Η αναγκαιότητα πειστικής μεταρρυθμιστικής ιδεολογίας

Ιούν 29th, 2009 | | Κατηγορία: Φώτης Περλικός | Email This Post Email This Post | Print This Post Print This Post |

Δεν χωράει αμφιβολία, ότι οι πρόσφατες ευρωεκλογές δεν ήταν απλά μια εκλογική αποτυχία όσων πολιτικών σχηματισμών προέβαλλαν έναν μεταρρυθμιστικό λόγο, αλλά ένα ισχυρό σοκ, που δεν επιτρέπει το αποτέλεσμα να μείνει ανερμήνευτο, μετά το αρχικό απαπόφευκτο μούδιασμα.

Για πολλούς από μας (δηλαδή τους περισσότερους από όσους θα διαβάσουν αυτό το σημείωμα) το τι χρειάζεται η χώρα, για βγει από το αδιέξοδο των συσσωρευόμενων οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων της, είναι σχεδόν προφανές. Νοικοκύρεμα οικονομικών του κράτους, αντιμετώπιση της βόμβας του ασφαλιστικού, ανταγωνιστική εκπαίδευση, μείωση του κρατικού παρεμβατισμού και της εξουσίας της γραφειοκρατίας επί του πολίτη, σεβασμός των ατομικών δικαιωμάτων. Απλά και στοιχειώδη πράγματα, ώστε η χώρα να μην είναι διαρκώς στις τελευταίες θέσεις της κατάταξης των διεθνών οργανισμών σε σχέση με την διαφθορά, την ανταγωνιστικότητα, τις μαθητικές επιδόσεις, την οικονομική ελευθερία κτλ.

Ταυτόχρονα, ένα σοβαρό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας διατυπώνει, όποτε του δίνεται η ευκαιρία, ανάλογα αιτήματα με τελευταία εκδήλωση τις εκλογές του 2004 και την στήριξη στην «επανίδρυση του κράτους». Όπως επίσης τα διατύπωσε δύο φορές το 1996 και το 2000 ψηφίζοντας τον Κ. Σημίτη. Για να απογοητευτεί τελικά και με τις δύο επιλογές. Μια σχετικά ουδέτερη και αντικειμενική καταγραφή των φετινών προσπαθειών έκφρασης αυτών των αιτημάτων εκτός του πλαισίου των μεγάλων κομμάτων μπορείτε να βρείτε στα αυτό το αναλυτικό κείμενο του Νίκου Ράπτη, στην ιστοσελίδα της Προοδευτικής Πολιτικής. Οι πρόσφατες ευρωεκλογές δεν έφεραν απλά την διάψευση των προσδοκιών, αλλά ήταν ένα συντριπτικό πλήγμα, αφού ήταν μια απίστευτα ευνοϊκή πολιτική συγκυρία για μεταρρυθμιστικές φωνές. Γιατί λοιπόν δεν μεταφράζονται αυτές οι διεκδικήσεις σε ψήφο προς πολιτικούς σχηματισμούς που τις εκφράζουν σήμερα πολιτικά;

Τα ασήμαντα εκλογικά ποσοστά αφαιρούν κάθε δυνατότητα κριτικής σε επίπεδο τακτικής ή επικοινωνίας. Για την ακρίβεια ήταν η πλήρης αποδόμηση και απογύμνωση κάθε είδους τακτικισμού και επικοινωνισμού

Είναι δύσκολο να αποφύγει κανείς στις εκτιμήσεις του την παγίδα της αυτοαναφορικότητας, ειδικά σε μικρούς πολιτικούς χώρους. Τα ασήμαντα εκλογικά ποσοστά αφαιρούν κάθε δυνατότητα κριτικής σε επίπεδο τακτικής ή επικοινωνίας. Για την ακρίβεια ήταν η πλήρης αποδόμηση και απογύμνωση κάθε είδους τακτικισμού και επικοινωνισμού. Οι πρόσφατες ευρωεκλογές έκλεισαν οριστικά την συζήτηση γύρω από το εκλογικό σώμα που περιμένει να ακούσει κάτι καινούργιο/μεταρρυθμιστικό/φιλελεύθερο/κτλ. Και άνοιξαν την συζήτηση πώς θα πειστεί το εκλογικό σώμα. Οι ψηφοφόροι, ειδικά όσοι ενδιαφέρονται για πραγματικές και ρεαλιστικές αλλαγές, δεν περιμένουν ούτε μεσσίες, ούτε επιστημονικά πολιτικά προγράμματα, ούτε καν εύπεπτες γενικολογίες, τουλάχιστον όχι αρκετά για να χάσουν το μπάνιο τους.

Είναι δεδομένο ότι οι ψήφοι όσων επιθυμούν μεταρρυθμίσεις διεκδικούνται από τα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας. Τα πλεονεκτήματά τους είναι πολλές φορές συντριπτικά. Έχουν τρομερά μεγαλύτερα μέσα προβολής και επικοινωνίας με τον πολίτη, έχουν αναγνωρίσιμα στελέχη κάθε είδους, έχουν ολόκληρους μηχανισμούς εξαγοράς ψήφων μέσω της εκμετάλλευσης του κράτους, έχουν χτίσει συναισθηματικούς δεσμούς δεκαετιών, έχουν υψώσει νομοθετικά τείχη που εμποδίζουν νέους σχηματισμούς να ανταγωνιστούν με ίσους όρους, έχουν την πολυτέλεια της πολυσυλλεκτικότητας, έχουν το πανίσχυρο επιχείρημα της άσκησης εξουσίας και της δυνατότητας παρέμβασης στις εφαρμοζόμενες πολιτικές, και τελικά θέτουν με πειστικότητα το εκβιαστικό δίλημμα της χαμένης ψήφου. Είναι αφόρητα δύσκολο για έναν συνειδητοποιημένο πολίτη, που θέλει να μετέχει των κοινών και να παίρνει μέρος στις επιλογές της διακυβέρνησης της χώρας του, να ξεφύγει από το δίπολο των κομμάτων εξουσίας.

Μικρογραφίες των κομμάτων εξουσίας είναι καταδικασμένες από την αρχή σε αποτυχία. Η σύγχρονη πολιτική μας ιστορία δίδαξε αυτό το μάθημα πολλές φορές. Η μίμηση του πολιτικού ύφους των κομμάτων εξουσίας, χωρίς να συνοδεύεται από τα ανάλογα μεγάλου διαμετρήματος πολιτικά όπλα (και για κάθε νέο/μικρό σχηματισμό είναι εξορισμού αδύνατο να μπορεί να αντιπαρατεθεί με τα ίδια μέσα), δεν συγκινεί αρκετούς ψηφοφόρους να εγκαταλείψουν τα δύο κυρίαρχα κόμματα, όση απογοήτευση και αν υπάρχει. Και απόλυτα λογικά και κατανοητά, γιατί στερούνται της αναγκαίας αξιοπιστίας προς τον ψηφοφόρο, ότι είναι σε θέση να επηρεάσουν, έστω και κατά το ελάχιστο, την κεντρική πολιτική σκηνή και τις πολιτικές που τον αφορούν. Όσοι ψηφοφόροι ελπίζουν σε άμεσες αλλαγές, ξέρουν ότι έστω και αναιμικές και περιορισμένες, αυτές είναι εφικτές μόνο από τα κόμματα εξουσίας. Ακόμα και όταν οι αλλαγές αυτές είναι σχεδόν αδύνατες, υπό το καθεστώς αλληλεξάρτησης του κράτους με τα κόμματα εξουσίας.

Για να έχει απήχηση ένα μεταρρυθμιστικό μήνυμα χρειάζεται ταυτόχρονα: να είναι κατανοητή η ανάγκη αλλαγής, να είναι κατανοητή η κατεύθυνση της αλλαγής, να είναι κατανοητά τα μέτρα των αλλαγών, να ανταποκρίνεται σε άμεσες πραγματικές ανάγκες, που μπορεί εύκολα να ταυτιστεί κάποιος, να είναι αξιόπιστος ο πολιτικός φορέας που θα τις εφαρμόσει, και να απευθύνεται σε ένα κοινό έτοιμο να το δεχτεί. Οι προϋποθέσεις είναι τόσο πολλές και τόσο δύσκολες, που ένα τέτοιο μήνυμα, από έναν φορέα πλην των κομμάτων εξουσίας, δεν έχει τύχη. Δεν είναι τυχαίο ότι στην μεταπολιτευτική μας ιστορία, τα μόνα επιτυχημένα (έστω και μερικά) παραδείγματα μεταρρυθμιστικών πρωτοβουλιών προέρχονται από μέσα από αυτά τα δύο κόμματα. Αν λοιπόν είναι αναγκαία η ύπαρξη μιας άλλης μεταρρυθμιστικής φωνής, πώς μπορεί να υπάρξει;

Σε αυτό το ερώτημα πολλοί επιχείρησαν να δώσουν απάντηση τα τελευταία χρόνια. Και κρίνοντας με βάση τα αποτελέσματα, καμία απάντηση δεν μπορεί να κριθεί επαρκής. Υπάρχει όμως διαβάθμιση στις επιμέρους αποτυχίες. Φυσικά όσο περισσότερο βραχυπρόθεσμη η στόχευση τόσο περισσότερο η διάψευση των προσδοκιών της καταδικάζει τις πολιτικές και επικοινωνιακές επιλογές της ως λανθασμένες.

Αν υπάρχει μια πιθανότητα επιτυχίας, αυτή δεν βρίσκεται στην προβολή μεταρρυθμίσεων αλλά μεταρρυθμιστικής ιδεολογίας

Αν υπάρχει μια πιθανότητα επιτυχίας, αυτή δεν βρίσκεται στην προβολή μεταρρυθμίσεων αλλά μεταρρυθμιστικής ιδεολογίας. Η δημιουργία ιδεολογικής/συναισθηματικής ταύτισης ενός μέρους του εκλογικού σώματος με ένα πολιτικό φορέα εκτός των υπαρχόντων. Αυτό μόνο μπορεί να δημιουργήσει ένα υπαρκτό και σταθερό μερίδιο στην πολιτική αγορά και να λειτουργήσει ως βάση πολιτικής παρουσίας. Μια μεταρρυθμιστική ατζέντα μπορεί να υιοθετηθεί στα λόγια από ένα κόμμα εξουσίας, αφήνοντας έναν νέο μεταρρυθμιστικό σχηματισμό μετέωρο πολιτικά (πχ μόλις πριν λίγες μέρες ο κ.Δούκας μας έκανε την τιμή να παρουσίασει ως ιδέα του, την πρόταση μας για διανομή της δημόσιας περιουσίας στους πολίτες, της οποίας φυσικά την πατρότητα δεν δεικδικούμε, αφού εφαρμόστηκε με επιτυχία πρώτα σε χώρες μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού). Μια μεταρρυθμιστική ιδεολογία όμως είναι πολύ πιο δύσκολο να την οικειοποιηθεί πια ένα κόμμα εξουσίας. Και φυσικά δεν υπάρχει άλλος ιδεολογικός μανδύας, που να καλύπτει μια σειρά αναγκαίων μεταρρυθμίσεων προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης της ατομικής ευθύνης, της απελευθέρωσης της οικονομίας και της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων, από τον σύγχρονο ευρωπαϊκό φιλελευθερισμό. Δεν χρειάζεται να ανακαλύπτουμε κάθε φορά τον τροχό. Από τις κυρίαρχες ιδεολογίες που εκφράζονται στην Ευρώπη, αυτή που απουσιάζει από την χώρα μας είναι η φιλελεύθερη, και οι ιδέες που εκπορεύονται από αυτή συνιστούν τον κορμό των αναγκαίων αλλαγών για το ελληνικό κράτος, που παραπαίει πλεόν από το βάρος του. Αυτό το έλλειμμα πρέπει να καλυφθεί. Υπάρχει το περιθώριο όμως για κάτι τέτοιο σήμερα;

Πριν 3 χρόνια έλεγα χωρίς ιδεολογική προσφορά δεν δημιουργείται πολιτική ζήτηση. Και αυτό είναι σήμερα το μεγάλο πρόβλημα του πολιτικού χώρου θα μπορούσε ενδεχομένως να εκφραστεί από μια φιλελεύθερη πολιτική πλατφόρμα. Προτού θερίσεις πρέπει πρώτα να έχεις σπείρει. Και δυστυχώς το εν δυνάμει χωράφι έχει μείνει ακαλλιέργητο για πολύ καιρό και δεν είναι ιδιαίτερα εύφορο και δεκτικό. Η συνολική προσφορά στην ελληνική κοινωνία, φιλελεύθερων ιδεών, εκδόσεων, προτάσεων κτλ είναι τόσο μικρή που είναι αδύνατο να στηθεί ένας πολιτικός φορέας με αξιώσεις συμμετοχής στην κεντρική πολιτική σκηνή. Αν πρώτα δεν υπάρξει ένα σοβαρό τμήμα του πληθυσμού, έτοιμο να ταυτιστεί συναισθηματικά και ιδεολογικά με έναν τέτοιο φορέα, τα εκλογικά αποτελέσματα θα είναι πάντα κατώτερα και του χώρου που φιλοδοξεί να εκφράσει. Σε μια χώρα που κυριαρχεί η πολιτική της αρπαχτής, χρειαζόμαστε supply side …politics.

Αυτός είναι ο μακρύς δύσκολος δρόμος παράκαμψης των ασυναγώνιστων εμποδίων που θέτει το πολιτικό σύστημα σε κάθε προσπάθεια μεταρρυθμιστικής παρέμβασης που επιδιώκει άμεσα αποτελέσματα. Δεν προϋποθέτει ότι υπάρχει έτοιμο χωράφι για θερισμό. Επιδιώκει να εκχερσώσει γη και να φτιάξει ένα νέο χωράφι. Δεν υπάρχουν παρακάμψεις, παράδρομοι ή μαγικές λύσεις. Όπως ακριβώς παντού στην Ευρώπη ο φιλελευθερισμός φύτρωσε δύσκολα και με χρόνια συστηματικής δουλειάς, έτσι και στη χώρα μας, ο μόνος τρόπος πλήρωσης αυτού του ελλείμματος είναι ίδια συνεχής, σταθερή δουλειά. Μόνο τότε θα είναι απρόσβλητη η πολιτική παρουσία μιας τέτοιας προσπάθειας από τα όπλα των υπαρχόντων πολιτικών φορέων. Σήμερα η σπορά δεν είναι ούτε στο ελάχιστο επαρκής. Χρειάζεται μαζικότερη και συστηματικότερη για να μπορέσει να έχει στο μέλλον αποτέλεσμα. Αν λοιπόν οι βραχυπρόθεσμες στοχεύσεις δεν πετυχαίνουν, γιατί θα πετύχει η μακροπρόθεσμη;

Δεν υπάρχουν παρακάμψεις, παράδρομοι ή μαγικές λύσεις. Όπως ακριβώς παντού στην Ευρώπη ο φιλελευθερισμός φύτρωσε δύσκολα και με χρόνια συστηματικής δουλειάς, έτσι και στη χώρα μας, ο μόνος τρόπος πλήρωσης αυτού του ελλείμματος είναι ίδια συνεχής, σταθερή δουλειά

Δεν υπάρχει φυσικά καμία εγγύηση ότι θα πετύχει. Η Ιστορία είναι γεμάτη μακροπρόθεσμες προσπάθειες που απέτυχαν τελικά. Αν όμως πραγματικά πιστεύουμε ότι χρειάζονται μια σειρά ριζικών αλλαγών, τις οποίες το πολιτικό σύστημα αρνείται εδώ και δεκαετίες να πραγματοποιήσει, τότε αυτός ο δρόμος είναι η αναγκαστική επιλογή, για να υπάρξει πολιτικός φορέας να τις εκπροσωπήσει και να πιέσει για την υλοποίησή τους. Απαιτεί όμως υπομονή και προσήλωση σε ένα μακρινό στόχο. Μια επιλογή δύσκολη, για κάθε νέο/μικρό σχηματισμό, όταν διαρκώς η βιασύνη για άμεσα αποτελέσματα την υπονομεύει και δημιουργεί απογοήτευση και αποσυσπείρωση.

Το παράδειγμα των οικολόγων δείχνει τον δρόμο. Οι οικολόγοι δεν εμφανίστηκαν ως αλεξιπτωτιστές στο πολιτικό μας σκηνικό. Δρέπουν σήμερα τους καρπούς προσπαθειών δεκαετιών, όπου είχαν συστηματική, σταθερή και συνεπή παρουσία. Δημιούργησαν αργά αλλά σταθερά μια βάση, προετοίμασαν την κοινωνία για το πολιτικό τους μήνυμα, και όταν οι συνθήκες τους ευνόησαν πολιτικά το εκμεταλλεύτηκαν. Ακόμα πιο ακραία, σήμερα μπορεί το ΛΑΟΣ να λαμβάνει κάποιες ευκαιριακές ψήφους, αλλά δεν είναι καθόλου ευκαιριακός ο χώρος που έχει αναλάβει να εκπροσωπήσει (άσχετα αν ουσιαστικά τον βρήκε έτοιμο και δεν τον δημιούργησε). Η σχεδόν παράλογη απήχηση της κομμουνιστογενούς αριστεράς τη χώρα μας, δεν είναι παρά αποτέλεσμα της συνεχούς τροφοδότησης της ελληνικής κοινωνίας με τις ιδέες της. Κανένας μικρός χώρος δεν στέκεται σήμερα πολιτικά, χωρίς μια ισχυρά υποστηριζόμενη ιδεολογική βάση, που να δημιουργεί μια αναγκαία σοβαρή κρίσιμη μάζα. Η τελευταία φορά που έγινε συστηματική προσπάθεια προβολής του φιλελευθερισμού ήταν από την ΝΔ της δεκαετίας του ‘80. Έκτοτε όλα ατόνησαν, και δεν έμεινε παρά η μπλόφα της ύπαρξης ενός μεγάλου τέτοιου χώρου, χωρίς ποτέ φυσικά να το μπορεί να το αποδείξει εκλογικά.

Σήμερα σίγουρα η συγκυρία δεν είναι ευνοϊκή στη χώρα μας για τον φιλελευθερισμό (αν και το ίδιο δεν ισχύει στην Ευρώπη, όπου τα φιλελεύθερα κόμματα, παρά την δυσφήμιση λόγω της κρίσης, ενίσχυσαν τα ποσοστά τους). Αλλά πέρα από την συγκυρία, το κλίμα δεν θα γίνει ποτέ ευνοϊκό αν πρώτα δεν γίνει συστηματική δουλεία στην προβολή του, όπως δεν ήταν ευνοϊκό και πριν την κρίση. Το να είμαστε απλά πεισμένοι για την ορθότητα των προτάσεών μας, παγιδευμένοι στην αυτοαναφορικότητα ενός μικρού χώρου, δεν δημιουργεί προϋποθέσεις ευρείας αποδοχής τους. Αν δεν συνεχιστεί δυναμικά η ιδεολογική προώθηση του φιλελευθερισμού, δεν θα υπάρξει ποτέ πολιτική προσπάθεια αξιώσεων, που να εκπροσωπήσει μια μεταρρυθμιστική ατζέντα, εκτός των κομμάτων εξουσίας.

Φώτης Περλικός

6 σχόλια
Leave a comment »

  1. Αγαπητέ Φώτη, παρακολουθώ όπως γνωρίζεις από κοντά τις εξελίξεις στο φιλελεύθερο χώρο χωρίς όμως να μετέχω στις κομματικές του διεργασίες(του κόμματος που ηγείσαι και της δράσης) καθώς πολιτικά “στεγάζομαι” στη ΝΔ από όπου η πλειονότητα του στελεχιακού σας δυναμικού ξεκίνησε. Διάβασα με προσοχή το άρθρο σου όπως πάντα διαβάζω κι αρχειοθετώ την εξαιρετική, γενικότερα, ύλη του e-rooster. Συμφωνώ με πολλές από τις θέσεις του κόμματος σας, εξάλλου πολλές από αυτές δεν είναι καινούργιες. Είναι οι θέσεις που είχε και η ΝΔ ή κομμάτια της όπως η ΔΑΠ πριν 20 περίπου χρόνια(βλέπε πχ το κουπόνι παιδείας). Επ’ ευκαιρία της επικοινωνίας μας θέλω να σας συγχαρώ για όλο αυτό το φιλελεύθερο δίκτυο και τα “κανάλια” του bloggers, think tank, εκδόσεις κλπ. Είστε πραγματικά μία φιλελεύθερη όαση στον κρατικισμό της ελληνικής κοινωνίας στον οποίο συμπλέει, ενίοτε και τροφοδοτεί κομμάτι της σημερινής κυβέρνησης. Διαβλέπω στο άρθρο σου αυτοκριτική για το κομματικό αποτέλεσμα αλλά και για το αποτέλεσμα της δράσης. Νομίζω λοιπόν ότι είναι η ώρα να σου εκφράσω και σε εσένα(το έχω κάνει προεκλογικά σε άλλα στελέχη σας) τον προβληματισμό μου για τη δράση σας. Ενώ όπως λέω παραπάνω αποτελείται όαση στην κρατικιστική έρημο η κοινωνία δυσκολεύεται να σας ανακαλύψει. Αν αναλύσετε τα ποσοστά της δράσης και τα δικά σας θα κάνετε την πρώτη διαπίστωση: Τα αναγνωρίσιμα πρόσωπα διαδραμματίζουν σημαντικό ρόλο στην προβολή ΄και το αποτέλεσμα ενός κόμματος(βέβαια ο Μάνος μόνο ευχαριστημένος δεν πρέπει να είναι, συγκριτικά με εσάς το λέω). Υπάρχουν βέβαια και παραδείγματα εγχώρια και διεθνή συλλογικών ή ελάχιστα αναγνωρίσιμων ηγετών κομμάτων που κατέγραψαν σημαντικά αποτελέσματα στο χώρο ιδιαίτερα των οικολόγων. Διαπίστωση δεύτερη που την κάνεις και εσύ στο άρθρο σου, οι φιλελεύθερες ιδέες πρέπει να βγουν εκτός των τοιχών ενός μικρού(με αγωνία διάβαζα τα ποσοστά σας και ομολογώ ότι στεναχωρήθηκα, αν και όπως σου ξεκαθάρισα δεν σκέφτηκα να σας ψηφίσω) κόμματος. Αυτό που θέλω να σου εκφράσω άμμεσα και χωρίς να καταχράζομαι την φιλοξενία είναι η πίστη μου ότι οι φιλελεύθερες ιδέες και προτάσεις θα είχαν καλύτερη τύχη αν είχατε διαλέξει το δρόμο της έκφρασής των εντός των τοιχών του πλησιέστερου κόμματος εξουσίας, της ΝΔ(το έχει ανάγκη και η ίδι ακαι η χώρα), με το χαρακτήρα φυσικά της τάσης. Αυτό βέβαια προυποθέτει και οργανωτικές αλλαγές και αλλαγή κουλτούρας και της ίδιας της ΝΔ, δηλαδή τη λειτουργία τάσεων με ιδεολογικά κι όχι προσωπικά χαρακτηριστικά. Πιστεύω όμως ότι είναι ο μόνος δρόμος ώστε οι ιδέες σας, που είναι γενικά και δικιές μου να είχαν και πρακτική εφαρμογή στην ελληνική πολιτεία και κοινωνία.
    Σε κάθε περίπτωση ο αγώνας πρέπει να συνεχιστεί ακόμη κι αν δε συμφωνώ με τον χειρισμό του.
    Φιλικά,
    Δημήτρης Κάρναβος

  2. Κόμμα του οποίου πρόεδρος καλεί για την “στρατιωτική υποταγή” (http://e-rooster.gr/12/2004/251) των ισλαμικών χωρών είναι καταδικασμένο να υπολείπεται σε απήχηση ακόμα και του Κάτμαν.

  3. Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουν όλοι είναι ότι η ΦΣ είναι σήμερα ο μόνος κομματικός φορέας του φιλελευθερισμού στην Ελλάδα. Κι αυτό δεν έγινε πραξικοπηματικά ούτε με υποκλοπή ούτε με υπεξαίρεση. Αντίθετα , γνωστές προσωπικότητες αυτοπροσδιοριζόμενες στο παρελθόν ως φιλελεύθερες αποποιήθηκαν τον χαρακτηρισμό και είτε παρέμειναν σπίτι είτε έφτιαξαν την Δράση , στης οποίας τα βασικά πολιτικά κείμενα δεν κάνουν καν μνεία στον φιλελευθερισμό.
    Τί σημαίνει όμως αυτό; Τί σημαίνει ακόμη ότι η ΦΣ έλαβε μόνο τεσσερισήμισι χιλιάδες ψήφους εν έτει 2009 ; Για μένα σημαίνει κυρίως ότι ό,τι κι αν συμβεί από δω και πέρα θα είναι αποκλειστικά έργο της ΦΣ και θα το οφείλει μόνο στον εαυτό της. Χωρίς κληρονομιές, χωρίς δάνεια, χωρίς ξεχερσωμένο ή καλλιεργημένο χωράφι. Οι φιλελεύθεροι καλούνται να δράσουν μόνοι . Να ξεχερσώσουν, να οργώσουν, να σπείρουν, να ποτίσουν και να φροντίσουν και να ελπίζουν ότι κάποτε θα θερίσουν. Το αν θα πετύχουν θα το δούμε.
    Το παραπάνω άρθρο του προέδρου της ΦΣ μου δίνει την εντύπωση σαλπίσματος έναρξης αυτής της μακράς πορείας και αποπνέει μιαν ωριμότητα που δεν υπήρχε στα πρώτα κείμενα προ τριετίας που διαπνέονταν περισσότερο από ενθουσιασμό. Επιπλέον ,θέτοντας το ζήτημα μ’αυτόν τον τρόπο, διεκδικεί για τον εαυτό του και την ΦΣ τον ρόλο των πιονέρων του φιλελευθερισμού στην Ελλάδα και το σημείο αναφοράς , όταν σε ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον, οι φιλελεύθεροι θα είναι σε θέση να συνδιαμορφώνουν την πολιτική πορεία της χώρας. Κι αυτό είναι τόσο εντυπωσιακό διότι αυτοί είναι η νέα γενιά και διεκδικούν ,δράττονται της ευκαιρίας και καταχτούν αυτό που δικαιούνται αφήνοντας άλλους να κοιτάζουν αμήχανα.
    Με εντυπωσίασε ακόμη ότι στέλνει στο πυρ το εξώτερον τακτικισμούς και επικοινωνισμούς επικεντρώνοντας στην ουσιαστική ιδεολογική αλλά και πολιτική δουλειά. Πολύ σωστά λέει ότι όσος χρόνος κι αν απαιτηθεί ,ο δρόμος της συνέπειας είναι ο μόνος δρόμος που αρμόζει στον φιλελευθερισμό.
    Συγχαρητήρια από εμένα και εύχομαι να υπάρξουν γρήγορα ευήκοα ώτα στην Ελλάδα αλλά και στους φιλελεύθερους της Ευρώπης και να στηρίξουν αυτόν τον αγώνα σας.

  4. Δεν έχω πειστεί ότι η προσπάθεια έκφρασης του φιλελευθερισμού μέσω ενός κόμματος εξουσίας (που είναι αντιφιλελεύθερο από την ίδια του την φύση και τον τρόπο που διεκδικεί την εξουσία) μπορεί να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα. Μάλλον το αντίθετο βλέπω. Η ψευδοφιλελεύθερη ρητορική (βλ πρόγραμμα ΝΔ το 2004), όχι μόνο δεν μετουσιώνεται σε πράξη, αλλά τελικά απαξιώνει τον φιλελευθερισμό. Τίποτα δεν έχει βλάψει περισσότερο τον φιλελευθερισμό από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό του από την συντηρητική λαϊκή δεξιά.

    Σήμερα, όσοι φιλελεύθεροι βρισκόμαστε σε ένα μικρό κόμμα αρχών, βλέπουμε τα συντρηπτικά άνισα μεγέθη της επικοινωνιακής αντιπαράθεσης. Αλλά μπορούμε τουλάχιστον τις ελάχιστες δυνάμεις μας να τις ξοδεύουμε για όλο αυτό “φιλελεύθερο δίκτυο”. Εντός ενός κόμματος εξουσίας, οι ίδιες περιορισμένες μας δυνάμεις θα είχαν έναν εξίσου ή και περισσότερο άνισο επικοινωνιακό αγώνα να δώσουν, χωρίς το πρόταγμα να είναι καν ιδεολογικό ή αξιακό, αλλά απλώς η συμμετοχή σε εσωκομματικούς αγώνες προσωπικών αντιπαραθέσεων.

    Η εικόνα της ΟΝΝΕΔ πριν λίγες μέρες να πετάνε καρέκλες τα μέλη μεταξύ τους είναι ενδεικτική (το ίδιο γίνεται συχνά και στην νεολαία του άλλου κόμματος εξουσίας). Άνθρωποι τόσο πορωμένοι για κομματική ανέλιξη και συμμετοχή στην νομή των λαφύρων της κρατικής εξουσίας, τί περιθώρια αφήνουν στους φιλελεύθερους; Τί είδους επιρροή μπορεί να έχει η συμμετοχή σε τέτοιες διαδικασίες; Η απάντηση έχει δοθεί ήδη τις προηγούμενες δεκαετίες από τους συντρηπτικά αντιφιλελεύθερους μηχανισμούς των κομμάτων εξουσίας.

  5. Αγαπητέ κε Περλικέ μην απογοητεύεστε. Οι μόνες εκλογές μετά από εκείνες του 74 με κάποιο εκσυγχρονιστικό μήνυμα ήταν του 96. Όλες οι άλλες….
    Η ελληνική κοινωνία δεν έχει κανένα απολύτως φιλελεύθερο αίτημα. Ο Έλληνας δεν θέλει την Ανοιχτή Κοινωνία, θέλει απλώς ο ίδιος να μπεί εντός των τοιχών της κλειστής κοινωνίας (η ..κουτάλα του Κουτσόγιωργα, θυμάστε;). Παρόλα αυτά, νομίζω όμως ότι στην Ελλήδα υπάρχει ένας μικρός αριθμός outsiders που δουλεύουν πολύ, πληρώνουν τους φόρους όλων και πληρώνονται λίγο. Αυτούς πρέπει να ξεσηκώσει με τρόπο ΔΥΝΑΜΙΚΌ ένα Φιλελεύθερο Κόμμα. Ένα τρόπο που θα τους κάνει να ακούσουν ότι υπάρχει και άλλη λύση, ένα τρόπο που θα τους εντυπωσιάσει και θα τους ξυπνήσει. Οι οικολόγοι για παράδειγμα -διεθνώς- έχουν δεθεί σε καράβια, αποχετεύσεις, κτλ, έτσι τους έμαθε ο κόσμος. Τι θα λέγατε να αλυσοδεθείτε έξω από το Υπουργείο Προεδρίας με αίτημα λιγότερο κράτος, λιγότερες προσλήψεις δημοσίων υπαλλήλων; Δεν σας πάει; Το καταλαβαίνω, ούτε εμένα άλλωστε. Όμως αν δεν κτυπήσει ξυπνητήρι αυτοί οι ολίγοι θα συνεχίσουν να ψηφίζουν τους άλλους ή να απέχουν.
    Η ΦΣ δεν είναι καθόλου αναγνωρίσημη, έχει πολύ μικρό μέγεθος και μιλά χαμηλόφωνα. Ά ντε να ακουστεί. Τέλος πάντων, νομίζω ότι πρέπει να επικεντρωθεί σε μια δουλειά ιδεολογική “από κάτω”, όπως εκδόσεις βιβλίων, ΚΕΦΙΜ, δουλειά σε χώρους με σημασία στην ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία όπως τα ΑΕΙ.
    Το site της ΦΣ, γιατί “μαρμάρωσε”; Απογοήτευση; Συνεχίστε παιδιά, είσαστε οι πραγματικοί ήρωες της ελληνικής κοινωνίας. Συνεχίστε και μην απογοητεύεστε.

  6. Συμφωνώ με αρκετές από τις παρατηρήσεις σας και ειδικά με την ανάγκη δουλείας από τα κάτω. Αυτό άλλωστε ήταν και ένα από τα σημεία μου.

    Το site θα επανέλθει πιο ζωντανά μετά το καλοκαίρι, κυρίως για την προετοιμασία του τακτικού Συνεδρίου στις αρχές Οκτώβρη.

Σχολιαστε