Οι Τρεις Ιεράρχες, οι εθνικοί μύθοι και ένα βιβλίο ιστορίας
Φεβ 6th, 2007 | Δημήτρης Σκάλκος| Κατηγορία: Ελλάδα, Παιδεία |
Email This Post
|
Print This Post
|
του Δημήτρη Σκάλκου
Ο Μίλαν Κούντερα (Milan Kundera), στο βιβλίο του «το βιβλίο του γέλιου και της λήθης», διηγείται με μοναδικό τρόπο την ιστορία του Τσεχοσλοβάκου αξιωματούχου του καθεστώτος Βλαντιμίρ Κλεμέντις (Vladimír Clementis), ο οποίος «διαγράφηκε» από την ιστορία με συνοπτικές διαδικασίες από τους μηχανισμούς προπαγάνδας του καθεστώτος.
Συγκεκριμένα, τον Φεβρουάριο του 1948, ο κομμουνιστής ηγέτης Κλέμεντ Γκότβαλντ (Klement Gottwald), από ένα μπαλκόνι στη Πράγα, απευθύνεται σε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου που τον επευφημούν.
Το κρύο ήταν τσουχτερό και ο Κλεμέντις, που στεκόταν στο πλευρό του, ευγενικά τού πρόσφερε το γούνινο καπέλο του.
Πρόκειται για μία σημαντική ιστορική στιγμή που σηματοδοτεί τη γέννηση της ενιαίας Τσεχοσλοβακίας, και που τα μετέπειτα χρόνια θα αποτυπωθεί, μεταξύ άλλων σε αφίσες και σχολικά βιβλία.
Το 1952, ο Κλεμέντις θα κατηγορηθεί ως προδότης του καθεστώτος και θα απαγχονιστεί.
Οι κρατικές υπηρεσίες θα αναλάβουν να τον εξαφανίσουν από όλα τα ιστορικά ντοκουμέντα και σύντομα τη θέση του πλάι στον Γκότβαλντ καταλαμβάνει ένας άδειος τοίχος.
Ωστόσο, η παρουσία του Κλεμέντις, σε ένα από τα γνωστά καπρίτσια της ιστορίας, θα αφήσει το ίχνος της. Συγκεκριμένα, το γούνινο καπέλο που φορούσε εκείνη την ημέρα, το οποίο, σε πείσμα της παρέμβασης του καθεστώτος, παρέμεινε στο κεφάλι του Γκότβαλντ!
Το παραπάνω περιστατικό δείχνει, με τον πλέον παραστατικό τρόπο, κάποιες από τις μορφές που μπορεί να προσλάβει η ιδεολογική χρήση της ιστορίας από τα διάφορα κέντρα εξουσίας.
Και φυσικά, στα κλειστά πολιτικά, ιδεολογικά και θρησκευτικά δόγματα, η λογοκρισία και ο έλεγχος της σκέψης δεν είναι απλά ένας πειρασμός της εξουσίας, αλλά αναγκαία συνθήκη για την επίτευξη των σχεδίων της κοινωνικής μηχανικής τους (ή της «αρχιτεκτονικής των ψυχών», κατά την ανατριχιαστική πλην όμως εύστοχη φράση του Στάλιν).
Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να ειδωθεί και το περίφημο ιδεολόγημα του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού, μία επίμονη (και σε μεγάλο βαθμό επιτυχημένη, οφείλουμε να επισημάνουμε) προσπάθεια συνάρθρωσης- συνταύτισης της αρχαιοελληνικής παράδοσης με την ελλαδική ορθοδοξία.
Μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες περιπτώσεις κατασκευής «εθνικών» (αλλά και «θρησκευτικών») μύθων και της εργαλειακής χρήσης τους, αποτελεί η καθιέρωση της εορτής των τριών ιεραρχών, των οποίων τη μνήμη εόρτασε η ελλαδική Εκκλησία και η εκπαίδευση στις 30 Ιανουαρίου.
Μακριά από τους πανηγυρικούς που εκφωνούνταν στα σχολεία όταν ήμουν μαθητής (και πιθανολογώ ότι συνεχίζουν να εκφωνούνται καθώς ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει στη διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση) είναι το βιβλίο της Έφης Γαζή, «ο δεύτερος βίος των τριών ιεραρχών- μία γενεαλογία του ελληνοχριστιανικού πολιτισμού».
Πρόκειται για μία καλογραμμένη και εμπεριστατωμένη μελέτη, στην οποία η καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο Θεσσαλίας ακολουθεί τη διαδρομή της κατασκευής της σημερινής εικόνας («του δεύτερου βίου») των τριών ιεραρχών, από τον 11ο στον 19ο αιώνα -εποχή συγκρότησης της εθνικής συνείδησης- και ως τις μέρες μας.
Και είναι πραγματικά εντυπωσιακή η περιγραφή της διαμόρφωσης της «επίσημης» ιστορίας των τριών ιεραρχών, οι οποίοι δεν ήταν πάντοτε τρεις και δεν ήταν πάντα οι ίδιοι.
Ανάμεσά τους βρέθηκαν, ο Γρηγόριος Νύσσης και μία γυναίκα -η Μακρίνα η Νεότερη.
Διόλου τυχαία οι τρεις ιεράρχες, και ειδικότερα ο Μέγας Βασίλειος, κατέχουν κεντρική θέση στην εκπαίδευση των νέων.
‘Άλλωστε όπως μας υπενθυμίζει ο καθηγητής Σάββας Αγουρίδης σε παλαιότερο άρθρο του («οι τρεις ιεράρχες και ο ελληνισμός»), o σπουδαίος γνώστης της αρχαιοελληνικής γραμματείας και συγγραφέας του «όπως αν εκ των ελληνικών ωφελοίντο λόγων», υποστήριζε ότι «τα εθνικά γράμματα δεν έχουσι καθ’ εαυτά αξίαν, αλλά μόνον σχετικήν και προπαιδευτικήν, εφόσον συντελούσιν εις πληρεστέραν κατανόησιν της Γραφής…».
Δεν πρέπει, λοιπόν, να αναρωτιόμαστε για τη σκοπιμότητα της ίδρυσης εκκλησιαστικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων από την ελλαδική Εκκλησία.
Καθώς μάλιστα πλησιάζει η 25η Μαρτίου, θα βρεθούμε μπροστά σε πλήθος αντίστοιχων παραδειγμάτων που αφορούν το «κρυφό σχολειό», τον Γρηγόριο Ε’, και τη συμβολή του οικουμενικού πατριαρχείου στην επανάσταση του 1821.
Στη φορτισμένη συζήτηση που διεξάγεται αυτές τις μέρες αναφορικά με το νέο βιβλίο διδασκαλίας του μαθήματος της ιστορίας στους μαθητές της ΣΤ’ δημοτικού και στη διλληματική επιλογή ανάμεσα στη κατηχητική-φρονηματική και τη «πολιτικά ορθή» προσέγγιση του μαθήματος, το ζητούμενο δεν (πρέπει να) είναι τόσο η ερμηνεία αλλά η παράθεση των πραγματικών γεγονότων.
Τούτο διότι, για δεκαετίες η εκπαιδευτική διδασκαλία του μαθήματος της ιστορίας στη χώρα μας χαρακτηρίστηκε από ένα έλλειμμα ιστορικής αλήθειας, με δεκάδες σελίδες της διδασκόμενης ύλης να κινούνται στα όρια της παιδικής αφέλειας και της φανερής προπαγάνδας, κατά τρόπο συχνά προσβλητικό για τη νοημοσύνη μαθητών και δασκάλων.
Εξίσου όμως λανθασμένη είναι και η ιδεολογική επιλογή της περιθωριοποίησης-αποσιώπησης- εξωραϊσμού ιστορικών περιόδων προκειμένου να αντικαταστήσουν τα (επιβλαβή) εθνικά στερεότυπα με την (αναπόφευκτη) σύγχυση και άγνοια των μαθητών.
Τούτο διότι, η κοινωνία πολιτών, βάση κάθε ανοικτής και δημοκρατικής κοινωνίας, προϋποθέτει την ανάπτυξη κοινωνικής συνείδησης, η οποία καλλιεργείται με τη σφυρηλάτηση κοινωνικών δεσμών και την αίσθηση μιας κοινής ιστορικής πορείας μεταξύ των μελών της.
Με άλλα λόγια, η αφήγηση οφείλει να προηγείται της αμφισβήτησής της.
Σε αυτό το πλαίσιο λοιπόν, προτεραιότητα μας πρέπει να είναι η αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, χωρίς τις επικολυρικές υπερβολές του παρελθόντος, στις κατώτερες βαθμίδες της εκπαίδευσης.
Ας αφήσουμε την -ούτως ή άλλως πολυσήμαντη- ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων για αργότερα.
Και ας ξεκινήσουμε από τα προφανή: όπως ότι, στη προκειμένη περίπτωση, οι τρεις ιεράρχες ήταν… πέντε!
———————————————————————————
Δημοσιεύτηκε στη Προοδευτική Πολιτική (31.1.2007)
toulaxiston afto pou mporo na symperanw apo afto einai oti o einstein eixe dikaio.
to sympan pithanos einai peperasmeno
h anthrwpini blakeia omos den exeei oria…
h istoria einai grammenh kai oses fores kai na xanagraftei apo pseftoproodeftikous den alazei..
–kryfo sxolio ypyrxe
–o grhgorios o E’ kremasthke apo tous tourkous
–o damaskhnos eswse ekantontases ebraious apo ton thanato me thn frash pros tous germanous:
oi ellhnes arxiepiskopoi den toufekizontai apagxonizontai
–ta nea biblia tis istorias einai aisxos symfona me thn gnomh ths pleiopsifias tou ellhnikou laou h opoia katadyknyetai apo tis dhmosjkophseis
–o neofileleftherismos tis isopedoshs kai ths apeirhs blakeias den tha perasei
nai sto na pame mprosta oxi omos stin isopedwsh kai thn alliwsh ths istorias apo pseftokoultouriarides
Μήπως ξέρει κανείς σε τί η ιστορία του Ηροδότου διαφέρει από τους λογογράφους που προηγήθηκαν αυτού ;
Οι κριτικοί που ασχολήθηκαν γράφουν ότι διαφέρει στο οτι διαπνέεται όλο το έργο από μια κεντρική ιδέα : την υπεροχή της δημοκρατίας έναντι της απολυταρχίας.
Συνεπώς, ιστορία και προπαγάνδα είναι αδιαχώριστες. Ιστορία δεν είναι η παράθεση γεγονότων, αλλά η σύνδεσή τους ώστε να αποκτούν ένα νόημα. Τα γεγονότα μπορεί κάλλιστα να μην είχαν το νόημα που τους έδωσε ο ιστοριογράφος. Πιθανώτατα δεν είχαν κανένα νόημα. Αυτό δεν έχει σημασία. Είναι η άποψή του, είναι ιστορία. Όσο κι αν διαφωνεί η μεταγενέστερη ιστορική έρευνα με τις εκτιμήσεις του Gibbon, Η Παρακμή και Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας θα παραμείνει ες αεί μνημείο ιστοριογραφίας.
Εκεί που υστερεί η εκπαίδευσή μας είναι που διδάσκει την ιστορία ως επιστημονική αλήθεια, ενώ πρόκειται για κλάδο της λογοτεχνίας. Και έχει σημασία όταν συναντάμε έναν Αμερικανό ημιμαθή που με ύφος υψηλόφρονος υπεροχής προσάπτει βαρβαρότητα στα Μεσαιωνικά χρόνια να του θυμίζουμε οτι το ποσοστό των Ρωμαίων αυτοκρατόρων που βρήκαν βίαιο θάνατο είναι περίπου ίσο με το αντίστοιχο ποσοστό προέδρων των ΗΠΑ.
Με άλλα λόγια, ότι για να υπάρξει έθνος, οποιοδήποτε έθνος, χρειάζεται εθνικός μύθος και, επειδή έλειψαν οι ποιητές, έχουμε γι’ αυτό τους ιστορικούς.
“τα προφανή: όπως ότι, στη προκειμένη περίπτωση, οι τρεις ιεράρχες ήταν… πέντε!”.
Αν ήταν να καταλήξετε στο παιχνίδι της κολοκυθιάς ακολουθήσατε άσκοπο δρόμο.
“Ας αφήσουμε την -ούτως ή άλλως πολυσήμαντη- ερμηνεία των ιστορικών γεγονότων για αργότερα.”
Οταν ξαναπιαστείτε με την ιστορία ασχοληθείτε και με την ερμηνεία.
“Με άλλα λόγια, ότι για να υπάρξει έθνος, οποιοδήποτε έθνος, χρειάζεται εθνικός μύθος και, επειδή έλειψαν οι ποιητές, έχουμε γι’ αυτό τους ιστορικούς” Γ.Ι.Γ.
Κάνω λάθος όταν νομίζω ότι ποιητές και ιστορικοί είναι επιστήμονες και όχι λαπάδες που φτιάχνουν μύθους προπαγάνδας;
Δημήτρη,
συγχαρητήρια για το κείμενο… Επιτέλους, εντοπίσθηκε πεδίο, στο οποίο (μπορούμε να) συμφωνούμε απολύτως!…
Τα κριτήρια αγιοποίησης είναι λίγο πολύ γνωστά. Άψογος στα χριστιανικά καθήκοντα, φιλανθρωπικό έργο , προσωπική θυσία για την πίστη σου -όταν ο χριστιανισμός ήταν υπό διωγμό-. Τα ίδια ισχύουν και για τους τρεις ιεράρχες που συνδέθηκαν με την παιδεία κυρίως επειδή το φιλανθρωπικό τους έργο στράφηκε κυρίως προς τα παιδιά. Δεν ξέω αν αυτό το γεγονός ήταν που ενόχλησε ιδιαίτερα τον κύριο Σκάλκο.
Το θέμα όμως που θίγεται έχει τεράστιο ενδιαφέρον. Η ιστορία που διδάσκεται περιέχει την ιστορική αλήθεια ,όταν φυσικά η τελευταία δεν θίγει τα κακώς κείμενα. Έχουμε και λέμε:
-Ο Θεοδόσιος ο Μέγας ήταν πολύ καλός. Τους Ολυμπιακούς Αγώνες τους διέκοψε γιατί θύμιζαν ειδωλολατρικά έθιμα που ήταν επικίνδυνα για την κοινωνία.
-Τον Κολοκοτρώνη τον έκλεισαν στο Μπούρτζι λόγω διαφωνιών με την κυβέρνηση αλλά παρόλα αυτά όλοι τον αγαπούσαν και αυτός αγαπούσε πολύ την κυβέρνηση.
-Μετά το Β Παγκόσμιο έγινε εμφύλιος γιατί οι ξένοι στη Γιάλτα είχαν μοιράσει τον πλανήτη και μας έβαλαν να τσακωθούμε.
-Μετά τον εμφύλιο όλοι οι Έλληνες μόνιασαν και ζούσαν δημοκρατικά.
-Το 67 έγινε πραξικόπημα από κάποιους αξιωματικούς που τους έβαλαν οι Αμερικάνοι και ήταν πολύ φιλόδοξοι. Αυτοί παρέδωσαν την Κύπρο γιατί έτσι τους είπαν οι Αμερικάνοι.
-Η χούντα σταμάτησε επειδή έγινε η εξέγερση του Πολυτεχνείου στην οποία σκοτώθηκαν εκατοντάδες αθώοι και συμμετείχε σύσσωμος ο ελληνικός λαός.
………και αυτά είναι ένα μικρός δείγμα -έχουμε και μια δουλειά να πάμε το πρωί-. Γενιές Ελλήνων ανατρέφονται με την πλάνη που δέχονται από το σχολείο και βαυκαλίζονται με το ελληνικό ιδεώδες ,τους αρχαίους ημών προγόνους που όταν οι Γερμανοί ζούσαν σε σπηλιές χτίζαν τον Παρθενώνα κλπ κλπ. Τι γνώσεις για την ιστορία της χώρας του έχει κάποιος που σαν πηγή είχε αποκλειστικά τη διδασκαλία του σχολείου;
Θέλοντας να κάνω και το συνήγορο του διαβόλου ,θα πρέπει να δεχτώ ότι ορισμένες παρασπονδίες έγιναν υπό καθεστώς πίεσης. Κατά τη μεταπολίτευση μέσα στα πλαίσια του γενικότερου κλίματος συναίνεσης ,συμφωνήθηκε να αποσιωποιηθούν έως διαστρεβλωθούν κάποια γεγονότα, έτσι ώστε να μην διαιωνιστεί το μίσος.
30 και πλέον όμως χρόνια αργότερα έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για να κοιτάξουμε τον καθρέφτη της ιστορίας.
Ο οποίος, όμως, καθρέπτης της ιστορίας είναι παραμορφωτικός. Αν το έχουμε κι αυτό υπ’ όψιν μας, τον διαβάζουμε σωστότερα.
Τώρα, οι ιστορικοί και οι ποιητές δεν είναι λαπάδες γιατί το να κατσκευάζεις πειστικούς μύθους είναι απείρως δυσκολώτερο από την επιστημονική παρατήρηση και καταγραφή. Αυτή μπορεί να γίνει από disciples, imitators and routinists, σύμφωνα με την αμίμητη φράση του von Mises. Ιστορία, όμως, δεν γράφεται έτσι και όσοι το επιχείρησαν και το επιχειρούν γίνονται απίστευτα βαρετοί και δεν έχουν καμμιάν απήχηση. Το πολύ, πολύ να τους διαβάσουν, με βαθύτατα χασμουρητά, οι πέντε που έχουν καθήκον να εξετάσουν την διδακτορική διατριβή τους (ο αριθμός πέντε δεν είναι αυθαίρετος, αλλά προϊόν εμπειρικής επιστημονικής μελέτης).
Μερικά γρήγορα σχόλια:
Ιστορία είναι η καταγραφή γεγονότων. Παράλειψη οποιουδήποτε τέτοιυ γεγονότος συνιστά προπαγάνδα. Τώρα από πολύ πρόχειρη ανάγνωση του περίφημου “βιβλίου” ιστορίας της ΣΤ δημοτικού επισημαίνω παραλέιψης:
1. σελ. 100 παραλείπεται ο εθνικός διχασμός.
2. σελ. 106 παραλείπεται η σοβραή βελτίωση της ποιότητας ζωής που επιτεύχθηκε στην Ελλάδα. Σκόπιμα παρουσιάζεται μια “μαύρη” κατάσταση, προσπαθώντας να εξηγήσει τα ανεξήγητα…
3. σελ. 109 επιτέλους λύνει το πρόβλημα του ποιός είπε το όχι στο τελεσίγραφο του Μουσολίνι: η Ελλάδα. Δηλαδή ο Μουσολίνι ρώτησε την Ελλάδα αν τον αφήνει να μπουκάρει κι εκείνη είπε: ΟΧΙ. Σας παρακαλώ αν την συναντήσετε αυτήν την Ελλάδα πείτε την ότι κι εγώ θέλω να τη ρωτήσω μερικά πράγματα.
4 σελ. 109 Κατατάσει σαν μεγαλύτερο έγκλημα τη ρίψη της ατομικής βόμβας, ενώ δεύτερο και καταϊδρωμένο έρχεται το ολοκαύτωμα. Παραλείπει βέβαια να αναφέρει άλλα μεγαλύτερη εγκλήματα, όπως την παράδοση της βαρσοβίας, την εκτέλεση απελευθερωμένων ρώσσων στρατιωτών από τον κόκκινο στρατό και πολλά άλλα.
5 σελ. 112 Αποσοιωπά την μεγαλύτερη πράξη αντίστασης του Ελληνικού λαού την περίοδο της κατοχής. Την έκδοση ταυτοτήτων στους έλληνες εβραίους με θρήσκευμα ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ, έτσι ώστε να αποφύγουν τα κρεματόρια. Ρωτήστε τον Ράμπιν να σας το εξηγήσει καλύτερα πως έγινε αυτό.
6. σελ 113 Ο δημοκρατικός στρατός προηγείται στην αφήγηση της “κυβέρνησης”. Γιατί; Έτσι νομιμοποιείται;
7. σελ 113 Ηττήθηκε ο δημοκρατικός στρατός ή κέρδισε η ελληνική κυβέρνηση;
Αυτά τα ολίγα. Κι όλα αυτά με μια πρώτη ανάγνωση.
Να ρωτήσω κι εγώ τον κύριο Σκάλκο για την μεγάλη ανακάλυψή του οτι οι Τρείς Ιεράρχες ήσαν πέντε. Πώς και δεν σκανδαλίζεται περισσότερο από το Τριαδικό Δόγμα που λέει ότι ο Θεός είναι Ένας, αλλά έχει Τρία Πρόσωπα. Σίγουρα αυτό προσβάλλει πολύ βαναυσότερα την μαθηματική του σκέψη, ή μήπως όχι ;
Τώρα, για το ιδεολόγημα του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού, αν μερικοί κάτοχοι της θύραθεν παιδείας Χριστιανοί, σαν, καλή ώρα, τους Τρείς Ιεράρχες, δεν συνηγορούσαν υπέρ και της θύραθεν γνώσεως (με πολιτικότητα για να κατευνάσουν τους συγκαιρινούς τους φανατικούς Χριστιανούς), δεν θα είχε μείνει από την ήδη τότε αρχαία γραμματεία ούτε ίχνος, οπότε ούτε Αναγέννηση, ούτε Αγγουρίδηδες, ούτε κυρίες Έφες Γαζή θα είχαμε. Εκτός κι αν οι εν λόγω διαπρύσιοι θαυμαστές της αρχαίας σοφίας πιστεύουν ότι είναι τέτοια η οικουμενικότητά της που θα την επανεφεύρισκε το ανθρώπινο είδος. Αλλά, βέβαια, τότε θα πρέπει να αρνηθούν την μοναδικότητά της και να περιπέσουν σε αντίφαση.
Ιδεολόγημα, λοιπόν, ή όχι ο Ελληνοχριστιανικός πολιτισμός είχε πραγματικές και ευεργετικές για την ανθρωπότητα και ιδιαιτέρως για τους επικριτές του συνέπειες.
The problem with Orthodoxy isn’t Christianity but the form it took under the
Turk, Tatar and Arab muslims. Even the priest stove pipe hats were mandated
by the Turks. The question “Would we kill Christ?” is a major motivator for
libertarian thinking. Furthermore, even Plato, (yes, the first leftist, whose
modern form is Hegel; as opposed to Aristotle, the first conservative, whose
modern form was Edmunde Burke) said that belief in deity restrains human
evil. In 1950, the 1200 of Tsirintanis, attributed the combined evils of the
1940s not to religion, but to its absence. Hitler and Stalin felt that in
the absence of deity, they could take its palce and reshape mankind. The
final quote, from Gregory, would shut up many of our modern mecmetisers.
Cavarnos ModGrkThough 1986 1969 0-914744-11-9
pp50-1 In 1950 there was published in Athens, in English, a book entitled
Towards_a Christian_Civilization. Though written by Alexander Tsirintanis
(1903-), Professor of Jurisprudence at the University of Athens, it expresses
not only his own avowed beliefs but also those of more that twelve hundred
Greek professional men, including two hundred scientists.. “Coming to grips
with the evil at its roots will mean in substance an opposition to the
negation of Christian values. It was on that negation that the edifice of the
civilization, whose ruins we are witnessing today, was built”
p26 Androutsos here rejects the custom that has prevailed in the West of
having two kinds of ethics, one religious and the other philosophical. This,
he says, goes back to the medieval “double truth” theory, according to which
what is theologically true may be philosophically false, and vice
versa.. there must be one ethics.. must “utilize the materials provided both
by the external and by the Christian traditi
> [Florovsky EaFath4c (v7
ClxWx) ISBN 3-905238-07-1 p109]
Η μοναδική αναφορά του βιβλίου της Στ΄Δημοτικού στη Μικρασιατική Καταστροφή είναι επί λέξει η εξής: «Στις 27 Αυγούστου 1922 ο τουρκικός στρατός μπαίνει στην Σμύρνη. Χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονται στο λιμάνι προσπαθώντας να μπουν στα πλοία και να φύγουν για την Ελλάδα» (σελ. 104), ωσάν να πρόκειται για μάχη εύρεσης εισιτηρίου αντί για βίαιη φυγή εν μέσω ανηλεών σφαγών. Ενάμιση εκατομμύριο Έλληνες δεν ξεριζώνονται από τον τόπο που γεννήθηκαν και έδρασαν, αλλά απλώς «συνωστίζονται στο λιμάνι»! Αυτή η εντυπωσιακή υποβάθμιση της εικόνας των θλιβερών γεγονότων του 1922 ακρωτηριάζει την ιστορία των Ελλήνων του Πόντου και της Μικράς Ασίας και αποτελεί προσβολή για όλους τους πρόσφυγες της περιόδου.
Από την ιστοσελίδα http://www.antibaro.gr
Είναι τόσο προφανείς οι πολιτικές σκοπιμότητες που υπηρετεί το περιεχόμενο και η ‘διαρρύθμιση’ των νέων βιβλίων που απορώ με την άποψη του συγγραφέα. Δηλαδή δεν βρίσκει άξια να γίνει πρωτοσέλιδο η αποσιώπηση της Μικρασιατικής Καταστροφής; Δεν τού προξενούν αμηχανία οι περίεργοι αναχρονισμοί εν είδει ποσοστώσεων υπέρ του γυναικείου φύλου (ωσάν η Ιστορία να είναι γύμνασμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων!); Η καταφανής προσπάθεια διαχωρισμού Εκκλησίας και Ελλάδος, λες και πριν από 200 χρόνια ίσχυαν οι ίδιες συνθήκες; Γιατί κρύβει από τον ελληνικό λαό το γεγονός ότι τα νέα βιβλία (Δημοτικού και Γυμνασίου) βρίθουν σκοπιμοτήτων; Ότι είναι σχεδιασμένα για να επιτύχουν ‘εκσυγχρονιστικούς’ στόχους, όπως βεβαίως εννοούν τον εκσυγχρονισμό οι εμπνευστές τους, δηλ. υπακοή σε μια πολυπολιτισμικότητα του συρμού, στανικό ενταφιασμό της ορθόδοξης παράδοσης, πλειοδοσία στην εθνική ‘αποψίλωση’, στον ανερμάτιστο κοσμοπολιτισμό και στα συμπλέγματα δαιμονοποίησης της εθνικής υπερηφάνειας; Η Ιστορία πρέπει να αναφέρει τι πραγματικά έγινε σχετικά με τους Έλληνες και τον Κόσμο, όχι να επηρεάζεται από τι θα μπορούσε, τι έπρεπε να γίνει ή τι γίνεται τώρα! Η Υπουργός (Εθνικής*) Παιδείας και Θρησκευμάτων κα Μαριέττα Γιαννάκου σε σχετική ερώτηση, αν υπάρχει θέμα να ξαναγραφούν τα σχολικά βιβλία Ιστορίας Ελλάδας και Τουρκίας, είχε απαντήσει ότι, « … Εμείς πρέπει να είμαστε κατά κάποιον τρόπο περισσότερο γενναιόδωροι από όλους (εφημερίδα ‘Απογευματινή’ στους δημοσιογράφους Μανώλη Κοττάκη & Νίκο Παπαδημητρίου, Κυριακή, 13.04.2004) Και ρωτώ: γιατί να είμαστε πιο ‘γενναιόδωροι’; Και τι συνεπάγεται αυτή η ‘γενναιοδωρία’; Συνεπάγεται βαθειά σιωπή για τα σημαντικά και υπερβολή στην ανάδειξη των ασήμαντων; Συνεπάγεται οργανωμένη εκστρατεία για την δημιουργία νέας εθνικής μνήμης, ευθυγραμμισμένης στις στοχεύσεις της εξωτερικής μας πολιτικής; Δύο χρόνια μετά, στους σύγχρονους ρωμαϊκούς χρόνους της υπερδύναμης, η ρωμαϊκή ποινή damnatio memoriae (=καταδίκη της μνήμης) επιβάλλεται στους Έλληνες για ποιο έγκλημα; Τα προηγούμενα βιβλία δεν ήσαν και τόσο σπουδαία, αλλά ποιο τόσο φοβερό και φρικτό κακό προξένησαν; Παρήγαγαν σωβινιστές πολίτες, ωθούσαν στο εθνικιστικό μίσος και την θρησκευτική μισαλλοδοξία; Πραγματικά θα ήθελα να βεβαιωθώ, διότι με αυτά γαλουχήθηκα! Πραγματικά φοβούμαι μήπως σε λίγα χρόνια απαιτηθεί να επισκεφθούμε η γενιά μου και εγώ (28 ετών είμαι) κάποιον ειδικό ψυχίατρο ή να παρακολουθήσουμε σεμινάρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων και διαπολιτισμικής κατανόησης!
—————————————————————–* τοποθετείται σε παρένθεση ‘κατά παρότρυνση’ του νέου βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού που το παραλείπει, γιατί και εγώ αρχίζω να βρίσκομαι σε αμφιβολία!
Σε γενικές γραμμές συμφωνώ με το κείμενο σας αλλά διαφωνώ με αυτή την πρόταση:
“Τούτο διότι, η κοινωνία πολιτών, βάση κάθε ανοικτής και δημοκρατικής κοινωνίας, προϋποθέτει την ανάπτυξη κοινωνικής συνείδησης, η οποία καλλιεργείται με τη σφυρηλάτηση κοινωνικών δεσμών και την αίσθηση μιας κοινής ιστορικής πορείας μεταξύ των μελών της.”
Αυτό που γράφετε (αίσθηση μιας κοινής ιστορικής πορείας μεταξύ των μελών της) είναι η κατασκευή ενός έθνους, το σημαντικό για μία κοινωνία πολιτών είναι η θέληση μιας κοινής μελλοντικής πορείας μεταξύ των μελών της.
«το σημαντικό για μία κοινωνία πολιτών είναι η θέληση μιας κοινής μελλοντικής πορείας μεταξύ των μελών της»
Κάτι, δηλαδή, το απολύτως ανέφικτον.
Τα παιδιά του δημοτικού έχουν μια κάποια δυσκολία στην κατανόηση και τη λογική κρίση.
Βλέπετε, τα νοητικά τους εργαλεία δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα.
Είναι όμως στην κατάλληλη ηλικία για να καθοδηγηθούν συναισθηματικά. Μπορούμε να τους μάθουμε να μισούν τους Αμερικάνους, τους Ρώσους, τους Γερμανούς, τους Τούρκους, τους Εβραίους, οποιονδήποτε επιλέξουμε.
Θυμάμαι ότι έμαθα να μισώ τους Τούρκους που μας σκλάβωσαν, τους Γερμανούς που μας κατέκτησαν, τους Εβραίους που σκότωσαν το χριστό.
Ελπίζω ότι οι γενιές μετά από τη δική μου, δε θα μάθουν τα ίδια πράγματα…
Προς YAH
Και πιστεύετε δηλαδή ότι είναι δέον να διδάσκεται ιστορία ένα παιδί 6ης δημοτικού από ένα εικονογραφημένο περιοδικό; διότι σε τελική ανάλυση περί αυτού ακριβώς πρόκειται. Πέρα από το ζήτημα περιεχομένου (συμφωνώ απόλυτα με τον Iron Will), υπάρχει και αυτό το ζήτημα του πρόωρου εθισμού στο εύπεπτο.
Σε γενικές γραμμές το βιβλίο είναι για τα σκουπίδια.
Το σχόλιο μου έγινε κάπως μεγάλο και έτσι το μετετρεψα σε ένα πρόχειρο σημείωμα στο blog μου εδώ. Περάστε αν θέλετε να το διαβάσετε και να σχολιάσετε.
Yet Another Human έγραψε:
«Τα παιδιά του δημοτικού έχουν μια κάποια δυσκολία στην κατανόηση και τη λογική κρίση.
Βλέπετε, τα νοητικά τους εργαλεία δεν έχουν ολοκληρωθεί ακόμα.
Είναι όμως στην κατάλληλη ηλικία για να καθοδηγηθούν συναισθηματικά. Μπορούμε να τους μάθουμε να μισούν τους Αμερικάνους, τους Ρώσους, τους Γερμανούς, τους Τούρκους, τους Εβραίους, οποιονδήποτε επιλέξουμε.
Θυμάμαι ότι έμαθα να μισώ τους Τούρκους που μας σκλάβωσαν, τους Γερμανούς που μας κατέκτησαν, τους Εβραίους που σκότωσαν το χριστό.
Ελπίζω ότι οι γενιές μετά από τη δική μου, δε θα μάθουν τα ίδια πράγματα… »
Εμ γι’ αυτό ακριβώς λέμε να έχουμε κτήμα μας ες αεί την Ελληνοχριστιανική Παιδεία. Για να θυμόμαστε αυτό που μας έμαθαν στο Δημοτικό, ότι ο Χριστός μάς δίδαξε να αγαπάμε και τους εχθρούς μας και ότι ο Ίδιος συγχώρησε τους σταυρωτές του. Μάλιστα αν, όπως το σχολείο μάς έμαθε, πηγαίναμε και στην εκκλησία, θα ακούγαμε τα ίδια αυτά υψηλά μαθήματα ξανά και ξανά και ξανά. Και θα γράφαμε τον Χριστό με κεφαλαίο, όπως στο Δημοτικό.
Αλλά τα νοητικά μας εργαλεία, φαίνεται, ότι από την πολλή ανάπτυξη μάς κάνουν να ξεχνάμε και τα προφανή και τα απλούστατα, αυτά που φτάνουν μόνον στους αποφοίτους Δημοτικού. Και βάζουμε σε στον πειρασμό ανθρώπους που θα ήθελαν να είναι πιστοί Χριστιανοί να αμαρτάνουν και να μας ειρωνεύονται και εγγράφως !
Είναι σαφές από τα σχόλια των υποστηρικτών του εν λόγω βιβλίου “ιστορίας”, έστω και αν οι περισσότεροι δεν το λένε ευθέως, ότι η προσπάθεια γίνεται για να χτυπηθεί η έννοια του έθνους… Αν καταφέρουν ότι δεν πέτυχαν οι Φράγγοι και οι Τούρκοι θα αποτελέσει για μένα έκπληξη.
Όσο για το ελληνοχριστιανισμό. Ας διαβάσουν το σχετικά πρόσφατα εκδοθέν από τις εκδόσεις ΜΙΕΤ βιβλίο για τον Φιλόπονο και θα λυθούν αρκετές από τις απορίες τους, για το πώς δηλαδή παντρεύτηκαν τα δύο ρεύματα σκέψης. Επιφυλάσσομαι στο μέλλον να κάνω μια σύντομη βιβλιοπαρουσίαση από το ιστολόγιό μου.
Το κωμικό με την όλη υπόθεση είναι ότι ο συντάκτης του άρθρου υποστηρίζει αυτά που σύμφωνα με την αρχική του παρατήρηση θα έπρεπε να κατακρίνει.
Εξηγούμαι: Στην αρχή μαθαίνουμε για ένα ακόμη περιστατικό νόθευσης ή καλύτερα επιλεκτικής διαγραφής ιστορικών γεγονότων από την κομμουνιστική προπαγάνδα.
Εν συνεχεία, ωστόσο, μια τέτοια προπαγάνδα κρίνεται θεμιτή, εφόσον, κατά το ιδεολόγημα πάντοτε του διεθνιστικού καπιταλισμού,”απαμβλύνει το μίσος μεταξύ των λαών”. Έτσι, θεωρείται λ.χ. ορθή η παράλειψη γεγονότων θεμελιώδους σημασίας για την παγκόσμια και όχι μόνον της ελληνικής ιστορίας, όπως η γενοκτονία του Ελληνισμού της Μ.Ασίας. Αρκεί να μην προκληθούν οι γείτονες. Ή μάλλον καλύτερα αρκεί να μην αποκτηθεί εθνική και κοινωνική αυτοσυνειδησία. Με αυτό τον τρόπο είναι αναμενόμενο να γίνονται οι άνθρωποι άβουλα και αποκομμένα μεταξύ τους “άτομα”, δίχως ειρμό και αντιστάσεις απέναντι στις εντεινόμενες τάσεις παγκόσμιας διακυβερνήσεως.
Η πιο μεγάλη πλάκα με τα “άτομα” (σ.σ. έτσι επιθυμούν να αποκαλούνται και όχι άνθρωποι) της συγκεκριμένης ιδεολογίας είναι ότι το ιδεολόγημά τους είναι τόσο διάτρητο, ώστε εκτίθενται από μόνοι τους. Με άλλα λόγια: δε διστάζουν να επικαλούνται πράγματα που δεν πιστεύουν αρκεί να δικαιολογήσουν το (ελπιζόμενο) μισθό τους.