Καθυστερημένος «Επαναστατικός Αγώνας» και επαρχιώτικη αστυνομία

Ιαν 26th, 2009 | | Κατηγορία: Διονύσης Γουσέτης | Email This Post Email This Post | Print This Post Print This Post |

Ο ΟΗΕ δεν μπόρεσε να καταλήξει σε επίσημο ορισμό του όρου «τρομοκρατία», επειδή δεν υπήρξε συναίνεση. Ο λόγος είναι ότι κανένα άτομο και καμία ομάδα στον κόσμο δεν αυτοπροσδιορίζεται ως «τρομοκρατική». Αυτό οδήγησε διάφορους υπεραριστερούς να σπεκουλάρουν στον ορισμό:

«Τρομοκράτες είναι αυτοί που το κατεστημένο ονομάζει τρομοκράτες».

Ωστόσο, ο «ακαδημαϊκά συναινετικός ορισμός» του ΟΗΕ, που διατυπώθηκε από τον A.P. Schmid (1988) και χρησιμοποιείται ευρέως από τους κοινωνιολόγους έχει ως εξής:

«Τρομοκρατία είναι οι επανειλημμένες πράξεις βίας με στόχο την πρόκληση φόβου ή ανησυχίας πληθυσμού ή τμήματός του, από παράνομο ή ημιπαράνομο άτομο, ομάδα ή κρατική οντότητα, με κίνητρα ψυχολογικά, εγκληματικά ή πολιτικά. Αντίθετα με τη δολοφονία, οι κύριοι στόχοι δεν είναι τα άμεσα θύματα της τρομοκρατίας. Είναι ο πληθυσμός στον οποίο επιδιώκεται να επιβληθεί ο φόβος ή η ανησυχία. Τα άμεσα θύματα συνήθως επιλέγονται είτε τυχαία (στόχοι ευκαιρίας), είτε επιλεκτικά (στόχοι συμβολισμού) από μια καθορισμένη ομάδα και χρησιμοποιούνται για τη μετάδοση του μηνύματος.

Μεταξύ των δραστών (τρομοκρατών), των εκτεθειμένων σε κίνδυνο θυμάτων και του πληθυσμού (που είναι ο κύριος στόχος), υπάρχει μια επικοινωνία βασισμένη στην απειλή και στη βία. Αυτή η επικοινωνία χρησιμοποιείται από τους τρομοκράτες για τον χειρισμό του πληθυσμού που αποτελεί τον κύριο στόχο (ακροατήριο), με σκοπό να τον καταστήσει αντικείμενο φόβου, είτε αντικείμενο απαιτήσεων είτε αντικείμενο προσοχής, ανάλογα με το αν επιζητείται ο εκφοβισμός, ο εξαναγκασμός ή η προπαγάνδα».

Αυτή η «μόδα» ξεπεράστηκε στην Ευρώπη. Ζει ακόμα σε καθυστερημένες χώρες όπως η δικιά μας, όπου υπάρχει ακόμα ζωντανή η παράδοση του «παίρνουμε το νόμο στα χέρια μας». Οι φονιάδες του νεοπαγούς «Επαναστατικού Αγώνα» εντάσσονται πλήρως στον ορισμό. Το ίδιο και τα θύματά τους που κυρίως είναι αστυνομικοί. Με παρόμοια παιδαριώδη φλυαρία, όπως εκείνη της 17Ν, προσπαθούν να μας κάνουν συνεργούς, ή τουλάχιστον οπαδούς της δολοφονικής τους δράσης. Προσπαθούν να μας προσηλυτίσουν ενάντια στη βία του κράτους, τη μόνη νόμιμη, τη μόνη που μπορεί να υφίσταται την κριτική μας, διότι είναι η μόνη που λογοδοτεί. Προσπαθούν να μας πλασάρουν, αντ’ αυτής, τη δική τους βία, που είναι εκτός κριτικής, διότι δε λογοδοτεί πουθενά. Προσπαθούν με το αίμα να αποκτήσουν δημοσιότητα και αναγνωσιμότητα.

Ελπίζω ότι δεν θα ξαναδούμε διανοούμενους και δημοσιογράφους να τους αποκαλούν «ένοπλους συντρόφους», να διαλέγονται δημόσια μαζί τους, να μας αναλύουν την «αισθητική της βίας», να μας εξηγούν ότι πρόκειται για «ιδεολόγους», να τους παρομοιάζουν με τον Κανάρη, να τρέχουν μάρτυρες υπεράσπισης -αναλωνόμενοι σε αμπελοφιλοσοφίες στο δικαστήριο- σε όσους από αυτούς συλλαμβάνονται

Όμως οι καιροί πιστεύω πως άλλαξαν. Ελπίζω ότι δεν θα ξαναδούμε διανοούμενους και δημοσιογράφους να τους αποκαλούν «ένοπλους συντρόφους», να διαλέγονται δημόσια μαζί τους, να μας αναλύουν την «αισθητική της βίας», να μας εξηγούν ότι πρόκειται για «ιδεολόγους», να τους παρομοιάζουν με τον Κανάρη, να τρέχουν μάρτυρες υπεράσπισης -αναλωνόμενοι σε αμπελοφιλοσοφίες στο δικαστήριο- σε όσους από αυτούς συλλαμβάνονται.

«Θέλουμε να ρεζιλέψουμε την αστυνομία», γράφουν τα θρασύδειλα παλικάρια στο προπαγανδιστικό μανιφέστο τους. Αλίμονο. Η αστυνομία δεν έχει ανάγκη από αυτούς για να ρεζιλευτεί. Τα καταφέρνει και μόνη της. Στις μεν καταστροφές, τους εμπρησμούς, τις λεηλασίες του περασμένου Δεκέμβρη, έμεινε αμέτοχη, αφήνοντας τους πολίτες στο έλεος του αφηνιασμένου όχλου. Αντίθετα, στο ειρηνικό πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της 9ης του Γενάρη, τα έκανε γης μαδιάμ.

Οι μέθοδοι της αστυνομίας μας είναι τόσο επαρχιώτικοι και τόσο καθυστερημένοι, όσο και η κοινωνία μας. Έχει άγνοια των συγχρόνων μεθόδων αποτροπής επεισοδίων και προστασίας των πολιτών. Γνωρίζει μόνο το στειλιάρι, όπως στα παλιά ηρωικά χρόνια του μετεμφυλιακού κράτους. Γνωρίζει και τους φακέλους, που τους γεμίζουν χαφιέδες μειωμένης αντίληψης, εργατικότητας και συνείδησης καθήκοντος. Μ’ αυτά τα εργαλεία δούλευε -κυνηγώντας παλιούς αντιστασιακούς- και γι’ αυτό η 17Ν έμενε ασύλληπτη για περισσότερο από 2 δεκαετίες, μέχρι που ήρθαν οι Άγγλοι αστυνομικοί και τη ρεζίλεψαν, κάνοντας τη δουλειά για λογαριασμό μας.

Οι μέθοδοι της αστυνομίας μας είναι τόσο επαρχιώτικοι και τόσο καθυστερημένοι, όσο και η κοινωνία μας. Έχει άγνοια των συγχρόνων μεθόδων αποτροπής επεισοδίων και προστασίας των πολιτών

Ωστόσο, η αστυνομία μας δεν έβαλε μυαλό. Δεν έμαθε τίποτα από τους Άγγλους και δουλεύει με τα ίδια εργαλεία, συνεχίζοντας να ρεζιλεύει τον εαυτό της και εξοργίζοντας τους πολίτες. Στις 11 το βράδυ τ’ Αϊ Γιαννιού, διέπραξαν μια μέγιστη ανοησία, μαζί και παρανομία και κυρίως ασέβεια. Χτύπησαν την πόρτα του Σωτήρη Αναστασιάδη, της συντρόφου του Μιράντας Τερζοπούλου και της κόρης τους Ιφιγένειας. Ο Σωτήρης, μαζί με τον Μίμη Δαρειώτη και τον Γιάννη Νίκα, στελέχη του αντιδικτατορικού Πατριωτικού Μετώπου, είχαν επικηρυχτεί από τη χούντα ως βομβιστές. Παρ’ όλο που ακόμα και το ίδιο το στρατοδικείο της χούντας τους είχε αθωώσει, οι ηλίθιοι ασφαλίτες θέλησαν να κάνουν έρευνα στο σπίτι του και μάλιστα παράνομα. Χωρίς ένταλμα από εισαγγελέα. Κυρίως χωρίς οι χαφιέδες να έχουν ενημερώσει τους φακέλους τους, ότι το Σωτήρη τον χάσαμε πριν τρία χρόνια. Μα με τι επιχειρήματα να υπερασπιστείς μια τέτοια αστυνομία;

Διονύσης Γουσέτης

6 σχόλια
Leave a comment »

  1. «Τρομοκρατία είναι οι επανειλημμένες πράξεις βίας με στόχο την πρόκληση φόβου» κλπ. κλπ.

    Δηλαδή, πράξεις που δεν είναι κατ’ ανάγκη βίαιες αλλά έχουν τον ίδιο στόχο δεν είναι τρομοκρατία. Ο όρισμός είναι εξαιρετικά βολικός ώστε να απαλλάσσει από τη μομφή του τρομοκράτη τους (κρατικούς συνήθως) μηχανισμούς που επιτυγχάνουν το στόχο αυτό με μοντέρνες μεθόδους αφανούς βίας.

  2. Υποθέτω, Vrennus, ότι αυτό λέγεται “απόπειρα τρομοκράτησης” ή “απόπειρα εκφοβισμού”. Σίγουρα δεν είναι “τρομοκρατία” γιατί θα σου έλεγα πως η πλειοψηφία των κινήσεων του κράτους έχει την ικανότητα να προξενήσει φόβο, σε λίγους ή πολλούς. Μια αλλαγή στο φορολογικό σύστημα σκορπά τρόμο, μια αλλαγή σε κάποια διοικητική διαδικασία μπορεί να έχει το ίδιο αποτέλεσμα, κοκ.

    Το παιχνίδι με τις λέξεις μπορεί να συνεχίζεται, αλλά το αποτέλεσμα θα είναι ένας νοηματικός χυλός, όπου όλα είναι όμοια με όλα τ’ άλλα…

  3. «Η αστυνομία δεν έχει ανάγκη από αυτούς για να ρεζιλευτεί. Τα καταφέρνει και μόνη της. Στις μεν καταστροφές, τους εμπρησμούς, τις λεηλασίες του περασμένου Δεκέμβρη, έμεινε αμέτοχη, αφήνοντας τους πολίτες στο έλεος του αφηνιασμένου όχλου.»

    Η αστυνομία είχε αμυντική στάση στα γεγονότα του Δεκεμβρίου διότι αυτή την εντολή πήρε από τον αρμόδιο υπουργό κ. Παυλόπουλο, όπως ο ίδιος δήλωσε. Άλλωστε υπάρχει ακόμα το οπτικό υλικό από τα γεγονότα, το οποίο ουδέποτε χρησιμοποίησε η ΕΛΑΣ ώστε να προχωρήσει στην σύλληψη εκείνων που παρανόμησαν.

    Δεν γνωρίζω αν με αυτό το σκεπτικό που προβάλλεται προσπάθησαν να μπουν τα όργανα της τάξης; στο σπίτι του συγχωρεμένου. Αν αληθεύει αυτό που λέτε κ. Γουσέτη θα έπρεπε να ψάξουν και το σπίτι ενός άλλου βομβιστή που έδρασε επί της δικτατορίας, όπως ο ίδιος δήλωσε στη βουλή. Αυτό του κ. Σημίτη.

  4. Αντίθετα με τη δολοφονία, οι κύριοι στόχοι δεν είναι τα άμεσα θύματα της τρομοκρατίας. Είναι ο πληθυσμός…

    Πολύ ενδιαφέρων ορισμός, αλλά εν προκειμένω αποδεικνύεται ελλειματικός, αφού οι αστυνομικοί, εναντίον των οποίων στράφηκε ο ΕΑ, δεν είναι ο πληθυσμός. Αυτό δεν κάνει λιγότερο το αντίστοιχο της θύρας 7 και θύρας 13 στον ένοπλο αγώνα – τον ΕΑ δλδ – λιγότερο τρομοκράτες! Είναι ενδιαφέρον ορισμός επίσης γιατί θεωρεί και το παρακράτος μια μορφή τρομοκρατίας, πράγμα που συνήθως παραλείπουν άλλοι ορισμοί της τρομοκρατίας ή πιο σωστά δεν θεωρούν ως συνιστώστα της τρομοκρατίας, έστω και αν καλύπτεται από αυτούς.

  5. “Προσπαθούν να μας προσηλυτίσουν ενάντια στη βία του κράτους, τη μόνη νόμιμη, τη μόνη που μπορεί να υφίσταται την κριτική μας, διότι είναι η μόνη που λογοδοτεί”

    Αν πιστεύετε κάτι τέτοιο κε Γουσέτη, να γραφτείτε από αύριο κιόλας στο ΛΑΟΣ και να αρθρογραφείτε στην Α1.

  6. Ἰδοὺ ἡ ἄποψη ἐξ Ἀγγλίας (μέσῳ Γαλλίας) ὅτι ἡ τρομοκρατία ὠφελεῖ :
    http://www.spectator.co.uk/email/alexmassie/3258671/pour-encourager-les-autres-oui-monsieur.thtml

  7. Ο ορισμός αυτός είναι εντελώς λάθος. Οι Ισλαμιστές φονταμενταλιστές ίσως και να εντάσσονταν σε αυτό που δίνει η συγκεκριμένη περιγραφή, οι Έλληνες τρομοκράτες όμως σίγουρα όχι. Προσωπικά πιο πολύ φοβάμαι τη γλιστερή σαν γυαλί άσφαλτο στην οποία αναγκάζομαι να κινούμαι με τη μοτοσυκλέτα μου καθημερινά παρά τις σφαίρες του Επαναστατικού Αγώνα. Οι τρομοκρατικές ομάδες στην Ελλάδα είχαν πάντα έντονη πολιτική χροιά και η δράση τους ήταν πάντα στοχευμένη, άσχετα αν τελικά υπήρξαν και “αθώα” θύματα. Πολύ αμφιβάλλω αν υπάρχουν Έλληνες σήμερα (πλην των διαφόρων αξιωματούχων-αστυνομικών φυσικά) οι οποίοι φοβούνται πιο πολύ την τρομοκρατία από π.χ. τα τροχαία, τη μόλυνση του περιβάλλοντος η την ίδια την αστυνομία. Αυτό που προσπαθούν να κάνουν είναι απλώς να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο από το μήνυμα που -με εντελώς λάθος τρόπο δυστυχώς- προσπαθούν να περάσουν αυτές οι ομάδες: Σας βαρεθήκαμε και σας σιχαθήκαμε τόσο πολύ που σας βαράμε στο ψαχνό. Δεν λειτουργούν όμως έτσι οι δημοκρατίες γιατί η βία πάντα κάνει κύκλους. Αυτό όμως είναι άλλη συζήτηση…

Σχολιαστε