Τι να ψηφίσω;
Σεπ 14th, 2007 | Χαρίδημος Τσούκας| Κατηγορία: Ελλάδα, Πολιτική |
Email This Post
|
Print This Post
|
Με ρωτάνε αρκετοί φίλοι και γνωστοί τι θα ψηφίσω στις εκλογές. Προτιμώ να μην απαντώ ευθέως στο ερώτημα. Η εύκολη απάντηση («θα ψηφίσω το τάδε κόμμα» ή «λευκό», ή «θα απέχω») δεν είναι η καλύτερη: συνήθως στρέφει τη συζήτηση σε άγονη πολιτικολογία. Γιατί αυτό το κόμμα και όχι κάποιο άλλο, κοκ. Η δύσκολη απάντηση είναι αυτή που θα δώσει ο καθένας μόνος του, μετά από σκέψη, συζήτηση και περισυλλογή. Με άλλα λόγια, περισσότερη σημασία δεν έχει το συμπέρασμα του πολιτικού προβληματισμού όσο η διαδικασία με την οποία καταλήγει κανείς στο συμπέρασμα.
Οσοι παίρνουν τη σκέψη στα σοβαρά, είμαι βέβαιος ότι ξέρουν πόσο δύσκολο πράγμα είναι. Πόσο δύσκολο είναι να παραμερίσει κανείς τις ιδεοληψίες, τις προκαταλήψεις, τις πιέσεις συγγενών και φίλων, να αποφύγει την πεπατημένη. Πόσο δύσκολο είναι να δει κανείς καθαρά, να αποφασίσει με αυτεπίγνωση μόνος του. Ο Βιτγκενστάϊν προτρέπει το φανταστικό συνομιλητή του: «Μη σκέφτεσαι, αλλά κοίταξε». Αυτό που εννοεί είναι, υποθέτω: μην παρασύρεσαι από τις παγίδες του μυαλού, αφέσου στην καθαρότητα της εμπειρίας. Πιο απλά: κοίταξε την πραγματικότητα γύρω σου όσο πιο νηφάλια και απροκατάληπτα μπορείς. Εμπιστεύσου περισσότερο τις αισθήσεις σου και λιγότερο το μυαλό σου.
Ποιά είναι η πραγματικότητα γύρω μας; Βρώμα και δυσωδία από τα σκάνδαλα διαφθοράς που συγκλονίζουν το δημόσιο βίο (ομόλογα, «κουμπάροι»), η διαφθορά έχει διεισδύσει βαθιά στη ζωή μας, απερίγραπτη ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού να προστατεύσει τα πιο πολύτιμα συλλογικά αγαθά όπως είναι το περιβάλλον και να διαχειρισθεί κρίσεις όπως οι πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές, φαιδροί πολιτικάντηδες κατέχουν δημόσια αξιώματα και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι το προσωπικό-κομματικό συμφέρον. Οι επικεφαλής των δύο κομμάτων εξουσίας χρωστάνε τα αξιώματά τους στο επώνυμό τους και όχι στην αξία τους, την οποία ουδείς ζήτησε να αποδείξουν. Οι πολιτικές δυναστείες ζούν και βασιλεύουν.
Βλέπουμε έναν πρωθυπουργό να επισπεύδει τις εκλογές, ανάγοντας την ψήφιση του προϋπολογισμού του 2008 σε μείζονα «εθνικό λόγο», διαστρέφοντας το πνεύμα του Συντάγματος, το οποίο προνοεί για έκτακτες εκλογές όταν συντρέχει πραγματικά μείζων εθνικός λόγος, κι όχι θέματα ετήσιας κυβερνητικής ρουτίνας όπως η ψήφιση ενός προϋπολογισμού. Βλέπουμε έναν αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης να παραβιάζει το Σύνταγμα (και να θέλει να βγει κι από πάνω όταν «συνελήφθη κλέπτων οπώρας»), τοποθετώντας την υπερνομάρχη Αθηνών-Πειραιώς επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας του κόμματός του.
Τα δύο κόμματα εξουσίας κυβερνάνε τη χώρα από το 1974. Τριάντα τρία χρόνια μετά τη μεταπολίτευση κι ακόμα δεν έχουμε επιλύσει θεμελιώδη προβλήματα του δημόσιου βίου: την κομματικοποίηση του κράτους, το πελατειακό πολιτικό σύστημα, την αναξιοκρατία και το νεποτισμό, την έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς, την μη υπαγωγή του επιμέρους συμφέροντος στην προαγωγή του δημόσιου συμφέροντος, τη νοοτροπία του εγώ-είμαι-πανω-από-όλα, τον άμετρο τακτικισμό, την έλλειψη στοιχειώδους συνεννόησης ακόμα κι εκει που συμφωνούμε, την πόλωση. Ναι, πλουτίσαμε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά δεν ξέρουμε πως να διαχειρισθούμε με σωφροσύνη τον πλούτο μας. Τον μετατρέπουμε σε μανιώδη ιδιωτική κατανάλωση και έμμονη ευδαιμονιστική αναζήτηση, αντί να μεριμνάμε γι αυτά που κυρίως συνιστούν μια κοινωνία ως κοινωνία: τα συλλογικά αγαθά – την υγεία, την παιδεία, το περιβάλλον, την άμυνα.
Οι αρχηγοί των δύο κομμάτων εξουσίας υπόσχονται για μια ακόμα φορά ό,τι νομίζουν ότι θέλει να ακούσει ένα τηλεόπληκτο εκλογικό σώμα, με χρήματα, εννοείται, των φορολογουμένων, ενώ δεν παραλείπουν να χρησιμοποιούν το ρήμα «δεσμεύομαι» ή «εγγυώμαι» για να μας πείσουν. Αδυνατούν οι δύστυχοι να αντιληφθούν ότι για να έχει η δέσμευση αντίκρυσμα πρέπει να έχει κάποιο κόστος γι αυτόν που την αναλαμβάνει, το οποίο κόστος θα προκύψει από τη μη υλοποίησή της. Αυτοί όμως δεν αναλαμβάνουν κανένα κόστος, γιατί οι δεσμεύσεις τους είναι νεφελώδεις και αόριστες. Σε κάθε περίπτωση, είναι τέτοια η κρίση αναξιοπιστίας που μαστίζει το δημόσιο βίο που κανείς δεν τους παίρνει στα σοβαρά, και γι αυτό ουδείς τους ζητά να συγκεκριμενοποιήσουν τις δεσμεύσεις τους.
Οι πολιτικοί ζουν σε μια φούσκα: περιστοιχίζονται από ψηφοφόρους που τους γλείφουν γιατί κάποιο ρουσφέτι θέλουν (ή θα χρειασθούν) από αυτούς, ενώ οι ίδιοι γλείφουν τους αρχηγούς τους για κάποιο οφίκιο. Ενα πράγμα δεν κάνουν: δεν συνειδητοποιούν τη βαθιά περιφρόνηση με την οποία τους περιβάλλει ο κόσμος, ακόμα κι αυτοί που τους ψηφίζουν. Είναι ανυπόφορο: η χώρα που γέννησε την Πολιτική είναι η χώρα στην οποία ζούμε την παντελή χρεωκοπία της Πολιτικής – της έλλογης διαχείρισης των κοινών, να μην ξεχνάμε – στη συνείδηση του μέσου πολίτη. Η χώρα που γέννησε το Λόγο είναι η χώρα στην οποία κατ΄ εξοχήν ευτελίζεται ο Λόγος – στα κατ΄ ευφημισμόν προγράμματα των κομμάτων, στην προπαγάνδα των πολιτικών διαφημιστών, στον ανευφάνταστο λόγο των πολιτικών, στις κοκκορομαχίες των τηλεοπτικών παραθύρων, στον στρατευμένο λόγο κομματικών διανοουμένων.
Αυτά βλέπω γύρω μου. Δεν τα βλέπω μόνο, τα νοιώθω στο στομάχι μου, στην τσέπη μου, στην αναπνοή μου. Ανησυχώ πολύ για τη χώρα μου, που θα ζήσουν τα παιδιά μου, τι μας επιφυλλάσσει το μέλλον. Η χώρα μας παραπαίει μεταξύ διαφθοράς, ανικανότητας, γελοίων ψευδαισθήσεων, και μιας πρωτοφανούς ανημπόριας να αντικρύσει κατάματα τα πολλά και μεγάλα προβλήματά της. Χάνει διαρκώς έδαφος και ο κοινωνικός της ιστός αποσυντίθεται. Βαθμιαία, έχει καταστεί μια χώρα ακοινώνητων ατόμων, των οποίων η κύρια έγνοια είναι «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Η κίβδηλη γλώσσα κυριαρχεί, η μετριότητα πλεονάζει, ο λαϊκισμός και ο κυνισμός μας κατακλύζουν.
Θά ήθελα πολύ να είμαι περήφανος για τη χώρα μου, αλλά δεν μπορώ. Οπου να κοιτάξω, η Ελλάδα με πληγώνει.
Αυτά βλέπω γύρω μου κι αναλόγως θα πράξω.
————————————————————————–
Σημειώσεις:
- http://htsoukas.blogspot.com [↩]
- Ο ΧαρίδημοςΤσούκας είναι καθηγητής Οργανωσιακής Θεωρίας στο ALBA και στο Πανεπιστήμιο Warwick, και διευθυντής του διεθνούς ακαδημαϊκού περιοδικού Organization Studies [↩]
Θελοντας να οικοδομησει ενα θεωρητικο μοντελλο σκεψης και οχι αισθησης της πραγματικοτητας που δηθεν προσπαθει να προσεγγισει και ξεκινωντας απο το δογμα των ισων αποστασεων ο συγγραφεας καταληγει στην αρνηση .
Η τοποθετηση της υπερνομαρχου στο επικρατειας δεν ειναι παραβιαση του συνταγματος αλλα ισως κακης ερμηνεια αυτού Εν πασει περιπτωσει ειναι συγκρισιμο μεγεθος αυτο με τη πολιτικη αβαρια και τον αρριβισμο της αρον αρον επισπευσης των εκλογών και της εθνικης τραγωδίας που προέκυψε?
Εχουν τα ιδια προσωπα και τους ιδιους συμβολισμους τα ψηφοδελτιοα επικρατειας των δυο κομματων?
Ο συγγραφεας του αρθρου αντι να κανει παιγνιδια του μυαλου ας δει τη πραγματικοτητα και ας κανει ενα απολογισμο και ας συγκρινει την Ελλαδα του 2004 και την Ελλαδα του 2007 ,3 χρονια δηλαδη παγκοσμιας εξελιξης
Τελος ο Γ.Παπανδρεου πριν γινει αρχηγος ειχε να επιδειξει σαν υπουργος εξωτερικων συν τοις αλλοις ενα φωτεινο εργο και παγκοσμια αποδοχη. Ο Κ.Καραμανλής τι ειχε και τι εχει να επιδειξει?
Με τετοιου ειδους κριτηρια λοιπον πρεπει να ψηφισομε αρνουμενοι παραλληλα την ανευθυνοτητα αλλα και την αλαζονεια των μικρων κομματων.
Η βρώμα και η δυσωδία βρίσκεται παντού σήμερα,μα το χειρότερο είναι ότι έχει περάσει μέσα μας. Για να αλλάξει η κατάσταση του δικομματισμού πρέπει να αλλάξουμε πρώτα εμείς ως άνθρωποι. Να μην σκεφτόμαστε εγωιστικά (με την κακή έννοια) και να μην κοιτάει ο καθένας το συμφέρον του εις βάρος των άλλων. Δυστυχώς οι εκτιμήσεις που κάνω εγώ προσωπικά, δεν μου αφήνουν περιθώρια σκέψης για βελτίωση και αλλαγή, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα.
Η τοποθέτηση της υπερνομάρχου Αθηνών-Πειραιώς επικεφαλης του ψηφοδελτίου Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ είναι καραμπινάτη παραβίαση του άρθρου 56 του Συντάγματος, τις δεσμέυσεις του οποίου η κα Γεννηματά γνώριζε, και στις οποίες είχε αναφερθεί σε παλαιές συνεντεύξεις της. Το χειρότερο όμως είναι η αντίδρασή της, όπως και του κόμματός της: αντι να ζητήσουν συγγνώμην ή έστω να κρατήσουν τους τόνους χαμηλούς, ήθελαν να βγουν κι απο πάνω μιλώντας για “δικαστικό πραξικόπημα” (επ’ αυτού, βλ. περισσότερα στο http//htsoukas.blogspot.com).
Οσο για τον κ.Παπανδρέου, ήταν πάντοτε αμελητέα ποσότητα στο ΠΑΣΟΚ (εξού και το προσωνύμιο “Γιωργάκης”) και, αν και αναγνωρίζω τη θετική του παρουσία στο Υπ. Εξωτερικών, ποτε δεν τον πήρε κανείς στα σοβαρά ότι θα μπορύσε να ηγηθεί του κόμματός του (βλ. επ’ αυτού σχετικές δηλώσεις του κ.Πάγκαλου στο παρελθόν). Το ΠΑΣΟΚ είχε ανάγκη από έναν Παπανδρέου προκειμένου να μην αναγκαστεί να αλλάξει – να ξανασκεφτεί τι σημαίνει να είσαι ένα σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στην Ελλάδα σήμερα. Ο κ.Παπανδρεου αναρριχήθηκε στην κορυφή γιατί λέγεται Παπανδρέου. Ολα τα υψηλόβαθμα στελέχη του ΠΑΣΟΚ το ψιθυρίζουν μεταξύ τους εδώ και χρόνια, αλλά κανείς δεν έχει το ανάστημα να του πει ότι δεν κάνει για τη δουλειά που ανέλαβε (κατά το γνωστό νόμο του Μάρφυ, “προήχθη στο επίπεδο της ανικανότητάς του”). Οπως ένας καλός μηχανικός δεν κάνει έναν απαραίτητα καλό μάνατζερ άλλων μηχανικών, έτσι ένας καλός υπουργός Εξωτερικών δεν κάνει απαραίτητα έναν καλό πρωθυπουργό.
Τι αστείο,λίγες εβδομάδες πριν ο Χ.Τσούκας ξιφουλκούσε κατά του Χ.Γιανναρά,για να επανέλθει σήμερα,πλήρως ταυτισμένος με τον κατά Γιανναρά οδυρμό της “τελειωμένης” Ελλάδας.
Χαρακτηριστική περίπτωση ιδεοληπτικής έλλειψης μιας φαντασιακής “τέλειας Ελλάδας” ,που κατά Γιανναρά υπήρξε κάποτε,και κατά Τσούκα δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ.
Η πλάκα είναι πως ο οδυρμός γίνεται γιατί γύρω μας ” Η κίβδηλη γλώσσα κυριαρχεί, η μετριότητα πλεονάζει, ο λαϊκισμός και ο κυνισμός μας κατακλύζουν”
Μα καλά υπάρχει μεγαλύτερος και πιο επικίνδυνος λαικισμός από την απόλυτη γενικευμένη και επινενοημένη απελπισία??
Επειδή τούτες τις μέρες ακούμε συνεχώς τα περί των τριών πολιτικών τζακιών που έχουν μονοπωλήσει την εξουσία στη χώρα μετά στην μεταπολίτευση θέλω να φρεσκάρω λίγο τη μνήμη τού καθηγητή Τσούκα και όλων των άλλων συμπολιτών που το λησμονούν, ότι ο μακροβιότερος πρωθυπουργός μετά την μεταπολίτευση δεν ήταν γιος ή ανηψιός κανενός πρώην πολιτικού.
Αλλά παραλλήλως επειδή ο εν λόγω πρωθυπουργός ήταν κατά την ταπεινή μου άποψη ο καλύτερος μεταπολεμικός πρωθυπουργός στην Ελλάδα τείνω να συμφωνήσω με τον κύριο Τσούκα ότι στο μέλλον θα πρέπει να αναζητήσουμε επιμόνως νέα και ικανά άτομα χωρίς το πολιτικόν pedigree ως προϋπόθεση.
Καλές εκλογές! Και σκεφτείτε καλά αν θέλετε ακόμα 4 χρόνια Πολύδωρες και Αλογοσκούφηδες.
Θέλει ρώτημα τι θα ψηφίσω; ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ δαγκωτό.
Εγώ πάλι είμαι ευθύς όταν με ρωτάνε τι θα ψηφίσω και λέω “τον εαυτό μου” και η συζήτηση δεν χρειάζεται να μπει σε καμιά πολιτική κολοκυθιά…
Σίγουρα πρέπει να αναζητούμε ηγέτες οι οποίοι να έχουν αναδειχθεί μέσα απο το προσωπικό τους έργο, την παρουσία τους στα κοινά, την επιστημονική κατάρτιση, κοκ. Ο κ. Σημίτης σαφώς και αποτέλεσε μια έκπληξη και μια διακόπη της οικογενειοκρατίας. Επιπλέον πολύ σοφά του είχαν προσδώσει τεχνηέντως τα ΜΜΕ και διάφοροι επικοινωνιολόγοι κάποια χαρακτηριστικά όπως ο “καθηγητής” τα οποία ανέτρεπαν τα ως τότε πρότυπα των μπαλκονάτων πολιτικών και επηρέασαν και συνεχίζουν να επηρεάζουν τον κόσμο θετικά προς το πρόσωπο του. Παρ’ όλα αυτά, είναι ο ίδιος που στην πραγματική του σταδιοδρομία ως καθηγητής έχει εκδώσει σύγγραμα με πλήρη επιχειρηματολογία των λόγων που η Ελλάδα δεν πρέπει να εισέλθει στην τότε ΕΟΚ και στη συνέχεια είναι αυτός ο οποίος μετα τον Καραμανλή (θείος) εχει συνδεθει περισσότερο με την ΕΕ (!). Ακόμα κατα τη διάρκεια της πρωθυπουργίας του είχαμε πέραν απο τα τεράστια και γνωστα σκάνδαλα μια επίσης γενικευμένη αίσθηση διαφθοράς, ιδιαίτερα τη 2η τετραετία όπως εχει πει και ο κ. Πάγκαλος, απο το στενό περιβάλλον των συνεργατών του έως και τη γιγάντωση οικονομικών συμφερόντων και επιχειρηματικών ομίλων. Στην πολιτική είναι μάλλον άστοχο να χρησιμοποιούμε όρους “αθλητικούς” όπως ο καλύτερος, ο εξυπνότερος, ο ικανότερος, κτλ αλλα να αφηνουμε την ιστορία να κρίνει. Η προτροπή που ανέφερε ο κ. Τσούκας “μη Σκέφτεσαι αλλα Κοίταξε”, είναι θεμελιώδης αν θέλει κάποιος να μη πέφτει στη παγίδα της προσκόλλησης και της ιδεοληψίας. Να μη ξεχνάμε επίσης πως το φαινόμενο της οικογενειοκρατίας στη πολιτική δεν είναι αποκλειστικα ελληνικό αλλα έχει παρατηρηθεί τόσο στο παρόν όσο και το παρελθόν και στην Αμερική και στην Ευρώπη. Η σταθερή παρουσία και το μέγεθος βέβαια του φαινομένου είναι ανάλογο των πολιτικών ηθών και της κοινωνικής κοινωνικότητας κάθε κράτους.
Δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί πρέπει σώνει και καλά να είμαστε περήφανοι για το κράτος μας ή να στενοχωριόμαστε που το κράτος μας δεν είναι αρκετά καλό ώστε να είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτό.
Άλλος είναι ο λόγος υπάρξεως του κράτους και στο πεδίο αυτό τα πάει περίφημα: Θα μπορούσαμε κάλλιστα να είμαστε υπερήφανοι που το κράτος μας έχει κατορθώσει να ξεζουμίζει δυόμισυ με τριάμισυ εκατομμύρια κορόιδα και να ταΐζει ενάμισυ εκατομμύριο κοπρίτες. Γιατί όχι ;
Απλώς μια μικρή διόρθωση. Δεν είναι ο νόμος του Μάρφυ, είναι η Aρχή του Peter. 🙂
Κατά τα άλλα, ΦΣ δαγκωτό!
Για ν’αλλαξει κατι προς το καλο του τοπου πρεπει σημερα το βραδυ να παει η ΝΔ εκει απο οπου την εβγαλαν με το ζορι οι ολιγαρχες προστατες της ΨΩροκωσταινας¨…Στο χρονοντουλαπο της Ιστοριας!!!!
Καθε ψηφος που δεν θα παει στον Γιωργο Παπανδρεου , ισοδυναμει με αυτοκαταδικη και απομονωση ακομα και για τον πιο συντηριτικο ψηφοφορο,αρκει να ξαναδει αν μπορει με τη φαντασια του, τις γυναικουλες με τα μπουγελα να προσπαθουν να σωσουν το βιος τους απο τις φωτιες…. Και τον πρωθυπουργο του να καταγγελει φαντασματα απο το παρελθον νομιζοντας οτι τρωμε κουτοχορτο…
Καμμια ψηφος να μην παει χαμενη , για να ξανανοιωσουμε υπερηφανοι…
Προσωπικά μου φάνηκε οτι, παρόλο που μας υποσχέθηκε μία ανάλυση του προβληματισμού που μπορεί να έχει ο κάθε ψηφοφόρος που όπως λέει παίρνει τη σκέψη στα σοβαρά, στην ουσία μας παρουσίασε την κατάσταση που κατά την άποψη του επικρατεί στην Ελλάδα, για να μας δικαιολογήσει το γεγονός ότι ο ίδιος δε θα ψηφίσει κανένα από τα δυο μεγάλα κόμματα.
Τους λόγους δηλαδή, που είναι υποκειμενικές παρατηρήσεις, για τους οποίους δε θα ψηφίσει Νεα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ τους ταυτίζει με τον προβληματισμό γύρω από την ψήφο του κάθε ανθρώπου που παίρνει τη σκέψη στα σοβαρά. Εκτός από το ότι αυτό δεν είναι προβληματισμός, αφού όλα τα δεδομένα που αναφέρει τον οδηγούν σε ενα συμπέρασμα και όχι σε πολλά, ώστε να έπρεπε να προβληματιστει για τη σημασία των δεδομένων του και να καταλήξει στο αντίστοιχο συμπέρασμα, εκτός, λοιπόν, από αυτό υπονοεί ότι όλοι όσοι παίρνουν τη σκέψη στα σοβαρά αναγνωρίζουν τα ίδια που αναγνωρίζει και ο ίδιος και καταλήγουν και στο ίδιο συμπέρασμα. Αυτό όμως συνεπάγεται ότι κανείς δεν υπάρχει που να παίρνει τη σκέψη “σοβαρότερα” απο αυτόν και να ψηφίζει ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα. Αλήθεια αυτό θέλει να ισχυριστεί;
Πόσο πήρε η ΦΣ? Λιγότερο από τους Φιλελεύθερους του 1999.
Εχασε ο ΓΑΠ ή το παλιό ΠΑΣΟΚ?
Το εκλογικό δίλλημα (απόφαση) ήταν α) Παλαιό ΠΑΣΟΚ ή β) Κώστας Καταμανλής. Και Ο λαος επίλεξε Κώστα Καραμανλή.
Ο ΓΑΠ έπρεπε να είχε κάνει δικο του κόμμα από το 2004/5. Πλήρωσε την απόφαση του να μην ανανεώσει πλήρως το ΠΑΣΟΚ. Τι νόημα είχε η παορυσία Σημίτη στην ομιλία στο Πεδίο Άρεως. Να θυμίσει στον κοσμο την περίοδο Σημίτη? Να πως εξηγείται το ποσοστο ρεκόρ του ΠΑΣΟΚ χθες.
Αγαπητέ Κύριε Κανελλόπουλε,
Φτωχή είναι η συγκομιδή της δικαίωσης των λόγων σας από τα γεγονότα για να μην πω ανύπαρκτη.
Το ΠΑΣΟΚ τέθηκε προς το παρόν στο “χρονοντούλαπο” όπως είχε τεθεί και η ΝΔ το 1981 σαν συνέχεια -κατα πως μας λέγατε- της δεξιάς του χωροφύλακα και των νησιών της εξορίας. Πλήρωσε τα ανομήματα της παραταξης αυτής -έφταιγε δεν έφταιγε- από το 1950 έως το 1975. Αυτ΄΄ο ανάγκασε την ΝΔ να αποποιηθεί την ονομασία ‘δεξιά’ και να κάνει την αυτοκριτική της αν και τα στελέχη της υπέφεραν και αυτά αρκετά από την δικτατορία των συνταγματαρχών. Οχι ότι σήμερα η ΝΔ είναι και υπόδειγμα κόμματος αλλά κατα πως φαίνεται, έχει κάνει κάποια βήματα από το 1974 και το 1980.
Το ΠΑΣΟΚ οφείλει να κάνει την αυτοκριτική του κυρίως στο ότι υπερχρέωσε την Ελλάδα σε μια μεγάλη αναπτυξιακή ευκαιρία και εξαχρείωσε τα κοινωνικά και πολιτικά ήθη αντί να διδάξει πολιτικό πολιτισμό μετά το βούρδουλα του χωροφύλακα. Με το που πέρασαν οι πρώτες φορτισμένες γενιές του “πολυτεχνέιου” ηρθαν στα πράγματα άνθρωποι οι οποίοι κρίνουν με βάση το σήμερα. Αυτοί ναι μεν έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία στη ΝΔ, όμως, ο τρόπος όμως με τον οποίο ενδεχόμενα να σκέπτεται η “σιωπηλή” πλειοψηφία να ευνοεί στο μέλλον περισσότερο ένα κόμμα σαν την ΦΣ παρά τους δεινόσαυρους των δύο κομμάτων εξουσίας ή τα κόμματα των άκρων.
Προβληματιστείτε, μετανοείστε, σκεφθείτε και έχετε τον τρόπο να επανέλθετε στην πολιτική σκηνή, όχι όμως με υλακές αλλά με συγκροτημένο πολιτικό λόγο.
Κύριε Τσούκα,
Διάβασα τις πιο ενδιαφέρουσες παραγράφους (σχεδόν όλες) από το άρθρο σας, και με εκφράζουν απόλυτα τα όσα λέτε. Αλλά τελικά απαντάται η ερώτηση “τι να ψηφίσω”?
Θεωρώ και παραδέχομαι ότι ίσως δεν είμαι ακόμα αρκετά ώριμος και έμπειρος στα θέματα πολιτικής και ψήφου και πως σε 1-2 χρόνια που θα αποκτήσω το εκλογικό δικαίωμα θα έχει διαμορφωθεί αλλιώς η άποψή μου για τον κόσμο.
Αλλά αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε μια κατάσταση απελπισίας και μεγάλης σύγχυσης, ειδικά μετά τα πρόσφατα γεγονότα με την δολοφονία του νεαρού και τα επακόλουθά της.
Βλέπω ότι το άρθρο αυτό είναι περσινό αλλά δεν παύουν να ισχύουν τα όσα περιγράφετε.
Έχω και εγώ δικό μου blog, όπου εκφράζω τις σκέψεις μου για τον κόσμο και την Ελλάδα ειδικότερα. Όπως και για άλλα πράγματα με χαρακτηριστικό παράδειγμα το περιβάλλον μου, φιλικό και οικογενειακό.
Θέλω να καταλήξω στο ότι θα ήθελα να ακούσω τη συμβουλή σας για το πως πρέπει να κατευθύνω τη σκέψη μου σχετικά με την πολιτική στην Ελλάδα και να ρωτήσω και ο ίδιος την ερώτηση “τι να ψηφίσω εκτός από τα πρώτα 5-6 κόμματα που βλέπουμε στι δημοσκοπήσεις”?
Ένα πιθανό σενάριο
Όποιος διαβάσει τον προϋπολογισμό της Ελλάδας για το έτος 2010 θα καταλήξει μέσα σε 5 λεπτά στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει αυτή η χώρα.
Εν ολίγης :
Έξοδα μισθών και συντάξεων 26 δις.
ασφάλεια και περίθαλψη 15 δις
λειτουργικά έξοδα 9 δις.
ΣΥΝΟΛΟ 50 ΔΙΣ
Δηλαδή από τα 50 δις που χρειάζεται το κράτος για να λειτουργήσει δίνει σχεδόν τα μισά για αμοιβές καθώς το κομμάτι των συντάξεων είναι ελάχιστο (7 δις) μπροστά στο σύνολο.
Η ολοκληρωτική νίκη της Αριστεράς και το μοιραίο λάθος της επιβολής χούντας στην χώρα μας.
Όλοι έχουμε ακούσει ή έχουμε φίλους-γνωστούς που δουλεύουν σε φιλέτα της κρατικής μηχανής, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, ΗΣΑΠ με μισθό 3.000 μηνιαίως συν άλλα τόσα υπερωρίες.
Αυτά θα ανήκουν πολύ σύντομα στο παρελθόν.
Το κύριο ερώτημα είναι πως θα πορευτούμε. Ας πάρουμε δύο δεδομένα υπόψη.
1ον Για να αντιστραφεί μόνιμα το έξοδο των μισθών και συντάξεων ο αριθμός των ανθρώπων που πρέπει ΆΜΕΣΑ να σταματήσουν να αμείβονται από το κράτος είναι 370.000. (Έτσι θα πάμε στον Ευρωπαικό μέσο όρο του 12% απασχολούμενων)
2ον Για να μπούμε σε τροχιά αποπληρωμής του χρέους μας πρέπει τα επόμενα χρόνια μετά το 2013 (ή το 2016 όπου και θα ‘’μηδενιστεί’’ το έλλειμμα) και για σειρά ετών να υλοποιούμε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς. Αστεία πράγματα. Αυτό δεν θα γίνει ούτε αν ισχύσει και το 1ο καθώς οι άνεργοι θα παραμένουν άνεργοι, αφού στην χώρα μας θα γίνουν μηδενικές επενδύσεις, λόγω γραφειοκρατίας και φόρων. (όχι μόνο μηδενικές, μεγάλα κεφάλαια θα φύγουν μαζί τους και οι άνεργοι)
Το 2ο κομμάτι βέβαια ισχύει για το σύνολο των ανεπτυγμένων χωρών αλλά ας το αφήσουμε αυτό προς το παρόν, εξάλλου άλλη μια φορά θα είμαστε πρωτοπόροι ως αδύναμοι οικονομικά.
Το μόνο υπαρκτό σενάριο : ………
Ο Παπανδρέου σύντομα θα αφήσει το τιμόνι της χώρας. Όχι με εκλογές αλλά με εσωτερική αλλαγή αρχηγού καθώς εντός λίγων μηνών από όποιον δρόμο της χώρας και να περνάει θα τρώει γιαούρτια στην καλύτερη των περιπτώσεων. Ότι είναι ανεπαρκής το αντιλαμβάνεται και ο τελευταίος πολίτης της χώρας. Η ανεργία και η ανέχεια επί ημερών του θα ξεπεράσει και ημέρες Πολέμων.
Επόμενος αρχηγός? Πέρα από το όνομα Βενιζέλος δεν μου έρχεται κάτι άλλο στο μυαλό..
Ακολουθεί την γραμμή του και διαχωρίζει την στάση του προσεκτικά γιατί ξέρει ότι μέσα στο 2010 ο κόσμος θα τρέξει σε αυτόν και θα του ζητήσει να κυβερνήσει την χώρα.
Οι επιλογές του Βενιζέλου? Μία και μόνη : Δραχμή.
Με ή χωρίς δημοψήφισμα ο κόσμος θα εκφράσει την αγανάκτηση του για το ευρώ και θα επιστρέψουμε στο 1981 : μικρό δημόσιο, φτωχή χώρα.
Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε όλοι εμείς είναι να σταθεί πιο σοβαρός από τον Ανδρέα και να βάλει την χώρα σε τροχιά πραγματικής ανάπτυξης διαγράφοντας όλον αυτόν τον τραγελαφικό συρφετό αντιαναπτυξιακών νόμων που παρέλασαν όλα αυτά τα χρόνια προς τέρψιν ψηφοφόρων και μη.
Τι θα μας μείνει?
30 χαμένα χρόνια για τους έξω του χορού και μπόλικα δις για τους εντός.
Ας είναι…
Με τα δικά τους λεφτά θα επενδύσουμε πάλι στον δρόμο της νέας λαμπρής ιστορίας που μας περιμένει.
Θα είναι μακρύς ο δρόμος αλλά αξίζει τον κόπο, πιστέψτε με….
http://29-26.blogspot.com/2010/06/blog-post.html