Παγκόσμια Τράπεζα: Απωθητική για επενδύσεις η Ελλάδα
Σεπ 29th, 2006 | Τάκης Μίχας| Κατηγορία: Ελλάδα |

Του Τάκη Μίχα
Η καλύτερη απάντηση στους ισχυρισμούς των κ. Καραμανλή και Αλογοσκούφη σχετικά με την πορεία και τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας περιέχεται στην πρόσφατη έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας «Κάνοντας δουλειές το 2007».
Η έκθεση έχει επίκεντρο το επιχειρηματικό θεσμικό περιβάλλον σε όλες τις χώρες του κόσμου.
Μεταξύ των 175 κρατών τα οποία αναφέρει η έκθεση, η Ελλάδα βρίσκεται στη θέση 109 όσον αφορά το πόσο ευνοϊκό είναι το περιβάλλον για τη δημιουργία και τη λειτουργία επιχειρήσεων. Σύμφωνα με την ίδια έκθεση, η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση μεταξύ των χωρών του ΟΟΣΑ (!) Στην πρώτη θέση στις χώρες του ΟΟΣΑ βρίσκεται η Νέα Ζηλανδία, ενώ στην πρώτη θέση παγκοσμίως η Σιγκαπούρη.
Η ετήσια έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας είναι ιδιαίτερα σημαντική, διότι εξετάζει το θεσμικό πλαίσιο το οποίο καθορίζει τη λειτουργία του DNA της οικονομίας, που είναι η επιχείρηση. Θεσμικοί παράγοντες που επηρεάζουν τη λειτουργία της επιχείρησης είναι το κόστος και ο χρόνος του στησίματος μιας επιχειρηματικής μονάδας, ο αριθμός και το κόστος αδειών που απαιτούνται, το πιστωτικό σύστημα της χώρας, η ελαστικότητα της εργασίας και του ωραρίου, η προστασία των επενδυτών, το φορολογικό σύστημα, η εφαρμογή των συμβολαίων, το κόστος και ο χρόνος των εμπορικών συναλλαγών με το εξωτερικό κ.λπ. Σε όλους αυτούς τους τομείς η χώρα μας βρίσκεται σε τραγική θέση και υστερεί σημαντικά όχι μόνο σε σχέση με τις άλλες χώρες του ΟΟΣΑ αλλά και με πολλές αναπτυσσόμενες χώρες.
Απαιτούνται 38 μέρες
Στην Ελλάδα, π.χ., για να στήσει κανείς μια επιχείρηση απαιτούνται 15 διαφορετικές γραφειοκρατικές διαδικασίες, που ισοδυναμούν κατά μέσο όρο με 38 ημέρες ετησίως και με κόστος 24,2% του μέσου εισοδήματος. Στον Καναδά απαιτούνται 2 διαδικασίες, 3 ημέρες και κόστος 0,9%. Στη Δανία 3 διαδικασίες, 5 ημέρες και μηδενικό κόστος. Στο Βέλγιο 9 διαδικασίες, 27 ημέρες και κόστος 5,8% του εισοδήματος .
Αν εξετάσουμε τώρα το φορολογικό καθεστώς στην Ελλάδα, ο μέσος επιχειρηματίας θα πρέπει να κάνει ετησίως 33 πληρωμές, να δαπανήσει 204 ώρες και να πληρώσει το 60,22% του κέρδους του σε φόρους. Ακόμα και τα σκανδιναβικά κράτη, που είναι γνωστά για το αυστηρό φορολογικό τους σύστημα, ωχριούν μπροστά στην Ελλάδα. Στη Δανία απαιτούνται 18 πληρωμές, για τις οποίες ο επιχειρηματίας δαπανά 131 ώρες και καταβάλλει το 31,5% των κερδών του σε φόρους. Στη Νορβηγία 3 πληρωμές, 87 ημέρες και το 46,2% των κερδών. Ακόμα και στην «κόλαση» της φορολογίας, τη Σουηδία, η κατάσταση είναι σαφώς καλύτερη από την Ελλάδα. Εκεί ο επιχειρηματίας κάνει 5 πληρωμές, δαπανά 123 ώρες και πληρώνει το 57% των κερδών σε φόρους.
Ενας άλλος σημαντικός παράγων στη σημερινή παγκοσμιοποιημένη οικονομία είναι το κόστος και οι γραφειοκρατικές διαδικασίες που σχετίζονται με τις εξαγωγές και εισαγωγές αγαθών. Στην Ελλάδα απαιτούνται για την εξαγωγή ενός κοντέινερ 7 έγγραφα, 29 ημέρες, με κόστος ανά κοντέινερ 1.328 δολάρια.
Στη Δανία απαιτούνται 3 έγγραφα, 5 ημέρες με κόστος 540 δολάρια. Στη Φινλανδία 4 έγγραφα, 7 ημέρες και 420 δολάρια. Στη Γερμανία 4 έγγραφα, 6 ημέρες, 731 δολάρια.
Ανάλογη είναι και η κατάσταση που επικρατεί στις εισαγωγές. Στην Ελλάδα απαιτούνται 11 έγγραφα, 34 ημέρες και κόστος ανά κοντέινερ 1.443 δολάρια. Στη Δανία 3 έγγραφα, 5 ημέρες, 540 δολάρια. Στη Φινλανδία 3 έγγραφα, 7 ημέρες και 420 δολάρια. Στη Γερμανία 4 έγγραφα, 6 ημέρες και 750 δολάρια.
Προστασία από απολύσεις
Φυσικά οι χειρότεροι δείκτες της Ελλάδας σε σχέση με τις χώρες του ΟΟΣΑ αφορούν τις εργασιακές σχέσεις. Στους δείκτες που αφορούν τις προσλήψεις, απολύσεις και το ωράριο, η Ελλάδα παρουσιάζει τη μεγαλύτερη ανελαστικότητα, ξεπερνώντας κατά πολύ ακόμα και χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία και η Ισπανία, που έχουν και αυτές μια αρκετά ανελαστική αγορά εργασίας.
Η έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας αποκαλύπτει με τον πλέον ολοκληρωμένο τρόπο τη γύμνια των ισχυρισμών των κυβερνητικών παραγόντων στην Ελλάδα σχετικά με την εφαρμογή «ριζικών μεταρρυθμίσεων». Οταν μια κυβέρνηση δεν μπορεί να μειώσει τον αριθμό των εγγράφων που απαιτούνται για μια εξαγωγή ή τον αριθμό των γραφειοκρατικών διαδικασιών που απαιτούνται για να στηθεί μια επιχείρηση, πώς αλήθεια μπορεί να πάρει κανείς σοβαρά τις μεγαλεπήβολες εξαγγελίες της για μεταρρυθμίσεις στο Ασφαλιστικό, στην Παιδεία κ.λπ.;
Η έκθεση επίσης δείχνει πόσο λανθασμένο είναι το επιχείρημα ότι οι επιχειρήσεις ανθούν στις χώρες όπου επικρατεί οικονομική εξαθλίωση. Αντίθετα οι χώρες που βρίσκονται στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας είναι εύπορες και με υψηλές απολαβές των εργαζομένων. Ετσι, τις πρώτες θέσεις καταλαμβάνουν κατά σειρά η Σιγκαπούρη, η Νέα Ζηλανδία, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, το Χονγκ Κονγκ, η Βρετανία, η Δανία, η Αυστραλία, η Νορβηγία, η Ιρλανδία, η Ιαπωνία, η Ισλανδία και η Σουηδία.
—————————————————–
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» στις 23/9/2006
πολύ ωραίο άρθρο.
και για να μπει σε context η θέση στην οποία βρίσκεται η ελλάδα, στην κατάταξη πριν από εμάς είναι οι εξής χώρες: zambia, moldova, vietnam, costa rica, micronesia, uganda, nigeria, greece…
Όλα τα παραπάνω είναι γνωστά και τα βιώνουν στο πετσί τους οι (σωστοί) Έλληνες επιχειρηματίες και επιτηδευματίες. Σε αυτά πρέπει να προστεθεί και η περιβάλλουσα την επιχειρηματική δραστηριότητα αντιπάθεια του μέσου Έλληνα. Αυτή, αν το καλοεξετάσουμε, είναι απόρροια της επί δεκαετίες κυρίαρχης ιδεολογίας (dominant ideology) η οποία φτάνει μέχρι και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, όπου, στα πλαίσια άλλης μιας ιδεολογικής στρέβλωσης, ο επιχειρηματικός τομέας αποτελεί βραχίονα της εξουσίας, και ο κάθε μικρομεσαίος επιχειρηματίας που πετυχαίνει, σχεδόν πράκτορα της λέσχης Μπίλτενμπέργκ.
Από την άλλη όμως, μια σχετική πλειοψηφία επιχειρηματιών φαίνεται να έχει επιλέξει τον εύκολο δρόμο του ευτελισμού των προσφερομένων προϊόντων και υπηρεσιών, της μη αξιοποίησης του προσωπικού μέσω κινήτρων, ενώ ηλίθιες καταστάσεις λαμβάνουν χώρα ακόμα και σε παραρτήματα πολυεθνικών στην Ελλάδα όπου βασιλεύουν οι “κουμπάροι” ενώ νέα “στελέχη” των €1000 μηνιαίως τα οποία είναι άγουρα και ανώριμα σφάζονται για μια θέση ανθυπο-assistant manager, εφόσον στην Ελλάδα “το παιδί” συνήθως σπουδάζει μέχρι τα τριάντα, βάλτε και το στρατό μέσα, ενώ στις ΗΠΑ πχ πολλοί “high-fliers” έχουν θητεύσει “through college” και σε car wash, και σε McDonald’s πριν γίνουν “assistant managers” και σε μια χώρα που μια-δυο καλές ευκαιρίες θα στις δώσει, σε αντίθεση με την Ελλάδα όπου αν δεν είσαι “κουμπάρος” ή δεν έχεις γνωριμίες, τα Dear John letters πάνε κι’ έρχονται.
Η Ελλάδα παρουσιάζει λοιπόν ακόμα τα εξής ΔΟΜΙΚΑ χαρακτηριστικά τριτοκοσμικής χώρας τα οποία ευνοούν την ανάπτυξη διαφθοράς.
1. Τραγική διόγκωση του κράτους του οποίου οι λειτουργοί είναι και πολλοί (οπότε ούτως ή άλλως καταναλώνουν πολλούς πόρους ως υπεράριθμοι ανεξαρτήτως του παραγομένου έργου), και ακατάλληλοι (εφόσον ο σκοπός για τον οποίο προσελήφθησαν ήταν να βολευτούν και όχι να προσφέρουν στη δύσμοιρη αυτή χώρα), και ανήθικοι (εφόσον όχι μόνο δεν διακατέχονται από το ιδανικό της προσφοράς και της εργασίας αλλά αντίθετα, μεγάλο μέρος από αυτούς έχει δημιουργήσει ή ενταχθεί σε μηχανισμούς παράνομου πλουτισμού, δηλαδή δεν φτάνει που δεν παράγουν αλλά απομυζούν και άλλους πόρους από την κοινωνία οι οποίοι αν δε διετίθεντο αλλιώς, θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην όποια ανάπτυξη)
2. “Gatekeepers” δηλαδή άτομα ή ομάδες που ελέγχουν την πρόσβαση προς την δημιουργία πλούτου και τους τρόπους που μπορεί αυτή να επιτευχθεί. Αυτοί μπορεί να είναι από δημόσιοι υπάλληλοι, μέχρι και καθηγητές Πανεπιστημίων όπου αν δεν έχεις περάσει από δικά τους κανάλια και δεν είσαι “δικός τους” μπορεί συνεχώς να πρέπει να ξεπερνάς τρικλοποδιές, ανούσιες εξετάσεις, κλπ ΔΙΚΑΤΣΑ και αυνανίες ενώ αν υπήρχε δυνατότητα να μπει κάποιος στο σύστημα επί ίσοις όροις, ίσως να αποδεικνυόταν και καλύτερος από πολλούς από τους εξεταστές του.
Αυτό το gatekeeping έχει εντοπιστεί σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης από οργανισμούς όπως η CEDEFOP, όπου στην ουσία φαίνονται σε πολλά κράτη να υπάρχουν “ζώνες ευκαιριών απασχόλησης” και όπου οι “καλές δουλειές” να είναι διαστρωματωμένες ανάλογα με τις προοπτικές καριέρας και την “εξελιξιμότητα” της κάθε θέσης, οπότε είναι τεχνηέντως “reserve” για τους λίγους και εκλεκτούς οι οποίοι έρχονται “συστημένοι” με οποιοδήποτε τρόπο. Οι υπόλοιποι δουλεύουν σε περιφερειακές δουλειές, εκτός αν σπάσει ο διάολος το ποδάρι του και κάποιος με προσόντα βρεθεί στην κατάλληλη στιγμή στην κατάλληλη θέση όπου υπάρχει μια υπερεπείγουσα ανάγκη που πρέπει να καλυφθεί.
Απλά, στα προηγμένα κράτη “στη δύση” οι ευκαιρίες είναι συχνότερες και δεν χρειάζεται να σπάσει ο διάολος το ποδάρι του για να εμφανιστούν, ακόμα και εάν “οι καιροί ου μενετοί” που λένε. Πράγμα το οποίο μας οδηγεί στο τρίτο σημείο:
3. Έλλειψη ευκαιριών. Η Ελλάδα είναι χαρακτηριστική χώρα που παρουσιάζει μια τρομακτική έλλειψη ευκαιριών για τα παιδιά της. Το τρίτο αυτό σημείο είναι συγκοινωνούν δοχείο με το δεύτερο παραπάνω. Ο συνδυασμός του αποκλεισμού από τις εξελίξιμες δουλειές και του αισχρού διωγμού της επιχειρηματικότητας με τα 6455 πιστοποιητικά, το αρνητικό περιβάλλον, την υπερβολική φορολογία και τις άλλες στρεβλώσεις που αναφέραμε πιο πάνω, δημιουργεί μια ασφυκτική ατμόσφαιρα, η οποία ανοίγει όχι απλά την κερκόπορτα αλλά την Υψηλή Πύλη της διαφθοράς. Αν δεν συναινέσεις, θα είσαι είτε μεν εντός των τυχών σε μια “καλή” εταιρεία αλλά πάντοτε υπ’ ατμόν, φύλλο και φτερό εφόσον δε θα σε προστατεύει κανένας από τα βρωμερά και ηλίθια στον Ελληνικό χώρο ενδοεταιρικά politics (θα μου πεις παντού στην Ευρώπη τα ίδια είναι, απλά στην Ελλάδα, λόγω της ανηθικότητας των συμβαλλομένων μερών τα πράγματα είναι χειρότερα), είτε σε μια αλλότρια δουλειά (πιτσαδώρος, courier), είτε αν είσαι γυναίκα, θα έχεις και το μαρτύριο της παρενόχλησης (τι να κάνουμε, είμαστε και θερμόαιμοι εμείς οι άνδρες, μας έχει φάει η μεσογειακή αυνανία), αλλά και των μικρότερων αποδοχών.
Δεν είμαι σίγουρος τι θα πρέπει να γίνει για τα παραπάνω. Σίγουρα χρειάζεται ένας συνδυασμός περιορισμού του κράτους και της γραφειοκρατίας από τη μία, αλλά με ταυτόχρονη διευκόλυνση της υγιούς επιχειρηματικής δραστηριότητας από την άλλη. Εφόσον το κράτος ΔΕΝ μπορεί να παράξει πλούτο, πρέπει αυτοί που μπορούν να το κάνουν να έχουν ελευθερία κινήσεων.
Αν σε ένα εικοσάχρονο παιδί που δεν έχει πάθει λοβοτομή από τους γονείς του της “γενιάς του πολυτεχνείου” (η οποία κατέστρεψε τη χώρα σε αντιστάθμισμα ενός χαστουκιού σε ένα αστυνομικό τμήμα στις αρχές του 70 – μιλάμε για τη συντριπτική πλειοψηφία τους γιατί υπάρχουν και οι ελάχιστοι που υπέφεραν), του πεις ότι έχει την επιλογή είτε να αναλάβει ρίσκα και να αρχίσει μια συναρπαστική και εν πολλοίς επικερδή σταδιοδρομία, δε νομίζω ότι αυτό θα προτιμήσει τον αργό θάνατο σε ένα σοβιετικής αισθητικής κτίριο του δημοσίου στο άχαρο κέντρο μιας Ελληνικής πόλης για €1000-1500 το μήνα. Όταν όμως τα έχεις “κλειδώσει” όλα, και η φράση “τίμιος πλουτισμός” είναι ένα σύντομο ανέκδοτο, τότε λογικό είναι ο άλλος να προτιμά το δημόσιο, την “αρπαχτή” και το μαύρο χρήμα, κλπ κλπ.
Υπάρχει ακόμα χρόνος για περισσότερη ελευθερία. Δυστυχώς, αυτή δε θα έρθει από τη γκαφατζού και φοβισμένη τωρινή κυβέρνηση…
Σε κάθε περίπτωση βέβαια, οι επενδυτές του εξωτερικού δεν περιμένουν πότε οι Ελληνες θα συνέλθουν από το trance που έχουν μπεί τα τελευταία 30 χρόνια. Υπάρχουν και άλλα κράτη που είναι πρόθυμα να κατανικήσουν τη μιζέρια τους αντί να τη βαφτίζουν ιδιαίτερότητα”, να δεχτούν ξένες επενδύσεις, να συνεργαστούν με ξένα πανεπιστήμια, να αλλάξουν τη μίζερη όψη των πόλεων τους και να χτίσουν ουρανοξύστες σε ορισμένα επιλεγμένα σημεία χωρίς να δαιμονοποιούν την εμβληματική αρχιτεκτονική, το κέρδος και τον πλούτο, να συμμετάσχουν στο ευρύτερο γίγνεσθαι, χωρίς να περιμένουν πότε “η κυρίαρχη δύναμη των Βαλκανίων” θα δεήσει να αποβάλλει τα εθνικιστικά, φοβικά, οπισθορδομικά της σύνδρομα και τις ηλίθιες ιδεοληψίες κάθε έιδους, θα πατάξει τη διαφθορά και θα απελευθερώσει την ομηρία της μετριότητας των εκατομμυρίων εγκλωβισμένων άξιων τέκνων της και θα σηκώσει κεφάλι…
Η έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας δεν έδειξε κάτι καινούριο απλά επιβεβαιώνει και συγκριτικά τα μαύρα μας τα χάλια.
Οι μεταρρυθμίσεις είναι αναγκαίες και κάθε εχέφρων πολίτης το γνωρίζει αύτό, αλλά η πλειονότητα περί άλλων τυρ΄βαζει.
Όταν στην παιδεία έγινε μια προσπάθεια να εφαρμοστούν τα αυτονόητα ξεσηκώθηκαν όλοι οι αγωνιστές με τις γνωστές τους μπούρδες.
Πώς λοιπόν να προχωρήσει μια κυβέρνηση στις απαιτούμενες αλλαγές όταν υπάρχει αντίδραση;
ΥΓ
Ίσως μια απάντηση μπορούν να δώσουν τα behavioral economics;
μα δεν μιλαμε εδω για καποια μεταρρυθμιση που παει κοντρα σε κατεστημενα συμφεροντα. Μιλαμε για κοινη λογικη, που λεει οτι αν θες να εχεις πολλες και υγιεις επιχειρησεις πρεπει να μην τους βαζεις τρικλοποδιες! Ελαχιστοι βολευονται απο το σημερινο αντιεπιχειρηματικο κλιμα και δυσκολα θα βγαιναν να διαμαρτυρηθουν αν η κυβερνηση πχ μειωνε τις αδειες για λειτουργια επιχειρησης. Δεν νομιζω οτι εχουν τετοιο θρασος.
Πως φτασαμε εδω? ειναι ενα μερος ιδεοληψια φανταζομαι. Την δεκαετια του 80 οι επιχειρηματιες ηταν υποπτοι και ετσι το κρατος τους εκανε χαρη αν τους αφηνε να ζησουν. Αυτη η νοοτροπια δυστυχως εχει μεινει.
Αλλα ειναι και ενα μερος απλη και ξεκαθαρη δημοσιουπαλληλικη τεμπελια. Μια Γερμανιδα απο το εργαστηριο μου επεστρεψε χτες απο Χαλκιδικη και αναρωτιοταν πραγματικα γιατι ειναι τοσο σαπια η χωρα. Η πλακα ειναι οτι τα παραπονα της κατα 95% ειχαν να κανουν με δημοσιους υπαλληλους! Γιατι τα ΚΤΕΛ ερχονται δυο ωρες αργοτερα? Γιατι δεν εχουν προγραμμα αναρτημενο στην σταση? Γιατι οι δρομοι ειναι τοσο σαπιοι? Γιατι η αστυνομια αντι να εφαρμοζει τον ΚΟΚ πινει καφεδες? Γιατι η Ολυμπιακη καθυστερει τοσες ωρες και δεν εξηγει γιατι και φυσικα δεν ζητα συγγνωμη?
αυτα δεν ειναι ιδεολογια, ειναι απλη ελλειψη οποιουδηποτε ελεγχου του εργου και της παραγωγικοτητας των υπαλληλων. Αν οι υπαλληλοι και οι διοικητες παιρνουν τον ιδιο μισθο βρεξει χιονισει, τοτε θα ειναι τοσο ανοργανωτοι και τεμπεληδες που πχ θα μου ζηταει η μια εφορια να παρω αντιγραφο φορολογικης δηλωσης απο την αλλη και να τους την φερω!! (πραγματικη ιστορια).
Δεν χρειαζονται μικρομεταρρυθμισεις, ουτε μπαλωματα οπως τα Κεντρα Εξυπηρετησης Πολιτων. Χρειαζεται ολοκληρωμενη αναδιαταξη του σκοπου υπαρξης του δημοσιου. Δεν υπαρχει για να παρκαρει χαραμοφαηδες της καθε παραταξης, δεν υπαρχει για να ικανοποιειται ο καθε υπουργος και οι αγαπημενες του ιδεες. Το δημοσιο πρεπει να εχει ως πρωτο στοχο να εξυπηρετει πολιτες και απο την επιτευξη αυτου του στοχου πρεπει να κρινεται.
Εδω δυστυχως ο Γρηγορης εχει δικιο, ακομα και αν ερθουν οι μεταρρυθμισεις θα ειναι ισως αργα, υπαρχουν πολλλεεεες χωρες στον κοσμο να διαλεξουν οι επενδυτες (Ελληνες και ξενοι).
πως το εννοεις αυτο?
Κύριε Μαλούκο, είναι πολύ σωστά όλα όσα λέτε για τις αδυναμίες του ελληνικού επιχειρηματικού περιβάλλοντος.
Όσο γι’ αυτό που λέτε ότι “μια σχετική πλειοψηφία επιχειρηματιών φαίνεται να έχει επιλέξει τον εύκολο δρόμο του ευτελισμού των προσφερομένων προϊόντων και υπηρεσιών, της μη αξιοποίησης του προσωπικού μέσω κινήτρων…”, αυτό είναι απόροια του περιβάλλοντος διαφθοράς και των ασφυκτικών δομών του κράτους. Οι εν λόγω επιχειρηματίες που αναφέρετε επιλέγουν τους τρόπους αυτούς διότι μόνο έτσι επιπλέουν, επιβιώνουν κι ευημερούν στο περιβάλλον διαφθοράς, το οποίο όχι μόνο δεν επιβραβεύει αλλά αντίθετα αποθαρρύνει, ου μην αλλά και ενίοτε τιμωρεί τις σωστές επιχειρηματικές προσπάθειες και συμπεριφορές.
ο σωστός επιχειρηματίας με δυο λόγια, αν καταφέρει και ανοίξει επιχείρηση σ’ αυτή τη χώρα και δεν τα παρατήσει εξαρχής, κινδυνεύει διαρκώς μέσα στο εχθρικό περιβάλλον των πολύπλοκων, δυσερμήνευτων, στραγγαλιστικών και ενίοτε αλληλοσυγκρουόμενων νόμων και διατάξεων, των διεφθαρμένων υπηρεσιών και των καθεστώτων που αυτές θρέφουν. Ενώ ο φαύλος είναι ο καλύτερος πελάτης τους και το κανακεμένο τους παιδί, που μόνο αν το παρακάνει και ξεφύγει από κάποια όρια που του ορίζουν κινδυνεύει.
Η έκθεση περιέχει και μια θετική πληροφορία για την Ελλάδα: η χώρα βρίσκεται μεταξύ των 213 κρατών με μεταρρυθμίσεις που διευκολύνουν τις επιχειρήσεις (για την Ελλάδα συγκεκριμένα οι θετικές μεταρυθμίσεις γίναν στον τομέα της απασχόλησης). Σε 25 χώρες γίναν μεταρρυθμίσεις που δυσχαιρένουν την επιχειρηματική δραστηριότητα.
Αυτό βέβαια δεν αλλάζει την πραγματικότητα, ειδικά όπως την περιγράφει με τέτοια ακρίβεια ο Γρηγόρης παραπάνω.
Απ’αυτά που είπε ο/η pinky and the brain μου φάνηκε η πιο επικίνδυνη κατηγορία! Ιδιαίτερα σε μια χώρα όπως η Ελλάδα που το μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ βγαίνει από κρατικοδίαιτες εταιρείες και ο δημόσιος μηχανισμός έχει τόσο ισχύ.
Λοιπόν, σωστά τα σχόλια του Μίχα, αλλά χωρίς να θέλω να γίνω απολογητής του Καραμανλή, νομίζω ότι ο Μίχας ξεχνάει την ύπαρξη των political constraints. Για να αλλάξεις κάτι πρέπει πρώτα να κυβερνάς, και για να κυβερνάς θα πρέπει να δεχτείς ότι κάποια πράγματα δε μπορείς να τα αλλάξεις, τουλάχιστον όχι αμέσως. Με άλλα λόγια, η οποιαδήποτε κυβέρνηση θα αντικατοπτρίζει αναγκαστικά τα προτερήματα και ελλατώματα του λαού. Παραδείγματα…
Χθες μιλούσα με μια συνάδελφο Ιρανοαμερικάνα του τμήματος Ψυχολογίας. Είχε πάει στην Κρήτη το καλοκαίρι για ένα συνέδριο. Μου είπε ότι όλα ήταν φανταστικά, όμως της έκανε εντύπωση ότι φοιτητές είχαν καταλάβει το Πανεπιστήμιο και έτσι δε μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τους χώρους που είχαν προβλεφθεί. Τελικά, μετά από πολύ τρέξιμο, κατάφεραν οι υπεύθυνοι να βρουν χώρους σε ένα ξενοδοχείο. Επειδή όμως αναγκάστηκαν να πληρώσουν πολύ παραπάνω για τους χώρους αυτούς, τελικά δεν έβγαλε το Professional Association τους τα έσοδα που υπολόγιζαν. Αναρωτιέμαι αν την επόμενη φορά θα το σκεφτούν διπλά πριν το κάνουν στην Ελλάδα. Για τόλμα όμως εσύ αν είσαι κυβέρνηση να θίξεις το άσυλο και το “δικαίωμα στην κατάληψη.” Μετρημένες θα είναι οι μέρες σου.
Παρομοίως, σκεφτείτε να μειώσει η κυβέρνηση τις άδειες που απαιτούνται για την ίδρυση μιας εταιρίας και, όπως καμια φορά συμβαίνει, να βρεθεί ότι κάποια εταιρία πουλούσε ας πούμε μπαγιάτικο χαλούμι. Θα σε πιάσει ο Χασαπόπουλος του Μέγκα να σε κάνει να. Τι προστάτης απατεώνων και διαπλεκόμενος θα βγεις, ότι βάζεις το συμφέρον των εταιριών πάνω από το “δημόσιο συμφέρον” και γιατί δεν ελέγθηκε πολύ περισσότερο η εταιρία πριν της δοθεί άδεια, και άλλα όμορφα… Μπορεί οποιαδήποτε κυβέρνηση να πάρει τέτοι ρίσκο και να τη βγάλει καθαρή? Δεν ξέρω, ρωτάω. Πάντως θα είχε ενδιαφέρον αν η Ελλάδα έπεσε ή ανέβηκε θέσεις από τότε που ανέλαβε ο Καραμανλής. Και αναρωτιέμαι γιατί ο Μίχας δεν έκανε τον κόπο να το ψάξει.
Αυτός που δεν τολμά, δεν κάνει και λάθη. Αυτούς που θυμάται η Ιστορία είναι εκέινοι που τόλμησαν. Εγώ νομίζω ότι ΑΝ ο Καραμανλής τολμούσε, μπορεί 2,5 εκατομμύρια να κατέβαιναν στο πεζοδρόμιο (πρώτη φορά είναι; Παλιά τους τέχνη κόσκινο) αλλά ταυτόχρονα, άλλα 7-8 που υπομένουν σιωπηλά και περιμένουν να αλλάξει ΚΑΤΙ θα τον επιβράβευαν.
Δυστυχώς, η μόνη κυβέρνηση που μπορούσε ιστορικά να κάνει κάτι αποδεικνύεται κυβέρνηση cartoon γκαφατζήδων. Τόσα αυτογκόλ… Απόστευτο. Απλά, σκεφτείτε όσοι από εσάς είστε επιχειρηματίες εδώ πέρα αν θα θέλατε να έχετε ένα Λιάπη ή ένα Πολυδωρα ή μια Μαριέττα ή μια Φάνη έστω και για απλόυς account managers.
Κρίμα, κρίμα, κρίμα…
Κωστα εχεις ενα δικιο, δεν τοχα σκεφτει οτι οι τηλεφυλλαδες σπρωχνουν και αυτες προς την γραφειοκρατια…
Μου κάνει εντύπωση που γραφονται υποτίθεται σοβαρά σχόλια και περιέχεται μέσα το όνομα “Καραμανλής”. Πέρα από την διαφωνία μου στο Πρωθυπουργικό “μοντελο” διακυβέρνησης ας κάνουμε και λίγη πλάκα: ποιός πήγε και υπέγραψε υπερ της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες;ποιος δήλωσε (προεκλογικά) οτι την επόμενη των εκλογών θα εξαφανιστουν οι λίστες της ντροπής στα προγράμματα μεθαδόνης;(διπλασιάστηκαν μέσα σε 2 χρόνια), ποιός υποσχόταν οτι θα μειώσει το χρόνο χορηγίας σύνταξης στους συνταξιούχους (πολλαπλασιάστηκε μέσα σε 2 χρόνια),ποιος δήλωνε στην έκθεση θεσσαλονικης οτι υπάρχει συμφωνία!! με τους γείτονες για μείωση εξοπλισμών που θα εξοικονομούσε τεράστια ποσά για την χωρα (δεν υπήρχε τέτοια συμφωνία), ποιος δήλωνε οτι θα περιορίσει την σπατάλη του δημ τομεα και θα εξοικονομίσει 10 δις ευρω; (ωραίο αστείο),ποιος υιοθετούσε το πιο απίθανο έτοιμα συντεχνιακών ομάδων (τώρα δεν του αρέσει και συναντά αντίδραση…) κτλ κτλ κτλ
Η κυβέρνηση λοιπόν με αυτήν την “ηγεσία” θα οδηγήσει την χώρα προς την νέα εποχή. Ναι σίγουρα.
[…] Δεν είναι τυχαία η προσπάθεια και των δύο κομμάτων εξουσίας να καλλιεργήσουν προεκλογικά το 2004 φιλελεύθερες προσδοκίες για εκφράσουν τάσεις τις οποίες τα ίδια πολύ καλά γνωρίζουν ότι υπάρχουν στην κοινωνία, αν και δημόσια ελάχιστα προβάλλονται. Το αίτημα για περισσότερο οικονομικό φιλελευθερισμό, από τους ανθρώπους της αγοράς και της πραγματικής οικονομίας που ζουν καταστάσεις ασφυξίας κάτω από το βάρος του ελληνικού κράτους, τελικά εκφράστηκε καλύτερα από το κόμμα που κέρδισε (αν και μετεκλογικά για άλλη μια φορά έμεινε ανικανοποίητο, όπως δείχνουν οι τραγικές επιδόσεις της χώρας σε μια σειρά δεικτών: 1, 2,). […]