύτατους ρυθμούς στην προώθηση της κολεκτιβοποίησης,που σε ορισμένες περιοχές προκάλεσαν κοινωνικές τριβές και δυσκολίες στη συμμαχίας της εργατικής τάξης και της αγροτιάς κατά του καπιταλισμού. Κομματικές αποφάσεις και ομιλίες του Ι.Στάλιν αναφέρουν προβλήματα και λάθη στον υπολογισμό της ποικιλομορφίας κάθε περιοχής , στην υποκατάσταση σε ορισμένες περιπτώσεις της προκαταρτικής δουλειάς προετοιμασίας με τη γραφειοκρατική επιβολή του κινήματος, με αποφάσεις στα χαρτιά για ανάπτυξη κολχόζ σε χώρους που δεν υπήρχαν ακόμα προϋποθέσεις.
Τα προβλήματα που εμφανίστηκαν στην πορεία της συνεταιριστικοποίησης όξυναν τις αντιθέσεις της εργατικής τάξης με τη μικρή και τη μεσαία αγροτιά. Τα αρνητικά φαινόμενα αξιοποιήθηκαν για να προβληθούν διαφορετικές απόψεις και διαφωνίες που υπερέβαιναν τη διαφωνία για τους ρυθμούς κολεκτιβοποίησης.
Στον πυρήνα αυτής της αντιπαράθεσης δεν μπήκαν επιμέρους ζητήματα, αλλά ο ίδιος ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας της επανάστασης, το ζήτημα της εξουσίας. Η αστική τάξη της ρωσίας-που είχε χάσει την εξουσία της-δεν εγκατέλειψε ποτέ τον αγώνα ενάντια στο εργατικό κράτος: οργάνωσε πολλές προσπάθειες για την ανακατάληψη της εξουσίας, στηρίχτηκε ανοιχτά από τις καπιταλιστικές δυνάμεις της εποχής, συνεργάστηκε με διάφορα οπορτουνιστικά,μικροαστικά και εθνικιστικά στοιχεία που βρίσκονταν στο ΠΚΚ. Επιδίωξε να διαμορφώσει συμμαχίες με μικροαστικά στρώματα, ιδιαίτερα της αγροτιάς, να αξιοποιήσει λάθη,καθυστερήσεις και παραλείψεις της σοβιετικής εξουσίας και του Κόμματος.
Τη δεκαετία του 1930 η ραγδαία βιομηχανοποίηση και ανάπτυξη της σοβιετικής οικονομίας αποτελούσαν σημαντικές επιτυχίες που οδήγησαν σε μια σειρά κοσμοϊστορικών κατακτήσεων, όπως η εξάλειψη της ανεργίας, η εξασφάλιση ενός υψηλού επιπέδου ζωής και δικαιωμάτων για τους Σοβιετικούς πολίτες. Σε αυτές τις ίδιες συνθήκες όμως οι επαναστατικές επιτυχίες μεγάλωσαν την εχθρότητα και την αντίδραση των παλιών εκμεταλλευτριών τάξεων και των εκπροσώπων τους,η κολεκτιβοποίηση και η εκβιομηχάνιση, η επέκταση της κοινωνικοποίησης προκάλεσε την αντίδραση της αστικής τάξης του χωριού:των κουλάκων, των λεγόμενων ΝΕΠμεν,δηλαδή των καπιταλιστών που διαμορφώθηκαν την περίοδο την Νέας Οικονομικής Πολιτικής(ΝΕΠ). Η πάλη ενάντια στη γραφειοκρατία δυσαρέστησε αυτά τα τμήματα του κράτους που προέρχονταν από τον παλιό τσαρικό κρατικό μηχανισμό.Η λειτουργία των πολιτικών επιτρόπων , ο σοβιετικός έλεγχος στον Κόκκινο στρατό ενόχλησε τους αξιωματικούς στρατιωτικούς που προέρχονταν από τον τσαρικό στρατό.
Την ίδια στιγμή πύκνωναν τα σύννεφα ενός νέου ιμπεριαλιστικού πολέμου με στόχο το ξαναμοίρασμα των αγορών.Σε αυτή την κατεύθυνση όλες οι αντιμαχόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις ιεράρχησαν το στόχο της επέμβασης και διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης.
Σε αυτές τις συνθήκες διαμορφώθηκαν διάφορα παράνομα αντεπαναστατικά κέντρα και οργανώσεις μέσα και έξω από το ΠΚΚ, συνδέθηκαν με εθνικιστές διάφορων δημοκρατιών , με εξόριστους λευκοφρουρούς,μενσεβίκους,τροτσκιστές,που ενισχύθηκαν και αξιοποιήθηκαν από μυστικές υπηρεσίες της Γερμανίας, αλλά και άλλων καπιταλιστικών κρατών, της Γαλλίας, της Μ. Βρετανίας. Βασικές εκδηλώσεις της δράσης αυτών των ομάδων ήταν το εκτεταμένο βιομηχανικό σαμποτάζ σε διάφορες βιομηχανίες του καύκασου και της Σιβηρίας, οι δολοφονίες στελεχών του ΠΚΚ και της σοβιετικής εξουσίας με προεξέχουσα τη δολοφονία του μέλους του ΠΓ του ΠΚΚ, Σεργκέι Κίροφ, την προετοιμασία πραξικοπήματος από ομάδες μέσα στο στρατό.
Σε αυτά τα πλαίσια και βλέποντας τα σύννεφα του πολέμου να πυκνώνουν απειλητικά πάνω από την ΕΣΣΔ, συνειδητοποιώντας το ρόλο που μπορούν να παίξουν αυτές οι ομάδες ως 5η φάλαγγα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης αποφασίστηκε να παρθούν μέτρα. Η Ολομέλεια της ΚΕ του ΠΚΚ(μπ) που εξέτασε τα ζητήματα ύπαρξης και δράσης αντεπαναστατικών κέντρων και ομάδων και των μέτρων αντιμετώπισής τους κράτησε από τις 23 φλεβάρη μέχρι 5 φλεβάρη του 1937. Τα μέτρα αυτά στόχευαν στην αποκάλυψη και διάλυση των συνωμοτικών ομάδων, την εκκαθάριση του Κόμματος και της Σοβιετικής εξουσίας από κάθε στοιχείο που υποστήριζε ή ανεχόταν τη λειτουργία αυτών των ομάδων. Τα μέτρα που πάρθηκαν από τη Σοβιετική εξουσία εκείνη την περίοδο δεν ήταν μέτρα απέναντι σε όσους δε συμφωνούσαν με τη γραμμή του Κόμματος,όπως το παρουσιάζει η αστική και οπορτουνιστική προπαγάνδα σε διαφωνούντες από τη σκοπιά της υπεράσπισης του σοσιαλισμού. Ήταν μέτρα απέναντι σε αντεπαναστατικές δυνάμεις που επιδίωκαν την ανατροπή του σοσιαλισμού, την επαναφορά στην εξουσία των εκμεταλλευτριών τάξεων και στην οικονομία των εκμεταλλευτικών σχέσεων παραγωγής.Ήταν μέτρα απέναντι σε οπορτουνιστικές δυνάμεις που τελικά συμμάχησαν και έγιναν στήριγμα των αντεπαναστατικών δυνάμεων.Ακόμα και σήμερα η αστική προπαγάνδα σκόπιμα προβάλλει τους οπορτουνιστές ως θύματα, κρύβοντας τη σύμπλευσή τους με αντεπαναστατικές αστικές δυνάμεις.
Σε αυτές τις συνθήκες της σκληρής ταξικής πάλης για την επιβίωση του σοσιαλισμού δεν αποφεύχθηκαν λάθη και παρατυπίες. Από την πρώτη στιγμή αυτής της διαδικασίας έγινε προσπάθεια από το ΠΚΚ(μπ) να αντιμετωπιστούν φαινόμενα παρατυπιών, υπερβολών και στρεβλώσεων. Το Γενάρη του 1938, σε σχετική ανακοίνωση της ολομέλειας της ΚΕ του ΠΚΚ(μπ) τονίζεται:Η Ολομέλεια της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος της ΣΕ εκτιμά ότι είναι αναγκαίο να επιστήσει την προσοχή των κομματικών οργανώσεων και των ηγετικών στελεχών τους στο γεγονός πως επικεντρώνοντας κατά κύριο λόγω τις προσπάθειές τους στην εκκαθάριση των γραμμών τους από τροτσκιστές,δεξιούς πράκτορες του φασισμού,πέφτουν σε σφάλματα και σοβαρές διαστρεβλώσεις που βλάπτουν την υπόθεση εκκαθάρισης του Κόμματος από πράκτορες,κατασκόπους και δολιοφθορείς. Παρά τις επανειλημμένες οδηγίες και προειδοποιήσεις της Κεντρικής Επιτροπής οι οργανώσεις του Κόμματος υιοθετούν έναν εσφαλμένο τρόπο προσέγγισης και αποπέμπουν κομμουνιστές από το Κόμμα με εγκληματική επιπολαιότητα.
Το Νοέμβρη του 1938 οι Στάλιν και Μολότοφ υπογράφουν απόφαση για να μπει φραγμός σε φαινόμενα στρεβλώσεων και παραβιάσεων.
Η σχετική απόφαση αναφέρει σε ένα σημείο:Το Συμβούλιο των Επιτρόπων του Λαού και η ΚΕ του ΚΚ(μπ) της ΕΣΣΔ αποφασίζουν:την απαγόρευση στα όργανα του Λαϊκού Επιτροπάτου Εσωτερικών (ΛΕΕ) και της δικαιοσύνης να πραγματοποιούν κάθε επιχείρηση μαζικών συλλήψεων και εκτοπισμών (…)ΤΟ ΣΕΛ και η ΚΕ του ΚΚ(μπ) προειδοποιούν όλους τους υπαλλήλους του ΛΕΕ και της δικαιοσύνης ότι στην παραμικρή παραβίαση των σοβιετικών νόμων και των οδηγιών του Κόμματος και της κυβέρνησης κάθε υπάλληλος αδιακρίτως θα γίνει αντικείμενο αυστηρής ποινικής δίωξης.
Υποκρίνονται οι αστοί , όταν κάνουν πως αγνοούν τη σκληρή μορφή που παίρνει η ταξική πάλη σε επαναστατικές περιόδους. Η πιο αιματηρή επανάσταση στην ιστορία δεν ήταν η Οκτωβριανή , αλλά η αστική Γαλλική Επανάσταση του 1789. Στη μεγάλη αστική Γαλλική Επανάσταση η ταξική πάλη εκφράστηκε με πολλούς τρόπους. Ανάμεσα στις επαναστατικές και αντεπαναστατικές δυνάμεις υπήρξε ένας ανελέητος ταξικός πόλεμος με χιλιάδες θύματα. Όμως η ταξική πάλη πήρε σκληρή μορφή και ανάμεσα στους κόλπους των επαναστατημένων, εκφράζοντας τη διαπάλη ανάμεσα σε διαφορετικά ταξικά συμφέροντα που εκφράζονταν στους κόλπους της επανάστασης, ιδιαίτερα ανάμεσα στις προλεταριακές μάζες και την αστική τάξη όσο και μέσα στην ίδια την αστική τάξη,με πιο χαρακτηριστική τη σύγκρουση Ιακωβίνων-Γιρονδίνων. Όμως και μέσα σε αυτά τα ίδια τα κόμματα της αστικής τάξης εκφράστηκε σκληρή σύγκρουση, όπως, π.χ., η σύγκρουση Δαντόν-Ροβεσπιέρου μέσα στους κόλπους των Ιακωβίνων. Αυτές οι συγκρούσεις πάντα εκφράζουν συγκρούσεις κοινωνικών δυνάμεων.
Οι δίκες της Μόσχας
Πολύ συζήτηση έχει γίνει για τις λεγόμενες δίκες της Μόσχας στα πλαίσια της εκκαθάρισης. Η αστική προπαγάνδα τις παρουσιάζει ως δίκες παρωδία. Ας δούμε όμως πια ήταν η γνώμη ενός αστού, του Τζότζεφ Ντέιβις, πρεσβευτή των ΗΠΑ στη Μόσχα την περίοδο των δικών,ο οποίος παρακολούθησε από την αρχή μέχρι το τέλος τη δίκη της ομάδας Μπουχάριν.Στις 17 Μάρτη του 1938 ο Ντέιβις έστειλε εμπιστευτικό μήνυμα στον Υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ στην Ουάσινγκτον:Αν και είμαι προκατειλημμένος απέναντι σε κάθε καθομολογία απόδειξη από ένα δικανικό σύστημα που δεν παραχωρεί θα έλεγα καμιά προστασία στον κατηγορούμενο και αφού παρατήρησα προσεκτικά κάθε μέρα τους μάρτυρες και τον τρόπο που κατέθεταν και σημείωσα τις ακούσιες επιβεβαιώσεις που προέκυψαν και άλλα γεγονότα που σημάδεψαν τη δίκη, πιστεύω, σύμφωνος προς αυτό και με άλλους, των οποίων η κρίση μπορεί να γίνει αποδεκτή, πως σε ό,τι αφορά τους κατηγορούμενους διέπραξαν αρκετά εγκλήματα σύμφωνα με το σοβιετικό νόμο, εγκλήματα που αποδείχτηκαν με συγκεκριμένα στοιχεία και χωρίς να είναι δυνατή η εύλογη αμφισβήτησή τους, ώστε να δικαιολογείται η ετυμηγορία που τους κρίνει ένοχους προδοσίας και η απόφαση που τους καταδικάζει στην προβλεπόμενη απο τον ποινικό κώδικα της ΕΣΣΔ ποινή. Είναι κοινό το αίσθημα των διπλωματών που παραβρέθηκαν στη δίκη πως αποδείχτηκε η ύπαρξη μιας εξαιρετικά σοβαρής συνωμοσίας.
Το Ουκρανικό ολοκαύτωμα
Ένα άλλο έγκλημα που αποδίδεται στη σταλινική περίοδο είναι το λεγόμενο Ουκρανικό ολοκαύτωμα. Πρόκειται για μια συκοφαντία προϊόν της Ναζιστικής –Γκεμπελικής προπαγάνδας,η οποία διέδωσε το 1934-1935 ότι εκατομμύρια Ουκρανοί πέθαναν σαν αποτέλεσμα της πολιτικής κολεκτιβοποίησης στην Ουκρανία,η οποία προκάλεσε μαζική πείνα-λιμό και την εξόντωση Ουκρανών που αντέδρασαν στην πολιτική των κομμουνιστών. Αυτές οι ειδήσεις στηρίχτηκαν σε κατασκευασμένες μαρτυρίες και διαδόθηκαν τη δεκαετία του 1930 από διάφορα φιλοναζιστικά κέντρα στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Ως ντοκουμέντα παρουσιάστηκαν φωτογραφίες από το λιμό του 1921-1922(αποτέλεσμα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης της Αντάντ και του εμφύλιου πολέμου), φωτογραφίες εκτελέσεων με εκτελεστικά αποσπάσματα στρατιωτών του τσάρου της περιόδου του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου. Αυτές οι θεωρίες αναπαράχτηκαν μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του λεγόμενου ψυχρού πολέμου. Οι τότε υπολογισμοί έφτασαν τα θύματα του λιμού στα 15.000.000!!!
Η αλήθεια είναι ότι λιμός στην Ουκρανία υπήρξε την περίοδο 1932-1933 με πολλούς νεκρούς ,που βέβαια ο αριθμός τους δεν έχει καμία σχέση με τα αστρονομικά νούμερα που δίνονται.
Ο λιμός ήρθε σαν αποτέλεσμα των εξής παραγόντων:
1. Της αντίδρασης των Κουλάκων οι οποίοι πραγματοποίησαν ένα εκτεταμένο σαμποτάζ στην πολιτική της κολεκτιβοποίηση. Έσφαξαν μαζικά τα ζώα, κατέστρεψαν τις σοδιές , εγκατέλειψαν τις καλλιέργειες, κατέστρεψαν μηχανήματα, δολοφόνησαν πολιτικούς επιτρόπους του κόμματος.
2. Της μαγάλης ξηρασίας του 1932 που κατάστρεψε μεγάλο μέρος της σοδιάς.
3. Της επιδημίας τύφου που σάρωσε Ουκρανία και Β. Καύκασο.
4. Των προβλημάτων που προκάλεσε η αναδιοργάνωση της αγροτικής παραγωγής.
Ο λιμός χρονικά δεν ξεπέρασε την έναρξη της συγκομιδής του 1933. Ταυτόχρονα η σοβιετική κυβέρνηση πήρε μια σειρά μέτρα, στέλνοντας βοήθεια στην Ουκρανία για να αντιμετωπίσει την κατάσταση.
ΠΗΓΗ: Ο ΑΝΤΙΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ
ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ
Να διαβάσετε το 16.
Το αρθρο συνουσιάζει και δέρνει.
Τέλος.
Διαβάζοντας τον Teo (16) έχω την εντύπωση ότι ιστορικά είμαστε αγράμματοι επειδή …μας αρέσει . Ο Στάλιν ξεκαθάριζε εχθρούς αλλά και πρώην φίλους με εξαιρετική ευκολία και τα πρώτα θύματα βρέθηκαν μέσα από τις τάξεις των ίδιων των συνεργατών του , η λίστα των οποίων ήταν αμέτρητη. Στους Ουκρανούς θα δίσταζε ; Οι μαρτυρίες προέρχονται πλέον μέσα από τα ίδια τα αρχεία της Σοβιετικής Ένωσης μετά το 1990 και από καταθέσεις επιζώντων του άλλοτε σοβιετικού καθεστώτος . Μέχρι τα ονόματα των κρατουμένων στα Γκουλάγκ είναι σήμερα γνωστά – απορεί κανείς πόσα αρχεία κρατήθηκαν με τόση επιμέλεια από εκείνες τις μέρες για τέτοια πράγματα
Γιατί τόση αγάπη στον Στάλιν ; Που είχε κάνει και εκείνο το Σύμφωνο με τον Χίτλερ αν θυμάστε και που είχε βοηθήσει πολλαπλώς την Γερμανία μεταξύ 1939-40 , όπως επίσης τα σοβιετικά αρχεία αποδεικνύουν. Ο άνθρωπος δεν είχε κανένα ιδεολογικό κίνητρο. Έπαιζε στην διεθνή σκακιέρα με απόλυτη στυγνότητα και …δεν ήταν ο μόνος : μεγάλοι οι έπαινοι του Τσώρτσιλ υπέρ του Μουσολίνι και πολλές οι συμπάθειες των Αμερικανών για την Γερμανία του 1933 , που βρίσκονταν κάτω από την σιδηρά επιρροή ενός αντι-κομμουνιστή. Σήμερα όλα αυτά μας είναι εντελώς γνωστά και όσα κι αν λέει ο Teo δεν διαψεύδουν τίποτα και ποτέ …μέχρι που η κόλαση να …. παγώσει . Η ιστορία δεν χρειάζεται ‘ξέπλυμα’ …είναι αυτή που είναι , διηγείται ξερά , πικρά αλλά αληθινά γεγονότα και κυρίως δεν καταλαβαίνει από …φτιαχτούς ήρωες . Ο Στάλιν , όπως και πολλοί άλλοι της εποχής …δεν ‘ξεπλένονται’. Τελικά είναι οι άνθρωποι που διαστρεβλόνονται και όχι η Ιστορία
[…] http://e-rooster.gr/05/2006/275 […]