Η πολιτική οικονομία της ΔΕΘ

Αυγ 22nd, 2006 | | Κατηγορία: Ελλάδα, Πολιτική | Email This Post Email This Post | Print This Post Print This Post |
του Πάνου Ευαγγελόπουλου

Ο όρος Πολιτική Οικονομία καθιερώθηκε από τον David Ricardo με το περίφημο έργο του «Principles of Political Economy and Taxation» στις αρχές του 19ου αιώνα. Γνώμονας του ορισμού της Πολιτικής Οικονομίας που έδωσε αυτός ο μεγάλος φιλελεύθερος κλασσικός οικονομολόγος, ήταν η κατεύθυνση της νεότατης τότε οικονομικής επιστήμης από την θεωρητική ανάλυση των νόμων της οικονομίας προς τον προσδιορισμό μιας σαφούς οικονομικής πολιτικής, εξ ου και ο όρος Πολιτική Οικονομία, που θα προάγει τα επιχειρηματικά κέρδη με την μείωση της φορολογίας ενώ ταυτόχρονα θα επιτυγχάνει την βελτίωση της αμοιβής της εργασίας με βάση την οικονομική πρόοδο του συστήματος.

Όσο και αν φαίνεται μακρύ το χρονικό διάστημα που μας χωρίζει το σήμερα από εκείνη την χρονική στιγμή, δεν είναι καθόλου παράδοξο να ισχυριστούμε ότι και πάλι αντιμετωπίζουμε τα ίδια διλλήματα σχεδιασμού της οικονομικής πολιτικής. Η Διεθνής Έκθεση της Θεσσαλονίκης έχει καθιερωθεί ως θεσμός διατύπωσης της οικονομικής πολιτικής τόσο από την πλευρά της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης. Από το βήμα της ΔΕΘ έχουν ξεκινήσει πολλές φορές στο παρελθόν πολιτικές που άλλαξαν το τοπίο διαμόρφωσης της οικονομίας μας. Δεν θα ήταν άδικο μάλιστα να λέγαμε ότι αυτό έγινε προς το χειρότερο και όχι προς το καλύτερο. Από την ΔΕΘ εξαγγέλθηκαν και υλοποιήθηκαν κρατικοποιήσεις και κοινωνικοποιήσεις, προς χάριν ικανοποίησης σοσιαλιστικών ιδεοληψιών και εφαρμογής εύκολων λύσεων για ανθοφορούσες επιχειρήσεις που τα κέρδη τους έπρεπε να περάσουν στο λαό ή για ζημιογόνες επιχειρήσεις που έπρεπε τις ζημιές τους να τις καλύψει ο αναιμικός κρατικός προϋπολογισμός.

Από την ΔΕΘ εξαγγέλθηκαν και υλοποιήθηκαν κρατικοποιήσεις και κοινωνικοποιήσεις, προς χάριν ικανοποίησης σοσιαλιστικών ιδεοληψιών

Στον ίδιο αστερισμό της πολιτικής οικονομίας της ΔΕΘ πρέπει να καταλογίσουμε μεγάλης κλίμακας οικονομικές πολιτικές κοινωνικής σπατάλης που μεσουράνησαν την δεκαετία του ’80 και οπισθοδρόμησαν τη χώρα μας για δεκαετίες σε υποδομές, κοινωνική μέριμνα και παιδεία. Όλο αυτό το μέγεθος κοινωνικής σπατάλης που ριπτόταν από το βήμα της ΔΕΘ, σαν μάννα εξ ουρανού, ευλογούσε και ευνοούσε τον ατομικό παρασιτικό πλουτισμό που υπονόμευε όμως την δημιουργία παραγωγικού μακροχρόνιου πλούτου και συλλογικής ευημερίας. Κυρίως όμως έθρεψε αλλά και θέριεψε τους σύγχρονους προσοδοθήρες που είναι οι κύριοι αντίπαλοι των σύγχρονων μεταρρυθμιστών (σχετική μελέτη το βιβλίο των Πελαγίδη-Μητσόπουλου «Ανάλυση της Ελληνικής Οικονομίας, Η Προσοδοθηρία και οι Μεταρρυθμίσεις»,2006, εκδόσεις Παπαζήση). Όταν όμως ερχόταν η στιγμή της κρίσης από το αδιέξοδο προς το οποίο οδηγούσαν την χώρα μας οι οικονομικές πολιτικές κοινωνικής σπατάλης και οι κασσάνδρες επαληθεύονταν τότε οι ίδιοι οι υπαίτιοι των κρίσεων, εφάρμοζαν τα πιο άδικα και τα πιο σκληρά οικονομικά προγράμματα οικονομικής λιτότητας για να τιμωρήσουν συλλήβδην όλους, δικαίους και αδίκους, σκληρά εργαζόμενους και ευνοούμενους, μέλισσες και κηφήνες.

Η παραγωγή αυτού του είδους της ερμαφρόδιτης πολιτικής οικονομίας πάντα γνώριζε ιδιαίτερη άνθηση στις περίφημες καμπές του πολιτικού κύκλου όταν η κυβέρνηση δοκιμάζονταν από αρνητικές δημοσκοπήσεις εισπράττοντας την απογοήτευση και την αποδοκιμασία του λαού ή όταν πλησίαζαν κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις. Έτσι ακριβώς παγιδεύτηκε την τελευταία χρονιά από το βήμα της ΔΕΘ ο τέως πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης όταν παρά τον πακτωλό χρημάτων με τον οποίο έρανε τους μελλοντικούς του εκλογείς, εισέπραξε μία σαφή και με διαφορά εκλογική ήττα στον όνομα του διαδόχου του Γιώργου Παπανδρέου. Υπ’ αυτή την έννοια μας γεμίζουν ανησυχία τα πρόσφατα δημοσιεύματα ότι ο αρχηγός της αντιπολίτευσης σήμερα Γιώργος Παπανδρέου θα ανέλθει στο βήμα της ΔΕΘ κρατώντας εις τας χείρας του το σχέδιο της εθνικής σύνταξης των 400 ευρώ. Πόσο μεγαλύτερο είναι από τα 330 ευρώ της ΝΔ. Και ποια αλήθεια η διαφορά για έναν χαμηλοσυνταξιούχο…

Οι Έλληνες σήμερα δεν επιθυμούν την μετατροπή της οικονομικής πολιτικής σε ένα σύγχρονο πρυτανείο που οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι θα ανταγωνίζονται μεταξύ των για το ποιος θα δώσει το μεγαλύτερο συσσίτιο. Η σύγχρονη πολιτική οικονομία επιτάσσει την ανάπτυξη της οικονομίας μας με την εφαρμογή ενός καλοσχεδιασμένου προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, με την απλοποίηση και την μείωση της φορολογίας, αδιακρίτως ως προς την πηγή ή τον φορέα του εισοδήματος αλλά και την αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος που θα αποδίδει πλήρη δικαιώματα στον ασφαλισμένο για την διαχείριση των εισφορών του.

Η ΔΕΘ σήμερα προσφέρεται για την διατύπωση και εφαρμογή μιας άλλης σύγχρονης πολιτικής οικονομίας που δεν θα παράγει ανέργους με λειψά συνταξιοδοτικά δικαιώματα και δεν θα επιτρέπει να παρουσιάζεται το κράτος σαν σανίδα σωτηρίας για την ελάχιστη επιβίωση των πολιτών του. Το αίτημα της οικονομικής μας πολιτικής πρέπει να παγιωθεί στην συνείδηση του λαού ότι του δίνονται οι ευκαιρίες μέσα από την αναδιάρθρωση που συντελείται να καρπωθεί οφέλη πολύ μεγαλύτερα από την επικουρική συνεισφορά της κρατικής μέριμνας και προστασίας.

—————————————————–
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Κέρδος» στις 19/8/2006

5 σχόλια
Leave a comment »

  1. Πολυσύνθετο το Post. Ένα πρόχειρο και γρήγορο σχόλιο, σε σχέση με το link για τις ανισότητες στις ΗΠΑ.
    Με 18660$ ετήσιο εισόδημα , μια τετραμελής οικογένεια που στις ΗΠΑ βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας θα ζούσε υπερπολυτελώς στην Ελλάδα; 18660/12=1555$,δηλαδή 1215 Euro μηνιαίως…
    Το όριο της φτώχειας στην Ελλάδα αντίστοιχα είναι 11,130 euro, δηλαδή παρεμφερές με το των ΗΠΑ, ενώ το ποσοστό των ατόμων που ανήκουν στα φτωχά νοικοκυριά φτάνει το 20% των ελλήνων.

    Δηλαδή μπορεί το ποσοστό των φτωχών στην Ελλάδα να είναι μεγαλύτερο από το αντίστοιχο των ΗΠΑ ( το κακό του κρατισμού) αλλά με 1130 ευρώ στην Ελληνική αγορά φαντάζομαι ζεις καλύτερα απ ότι με 1200 στην Αμερικάνικη.

    Επίσης μπορεί οι Αμερικανοί φτωχοί μπορεί να έχουν το ίδιο εισόδημα με τους αντίστοιχους Νορβηγούς, αλλά προφανώς δεν έχουν τις ίδιες κοινωνικές παροχές, κοινωνικές παροχές που σε τελική ανάλυση αποτελούν πρόσθετο εισόδημα.

  2. αλλά με 1130 ευρώ στην Ελληνική αγορά φαντάζομαι ζεις καλύτερα απ ότι με 1200 στην Αμερικάνικη

    αναλογως που ζεις. Προσωπικα πιστευω οτι εκτος απο τα ενοικια, το Μανχαταν ειναι πιο φτηνο απο την αθηνα!! Και βεβαια πιο περφερειακες πολεις δεν συγκρινονται…

    Κατα τα αλλα επιστρεφοντας στο θεμα, συμφωνω, η ΔΕΘ πρεπει να σταματησει να γινει το επισημο ελληνικο πανηγυρι παροχολογιας και ανευθυνοτητας. Απορω με την κυβερνηση που ετοιμαζεται να πανυγυρισει οτι σπαταλησε 10% περισσοτερο των χρηματων των φορολογουμενων σε “κοινωνικα εξοδα” φετος!! Μα το θεμα δεν ειναι να σπαταλατε τα λεφτα μας, το θεμα ειναι να φερνετε αποτελεσματα! Τι αποτελεσματα εφερε αυτη η αυξηση? Με ποια λογικη επρεπε να ξοδευτουν αυτα τα χρηματα σε επιδοτησεις πχ και οχι για την παιδεια? Ή για την ελαφρυνση των φορολογικων βαρων? Χρειαζομαστε επιτελους εναν σοβαρο απολογισμο του κυβερνητικου εργου, οχι αλλα πανυγυρια…

  3. Αναλογως που ζεις λοιπόν Σωτηρη. Και η Ξάνθη είναι πιο φτηνή από την Αθήνα. Του ενοικίου συμπεριλαμβανομένου.Δεν είναι εκεί το θέμα.
    Είναι αυτονόητο πως οι σαπουνόφουσκες που εκτοξεύονται στη ΔΕΘ κάθε χρόνο είναι επιβλαβείς και για την οικονομία και για τη νοημοσύνη μας , συμφωνώ.

  4. Stathis,

    και όμως, η καπιταλιστική Αμερική έχει καλύτερη κοινωνική προστασία από τη “σοσίαλιστική” Ελλάδα, με κουπόνια τροφίμων (food stamps), δωρεάν ιατρική περίθαλψη (Medicaid), και προγράμματα που σου καλύπτουν μέρος των εξόδων σου για ηλεκτρικό, θέρμανση, φάρμακα, κ.λπ. πολλές φορές από τις ίδιες τις εταιρίες (για λόγους Μάρκετιγκ ίσως) ή από άλλους ιδιωτικούς φορείς). Υπάρχουν στην Ελλάδα τα αντίστοιχα?

  5. Κώστα εσύ τι λες , στην Ελλάδα δεν υπάρχουν; Οι άποροι δικαιούνται δωρεάν περίθαλψη, τα κρατικά νοσοκομεία είναι ανοικτά για τον καθένα, ακόμη και για ξένους υπηκόους , το ΙΚΑ δίνει κατώτατη σύνταξη σε ανθρώπους που ελάχιστα ένσημα συγκέντρωσαν στη διάρκεια του παραγωγικού τους βίου και άλλα πολλά.
    Το πρόβλημα είναι πως σ αυτή τη χώρα γίνεται κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος τόσο από τους δημόσιους λειτουργούς, όσο και από τους απλούς πολίτες.
    Αλλά το ζήτημα δεν είναι αν όντως υπάρχουν κοινωνικές δαπάνες στις ΗΠΑ. Δεν κάνουμε ασκήσεις αντιαμερικανισμού.Για εμένα οι ΗΠΑ δεν είναι το σύμβολο του καπιταλισμού οπού ό,τι συμβαίνει εκεί είναι στραβό.
    Αντιλαμβάνομαι πως μέσα στις ΗΠΑ γίνεται μάχη μεταξύ δυνάμεων που ζητούν ένα κοινωνικό κράτος πρόνοιας και δυνάμεων που ζητούν όλο και λιγότερα κονδύλια να κατευθύνονται σε τομείς κοινωνικής προστασίας.Το ζήτημα είναι αν συντάσεσαι με αυτούς που τις θεωρούν αναγκαίες ή με αυτούς που ζητούν την περικοπή τους.
    Και η παρατήρησή μου αφορούσε το σχόλιο πως με 1200euro μηνιαίως μια τετραμελής οικογένεια ζει υπερπολυτελώς σε πολλές χώρες του κόσμου. Του αναπτυσσόμενου κόσμου ίσως…

Σχολιαστε