Ο όρος Πολιτική Οικονομία καθιερώθηκε από τον David Ricardo [1] με το περίφημο έργο του «Principles of Political Economy and Taxation [2]» στις αρχές του 19ου αιώνα. Γνώμονας του ορισμού της Πολιτικής Οικονομίας που έδωσε αυτός ο μεγάλος φιλελεύθερος κλασσικός οικονομολόγος, ήταν η κατεύθυνση της νεότατης τότε οικονομικής επιστήμης από την θεωρητική ανάλυση των νόμων της οικονομίας προς τον προσδιορισμό μιας σαφούς οικονομικής πολιτικής, εξ ου και ο όρος Πολιτική Οικονομία [3], που θα προάγει τα επιχειρηματικά κέρδη με την μείωση της φορολογίας ενώ ταυτόχρονα θα επιτυγχάνει την βελτίωση της αμοιβής της εργασίας με βάση την οικονομική πρόοδο του συστήματος.
Όσο και αν φαίνεται μακρύ το χρονικό διάστημα που μας χωρίζει το σήμερα από εκείνη την χρονική στιγμή, δεν είναι καθόλου παράδοξο να ισχυριστούμε ότι και πάλι αντιμετωπίζουμε τα ίδια διλλήματα σχεδιασμού της οικονομικής πολιτικής. Η Διεθνής Έκθεση της Θεσσαλονίκης [4] έχει καθιερωθεί ως θεσμός διατύπωσης της οικονομικής πολιτικής τόσο από την πλευρά της κυβέρνησης όσο και της αντιπολίτευσης. Από το βήμα της ΔΕΘ έχουν ξεκινήσει πολλές φορές στο παρελθόν πολιτικές που άλλαξαν το τοπίο διαμόρφωσης της οικονομίας μας. Δεν θα ήταν άδικο μάλιστα να λέγαμε ότι αυτό έγινε προς το χειρότερο και όχι προς το καλύτερο. Από την ΔΕΘ εξαγγέλθηκαν και υλοποιήθηκαν κρατικοποιήσεις και κοινωνικοποιήσεις, προς χάριν ικανοποίησης σοσιαλιστικών ιδεοληψιών και εφαρμογής εύκολων λύσεων για ανθοφορούσες επιχειρήσεις που τα κέρδη τους έπρεπε να περάσουν στο λαό ή για ζημιογόνες επιχειρήσεις που έπρεπε τις ζημιές τους να τις καλύψει ο αναιμικός κρατικός προϋπολογισμός.
Στον ίδιο αστερισμό της πολιτικής οικονομίας της ΔΕΘ πρέπει να καταλογίσουμε μεγάλης κλίμακας οικονομικές πολιτικές κοινωνικής σπατάλης που μεσουράνησαν την δεκαετία του ’80 και οπισθοδρόμησαν τη χώρα μας για δεκαετίες σε υποδομές, κοινωνική μέριμνα και παιδεία. Όλο αυτό το μέγεθος κοινωνικής σπατάλης που ριπτόταν από το βήμα της ΔΕΘ, σαν μάννα εξ ουρανού, ευλογούσε και ευνοούσε τον ατομικό παρασιτικό πλουτισμό που υπονόμευε όμως την δημιουργία παραγωγικού μακροχρόνιου πλούτου και συλλογικής ευημερίας. Κυρίως όμως έθρεψε αλλά και θέριεψε τους σύγχρονους προσοδοθήρες που είναι οι κύριοι αντίπαλοι των σύγχρονων μεταρρυθμιστών (σχετική μελέτη το βιβλίο των Πελαγίδη-Μητσόπουλου «Ανάλυση της Ελληνικής Οικονομίας, Η Προσοδοθηρία και οι Μεταρρυθμίσεις»,2006, εκδόσεις Παπαζήση [5]). Όταν όμως ερχόταν η στιγμή της κρίσης από το αδιέξοδο προς το οποίο οδηγούσαν την χώρα μας οι οικονομικές πολιτικές κοινωνικής σπατάλης και οι κασσάνδρες επαληθεύονταν τότε οι ίδιοι οι υπαίτιοι των κρίσεων, εφάρμοζαν τα πιο άδικα και τα πιο σκληρά οικονομικά προγράμματα οικονομικής λιτότητας για να τιμωρήσουν συλλήβδην όλους, δικαίους και αδίκους, σκληρά εργαζόμενους και ευνοούμενους, μέλισσες και κηφήνες.
Η παραγωγή αυτού του είδους της ερμαφρόδιτης πολιτικής οικονομίας πάντα γνώριζε ιδιαίτερη άνθηση στις περίφημες καμπές του πολιτικού κύκλου όταν η κυβέρνηση δοκιμάζονταν από αρνητικές δημοσκοπήσεις εισπράττοντας την απογοήτευση και την αποδοκιμασία του λαού ή όταν πλησίαζαν κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις. Έτσι ακριβώς παγιδεύτηκε την τελευταία χρονιά από το βήμα της ΔΕΘ ο τέως πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης [6] όταν παρά τον πακτωλό χρημάτων με τον οποίο έρανε τους μελλοντικούς του εκλογείς, εισέπραξε μία σαφή και με διαφορά εκλογική ήττα στον όνομα του διαδόχου του Γιώργου Παπανδρέου [7]. Υπ’ αυτή την έννοια μας γεμίζουν ανησυχία τα πρόσφατα δημοσιεύματα [8] ότι ο αρχηγός της αντιπολίτευσης σήμερα Γιώργος Παπανδρέου θα ανέλθει στο βήμα της ΔΕΘ κρατώντας εις τας χείρας του το σχέδιο της εθνικής σύνταξης των 400 ευρώ. Πόσο μεγαλύτερο είναι από τα 330 ευρώ της ΝΔ. Και ποια αλήθεια η διαφορά για έναν χαμηλοσυνταξιούχο…
Οι Έλληνες σήμερα δεν επιθυμούν την μετατροπή της οικονομικής πολιτικής σε ένα σύγχρονο πρυτανείο που οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι θα ανταγωνίζονται μεταξύ των για το ποιος θα δώσει το μεγαλύτερο συσσίτιο. Η σύγχρονη πολιτική οικονομία επιτάσσει την ανάπτυξη της οικονομίας μας [9] με την εφαρμογή ενός καλοσχεδιασμένου προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων, με την απλοποίηση και την μείωση της φορολογίας [10], αδιακρίτως ως προς την πηγή ή τον φορέα του εισοδήματος αλλά και την αναμόρφωση του ασφαλιστικού συστήματος [11] που θα αποδίδει πλήρη δικαιώματα στον ασφαλισμένο για την διαχείριση των εισφορών του [12].
Η ΔΕΘ σήμερα προσφέρεται για την διατύπωση και εφαρμογή μιας άλλης σύγχρονης πολιτικής οικονομίας που δεν θα παράγει ανέργους με λειψά συνταξιοδοτικά δικαιώματα και δεν θα επιτρέπει να παρουσιάζεται το κράτος σαν σανίδα σωτηρίας για την ελάχιστη επιβίωση των πολιτών του. Το αίτημα της οικονομικής μας πολιτικής πρέπει να παγιωθεί στην συνείδηση του λαού ότι του δίνονται οι ευκαιρίες μέσα από την αναδιάρθρωση που συντελείται να καρπωθεί οφέλη πολύ μεγαλύτερα από την επικουρική συνεισφορά της κρατικής μέριμνας και προστασίας.
—————————————————–
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Κέρδος [13]» στις 19/8/2006