Οι παιδικοί μας φίλοι!
Σεπ 5th, 2008 | Χαρίδημος Τσούκας| Κατηγορία: Χαρίδημος Τσούκας |
Email This Post
|
Print This Post
|
Δεν πρέπει να απορεί κανείς γιατί ο πρώην υπουργός Αιγαίου κ.Παυλίδης επιδεικνύει μειωμένη αίσθηση πολιτικής ευθιξίας, αρνούμενος να αποχωρήσει από την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του μέχρις ότου εκδικασθεί η κακουργηματική δίωξη σε βάρος του διευθυντή του πολιτικού του γραφείου κ.Ζαχαρίου. Πολιτικά εύθικτος είναι αυτός για τον οποίο η ανάμιξη στην πολιτική συνιστά ευκαιρία για προσφορά στα κοινά, και κατά συνέπεια, δεν ανέχεται ούτε την παραμικρή κηλίδα στο όνομά του, αφού κάτι τέτοιο μειώνει το πολιτικό κεφάλαιό του και, άρα, την πειθώ του λόγου του – το ισχυρότερο όπλο του πολιτικού. Όποιος προτάσσει την προστασία της κουμπαριάς ή της παιδικής φιλίας έναντι της προστασίας της πολιτικής υπόληψής του, συγχέει τα εμπρόσωπα κριτήρια που διέπουν την ιδιωτική σφαίρα με τις αφηρημένες αρχές της δημόσιας σφαίρας.
Όταν το Μάιο 2007 οι καταγγελίες του εφοπλιστή Μανούση για δωροδοκία του κ.Ζαχαρίου έφθασαν στο πρωθυπουργικό γραφείο, ο κ.Ζαχαρίου παραιτήθηκε από τη θέση του για να επαναπροσληφθεί από τον κ.Παυλίδη ως ειδικός σύμβουλος! Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα από αυτή την ασυνήθιστη πράξη είναι η αιτιολόγησή της από τον κ.Παυλίδη: «Στα νησάκια μας, εμάθαμεν πως τον συνεργάτη σου, όταν μάλιστα είναι και παιδικός φίλος σου, δεν τον απαρνιέσαι αβασάνιστα, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται για σένα».
Προσέξτε πόσο αποκαλυπτική είναι αυτή η δήλωση. Επικαλείται ο κ.Παυλίδης τοπικά ήθη, μιμούμενος μάλιστα και νησιώτικη σύνταξη («εμάθαμεν») για να γίνει πιο αυθεντικός, προκειμένου να δικαιολογήσει μια πολιτική επιλογή. Για την ακρίβεια, θεωρεί την προστασία του συνεργάτη του πιο σημαντική από την προστασία του πολιτικού κεφαλαίου του και, άρα, από την πειστικότητα με την οποία εκπροσωπεί τους εκλογείς του. Η παιδική (και γι αυτό άδολη) φιλία, ιδιαίτερα αυτή που αναπτύσσεται σε μικρά, υποτίθεται πιο αγνά, μέρη («στα νησάκια μας»), αντιδιαστέλλεται σιωπηρά στις εργαλειακές πολιτικές σχέσεις που υποτίθεται ότι αναπτύσσονται στην κεντρική πολιτική σκηνή. Η αφηρημένη εμπιστοσύνη που πρέπει να απολαμβάνει ο εκπρόσωπος (άγνωστων εν πολλοίς σε αυτόν) πολιτών – το άλφα και το ωμέγα κάθε σχέσης αντιπροσώπευσης στην αφηρημένη δημόσια σφαίρα – θεωρείται υποδεέστερη της αφοσίωσης που πρέπει να επιδεικνύει σε, και με την οποία πρέπει να περιβάλλεται από, συγκεκριμένους άλλους. Η «ανατολίτικη» συμπάθεια υπερτερεί της «δυτικής» αποστασιοποίησης.
Αν η πολιτική είναι, συν τοις άλλοις, η τέχνη των συμβολικών κινήσεων στην αφηρημένη δημόσια σφαίρα (π.χ. πράξεις παραίτησης), πρόκειται για μια τέχνη που στην Ελλάδα δεν ασκείται επαρκώς. Η πολιτική θα εξακολουθεί να ασθενεί στη χώρα μας στο μέτρο που η ά-λογη νοοτροπία των «κολλητών» – όχι οι έλλογες σχέσεις των πολιτών στον αφηρημένο χώρο της «πόλεως» – θα ορίζει τον ορίζοντα της συλλογικής μας συνείδησης.
Χαρίδημος Τσούκας
Κύριε Τσούκα,
είσθε καταλυτικός όπως πάντοτε…
Ζούμε σε μια κοινωνία χωρίς ευαισθησίες και κυρίως χωρίς αιδώ…
Είναι καταθλιπτικό όταν το σκεπτόμαστε και είναι αυτά τα συμπτώματα κοινωνικής πώρωσης και ηθικής καταβαράθρωσης στη χώρα μας που με κάνουν να αναρωτιέμαι αν έχουμε ελπίδα ως λαός…
Το περίεργο είναι οτι πάντα αναγεννιόμαστε υπό πίεση…
Σήμερα τέτοια πίεση δεν υπάρχει με αποτέλεσμα τη συνεχή υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής μας παρά τον πλουτισμό που όλοι χρησιμοποιούν ως πειστήριο της φαινομενικής λόγω καταναλωτισμού ευμάρειας.
Το άρθρο αθελήτως γράφει τη αλήθεια :
Οι «εργαλειακές πολιτικές σχέσεις που υποτίθεται ότι αναπτύσσονται στην κεντρική πολιτική σκηνή» έχουν ακριβώς αυτό το χαρακτηριστικό : «υποτίθεται ότι αναπτύσσονται».
Δεν αναπτύσσονται όμως ! Διότι, αν αναπτύσσονταν πραγματικά, όχι μόνο στην κεντρική πολιτική σκηνή. αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο πεδίο της κοινωνικής ζωής, η ζωή αυτὴ θα σταματούσε αμέσως σε τέλμα διαδικαστικών συζητήσεων. Και αφού μιλάμε και για σκηνή, λογικό είναι όσα διαδραματίζονται επ΄αυτής να είναι μιμήσεις πράξεων και όχι πράξεις. Κατά μία θεωρία, θέατρο είναι και όλη η ζωή του ανθρώπου σε κοινωνία.
Αυτοί που ελπίζουν σε εργαλειακές πολιτικές σχέσεις δεν έχουν συντάξει ποτέ συμβόλαιο ώστε να δουν πόσο δύσκολο είναι να συνάψει κανείς, όχι πολιτική σχέση, αλλά απλή οικονομική σχέση ανταλλαγής. Κατά δυστυχίαν, η πολιτική παράδοση της Γαλλικής Επαναστάσεως, πιθανώτατα λόγω ημιμαθείας, φωταδιστικής αλαζονείας και εξυπνακισμού, δεν φαίνεται να περιλαμβάνει μερικά απλά πράγματα που είναι γνωστά τουλάχιστον από την εποχή του Αριστοτέλους. Η Βρεταννική πολιτική παράδοση που αρνείται το γραπτό σύνταγμα μέχρι σήμερα φαίνεται να τα περιλαμβάνει.
Με βάση τα ανωτέρω, ορθώς πράττει ο κύριος Παυλίδης επιλέγοντας την πραγματική φιλία και αγνοώντας τους «ψιττακούς ηθικολόγους των εφημερίδων».
Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν στο πολιτικό λεξιλόγιο όποι όπως “αίσθηση πολιτικής ευθιξίας”, “προστασίας της πολιτικής υπόληψής του” και “πολιτικού κεφαλαίου” (copy paste από το κείμενο του κ. Τσούκα). Υπάρχουν μόνο “εμείς” και “οι άλλοι”. Στους “δικούς μας” επιτρέπονται τα πάντα. Στους “άλλους” τίποτε. Και οι λίγοι που δεν είμαστε με κανέναν, αν και είμαστε αυτοί που ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις, νιώθουμε περίεργα, γιατί κάθε φορά καλούμαστε να συνταχθούμε με κάποιους “δικούς”. Το οξύμωρο είναι ότι κανένας δε μας υπολογίζει. Μοναδικό μέλημα των αρχηγών του δικομματισμού είναι να κρατήσει μαντρωμένη την πελατεία του, λες και η υπόλοιπη κοινωνία δεν υπάρχει! Με την εξαίρεση βέβαια του Σημίτη, που αν ήταν σήμερα αρχηγός του πασοκ η κυβέρνηση της νδ θα είχε πέσει δια βοής.