Άλογη ή έλλογη οργή;
Μάι 8th, 2010 | Χαρίδημος Τσούκας| Κατηγορία: Χαρίδημος Τσούκας | Email This Post | Print This Post |Ο φαύλος κύκλος στενεύει, μας πνίγει. Η αίσθηση του αδιεξόδου μας πανικοβάλλει. Ενεργούμε τυφλά, σπασμωδικά, αντι-δραστικά. Η λογική λέει πως όταν είσαι στριμωγμένος στη γωνία, προσπαθείς να ξεφύγεις, δεν στρέφεσαι εναντίον του εαυτού σου.
Η διεθνής κοινότητα μας δανείζει για να βγούμε από τη γωνία, να πάρουμε μια ανάσα, να ανασυγκροτηθούμε. Η αποπληρωμή των δανείων είναι επαχθής, συνεπάγεται θυσίες, αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση. Χρεοκοπία ή λιτότητα; Αυτό είναι το μόνο δίλημμα σήμερα, ο πρωθυπουργός έχει δίκιο. Το δίλημμα δεν μας αρέσει, αλλά σπάνια επιλέγουμε τα διλήμματά μας. Αν είμαστε σώφρονες, επιλέγουμε τι διλήμματα θέλουμε να αποφύγουμε. Δεν υπήρξαμε σώφρονες.
Δεν έχει σημασία τώρα σε ποιο βαθμό συνεισέφερε ο καθένας στη σημερινή οικονομική αθλιότητα της χώρας. Όσοι διαμαρτύρονται «να πληρώσουν τα λαμόγια» κι «αυτοί που δημιούργησαν την κρίση» προδίδουν αφέλεια. Όχι μόνο γιατί όλοι ποικιλοτρόπως δημιουργήσαμε την κρίση (τι άλλο δείχνουν η μαζική φοροδιαφυγή και η εκτεταμένη διαφθορά;), αλλά γιατί είναι αδύνατον να μετρηθεί η ατομική συνεισφορά τους καθενός στην αποτυχία (ή την επιτυχία). Οι κοινωνικές αστοχίες (όπως και τα επιτεύγματα) είναι συλλογικά αποτελέσματα. Τα άτομα αλληλεπιδρούν.
Μαζί με τα ξερά καίγονται δυστυχώς και τα χλωρά. Η κοινωνία είναι εγγενώς αδιαφανής. Μπορεί να μην καπνίζεις αλλά με τους φόρους σου συνεισφέρεις στη θεραπεία των ασθενών με νοσήματα που προέρχονται από το κάπνισμα. Η ζωή μου εξαρτάται από τη ζωή σου. Οι φόροι σου χρηματοδοτούν τις επιλογές μου. Η φοροδιαφυγή μου επηρεάζει τη ζωή σου. Η παρακμή μας καθηλώνει όλους. Οι περικοπές αφορούν όλους – αναγκαστικά.
Η λογική συνιστά συλλογική αυτοσυντήρηση, ορθολογισμό, ψυχραιμία, γενναιότητα. Ο θυμός για την οικονομική κατάντια, τη διάχυτη φαυλότητα και την εθνική ταπείνωση μας ωθεί, αντιθέτως, στην τυφλή-ιδιοτελή αντίδραση. Παραβαίνουμε το νόμο, απαξιώνουμε τα πάντα, διαιωνίζουμε τον φαύλο κύκλο. Ο ορίζοντας συρρικνώνεται, χάνουμε την αίσθηση του συλλογικού συμφέροντος, το πουλόβερ ξηλώνεται. Λεηλατούμε τα κοινά• αυτοκαταστρεφόμαστε αλλά δεν το καταλαβαίνουμε. Όταν το συνειδητοποιούμε, οργιζόμαστε ακόμη περισσότερο• είναι όμως αργά. Θέλουμε να καταστρέψουμε ό,τι συμβολίζει τη χώρα γιατί μισούμε τον εαυτό μας. Βιώνουμε την αναξιοπρέπεια και την αυτο-απαξίωση• τις επιστρέφουμε ως αυτοκαταστροφή.
Έχουμε κάθε λόγο να είμαστε οργισμένοι – πολύ. Εκλέγουμε, συνήθως, ανίκανους, ανεπαρκείς και συχνά διεφθαρμένους να μας κυβερνήσουν. Και φυσικά μας κυβερνούν με τον τρόπο που ξέρουν – με ανικανότητα, φαυλότητα, και ιδιοτέλεια. Εμείς όμως τους εκλέγουμε. Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα στο οποίο δεν μπορείς να μεμφθείς κάποιον τρίτο.
Η οργή χρειάζεται έλλογη επεξεργασία, διαφορετικά διαλύει το φορέα της. Χρειαζόμαστε ηγέτες να τη μετασχηματίσουν, όπως ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, ο Λεχ Βαλέσα, και ο Βάτσλαβ Χάβελ μορφοποίησαν έλλογα την οργή των λαών τους. Δεν έχουμε δυστυχώς τέτοιους ηγέτες, κάτι που μας εξοργίζει ακόμη περισσότερο.
Φλυαρούν περί «υπευθυνότητας» οι πολιτικάντηδες, ακριβώς για να μη χρειαστεί να την ασκήσουν. Οι πραγματικοί ηγέτες παίρνουν ρίσκα, ενεργούν αντισυμβατικά, ξεφεύγουν από την πεπατημένη. Αν ο Σαμαράς ήταν υπεύθυνος πολιτικός θα υπερψήφιζε το πρόγραμμα διάσωσης της χώρας. Αν ο Παπανδρέου ήταν διορατικός θα δημιουργούσε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Αν η Παπαρρήγα νοιαζόταν για τους εργαζόμενους θα διαπραγματευόταν τη συναίνεσή της. Τίποτε από όλα αυτά.
Έχουμε πυγμαίους πολιτικούς, κατώτερους των περιστάσεων, αντάξιους όμως του αναστήματός μας. Έχουμε εθιστεί στην περιφρόνηση του νόμου και τη λεηλασία των κοινών. Ο υπερτροφικός ναρκισσισμός μας, θρεμμένος από τον εμετικό λαϊκισμό των πολιτικάντηδων, δεν γνωρίζει περιορισμούς, νόμους, δεσμεύσεις. Δεν σεβόμαστε τους κανόνες του παιχνιδιού γιατί το θεωρούμε στημένο. Αυτοεκπληρούμενη προφητεία, φυσικά.
Το έχω ξαναγράψει: το ελλαδικό δράμα ζητά αίμα για να επέλθει η κάθαρση. Χθες ήταν ο έφηβος Γρηγορόπουλος, σήμερα οι τρεις εργαζόμενοι της Μαρφίν, αύριο πιθανώς ένας πρύτανης ή ένας υπουργός. Θα ζήσουμε την τραγωδία μέχρι τέλους. Εκτός… εκτός αν η θέα της αβύσσου μας τρομάξει.
Χαρίδημος Τσούκας
Κυριε Τσουκα,
Γραφεται συχνα τελευταια σε διαφορα αρθρα, και στο δικο σας, πως “ολοι φταιμε”. Εγω λοιπον δε νοιωθω πως φταιω πουθενα, ιδιωτικος υπαλληλος ειμαι 25 χρονια τωρα, μεγαλους φορους πληρωνω, φακελλακι δεν εχω δωσει πουθενα, σε πολλες προσπαθειες κοινωνικης βελτιωσης εχω παρει μερος, την σκαιοτητα και την αναλγησια του δημοσιου εχω θποστει (και εχω αντιδρασει με σκοπο τη βελτιωση οπου με παιρνει), στο δημοσιο δε διοριστικα (αν και ειχα την ευκαιρια), σε κοπιαστικη δουλεια δουλευω πολλες ωρες τη μερα, πολιτευτη δεν εχω δει ποτε στη ζωη μου απο κοντα κλπ. Πολλοι λοιπον και ευδιακριτοι ειναι σαν εμενα. Γιατι λετε πως δεν ξεχωριζουν τα χλωρα απο τα ξερα κλπ, ευκολο ειναι να ξεχωριστουνε και τα δυο, η τεχνολογια βοηθαει, δεν ειναι δυσκολο να γραφετι σε μια λιστα τι περιουσια εχει καθενας και πως την εκαμε και τι φορους πληρωσε, αν θελει βεβαια κανεις να την καμει αυτη τη λιστα.
Δεν βλεπω ενεργο το σχολιο μου προ-ολιγου. Επαναλαμβανω λοιπον πως εγω οπως και πολλοι αλλοι ιδιωτικοι υπαλληλοι, δνε εχουμε φταιξει οπως λεει ο κ Τσουκας και πολλοι αλλοι αρθρογραφοι αυτες τις μερες (πολλοι λενε πως “ολοι φταιξαμε” κλπ), και λεω πως αν κανεις θελει ευκολα μπορει να ξεχωρισει τα “χλωρα απο τε ξερα” με τη βοηθεια της τεχνολογιας και του νομου.
Ωραίο το άρθρο, ΑΛΛΑ, οι προηγούμενοι δύομε καλύπτουν πλήρως, σύν,
Τα χρήματά μου τα κέρδισα ανα τα πελάγη, σε σκληρό συνέλλαγμα, και τ΄ψ]ωρα , ξαφνικά , μου ΄μειώνουν την σύνταξι , η οποία, είναι πολύ μικρότερη απο άλλες ,συγκριτικά με το τί έχω πληρώσει.
Οχι μόνονδεν φταίω για την κατάντια, αλλά δενέχω καμμία οργή εναντίον των “Γάλλων-Αγγλων κλπ κλπ”
Εχω οργή εναντίον των Κρατικοδίαιτων ασυνειδήτων, ανευθύνων, ληστών που αυτοπαρουσιάονται σαν ειδήμονες των οικονομικών (μου)………………………………….
“…αν θελει βεβαια κανεις να την καμει αυτη τη λιστα.”
Ακριβώς αυτό. Κανένας από τους πολιτικούς, αλλά και τους έχοντες, δεν θέλουν ούτε και πρόκειται να κάνουν αυτήν τη λίστα. Θα είναι πολιτική και οικονομική (δι εαυτούς) αυτοκτονία.
Πολύ καλό το άρθρο αλλά η σήψη της κρατικοδίαιτης Ελλάδας και τών κρατικοδίαιτων πολιτικών κομμάτων της είναι τόσο βαθιές που θα χρειασθεί το χάος της χρεωκοπίας του δημοσίου γιά να αλλάξει η κατάσταση.