Χαιρόμαστε να μισούμε την Αστυνομία!
Μάι 12th, 2008 | Χαρίδημος Τσούκας| Κατηγορία: Χαρίδημος Τσούκας |

Ισως πρόκειται για τεχνοκρατική εμμονή, αλλά δύσκολα μου βγάζει κανείς από το μυαλό ότι το πλέον δυσεπίλυτο πρόβλημα αυτής της χώρας είναι η οργάνωση και διοίκηση. Δεν είναι τόσο απλό, όσο ενδεχομένως ακούγεται. Η οργάνωση και διοίκηση δεν είναι απλώς συστήματα και διαδικασίες. Κυρίως είναι πρακτικές και νοοτροπίες, οι οποίες εμπλέκουν ανθρώπινες συμπεριφορές, οι οποίες, με τη σειρά τους, νοηματοδοτούνται από ευρύτερες αξίες και μορφοποιούνται από κοινωνικώς αποδεκτά συστήματα κινήτρων και κυρώσεων.
Πάρτε το παράδειγμα της απόδρασης του τοξικομανούς στη Σίνδο Θεσσαλονίκης και των τραγικών συνεπειών της. Το γενεσιουργό λάθος των αστυνομικών ήταν η μη «δέσμευση» του μεταγόμενου τοξικομανή. Η οικειότητα των αστυνομικών με τον όχι ιδιαίτερα επικίνδυνο κρατούμενο (δεκαεπτά φορές είχε προσαχθεί στο αστυνομικό τμήμα) τους ώθησε να μην του περάσουν χειροπέδες, ως όφειλαν.
Δεν πρόκειται απαραίτητα για έλλειψη επαγγελματισμού. Πολλές έρευνες δείχνουν ότι οι ρουτίνες συχνά τροποποιούνται στην πράξη απο τους χρήστες τους, προκειμένου να προσαρμοστούν στις εκάστοτε περιστάσεις. Οδηγείτε πάντοτε εντός των ορίων ταχύτητας; Ο υπάλληλος της τράπεζάς σας σας ζητά πάντοτε ταυτότητα; Ακολουθείτε ευλαβώς όλες τις διαδικασίες στη δουλειά σας; Η οργανωσιακή ζωή όχι μόνο βρίθει από παραλείψεις, αλλά, χωρίς αυτές – παραδόξως – δεν είναι εφικτή! Πόσες φορές διαμαρτυρόμαστε για «απαράδεκτη γραφειοκρατία» και για «έλλειψη κοινής λογικής», όταν ο υπάλληλος εμμένει στο «γράμμα» της τυπικής διαδικασίας; Μόνο σε έναν φανταστικό κόσμο, τα συστήματα, οι διαδικασίες και οι κανονισμοί υποκαθιστούν την ανθρώπινη κρίση.
Οσοι επικρίνουν τους αστυνομικούς της Σίνδου ότι δεν έπραξαν «τα αυτονόητα», μιλάνε εύκολα και αφηρημένα – πως, δηλαδή, θα έπρεπε να είναι τα πράγματα – και γι αυτό περιπίπτουν σε ανούσιο διδακτισμό. Οποιος προσεγγίζει το φαινόμενο εκ των ένδον, με βάση τη βιωμένη εμπειρία των μετεχόντων, γνωρίζει ότι, στην τριβή της καθημερινής ρουτίνας, τα άτομα «κόβουν δρόμο», προσαρμόζουν τις ρουτίνες, και ασκούν την κρίση τους σε συγκεκριμένες περιστάσεις. Αν αυτό το θεωρήσουμε δεδομένο, το πραγματικό ερώτημα είναι: τι κάνει ένας οργανισμός προκειμένου η κρίση των μελών του να ασκείται «φρόνιμα»;
Δυστυχώς, αυτό το ερώτημα σπάνια τίθεται. Οι μεν πολιτικάντηδες κάνουν επιδείξεις επικοινωνακής πυγμής, οι δε γραφειοκράτες επικεφαλείς της Αστυνομίας διατάζουν τη διεξαγωγή μιας ακόμη «ΕΔΕ»! Η νοοτροπία της Ελληνικής Αστυνομίας, και της δημόσιας διοίκησης γενικότερα, είναι τιμωρητική-αμυντική, δεν είναι προληπτική-δημιουργική. Πόσο συστηματικά εκπαιδεύει τα μέλη της η ΕΛΑΣ; Τι μαθαίνει η ΕΛΑΣ από τα λάθη της, και πως αξιοποεί τις εμπειρίες της; Πως διοικούνται τα αστυνομικά τμήματα; Εκπαιδεύονται ουσιαστικά τα ηγετικά στελέχη της αστυνομίας στη διοίκηση και ηγεσία; Πως ενθαρρύνονται οι αστυνομικοί να παίρνουν πρωτοβουλίες; Γίνονται ασκήσεις και έλεγχοι επιχειρησιακής ετοιμότητας; Πως αξιοποιούνται τα αποτελέσματα των ετήσιων αξιολογήσεων; Συγκρίνει επιδόσεις διαφορετικών αστυνομικών τμημάτων η ΕΛΑΣ, και τι μαθαίνει από αυτές; Συγκρίνει τις λειτουργίες και επιδόσεις της με αυτές των διεθνώς καλύτερων οργανισμών, όπως π.χ. της Βρετανικής Αστυνομίας, και πως αξιοποιεί τα σχετικά συμπεράσματα; Πως διαχέει τις άριστες πρακτικές; Διαθέτει η ΕΛΑΣ επαρκείς πόρους και τι κάνουν οι πολιτικοί της προϊστάμενοι γι αυτό; Λειτουργεί η ΕΛΑΣ με αμιγώς επαγγελματικές αξίες ή υπεισέρχονται στη λειτουργία της κομματικά κριτήρια;
Οι απαντήσεις σε αυτά τα πεζά ερωτήματα θα καθορίσουν ουσιαστικά την ποιότητα του αστυνομικού έργου. Οι απαντήσεις, όμως, δεν είναι απλώς οργανωτικού-διοικητικού τύπου, αλλά εξαρτώνται και από το ευρύτερο αξιακό περιβάλλον στο οποίο δραστηριοποιείται η αστυνομία. Ενας αστυνομικός μπορεί να διαθέτει επιχειρησιακή ετοιμότητα αλλά να μην μπορεί να την ασκήσει, αν η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν τον ενθαρρύνει.
Είναι αξιοπρόσκετο ότι, κυνηγώντας τον τοξικομανή δολοφόνο στη Σίνδο, οι αστυνομικοί πυροβολούσαν στον αέρα (Τα Νέα, 5/5/08). Δεν είναι τυχαίο. Αν οι αστυνομικοί σκότωναν το νεαρό, αντιλαμβάνεστε τι θα γινόταν; Θα ξεσηκώνονταν οι κκ. Αλαβάνος και Τσίπρας, τα αιμοχαρή ΜΜΕ θα μιλούσαν για «ένα ακόμα κρούσμα αυταρχισμού», οι σχολιαστές εντύπων που ανήγαγαν τον φτηνό «αντιεξουσιασμό» σε επάγγελμα και σήμερα επικρίνουν τον «αντιεπαγγελματισμό και τη δυσλειτουργία της ΕΛΑΣ» («Ελευθεροτυπία», 5/5/08), θα εκτόξευαν μύδρους κατά των «ανάλγητων αστυνομικών».
Στην Ελλάδα ό,τι και να κάνει η αστυνομία είναι…λάθος! Απειλείται από διαδηλωτές ένας αστυνομικός και πυροβολεί στον αέρα; Απαράδεκτο. Πυροβολείται ο αστυνομικός από τοξικομανή, που λίγο μετά στοτώνει έναν ανυποψίαστο τρίτο, και ο αστυνομικός πυροβολεί στον αέρα; Αίσχος. Να βλέπεις τον κ.Αλαβάνο να διεκτραγωδεί τη «μειωμένη αποτελεσματικότητα» της αστυνομίας είναι σα να βλέπεις τον κ.Καρατζαφέρη να λυπάται για την ξενοφοβία! Ισως διαφεύγει του κ.Αλαβάνου ότι η «αποτελεσματικότητα» είναι και συνάρτηση του σεβασμού που απολαμβάνει ένας θεσμός. Ο επαγγελματισμός του αστυνομικού αντανακλά σε μεγάλο βαθμό την υπόληψη με την οποία περιβάλλει η κοινωνία το έργο του.
Σε όλες τις χώρες του κόσμου οι υπηρεσίες ασφαλείας κάνουν λάθη (συχνά διαβάζει κανείς αντίστοιχα παραδείγματα στη Βρετανία και τς ΗΠΑ), αλλά μόνον εδώ οι παραλείψεις της ΕΛΑΣ εντάσσονται σε ένα ερμηνευτικό πλαίσιο απαξίωσης των θεσμών αστυνόμευσης. Αυτό το μακρο-πλαίσιο ερμηνείας απαιτείται χρόνος και συστηματική προσπάθεια από όλους τους οργανωμένους φορείς (και κυρίως, φυσικά, την αστυνομία) για να αλλάξει. Δεν είμαι βέβαιος, όμως, ότι θέλουμε να αλλάξει. Η αστυνομία στην Ελλάδα, όταν δεν είναι παράρτημα του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος, είναι ο βολικός σάκος τους μποξ για να κάνει επίδειξη «αντιεξουσιαστικής» γυμναστικής ο κάθε πικραμένος. Την αστυνομία χαιρόμαστε να τη μισούμε.
————————————————————————-
Σημειώσεις:
Δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή στις 11/5/2008
Δυστυχώς όμως το έχει κερδίσει αυτό. Καταλαβαίνω (νομίζω) που βρίσκεται ο προβληματισμός σας, σαφέστατα υπάρχουν και σοβαροί αστυνομικοί που θέλουν μονό καλό να κάνουν σ’αυτή την χώρα ή έστω δεν έχουν σκοπό να κάνουν κακό. Όμως είναι τόσα πολλά τα περιστατικά όπου η κατάχρηση της δύναμής τους παραβιάζει προσωπικές ελευθερίες που είναι αναμενόμενο να ισχύει η παροιμία “μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά”. Δεν είναι δυνατόν να έχουν ύφος λες και τους ανήκει η γη μερικοί αστυνομικοί, ή να θεωρούν ότι μπορούν να ασκούν την εξουσία που τους έχει δωθεί για να ικανοποιούν τον προσωπικό τους εγωισμό.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι η αντιπάθεια που επικρατεί αυτή την στιγμή για την αστυνομία θα έπρεπε να προβληματίζει το κράτος και την ΕΛΑΣ ως προς το πως θα εξυγιανθεί και πως θα διορθωθούν κάποιες καταστάσεις, κι όχι στο να πως να πείσει τον κόσμο ότι κάνει λάθος που την μισεί.
Γράφει ο κ. Τσούκας “Αν οι αστυνομικοί σκότωναν το νεαρό, αντιλαμβάνεστε τι θα γινόταν; Θα ξεσηκώνονταν οι κκ. Αλαβάνος και Τσίπρας, τα αιμοχαρή ΜΜΕ θα μιλούσαν για «ένα ακόμα κρούσμα αυταρχισμού»” και εδώ είναι το λάθος σκεπτικό. Στην ελληνική αστυνομία θα σύνεφερε να ήταν νεκρός ο νεαρός γιατί πολύ απλά οι νεκροί δεν μιλάνε και έτσι δεν ξεσκεπάζουν τα προβλήματα της αστυνομίας, η αστυνομία θα κάλυπτε την υπόθεση και όλοι θα μιλάγαμε για έναν αδίστακτο μεγαλοκακοποιό που σκόρπισε τον τρόμο. Το ίδιο σενάριο έχει επαναληφθεί με μεγαλύτερη όμως επιτυχία στην περίπτωση των δυο λεοφωροϊοπειρατών, καθώς και στην περίπτωση Ματέϊ όπου τον αφήσαν και πέθανε στο νοσοκομείο των φυλακών (όπως αποκαλύφθηκε σε πρόσφατη εκπομπή του channel 4), τέλος στην περίπτωση Πάσσαρη όλοι καταλαβαίνουμε γιατί η ελληνική αστυνομία έχει προτιμήσει να μην ζητήσει την έκδοση του από τις αρχές της Ρουμανίας. Μια βασική διαφορά ανάμεσα στην ε.α. και την αντίστοιχη της Βρετανίας είναι ότι η ε.α. το δικαίωμα της οπλοφορίας το έχουν σχεδόν όλοι οι αστυνομικοί με αποτέλεσμα οι περιπτώσεις αυταρχισμού και λαθών να είναι πολλές περισσότερες, στην Βρετανία όπου το 95% των αστυνομικών δεν οπλοφορεί και όπου η χρήση όπλου από τα firearms units περνάει από ανεξάρτητη αρχή, ο αστυνομικός πρώτα σκέφτεται και μετά πυροβολεί. Για το τέλος μερικά παραδείγματα γιατί υπάρχει η σχετική αντιπάθεια προς την ε.α.: 1. αναποτελεσματικότητα στην καταπολέμηση του εγκλήματος 2. υπαστυνόμος ζαρντινιέρα 3. αστυνομικοί παρέα με χρυσά αυγά να δέρνουν 4. πακιστανός που έψαχνε να μάθει τι απέγινε η νεκρή γυναίκα του από τροχαίο πήγαινε απο τμήμα για κανά δυο μέρες ακριβώς επειδή ήταν πακιστανός 4. αστυνομικό τμήμα Ηλείας 5. αστυνόμος παίζει street fighter με μετανάστες. 6. ΜΑΤ vs Συνταξιούχων.
ξεχνάς και αυτό http://xamogelo.wordpress.com/2008/05/13/karagkiozhdes/
Σενάριο 1:
Λιγότερο κράτος, εκτός εάν πρόκειται για την αστυνομία. Για να εκπαιδευθεί η αστυνομία χρειάζονται κεφάλαια. Προφανώς κρατικά. Αρα, περισσότερα κρατικά κεφάλαια πρέπει να διατεθούν για την αστυνομία.
Σενάριο 2:
Λιγότερο κράτος γενικά. Εισάγω ερώτημα: ποιός κινδυνεύει περισσότερο από τους εγκληματίες; Ενας με μεγαλύτερο εισόδημα ή ένας με υψηλότερο εισόδημα; Αν η απάντηση είναι “αυτός με το μεγαλύτερο”, τότε να καταργηθεί η αστυνομία και να ιδιωτικοποιηθεί. Αυτός που κινδυνεύει, να πληρώνει (υπενθυμίζω ότι το deadweight loss της φορολογίας είναι ανάλογο εάν όχι περισσότερο του deadweight loss των μονοπωλίων!).
Πάμε τώρα και στα υπόλοιπα:
1. “Η οργανωσιακή ζωή όχι μόνο βρίθει από παραλείψεις, αλλά, χωρίς αυτές – παραδόξως – δεν είναι εφικτή!”.
Αρα, οι οργανωσιακές δομές αποτελούν μη-γραμμικά δυναμικά συστήματα, στα οποία ανά πάσα στιγμή δύναται να εγερθεί χαοτικός ελκυστής. Ti Τaylor, τί Ford, τί Likert, τί Drucker, τί Sloan…Prigogine κύριοι…Prigogine και ξερό ψωμί. Κι επειδή έχουν ακουσθεί πολλά περί του Chaos management και ίσως αποτελέσει αφορμή για περαιτέρω σχόλια, παρακαλώ τον οιονδήποτε να μου επισυνάψει 1 (μία) εξίσωση ή 1 (έναν) αλγόριθμο χαοτικής διοίκησης.
2. “Ο υπάλληλος της τράπεζάς σας σας ζητά πάντοτε ταυτότητα;”
Οχι. Αλλά πρέπει να έχω το βιβλιάριο καταθεσεων που υπέκλεψα. Κοινώς, ακόμη κι αν υπόδικος ξεφύγει, οφείλω να του έχω φορέσει χειροπέδες.
3. “Συγκρίνει τις λειτουργίες και επιδόσεις της με αυτές των διεθνώς καλύτερων οργανισμών, όπως π.χ. της Βρετανικής Αστυνομίας, και πως αξιοποιεί τα σχετικά συμπεράσματα; Πως διαχέει τις άριστες πρακτικές;”
Αφ’ εις στιγμής η οργανωσιακή δομή δεν είναι εφικτή χωρίς τις παραλείψεις, τότε είναι ανούσιο να συγκρίνουμε εγγενώς ατελέσφορες λειτουργίες και επιδόσεις.
4. “Είναι αξιοπρόσκετο ότι, κυνηγώντας τον τοξικομανή δολοφόνο στη Σίνδο, οι αστυνομικοί πυροβολούσαν στον αέρα (Τα Νέα, 5/5/08). Δεν είναι τυχαίο. Αν οι αστυνομικοί σκότωναν το νεαρό, αντιλαμβάνεστε τι θα γινόταν; Θα ξεσηκώνονταν οι κκ. Αλαβάνος και Τσίπρας, τα αιμοχαρή ΜΜΕ θα μιλούσαν για «ένα ακόμα κρούσμα αυταρχισμού», οι σχολιαστές εντύπων που ανήγαγαν τον φτηνό «αντιεξουσιασμό» σε επάγγελμα και σήμερα επικρίνουν τον «αντιεπαγγελματισμό και τη δυσλειτουργία της ΕΛΑΣ» («Ελευθεροτυπία», 5/5/08), θα εκτόξευαν μύδρους κατά των «ανάλγητων αστυνομικών».”
Αρα, οι σχολιαστές της Ελευθεροτυπίας που αναφέρετε, έχουν αναγάγει, λοιπόν, τον φτηνό “αντιεξουσιασμό” σε επάγγελμα.
Ερώτηση 1. θα έπρεπε να τον έχουν αναγάγει σε ακριβό “αντιεξουσιασμό”; Εάν τον είχαν αναγάγει σε ακριβό “αντιεξουσιασμό”, τότε θα είχαμε καλύτερο αποτέλεσμα;
Ερώτηση 2: Οντως είναι αξιοπρόσεκτο “ότι, κυνηγώντας τον τοξικομανή δολοφόνο στη Σίνδο, οι αστυνομικοί πυροβολούσαν στον αέρα”. Κανονικά, θα έπρεπε να πυροβολεί ο ένας τον άλλον για το τραγικό τους λάθος. Εκτός εάν το μάθημα στο management λέει ότι, εάν είσαι αναποτελεσματικός, τότε ρίξε τις ευθύνες στον άλλο και πυροβόλησέ τον.
5. “Ισως διαφεύγει του κ.Αλαβάνου ότι η «αποτελεσματικότητα» είναι και συνάρτηση του σεβασμού που απολαμβάνει ένας θεσμός. ”
Μάλλον την πήρατε αλλιώς την εξίσωση. Η αποτελεσματικότητα είναι η ανεξάρτητη μεταβλητή και ο σεβασμός η εξαρτημένη. Κοινώς, προκειμένου να με σέβονται, θα πρέπει να είμαι αποτελεσματικός.
6. “Η αστυνομία στην Ελλάδα, όταν δεν είναι παράρτημα του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος, είναι ο βολικός σάκος τους μποξ για να κάνει επίδειξη «αντιεξουσιαστικής» γυμναστικής ο κάθε πικραμένος.”
Αρα, την γυμναστική την ασκούν οι πικραμένοι. Ποιαν πείραν έχετε περί γυμναστικής λοιπόν;
Ο κ.Τσούκας έχει απόλυτο δίκιο, αλλά βλέπουμε κι από τα σχόλια ποιο είναι το …πρόβλημα.
Ναι μεν αλλά, θα θέλαμε να σεβαστούμε την ΕΛΑΣ αλλά δε μας το αφήνει αυτή. Η ΕΛΑΣ πρέπει να γίνει κάτι σαν παράρτημα του ΣΥΡΙΖΑ για να αποκτήσει το σεβασμό κάποιων.
Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα με τους πυροβολισμούς στον αέρα αντί στο ψαχνό:
Λέει ο Servitoros που διέγνωσε το “λάθος σκεπτικό”: Στην ελληνική αστυνομία θα συνέφερε να ήταν νεκρός ο νεαρός γιατί πολύ απλά οι νεκροί δεν μιλάνε και έτσι δεν ξεσκεπάζουν τα προβλήματα της αστυνομίας
Το γιατί βέβαια, αφού τους συνέφερε, δεν τον πυροβόλησαν, δεν μας το εξηγεί.
Έρχεται όμως ευτυχώς ο/η GK να δώσει την απάντηση: Κανονικά, θα έπρεπε να πυροβολεί ο ένας τον άλλον για το τραγικό τους λάθος. Εκτός εάν το μάθημα στο management λέει ότι, εάν είσαι αναποτελεσματικός, τότε ρίξε τις ευθύνες στον άλλο και πυροβόλησέ τον.
Οι αστυνομικοί τελικώς έπρεπε να αυτοπυροβοληθούν, είναι η τελική κρίση.
Καταλαβαίνει κανείς ότι τέτοιες παρανοϊκές θέσεις μόνο σε ένα κλίμα όπου η αστυνομία είναι εκ των προτέρων ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου μπορούν να ευδοκιμήσουν.
Η δική μου κριτική είναι ακριβώς ότι μετά το πρώτο λάθος τους οι αστυνομικοί δεν τον πυροβόλησαν όταν είχαν την ευκαιρία. Κανείς -πλην των ιερεμιάδων των δήθεν προοδευτικών φωνασκούντων- δε θα τους κατηγορούσε για αυτό. Η κριτική θα αφορούσε μόνο την αρχική τους αδράνεια που επέτρεψε στον δράστη να δολοφονήσει έναν αθώο άνθρωπο και για την οποία πρέπει να τιμωρηθούν.
Αυτό που ζητάει ο κόσμος είναι περισσότερη και καλύτερη αστυνόμευση και αυτό απαιτεί καλύτερη εκπαίδευση και οργάνωση της αστυνομίας.
Απο κει κι έπειτα το ιδεολογικό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα λειτουργεί είναι σαφές:
Η “αστυνομική βία” είναι η μόνη νόμιμη βία σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα και αυτή υπόκειται σε συγκεκριμένους περιορισμούς.
Όσοι αρνούνται ή τέλος πάντων δυσανασχετούν με το ήδη υπάρχον δημοκρατικό πολίτευμα είναι οι πλέον ακατάλληλοι να υποδεικνύουν συμπεριφορές και αντιλήψεις περί αστυνομίας και καλά θα κάνουμε να μην τους παίρνουμε και στα σοβαρά.
Πέρα από βερμπαλισμούς και βολικές τοποθετήσεις η κατάσταση έχει ως εξής:
-Από τη μια έχεις ένα κράτος ΑΝΗΘΙΚΟ που το ίδιο συνδιαλέγεται πολλές φορές με αυτούς που πρέπει να “μπουζουριάζει”.
-Έχεις ένα κράτος ΑΝΗΘΙΚΟ το οποίο καταληστεύει τους πολίτες του αλλά δε διαθέτει ακόμα και αυτά που καταφέρνει να εισπράξει από όσους με την ανοχή του φοροδιαφεύγουν εκεί που πρέπει. Στους γενετήσιους αδένες του η υγεία, η παιδεία, η έννομη τάξη, η αστυνόμευση, και φυσικά η διαχείριση των φιλοξενούμενων στη χώρα μας μεταναστών, ναρκομανών, αθίγγανων και άλλων ευπαθών ομάδων, να πάτε να πεθάνετε σου λέει, κακώς γεννηθήκατε, δε θέλω να δώσω χρήματα για τη διευθέτηση των προβλημάτων σας, μου είστε άχρηστοι. Δεν έχουμε αστυνομία για τον ίδιο λόγο για τον οποίο δεν έχουμε παιδεία, υγεία, αλλά και θεσμική θωράκιση απέναντι στη διαφθορά. Διότι μας ΒΟΛΕΥΕΙ.
-Έχεις ένα αστυνομικό σώμα το οποίο είναι ένα patchwork ρουσφετιών, κακοδιοίκησης, τραγικών ελλείψεως (ειπαμε, όχι χρήματα για εκπαίδευση στα όπλα, στις κοινωνικές επιστήμες και στα συναφή, δε φτάνουν τα χρήματα), θεσμικής άγνοιας αλλά και έλλειψης κοινωνικής, πολιτικής και θεσμικής ευαισθησίας. Και ποια ευαισθησία να σου μείνει όταν δουλεύεις 12ωρα, με τους προϊσταμένους και το κράτος πανταχού απόντες, ανεκπαίδευτος, με πολλούς κακοποιούς πιο εκπαιδευμένους από εσένα (πολλοί είναι πρώην μέλη των ειδικών δυνάμεων των χωρών από τις ποίες ήλθαν), κοκ. Επιπλέον, έχεις αστυνομικούς οι οποίοι εισέρχονται στο σώμα σαν ακαλλιέργητα άτομα αλλά αυτή η κατάσταση που βιώνουν τους αποκτηνώνει (survival instinct και survival of the fittest για το συγκεκριμένο περιβάλλον γαρ) με αποτέλεσμα να μένουν εκείνοι οι οποίοι μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτή την κτηνωδία όπου δεν ξέρεις από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις και φυσικά δεν υπάρχει και άσπρο-μαύρο.
-Έχεις και ένα πολιτικό κόσμο ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΟΤΑΤΟ και ΑΝΗΘΙΚΟ όπου υποτίθεται ότι υπάρχει ένα αστικό καθεστώς αλλά κυριαρχεί η συνασπισμένη ιδεολογική τρομοκρατία εφόσον οι “μπάτσοι” Ελληνικής κοπής έχουν ένα άλφα ιστορικό στη νεώτερη Ελληνική ιστορία (λες και δεν το έχουν και στην Ισπανική, τη Γαλλική ή την Αμερικανική), και μας βολεύει να τους βαράμε για λόγους κυκλοφορίας εφημερίδων, ψηφοθηρικούς, και συμφερόντων και μας βολεύει που και που να κάνουν και καμμιά αυνανία (να σκοτώνουν και κανέναν άτυχο δηλαδή) για να μην μπορούν να σηκώσουν κεφάλι αλλά και για να μπορεί η εκάστοτε αντιπολίτευση (ιδίως αν ανήκει στο χώρο της “ευρύτερης” αριστεράς, ο “Γιωργάκης” έχει καταντήσει “κανίς που βρυχάται” και αλλοπρόσαλλος πλέον, δεν μπορώ να τον παρακολουθήσω) να τα “χώνει στην κυβέρνηση η οποία βέβαια, είναι άκρως ανεπαρκέστατη για να ξεμπλέξει το μίτο της Αριάδνης που παρέλαβε αλλά και για να κάνει οτιδήποτε, της λείπουν τα στελέχη αλλά και η θέληση.
Αυτή είναι η κατάσταση και η αστυνομία είναι απλά μέρος της. Τώρα πως με τέτοια κυβέρνηση και τέτοια αντιπολίτευση μπορούμε να πορευτούμε, είναι κάτι που ξεφεύγει του εύρους της αντίληψης μου. Σε τέτοια χαοτικά περιβάλλοντα, το καλύτερο που έχει να κάνει κανείς είναι το “ο σώζων εαυτόν σωθείτω” εφόσον ούτε θεσμοί, ούτε κοινωνικός πολιτισμός, ούτε κρατική πρόνοια έχει απομείνει πλέον.
Οπότε ποια αστυνομία και ποιος Θανάσης…