Η μέγγενη των ελλειμμάτων
Απρ 14th, 2006 | Πάνος Ευαγγελόπουλος| Κατηγορία: Ελλάδα, Οικονομικά, Πολιτική | Email This Post | Print This Post |Άρτος και Θεάματα ήταν η πιο δημοφιλής πολιτική που ακολουθούσαν στην Αρχαία Ρώμη οι δημαγωγοί πολιτικοί, οι ενίοτε δικτάτορες αλλά ακόμη και οι τελευταίοι αυτοκράτορες προκειμένου να προσεταιρισθούν τον λαό για μία ρηχή και πρόσκαιρη υποστήριξη με αντάλλαγμα την ίδια την οικονομική δύναμη της αυτοκρατορίας. Όταν λοιπόν βρισκόμαστε μπροστά σε προβλήματα όπως αυτών των ελλειμμάτων του δημόσιου τομέα τότε θα ήταν ανεπίτρεπτο για οποιαδήποτε πολιτική ηγεσία να προτιμά, αντί να τα αντιμετωπίσει με ορθή λογική και συνετή διαχείριση, να επιλέξει να τα εκπλειστηριάσει για να ωραιοποιήσει την εικόνα της απέναντι στα μέσα μαζικής επικοινωνίας και στο λαό κατ’ επέκταση.
Το πρόβλημα της οικονομικής συγκυρίας της χώρας μας είναι η άσκηση πίεσης από πολλές πλευρές οικονομικών αξιώσεων από ένα κράτος που είναι αδύναμο οικονομικά να τις ικανοποιήσει. Βέβαια γεννάται το μέγα ηθικό θέμα των προεκλογικά υπεσχημένων της κυβέρνησης τα οποία πλέον εμφανίζονται σαν έωλα λόγια που χωρίς πραγματικό αντίκτυπο ενδυναμώνουν ακόμη περισσότερο τις αξιώσεις και τις καταστούν επειγόντως απαιτητές έστω και ρητορικά προκειμένου να καταδικαστεί η κυβέρνηση τουλάχιστον ηθικά στην συνείδηση της κοινής γνώμης. Με αυτόν όμως τον τρόπο της εμπλοκής των ελλειμμάτων στην τρέχουσα πολιτική διαμάχη εκτραχύνεται αυτό καθεαυτό το οικονομικό πρόβλημα και μεγαλώνει ακόμη περισσότερο η απόσταση από την δημοσιονομική ισορροπία.
Η μέγγενη των ελλειμμάτων είναι ένα ιδιότυπο εργαλείο βασανισμού της οικονομίας που δεν αφήνει την οικονομική πολιτική να διαμορφώσει το γόνιμο έδαφος, για να προχωρήσουν οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, να συντελεσθούν οι απαραίτητες αναδιαρθρώσεις, έτσι ώστε να αφυπνισθούν οι δυνάμεις της αγοράς, για να οργανώσουν την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών, με αποτελεσματικό και κερδοφόρο τρόπο, για να θερίσουν τους καρπούς το σύνολο των συντελεστών της παραγωγής. Εμείς αντίθετα κάθε φορά που διατυπώνεται το επίμαχο πολιτικό αίτημα για την αναμόρφωση της οικονομίας, εκσυγχρονισμός επί Σημίτη, μεταρρύθμιση επί Καραμανλή, επιλέγουμε να αφοπλίσουμε πολιτικά τους πιο φωτεινούς πρωταγωνιστές του εγχειρήματος της απαλλαγής της οικονομίας μας από την μέγγενη των ελλειμμάτων και κατόπιν να τους ρίξουμε στον καιάδα για να δούμε γρήγορα ότι καταφέραμε με κόπο, σκορπίστηκε για άλλη μια φορά στην μαύρη δημοσιονομική τρύπα.
Αντί λοιπόν αυτής της πεπατημένης και αποτυχημένης πολιτικής στάσης που αντιγράφει ξανά και ξανά σε όλη την ιστορική διάρκεια της μεταπολίτευσης την ίδια ακριβώς εικόνα πολυπληθών ομάδων εργαζομένων και συνταξιούχων του δημόσιου τομέα να ζητούν και να διεκδικούν, θα πρέπει να επιλέξουμε έναν άλλο δρόμο για την οριστική διαφυγή από τον φαύλο κύκλο της διεκδίκησης αξιώσεων από ένα κράτος που αδυνατεί να ανταποκριθεί. Είναι η αταλάντευτη και σταθερή πολιτική του δημοσιονομικού ελέγχου που αποτελεί το σημαντικότερο όπλο για την αντιμετώπιση της μέγγενης των ελλειμμάτων. Ο δημοσιονομικός έλεγχος με στόχο τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό εξορθολογίζει την δράση των πολιτικών αλλά και των δημόσιων λειτουργών. Ο ισοσκελισμένος προϋπολογισμός αποτελεί τον περιορισμό εντός του οποίου πρέπει να εξαντλούνται τα όρια των συλλογικών μας δραστηριοτήτων και ο δημοσιονομικός έλεγχος εποπτεύει την τήρηση των ορίων ενώ ταυτόχρονα διαχέει την διαφάνεια και το ηθικό αίσθημα του κράτους δικαίου.
Η κατεύθυνση της δημοσιονομικής μας πολιτικής πρέπει να κρατήσει μία ξεκάθαρη πορεία που να την κάνει να διακρίνεται και να διαφέρει ριζικά από το παρελθόν. Οι ΔΕΚΟ που είναι οι πρωταθλητές των ελλειμμάτων, ΟΑΣΑ, ΟΣΕ κλπ θα πρέπει να αναθεωρήσουν την τιμολογιακή τους πολιτική, την πολιτική προμηθειών και τα προγράμματα επενδύσεων. Τα νοσοκομεία θα πρέπει να εκδίδουν ισολογισμούς και να ελέγχονται ουσιαστικά. Οι δημόσιες επιχειρήσεις θα πρέπει να εκχωρηθούν στον ιδιωτικό τομέα με νέες καινοτόμες μεθόδους. Η τεχνολογία των ιδιωτικοποιήσεων πρέπει να ειδικευτεί ακόμη περισσότερο και να ενσωματώσει την νέα γνώση που έχει παραχθεί μετά από τρεις δεκαετίες ιδιωτικοποιήσεων παγκοσμίως. Ο προϋπολογισμός πρέπει πάλι να ανακτήσει το κύρος του από αμφισβητήσεις και πολιτικούς χειρισμούς και να εμπεδωθεί στην συνείδηση των πολιτών ότι αποτελεί τον ενιαύσιο, ανώτατο και αδιαμφισβήτητο συνταγματικό δημοσιονομικό χάρτη της χώρας από τον οποίο δεν μπορεί να παρεκκλίνει κανείς σε όλη την κλίμακα των ιεραρχιών του δημοσίου.
Με τις μεθόδους λοιπόν του δημοσιονομικού ελέγχου και του ισοσκελισμένου προϋπολογισμού θα απεγκλωβίσουμε την οικονομία μας από την μέγγενη των ελλειμμάτων και θα απελευθερώσουμε την δημοκρατία μας από τα δεσμά των μεγάλων ψεύτικων υποσχέσεων που μας οδηγούν πάντα σε λανθασμένες συλλογικές επιλογές.
—————————————————–
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Κέρδος» στις 9/3/2006
Ελλείματα και κακοδιαχείρηση δεν πάνε πάντα μαζί!
Όταν ο εξωτερικός δανεισμός προκύπτει απο την ανάγκη μιας οικονομίας να διατηρήσει τους ρυθμούς ανάπτυξης της τα ελλείματα αποτελούν απαραίτητο στοιχείο του προϋπολογισμού. Αυτό που θα πρέπει κυρίως να μας απασχολεί είναι αν απο τη χρηματοδότηση με ξένα κεφάλαια προέκυψε ανάπτυξη μεγαλύτερη του επιτοκίου δανεισμού ή όχι.
[…] Για τους ίδιους λόγους, στη διάρκεια των τελευταίων 25 ετών δεν επελέγησαν πολιτικές που ευνοούν την ανάπτυξη μεγάλων και εύρωστων επιχειρήσεων. Κόντρα στις διεθνείς πρακτικές, υιοθετήθηκαν πολιτικές αλλά και ένα θεσμικό πλαίσιο που οδήγησε στην ανάπτυξη πολύ μεγάλου πλήθους, πολύ μικρών και κατά τεκμήριο αδύναμων επιχειρήσεων. Αντί να φυτρώσουν μεγάλα και δυνατά δέντρα, προτιμήσαμε να φυτρώσουν χιλιάδες αδύναμα φύλλα. […]
[…] Οι Έλληνες σήμερα δεν επιθυμούν την μετατροπή της οικονομικής πολιτικής σε ένα σύγχρονο πρυτανείο που οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι θα ανταγωνίζονται μεταξύ των για το ποιος θα δώσει το μεγαλύτερο συσσίτιο. Η σύγχρονη πολιτική οικονομία επιτάσσει την ανάπτυξη της οικονομίας μας με την εφαρμογή ενός καλοσχεδιασμένου προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, με την απλοποίηση και την μείωση της φορολογίας, αδιακρίτως ως προς την πηγή ή τον φορέα του εισοδήματος αλλά και την αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος που θα αποδίδει πλήρη δικαιώματα στον ασφαλισμένο για την διαχείριση των εισφορών του. […]