Κρίση της πολιτικής, όχι της αγοράς!
Οκτ 13th, 2008 | Γεώργιος Μπήτρος, Τάσος Αβραντίνης| Κατηγορία: Κόσμος, Οικονομικά |
Email This Post
|
Print This Post
|
Η σοβαρότατη κρίση που έχει ξεσπάσει στο χρηματοπιστωτικό σύστημα των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής (ΗΠΑ) και διαχέεται επικίνδυνα στη διεθνή οικονομία έχει αναδείξει, μεταξύ των άλλων, δύο σημαντικά ερωτήματα. Πρώτον, για τα αίτια που την προκάλεσαν και, δεύτερον, με το τι μπορεί και τι πρέπει να γίνει για να αντιμετωπιστούν οι παρενέργειές της βραχυχρόνια και να περιοριστεί η πιθανότητα να επαναληφθεί μακροχρόνια.
Κάποιοι διατείνονται ότι η κρίση είναι συστημική και προκλήθηκε εξαιτίας της «απληστίας των καπιταλιστών». Λάθος. Η ανοιχτή κοινωνία και η ελεύθερη οικονομία είναι ατομοκεντρικά συστήματα τα οποία για την εξέλιξή τους βασίζονται στα ιδιωτικοοικονομικά κίνητρα των ανθρώπων, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται βεβαίως και η απληστία. Αλλά όπως το νερό, η φωτιά, η πυρηνική ενέργεια και οι άλλες μεγάλες δυνάμεις της φύσης πρέπει να περιορίζονται για να αποφέρουν στους ανθρώπους τα οφέλη τους, έτσι και η δυνατότητα άσκησης απληστίας εκ μέρους των ατόμων πρέπει να περιορίζεται θεσμικά και ηθικά ώστε να λειτουργεί επωφελώς για το κοινωνικό σύνολο. Ισως τα εγκλήματα κατά της ζωής ή της υγείας να οφείλονται στην έλλειψη ηθικών κανόνων των ατόμων που τα διαπράττουν. Κανείς ωστόσο δεν διανοείται στο όνομα του περιορισμού της εγκληματικότητας να καταργηθούν τα ατομικά δικαιώματα και το κράτος να ελέγχει προληπτικά και εξονυχιστικά τη ζωή των πολιτών. Αν λοιπόν η οικονομική κρίση προκλήθηκε από υπερβολές στις οποίες οδηγήθηκαν οι τραπεζίτες και οι χρηματιστές στην προσπάθειά τους να συσσωρεύσουν κέρδη και πλούτο, η ευθύνη δεν βρίσκεται στη συμπεριφορά τους, αλλά στην αποτυχία των μηχανισμών που αποσκοπούν στην εξισορρόπηση αυτής της έμφυτης δύναμης των ανθρώπων ώστε να αποβαίνει επωφελής για όλους τους πολίτες.
Κάποιοι άλλοι αποδίδουν την κρίση στη φιλελευθεροποίηση των αγορών χρήματος και κεφαλαίου, η οποία έλαβε χώρα κατά την περίοδο που επικεφαλής της Ομοσπονδιακής Κεντρικής Τράπεζας στις ΗΠΑ ήταν ο κ. Allan Greenspan. Αντίθετα, πιστεύουν στη συστηματική παρέμβαση των αρμόδιων αρχών ώστε οι τιμές των τίτλων στο χρηματιστήριο να κινούνται με κάποια τάση. Λάθος πάλι. Πρώτον, γιατί έρχονται σε αντίθεση με τον τεράστιο όγκο της δημοσιευμένης θεωρητικής και εμπειρικής έρευνας. Δεύτερον, γιατί, αν απέτυχε η ρυθμιστική πολιτική στις ΗΠΑ να αποτρέψει την κρίση, το πρόβλημα πρέπει να αναζητηθεί στους λόγους για την αποτυχία της και όχι στις αγορές οι οποίες λειτουργούν μέσα στο συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο. Τρίτον, γιατί ανεξάρτητα από τη φύση της ρυθμιστικής πολιτικής, αν δηλαδή είναι λιγότερο ή περισσότερο παρεμβατική, οι οικονομικές διακυμάνσεις και πολύ περισσότερο οι οικονομικές κρίσεις δεν μπορούν να προβλεφτούν. Και τέλος, τέταρτον, γιατί άκαιρες παρεμβάσεις των αρχών κινδυνεύουν είτε να προκαλέσουν μια κρίση είτε να βαθύνουν τη σοβαρότητα και τη διάρκειά της.
Σε αντιδιαστολή με τους ανωτέρω, εμείς εκτιμούμε ότι η οικονομική κρίση στις ΗΠΑ ήταν προδιαγεγραμμένη. Η εκτίμησή μας αυτή επιβεβαιώνεται από δημοσιεύσεις μας τα τελευταία χρόνια όπου προβλέπαμε ότι έβαζαν τα θεμέλια για μια μεγάλη οικονομική κρίση. Οι λόγοι για τους οποίους εκτιμούσαμε ότι η κρίση ήταν αναπόφευκτη είναι τηλεγραφικά οι ακόλουθοι:
1 Από τις διαθέσιμες στατιστικές προκύπτει ότι τις τελευταίες δεκαετίες οι ΗΠΑ μετατράπηκαν από πιστώτρια σε χρεώστρια χώρα. Αυτό σημαίνει ότι δαπανούν σε προϊόντα και υπηρεσίες παραπάνω από όσα παράγουν. Η διαπίστωση αυτή δεν θα είχε επιπτώσεις αν το εξωτερικό χρέος διογκωνόταν λόγω εισαγωγών κεφαλαιουχικού εξοπλισμού. Αντίθετα, η διόγκωση προέρχεται από την αύξηση των εισαγωγών για κατανάλωση. Μάλιστα, εξαιτίας της ενεργειακής κρίσης, τα τελευταία χρόνια είδαμε το έλλειμμα στο ισοζύγιο πληρωμών να επιταχύνεται δραματικά, με προφανείς συνέπειες για την απαξίωση του δολαρίου και την απώλεια της εμπιστοσύνης στις ηγετικές δυνατότητες των ΗΠΑ.
2 Κατά τη δεύτερη κυρίως τετραετία του κ. William Clinton, έγιναν σοβαρές προσπάθειες και το δημοσιονομικό έλλειμμα μετατράπηκε σε πλεόνασμα. Ομως, από το 2000 και μετά το δημοσιονομικό πλεόνασμα μετατράπηκε σε αυξανόμενο έλλειμμα, με αποτέλεσμα το δημόσιο χρέος να διογκώνεται έκτοτε με μη διατηρήσιμους ρυθμούς.
3 Εν όψει των πιο πάνω δεδομένων κάθε αξιοπρεπής οικονομολόγος θα συνιστούσε η μεν κεντρική τράπεζα να αυξήσει τα επιτόκια, η δε κυβέρνηση είτε να περικόψει τις δαπάνες είτε να αυξήσει τους φόρους. Στις ΗΠΑ οι αρχές έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Η κυβέρνηση αύξησε τις δημόσιες δαπάνες με παράλληλη μείωση των φόρων, ενώ η Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα κράτησε τα επιτόκια σε ιδιαίτερα χαμηλά επίπεδα για να μην επιβραδυνθεί η οικονομική δραστηριότητα. Επρόκειτο δηλαδή για μια εξόφθαλμα προκλητική οικονομική πολιτική, η οποία θα μπορούσε να μην έχει εξελιχθεί ακόμα σε κρίση, αν δεν έσπαγε η φούσκα των ακινήτων που ήταν δημιούργημά της.
4 Η φούσκα των ακινήτων υπήρξε δημιούργημα της παρέμβασης του πολιτικού συστήματος στην αγορά κατοικίας στις ΗΠΑ, που εκδηλώθηκε μέσω των δύο απόλυτα ελεγχόμενων από την κυβέρνηση ημικρατικών οργανισμών, Fannie Mae και Freddie Mac, που κατέχουν ή έχουν εγγυηθεί σχεδόν τέσσερα τρισεκατομμύρια δολάρια των χρεών των νοικοκυριών στις ΗΠΑ. Τα ομόλογά τους (agency bonds) προσέλκυαν το επενδυτικό ενδιαφέρον όλων των ειδικών γιατί παρείχαν κρατική εγγύηση στο χρέος που ενσωμάτωναν, ενώ συγχρόνως εξασφάλιζαν μεγαλύτερες αποδόσεις από αυτά των ιδιωτών ανταγωνιστών τους. Η δράση των δύο αυτών οργανισμών στην αγορά παραγώγων με την εγγύηση του αμερικανικού Δημοσίου δημιούργησε τεράστιες παρενέργειες στον ανταγωνισμό, καλλιέργησε αδικαιολόγητη εμπιστοσύνη στους επενδυτές και διέβρωσε σε μεγάλο βαθμό την εμπιστοσύνη στις διεθνείς αγορές χρήματος και κεφαλαίου.
Με βάση τα πιο πάνω, εκτιμούμε ότι υπεύθυνες για την παρούσα οικονομική κρίση είναι, κατά πρώτο λόγο, οι δημοσιονομικές και οι νομισματικές πολιτικές που ακολούθησαν οι ΗΠΑ, ιδιαίτερα κατά τα τελευταία οκτώ χρόνια, και, κατά δεύτερο λόγο, οι αρμόδιες ελεγκτικές αρχές οι οποίες απέτυχαν παταγωδώς στον κρίσιμο ρόλο τους. Ο κόσμος μας καταλήγουμε έχει γίνει πολύ περίπλοκος για να αφήνεται η τύχη του στα χέρια του κράτους και του πολιτικού συστήματος.
Γεώργιος Μπήτρος
Τάσος Αβραντίνης
—————————————————————————————-
Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία στις 11/10/2008
“Αν λοιπόν η οικονομική κρίση προκλήθηκε από υπερβολές στις οποίες οδηγήθηκαν οι τραπεζίτες και οι χρηματιστές στην προσπάθειά τους να συσσωρεύσουν κέρδη και πλούτο, η ευθύνη δεν βρίσκεται στη συμπεριφορά τους, αλλά στην αποτυχία των μηχανισμών που αποσκοπούν στην εξισορρόπηση αυτής της έμφυτης δύναμης των ανθρώπων ώστε να αποβαίνει επωφελής για όλους τους πολίτες.”
και αν πω πως συμφωνώ αλλά …. θα ήθελα να γνωρίζω (γιατί είμαι και λίγο αφελής), ποιοι είναι αυτοί οι μηχανισμοί και από ποιους ενεργοποιούνται και κυρίως, ποια στιγμή και για ποιο λόγο …
Δεν διαφωνω οτι οι πολιτικοι και το κρατος εχουν τις ευθυνες τους.ομως δεν μπορουμε απλα να υποτιμουμε την απληστια των τραπεζιτων και των χρηματιστων.ηταν ενας βασικος λογος της οικονομικης κρισης.αυτο δεν σημαινει οτι καταρρεει ο καπιταλισμος.η κριση λογικα το πολυ να διαρκεσει 1 ή 2 χρονια. ομως η ταση των περισσοτερων φιλελευθερων να ριχνουν ολα τα ασχημα στο κρατος οπως και οι αριστεροι να ριχνουν ολα τα ασχημα στην οικονομια της αγορας απλα ειναι λαθος. δεν μπορει σε καθε περιπτωση να υπαρξει πληρες κρατικοποιημενη οικονομια αλλα ουτε πληρως απελευθερωμενη.αρα τετοιους κυκλους στην οικονομια απλα πρεπει να τους συνηθισουμε.
«…κάθε αξιοπρεπής οικονομολόγος θα συνιστούσε η μεν κεντρική τράπεζα να αυξήσει τα επιτόκια, η δε κυβέρνηση είτε να περικόψει τις δαπάνες είτε να αυξήσει τους φόρους. Στις ΗΠΑ οι αρχές έκαναν ακριβώς το αντίθετο. Η κυβέρνηση αύξησε τις δημόσιες δαπάνες με παράλληλη μείωση των φόρων, ενώ η Ομοσπονδιακή Κεντρική Τράπεζα κράτησε τα επιτόκια σε ιδιαίτερα χαμηλά επίπεδα για να μην επιβραδυνθεί η οικονομική δραστηριότητα. Επρόκειτο δηλαδή για μια εξόφθαλμα προκλητική οικονομική πολιτική,…»
Πρόκειται για μια εξόφθαλμα λιμπεραλιστική οικονομική πολιτική, που δεν υπάρχει κανείς λόγος να εγκαταλειφθεί. Δεν υπάρχει ούτε κρίση της πολιτικής, ούτε κρίση της αγοράς.
Υπάρχουν δωρεάν γεύματα στον καπιταλισμό. Μόνο οι λιμπερταριανοί και οι σοσιαλδημοκράτες δεν μπορούν να το αντιληφθούν αυτό. Δεν πρόκειται ποτέ να κατανοήσουν τι λένε άνθρωποι σαν τον Arthur Laffer ή τον George Gilder.
Ούτε καν τον Μίλτον Φρήντμαν (κι αυτός αρνείται την ύπαρξη δωρεάν γευμάτων) δεν κατανοούν, που επισημαίνει τα αυτονόητα και θα στήριζε αναφανδόν το σχέδιο Πόλσον και Μπέρνακε: «Στις 11-12-1930 η Τράπεζα των ΗΠΑ έκλεισε τις πόρτες της. Αν και αποτελούσε μια κοινή εμπορική τράπεζα, το όνομά της οδήγησε πολλούς να τη θεωρήσουν σαν μια «επίσημη» τράπεζα. Το κλείσιμό της υπήρξε ένα σημαντικό χτύπημα στην εμπιστοσύνη του κοινού. Ο επόπτης των τραπεζών της Νέας Υόρκης, η Ομοσπονδιακή Αποθεματική Τράπεζα της Νέας Υόρκης και το Συμψηφιστικό Γραφείο του Συνδέσμου Τραπεζών της Νέας Υόρκης προσπάθησαν να επινοήσουν σχέδια για τη διάσωση της τράπεζας, παρέχοντας ένα εγγυητικό ποσό σε συγχώνευση με άλλες τράπεζες. Αυτή ήταν η σταθερή πεπατημένη και σε παλαιότερους πανικούς. Δύο ημέρες πριν το κλείσιμο της τράπεζας, αυτές οι προσπάθειες φαίνονταν πως θα στρέφονταν από επιτυχία. Όμως το σχέδιο απέτυχε λόγω του ιδιόρρυθμου χαρακτήρα της Τράπεζας των ΗΠΑ και των προκαταλήψεων της τραπεζικής κοινότητας. Μόνο το όνομά της που συνδέονταν με μετανάστες την έκανε αντιπαθητική σε άλλες τράπεζες. Και ακόμα σημαντικότερο η τράπεζα ανήκε και διοικούνταν από Εβραίους και εξυπηρετούσε κυρίως την εβραϊκή κοινότητα. Δυο τρεις βδομάδες νωρίτερα είχαν διασώσει δύο από τους μεγαλύτερους τραπεζίτες της πόλης και είχαν βάλει πρόθυμα τα χρήματα που χρειάζονταν, ενώ 6-7 χρόνια νωρίτερα είχαν βοηθήσει μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες τραστ στη Νέα Υόρκη, βάζοντας πολλαπλάσια χρήματα».
Δεν μου αρέσει το άρθρο, αλλά η λογική που επικαλείται! Σε μια πρόταση λέει:
Αν λοιπόν η οικονομική κρίση προκλήθηκε από υπερβολές στις οποίες οδηγήθηκαν οι τραπεζίτες και οι χρηματιστές στην προσπάθειά τους να συσσωρεύσουν κέρδη και πλούτο, η ευθύνη δεν βρίσκεται στη συμπεριφορά τους, αλλά στην αποτυχία των μηχανισμών που αποσκοπούν στην εξισορρόπηση αυτής της έμφυτης δύναμης των ανθρώπων ώστε να αποβαίνει επωφελής για όλους τους πολίτες.
και αμέσως από κάτω λέει ότι αυτοί οι ρυθμιστικοί μηχανισμοί δεν μπορούν να προβλέψουν έτσι κι αλλιώς τις κρίσεις που υποτίθεται πρέπει να εξισορροπούν:
Τρίτον, γιατί ανεξάρτητα από τη φύση της ρυθμιστικής πολιτικής, αν δηλαδή είναι λιγότερο ή περισσότερο παρεμβατική, οι οικονομικές διακυμάνσεις και πολύ περισσότερο οι οικονομικές κρίσεις δεν μπορούν να προβλεφτούν.
Θυμίζει λίγο το γνωστό ανέκδοτο με τις δυο ξανθιές – συγχωρέστε μου την political incorrectness – που κάθονται πάνω σε ένα κλαρί και πριονίζουν την βάση του. Περνά μια μελαχρινή από κάτω και τους λέει: “μα καλά, πριονίζεται το κλαδί που κάθεστε; Θα πέσετε!“. Οι ξανθιές την αγνοούν επιδεικτικά και συνεχίζουν να το πριονίζουν μέχρι που πέφτουν και τσακίζονται. Τη επόμενη μέρα η μελαχρινή περνά πάλι από το ίδιο μέρος και τις βρίσκει και τις δυο καταματωμένες και σκισμένες και τότε η μια σκουντά την άλλη και της λέει: “κοίτα, κοίτα, το μέντιουμ“…
Μάλιστα,
Η απληστία είναι κάτι σαν το νερό, τη φωτιά και τη πυρηνική ενέργεια. Δηλαδή είναι μεγάλη δύναμη της φύσης; υπάρχει ελεύθερη εκεί έξω;
Και αν τα δεχτούμε τα παραπάνω, δεν αναφέρεστε καθόλου στο “θεσμικά” και στους “μηχανισμούς εξισορρόπησης”. Ποια είναι αυτά;
Για την απληστία των τραπεζών και των στελεχών τους ακούσαμε πολλά, και συμφωνώ με το γενικό αίσθημα. Την απληστία του κάθε άσχετου μικροεπενδυτή, που αθροιστικά έχει παίξει κι αυτή το ρόλο της, δεν μας ανέλυσε κανένας.
Η απληστία είναι ο κινητηριος μοχλός της οικονομικής δραστηριότητος. Αν καταπιεσθεί από τον νόμο η απληστία θα σταματήσει σε μεγάλο βαθμό η πρόοδος.
Τι είδους πρόοδος υπάρχει όταν, λόγω της απληστίας, σε τέτοιες κυρίως περιόδους κρίσης το χρήμα συγκεντρώνεται ακόμα περισσότερο στους λίγους και μεγαλώνει κι άλλο η ψαλίδα μεταξύ πλουσίων-φτωχών;
Πότε η απληστία οδήγησε σε μερική αναδιανομή του πλούτου, δηλαδή να διοχετεύεται χρήμα από τη κορυφή προς τη βάση;
Και τέλος γιατί όλοι αυτοί (τραπεζίτες και λοιποί) που παίζουν το παιχνίδι και στο τέλος φουντάρουν το πλοίο, δεν αναλαμβάνουν το κόστος άλλα στέλνουν το λογαριασμό σε τρίτους, δηλαδή τους φορολογούμενους; ή μήπως και αυτή είναι μία αναγνωρίσιμη τακτική προόδου; π.χ. ο Στάνλεϊ Ο’Νιλ, ο διοικητής της Merrill Lynch, όπως διαβάζουμε, οδήγησε τη τράπεζα σε καταστροφή, ενώ πήρε ως “επιβράβευση” για τη πολιτική του 161 εκατ. δολ., πηγαίνοντας στο σπίτι του.
Επίσης, φαίνεται πως και η απαξίωση είναι αναφέρετο ατομικό δικαίωμα, αφού κανείς εκ των συντακτών του άρθρου δεν μπαίνει στο κόπο να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα που έχουν τεθεί.
Συμφωνώ απόλυτα με τον Iridium παραπάνω.
κ. Πολυμερόπουλο, το σχόλιο είναι λίγο άστοχο γιατί σε αυτήν την περίπτωση, της κρίσης, υπάρχουν χρηματιστές και managers επιχειρήσεων οι οποίοι έχασα ποσά, αλλά υπάρχει και μια τεράστια μερίδα ανθρώπων της Wall Street που βγήκαν κερδισμένοι από αυτό το ξέφρενο ανεβωκατέβασμα. Κι αυτοί είναι όσοι πρόλλαβαν να πουλήσουν τα toxic assets λίγο πριν “σκάσουν”. Ακόμη κι αυτοί που είχαν μετοχές της Lehman μια εβδομάδα πριν, και τις πούλησαν.
Γενικότερα, ο broker έχει κέδος όταν πουλάει κάτι με αξία Χ στο Χ+1 (κι όχι μόνο ο broker όλοι έτσι λειτουργούμε), το θέμα είναι ότι στην περίπτωση αυτή, η μπάλα για την αξία των συναλλαγών χάθηκε προ πολλού, και γι αυτό υπάρχουν ευθύνες κυρίως πολιτικές αλλά όχι μόνο: Είναι δυνατόν τα στελέχη της Morgan Stanley, Lehman Brothers, B. S. και AIG να μην γνώριζαν το ρίσκο που είχαν πάρει; Σίγουρα το γνώριζαν, έπαιξαν κι έχασαν… Η τους αφήνεις να “χάσουν” έτσι ώστε να δημιουργηθούν από τις στάχτες καινούριοι παίκτες ή τους, αν τους στηρίζεις, τους περιορίζεις κιόλας γιατί υποτίθεται ότι γνωρίζεις ότι το ρίσκο αποτυχίας είναι μεγάλο.
Μ’αρέσει που είστε υπερ της ιδιωτικοποίησης του ασφαλιστικού συστήματος, ελευθεραγορίτες μου. Θέλετε να πεθάνει κάποιος δουλεύοντας ή στην ψάθα!
ειναι πολυ πιθανον κυριε Ατματζιδη να μην γνωριζαν. Τα μοντελα αποτιμησης για τα τελευταια γεγονοτα δινουν πιθανοτητες για μια πτωση στην αγορα 7% δεκαδες μηδενικα πισω απο την υποδιαστολη
“The point is, ladies and gentleman, that greed, for lack of a better word, is good. Greed is right, greed works. Greed clarifies, cuts through, and captures the essence of the evolutionary spirit. Greed, in all of its forms; greed for life, for money, for love, knowledge has marked the upward surge of mankind. And greed, you mark my words, will not only save Teldar Paper, but that other malfunctioning corporation called the USA. Thank you very much. ”
……………………….. ?
Classic Gordon Gecko
“-…but USA isn’t only the big corps, for f**** sake! What about the American people?
– F*** ’em all. We’re talking about money now!!”
…….?
Δυστυχώς ο κ. Μπήτρος αποσιωπά τα πολλά στοιχεία που δείχνουν ότι η συμμετοχή των Fanny και Freddie στην φούσκα των ακινήτων ήταν πολύ μικρή, και αυτή που υπήρχε ήρθε μόνο τους τελευταίους μήνες. Εξαιτίας του ημιδημόσιου χαρακτήρα τους αυτά τα ιδρύματα ΔΕΝ μπορούσαν να συμμετάσχουν στις subprime αγορές που ουσιαστικά δημιούργησαν το πρόβλημα. Για το θέμα αυτό έχουν γράψει πολλοί εξίσου έγκριτοι οικονομολόγοι μεταξύ των οποίων και ο Νομπελίστας Krugman.
H επίθεση στις Fanny και Freddie, που αποτέλεσαν όντως εργαλεία κοινωνικής πολιτικής δίνοντας τη δυνατότητα φτηνότερων δανείων σε πολλά νοικοκυριά που πληρούσαν κάποιες καλές προδιαγραφές, ατυχώς μυρίζει άσχημα εν όψει των εμφανών ευθυνών ιδιωτικών εταιριών που πούλησαν δισεκατομμύρια σε τοξικά δάνεια.
Το ατυχές είναι ότι η επίθεση αυτή, που έρχεται και από μια μειονότητα οικονομολόγων στις ΗΠΑ, δεν είναι καν απαραίτητη για την υποστήριξη της κεντρικής θέσης των συγγραφέων, που φαίνεται να είναι ότι οι πολιτικές καταπολέμησης του ελλείμματος και η σωστή ρύθμιση της αγοράς (τι άλλο θα πει “η δυνατότητα άσκησης απληστίας εκ μέρους των ατόμων πρέπει να περιορίζεται θεσμικά”;) αποτρέπουν την εκδήλωση κρίσεων — θέση με την οποία όλοι οι σοβαροί οικονομολόγοι συμφωνούν (η προσήλωση σε ένα θεωρητικό σχήμα -μαρξισμός – το οποίο έχει εξαντλήσει την εξηγητική του δύναμη ως οικονομική θεωρία προ πεντηκονταετίας τουλ. δε θεωρείται σοβαρή) .
Στις δύσκολες οικονομικά μέρες που έρχονται, δομές κοινωνικού κράτους θα είναι απαραίτητες για την κοινωνική συνοχή και τη διατήρηση συνθηκών οικονομικής ανόδου.
Tι σημαίνει αυτό για την Ελλάδα; Δυστυχώς στην Ελλάδα έχουμε ήδη υψηλές κοινωνικές δαπάνες με πολύ χαμηλή αποτελεσματικότητα και αποδοτικότητα, καθώς ως κοινωνικό κράτος αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη φορέων που λειτουργούν πρωτίστως για την υποστήριξη των υπαλλήλων τους. Στο περιβάλλον αυτό, κάθε παραπάνω ευρώ θα πάει κυρίως στις τσέπες των ήδη βολεμένων δημοσίων υπαλλήλων και ύστερα κάνει “trickle down” στους κατ’όνομα δικαιούχους.
Μετά και την Χρηματοοικονομική κρίση που περνά η παγκόσμια οικονομία λόγω της οικονομικής και ιδεολογικής εφαρμογής του καπιταλισμού και του οικονομικού φιλελευθερισμού, νομίζω ότι το κόμμα σας καθώς και το site σας δέν έχει λόγο ύπαρξης πιά…
Κύριοι οι Θεωρίες σας απέτυχαν παταγωδώς!
Δεν γνωρίζω έαν και ο server που σας φιλοξενεί θα υπάρχει σε λίγο καιρό λόγο της οικονομικής κρίσης.
Δείτε το παρακάτω εκπληκτικό ντοκυμαντέρ για να κατανοήσετε τού λόγους της αποτυχίας σας.
http://dotsub.com/view/7281f5dc-d4b1-4315-abb7-143becd34f49
[…] που συνυπογράψαμε με τον καθηγητή Γεώργιο Μπήτρο1 , δημοσιευμένο με το ξέσπασμα της χρηματοοικονομικής […]