Ο καθ’ ημάς σταλινισμός
Φεβ 22nd, 2009 | Διονύσης Γουσέτης| Κατηγορία: Διονύσης Γουσέτης |
Email This Post
|
Print This Post
|
Σήμερα τελειώνει το 18ο συνέδριο του ΚΚΕ. Στα συνέδρια αυτού του κόμματος τα πράγματα είναι τόσο καλά κοσκινισμένα, που δεν αναμένεται καμία έκπληξη. Θα προκύψει, ανάμεσα σε άλλα και η επίσημη αποκατάσταση του σταλινισμού.
Τι σημαίνει σταλινισμός; Σημαίνει καθεστώς με γνωρίσματα όπως τα παρακάτω: Την ουσιαστική λήψη αποφάσεων από ένα κλειστό κέντρο ή ένα δικτάτορα. Την εξοντωτική παρακολούθηση της ιδιωτικής ζωής των πολιτών από παντοδύναμες μυστικές υπηρεσίες. Την ποινικοποίηση της αντίθετης άποψης και εξόντωση (φυσική, πολιτική, επαγγελματική) των ιδεολογικών αντιπάλων ή απλών υπόπτων. Τον εξευτελισμό της δικαιοσύνης με στημένες δίκες. Τον εγκλεισμό των αντιφρονούντων σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας (γκουλάγκ). Τη δουλική προσωπολατρία προς τον ηγέτη. Τη λογοκρισία, αλλά και τη διαστρέβλωση των γεγονότων και της ιστορίας, ώστε να ταιριάζουν με την επίσημη άποψη.
Είναι ο σταλινισμός φαινόμενο σήψης και διαφθοράς; Για κάποιους αναντίρρητα ναι. Ίσως και για τον ίδιο τον Ιωσήφ Στάλιν. Όχι όμως για όλους. Πολλοί, ίσως οι περισσότεροι, από τους οπαδούς του έχουν αγνά κίνητρα. Όπως παλιότερα ο έντιμος και λιτοδίαιτος Ροβεσπιέρος. Θέλουν να διορθώσουν τον κόσμο. Και μπροστά στο μεγάλο στόχο της διόρθωσης του κόσμου το τσαλάκωμα ανθρώπων και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ακόμα και της ζωής του πολίτη, δεν έχουν σημασία. Το απέδειξαν με αξιοθαύμαστο τρόπο μερικά από τα θύματα του σταλινισμού, που υπήρξαν οι ίδιοι σταλινικοί. Ο Μπουχάριν, π.χ. συνέβαλε ο ίδιος στην καταδίκη και την εκτέλεσή του με μια ψευδή σε βάρος του ομολογία στο δικαστήριο, για να «βοηθήσει το κόμμα» και τον υψηλό στόχο του.
Στις παραπάνω σταλινικές πρακτικές, το ΚΚΕ δεν πρωτοτυπεί στη χώρα μας. Επαγγελματικές διώξεις πολιτικών αντιπάλων, εξευτελισμό της δικαιοσύνης, δουλικότητα στον αρχηγό, γνωρίζουμε κι εδώ. Πρακτορολογίες και λαθροχειρίες εμφανίζονται στα περισσότερα ελληνικά κόμματα. Ακόμα και κοσμοδιορθωτισμοί. Μπρος στον κόσμο που θα διορθώσουμε τι αξία έχουν οι θεσμοί; Τι αξία έχει ο σεβασμός στον άνθρωπο; Αυτή μόλις τη βδομάδα, κάποιοι αγνοί κοσμοδιορθωτές προσπάθησαν να τινάξουν στον αέρα ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο στην Κηφισιά. Όπως οι αγνοί αγωνιστές της Αλ Κάϊντα στη Βαγδάτη ή της Χαμάς στο Τελ Αβίβ. Επειδή ο σταλινισμός και ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός, ως κοσμοδιορθωτισμοί, έχουν κοινά σημεία. Γνωρίζουν π.χ. και οι δυο ότι ο αγώνας θα είναι νομοτελειακά νικηφόρος. Καμιά φορά, σε χώρες καθυστερημένες, όπως η δικιά μας, συμμαχούν. Και βλέπεις τότε αγκαλιασμένα σε διαδηλώσεις εξαπτέρυγα και σφυροδρέπανα.
Ο σταλινισμός σφράγισε μιαν εποχή. Κατέρρευσε τυπικά με το θάνατο του Στάλιν, πρώτα στην ΕΣΣΔ και ύστερα στα ΚΚ των λοιπών χωρών. Η ίδια η λογική της σταλινικής δουλικότητας υποχρέωσε τα σταλινικά κόμματα να ακολουθήσουν το παράδειγμα της σοβιετικής πατρίδας και να αποκηρύξουν το σταλινισμό. Έτσι, ο σταλινισμός έσβησε. Έσβησε; Όχι παντού. Ζει ακόμα σε χώρες τριτοκοσμικές ή σε χώρες που έχουν δημοκρατικό έλλειμμα. Στη δική μας, ας πούμε, αντίθετα με τους Δυτικοευρωπαίους εταίρους μας, το σταλινικό ΚΚΕ ξεπερνά σε ποσοστό το 7%. Αν και ακολούθησε τη σοβιετική αποσταλινοποίηση, ωστόσο παρέμεινε μέχρι σήμερα βαθιά σταλινικό. Διέθετε πάντα και διαθέτει τα περισσότερα, αν όχι όλα, τα παραπάνω γνωρίσματα του σταλινισμού. Σήμερα λοιπόν αποκαθιστά και επίσημα το σταλινισμό που από το 1953 έκρυβε μέσα του. Υπολογίζει προφανώς ότι δεν θα απομονωθεί, ούτε θα μειωθεί εξ αυτού του λόγου η επιρροή του. Ότι μάλλον θα αυξηθεί. Νομίζω ότι δεν πέφτει έξω. Θυμάμαι δυο χαρακτηριστικές περιπτώσεις, όπου το ΚΚΕ όχι μόνο δεν απομονώθηκε από τα άλλα κόμματα, αλλά αντίθετα τα καθοδήγησε. Η μια ήταν η περίπτωση του αντικομμουνιστικού μνημονίου του Συμβουλίου της Ευρώπης, το 2006. Το καταψήφισε όχι μόνο το ΚΚΕ, αλλά όλα τα ελληνικά κόμματα, σε μια από τις γνωστές εθνικές ομοψυχίες. Μέχρι και το ΛΑΟΣ μας προέκυψε φιλοκομμουνιστικό, δηλαδή φιλοσταλινικό. Η άλλη συνέβη το 2008. 409 Ευρωβουλευτές -η πλειοψηφία της Ευρωβουλής- πρότειναν την καθιέρωση της 23ης Αυγούστου ως «Ευρωπαϊκής Ημέρας Μνήμης κατά του σταλινισμού και του ναζισμού». Όλοι οι Έλληνες Ευρωβουλευτές, πλην τριών, βρέθηκαν στη μειοψηφία.
Για τον καθ’ ημάς σταλινισμό έγραψε ο Θανάσης Τριαρίδης κάτι που σε άλλες χώρες θα ακούγονταν ως αυτονόητο:
«Δεν υπάρχει (νομίζω) κανένας καθολικός σκοπός, της ζωής μας• υπάρχει (μάλλον) η ανάγκη του καθενός μας για μια μικρή αγάπη στη μικρή ζωή του κάτω από τον ήλιο. Και τούτος ο ήλιος γυρίζει από μόνος του• οι νεκροί χιλιάδες που θέλει να ’ναι στους τροχούς, κι οι ζωντανοί που θέλει να δίνουν το αίμα τους είναι μπούρδες. Κάποτε κούφια ταρατατζούμ εθνικών ποιητών. Κάποτε λάβαρα εν δυνάμει φονιάδων».
Διονύσης Γουσέτης
Συγχαρητήρια στον Θανάση Τριαρίδη. Ο Ελυτισμός στη χώρα μας είναι μεγαλύτερο πρόβλημα από το σταλινισμό.
Ναί, άσφαλέστατα ἔχει δίκιο ὁ κύριος Τριαρίδης. Ἀκριβῶς ὅ,τι χρειάζεται ὁ κάθε τύραννος γιὰ νὰ κάνει ἀνενόχλητος τὴν δουλειά του. Ἀφοῦ ἀναγορεύσαμε τὴν μικρή, πικρή μας άγάπη σὲ ὐπέρτατο σκοπό, παρατᾶμε τὸν Στάλιν, πετᾶμε τὰ ντουφέκια μας καὶ ἀφήνουμε τὸν Χίτλερ νὰ μᾶς κάνει κιμᾶ. Κόψε με πασσᾶ μ` ν`ἁγιάσω !
Ἀπὸ καρδιᾶς εὔχομαι περαστικά.
Το θέμα είναι ότι τι θα είχε γίνει αν στην Ρωσία δεν είχε επικρατήσει ένας Στάλιν. Είχαν το σθένος οι άλλοι πολιτικοί ηγέτες να αντιμετωπίσουν τις ορδές του Χίτλερ. Θα κέρδιζαν τον πόλεμο οι σύμμαχοι ή η Ευρώπη θα γινόταν μια Χιτλερική επαρχία. Ποιος θα μπορούσε να σταματήσει τους ναζί;
Η τελική λύση των Εβραίων (όπως και εναντίον των τσιγγάνων, Σέρβων, κομμουνιστών, Ρώσων, Λευκορώσων , Ουκρανών αλλά και πολλών Ελλήνων) θα είχε ολοκληρωθεί με πολλαπλάσια θύματα; Πόσα θα ήταν τα θύματα σε περίπτωση ήττας του Στάλιν; 100 εκατομμύρια; Παραπάνω;
Η Ελλάδα θα υπήρχε σαν κράτος; Θα συνέχιζε η πολιτική της πείνας των Γερμανών που θέρισε 400.000 Έλληνες μέσα σε 2 χρόνια. Αν αυτή η κατοχή συνέχιζε για άλλα 20 χρόνια, ποια η τύχη του ελληνικού έθνους;
Οι παραπάνω σχολιαστές μου θυμίζουν τον δρ. Κίσιντζερ και το μνημειώδες “είναι κάθαρμα αλλά είναι δικό μας κάθαρμα”. δεν σας λέει τίποτα το γεγονός ότι οι λαοί της Βαλτικής είδαν τον Χίτλερ σαν απελευθερωτή; Μήπως ήταν όλοι ναζί, με τη λογική της συνολικής ευθύνης;
@ Nikos T
Ο Σταλιν οταν οι χιτλερικοι ειχαν φτασει λιγα χλμ εξω απο την Μοσχα ειχε ηδη εγκαταλειψει την πολη.
Το ποιος κερδιζει ενα πολεμο ειναι πιο συνθετο και εξαγεται απο την μελετη εγκυρων πηγων. Αρα ειναι τρομερα απλουστευτικη η αποψη για το τι θα ειχε γινει αν ο Σταλιν δεν ηγουταν της ΕΣΣΔ. Πιθανον η καταληξη να ηταν ιδια μιας και ο διμετωπος πολεμος αργα η γρηγορα θα εξαντλουσε τους Ναζι. Μπορεί και οχι. Αλλα αυτα ειναι υποθεσεις.
Παρολα αυτα τι σχεση εχει η εξελιξη του πολεμου με τον σταλινισμο καθ’ αυτον; Μην μπερδευουμε τα πραγματα τοσο πολυ, ελεος.
[…] πλήρες κείμενο σε αυτόν τον σύνδεσμο (0 votes, average: 0 out of 5)You need to be a registered member to rate this post. Loading […]
Το ΚΚΕ στη χώρα μας εδώ και πάρα πολλά χρόνια τρέφεται από ομάδα πληθυσμού η οποία είναι αγανακτισμένη και έχει ανάγκη ένταξης σε ένα ασφαλές και προστατευτικό περιβάλλον, ένα περιβάλλον στο οποίο οι ευαισθησίες του θα βρουν κάπου να ακουμπήσουν και θα δώσουν αρκετά ισχυρή τόσο την αίσθηση του “ανήκειν” όσο και της πρόσδωσης ενός νοήματος “ευγενικού και δίκαιου” ανώτερου σκοπού. Κι επειδή αυτά τα πράγματα δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητα, ειδικά για ένα νέο άνθρωπο (ο οποίος όταν ήταν νέος το 1974 σήμερα είναι πλέον ώριμος) είναι εύκολο να παρασυρθεί στην τυφλή υπακοή και την υποταγή στη “γραμμή”. Δυστυχώς, τα παραπάνω αποτελούν την ουσία του φασισμού γιατί ο φασισμός ανεξάρτητα από τα όποια ιδεολογικά φτιασιδώματα στολιζεται, στον πυρήνα του έχει πάντα το πάρε-δώσε “σκοπός και ένταξη για απόλυτη υπακοή”. Απόλυτη, άκριτη υπακοή η οποία φτάνει στα άκρα και μετατρέπει το όποιο ιδεολόγημα υποστηρίζει σε απλό υποστηρικτή του φονταμενταλισμού όπως ειπώθηκε παραπάνω.
Δεν μου προκαλεί έκπληξη λοιπόν η αναβίωση του Σταλινισμού. Ο Στάλιν, ένας άνθρωπος γνωστός παγκοσμίως για τα στυγνά του εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας (ξανα)θεωρείται και πάλι ήρωας, 50+ χρόνια μετά την αποκήρυξή του από τον Χρουστσώφ, για να τονώσει το “αγωνιστικό ήθος” ενός κόμματος το οποίο αρνείται να μελετήσει την ιστορία, αρνείται να κοιτάξει την κοινωνιολογία και την ψυχολογία, αρνείται να κοιτάξει τον εαυτό του στον καθρέφτη και έχει αποδεχθεί το ρόλο του σωσιβίου απελπισμένων και ελαφρόμυαλων προβληματισμένων.
Λυπάμαι πάρα πολύ, κυρίως για τα παιδιά εκείνα που νομίζουν ότι πράττουν κάτι αγνό και τάσσουν τις δυνάμεις τους υπέρ “της επανάστασης” ενώ στην πραγματικότητα μετατρέπονται σε φανταράκια, έτοιμα να ξεσκίσουν όποιον τυχόν απειλήσει (η του πουν οτι απειλεί) την εξιδανικευμένη του επανάσταση.
Δεν είμαι δεξιός. Το αντίθετο. Η Αριστερά όμως δεν έχει σχέση με τον Σταλινισμό και κάθε είδους -ισμό, γιατί η Αριστερά πάνω από όλα πρέπει να βασίζεται στην διαρκή αμφισβήτηση, κριτική και αντικειμενική (όσο γίνεται) θεώρηση των πραγμάτων, κρατώντας στο επίκεντρο πάντα τον Άνθρωπο. Και δυστυχώς το ΚΚΕ του σήμερα δεν έχει καμία σχέση με αυτά.
@Nikos t
Η λογικη σου ειναι απιστευτη. Τα πιστευεις αυτα που λες?
Το συμφωνο Ribentrop-Molotov που κατεστησε εφικτη την εναρξη του Β παγκοσμιου πολεμου ξερεις τι ειναι?
Αντώνη, επειδή δεν είσαι επαρκώς ενημερωμένος. Οι δυτικές μεγάλες δυνάμεις (τότε πλανητάρχες) Γαλλία και Αγγλία, άφησαν τον Χίτλερ να εξοπλιστεί, προσυπέγραψαν τις προσαρτήσεις Τσεχίας και Αυστρίας (παρόλο που η Τσεχία ήταν σύμμαχος των Άγγλων).
Μετά δεν αντέδρασαν καθόλου στην επέμβαση της Ιταλίας σε Αιθιοπία και Αλβανία. Όταν έγινε ο Ισπανικός εμφύλιος, όχι μόνο δεν αντέδρασαν στην επέμβαση της Ιταλίας και της Γερμανίας, αλλά επέβαλαν εμπάργκο όπλων στην Ισπανία (καθιστώντας σίγουρη την νίκη των Χίτλερ και Μουσολίνι). Παράλληλα πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου οι Άγγλοι και οι ΗΠΑ ενίσχυαν τον Χίτλερ ΚΑΙ οικονομικά αλλά ΕΞΑΓΟΝΤΑΣ στρατηγικά υλικά (που δεν είχαν οι Γερμανοί) όπως πετρέλαιο.
Όλο αυτό το διάστημα, οι Ρώσοι φώναζαν για κοινό μέτωπο ενάντια της Γερμανίας, αντιτάχθηκαν στα σχέδια για Αυστρία, Τσεχία και επενέβησαν στον Ισπανικό εμφύλιο ενισχύοντας τους εχθρούς του Χίτλερ. Μετά την επίθεση της Ιαπωνίας ενάντια της Ρωσίας (1938), οι Ρώσοι υπέγραψαν το σύμφωνο.
Και ΜΟΝΟΝ τότε όταν οι Αγγλο-γάλλοι κατάλαβαν ότι ο Χίτλερ:
α. Δεν θα επιτεθεί άμεσα ενάντια της Ρωσίας
β. Δεν έχει ως αποκλειστικό στόχο τη Ρωσία, αλλά και τους ίδιους.
Τότε μόνον κήρυξαν τον πόλεμο.
Αυτό που δεν απαντάει κανείς εδώ, είναι ΠΩΣ θα ήταν η Ελλάδα μετά από 20-30 χρόνια γερμανικής κατοχής. Με δεδομένες τις ληστρικές πολιτικές λιμού και εξόντωσης του πληθυσμού μέσω της πείνας. Όταν σε 2 χρόνια πέθαναν 400.000 άνθρωποι από πείνα και άλλοι 50.000 από εκτελέσεις και στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Θα υπήρχαν Έλληνες; Θα ήμασταν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης;
Vaggelis T.,
Διμέτωπος πόλεμος δεν υπήρξε στην ουσία ποτέ. Το πραγματικό δεύτερο μέτωπο ανοίχτηκε το 1944 όταν είχαν προηγηθεί οι ήττες της Μόσχας, του Στάλινγκραντ και του Κουρσκ και ο Άξονας είχε χάσει απώλειες άνω των 3 εκατ.. Υπήρξε και επέμβαση στην Ιταλία (που και αυτή έγινε μετά τη μάχη του Κουρσκ), η οποία δεν έπαιξε ρόλο λόγω της γεωγραφίας της χώρας.
Να θυμίσω ότι στην μάχη της Γαλλίας οι Γερμανοί είχαν λιγότερες από 20.000 απώλειες παρόλο που οι Αγγλογάλλοι είχαν αριθμητικό πλεονέκτημα.
Η αλήθεια είναι οτι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος στην Ευρώπη νικήθηκε από τους Ρώσους. Η προπαγάνδα έχει δώσει τη λάθος εικόνα αλλά οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους: Από την απόβαση στη Νορμανδία και μετά (όπου η Γερμανία είχε ήδη υποστεί τεράστιες καταστροφές στο Ανατολικό και ήταν ήδη γονατισμένη) οι Γερμανοί είχαν περί τις 200 (!) μεραρχίες παραταγμένες στο Αν. Μέτωπο ενώ στο Δυτικό δεν ξεπέρασαν ποτέ τις 30. Αυτό και μόνο αποδεικνύει οτι οι Γερμανοί απλώς προσπαθούσαν να καθυστερήσουν τους Δυτικούς ενώ αυτοί που τους πίεζαν στ’ αλήθεια (και τελικά τους νίκησαν) ήταν οι Ρώσοι.
Αυτό δεν σημαίνει όμως οτι δε θα νικούσαν αν δεν είχαν τον Στάλιν. Οι Ρώσοι είναι ένας τρομερά σκληρός λαός πολλές φορές φυλετικά ετερόκλητος ο οποίος έχει επιδείξει την αντοχή του στις δυσκολίες πολλές φορές στην Ιστορία. όποιος έχει διαβάσει Ναπολεοντείους πολέμους θα γνωρίζει σχετικά γι’ αυτό. Αυτός που αξίζει τα εύσημα είναι ο Ζούκωφ (ο Ρώσος αρχιστράτηγος) ο οποίος κατάφερε να οργανώσει το Ρωσικό Στρατό με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορεί να επιχειρεί παρά τις απίστευτα εκτενείς εκτελέσεις επαγγελματιών αξιωματικών τις οποίες είχε διατάξει ο… Στάλιν, ο οποίος όπως κάθε δικτάτορας που δεν αισθάνεται οτι ελέγχει πλήρως το Στρατό, προσπαθεί να τον ευνουχίσει.
Τρανό παράδειγμα ο Σαντάμ Χουσεϊν ο οποίος κατά τη διάρκεια του πολέμου Ιράν Ιράκ είχε σε διαθεσιμότητα πολλά στελέχη του στρατού “αμφιβόλων” φρονημάτων με αποτέλεσμα παραλίγο να χάσει τον πόλεμο που με τις ευλογίες των ΗΠΑ είχε ξεκινήσει. Τελικά πήρε πίσω τα χαμένα του και έληξε “ισοπαλία” όταν επανέφερε στην ηγεσία του Στρατού τους επαγγελματίες που ήξεραν πως να επιχειρούν και κατάφεραν να πάρουν πίσω τη Βασόρα από τους Ιρανούς.
Τελικό συμπέρασμα: ο Στάλιν μάλλον κακό έκανε στην πολεμική προσπάθεια της Ρωσίας παρά καλό. Αν ο Ρωσικός στρατός είχε όλα τα στελέχη του στα πόστα τους (και όχι στον τάφο) τότε το “Blitzkrieg” δεν θα ήταν τόσο αποτελεσματικό στην αχανή ρωσική στέππα…
Στους προηγούμενους πολέμους (Α’ Παγκόσμιο) και στον Ρωσο-ιαπωνικό πόλεμο οι Ρώσοι ηττήθηκαν οικτρά με τεράστιες απώλειες, παρόλο που τότε υπήρχαν δύο μέτωπο και οι Γερμανοί ήταν εστιασμένοι στους Γάλλους. Με αυτά τα δεδομένα το Intelligence service και το State Department έδιναν μερικές εβδομάδες ζωής στη Ρωσία με το ξεκίνημα του πολέμου.
Τον Α’ Παγκόσμιο στην ουσία τον κέρδισαν οι Γάλλοι, ενώ οι Ρώσοι ήταν ο αδύναμος κρίκος των συμμάχων. Έχοντας ο Χίτλερ διαλύσει τους Γάλλους σε λιγότερο από 1 μήνα χωρίς απώλειες, κανένας δεν περίμενε ότι οι Ρώσοι θα μπορούσαν να αντέξουν, πόσο μάλλον να κερδίσουν, πόσο μάλλον να κατακτήσουν το Βερολίνο.
Η θέση ότι μπορεί και χωρίς τον Στάλιν να είχαν νικήσει, είναι τελείως υποθετική και δεν υπάρχουν πραγματικές απαντήσεις στις θεωρητικές ερωτήσεις. Το γεγονός ότι η Ρωσία στο μεσοπόλεμο κατάφερε μια από τις μεγαλύτερες (αν όχι την μεγαλύτερη) οικονομική, βιομηχανική και τεχνολογική ανάπτυξη όλων των εποχών, αυτό έγινε διότι προτεραιότητα της ηγεσίας ήταν η οπισθοδρομική και αδύναμη Ρωσία μέσα σε 10-15 χρόνια να καλύψει μια διαφορά 100 χρόνων σε σχέση με δυνάμεις όπως η Γερμανία.
Αν δεν είχε υπάρξει η ανάπτυξη αυτή, το πιο πιθανό η Ρωσία να είχε καταρρεύσει (όπως και στον Α’ παγκόσμιο).
Σίγουρα κανένας δεν θα ήθελε να βρίσκεται στον κομματικό μηχανισμό της Ρωσίας τη δεκαετία του ’30, όπου οι εκκαθαρίσεις έδιναν και έπαιρναν. Από πλευράς των δικών μας συμφερόντων, αν δεν είχε γίνει αυτή η νίκη, η Ελλάδα θα παρέμενε υποδουλωμένη.
Ανένταχτε Αριστερέ. Έχεις μεγάλο δίκιο για τις μεραρχίες. Να προσθέσω ότι στο δυτικό μέτωπο, δεν υπήρχε ούτε παρουσία των συμμάχων της Γερμανίας (Φιλανδία, Ουγγαρία, Ρουμανία, Βουλγαρία, Σλοβακία, Βαλτικές χώρες, Κροατία, Βοσνία, Ισπανία). Ενώ στον ανατολικό μέτωπο ΜΟΝΟ ο στρατός των συμμάχων ήταν κοντά στο 1εκατ. ή παραπάνω!!
Ναι, αυτές είναι τρανταχτές ιστορικές αλήθειες που όσο και να θέλουν οι Αμερικανοί να τις ξεχάσουμε, δεν ξεχνιούνται.
Όσο για τον Στάλιν, θα κάνω μια προσθήκη στο σχόλιό σου: Όντως είναι υποθετικό το οτι η Ρωσία θα κέρδιζε και χωρίς τον Στάλιν, εξίσου υποθετικό είναι όμως οτι θα έχανε χωρίς αυτόν. Και το επιχείρημά για τις εκκαθαρίσεις των στρατιωτικών μάλλον συνηγορεί υπέρ της πρώτης υπόθεσης. Την έχω κάνει και στο παρελθόν αυτή τη συζήτηση και το κύριο επιχείρημα των υπερασπιστών του Στάλιν είναι οτι “με τη σιδερένια του πυγμή κρατούσε ενωμένους τους Ρώσους”. Αυτό όμως είναι ένα φτωχό, παιδαριώδες επιχείρημα καθώς η αυτοκρατορία του τρόμου που είχε εγκαθιδρύσει ο Στάλιν όντως κρατούσε “ενωμένους” τους Ρώσους (μάλλον ήσυχους και φοβισμένους θα ήταν η σωστή λέξη) αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι δεν θα έμεναν ενωμένοι και υπό κάποιον άλλο αρχηγό κάπως λιγότερο “δολοφονικό”. Πιο γενικά, σε καιρό πολέμου, ειδικά όπως του ¨ολοκληρωτικού” 2ου ΠΠ οι λαοί γενικώς επιδεικνύουν (με λάχιστες εξαιρέσεις) ενωτική συμπεριφορά προκειμένου να αντιμετωπισθεί ο εξωτερικός εχθρός. Μόνο όταν φτάσει η νίκη ή η ήττα επανα-αναδύονται οι παλιές έριδες.
Και λέγοντας αυτά, η Ρωσία όντως έχασε στον 1ο ΠΠ αλλά τότε η χώρα βρισκόταν σε ακραία πολιτική αστάθεια, τέτοια που η ικανότητά της στο να διεξαγάγει πολέμους ήταν σχεδόν εκμηδενισμένη. Άλλωστε, τα “παραδοσιακά” ρωσικά εδάφη δεν απειλήθηκαν σοβαρά ώστε να εγερθούν τα εθνικά αντανακλαστικά όλων των Ρώσων, πράγμα που ακόμα και αν γινόταν, η κατάσταση του στρατού ήταν τόσ ο άθλια που αμφιβάλλω αν θα δημιουργούσε κάποια διαφορά. Όπως και να έχει, δεν ηθελα να πω οτι οι Ρώσοι είναι αήττητοι, (κάθε άλλο) αλλά οτι μπορούν να υπομένουν δυσκολίες και κακουχίες διατηρώντας την ομαδικότητά τους ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες. Και πάνω σε αυτό στήριξα το διαχωρισμό της τότε (Β’ ΠΠ) αναγκαιότητας των Ρώσων για έναν ηγέτη με πυγμή από την αναγκαιότητα για έναν αιμοσταγή δικτάτορα που σπέρνει παντού το φόβο.
Μήπως τὸ ρίξαμε πολύ στὴν ἰστορία ; Τό ζήτημα τίθεατι πάντοτε ὅταν ἐμφανίζεται κάποιος ποὺ πείθει πολλοὺς νὰ τεθοῦν τυφλὰ ὑπό τὶς διαταγές του (Χίτλερ) γιὰ νὰ σὲ ὐποδουλώσουν μὲ τὴν βία, τί κάνεις ; Καλλιεργεῖς τὴν μικρή, πικρή σου ἀγάπη, ἢ τίθεσαι τυφλὰ κάτω ἀπὸ τὶς διαταγές τοῦ πιὸ ἰσχυροῦ ἀντιπάλου του ; Ἠ ἰστορία μέχρι σήμερα λέει ὅτι ἡ δευτέρα ἐπιλογὴ μόνον εἶναι βιώσιμη.
Ο Στάλιν πέθανε το 1953 και καθώς μιλάμε για Σταλινισμό, είναι συνώνυμο με το να το ρίξουμε στην Ιστορία.
Εδώ δεν αμφισβητήθηκε αν οι Ρώσοι έπρεπε να υπακούσουν τον Στάλιν. Αφού ήταν αρχηγός φυσικά και έπρεπε. Το ζήτημα είναι η ηθική αποτίμηση των πράξεών του στο εσωτερικό της χώρας.
Ὅπως νομίζετε ! Ἐκεῖνο ποὺ ἐνδιέφερε ἐμένα, πάντως, εἶναι τὶ κάνουμε σὲ περίπτωση ποὺ ἀπειλοῦνται ἀπὸ συνασπισμό ὀπαδῶν τῆς βίας θεμελιώδεις ἐλευθερίες μας. Στρατευόμαστε ὥστε νὰ τὶς χάσουμε προσωρινῶς ἢ ἀδιαφοροῦμε καί τίς χάνουμε διὰ παντός ;
Πιστεύω οτι δεν πρέπει να “στρατευόμαστε” πουθενά. Στρατευμένη δράση σημαίνει άκριτη, τυφλή δράση. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει οτι δεν κάνουμε κάτι ενάντια σε οποιονδήποτε επιχειρεί να περιορίσει τις ελευθερίες μας, είτε με ακραία προπαγάνδα και μιλιταρισμό, είτε με αδιαφανείς “δημοκρατικές” κυβερνήσεις “ημετέρων” είτε με Χούντες. Αυτό συνέβη το Μάη του ’68, αυτό συνέβη στην Άνοιξη της Πράγας, αυτό συνέβη στο Πολυτεχνείο, αυτό συνέβη σε τόσες άλλες περιστάσεις. Οπότε σε αυτόν τον προβληματισμό συμφωνώ απόλυτα μαζί σας.
Όταν απειλείσαι από έναν Χίτλερ στρατεύεσαι και με τον διάολο (δήλωση Τσώρτσιλ). Μόλις τελειώσει ο πόλεμος, ως απελευθερωμένοι, χορτάτοι πλέον και ζωντανοί, έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε κριτική στις κομματικές του εκκαθαρίσεις.
Σχετικά με τον Α ΠΠ, ο Ρωσο-Ιαπωνικός πόλεμος έγινε το 1904-1905 πολύ πριν τις επαναστάσεις και όμως τα αποτελέσματα του Ρωσικού στρατού ήταν απογοητευτικά.
Υπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικά με τον ρόλο του Στάλιν κατά τη διάρκεια του πολέμου. Κάποιες από αυτές επικριτικές αλλά και κάποιες υπέρ του (οι οποίες τελευταίως τείνουν να αποκρύπτονται). Δηλ. ότι οι εκκαθαρίσεις στον στρατό όντως απέβαλαν τμήματα όχι τόσο αποφασισμένα για τον πόλεμο (βέβαια σίγουρα δεν έπρεπε οι άνθρωποι αυτοί να καταλήξουν στον τάφο). Π.χ. το ότι δεν είχε τοποθετήσει όλες τις δυνάμεις πάνω στα σύνορα ήταν πλεονέκτημα, γιατί σε εκείνο το σημείο οι Γερμανοί θα είχαν περικυκλώσει και υπερκεράσει όλες τις Ρωσικές δυνάμεις και δεν θα υπήρχαν οι δυνάμεις που έκαναν τη νίκη στη μάχη της Μόσχας.
Πάντως αυτό που δεν αμφισβητείται ούτε και από δυτικές πηγές είναι ότι δίχως την εκβιομηχάνιση, την τεχνολογική ανάπτυξη και τα σχέδια μεταφοράς της βιομηχανίας στα ανατολικά, η Ρωσία δεν θα είχε αντέξει τον πόλεμο. Όλα αυτά ήταν επιλογές της δεδομένης ηγεσίας.
Όταν απειλείσαι από έναν Χίτλερ στρατεύεσαι και με τον διάολο – δήλωση Τσώρτσιλ
Τον πρόλαβε ο Λένιν στο πατεντάρισμα της ατάκας: θα συμμαχήσουμε με τον διάβολο για να νικήσουμε τον αρχιδιάβολο. Ο Στάλιν ήταν ένας πολύ κακός δικτάτορας, εμβέλειας λ.χ. Σουχάρτο αν θέλουμε να τον συγκρίνουμε με έναν αντίστοιχο δικτάτορα που είχε παραπλήσιο αριθμό θυμάτων πολιτικών διώξεων, και κυβέρνησε μια παρόμοια σε πληθυσμό χώρα.
Δυστυχώς, παίζεται ένα πολιτικό παιχνίδι με την ιστορική επιστήμη. Εκεί που θα έφτανε ένα ψήφισμα που να λέει “καταδικάζουμε τα εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων” και “καταδικάζουμε τα εγκλήματα του σταλινισμού“, το Ευρωκοινοβούλιο αποφάσισε να προωθήσει κάτι που αποτελεί μεν νόμιμη σύγκριση στα πλαίσια μιας ιστορικής μελέτης, αλλά ταυτόχρονα δεν είναι ευρέως αποδεκτή σε ιστορικούς εκτός αγγλοσαξωνικού κόσμου: “καταδικάζουμε τα εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων” και “καταδικάζουμε τα εγκλήματα του σταλινισμού” και, προσέχτε, “τα εξομοιώνουμε με τα εγκλήματα του ναζισμού“.
Πολλά μπορούν να ειπωθούν, να πω ότι προσωπικά θεωρώ ότι ο ναζισμός αντιπροσωπεύει για μένα πλέον το απόλυτο κακό στο πολιτικό πεδίο, αν και στην εποχή του δεν θα μπορούσε να διαφανεί κάτι τέτοιο εύκολα για έναν απλό πολίτη ή ακόμα και μορφωμένο. Το ΚΚΕ είναι κολλημένοι και δυστυχώς δεν θα απαλλαγούμε από το ΚΚΕ τόσο γρήγορα όσο θα θέλαμε, αλλά ας σκεφτούμε τι έχει να πει ένα κόμμα που σκέφτεται ακόμα για κολχόζ και σοβχόζ εν έτει 2009. Κι επιτέλους ας αφήσουν οι πολιτικοί την ιστορία ήσυχη. Μετά από τους νόμους για την ποινικοποίηση της άρνησης του Ολοκαυτώματος, που δημιούργησαν γελοίους ήρωες όπως ο David Irving, μετά από τους νόμους που κάνουν αδίκημα την “εκθείαση τρομοκρατικής πράξης” – χωρίς να λέμε ακριβώς τι ορίζεται ως τέτοιο βέβαια – ,μετά από τα ψηφίσματα του ευρωκοινοβουλίου που εξομοίωσαν επίσημα ναζισμό-κομμουνισμό, πλέον δεν θα μείνει κανένας χώρος για τον ιστορικό να διατυπώσει την άποψή του χωρίς να κινδυνεύει να κατηγορηθεί ως εγκάθετος. Υπάρχει η παρεξήγηση ότι εφόσον ένα κοινοβούλιο πάρει μια απόφαση – λ.χ. το ελληνικό κοινοβούλιο έχει αναγνωρίσει γενοκτονία Ποντίων και Μικρασιατών – όλοι πρέπει να έχουμε την ίδια άποψη. Λάθος! Όλοι πρέπει να υπακούουμε στους νόμους. Οι πολιτικοί ας ασχοληθούν καλύτερα με τον τομέα της αρμοδιότητάς τους, και ας αφήσουν το ΚΚΕ να τρώγεται με τον Μπέρια και τον Μαλένκωφ.
Το ΚΚΕ επιστέφει στο Σταλινισμό, γιατί ήταν η τελευταία εποχή που ο σοβιετικός κομμουνισμός είχε επιτυχίες (οικονομική, τεχνολογική κ πολιτική ανάπτυξη), οι οποίες κράτησαν για μερικά χρόνια μετά τον θάνατό του και μετά άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.
Προσωπικά θα έλεγα ότι το κλειδί της αποτυχίας του κομμουνισμού ήταν το θέμα των κινήτρων και αυτό που οι οικονομολόγοι ονομάζουν την τραγωδία των κοινών (tragedy of the commons). Εκεί πραγματικά θα έπρεπε να εστιάσει το ΚΚΕ, αν ήθελε να πάει μπροστά. Γιατί αν δεν έχει λυθεί το θέμα των κινήτρων, δεν νομίζω ότι η λύση είναι να εκτελούνται όποιοι δεν παράγουν ή διαφωνούν (αλά Στάλιν).
Σουχάρτο κ Στάλιν φέρθηκαν με τον ίδιο τρόπο στους πολιτικούς τους εχθρούς. Μόνο τα επιτεύγματα της Ινδονησίας δεν μπορούν να συγκριθούν με την πρόοδο της Ρωσίας σε επιστημονικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο. Η πρόοδος αυτή έσωσε την Ευρώπη και την χώρα μας από τον Χίτλερ.
Το ΚΚΕ θα υπάρχει, όσο σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν ευκαιρίες για ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού και κυρίως για ανθρώπους που έχουν μόρφωση και προσόντα. Τα κομμουνιστικά κόμματα είναι ανύπαρκτα σε χώρες εκεί που προσφέρονται ευκαιρίες όπως οι ΗΠΑ ή το Ην. Βασίλειο ή η Ολλανδία.
Σε μια χώρα που τα μέσα κοινωνικής ανόδου είναι ο παρασιτισμός, η διαφθορά, η οικογενειοκρατία και η κρατικοδίαιτη εργασία (είτε αφορά δημόσιους υπαλλήλους είτε επιχειρήσεις που βασίζονται σε κρατικά συμβόλαια ημετέρων και σε επιδοτήσεις), είναι λογικό οι αποκλεισμένοι και οι αδικημένοι να καταφεύγουν στο κάθε ΚΚΕ.
Συμφωνώ με τον Νίκο Τ Μαρτίου 2nd σχεδόν απόλυτα. Η μόνη επιφύλαξη είναι η περικύκλωση του Ρωσικού Στρατού, η οποία αν και δεν έγινε σε στρατηγικό επίπεδο, σε επιχειρησιακό-τακτικό οι επειχειρήσεις του Γερμανικού στρατού εναντίον του ήταν μια διαρκής… περικύκλωση.
Χωρίς στράτευση, ἀποτέλεσμα μηδὲν. Αὐτό δείχνουν τὰ παραδείγματα : Μάϊος 1968, Ἄνοιξη τῆς Πράγας καὶ Πολυτεχνεῖο, ἰδίως τὸ τελευταῖο ὅπου τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν καὶ μεῖον.
Ἐκεῖ ποὺ ἡ θεωρία μου μπάζει νερὰ εἶναι μὲ τὴν σχεδὸν ἀναίμακτη κατάρρευση τοῦ κομμουνισμοῦ. Πῶς καὶ ἔπεσε χωρὶς πολλὰ αἵματα ; Μᾶλλον διότι δὲν βρέθηκε κανένας νὰ πολεμήσει ὑπέρ του. Μέχρι καὶ οἱ ἀνώτατοι λειτουργοί του τὸ εἶχαν πάρει ἀπόφαση ὅτι τὸ σύστημα δὲν σήκωνε ἐπισκευή.
Μόνο τα επιτεύγματα της Ινδονησίας δεν μπορούν να συγκριθούν με την πρόοδο της Ρωσίας σε επιστημονικό, οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο.
Ο Σουχάρτο είχε και αυτός σπουδαία επιτεύγματα στο οικονομικό επίπεδο και υπήρξε υπόδειγμα για πολλές υπανάπτυκτες χώρες. Με τους οικονομολόγους της export-driven economy της περιόδου έπιασε ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 10% για πολλά χρόνια, ρυθμοί που τερματίστηκαν με την κρίση της Νοτιανατολικής Ασίας. Ταυτόχρονα βέβαια έθρεψε την διαφθορά και κατέστρεψε το περιβάλλον της χώρας του. Ο Στάλιν έκανε το ακριβώς ανάποδο: κατέστρεψε το περιβάλλον της χώρας του και έθρεψε την διαφθορά στο κόμμα του…
@Νικος Τ.
Αυτο που δεν ρωτας εσυ ειναι πως θα ηταν η Ελλαδα μετα απο 45 χρονια κομμουνισμου αν δεν μας ειχαν σωσει οι Αγγλοι απο τον ερυθρο ‘απελευθερωτη’. Δυστυχως,οσο και να το γυρνας απο δω κι απο κει, θα ειμασταν σαν την Αλβανια ή τη Βουλγαρια. Ολα τα αλλα που λες ειναι τσιχλοφουσκες.
Συν τοις αλλοις σε βρισκω ανενημερωτο (lol). Αν θελεις να μαθεις γιατι κατερρευσε η ΕΣΣΔ θα σου προτεινα να αναζητησεις καπως πιο πιστευτες εξηγησεις απο το προβλημα των κινητρων και την τραγωδια των κοινων. O Σταλιν,παρα τις οποιες αδυναμιες του, τουλαχιστον το ειχε λυσει το προβλημα των κινητρων. Οποιος καθυστερουσε μιση ωρα στη δουλεια εκανε 10 χρονια καταναγκαστικα εργα. Ο λογος που καταρρεουν ολοι αναξαιρετως οι κομμουνιστικοι παραδεισοι ειναι απλα οτι ειναι αδυνατον να υπαρξει μια κοινωνια καταμερισμου της εργασιας με κεντρικο σχεδιασμο. Αντιβαινει στους νομους των οικονομικων.
Οσον αφορα για τις ‘επιτυχιες’ του Σταλιν όπως τις αποκαλεις, θα συμφωνησω οτι ηταν επιτυχιες. Το ερωτημα ομως ειναι επιτυχιες τινος και για ποιον? Σιγουρα παντως οχι για τον Σοβιετικο λαο.
@Αντώνη
Καλύτερα 45 χρόνια κομμουνισμού, παρά 5 χρόνια ακόμα κατοχής. Το δίλημμα αυτό θα ήταν καλό να το έδινες σε κανένα Εβραίο. Καλύτερα ζωντανός και χορτάτος και ελεύθερος (έστω και σε ένα καθεστώς υπαρκτού σοσιαλισμού χωρίς ανέσεις), παρά νεκρός από πείνα, σκλάβος ή τρόφιμος στρατοπέδου συγκέντρωσης.
Οι Άγγλοι, όπως και ο Στάλιν δεν μας έσωσαν από τον κομμουνισμό και τον ναζισμό, αλλά εξυπηρέτησαν τα συμφέροντα τους, με αποτέλεσμα να μας βοηθήσουν.
Περί central planning. Και ο Στάλιν central planning εφάρμοσε και είχε ανάπτυξη 10-20% ετησίως, όταν ΗΠΑ, Αγγλία και λοιπές χώρες συντρίφθηκαν στο κραχ του μεσοπολέμου. Αν ήταν αυτή η κύρια αιτία, αποτυχίας, γιατί η ΕΣΣΔ του μεσοπολέμου επέτυχε;
Η ζωή βελτιώθηκε, εξαλείφθηκε ο αναλφαβητισμός, διπλασιάστηκε το προσδόκιμου ζωής (το προσδόκιμο ζωής επί Στάλιν ήταν παραπάνω από αυτό της Ρωσίας του “φιλελεύθερου” Γιέλτσιν!!! 60 χρόνια μετά!), εξαλείφθηκε η ανεργία, ανέβηκε η οικονομία, ήρθε ο ηλεκτρισμός, το μετρό, η περίθαλψη και η πρόσβαση στα πανεπιστήμια. Για αυτό το λόγο, ο σοβιετικός λαός αγαπούσε τον Στάλιν και για αυτό ακόμα και σήμερα είναι από τους πιο δημοφιλείς ηγέτες στη Ρωσία, διότι τον κόσμο πρώτα τον ενδιαφέρουν τα οικονομικά του και μετά η έλλειψη ελευθερίας ή οι δολοφονίες των διαφωνούντων.
@Ινδονησία
Και εκεί τα στοιχεία που αναφέρεις δεν είναι ακριβή. Η οικονομία της Ινδονησίας ανέβηκε μετά την πετρελαϊκή κρίση και την άνοδο των τιμών του πετρελαίου. Με Σουχάρτο την δεκαετία του ’80 το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 20% (!!) και 13% από το 1990 μέχρι το 2000. Άρα ο Σουχάρτο χαντάκωσε την Ινδονησιακή οικονομία μετά το 1979.
Επειδή έχω πάει στην Ινδονησία, είναι από τις φτωχότερες χώρες της περιοχής, παρόλο το μέγεθός της και των φυσικών πόρων (πετρέλαιο), όχι μόνο συγκρινόμενη με Σιγκαπούρη, αλλά και Μαλαισία, Ταϋλάνδη κτλ. Έχει ΑΕΠ (PPP) κατά κεφαλήν κοντά με το κομμουνιστικό Βιετνάμ, παρόλο που δεν έχει περάσει τα 25 χρόνια πολέμου και δίχως να έχει και τους ρυθμούς ανάπτυξής του.
Ο Στάλιν παρέλαβε μια χώρα με άροτρα και την έκανε πυρηνική υπερδύναμη (τάδε έφη ο αντι-κομμουνιστής και εχθρός του Τσώρτσιλ)
Ακόμα και η Ινδονησία να είχε καταφέρει όσα η Ρωσία του μεσοπολέμου. η σύγκριση δεν είναι ότι καλύτερο. Η Ινδονησία είναι σύμμαχος των ΗΠΑ και συμμετέχει στο διεθνές εμπόριο, ενώ η Ρωσία ήταν απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο.
@Αντώνης
Σχετικά με την τραγωδία των κοινών, στην λέμε το ίδιο πράγμα. Σε προηγούμενο σχόλιο μου, είπα ότι το ΚΚΕ δεν πάει μπροστά αλλά πίσω, διότι η λύση για τα κίνητρα δεν είναι οι φυλακίσεις και οι εκτελέσεις (του Σταλινισμού).
10%-20% αναπτυξη για ποιον; Σε τι; Στις στατιστικες ατσαλιου; Ποσοι αγροτες χρειαστηκε να πεθανουν για να ερθει η ‘αναπτυξη’; Αν θες να δεις ποιος ειναι ο δρομος προς την αληθινη αναπτυξη δες χωρες οπως το χονγκ κονγκ που ξεκινησαν απο πολυ χαμηλοτερο επιπεδο και σημερα ειναι απο τα πλουσιοτερα μερη του κοσμου επειδη αγκαλιασαν την αγορα,
Αλλα επειδη εισαι ολο μπλα-μπλα, γιατι δεν παιρνεις ενα αεροπλανο να πας στη Β. Κορεα, τη μοναδικη χωρα του κοσμου που διατηρει ακομα το σταλινικο μοντελο κεντρικου σχεδιασμου; Εχει τρια (3) επιβατικα αεροπλανα τη βδομαδα για την πρωτευουσα. Εβραιους δεν εχει, αλλα εχει πολυ κοσμο που τρωει γρασιδι, πηλο και ξυλα επειδη δεν υπαρχει τιποτα αλλο να φαει. 3
3 εκατομμυρια τουλαχιστον πεθαναν την προηγουμενη δεκαετια απο την πεινα.
Αμαξια στους δρομους δεν υπαρχουν, η πρωτευουσα εχει ερημωσει, τη νυχτα τα φωτα ειναι σβηστα γιατι δεν υπαρχει ενεργεια.
Εκει θα ηταν η ΕΣΣΔ σημερα αν ειχε συνεχισει στο σταλινικο μοντελο. Παντου οι αρχικες στατιστικες ‘επιτυχιες’ που τοσο δοξαζεις οδηγουν σταδιακα στην αποτελματωση και στις συσσωρευτικες αδυναμιες που τελικα παραλυουν το συστημα. Παντου!
Ετσι σχεδον ειναι και η Κουβα που εχει ενα πιο light σταλινικο μοντελο. Αντι για λεωφορεια στους δρομους εχουν ανοιχτες καροτσες που τις σερνουν τρακτερ. Ετσι παει το τιμημενο προλεταριο στη δουλια καθε πρωι.
Η φιλη σου η Παπαρηγα ζηταει κατωτατο μισθο 1500 ευρω για τον Ελληνα εργαζομενο. Οταν ηταν στην Κουβα την περασμενη πρωτομαγια δεν ειπε αχνα για τους Κουβανους που ζουνε με 10 δολλαρια το μηνα και κουπονια για ολα τα βασικα ειδη.
Αυτο ειναι ο σταλινισμος, φτωχεια, εξαθλιωση και δυστυχια. Ολοι οι λαοι του κοσμου τον εγκατελειψαν (εκτος Β. Κορεα)
Αυτα που λες για τους εβραιους αηδιες ειναι, δεν ξερεις ποσο τους μισουσε ο σταλιν τους εβραιους, ουτε ποσες εθνικες μειονοτητες, περα των εβραιων κατεδιωξε.
@Αντώνης
Δεν έχεις καταλάβει με ποιόν μιλάς και έχεις μπερδέψει το βόλλεϋ με το τρόλλεϋ. Μάλλον έχεις παρωπίδες, γιατί για σένα οποιοσδήποτε δεν υποστηρίζει την δυτική προπαγάνδα και να αναζητά την αλήθεια πίσω από αυτά που του σερβίρουν, σημαίνει ότι είναι ΚΚΕ. Επίσης θες να βάζεις τους ανθρώπους σε κατηγορίες, χωρίς να προσέχεις τι λένε ή γράφουν.
Δεν είμαι ούτε οπαδός του ΚΚΕ, το οποίο (όπως δεν πρόσεξες) και κριτίκαρα ότι είναι οπισθοδρομικό και δεν πιστεύω στον κομμουνισμό, γιατί είναι ένα σύστημα που οδηγεί στην τεμπελιά και στην χαλάρωση, γιατί αφήνει τους εργαζόμενους μια σιγουριά.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα παπαγαλίζω την προπαγάνδα κ τα παραμύθια του καθενός, που θέλει να παραποιήσει την αλήθεια για να στηρίξει συγκεκριμένα συμφέροντα και ιδεοληψίες.
Τυγχάνει όχι μόνο να έχω επισκεφτεί το Χονγκ-Κόνγκ αλλά να έχω ζήσει σε αυτή τη γωνιά του πλανήτη. Έχω επισκεφτεί ΚΑΙ το ανατολικό μπλοκ πριν και μετά. Εσύ που τα ξέρεις όλα που έχεις πάει;
@ΕΣΣΔ
Τα στοιχεία του GDP της Σοβ.Ένωσης επί Στάλιν, μπορείς να τα βρεις σε δυτικές πηγές (έγγραφα της CIA). Και δεν ήταν μόνο οικονομική η ανάπτυξη, ήταν τεχνολογική (τέθηκαν οι βάσεις του Σπούτνικ), πολιτισμική (π.χ. κινηματογράφος) και στρατιωτική (νίκη σε Β’ΠΠ).
Η Ρωσία είχε φύγει πολύ από το σταλινικό μοντέλο, όταν ξεκίνησε η οικονομική στασιμότητα (δεκαετίες ’70-’80).
@Κούβα
Βρες μου εσύ μια άλλη χώρα που θα μπορούσε να επιζήσει ΜΙΑ ΗΜΈΡΑ, με τις συνθήκες εμπάργκο που έχει η Κούβα.
Η Κούβα δεν είναι ούτε Ελβετία, ούτε ΗΠΑ ούτε Ιαπωνία. Κάνεις συγκρίσεις με χώρες παρόμοιες. Εϊναι καλύτερα το Μπελίζ, η Νικαράγουα, η Ονδούρα, η Κολομβία (οι οποίες δεν βρίσκονται και σε εμπάργκο) από την Κούβα;
Και η Κούβα έχει καταφέρει να έχει πολύ δυνατό σύστημα περίθαλψης (σε κάποια πράγματα καλύτερο από αυτό των ΗΠΑ σύμφωνα με τον Αμερικάνο Michael Moore), έχει αναπτύξει τεχνογνωσία στην βιοτεχνολογία, εξάγει γιατρούς.
Σου ξαναλέω, δεν πιστεύω στην οικονομική αποτελεσματικότητα του υπαρκτού, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποδεχόμαστε προπαγάνδα και να τα μηδενίζουμε όλα.
@Εβραίοι
Εσύ αν ήσουν Εβραίος, θα προτιμούσες να μην υπήρχε ο Στάλιν, να είχε χάσει η Ρωσία τον πόλεμο και να είχες γίνει εσύ, η γυναίκα σου κ τα παιδιά σου στάχτη σε κρεματόριο;
Εδώ εξοντώθηκαν 5 εκατ. άμαχοι Εβραίοι μέσα σε 1.5-2 χρόνια, (και πάνω από 20 εκατ. άμαχοι Πολωνοί, Σέρβοι, Ρώσοι, τσιγγάνοι κτλ) με τη ναζιστική Γερμανία να χάνει τον πόλεμο. 60 εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν συνολικά στον ΒΠΠ.
Τι θα είχε γίνει αν το Γ Ράιχ υπήρχε π.χ. τα μισά χρόνια που υπήρξε η ΕΣΣΔ; Πόσα εκατομμύρια άνθρωποι θα είχαν καταλήξει στα κρεματόρια;
Εγώ όπως και εσύ λέω το μη χείρων. Όπως και ο Τσώρτσιλ μας έσωσε από τον κομμουνισμό (έστω με τεράστιο ανθρωπιστικό κόστος >50.000 νεκρούς, πρόσφυγες κτλ), έτσι και η νίκη της Ρωσίας άλλαξε την μοίρα των Εβραίων που απέμειναν.
Ο Σταλιν ζει και σπέρνει εφιάλτες!
Πριν μιλήσετε δείτε τις δημοσκοπήσεις σε πολλές χώρες της πρώην ΕΣΣΔ σχετικά με τον Στάλιν.
Θα ανατριχιάσετε!
Επαναστάτες της δεκάρας, ελιτιστές, χαζό bloggers