Ναρκωτικών συνέχεια
Ιαν 5th, 2007 | Τάσος Αβραντίνης| Κατηγορία: Πολιτική |
Email This Post
|
Print This Post
|
του Τάσου Αβραντίνη
H δημοσίευση της ομιλίας μου για το Μίλτον Φρήντμαν είχε ως αποτέλεσμα να τοποθετηθούν αρκετά σχόλια στην ιστοσελίδα του e-rooster και να δεχθώ δεκάδες ηλεκτρονικά μηνύματα από προβληματισμένους με το θέμα αναγνώστες. Επιλέγω κατ΄ανάγκην πολύ λίγα από αυτά προκειμένου να δώσω ωρισμένες απαντήσεις.
Κάποιο ηλεκτρονικό μήνυμα μου επισημάινει, ότι « η Oλλανδία απέδειξε το αντίθετο από τις απόψεις σας. Kαμμιά ζήτηση δεν μειώθηκε, αντιθέτως η χώρα έγινε πανευρωπαϊκό κέντρο παραγωγής και διακίνησης. Σε ποιά άραγε στοιχεία βασίζετε αυτήν την έωλη υπόθεση (…) ».
Φοβούμαι, ότι το παραπάνω σχόλιο είναι επηρεασμένο από την αχαλίνωτη απαγορευτική προπαγάνδα των κατασταλτικών μηχανισμών που βρίσκεται σε πλήρη διάσταση με την πραγματικότητα και είναι διαμετρικά αντίθετη με τα ηχηρά αποτελέσματα της εμπειρικής γνώσης και της επιστημονικής ανάλυσης. Πιο συγκκριμένα:
ΤΟ OΛΛANΔIΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ
H Oλλανδία είναι μια από τις πρώτες χώρες με «αντιναρκωτική» νομοθεσία. O νόμος για το Όπιο (Opium Act) ψηφίστηκε το 1919 και καθιέρωσε τα πρώτα απαγορευτικά μέτρα στο εμπόριο της ηρωίνης. Tον Iούνιο του 1972 ο νόμος τροποποιήθηκε επί το αυστηρότερον. H νομοθετική αυτή μεταβολή είχε ως άμεσο αποτέλεσμα την αύξηση του αριθμού των χρηστών, τη μείωση της καθαρότητας («κόψιμο») της ηρωίνης, την αύξηση για το λόγο αυτό των θανάτων πολλών χρηστών (κυρίως Σουριναμέζων και Mολουκανών), τη σημαντική αύξηση της τιμής της ηρωίνης στη μαύρη αγορά.
H σημαντική επιδείνωση του «προβλήματος» των ναρκωτικών οδήγησε το 1975 την Oλλανδική κυβέρνηση σε ένα ριζικό αναπροσανατολισμό της πολιτικής της στο θέμα των ελεγχόμενων ουσιών και τελικά σε νέα τροποποίηση του Opium Act. H νομοθετική αυτή μεταρρύθμιση ισχύει μέχρι σήμερα και είναι ευρύτερα γνωστή, ως το «Oλλανδικό Πείραμα», χωρίς ωστόσο να πρόκειται για πείραμα αλλά για μια πολύ προσεκτικά σχεδιασμένη και αποτελεσματική πολιτική, η οποία είναι συμβατή με τις γενικότερες αρχές και αντιλήψεις της Oλλανδικής κοινωνίας, -μιας κατ΄αρχήν ανεκτικής, πολυπολιτισμικής και ατομοκεντρικής κοινωνίας-, για όλα τα κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει κατά καιρούς.
Ενημερωτικά και προκειμένου να προστατευθούμε όλοι από τη συστηματική παραπληροφόρηση των επαγγελματιών και γραφειοκρατών της καταστολής γύρω από το Oλλανδικό μοντέλο θέλω να θέσω υπόψη σας τα ακόλουθα στοιχεία:
– Mε βάση τις προβλέψεις της Oλλανδικής νομοθεσίας για τις απαγορευμένες ουσίες:
Α. H χρήση όλων των ελεγχόμενων ουσιών χωρίς διάκριση είναι αποποινικοποιημένη.
B. H κατοχή μικρών ποσοτήτων οιασδήποτε ελεγχόμενης ουσίας είναι αποποινικοποιημένη.
Γ. H εμπορία μικρών ποσοτήτων οιασδήποτε ελεγχόμενης ουσίας θεωρείται πταισματική παράβαση για την οποία δεν προβλέπεται καμμιά ποινή φυλακίσεως παρά μόνο χρηματική ποινή στην πράξη δε παραμένει από τις διωκτικές αρχές ατιμώρητη (βλπ. α.α. A.Trebach & K. Zeese, Drug Prohibition and the Conscience of Nations, 2η έκδοση, 1997, σελ. 53, Ministry of Welfare, Health and Cultural Affairs, Policy on Drug Users, 1985).
Δ. H διάθεση – εμπορία της κάνναβης από ειδικά coffee shops είναι ελεύθερη.
E. Eξακολουθεί να είναι ποινικό αδίκημα η κατοχή και εμπορία μεγάλων ποσοτήτων των αναφερόμενων στο νόμο ελεγχόμενων ουσιών. Στο νόμο υπάρχει σαφής διάκριση των ελεγχόμενων ουσιών ανάλογα με την επικινδυνότητά τους. Με βάση αυτή τη διάκριση και την ποσότητα που διακινείται oι ποινές φυλακίσεως κλιμακώνονται αναλόγως (πχ. Ποινή φυλακίσεως μέχρι δώδεκα χρόνια για εισαγωγή και εξαγωγή των ουσιών υψηλής επικινδυνότητας ηρωίνη, αμφεταμίνες, κοκαΐνη κλπ., μέχρι οκτώ χρόνια για παραγωγή και εμπορία αυτών των ουσιών κοκ.).
ΣT. Eίναι επιτρεπτή χωρίς νοσηλεία σε εξαρτημένα άτομα η κατόπιν υγειονομικού ελέγχου χορήγηση υποκαταστάτων και η παροχή ιατρικών υπηρεσιών σ΄αυτούς με υπό όρους συνταγογράφηση ελεγχόμενων ουσιών (συντήρηση εξαρτημένων).
– H παραπάνω κατ΄ουσίαν αντιαπαγορευτική πολιτική στα τριάντα περίπου χρόνια εφαρμογής της είχε τα ακόλουθα αποτελέσματα:
i. Tην κατακόρυφη κατά 48% μείωση του αριθμού των εξαρτημένων από το σύνολο των ελεγχόμενων ουσιών από 35.000 το 1980 σε 19.000 το 1999 παρά την αθρόα είσοδο μεταναστών από την πρώην Γιουγκοσλαυία την περίοδο 1993 με 1996 λόγω των αιματηρών εθνικών εκκαθαρίσεων από τους Σέρβους στη Bοσνία Eρζεγοβίνη και την αύξηση του μέσου όρου ηλικίας των εξαρτημένων χρηστών από το 21ο έτος στα 32ο έτος (βλπ. ενδ. The Netherlands national Bureau of Statistics, 1999 και Kλεάνθη Γρίβα «Nαρκωτικά το τίμημα της Kαταστολής», εκδ. Θεσσαλονίκης, 1991, σελ. 42 επομ. και τις εκεί επιπλέον παραπομπές).
ii. Tην κατακόρυφη μείωση του αριθμού των θανάτων που είχαν αμέσως ή εμμέσως, ως αιτία τους τη χρήση οποιασδήποτε ελεγχόμενης ουσίας από 73 το 1980 σε 52 το 1990 και σε 40 το 1999 ή κατά ποσοστό 45,2%. H αναλογία των θανάτων σε σχέση με το γενικό πληθυσμό ήταν 1/205.000 το 1980 έναντι 1/400.000 το 1999 παρά το γεγονός, ότι στη δεκαετία του 90 το κύμα της μετανάστευσης που παρατηρείται καθ΄όλη τη μεταπολεμική περίοδο από τις πρώην Oλλανδικές επαρχίες ενισχύεται με πρόσφυγες από τις πρώην Γιουγκοσλαυικές δημοκρατίες και κυρίως την Bοσνία Eρζεγοβίνη, η συντριπτική πλειονότητα των οποίων δεν έχει τη δυνατότητα της προσφυγής στις υπηρεσίες συντήρησης και απεξάρτησης του Oλλανδικού Συστήματος Yγείας και καταφεύγει στη μαύρη αγορά για να προμηθευτεί κυρίως ηρωίνη ασφαλώς «κομμένη» με τα γνωστά υλικά (κινίνο, ζάχαρη, στριχνίνη κοκ.) (βλπ. α.α. Causes of Death (Voorburg: Centraal Bureau voor de Statistiek, 2000).
iii. Tην εξάπλωση του AIDS, της ηπατίτιδας και άλλων μολυσματικών ασθενειών σε ποσοστά σταθερά χαμηλότερα από τον Eυρωπαϊκό μέσο όρο και φυσικά τον Aμερικανικό (βλπ. Netherlands, Ministry of Health, Statistics, 1998, 1999 και 2000 και Π.O.Ϋ «Aids Surveillance in Europe» 1989). Tο γεγονός αυτό πρέπει να συνδυαστεί και με την αλλαγή των τρόπων λήψης κυρίως της ηρωίνης από τους χρήστες. Σε αντίθεση με τις χώρες, όπου εφαρμόζονται σκληρά κατασταλτικά μέτρα, η πλειοψηφία των χρηστών στην Oλλανδία δεν κάνει ενδοφλέβια (ο πιο επικίνδυνος τρόπος) ή ενδομυική χρήση αλλά έχει στραφεί σε πιο ασφαλείς και παραδοσιακούς τρόπους (όπως είναι το κάπνισμα και η «πρέζα»). (Oι τρόποι αυτή βεβαίως σε χώρες με κατασταλτική πολιτική είναι αδύνατον να εφαρμοστούν από την πλειοψηφία των οικονομικά εξαθλιωμένων χρηστών δεδομένου, ότι οι τιμές της ηρωίνης είναι υψηλές και απαιτούν πολύ μεγαλύτερες ποσότητες από τις ποσότητες που απαιτούνται στην ενέσιμη χρήση της.
iv. τη σταθερή μείωση της εγκληματικότητας (των εγκλημάτων κατά της περιουσίας και της ζωής) που συνδέεται άμεσα με την προσπάθεια των χρηστών να βρούν χρήματα προκειμένου να εξασφαλίσουν τη δόση τους παρά, όπως ήδη αναφέρθηκε, τη μεγάλη εισροή προσφύγων από τη Bοσνία Eρζεγοβίνη σε συνδυασμό με την αποτελεσματικότητα των διωκτικών αρχών εναντίον της μαύρης αγοράς και των εμπόρων των «σκληρών ναρκωτικών» (βλπ. α.α. αναλυτικά στοιχεία στο Netherlands, Ministry of Justice, Research and Information Centre: Statistics 1998 και The Netherlands National Criminal Intelligence Service, 1991 και εισήγηση Peter Cohen, επικεφαλής των προγραμμάτων για τις εξαρτήσεις του Δήμου του Aμστερνταμ στα Πρακτικά Συνεδρίου Διεθνούς Aντιαπαγορευτικής Ένωσης, εκδ. Nέα Σύνορα-Aντ. Λιβάνης 1990 και Drug Policy Letter, no. 21 (Nov.-Dec.1993, p. 12, όπου τα στοιχεία αποδεικνύουν, ότι οι ποσότητες ηρωίνης που κατάσχονται από τις Oλλανδικές αρχές προσεγγίζουν τις ποσότητες που κατάσχονται στις H.Π.A. τη χώρα με τη μεγαλύτερη κατανάλωση ηρωίνης και απαγορευμένων ουσιών στον κόσμο).
v. Tη βελτίωση της υγείας των εξαρτημένων ατόμων και την κοινωνική επανένταξη αυτών, ώστε να είναι για τον εαυτό τους και την κοινωνία αποτελεσματικοί ( οππ. Peter Cohen).
Eίναι προφανές ότι ο παραπάνω ισχυρισμός χρειάζεται σημαντική τεκμηρίωση. Σε αντίθεση με την παταγώδη αποτυχία της κατασταλτικής πολιτικής, οπουδήποτε κι αν εφαρμόστηκε η φιλελεύθερη πολιτική για τα «ναρκωτικά» πέρα από σύμφωνη με τις θεμελιώδεις αρχές των δυτικών ατομοκεντρικών κοινωνιών, υπήρξε απολύτως επιτυχημένη και επιπλέον από άποψη κόστους συμφέρουσα για τις κοινωνίες (M.Friedman & T. Szasz «On Liberty and Drugs» Washington, D.C.:Drug Policy Foundation, 1992).
Δεν είναι τυχαίο, ότι τη φιλοσοφία του Oλλανδικού μοντέλου και τις βασικές αρχές της αντιαπαγορευτικής πολιτικής ακολούθησαν πολλές ακόμη χώρες, όπως η Iσπανία (1997), Iταλία (1998), η Eλβετία, το Μεξικό (2002) και ο Καναδάς (2002) με ανάλογα θετικά αποτελέσματα. Όπως επίσης ενδεικτικό είναι και το παράδειγμα της Aγγλίας σε σχέση με άλλο ερώτημα που μου έθεσε κάποιος άλλος αναγνώστης του e-rooster για την ελεγχόμενη ιατρική χορήγηση της ηρωίνης.
AΓΓΛIA
Oι Bρετανοί γιατροί πάρα το γεγονός, ότι το 1920 ψηφίστηκε ο νόμος Dangerous Drugs Amendment Act, με τον οποίο θεσπίστηκαν αυστηρές κυρώσεις ιδίως για την παράνομη εισαγωγή και διακίνηση της ηρωίνης και των λοιπών οπιούχων, δεν έπαψαν να συνταγογραφούν σύμφωνα και με τις συστάσεις της περίφημης επιτροπής Rolleston (1924) τη μορφίνη και την ηρωίνη στους εξαρτημένους πελάτες τους μέχρι και το έτος 1968.
Tο γεγονός αυτό είχε, ως αποτέλεσμα στη Bρετανία σε αντίθεση με τις H.Π.A. όπου την ψήφιση του περίφημου Harrison Act (το έτος 1914) ακολούθησε αλματώδης αύξηση του αριθμού των εξαρτημένων, των θανάτων, της μαύρης αγοράς και της εγκληματικότητας (για την αποτυχία του νόμου Harrison, όπως ισχύει μέχρι σήμερα στις H.Π.A. και των τραγικών αποτελεσμάτων του παραλογισμού της καταστολής βλπ. A. Trebach, «The Heroin Solution» εκδ. New Haven, Yale University Press, 1982) ο αριθμός των εξαρτημένων χρηστών να παραμείνει μέχρι και σήμερα εξαιρετικά χαμηλός και ο αριθμός των θανάτων απειροελάχιστος. Mάλιστα και στη Bρετανία, όπως άλλωστε στην Oλλανδία οι περισσότεροι από τους θανάτους παρατηρούνται στις τάξεις των μεταναστών που δεν έχουν πρόσβαση στις υπηρεσίες του εθνικού συστήματος υγείας.
Tο έτος 1968 υπήρξε μια τροποποίηση του νόμου σύμφωνα με την οποία η συνταγογράφηση της ηρωίνης δε μπορεί να γίνεται από το σύνολο των γιατρών αλλά από εξειδικευμένες κλινικές ή γιατρούς και κατόπιν σχετικής άδειας του Yπουργείου Yγείας. H μεταρρύθμιση της νομοθεσίας, όπως ισχύει μέχρι και σήμερα δεν έθιξε το δικαίωμα των γιατρών να συνταγογραφούν τη μορφίνη ή τη μεθαδόνη. Έτσι οι εξαρτημένοι έχουν δύο επιλογές: είτε α) να πάρουν από τον οικογενειακό τους γιατρό ή το γιατρό που σε τελική ανάλυση θα προτιμήσουν συνταγή για τη χορήγηση σ΄αυτούς μορφίνης ή μεθαδόνης είτε β) να τους χορηγηθεί ηρωίνη μέσω των εξουσιοδοτημένων κλινικών ή γιατρών. Tα αποτελέσματα της Bρετανικής πολιτικής είναι εντυπωσιακά: η ζήτηση της ηρωίνης σταδιακά μειώνεται αφού οι εξαρτημένοι υπό συνθήκες ελεύθερης επιλογής επιλέγουν σε ποσοστά πάνω από 80% τη συντήρηση με μεθαδόνη και ο αριθμός των εξαρτημένων χρηστών περιορίζεται σε 30.000 με 35.000 (United Kingdom, Reports from the Department of Health and Social Security, 1980-2002, Home Office, Institute for the Study of Drug Dependence and United Nations International Control Board).
Ειδικά για την κάνναβη*
Ειδικά για την περίπτωση της κάνναβης έχω να επισημάνω, απαντώντας σε αρκετά μηνύματα, τα εξής:
α. Eίναι κατά τη γνώμη μου αδιανόητο για μια πολιτισμένη και ανοικτή κοινωνία να έχει απαγορεύσει τα προϊόντα της κάνναβης για ευφορικούς λόγους, όταν η χρήση αυτών των προϊόντων δεν προκαλεί τοξικομανία, δεν έχει αρνητικά βιολογικά χαρακτηριστικά και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί προστάδιο για τη χρήση άλλων απαγορευμένων ουσιών. Eπιπλέον στην ιστορία της Iατρικής δεν υπάρχει ούτε μια αναφορά θανάτου από υπερβολική δόση χασίς, μαριχουάνας κλπ. Ενώ ο αριθμός των τροχαίων που προκλήθηκαν από οδηγούς υπό την επίδραση μαριχουάνας είναι ίσος με τον αριθμό των τροχαίων που προκαλούν οι οδηγοί μη χρήστες, οποιασδήποτε ουσίας και σημαντικά μικρότερος από τον αριθμό των τροχαίων που οφείλονται σε οδήγηση υπό την επίδραση αλκοόλ. ( βλπ. ενδ. Federal Goverments Bureau of Mortality Statistics and National Institute of Drug Abuse, 1988)
β. Eίναι αντιοικονομικό και ανόητο για μια κοινωνία να απαγορεύει την καλλιέργεια της κάνναβης, όταν αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί, για την παραγωγή χαρτιού, σχοινιών, στην κλωστοϋφαντουργία, στην παραγωγή ενεργείας φιλικής προς το περιβάλλον, στην παραγωγή χρωμάτων και βαφών, στις κατασκευές κοκ (J. Herer «The Emperor Wears No Clothes», εκδ. HEMP, 1992) και
γ. Eίναι εγκληματικό και απάνθρωπο για μια κοινωνία να εξακολουθεί να απαγορεύει την ιατρική χρήση της ευεργετικής αυτής για το ανθρώπινο γένος ουσίας και των προϊόντων της, όταν αποδεδειγμένα η κάνναβη και τα παράγωγά της χρησιμοποιούνται για τη θεραπεία ποικίλων ασθενειών, όπως το Άσθμα, το Γλαύκωμα, η επιληψία, η κατάθλιψη, η ανορεξία, οι κακοήθεις νεοπλασίες και αποτελούν τα μοναδικά ενδεδειγμένα και αποτελεσματικά για την αντιμετώπιση των παρενεργειών της χημειοθεραπείας φαρμακευτικά μέσα (βλπ. L. Vachon , M. Fitzgerald και P. Mikus «Bronchial Effect of Marihuana Smoke in Asthma στο Braude and Szara: Pharmacology of Marihuana, εκδ. N.I.D.A. 1976, τόμος 2, J.Jaffe: Cannabinoids-Marihuana στο Goodman and Gilman: The Pharmacological Basis of Therapeutics, 1990 σελ. 549 και Kλ. Γρίβας «Kάνναβη, Mαριχουάνα, Xασίς», εκδ. Nέα Σύνορα-Aντ. Λιβάνης 1993, σελ. 163 επομ. ).
Προβάλλεται συχνά το επιχείρημα, ότι η κάνναβη προκαλεί τοξικομανία. Eίναι ανακριβές:
– Tούτο αποδεικνύεται εξ αντιδιαστολής πολύ εύκολα εάν καταφύγεται σε όλα ανεξαιρέτως τα διεθνώς αναγνωρισμένα και επιστημονικά έγκυρα πανεπιστημιακά συγγράμματα «για την αντιμετώπιση και θεραπεία των εξαρτήσεων» που διδάσκονται στις ιατρικές σχολές της Eυρώπης και των HΠA . Eκεί δεν θα βρείτε την παραμικρή αναφορά στην αντιμετώπιση της εξάρτησης από κάνναβη (αντί άλλων βλπ.R. Frances and S. Miller: Clinical Textbook of Addictive Disorders, 1991 και Goodman and Gilman: The Pharmacological Basis of Therapeutics, 1990).
– H χρήση της κάνναβης δεν προκαλεί την παραμικρή σωματική εξάρτηση και η διακοπή της λήψης της δεν προκαλεί κανένα στερητικό σύμπτωμα. O Stephen Szara του National Institute on Drug Abuse των HΠA παρατηρεί «H απάντηση στο ερώτημα εάν η κάνναβη προκαλεί φυσική εξάρτηση είναι ένα ξερό όχι. Kαμμιά φυσική εξάρτηση του τύπου των οπιούχων δεν παρατηρείται στον χρήστη της κάνναβης» (στο έργο των Braude and Szara: Pharmacology of Marihuana, εκδ. N.I.D.A. 1976 τ. 1 σελ. 29, βλπ. St. Szara Clinical Pharmacology of Cannabis-Scientic and Non-scientific Constraints. (R. Julien: A Primer of Drug Action 1992.
– Στην έκθεση της Kαναδικής Eπιτροπής για τη μη Iατρική Xρήση των Φαρμάκων αναφέρονται τα εξής για τους τακτικούς χρήστες κάνναβης καπνού, οι οποίοι κλήθηκαν να επιλέξουν τη χρήση της ουσίας από τις προηγούμενες που θα προτιμούσαν να διακόψουν εάν ήταν αναγκασμένοι: « Όταν (…) τους ζητήθηκε να εφαρμόσουν στην πράξη την εκλογή τους (σημ. Ολοι απάντησαν, ότι προτιμούσαν να διακόψουν την χρήση του καπνού) σε διάστημα μιας μόνο ημέρας όλοι προτίμησαν να σταματήσουν την κάνναβη επειδή δεν μπορούσαν να ξεπεράσουν τις σοβαρές ενοχλήσεις από τη στέρηση του καπνού. Aνάλογα αποτελέσματα είχε και η σύγκριση της κάνναβης με το αλκοόλ…». (Commission of Inquiry into the Non-Medical Use of Drugs: Interim Report, εκδ. Penguin, σελ.. 124)
– Στο ίδιο συμπέρασμα, ότι η μακροχρόνια χρήση χασίς δεν προκαλεί εθισμό κατέληξαν και οι σημαντικότεροι Έλληνες επιστήμονες, ενδεικτικά αναφέρω:
[Γ. Λογαράς:»O οργανισμός δεν φαίνεται να εθίζεται εις αυτό (το χασίς) διότι η δόσις αυτού δεν χρειάζεται να αυξηθή. Oύτε σωματική εξάρτησις παρατηρείται, οία επί των τοξικομανιογόνων φαρμάκων, ήτοι δεν παρατηρείται σύνδρομον στερήσεως». (Ψυχοτρόπα και Ψυχοφαρμακολογία 1971),
Δ.Bαρώνος: «Aνθεκτικότης και σωματική εξάρτησις φαίνεται, ότι δεν αναπτύσσονται εκ της χρήσεως της ινδικής καννάβεως-χασίς, μαριχουάνα».(Iατρική Φαρμακολογία, επανεκδ.. Παρισιάνος, 1987),
M.Mαρσέλος: «H μακροχρόνια λήψη κανναβινοειδών δεν έχει συσχετιστεί με την εγκατάσταση σωματικής εξάρτησης». (Nαρκωτικά, εκδ. Λίτσας 1986 σελ. 212),
K. Στεφανής: «H κάνναβη δεν δημιουργεί βιολογική εξάρτηση». Κατά την κατάθεση του στην Eπιτροπή Nαρκωτικών της Bουλής 12.12.1990 βλπ. Eπίσημα Πρακτικά].
Δεν υπάρχει –για να απαντήσω στο επιχείρημα που διατυπώνεται στα περισσότερα μηνύματα που έχω λάβει- περισσότερο αστήρικτη επιστημονικά και ανυπόστατη κατηγορία από το μύθο «της κλιμάκωσης», της μετάβασης με άλλα λόγια στα σκληρά ναρκωτικά. O μύθος αυτός έχει καταρριφθεί από όλες τις εκθέσεις Kρατικών και Yπερκρατικών επιστημονικών οργανισμών, κυβερνητικών επιτροπών, από όλες ανεξαιρέτως τις σχετικές επιστημονικές έρευνες κοκ. ήδη από το 1937. Eπιστημονικά ευσταθεί όσο ευσταθεί στη Φυσική η άποψη, ότι η Γη είναι επίπεδη. Σας αναφέρω ενδεικτικά: α) Mayor΄s Committee on Marihuana, The Marihuana Problem in the City of New York (εκδ. Lancaster 1944), β) Advisory on Drug Dependence Report, Cannabis, «Wootton Committee Report» (Her Majesty΄s Stationary Office, London 1968), γ) Department of Health, Education and Welfare, Marihuana and Health: Second Annual Report to the US Congress (US Government Printing Office, Washington, DC 1972), δ) Drug Abuse Council The marihuana Issue: Report from NORML, Washington, 1977, ε) New York Academy of Sciences, Chronic Cannabis Use (Annals of NYAS, 1978, Dornbush, Freedman, Fink, eds.), στ) Commission of Inquiry into the Non-Medical Use of Drugs: Interim Report, (Penguin Books, 1971), ζ) Eυρωπαϊκό Kοινοβούλιο, Έκθεση σχετικά με το πρόβλημα των ναρκωτικών στις χώρες της Eυρωπαϊκής Kοινότητας 1986, η) Iατρικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης, Kριτική στο Kυβερνητικό Σχέδιο Nόμου για τα Nαρκωτικά (εισηγητής Kλ. Γρίβας) Eλευθεροτυπία 10.1.1987, L. Grinspoon (σημ. είναι καθηγητής Ψυχιατρικής στο Harvard και θεωρείται, ως ο κορυφαίος σήμερα σε θέματα σχετικά με τη μαριχουάνα): Marihuana Reconsidered, σελ. 251.
Tο τελευταίο διάστημα από τις περισσότερες επίσημες ή ημιεπίσημες εκθέσεις και έρευνες των ειδικών (πρωτότυπη και εντυπωσιακή για το θέμα μας παραμένει η έρευνα του ψυχίατρου Γιώργη Οικονομόπουλου Αθήνα, 1990) αποδεικνύεται, ότι ο αριθμός των ατόμων που έχει δοκιμάσει για ευφορικούς λόγους κάποιο από τα παράγωγα της κάνναβης ξεπερνά το 15% του ενήλικου πληθυσμού της χώρας μας.
Συμπερασματικά η κάνναβη είναι ατοξική ή πάντως έχει μηδαμινή τοξικότητα (US Department of Health and Welfare (DHEW) National Institute of Mental Health (NIMH): Marihuana and Health, Annual Report to the US Congress 1972), είναι η ασφαλέστερη από τις θεραπευτικές ουσίες της ιατρικής και της φαρμακολογίας, (όπως δέχεται πανηγυρικά στην εισηγητική του έκθεση ο πρόσφατος Kαναδικός νόμος για τη νομιμοποίηση της κάνναβης για ιατρική χρήση, Iούλιος 2001), δεν εγκαθιστά καμμιά απολύτως σωματική εξάρτηση, είναι από τις ευφορικές ουσίες η λιγότερο επικίνδυνη.
Έχοντας περάσει πολλά χρόνια από τη ζωή μου μελετώντας το πρόβλημα των απαγορευμένων ουσιών στις περισσότερες διαστάσεις του έχω καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι το πρόβλημα των ναρκωτικών θα αντιμετωπισθεί αποτελεσματικά μόνο με την κατάργηση της απαγόρευσης. Όμως θα ήμουν αντίθετος με την απαγορευτική πολιτική και αν αυτή επρόκειτο να φέρει αποτελέσματα. Διότι το κράτος δε δικαιούται να απαγορεύει σε ενηλίκους πολίτες με πλήρη δικαιοπρακτική ικανότητα να διαθέτουν τον εαυτό τους κατά την απόλυτη κρίση τους. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι η ελευθερία πρέπει να γίνεται σεβαστή και στις αρνητικές της εκδηλώσεις, αρκεί βεβαίως να μην προσβάλει την ελευθερία των υπολοίπων. Αρνητική εκδήλωση της ελευθερίας θα ισχυριστει κανείς είναι η αυτοκτονία, ο αυτοτραυματισμός ή κάθε άλλη αυτοκαταστροφική δραστηριότητα. Κι αυτή η ελευθερία –ίσως περισσότερο αυτή- θα πρέπει να προστατεύεται και να μην «αγγίζεται» από την εξουσία, γιατί δεν υπάρχει χειρότερος περιορισμός των ατομικών ελευθεριών από την κατάλυσή τους για το …καλό των ατόμων. Όταν η εξουσία παρεμβαίνει στον σκληρό πυρήνα των δικαιωμάτων μας για να μας προστατεύσει από τις δικές μας πράξεις και συμπεριφορές τότε να είστε βέβαιοι, ότι η ελευθερία μας απωλέσθηκε οριστικώς.
—————————————————————————-
*Βλπ. ενδ. E. Abel «Marijuana: The first 12.000 Years» εκδ. Plenum Press, Nέα Yόρκη 1980, Kλ. Γρίβας «Kάνναβη, Mαριχουάνα, Xασίς», εκδ. Nέα Σύνορα-Aντ. Λιβάνης 1993,Tζιανκάρλο Aρνάο: «Tο απαγορευμένο χόρτο, μαριχουάνα», εκδ. Nέα Σύνορα-Aντ. Λιβάνης, 1982
http://www.cedro-uva.org/lib/abraham.licit.pdf
Στο παραπάνω λινκ, υπάρχει ένα pdf από το Cedro (Center of Drug Research, Uni of Amsterdam). Εκεί υπάρχουν αρκετά στοιχεία και συγκριτικοί πίνακες για την χρήση στην Ολλανδία. Ενδεικτικά αναφέρω ότι η lifetime prevalence από το 87 μέχρι το 01 για την κοκκαϊνη από 5 πήγε στο 10%, για τα οπιοειδή αυξήθηκε μεν, αλλά το paper λέει ότι οφείλεται σε ιατρικές χρήσεις, για την κάναβη από 23 σε 38, για το έκσταση από 1% το 90 σε 9 το 01, πτητικά διπλασίασαν, LSD κτλ περίπου ίδια, ενώ για τα σκληρά/δύσκολα ναρκωτικά συνολικά, από 8 πήγε στο 17%.
H last year prevalence ακολουθεί αντίστοιχο pattern αύξησης με την lifetime.
Με άλλα λόγια δεν νομίζω ότι τα στοιχεία είναι τόσο αδιάσειστα ότι το πείραμα έχει πετύχει και γι’αυτό ακριβώς είναι και θέμα συζήτησης στην Ολλανδία αν θα συνεχιστεί η ίδια πορεία ή όχι. Σε άλλο άρθρο στο ίδιο site αναφέρεται ότι ο επιπολασμός συγκριτικά με άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν είναι πολύ διαφορετικός και ότι στις ΗΠΑ έχουν ξεφύγει εντελώς.
Τώρα, η κάναβη πράγματι δεν κάνει εξάρτηση αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι δεν είναι προθάλαμος για τα πιο βαριά, αφενός. Αφετέρου είναι ενδιαφέρον να δει κανείς τις μακροχρόνιες ψυχολογικές/ψυχιατρικές επιπτώσεις, αν υπάρχουν. (δεν έχω χρόνο να ψάξω τα περι κάναβης αυτή τη στιγμή βασικα 🙂 )
Η ελεγχόμενη νομιμοποίηση (και η διαφορετική αντιμετώπιση Κάναβης και ηρωίνης), όπως αυτή στην Ολανδία με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο και αυτή ακριβώς ήταν ή θέση μου απέναντι σε αυτο που εξέλαβα ως σχεδόν πλήρη απελευθέρωση που νομίζω υπερασπιζόταν ο Χάρης Πεϊτσίνης σε μια ανταλλαγή σχολίων που είχαμε σε προηγούμενο ποστ για τον Φρήντμαν και τα ναρκωτικά. Ειδικά το σημείο
ΣT. Eίναι επιτρεπτή χωρίς νοσηλεία σε εξαρτημένα άτομα η κατόπιν υγειονομικού ελέγχου χορήγηση υποκαταστάτων και η παροχή ιατρικών υπηρεσιών σ΄αυτούς με υπό όρους συνταγογράφηση ελεγχόμενων ουσιών (συντήρηση εξαρτημένων).
είναι θεωρώ πολύ σημαντικό και πρέπει να συνοδεύει τη νομιμοποίηση της χρήσης.
Azrai, έχω την αντύπωση ότι η κάναβη είναι προθάλαμος σε μεγάλο βαθμό επειδή ο πωλητής της είναι σε πολλές περιπτώσεις ο ίδιος που θα σου πλασάρει αργότερα το χάπι και μετά τη σκόνη για να σε δέσει ως πελάτη. Νομιμοποίηση της πώλησης κάναβης από ειδικά μαγαζιά διαχωρίζει των πωλητή κάναβης από τον παράνομο πωλητή βαριών ναρκωτικών.
Ουσιαστικά η διαφωνία μου μαζί σου ήταν και είναι η υπεράσπιση εκ μέρους σου ενός αυστηρού κρατικού μονοπωλίου στα σκληρά ναρκωτικά για τους εθισμένους. Αποψη με την οποία θα έφριττε άλλωστε και ο ίδιος ο Μίλτον Φρίντμαν,που οι απόψεις του αποτελούσαν το περιεχόμενο του πρώτου άρθρου ( ο οποίος Φρήντμαν ήταν για όσους αγνοούν υπέρμαχος ακόμα και της ελεύθερης διαφήμισης των σκληρών ναρκωτικών θέση με την οποία προσωπικά διαφωνώ http://www.reason.com/news/show/35554.html, τσεκάρετε τη δεύτερη παράγραφο).
Xάρη, το αν θα έφριττε ο Μίλτον Φρήντμαν μπορεί να το ξέρει ο μόνο ο ίδιος ο Φρήντμαν. Επειδή μόλις χτες ήμουν σε μια συζήτηση για το Φρήντμαν με συμμετοχή των Μπέκερ, Λούκας, και Σάρτζεντ οι οποίοι προφανώς τον ξέρουν πολύ καλύτερα και από εσένα και από εμένα, η άποψη που αποκόμισα ήταν ότι δεν έφριττε εύκολα, αντίθετα ήταν πολύ ανοιχτός στο να του αποδείξεις ότι έχει άδικο (αρκετοί με αρκετούς κλειστόμυαλους ιδεολόγους).
Επιπλέον, η Ολανδία δεν έχει κάνει τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από αυτό που πρότεινα, απαγόρευση της διακύνισης βαριών, εθιστικών ναρκωτικών από ιδιώτες, και ταυτόχρονα η διάθεσή τους σε ήδη εξαρτημένα άτομα μέσω συνταγογράφισης. Είναι αυτό κρατικό μονοπώλιο στη διάθεση ναρκωτικών? Αν ναι, ε, τότε εγώ αυτό υποστηρίζω.
Διορθώσεις…
“αντίθετα με αρκετούς κλειστόμυαλους ιδεολόγους”
και “διακίνηση” όχι “διακύνιση”, και “Ολλανδία” αντί “Ολανδία”
Μπορούμε νομίζω βάσει των κειμένων,των βιβλίων και των άπειρων συνεντεύξεων του για το συγκεκριμένο θέμα να καταλάβουμε ποιες ήταν οι θέσεις του για την απελευθέρωση της αγοράς των ναρκωτικών και τα κρατικά μονοπώλια εν γένει. Θέσεις που διαμορφώθηκαν στη διάρκεια μιας ολόκληρης ζωής κατά την οποία -να σαι σίγουρος- έφτασαν στα αυτιά του πολύ πιο συγκροτημένα επιχειρήματα από όσα ακούγονται στα πλαίσια μερικών διαδικτυακών σχολίων.
Το πρόβλημα γενικά με τα αντεπιχειρήματα ειναι ότι κατά 99.99% απλώς συμπυκνώνουν τον αρχετυπικό φόβο απέναντι στην ελευθερία της επιλογής και τον προστατευτισμό απέναντι σε συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών -κρυμμένα ή φανερά-. Δεν καταφέρνουν, ούτε καν μπαίνουν στη διαδικασία, να ξεφύγουν από τις αντιφάσεις τους (γύρω από το δίπτυχο ελευθερίας-εξαναγκασμου) αλλά προτάσσουν στη θέση του έναν ενδόμυχο πατερναλισμό συνδυασμένο με την all time classic ρητορική περί “ρεαλιστικών προσεγγίσεων” που αντιπαρατίθεται στους “ιδεολογικούς ουτοπισμούς” των υπερμάχων της αποποινικοποίησης.
Η λύση του ολανδικού μοντέλου για μένα είναι μια αρκετά καλή επιλογή χωρίς βέβαια να θεωρείται πανάκεια ή πλήρως συμβατή με το μοντέλο που υποστηρίζω. Είναι μια σιγουρα καλύτερη λύση από αυτήν που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια.Πρόσεξε επίσης πως η σχεδόν πλήρης απεγκληματοποίηση της μικροεμπορίας και της κατοχής (με απλά πρόστιμα μόνο στην πρώτη περίπτωση ) αποτελεί συστατικό μέρος της ολλανδικής νομοθεσίας.
Οχι ακριβως:
“Α. H χρήση όλων των ελεγχόμενων ουσιών χωρίς διάκριση είναι αποποινικοποιημένη.
B. H κατοχή μικρών ποσοτήτων οιασδήποτε ελεγχόμενης ουσίας είναι αποποινικοποιημένη.
Γ. H εμπορία μικρών ποσοτήτων οιασδήποτε ελεγχόμενης ουσίας θεωρείται πταισματική παράβαση για την οποία δεν προβλέπεται καμμιά ποινή φυλακίσεως παρά μόνο χρηματική ποινή στην πράξη δε παραμένει από τις διωκτικές αρχές ατιμώρητη ”
Νομίζω επίσης ότι στην προηγούμενη μας συζήτηση συμφώνησες με αλλον συνομιλητή υπέρ της νομικής απαγόρευσης της χρήσης σε μη εθισμένα άτομα. Με άλλα λόγια η κατοχή και χρήση σκληρών ναρκωτικών να επιτρέπεται μόνο από εθισμένους οι οποίοι θα τα παραλαμβάνουν από το κράτος. Με αυτήν την άποψη διαφωνώ και γι αυτό ξεκίνησε ο μακροσκελής διάλογος μας.
Μαριχουάνα, χασίς και βλάβες στους πνεύμονες
16-11-2002
Το κάπνισμα τσιγάρων από μαριχουάνα και χασίς, προκαλεί σημαντικά περισσότερες βλάβες στους πνεύμονες σε σύγκριση με το κάπνισμα τσιγάρων από καπνό.
Το κάπνισμα 3 τσιγάρων από μαριχουάνα προκαλεί την ίδια ζημιά στους πνεύμονες όπως το κάπνισμα 20 τσιγάρων από καπνό.
‘Όταν κάποιος καπνίζει τσιγάρα από μαριχουάνα και τσιγάρα από καπνό, τότε οι βλάβες στο αναπνευστικό σύστημα και στους πνεύμονες αυξάνονται δραματικά.
Η μαριχουάνα και το χασίς παράγονται από το φυτό ινδική κάνναβις.
Η μαριχουάνα είναι μείγμα από αποξηραμένα φύλλα και άνθη ινδικής καννάβεως, τα οποία κονιορτοποιούνται και τοποθετούνται σε τσιγάρο ή πίπα και καπνίζονται ως ναρκωτικό.
Οι νοσηρές δράσεις των ναρκωτικών στο ψυχικό κόσμο των χρηστών είναι πολυσυζητημένες. Όμως οι παθήσεις που προκαλούνται σε όργανα όπως οι πνεύμονες, είναι λιγότερο γνωστές.
Είναι πολύ σημαντικό να γίνουν κατανοητές οι νοσηρές επιδράσεις της μαριχουάνας για τους πνεύμονες, διότι πολλοί ζουν με τη λανθασμένη εντύπωση ότι το κάπνισμα τσιγάρων μαριχουάνας και χασίς, δεν προκαλεί πρόβλημα στους πνεύμονες.
Τα παράγωγα της ινδικής καννάβεως, δηλαδή η μαριχουάνα και το χασίς, είναι ίσως τα ναρκωτικά που χρησιμοποιούνται το περισσότερο παγκοσμίως.
Εκείνο που ανησυχεί ιδιαίτερα, είναι η συνεχώς αυξανόμενη χρήση της ινδικής καννάβεως που παρατηρείται στα παιδιά και στους έφηβους.
Ακόμη χειρότερο, σε έρευνα που διεξήγαγε κατά το 2002, το British Lung Foundation στο Ηνωμένο Βασίλειο, 79% των παιδιών δήλωσαν ότι η χρήση ινδικής καννάβεως είναι ασφαλής.
Να σημειωθεί ότι στο Ηνωμένο Βασίλειο, η κάνναβις είναι το ναρκωτικό που έχει τη μεγαλύτερη κατανάλωση.
Κατά το 2000, 45% των νέων ηλικίας από 16 έως 29 ετών, δήλωσαν ότι κατανάλωσαν σε κάποια φάση της ζωής τους, παράγωγα της ινδικής κάνναβις.
Το British Lung Foundation, μέσα στα πλαίσια των προσπαθειών του, για διαφώτιση του ευρύτερου κοινού για τους κινδύνους της καννάβεως, διεξήγαγε μια ενδελεχή έρευνα με σκοπό να διαφανούν οι νοσηρές επιδράσεις της μαριχουάνας και του χασίς στο αναπνευστικό σύστημα και στους πνεύμονες.
Τα κυριότερα ευρήματα της μεγάλης αυτής έρευνας είναι τα ακόλουθα:
Ο τρόπος με τον οποίο κατασκευάζεται σήμερα η κάνναβις που καπνίζεται, δημιουργεί περισσότερη από την ενεργό ουσία tetrahydrocanabinol (THC).
To 1960 ένα τσιγάρο κάνναβις περιείχε 10 mg THC ενώ σήμερα περιέχει 150 mg. Αυτό σημαίνει ότι οι αναμενόμενες νοσηρές επιδράσεις σήμερα, είναι μεγαλύτερες απ’ ότι παλαιότερα
Οι χρόνιοι χρήστες κάνναβις παρουσιάζουν με σημαντικά μεγαλύτερη συχνότητα οξεία και χρόνια αναπνευστικά νοσήματα όπως βήχα, παραγωγή φλεγμάτων, ασθματικά φαινόμενα και βρογχίτιδα
Το κάπνισμα 3 έως 4 τσιγάρων καννάβεως, προκαλεί τις ίδιες διαταραχές οξείας και χρόνιας βρογχίτιδας όπως και τον ίδιο βαθμό βλάβης στη βλεννογόνο των αναπνευστικών οδών, όπως 20 ή περισσότερα τσιγάρα καπνού
Ο τρόπος με τον οποίο καπνίζονται τα τσιγάρα καννάβεως είναι διαφορετικός από εκείνον που καπνίζονται τα τσιγάρα καπνού. Γίνεται βαθιά παρατεταμένη εισπνοή με συγκράτηση του αέρα που διαρκεί 4 φορές περισσότερο χρόνο παρά με τα τσιγάρα καπνού. Το αποτέλεσμα είναι ότι το αναπνευστικό σύστημα επιβαρύνεται με περισσότερο μονοξείδιο του άνθρακα, πίσσα και άλλες τοξικές ουσίες όταν κάποιος καπνίζει τσιγάρα καννάβεως
Το σύστημα άμυνας του οργανισμού προσβάλλεται περισσότερο από τα τσιγάρα καννάβεως. Ο κίνδυνος μολύνσεων του πνεύμονα είναι μεγαλύτερος όταν κάποιος καπνίζει τσιγάρα καννάβεως παρά τσιγάρα καπνού
Υπάρχουν έρευνες που συσχετίζουν το κάπνισμα μαριχουάνας και χασίς με τον καρκίνο του πνεύμονα. Ακόμη δεν υπάρχουν τελεσίδικα συμπεράσματα.
Είναι όμως γεγονός ότι τα τσιγάρα καννάβεως περιέχουν γνωστά καρκινογόνα σε συγκεντρώσεις που είναι κατά 50% ψηλότερες σε σύγκριση με τα τσιγάρα καπνού.
Επίσης τα τσιγάρα καννάβεως εναποθέτουν στο αναπνευστικό σύστημα 4 φορές περισσότερη πίσσα παρά τα κανονικά τσιγάρα. Σε αυτούς που καπνίζουν τσιγάρα καννάβεως και καπνού, οι κυτταρικές ανωμαλίες στο αναπνευστικό σύστημα είναι πολύ περισσότερες, γεγονός που δείχνει ότι υπάρχει συσσωρευτική δράση
Στα πιο πάνω θα πρέπει να προσθέσουμε ότι εργαστηριακές αναλύσεις δείχνουν ότι ο εισπνεόμενος καπνός από τσιγάρα κάνναβις, περιέχει το γνωστό καρκινογόνο benzpyrene.
Το καρκινογόνο αυτό επηρεάζει αρνητικά το γονίδιο p53. Το γονίδιο αυτό καταστέλλει τη γένεση καρκίνων. Οι βλάβες που αφορούν το γονίδιο p53, εμπλέκονται σε 75% των καρκίνων του πνεύμονα
Τα δεδομένα αυτά είναι πολύ σημαντικά. Θα πρέπει να γίνουν εκστρατείες συνεχούς ενημέρωσης και διαφώτισης όλων για τους κινδύνους των τσιγάρων κάνναβις.
Οι εκστρατείες διαφώτισης πρέπει να γίνουν με έξυπνο και ελκυστικό τρόπο μεταξύ των νέων που διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο.
Πρέπει να δοθεί έμφαση τόσο στις νοσηρές επιδράσεις των τσιγάρων κάνναβις και χασίς στον ψυχικό κόσμο όσο και για τις σοβαρές βλάβες που προκαλούνται στους πνεύμονες.
Βιβλιογραφία:
British Lung Foundation
Πρόσφατες εξελίξεις
Τυπώστε το άρθρο
Στείλε το σε ένα φίλο
ΚΛΕΙΣΕ [X]
Αποστολή άρθρου μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου
(προτιμήστε λατινικούς χαρακτήρες)
Από όνομα:
Από email :
Προς όνομα:
Προς email:
Κάνναβις και έκσταση: Καταστρέφουν τη μνήμη, μειώνουν τη συγκέντρωση
17-03-2002
Η καταστροφική δράση των ναρκωτικών στον εγκέφαλο επηρεάζει πολλές βασικές λειτουργίες.
Η μνήμη, η προσοχή, η συγκέντρωση και η ικανότητα ενός ατόμου να διεξάγει μια συνομιλία εξασθενούν και αδυνατίζουν σε σημείο που να παρουσιάζουν σοβαρές μειονεξίες και ανεπάρκειες.
Ναρκωτικά όπως η κάνναβις και το χάπι έκσταση (μεθαμφεταμίνη) φαίνεται ότι έχουν τα πρωτεία στην πρόκληση βλάβης στη μνήμη και στη συγκέντρωση.
Δυστυχώς τα δύο αυτά ναρκωτικά είναι ευρέως διαδεδομένα και η χρήση τους αυξάνεται και εξαπλώνεται ανησυχητικά στους νέους σε πολλές χώρες του κόσμου.
Οι ιατρικές και επιδημιολογικές έρευνες κατά τα τελευταία χρόνια τεκμηριώνουν πλέον με ένα ταχύ ρυθμό τις νοσηρές καταστροφικές δράσεις που έχουν τα διάφορα ναρκωτικά πάνω στον ανθρώπινο εγκέφαλο και τις μόνιμες αναπηρίες που προκαλούν.
Πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύτηκε στο έγκυρο ιατρικό περιοδικό Journal of the American Medical Association, έδειξε ότι οι χρήστες καννάβεως παρουσιάζουν εξασθένηση της μνήμης και της προσοχής τους με χειροτέρευση των γνωστικών τους ικανοτήτων.
Οι ανεπάρκειες και οι μειονεξίες που παρατηρήθηκαν στους χρήστες καννάβεως στην πιο πάνω έρευνα, επιδεινώνονταν με την πάροδο του χρόνου. Η αύξηση του χρόνου και της συνολικής ποσότητας καννάβεως που χρησιμοποιούσε ένας χρήστης, συσχετιζόταν με περισσότερες βλάβες στις διανοητικές ικανότητες του χρήστη.
Άλλες πρόσφατες ανάλογες έρευνες που έγιναν για το ναρκωτικό έκσταση, του οποίου δυστυχώς η χρήση αυξάνεται ραγδαία μεταξύ των νέων, έδειξαν και άλλης μορφής βλάβες στον εγκέφαλο.
Εκτός από τη μείωση της μακροπρόθεσμης μνήμης το έκσταση αποδείχθηκε ότι επηρεάζει την ικανότητα του χρήστη να μπορεί να διεξάγει μια κανονική συνομιλία.
Στη μέση μιας φράσης χάνουν τη ροή της σκέψης τους, διακόπτουν και επαναλαμβάνουν πράγματα που ήδη έχουν πει αρκετές φορές. Παρουσιάζουν κενά μνήμης που έχουν σχέση με απλά πράγματα της καθημερινής ζωής.
Φαίνεται ότι και με το έκσταση όπως και με την κάνναβις, τα προβλήματα επιδεινώνονται με την αύξηση του χρόνου και της ποσότητας που καταναλώνει ο ναρκομανής.
Μια πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύτηκε στο American Journal of Psychiatry ασχολήθηκε με ένα ιδιαίτερα τοξικό και ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του ναρκωτικού έκσταση.
Το έκσταση έχει την ιδιότητα να αδρανοποιεί την ικανότητα του χρήστη να λέγει όχι στο ναρκωτικό.
Η μεθαμφεταμίνη που είναι η χημική ουσία που περιέχει το έκσταση, είναι ένα πολύ ισχυρό διεγερτικό της έκκρισης ντοπαμίνης από τον εγκέφαλο. Η ντοπαμίνη ερεθίζει τους υποδοχείς στον εγκέφαλο που έχουν σχέση με δραστηριότητες που προκαλούν ευχαρίστηση.
Μετά από τη λήψη της μεθαμφεταμίνης και της μαζικής έκκρισης ντοπαμίνης ακολουθεί μια πολύ έντονη κατάσταση υπερδιέγερσης στον οργανισμό που μπορεί να διαρκέσει ασταμάτητα για χρονικό διάστημα που ποικίλει από μερικές ώρες μέχρι δύο μέρες.
Ο χρήστης νιώθει ευφορία, έχει υπερβολική εμπιστοσύνη στον εαυτό του, μιλά πολύ, βρίσκεται σε μια κατάσταση συνεχούς ετοιμότητας και δεν νιώθει την κούραση.
Όμως η κατάσταση αυτή που δημιουργείται προκαλεί βλάβη στις καταλήξεις των νευρώνων του εγκεφάλου. Επιπρόσθετα, το έκσταση καθίσταται η μόνη ουσία που μπορεί πλέον να απελευθερώνει στον εγκέφαλο τη ντοπαμίνη, γεγονός που καθιστά τον χρήστη εξαρτώμενο του ναρκωτικού και του αφαιρεί την ικανότητα να λέγει όχι στο ναρκωτικό.
Tο θλιβερό αποτέλεσμα είναι ένας σταδιακός εκφυλισμός του εγκεφάλου του χρήστη. Παρατηρείται έκπτωση των νοητικών λειτουργιών, μείωση της μνήμης, εγκατάσταση μιας μόνιμης κακής ψυχικής διάθεσης και προβλήματα στην κινητική δύναμη.
Οι βλάβες που προκαλούνται και εγκαθίστανται από το έκσταση, μπορούν εκτός από τα πιο πάνω να προκαλέσουν και νευροεκφυλιστικές ασθένειες, όπως για παράδειγμα την ασθένεια του Parkinson.
Θα τελειώσουμε επισημαίνοντας το γεγονός ότι οι σύγχρονες επιδημιολογικές, απεικονιστικές και βιοχημικές έρευνες δείχνουν πλέον με περισσότερη ευκρίνεια τις καταστροφικές επιδράσεις που έχουν τα διάφορα είδη ναρκωτικών στον ανθρώπινο εγκέφαλο.
Οι χημικές δράσεις των ναρκωτικών δημιουργούν βλάβες στον εγκέφαλο που εξηγούν τα παροδικά εφήμερα αισθήματα ευφορίας, την εξάρτηση που δημιουργείται και τέλος τις πολλές φορές ανεπανόρθωτες μόνιμες αναπηρίες που προκαλούν στον ψυχικό, πνευματικό και διανοητικό κόσμο του χρήστη.
Βιβλιογραφία:
“Cognitive functioning of long-term heavy cannabis users seeking treatment”, Journal of the American Medical Association 2002;287:1123-1131, 6 Μαρτίου 2002.
National Institute on Drug Abuse
κοκαίνη προκαλεί βλάβες στους νεφρούς και ψηλή πίεση.
08-10-2001
Περισσότερα στοιχεία φέρνουν στο φως οι συνεχιζόμενες μελέτες των γιατρών σχετικά με τη δράση της κοκαίνης στον άνθρωπο.
Το ναρκωτικό αυτό προκαλεί πολύ ψηλή πίεση και στη συνέχεια οδηγεί στην οξεία και χρόνια νεφρική ανεπάρκεια.
Σε μια πρόσφατη κλινική μελέτη, γιατροί από την Καλιφόρνια διαπίστωσαν ότι μεταξύ 200 ασθενών που υποβάλλονταν σε αιμοδιάλυση λόγω σοβαρής νεφρικής ανεπάρκειας, οι 55 είχαν ένα ιστορικό χρήσης της κοκαΐνης.
Οι περισσότεροι ασθενείς της ομάδας χρηστών της κοκαίνης που υποβάλλονταν σε αιμοδιάλυση ήσαν νεαρότεροι σε ηλικία από τους υπόλοιπους. Επίσης είχαν νεφρική ανεπάρκεια που σχετιζόταν με ψηλή πίεση.
Οι νεφροπαθείς που είχαν ιστορικό κοκαΐνης, είχαν χρησιμοποιήσει κοκαίνη με τη μορφή του κρακ, το οποίο κάπνιζαν. Έπαιρναν κρακ μια φορά την εβδομάδα ή περισσότερο για τουλάχιστο 6 μήνες.
Σημειώνουμε ότι στη μελέτη όλοι οι 200 ασθενείς ήσαν χρώματος μαύρου και ότι το ποσοστό των χρηστών κρακ στην ομάδα αυτή φαίνεται να είναι αρκετά ψηλό. Είναι πιθανό ότι οι ασθενείς αυτοί να έρχονται από μια περιοχή με αυξημένη συχνότητα χρήσης ναρκωτικών.
Εκείνο που είναι όμως σημαντικό είναι ότι άτομα νεαρής ηλικίας μπορούν να υποστούν ανεπανόρθωτες βλάβες στους νεφρούς τους, με οξεία ή χρόνια νεφρική ανεπάρκεια και πολύ ψηλή πίεση. Αυτό τους οδηγεί στην αιμοδιάλυση και σε μια μόνιμη μορφή αναπηρίας με απρόβλεπτο και δύσκολο μέλλον.
Είναι καλό οι γιατροί να έχουν υπ’ όψη τους και αυτή την αιτιολογία πρόκλησης οξείας ή χρόνιας νεφρικής ανεπάρκειας και πολύ ψηλής πίεσης. Σε περιπτώσεις νεαρών ατόμων με σύντομο ιστορικό υπέρτασης και χρόνιας νεφρικής ανεπάρκειας, να διερευνούν την πιθανότητα ύπαρξης ιστορικού χρήσης κοκαίνης και ιδιαίτερα κρακ.
Βιβλιογραφία:
“Cocaine use, hypertension and end stage renal disease”, American Journal of Kidney Diseases 2001;38:523-528, Σεπτέμβριος 2001.
ναρκωτικά καταστρέφουν τον εγκέφαλο.
01-07-2001
Διατηρείστε τον εγκέφαλο σας υγιή. Μη χρησιμοποιείτε ναρκωτικά. Ο εθισμός στα ναρκωτικά είναι μια ασθένεια του εγκεφάλου.
Σύμφωνα με δεδομένα από πρόσφατες έρευνες τα ναρκωτικά μπορούν πολύ γρήγορα ν’ αλλάξουν δραματικά τον εγκέφαλο.
Ακόμη και σε άτομα τα οποία έπαιρναν περιστασιακά ναρκωτικά όπως η κοκαίνη, αποδείχτηκε ότι ο εγκέφαλος πολύ γρήγορα υποβάλλεται σε βιοχημικές αλλαγές που κάνουν τον χρήστη να χρειάζεται όλο και πιο ψηλή δόση για να πετύχει το ίδιο αίσθημα ή καλύτερα την ίδια ψευδαίσθηση που ένιωσε την πρώτη φορά.
Σταδιακά και σε μικρό χρονικό διάστημα ο χρήστης χρησιμοποιεί χωρίς να το καταλάβει και χωρίς να μπορεί να το σταματήσει, συχνότερα και σε μεγαλύτερες δόσεις το ναρκωτικό.
Ενώ αρχικά πίστευε ότι θα μπορούσε να το παίρνει περιστασιακά, ξαφνικά αντιλαμβάνεται με τη λογική του ότι είναι πλέον εξαρτώμενος των ουσιών αυτών.
Το χειρότερο είναι ότι ο έλεγχος του έχει ξεφύγει και δεν μπορεί να σταματήσει διότι τα ναρκωτικά έχουν προκαλέσει τέτοιες αλλοιώσεις στον εγκέφαλό του που δεν του επιτρέπουν να σταματήσει.
Πολύ συχνά μαθητές, φοιτητές ή άλλοι νέοι παρακινούνται να δοκιμάσουν κάποιο ναρκωτικό μέσα στα πλαίσια μιας εσφαλμένης αντίληψης ότι η δοκιμή μια φορά δεν εμπεριέχει κινδύνους. Όμως οι αλλαγές στον εγκέφαλο εγκαθίστανται τόσο γρήγορα που όταν αντιληφθούν πόσο επικίνδυνο είναι τότε είναι πολύ αργά για ν’ αντιδράσουν.
Σχεδόν πάντοτε οι χρήστες ναρκωτικών ξεκινούν παίρνοντας τις ουσίες αυτές περιστασιακά και με τη θέλησή τους. Οι αλλαγές που προκαλούν τα ναρκωτικά στον εγκέφαλο είναι κάποτε δραματικές και τοξικές αλλά κάποτε εγκαθίστανται με πιο ήπιο τρόπο. Το σημαντικό είναι ότι πάντοτε δημιουργούν καταναγκαστική και ανεξέλεγκτη ανάγκη λήψης τους.
Ο εθισμός στα ναρκωτικά είναι μια ασθένεια του εγκεφάλου. Το κάθε είδος ναρκωτικού έχει τον δικό του μηχανισμό πρόκλησης αλλαγών στις εγκεφαλικές λειτουργίες. Όμως ανεξάρτητα από το πιο ναρκωτικό παίρνει ο χρήστης και το οποίο έχει προκαλέσει τις δικές του βλάβες στον εγκέφαλο, το τελικό αποτέλεσμα όλων είναι το ίδιο.
Συνοπτικά οι βλάβες που προκαλούνται στον εγκέφαλο περιλαμβάνουν τροποποιήσεις σε μοριακό και κυτταρικό επίπεδο με αποτέλεσμα να εκδηλώνονται αλλαγές στην ψυχική διάθεση, προβλήματα μνήμης και διαταραχές κινητικών ικανοτήτων όπως το περπάτημα και η ομιλία.
Οι αλλαγές αυτές που προκαλούν τα ναρκωτικά στον εγκέφαλο έχουν σοβαρές αρνητικές συνέπειες σε όλες τις πτυχές της συμπεριφοράς του ατόμου.
Το ναρκωτικό πλέον, με τις αλλαγές που έχει προκαλέσει, καθίσταται η πιο δυνατή κινητήρια δύναμη στην ζωή του χρήστη των ναρκωτικών. Αυτός ή αυτή θα κάνουν πλέον οτιδήποτε για να εξασφαλίσουν το ναρκωτικό. Αυτό συμβαίνει διότι το ίδιο το ναρκωτικό έχει προκαλέσει σοβαρές ανωμαλίες στον τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου.
Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι σε απεικονιστικές εξετάσεις του εγκεφάλου όπως η μαγνητική τομογραφία (MRI) οι βλάβες που προκαλούνται από τα ναρκωτικά φαίνονται. Μάλιστα όταν συγκριθεί η μαγνητική τομογραφία κάποιου μη χρήστη με κάποιο χρήστη οι διαφορές είναι εμφανείς.
Ο εθισμός στα ναρκωτικά είναι μια χρόνια νόσος. Δεν υπάρχει σήμερα μια θεραπεία για όλες τις μορφές εξάρτησης λόγω διαφόρων τύπων ναρκωτικών. Επίσης δεν υπάρχει ένας γενικός τρόπος επίλυσης του προβλήματος του εθισμού για όλους τους χρήστες.
Για τον κάθε εξαρτώμενο από τα ναρκωτικά χρειάζεται εξειδικευμένη και εξατομικευμένη αντιμετώπιση, η οποία συνήθως είναι μακροχρόνια. Ανάλογα με τις ιδιαίτερες ανάγκες του κάθε χρήστη και ανεξάρτητα από το ποιο ναρκωτικό χρησιμοποιούν, επιβάλλεται να προσφέρονται θεραπείες και υπηρεσίες που να μπορούν να ανταποκριθούν αποτελεσματικά.
Βιβλιογραφία:
National Institute on Drug Abuse
Ti άλλο πια για να πεισθεί κάποιος ότι η άρση της απαγόρευσης των ναρκωτικών θα δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από το δήθεν κόστος της απαγόρευσης τους?
Ίσως να αναλογιστούμε ότι το 91% των θανάτων και των αναπηριών εξαιτίας της χρήσης ψυχοτρόπων παγκοσμίως οφείλεται στις δύο ουσίες οι οποίες δεν είναι απαγορευμένες, δηλαδή το αλκοόλ και την νικοτίνη (πηγή: Ezzati, M., Lopez, A. D., Rodgers, A., Vander Hoorn, S., Murray, C. J. L. & The Comparative Risk Collaborating Group (2002) Selected major risk factors and global and regional burden of disease. Lancet,360, 1347–1360.) Γιατί άραγε δε ζητάμε άραγε και τη δική τους απαγόρευση με την ίδια λογική με την οποία ζητούμε την απαγόρευση της μαριχουάνας;
Και βέβαια ένας από τους λόγους που το κάπνισμα τσιγάρων νικοτίνης είναι τόσο θανατηφόρο είναι ότι σκοτώνει πολύ περισσότερους ανθρώπους μέσα από τις βλάβες των καρδιαγγειακών παρά μέσα από τις βλάβες στον πνεύμονα (πηγή: άπειρες, π.χ. αυτή).
”Γιατί άραγε δε ζητάμε άραγε και τη δική τους απαγόρευση με την ίδια λογική με την οποία ζητούμε την απαγόρευση της μαριχουάνας;”
Στο παραπάνω ερώτημα σχετικά με την απαγόρευση του αλκοολ και του τσιγάρου η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή…
Δεν ζητάμε την απαγόρευση τους γιατί
1ον ΄και τα δύο πλέον είναι τόσο διαδεδομένα που πρακτικά θα ήταν ανεφάρμοστη η απαγόρευση τους
2ον όταν παλαιότερα ξεκίνησε η μαζική κατανάλωση τους, για το μεν αλκόολ ήταν ακόμα άγνωστες οι συνέπειες τους ενώ για το δε τσιγάρο εξυπηρετούσε τα οικονομικά συμφέροντα πολλών εκατομμυρίων αγροτών και λοιπών εμπλεκομένων με αποτέλεσμα τα οφέλη να είναι μεγαλύτερα από το κόστος (εξάλλου και για το τσιγάρο οι συνέπειες ήταν άγνωστες αρχικά).
Τώρα όμως που ξέρουμε τις συνέπειες των ναρκωτικών και ακόμα δεν έχουν διαδοθεί σε βαθμό ανεξέλεγκτο (που κάνει δυνατή την εφαρμογή της απαγόρευσης τους) για πιο λόγο να βγάλουμε τα μάτια μας μόνοι μας και να τα νομιμοποιήσουμε και να υποστούμε όλες τις ανωτέρω συνέπειες?
Άρα λοιπόν λες ότι δεν απαγορεύουμε περισσότερο επιβλαβή για τον οργανισμό ψυχοτρόπα (όπως είναι η νικοτίνη και το αλκοόλ συγκριτικά με τη μαριχουάνα) επειδή είναι διαδεδομένα; Μα ακριβώς επειδή είναι τόσο διαδεδομένα η απαγόρευσή τους θα είχε πολύ μεγαλύτερο όφελος από την απαγόρευση μίας λιγότερο βλαβερής ουσίας! Ακόμη κι αν δεν μπορούσαμε να επιτύχουμε την επιβολή του νόμου, σίγουρα η ελάττωση της χρήσης (βασιζόμενοι πάντοτε στην λογική της επιτυχίας της ποινικοποίησης μιας ελαφράς ψυχοτρόπου ουσίας, με την οποία -υπόψιν- διαφωνώ) θα είχε σημαντικό όφελος για την κοινωνία μας. Ένας πραγματικά τεράστιος αριθμός συνανθρώπων μας πεθαίνει εξαιτίας της νικοτίνης και του αλκοόλ. Το συχνότερο αίτιο θανάτου ατόμων ηλικίας μεγαλύτερης των 65 ετών στον Δυτικό κόσμο οφείλεται στη στεφανιαία νόσο, για την οποίαν ο πιο σημαντικός -δυνητικά αναστρέψιμος- επιβαρυντικός παράγοντας είναι το κάπνισμα.
Και βέβαια να επισημάνω ότι στην ουσία μου λες ότι αν π.χ. ένας μόνο άνθρωπος στον πλανήτη έπινε αλκοόλ ή κάπνιζε εσύ θα θεωρούσες σωστή την απαγόρευσή τους , αφού θα ήταν άλλωστε πανεύκολη.
Ή να στο πω αλλιώς: αν είχαμε τη δυνατότητα να επιβάλλουμε την απόλυτη απαγόρευση των ουσιών αυτών και πραγματικά κανείς να μην μπορούσε να τις χρησιμοποιήσει εσύ θα το θεωρούσες αυτό σωστό;
Ή επίσης (σε περίπτωση που μου θέσεις ζήτημα κοινωνικής δυσαρέσκειας, λαϊκής επιθυμίας κτλ.): αν παράλληλα είχαμε έναν τρόπο με τον οποίο θα μπορούσαμε να κάνουμε τους ανθρώπους να σιχαίνονται το αλκοόλ και το κάπνισμα, τότε θα ήταν σωστή η απαγόρευσή τους;
Εγώ πάλι χαίρομαι που εχτές ήπια την, καθόλα νόμιμη, μπύρα μου δίχως κανέναν judge dredd πάνω από το κεφάλι μου. Δεν πείραξα κανέναν εκτός από τον εαυτό μου και πέρασα εξαιρετικά (fair trade η επιβάρυνση του οργανισμού μου και ο θάνατος μερικών εκατοντάδων από τα 100 δις των εγκεφαλικών μου κυττάρων).
Επίσης δεν καπνίζω, αλλά θεωρώ ότι όσοι θέλουν έχουν κάθε δικαίωμα να καπνίζουν σπίτι τους ή σε οποιοδήποτε ιδιωτικό χώρο καπνιζόντων. Διαφωνώ τελείως με την άποψη ότι αν γνωρίζαμε εξαρχής τις βλαβερές συνέπειες του τσιγάρου θα έπρεπε να το είχαμε απαγορεύσει και χαίρομαι που ο κόσμος μας συνήθως δε λειτουργεί πια με αυτό τον τρόπο…
Επειδή μάλλον επικρατεί μία σύγχυση στο μυαλό σου, ίσως οφειλόμενη, (όπως ο ίδιος λες) στα κατεστραμένα εγκεφαλικά σου κύταρα λόγω του ποτού, θα σου εξηγήσω το σκεπτικό μου διότι το να φτάνεις αυθαίρετα σε ακραία συμπεράσματα γιαυτα που είπα δεν είναι σωστό…
Όσο η κυρίαρχη κοινωνία που εκφράζεται με δημοκρατικές διαδικασίες μέσω των πολιτικών κομμάτων αξιολογεί ότι οι εξωτερικές επιβαρύνσεις από την άρση της απαγόρευσης των ναρκωτικών (όπως τις περιέγραψα παραπάνω) είναι μεγαλύτερες από το κόστος της απαγόρευσης τους, αυτά θα συνεχίσουν να θεωρούνται απαγορευμένα. Αν η κοινωνία αλλάξει άποψη φυσικά θα την σεβαστώ ανεξάρτητα αν συμφωνώ ή διαφωνώ.
Όσον αφορά το τσιγάρο όπως θα χεις αντιληφθεί από την αλλάγη στάσης της κοινωνίας απέναντι σε αυτό έχει προκληθεί και μία σταδιακή αλλάγη της νομοθεσίας που τείνει προς την απαγόρευση του (Δημόσιες Υπηρεσίες, κλειστούς χώρους κ.τ.λ). Το μέχρι που θα φτάσει η απαγόρευση νομικά εξαρτάται από την θέληση του κοινωνικού συνόλου να την εφαρμόσει στην πράξη.
Τέλος να σου θυμίσου ότι πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού.
Στράτο, που κολλάει αυτό που έγραψες τώρα με όλα τα παραπάνω; Παρά την σε σχέση με χτες κατά 100 νεκρά εγκεφαλικά κύτταρα μικρότερη διανοητική μου ικανότητα, σου έγραψα τόσο κείμενο και σου έθεσα κάποιες ερωτήσεις κι εσύ μου απαντάς αυτό; Μην κρύβεσαι πίσω από την “κοινωνία”, εσύ στα συγκεκριμένα υποθετικά σενάρια τι θα θεωρούσες σωστό;
Τέλος πάντων, αν θες να αλλάξουμε θέμα ή για οποιονδήποτε λόγο θεωρείς ότι μου έχεις απαντήσει τότε Ο.Κ. πάμε παρακάτω…
Να ξεκαθαρίσω λοιπόν ότι το τι μπορεί να θέλει η κοινωνία δεν το κάνει απαραιτήτως και σωστό, όπως και ότι στην περίπτωση του ποτού και των τσιγάρων μάλλον η κοινωνία διαφωνεί μαζί σου. Και συν τοις άλλοις φυσικά σε μία φιλελεύθερη δημοκρατία ακόμη και η θέληση της πλειοψηφίας έχει όρια. Και για αυτό όταν γράφεις:
απλά λες πράγματα που ευτυχώς δεν ισχύουν στις δημοκρατίες μας. Το όριο μιας απαγόρευσης ΔΕΝ εξαρτάται μόνο από τη θέληση του κοινωνικού συνόλου αλλά και από πολλά άλλα πράγματα. Όταν σε ρώτησα εκείνες τις ερωτήσεις παραπάνω το έκανα για να μας πεις την γνώμη σου, δεν πιστεύω ότι θα μπορούσε πια νομικά να σταθεί η ποταπαγόρευση ή η οποιαδήποτε τέτοιου τύπου απαγόρευση σε μία σοβαρή χώρα. Μη σε μπερδεύουν οι νομοθετικές αλλαγές σε χώρες τις δύσης αναφορικά με το κάπνισμα σε δημόσιους χώρους. Έχουν τελείως διαφορετική φιλοσοφική και ηθική βάση από τη δική σου και δεν υπάρχει περίπτωση ποτέ να φτάσουν στο σημείο να απαγορεύσουν το κάπνισμα στο ιδιωτικό σου χώρο. Μια χαρά έχουν καταφέρει άλλωστε να περιορίσουν το κάπνισμα και χωρίς να έχουν εφαρμόσει ακόμη την πολιτική της ποινικοποίησης που τόσο σε εξιτάρει.
Αν χρησιμοποιήσω την ίδια επαγωγική μέθοδο που χρησιμοποιείς εσύ για να καταλήξεις στο συμπέρασμα ότι με εξιτάρει η πολιτική της ποινικοποίησης θα πρέπει να καταλήξω ότι είσαι αλκοολικός…! Όπως καταλαβαίνεις ούτε το ένα ισχύει όυτε το άλλο!
Θεωρώ το επίπεδο εδώ ιδιαίτερα ανεβασμένο και η αλήθεια είναι ότι δεν μπήκα στο κόπο να εξηγήσω με ιδιαίτερη ανάλυση τις απόψεις μου καθώς νόμιζα ότι όπως επιγραμματικά τις διατύπωσα θα ήταν κατανοητές.
Αυτό που θα θελα να λάβεις υπόψη είναι ότι το φαινόμενο της “δικτατορίας της πλειοψηφίας” είναι υπαρκτό σε όλες τις σύγχρονες δημοκρατίες. Δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν έχει προταθεί μία εναλλακτική πρόταση για μια άλλη μέθοδο λήψης απόφάσεων που θα λαμβάνει περισσότερο υπόψη τις επιθυμίες των μειοψηφιών.
Ωστόσο ακριβώς επείδη υπήρξε η ανάγκη να μπουν όρια στο μέχρι που μπορούν να φτάσουν οι αποφάσεις της πλειοψηφίας έχουν κατοχυρωθεί συνταγματικώς τα ατομικά δικαιώματα που δεν μπορεί καμία πλειοψηφία να τα θίξει στον πυρήνα τους.
Δεν κατάλαβα γιατί λές ότι κρύβομαι πίσω από την κοινωνία, νομίζω πως η θέση μου απέναντι στην νομιμοποίηση των ναρκωτικών
ήταν ξεκάθαρη.
Κάνεις το “λάθος” να θεωρείς ότι στην πολιτική, όμοια προβλήματα πρέπει να αντιμετωπίζονται με όμοιο τρόπο. Αυτό είναι εντελώς λάθος γιαυτό και σου έγραψα στο τέλος ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού (η πολιτική δεν είναι μαθηματικά, γιαυτό άλλωστε τα καταφέρνουν καλύτερα σε αυτήν οι νομικοί παρά οι μαθηματικοί όπως δείχνει το αποτέλεσμα).
Το τσιγάρο ξεκίνησε κάτω από τελείως διαφορετικές συνθήκες και η εξάπλωση του ήταν ραγδαία εξυπηρετώντας μάλιστα πολλαπλές κοινωνικές ανάγκες αρχικά. Το να λες ότι καθένας στον ιδιωτικό του χώρο έχει το δικαίωμα να κάνει ότι θέλει όταν δεν θίγει τον άλλο είναι κάτι απόλυτα σωστό, η διαφωνία μου όμως είναι ότι η χρήση ναρκωτικών έστω και σε ιδιωτικό χώρο προκαλεί πολλές (το λέω για άλλη μια φορά) εξωτερικές επιβαρύνσεις και επηρεάζει με τον τρόπο αυτό και τους μη χρήστες.
Θέλω να πω με αυτό ότι θα προτιμούσα να ζω σε μια κοινωνία με διαύγεια πνεύματος ώστε να λειτουργεί καλύτερα το δημοκρατικό πολίτευμα παρά σε μια κοινωνία εθισμένων που το μόνο τους ενδιαφέρον θα είναι η δόση τους.
Είναι το ίδιο όπως το να προτιμούμε να ζούμε σε μια κοινωνία με καλό εκπαιδευτικό σύστημα και άρα μορφωμένους ανθρώπους παρά σε κοινωνία αμόρφωτων. Νομίζω καταλαβαίνεις τη διαφορά.
Το αν επικροτώ την προπαγάνδα όπως υπονοείς εναντίον των ναρκωτικών η απάντηση είναι ένα απόλυτο ΝΑΙ. Δεν θεωρώ όμως ότι πρόκειται για προπαγάνδα και ξεκινω από την φιλοσοφική αντίληψη μου αν θες ότι αν μπορείς να προστατέψεις κάποιον από κάτι που τον βλάπτει έχεις ηθική υποχρέωση να το κάνεις. Φυσικά δεν θεωρώ αυτό αυταρχικό όπως φαντάζομαι πάλι θα υπονοήσεις.
Στράτο, πάμε πάλι από την αρχή:
Σου δίνω στοιχεία ότι στις νόμιμες ψυχοτρόπες ουσίες (αλκοόλ, νικοτίνη) οφείλεται το 91% των θανάτων και των αναπηριών από ψυχοτρόπες ουσίες παγκοσμίως. Η επικινδυνότητά τους για την υγεία είναι σίγουρα μεγαλύτερη από ουσίες όπως η μαριχουάνα, όπως και η εθιστικότητά τους (η νικοτίνη είναι πιο εθιστική ακόμη κι από την ηρωίνη).
Σε ρωτώ λοιπόν, γιατί να μην τις απαγορεύσουμε κι αυτές; Και μου απαντάς ότι:
Κι εγώ σου ανταπαντώ ότι αν η λογική της ποινικοποίησης ήταν πράγματι α. αποτελεσματική και β. ηθικά σωστή (όπως υποστηρίζεις) τότε ακόμη κι αν δεν μπορούσαμε να επιβάλλουμε σε όλους να μην πίνουν αλκοόλ ή να μην καπνίζουν, έστω και το 50% να σταματούσαν, θα είχαμε τεράστιο κοινωνικό όφελος. Επίσης σε χώρες όπως οι Η.Π.Α. το κάπνισμα δε θεωρείται πια “in” ενώ όλο και μικρότερο ποσοστό του πληθυσμού καπνίζει (μικρότερο πια του 25% με συνεχώς πτωτικές τάσεις) επομένως εκεί το επιχείρημα ότι η απαγόρευση είναι ανεφάρμοστη λόγω της διάδοσης του καπνίσματος είναι ούτως ή άλλως αβάσιμο. Εκτός κι αν μου πεις ότι τα λόμπι των βιομηχανιών νικοτίνης δε θα “αφήνανε” κάτι τέτοιο. Που και πάλι δεν στέκει ως επιχείρημα από τη στιγμή που οι αμερικανοί πολίτες, ενώ συνεχώς μειώνουν το κάπνισμα (παρά τις επιθυμίες του “λόμπι”) δε φαίνεται να ζητούν την ποινικοποίησή του με ελάχιστες γραφικές εξαιρέσεις.
Μετά μου γράφεις διάφορα για τις δημοκρατικές κοινωνίες κτλ. και στο τέλος θεωρείς ότι η θέση σου απέναντι στη νομιμοποίηση των ναρκωτικών ήταν “ξεκάθαρη”. Από που κι ως που; Σε ρώτησα με τόσους διαφορετικούς τρόπους, θεωρείς ότι θα ήταν σωστό να ποινικοποιήσουμε τις τώρα νόμιμες ψυχοτρόπες ουσίες όπως η νικοτίνη και το αλκοόλ ναι ή όχι; (εφόσον ήταν εφικτό, εφόσον ήταν αποτελεσματικό -που αν ίσχυε η λογική σου, θα έπρεπε να ήταν αποτελεσματικό και πάνω από όλα ηθικό- εφόσον το ήθελε η κοινωνία, αν τέλος πάντων η κοινωνία ήταν πιο μορφωμένη και με μεγαλύτερη διαύγεια πνεύματος κ.τ.λ. θα έπρεπε να ποινικοποιήσει αυτές τις ουσίες;).
Τέλος γράφεις:
Μα προφανώς και η χρήση νικοτίνης και αλκοόλ προκαλούν πολύ μεγαλύτερες εξωτερικές επιβαρύνσεις από ότι η μαριχουάνα. Έχεις καμία ιδέα πόσο πολύ επιβαρύνεται το σύστημα υγείας και ο φορολογούμενος πολίτης, από το κάπνισμα και το αλκοόλ; Απίστευτοι οικονομικοί πόροι, εξοπλισμός, κρεβάτια, ανθρωποώρες ιατρών και λοιπών επαγγελματιών υγείας καταναλώνονται. Όλα αυτά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να αντιμετωπίσουμε τόσες άλλες παθήσεις, τόση άλλη δυστυχία και τέλος πάντων γιατί να πληρώνω εγώ ένα σύστημα υγείας για να το χρησιμοποιεί ένας στεφανιαίος ασθενής, ο οποίος πιθανότατα δε θα είχε κανένα πρόβλημα αν δεν κάπνιζε; Τι λες λοιπόν; Να ποινικοποιήσουμε το κάπνισμα να τελειώνουμε;
Μα γιατί δεν προσπαθείς να με διαβάσεις προσεκτικά,πάλι σου έχω δόσει όλες τις απαντήσεις που ψάχνεις!!
Σου αντιγράφω πάλι απόσπασμα από εμένα που βρίσκεται η απάντηση αν θέλω ή επιθυμώ την ποινικοποίηση του τσιγάρου ή του αλκοόλ…
”Κάνεις το “λάθος” να θεωρείς ότι στην πολιτική, όμοια προβλήματα πρέπει να αντιμετωπίζονται με όμοιο τρόπο. Αυτό είναι εντελώς λάθος γιαυτό και σου έγραψα στο τέλος ότι η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού (η πολιτική δεν είναι μαθηματικά, γιαυτό άλλωστε τα καταφέρνουν καλύτερα σε αυτήν οι νομικοί παρά οι μαθηματικοί όπως δείχνει το αποτέλεσμα).”
Γιατί λοιπόν συνεχίζεις να θεωρείς ότι επειδή κάποιος είναι εναντίον της νομιμοποίησης των ναρκωτικών συνεπάγεται ότι θα είναι και υπέρ της καθολικής απαγόρευσης του τσιγάρου και του αλκοόλ? Μην ΄προσπαθείς να τα δεις όλα υπό το πρίσμα του ορθολογισμού διότι θα φτάσεις σε αδιέξοδα, η πολιτική δεν ασκείται ορθολογικά αλλά με βάσει καμπύλες ισορροπίας.
Πάντως για να πάω λίγο παραπέρα θα σου πω ότι μην αποκλείεις στο μέλλον η απαγόρευση του τσιγάρου να γίνει καθολική. Όπως λες υπάρχει μια τάση μείωσης του, αυτή η τάση δεν ξέρουμε που μπορεί να φτάσει. Γιαυτό συνδέω πάντοτε την κοινωνία με τις αποφάσεις (που εσύ παρεξήγησες) και συμφωνώ μαζί σου ότι αυτή δεν λαμβάνει πάντα ορθολογικές αποφάσεις ωστόσο είμαστε υποχρεωμένοι να τις σεβόμαστε.
Κάτι άλλο που ξέχασα,
γράφεις…
”Μα προφανώς και η χρήση νικοτίνης και αλκοόλ προκαλούν πολύ μεγαλύτερες εξωτερικές επιβαρύνσεις από ότι η μαριχουάνα. Έχεις καμία ιδέα πόσο πολύ επιβαρύνεται το σύστημα υγείας και ο φορολογούμενος πολίτης, από το κάπνισμα και το αλκοόλ; Απίστευτοι οικονομικοί πόροι, εξοπλισμός, κρεβάτια, ανθρωποώρες ιατρών και λοιπών επαγγελματιών υγείας καταναλώνονται. Όλα αυτά θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να αντιμετωπίσουμε τόσες άλλες παθήσεις, τόση άλλη δυστυχία και τέλος πάντων γιατί να πληρώνω εγώ ένα σύστημα υγείας για να το χρησιμοποιεί ένας στεφανιαίος ασθενής, ο οποίος πιθανότατα δε θα είχε κανένα πρόβλημα αν δεν κάπνιζε; Τι λες λοιπόν; Να ποινικοποιήσουμε το κάπνισμα να τελειώνουμε; ”
αν τα ναρκωτικά ήταν ελεύθερα θα προκαλούσαν ασυγκριτά μεγαλύτερες εξωτερικές επιβαρύνσεις από τη νικοτίνη και όπως λες και συ γιατί να τις πληρώνουμε εμείς που τελος πάντων (ακόμα τουλάχιστον) δεν κάνουμε χρήση!
Γιατί δηλαδή θα μας χάλαγε εάν όπως ακριβώς κάνει η Ολλανδία, χρησιμοποιούσαμε τα κέρδη που αποφέρει στο κράτος η διακίνηση ορισμένων ουσιών για οικονομικούς και πολιτιστικούς λόγους? Δηλαδή τόσο χαζοί είναι αυτοί που χρησιμοποιούν αυτά τα κέρδη και παρέχουν καλύτερη εκπαίδευση και καλύτερη ασφάλιση σους πολίτες της χώρας τους? Και όχι μόνο…. Εμένα πάντως δεν θα με χάλαγε καθόλου εάν ο κάθε χασικλής όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν ορισμένοι -και δεν συμφωνώ βέβαια με αυτόν τον χαρακτηρισμό- «πλήρωνε» για τη μόρφωση του παιδιού μου ή για την καλύτερη δική μου ασφάλιση… Think about it!
[b]ΒΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ
ΚΑΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΟ ΧΑΣΙΣΙ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΗΡΩΙΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ[/b]
Άρθρο που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Νέα Ανατολή της ΟΑΚΚΕ αρ. φύλ. 373, 24/6/2001
Πέντε βουλευτές, οι Κουβέλης, Δαμανάκη από τον ΣΥΝ, οι Μπένος και Βούγιας από το ΠΑΣΟΚ και ο Τατούλης από τη ΝΔ, κατέθεσαν στη Βουλή στις 23 του Μάη 2001 μια πρόταση νόμου 50 σελίδων για τα ναρκωτικά. Επρόκειτο για μια πιο προωθημένη πρωτοβουλία από κείνη που πήραν πριν εννιά χρόνια οκτώ βουλευτές με επικεφαλής τότε τους Λαλιώτη και Γ. Παπανδρέου. Τότε αυτοί οι δύο ήταν βουλευτές στην αντιπολίτευση και τον Μάιο που κατατέθηκε η πρόταση ηγέτες μιας κυβέρνησης. Ο ίδιος ο Λαλιώτης δεν συμμετείχε στην πρόταση νόμου, αλλά οι Βούγιας και Μπένος ήταν δικοί του, όσο για τον Γ. Παπανδρέου αυτός έστειλε ενθουσιώδες μήνυμα υπέρ της πρωτοβουλίας των πέντε. Εννοείται ότι τότε, όπως και σήμερα, στο πολιτικό κέντρο τέτοιων πρωτοβουλιών είναι ο ΣΥΝ. Όσο για τον Τατούλη, αυτός ήταν ο αναγκαίος φιλελεύθερος καλών προθέσεων που χρησιμοποιεί ο σοσιαλφασισμός ( σοσιαλισμός στα λόγια και φασισμός στην πράξη) σα δημοκρατικό μανδύα για τις επιθέσεις του στο λαό.
Η πρόταση των “5” από όσα γράφτηκαν στον τύπο και ανακοινώθηκαν στις τηλεοπτικές εκπομπές, περιελάμβανε δύο ουσιώδη πρακτικά νομοθετικά μέτρα. Το ένα είναι ότι ο χρήστης σκληρών ναρκωτικών δεν διώκεται ποινικά και μπορεί να παίρνει τη δόση του από το κράτος. Το δεύτερο και το βασικότερο, ότι απελευθερώνεται γενικά και η ατομική χρήση του χασισιού και η παραγωγή χασισιού για ατομική χρήση. Και στις δύο περιπτώσεις η πρόταση νόμου καλύπτονταν πίσω από τις πιο ακραίες φιλελεύθερες ευρωπαϊκές νομοθεσίες, στην περίπτωση της ηρωίνης πίσω από μια διαδεδομένη πρακτική σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες, στη δεύτερη του χασισιού πίσω από την πρακτική αποκλειστικά της Ολλανδίας. Στο θεωρητικό υπόστρωμα της πρότασης των “5” ήταν κυρίαρχες δύο θέσεις που μηρυκάζουν διαρκώς μέχρι και σήμερα σοσιαλφασίστες και φιλελεύθεροι: η πρώτη είναι ότι η διάδοση των ναρκωτικών ευνοείται ή ακόμα και οφείλεται στην παρανομία τους και η δεύτερη ότι το χασίσι δεν είναι ναρκωτική ουσία. Η σύνθεση και των δύο αυτών θέσεων πραγματοποιείται στο “σενάριο” που έχει κέντρο του τον έμπορο ναρκωτικών.
ΔΕΝ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ ΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ ΝΑΡΚΩΤΙΚΟΥ
Σύμφωνα με αυτό το σενάριο, είναι ο έμπορος σκληρών ναρκωτικών που προκαλεί τη χρήση των σκληρών ναρκωτικών με τον εξής τρόπο: εκμεταλλεύεται την παρανομία της διακίνησης του χασισιού, που είναι τάχα μια αρκετά αθώα και πολύ διαδεδομένη ουσία και την διαθέτει μέσω του εγκληματικού του παράνομου κυκλώματος. Έτσι οι χρήστες χασισιού έρχονται σε επαφή με τον έμπορο. Τότε ο έμπορος κάποια στιγμή τους πλασάρει ηρωίνη. Στο σημείο αυτό υποδουλώνονται σωματικά και ψυχικά από τον έμπορο και γίνονται διακινητές και ηρωίνης και χασισιού διευρύνοντας οι ίδιοι πλέον το χώρο αγοράς του εμπόρου παράγοντας ταυτόχρονα νέα θύματα. Η λύση λοιπόν που προτείνουν οι παραπάνω σεναριογράφοι είναι η εξής: νομιμοποιούμε την ατομική παραγωγή και χρήση του χασισιού και τελειώνουμε με τη σύνδεση χασικλή – εμπόρου. Ύστερα, για να κόψουμε και την σύνδεση ηρωινομανούς – εμπόρου δίνει το κράτος τη δόση του στον ηρωινομανή, οπότε αυτός απεξαρτάται από τον έμπορο. Με αυτά τα δύο μέτρα ο έμπορος απομονώνεται, το εμπόριο συρρικνώνεται ή καταρρέει και τότε δεν υπάρχει προμήθεια. Αυτή η θεωρία εξηγεί την παραγωγή και την κατανάλωση των ναρκωτικών από την ύπαρξη του εμπόρου και είναι προϊόν όλης εκείνης της αντιδραστικής μικροαστικής οικονομολογίας που πάντα απέδιδε στον έμπορο, στο χρήμα και στο κέρδος την αιτία όλων των κοινωνικών κακών. Στο βάθος πρόκειται για μια ακόμα έκδοση του αντιδραστικού αντικαπιταλισμού στη βάση του οποίου βρίσκεται η θέση ότι οι ανθρώπινες ατομικές ανάγκες δεν βγαίνουν από τα σπλάχνα της ίδιας της κοινωνικής ζωής, αλλά είναι προϊόν του κεφαλαίου, στην προκειμένη περίπτωση του εμπορικού κεφαλαίου που διακινεί ναρκωτικά: δηλαδή δεν υπάρχουν οι έμποροι ναρκωτικών, επειδή υπάρχει ατομική ζήτηση για την κατανάλωση ναρκωτικών, αλλά υπάρχει ζήτηση ναρκωτικών επειδή αυτή την προκαλούν οι έμποροι ναρκωτικών. Αυτή τη θέση τη χρησιμοποιεί παντού ο αντιδραστικός αντικαπιταλισμός. Σύμφωνα με αυτήν οι ατομικοί καταναλωτές δεν χρησιμοποιούν ηλεκτρικά πλυντήρια και αυτοκίνητα επειδή αισθάνονται την ανάγκη γι’ αυτά μέσα από μια αντικειμενική κοινωνική διεργασία, αλλά επειδή την ανάγκη τους για πλυντήρια και αυτοκίνητα τους τη γεννάει η διαφήμιση και η ευρύτερη ιδεολογική προπαγάνδα, που οργανώνουν το κεφάλαιο της αυτοκινητοβιομηχανίας και το κεφάλαιο της βιομηχανίας ατομικών συσκευών. Αυτή τη θέση την προώθησε και την προωθεί συστηματικά ο σοσιαλιμπεριαλισμός κάτω από τον γενικό τίτλο “καταναλωτική κοινωνία” και υπότιτλο “πλασματικές ανάγκες” για να δικαιολογήσει το γεγονός ότι όλες οι σοσιαλ-ιμπεριαλιστικές χώρες και πρώτα απ’ όλες η ΕΣΣΔ αρνήθηκαν να ικανοποιήσουν τις ζωτικές καταναλωτικές ανάγκες των πληθυσμών τους, και να αναπτύξουν τη βιομηχανία καταναλωτικών ειδών, στο όνομα τάχα της “άμυνας της σοσιαλιστικής χώρας” και με το συνοδευτικό επιχείρημα ότι προηγούνται οι συλλογικές καταναλωτικές δαπάνες του πληθυσμού, όπως αυτοί τις όριζαν. Στο βάθος πρόκειται για μια σύγχρονη επανέκδοση του μεσαιωνικού ασκητισμού όπως τον προπαγάνδιζαν οι παπάδες προκειμένου να μην διεκδικούν οι εξαθλιωμένοι δουλοπάροικοι από τους φεουδάρχες δυνάστες τους τίποτα υλικότερο από την ουράνια σωτηρία. Όσοι βέβαια έχουν έστω και κάποια μακρινή σχέση με τον μαρξισμό ξέρουν ότι κάθε κεφαλαιοκρατική παραγωγή και κυκλοφορία πραγματοποιείται πάνω στο έδαφος των ανθρώπινων καταναλωτικών αναγκών. Και αυτό ανεξάρτητα από τον ιστορικά προοδευτικό ή αντιδραστικό χαρακτήρα αυτών των αναγκών και ανεξάρτητα από τον εποικοδομητικό ή καταστροφικό ρόλο που συνεπάγεται η ικανοποίηση αυτών των αναγκών πάνω στα ίδια τα άτομα. H ατομική ανάγκη για ναρκωτικά, η ανάγκη για πορνογραφήματα και η ανάγκη για λαχεία δεν ενδιαφέρουν τους επιμέρους κεφαλαιοκρατικούς τομείς σαν τέτοιους πιο πολύ από τις ανάγκες που υπάρχουν για πλυντήρια και για αυτοκίνητα. Η βιομηχανία πορνογραφημάτων, ή οι εκδοτικοί οίκοι που τυπώνουν το “Κεφάλαιο” του Μαρξ είναι σαν καπιταλιστικοί οργανισμοί εξίσου αδιάφοροι για την ηθική αξία του προϊόντος τους. Αντίστοιχα και οι ίδιες οι ανάγκες είναι ανεξάρτητες από τις επιμέρους βιομηχανίες που τις καλύπτουν. Ασφαλώς ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής παράγει και διαρκώς καινούργιες ανάγκες καθώς και τα ιδιαίτερα προϊόντα που είναι δεμένα με αυτές τις νέες ανάγκες. Αλλά αυτό δεν είναι στην πρόθεση ούτε προϊόν επινόησης κάποιου φανταστικού και αφηρημένου συλλογικού κεφαλαιοκράτη, και ακόμα περισσότερο κάποιας ειδικής μερίδας του κεφαλαίου, αλλά προκύπτει αναγκαστικά από τις λειτουργίες του ίδιου του κεφαλαιοκρατικού συστήματος στο σύνολό του. Για παράδειγμα, η ανάγκη που έχουν για δανεισμό οι δίχως πιστωτική επιφάνεια επιχειρηματίες είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό και εξυπηρετείται από τους τοκογλύφους αλλά δεν είναι οι τοκογλύφοι που προκάλεσαν αυτή την ανάγκη. Όσο θα υπάρχει καπιταλισμός θα υπάρχει και τοκογλυφικό κεφάλαιο, αλλά δεν προκάλεσε αυτό το κεφάλαιο την τοκογλυφία. Η ατομική ανάγκη για ναρκωτικά, ή καλύτερα οι άνθρωποι που είναι επιρρεπείς στο να καταναλώσουν ναρκωτικά, υπάρχει στον ίδιο βαθμό που υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι επιρρεπείς στα λαχεία και ακόμα κάποιοι άλλοι στα πορνογραφήματα. Με τα ναρκωτικά ζει κανείς στην φαντασία του έναν καλύτερο κόσμο. Με τα λαχεία και το τζόγο γενικά αγοράζει κανείς την φαντασίωση μιας πλούσιας ζωής και με τα πορνογραφήματα την φαντασίωση μιας ανεκπλήρωτης σεξουαλικής ηδονής. Αυτές οι αγορές δεν είναι οι μοναδικές με τις οποίες οι άνθρωποι καταναλώνουν στην φαντασία τους ότι δεν μπορούν να ζήσουν στην πράξη. Οι επιχειρήσεις της θρησκευτικής λατρείας, ένα βασικό μέρος της βιομηχανίας θεάματος και το κύριο μέρος της αθλητικής βιομηχανίας είναι τέτοιες μορφές φανταστικού ξεπεράσματος των πραγματικών αντιφάσεων της κοινωνικής ζωής και αντίστοιχες μορφές κοινωνικής και προσωπικής αλλοτρίωσης. Εκείνο που περισσότερο χαρακτηρίζει τις τρεις που εντοπίσαμε είναι ότι ο φανταστικός τους κόσμος μπορεί εύκολα να συντρίψει την πραγματική τους ζωή και ειδικά στην περίπτωση των ναρκωτικών, να τους ρίξει στον πιο απίστευτο εξευτελισμό. Σε αυτά τα πάθη και τις πανίσχυρες έξεις, δεν είναι ευάλωτος ο κάθε άνθρωπος. Είναι πιο ευάλωτα τα κοινωνικά, ψυχικά και οικονομικά πιο τραυματισμένα κομμάτια του πληθυσμού. Επίσης είναι αυτά που προσωπικά βασανίζονται περισσότερο στο πρακτικό επίπεδο γιατί είναι περιορισμένη η οικονομική τους δυνατότητα για να προμηθεύονται ασταμάτητα το αντικείμενο ή το μέσο του πάθους τους. Εννοούμε εδώ ότι για τους πολύ πλούσιους ποτέ τα ναρκωτικά δεν αποτέλεσαν ένα αξεπέραστο πρόβλημα εξωτερικής εξάρτησης, και τελικά προσωπικής δουλείας ή εξαθλίωσης, ούτε ο τζόγος, ούτε το σεξουαλικό βίτσιο. Αυτές οι εξαρτήσεις γίνονται πραγματική κόλαση για τους πιο φτωχούς. Όσο λοιπόν ο πραγματικός κόσμος θα έχει τόσο βαθιές αντιφάσεις και βασικά ταξικές αντιφάσεις ώστε να πετάει ένα κομμάτι του πληθυσμού μεγάλο ή μικρό στο χώρο του ψυχικού πόνου και του αισθήματος του διαρκώς ανικανοποίητου, ή θα φτιάχνει ανθρώπους τεμαχισμένους δίχως πλούσια κοινωνική ζωή, δίχως αυτοεκτίμηση και δίχως κοινωνικούς στόχους τελικά δίχως αληθινή προσωπικότητα, τα ναρκωτικά θα έχουν πραγματική ζήτηση και φανατικούς καταναλωτές. Αυτό θα συμβαίνει ακόμα και στο σοσιαλισμό και στην πρώτη περίοδο του κομμουνισμού όσο θα υπάρχει ακόμα οικονομική ταξική πάλη και ακόμα πιο πολύ όσο θα παραμένουν οι βαθιές πλευρές της ταξικής πάλης στο ιδεολογικό επίπεδο. Το ζήτημα είναι αν θα πρέπει η κοινωνία, οποιαδήποτε κοινωνία να επιτρέψει την ικανοποίηση αυτής της ανάγκης και την κάλυψη αυτής της ζήτησης όσο μικρή και όσο περιθωριακή και να είναι. Πιστεύουμε ότι αυτό καμιά οργανωμένη κοινωνία δεν θα πρέπει να το επιτρέψει ποτέ. Δεν θα επεκταθούμε εδώ παραπέρα στο ζήτημα του τζόγου, ειδικά του κρατικού και στο ζήτημα της πορνείας και της πορνογραφίας όπου έχουμε και εδώ τη θέση της απαγόρευσης. Όμως θεωρούμε ότι ο τζόγος, και η πορνεία είναι μορφές κοινωνικής αλλοτρίωσης και ταυτόχρονα αντικείμενα του εμπορίου και του κεφαλαίου γενικά που είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν αδύνατο να χτυπηθούν μέσα σε μια εμπορευματική κοινωνία, γιατί ουσιαστικά είναι σύμφυτες με αυτήν. Για παράδειγμα το χρηματιστήριο και ο αστικός γάμος από συμφέρον είναι δύο καθώς πρέπει παραλλαγές του τζόγου και της πορνείας αντίστοιχα. Αλλά με τα ναρκωτικά υπάρχει μια πλευρά που δεν υπάρχει ούτε στο τζόγο, ούτε στην πορνεία.
Η ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΕΠΙΤΕΛΕΙΟ ΤΗΣ ΥΠΑΡΞΗΣ
Είναι η πλευρά της παραίσθησης και η πλευρά της σωματικής εξάρτησης. Το ναρκωτικό, κάθε ναρκωτικό, επεμβαίνει αλλοιώνοντας έστω και προσωρινά τη συνείδηση την ίδια. Αυτή είναι η πλευρά της παραίσθησης. Αυτό ισχύει στο μέγιστο βαθμό για την ηρωίνη αλλά ισχύει και για το χασίσι. Από αυτή την άποψη το χασίς βρίσκεται στον ίδιο ιδεολογικό κόσμο με την ηρωίνη, όπως βρίσκεται στον ίδιο κόσμο και το L.S.D και το έκσταση και όλος ο ορυμαγδός των ψυχοφαρμάκων και όλα τα αυτοσχέδια καταπότια (π.χ εισπνοή βενζίνης) που σκαρφίζονται οι πιο φτωχοί. Αυτά όλα παίρνονται για το “ταξίδι” μέσα σε μια κατάλληλη κοινωνική και ψυχολογική ατμόσφαιρα και μέσα σ’ αυτή την ατμόσφαιρα έχουν σαν αποτέλεσμα την αλλοίωση της σκέψης, των αισθήσεων και των αισθημάτων. Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια επίθεση στο “γενικό επιτελείο της ύπαρξης”, που αλλοιώνει ουσιαστικά την συνείδηση και για όσο χρόνο η ουσία επιδρά, την προσωπικότητα και μειώνει τις άμυνες και την εγρήγορση του χρήστη. Μια ανάλογη λειτουργία, αν και όχι παραισθησιογόνα, επιτελεί και το αλκοόλ σε μια ορισμένη ποσότητα αφού μειώνει τα αντανακλαστικά και προκαλεί απώλεια σε διαφορετικό βαθμό και σε διαφορετικά επίπεδα του αυτοελέγχου. Διαφορετική από τα παραισθησιογόνα είναι και η λειτουργία της κoκαίνης η οποία επιδρά καταλυτικά στο συναίσθημα και στο ίδιο το σώμα δίνοντας μια αίσθηση τεράστιας ευεξίας, αντοχής, και πνευματικής διαύγειας, αίσθηση που συγκρούεται τελικά με την πραγματική πνευματική και σωματική καταπόνηση και εξάντληση που φέρνει η δυνατότητα για υπερδραστηριότητα που αυτή η ουσία προκαλεί. Στο βάθος και εδώ πρόκειται για μια ακραία απώλεια της αυτοσυνείδησης και του αυτοελέγχου. Και εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν πλασματικό κόσμο, ο οποίος όμως βιώνεται πρακτικά από το υποκείμενο και γίνεται αισθητός σαν ολότελα πραγματικός. Η ηρωίνη μαζί με την κοκαίνη και περισσότερο από αυτήν, θεωρείται και είναι το χειρότερο από τα ναρκωτικά γιατί δίπλα στην αλλοίωση της συνείδησης φέρνει την πιο οδυνηρή σωματική εξάρτηση του χρήστη. Στην περίπτωσή της το ιδεολογικό πάθος και η ψυχική εξάρτηση συνδυάζονται με μια πανίσχυρη σωματική εξάρτηση πράγματα, που οδηγούν σε μια πραγματική υποδούλωση του χρήστη στην ουσία. Παρ’ όλα αυτά το βασικό στην ηρωίνη είναι η ιδεολογική – ψυχολογική εξάρτηση. Η σωματική εξάρτηση είναι το τεράστιο πρακτικό εμπόδιο στην περίπτωση που ο χρήστης θέλει να απεξαρτηθεί. Είναι οι εξωτερικές αλυσίδες. Αλλά οι εσωτερικές αλυσίδες είναι η ψυχολογική – ιδεολογική εξάρτηση, δηλαδή το ίδιο το πάθος και η βαθιά τραυματισμένη προσωπικότητα του χρήστη. Αυτός είναι ο λόγος που τόσο συχνά ενώ ο χρήστης νίκησε με ασύλληπτο πόνο και αξιοθαύμαστη θέληση τις εξωτερικές αλυσίδες της σωματικής εξάρτησης ξανάπεσε στην χρήση, που σημαίνει ότι δεν σύντριψε τις εξωτερικές αλυσίδες, τις κοινωνικές – ιδεολογικές, που τον δένανε με την ηρωίνη. Όταν λέμε ότι ο χρήστης νίκησε τις εξωτερικές αλυσίδες πρέπει να σκεφτούμε ότι προηγούμενα είχε φτάσει στα έσχατα όρια του εξευτελισμού και ότι νίκησε και την ουσία και τον έμπορο και όλο το κύκλωμα και πάνω απ’ όλα τον τρόπο εκείνο της ζωής που τον εξαθλίωνε. Δεν είναι λοιπόν η σωματική εξάρτηση που κυρίως προκαλεί την εξάρτηση του χρήστη από τον έμπορο και που τελικά προκαλεί το πάθος. Είναι το ψυχολογικό και ιδεολογικό πάθος της χρήσης που βρίσκεται επικεφαλής της εξάρτησης. Είναι η ανάγκη του χρήστη για ένα συγκεκριμένο τύπο ζωής ή καλύτερα για ένα ορισμένο είδος φυγής από τη ζωή που τον οδηγεί στο πάθος και την εξάρτηση. Με αυτή την έννοια η ηρωίνη είναι μόνο η ναυαρχίδα της εξάρτησης, ακριβώς επειδή υποτάσσει τον χρήστη, “ψυχή τε και σώματι” στο ναρκωτικό. Όμως ο στόλος της εξάρτησης αποτελείται από όλες τις ουσίες που είναι σε θέση να υποτάσσουν τον χρήστη ιδεολογικά και ψυχολογικά σε μια συνήθεια ή σε ένα πάθος που συνδέεται με την αλλοίωση της συνείδησης σε διάφορους βαθμούς. Το καθήκον λοιπόν που μπαίνει για τους προοδευτικούς ανθρώπους απέναντι στα ναρκωτικά είναι διπλό. Από τη μια πρέπει να αλλάξουν τον κόσμο και να τον κάνουν τέτοιο ώστε πολλοί λίγοι να θέλουν να δραπετεύσουν από αυτόν αυτοευνουχιζόμενοι, και από την άλλη, πρέπει να εμποδίσουν όσο εξελίσσεται αυτή η διαδικασία, τους ανθρώπους να έρθουν σε επαφή με τα ναρκωτικά.
ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ “ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ”
Αυτό το τελευταίο σημαίνει ότι την ανάγκη για χρήση των ναρκωτικών δεν πρέπει να την επιτρέψουμε να εκπληρωθεί σε κανέναν (εκτός από τις ανάγκες θεραπείας ανθρώπων που αναγνωρίζουν ότι είναι άρρωστοι και δέχονται να υποβληθούν σε αυτήν). Δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε κανέναν να γίνεται θύμα ψυχολογικής και στη συνέχεια σωματικής εξάρτησης από ουσίες που αλλοιώνουν τη συνείδηση. Στο σημείο αυτό οι φιλελεύθεροι (ή οι σοσιαλφασίστες που είναι ντυμένοι φιλελεύθεροι), απαντούν: μα έχει ο καθένας το δικαίωμα να αποφασίσει για το τι θα κάνει με τη συνείδησή του και το σώμα του αρκεί να μην ενοχλεί τον άλλο. Αυτή η απάντηση καταρρέει εύκολα στην περίπτωση της ηρωίνης και γενικά των ναρκωτικών για τα οποία υπάρχει σωματικός εθισμός. Είναι αυτονόητο ότι μια συνείδηση αλλοιωμένη και δεμένη με ένα πάθος που έχει γίνει σωματική ανάγκη δεν είναι ελεύθερη να αποφασίσει αν θα ενοχλεί ή δεν θα ενοχλεί τον άλλον. Το τι θα κάνει ο με αυτόν τον τρόπο εξαρτημένος άνθρωπος σε σχέση με τους άλλους έχει να κάνει πρώτα απ’ όλα με την ικανοποίηση του πάθους του. Εδώ ο φιλελεύθερος ανταπαντά: μα το κράτος θα του ικανοποιεί το πάθος οπότε δεν θα είναι βλαπτικός παρά μόνο για τον εαυτό του. Για να δούμε όμως τι θα σημαίνει να υπάρχουν στην κοινωνία άνθρωποι ψυχολογικά και σωματικά εξαρτημένοι από το κράτος, δηλαδή απόλυτα δούλοι του κράτους: το κράτος είναι οργανισμός της κυρίαρχης τάξης και μάλιστα ένας εξαιρετικά απάνθρωπος και καταπιεστικός οργανισμός. Συνήθως είναι μάλιστα ένας μηχανισμός εξαιρετικά διεφθαρμένος γραφειοκρατικά και κομματικά εξαρτημένος. Τι θα σημαίνει για μια κοινωνία να διαθέτει ανθρώπους που από πάθος θα είναι εντελώς υποδουλωμένοι ψυχικά και σωματικά στη διεφθαρμένη γραφειοκρατία και τις κομματικές αστικές και ιμπεριαλιστικές συμμορίες; Αυτοί οι υπόδουλοι άνθρωποι θα είναι πολίτες ή επίλεκτοι διατεταγμένοι ψηφοφόροι ή εγκληματίες στα χέρια των αστικών συμμοριών; Στην καλύτερη περίπτωση θα είναι άβουλοι υπηρέτες του συνόλου της άρχουσας τάξης όταν αυτή θα επιτίθεται στο λαό. Θα είναι η πρωτοπορία, τα αυτόματα ζόμπι κάθε κοινωνικής αντίδρασης. Μήπως όμως αυτή είναι η λύση για την περίπτωση του μη αστικού, του κοινωνικά ανθρωπιστικού και έντιμου προλεταριακού κράτους; Μα μπορεί να είναι έντιμο και ανθρωπιστικό ένα κράτος που θα δέχεται να κρατάει μια προσωπικότητα σε κατάσταση ακρωτηριασμού και αθέλητης εξάρτησης από τρίτους; Γιατί ο ηρωινομανής δεν έχει την τάση να παράγει και να συνεργάζεται σε κοινωνική δράση όταν είναι ικανοποιημένο το πάθος του. Αυτό έχει γίνει μόνο σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις εξαρτημένων και όχι για πολύ. Ο ηρωινομανής έχει την τάση να βυθίζεται ολοκληρωτικά στο πάθος του μακριά από κάθε παραγωγική δράση και κάθε κοινωνική δημιουργικότητα. Το κράτος, οποιοδήποτε κράτος, έχει δικαίωμα να ικανοποιεί το πάθος του ηρωινομανή μόνο αν αυτός έχει αποφασίσει να συγκρουστεί με αυτό, δηλαδή να απεξαρτηθεί και μόνο για τις ανάγκες αυτής της σύγκρουσης. Αυτή η προϋπόθεση είναι ζωτική όχι μόνο για τον χρήστη, είναι κυρίως για την υπόλοιπη κοινωνία. Γιατί ο εξαρτημένος δεν κινείται στο χώρο του πάθους του ατομικά. Κινείται κοινωνικά, και εδώ είναι το πιο βαθύ σημείο. Η αδυναμία του χρήστη ηρωίνης για πρακτική, παραγωγική κοινωνική δράση τον υποχρεώνει να ζήσει με την κοινωνία των ομοίων του και με τους όρους αυτής της κοινωνίας. Κανείς άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει στην απόλυτη μοναξιά. Ακόμα και αν η πιο ακραία και τυπική γι αυτόν εμπειρία του είναι τόσο ατομική όσο η χρήση ναρκωτικών, εκείνος θέλει να την μοιραστεί με τους άλλους. Οι εξαρτημένοι δεν επιδιώκουν να ζουν μεταξύ τους επειδή τάχα τους ενώνει ο έμπορος, αλλά επειδή τους ενώνει η κοινή εμπειρία του πάθους τους, η κοινή εμπειρία της ιδιαίτερης ατομικής ηδονής τους και η γενική ιδεολογία η σύμφυτη με αυτή την ηδονή. Ο ηρωινομανής θα αναζητήσει τον ηρωινομανή. Το ίδιο θα κάνει και ο κοκαϊνομανής. Αλλά η αναζήτηση “συντρόφων” δεν θα γίνει αποκλειστικά μέσα από τη δεξαμενή των ανθρώπων που ήδη ζουν την ίδια εμπειρία. Θα γίνει μέσα από όλη την κοινωνία. Ο ηρωινομανής δεν μπορεί να μην υποστηρίξει παντού και έμπρακτα τον ηδονικό του κόσμο. Αν δεν το κάνει πάντα είναι γιατί ο μέσος σημερινός ηρωινομανής ζει τη στέρηση και τα απίστευτα σωματικά ή ηθικά μαρτύρια, ειδικά τους εξευτελισμούς που αυτή η στέρηση φέρνει. Αν λοιπόν αυτή η στέρηση καταργηθεί επειδή η κοινωνία θα δίνει τη δόση της στον εξαρτημένο καταλαβαίνει κανείς ότι δεν θα υπάρχουν ούτε αυτές οι αναστολές στην “κοινωνικοποίηση” και διάδοση του πάθους των χρηστών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θα συνεχιστεί η διακίνηση των ναρκωτικών και το εμπόριο τους ακόμα και αν το κράτος, το πιο έντιμο πιθανό κράτος παραδίνει στους χρήστες την αναγκαία δόση τους. Αλλά και η παράνομη διακίνηση θα υπάρχει πάντα δίπλα στη νόμιμη διακίνηση από το κράτος γιατί μοιραία η κοινωνική συναναστροφή των χρηστών θα φτάνει ως τη νεολαία. Όμως κανένας γονιός δεν θα άφηνε ποτέ το παιδί του να γίνει χρήστης ηρωίνης και κανένα κράτος δεν θα γινόταν ανεκτό από την κοινωνία να είναι τόσο διεφθαρμένο και τόσο απάνθρωπο ώστε να δίνει τη δόση τους σε εθισμένα παιδάκια 10 χρόνων. Γιατί αυτά δεν έχουν σύμφωνα με κανένα δίκαιο, ούτε τη γνώση ούτε τη δυνατότητα, οπότε συνακόλουθα ούτε το δικαίωμα να διαλέξουν αν θα είναι ή όχι χρήστες ναρκωτικών. Σε αυτά τα παιδιά το ναρκωτικό θα το παραδίνουν χρήστες που μπορεί να παίρνουν τη δόση τους από το κράτος, αλλά που θα έχουν να ωφεληθούν πολύ από τους εμπόρους αν καταφέρνουν να εξασφαλίσουν γι αυτούς νεαρά θύματα. Ένα μέρος από αυτά τα βαποράκια θα μπορούν να εξασφαλίζουν τη δόση τους από το κράτος, αλλά δεν θα χάνουν τίποτα να ζουν πιο άνετα χάρη στις υπηρεσίες τους στους εμπόρους. Έτσι λοιπόν θα υπάρχει πάντα ένα παράνομο κύκλωμα που θα παρέχει ηρωίνη σε παιδιά και που θα αποτελείται από χρήστες βαποράκια που θα είναι επίσης κυρίως παιδιά.
ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΟΥ ΖΗΤΗΜΑΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΑΣΙΣΙ
Στην πραγματικότητα και οι πιο ευφάνταστοι φιλελεύθεροι δεν μπορούν να στοιχειοθετήσουν τη θέση ότι μπορεί η διακίνηση να περιοριστεί αν παρέχεται η ηρωίνη από το κράτος δίχως την υποχρέωση του χρήστη να μπει σε πρόγραμμα απεξάρτησης. Γι αυτό όλη την έμφαση στην επιχειρηματολογία τους, την ρίχνουν υπέρ της απeλευθέρωσης του χασισιού. Η αληθινή ιδεολογική πάλη με τη γραμμή της απελευθέρωσης βρίσκεται εδώ. Το αληθινό ερώτημα είναι ελεύθερο χασίσι ή όχι. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Αυτό συμβαίνει επειδή στο χασίσι δεν υπάρχει, τουλάχιστον αποφασιστική η σωματική εξάρτηση, οπότε εμφανίζεται γυμνό το ζήτημα της παραίσθησης και της ψυχολογικής εξάρτησης. Η σωματική εξάρτηση από το χασίσι είναι μικρότερη και από τη σωματική εξάρτηση από τον καπνό και πολύ μικρότερη από την εξάρτηση από το αλκοόλ. Με μεγάλη ευχαρίστηση οι φιλελεύθεροι αντιπροτείνουν ειρωνικά σε όσους απαιτούν την απαγόρευση του χασισιού, την απαγόρευση του καπνού και του αλκοόλ. Η διαφορά του χασισιού με τον καπνό βρίσκεται στο ότι ο καπνός δεν είναι παραισθησιογόνος παρά το ότι είναι σοβαρά βλαπτικός για την υγεία και παρά την σωματική εξάρτηση που προκαλεί η νικοτίνη. Σοβαρά βλαπτικές για την υγεία είναι πολλές συνήθειες των ανθρώπων, που έχουν να κάνουν με τον τρόπο διατροφής και τον τρόπο ζωής τους. Όμως σ’ αυτές δεν μπορούν γενικά να σταθούν απαγορεύσεις παρά μια επίμονη διαπαιδαγωγητική δουλειά. Γίνεται εδώ η παρατήρηση ότι και ο καπνός έχει επίσης μια ηρεμιστική επίπτωση, δηλαδή μια ιδιαίτερη δράση στο νευρικό σύστημα, όμως είναι άλλο πράγμα η δραματική αλλοίωση της συνείδησης ή της ψυχικής κατάστασης που φέρνουν οι ναρκωτικές ουσίες και άλλο πράγμα η κατάσταση του απλού καπνιστή. Το αληθινό ισχυρό επιχείρημα των προπαγανδιστών της “απελευθέρωσης” είναι το σχετικό με το αλκοόλ. Η μέθη είναι κι αυτή μια κατάσταση μερικής απώλειας του ελέγχου της σωματικής και ψυχικής συμπεριφοράς και φέρνει σημαντικές αλλαγές στην ψυχική κατάσταση. Ταυτόχρονα η σωματική και ψυχική εξάρτηση από το αλκοόλ είναι από τις χειρότερες που υπάρχουν. Από ατομική άποψη ο αλκοολικός βρίσκεται πολύ κοντά στον ηρωινομανή στην ένταση και τη δραματικότητα της εξάρτησης, ενώ από τη γενική, την παγκόσμια άποψη ο αλκοολισμός είναι μια χειρότερη μάστιγα από ότι η εξάρτηση από τα οπιούχα, γιατί συντρίβει και υποδουλώνει σε ένα πάθος, αλλά και γιατί σκοτώνει σωματικά, έναν πολύ μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων. Αυτός είναι ο λόγος που κατά καιρούς και σε πολλές χώρες έγιναν κινήματα για την ποτοαπαγόρευση. Αυτά παντού απέτυχαν γιατί με το αλκοόλ υπάρχει η εξαιρετική ιδιομορφία της ασύλληπτα πλατειάς και πολύμορφης διάχυσης της κατανάλωσής του. Το αλκοόλ δηλαδή δεν είναι μόνο μέσο μέθης, ούτε είναι κυρίως αυτό. Ιστορικά, αλλά και σήμερα το αλκοόλ λειτουργεί ιδιαίτερα στα ποτά χαμηλής περιεκτικότητας (κρασί , μπύρα) κύρια σαν είδος τροφής, σαν μέσο γαστριμαργικής απόλαυσης και σαν μέσο κοινωνικής επαφής. Αυτές οι πλευρές του δεν μπορούν να απαγορευτούν δίχως να χτυπηθούν βάναυσα ευχάριστες και ανώδυνες συνήθειες δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Μέσα σ’ αυτό το έδαφος κινείται άνετα και καλύπτεται ο αλκοολισμός από κάθε άποψη. Πάντως τόσο στην περίπτωση του καπνού, όσο και του αλκοόλ νέες απαγορεύσεις εισάγονται στις πιο πολιτισμένες κοινωνίες. Το κάπνισμα μπορεί να είναι εντελώς ελεύθερο σαν ατομική συνήθεια, αλλά όλο και περισσότερο κυνηγιέται σαν κοινωνική. Εξ αιτίας της βλάβης που προκαλεί ο καπνιστής στους τρίτους δεν γίνεται πια δεκτό το κάπνισμα στους δημόσιους χώρους. Σταδιακά επεκτείνεται αυτό στις συντροφιές. Σε ότι αφορά το αλκοόλ σε πολλές χώρες απαγορεύεται η ελεύθερη ατομική χρήση του από τους έφηβους και σχεδόν παντού η συλλογική χρήση του από τους εφήβους. Η ουσιώδης πάντως διαφορά του χασισιού από τον καπνό και το αλκοόλ εντοπίζεται πάντα στο ότι αντίθετα από τα δεύτερα αυτό έχει μια και μόνη χρήση, την δημιουργία παραισθήσεων, τη φυγή από τον πραγματικό κόσμο, την αλλοίωση της συνείδησης. Γι αυτό η κατανάλωσή του είναι λίγο πολύ δεμένη με μια αντίληψη ζωής κοινή σε όλον τον κόσμο των ναρκωτικών, την αντίληψη ότι μπορεί κανείς να ζει την απόλυτη ατομική ελευθερία μέσα στην φαντασία του, έξω από τις αναγκαιότητες, τους περιορισμούς και τις υποχρεώσεις του πραγματικού κόσμου. Στο βάθος πρόκειται για μια έσχατη εκδήλωση ατομικισμού, για την διαστροφή και την παρακμή της ατομικής ελευθερίας που δεν μπόρεσε ποτέ να την ζήσει στην πράξη ο αστικός κόσμος και τη ζει στην φαντασία του. Δεν είναι τυχαίο που ο ακραίος πολιτικός και ιδεολογικός φιλελευθερισμός υποστήριξε μεταπολεμικά το δικαίωμα στο ελεύθερο κάπνισμα του χασισιού. Όμως στο σημείο αυτό ακριβώς φανερώνεται η κοινή πηγή του αστικού φιλελεύθερου και του φασιστικού κόσμου. Γιατί μπορεί το “χόρτο” να καταναλώθηκε άφθονο από την αστο-φιλελεύθερη τάση του κινήματος του ’68, αλλά δόθηκε από τους ρώσους στρατηγούς ακόμα πιο άφθονο στους ρώσους στρατιώτες για να εξοντώνουν δίχως τύψεις τους Αφγανούς αντάρτες, όπως επιτράπηκε από τον αμερικάνικο στρατό στους φαντάρους που βρίσκονταν στα πιο μπροστινά μέτωπα του άδικου πολέμου στο Βιετνάμ. Η λέξη χασίσι βγαίνει από τη λέξη (ασασίν) assasin που σημαίνει δολοφόνος. Και Ασασίνοι ή Χασισένιοι ήταν τα μέλη μια κουρδικής ορεινής φυλής του μεσαίωνα που χασικλώνονταν από τον αφέντη τους για να επιτελέσουν τις πιο βάρβαρες σφαγές. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο χρήστης του χασισιού γίνεται αιμοβόρος, αλλά μέσα στον ατομικιστικό και αλλαγμένο κόσμο του μπορεί να λειτουργήσει πολύ πιο ανεξάρτητα από τους αυστηρούς ελέγχους της συνείδησης με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Η θέση μας ωστόσο για την απαγόρευση του χασισιού δεν προέρχεται από την ιδεολογική καταδίκη του αστικού φιλελεύθερου κόσμου, ούτε από την ιδεολογική καταδίκη του σοσιαλφασισμού, αλλά από την πρακτική ανάγκη να χτυπηθεί στη βάση του αυτός καθαυτός ο κόσμος των ναρκωτικών. Λένε επίσης και ισχύει αυτό, ότι το χασίσι είναι μια είσοδος προς την ηρωίνη. Όμως δεν είναι αυτός ο βασικός λόγος για τον οποίο πρέπει να απαγορευτεί. Πρέπει να απαγορευτεί γι αυτό το ίδιο. Το χασίσι δηλαδή είναι ένας προθάλαμος για να μπει κανείς στον εφιαλτικό χώρο της σωματικής ναρκωτικής εξάρτησης η οποία πραγματοποιείται στα οπιούχα. Όμως είναι το ίδιο ο μεγάλος μαζικός θάλαμος του κόσμου της παραίσθησης, που είναι ένας κόσμος που εξαρτά βαθιά, ψυχικά και ιδεολογικά τον χρήστη του χασισιού. Ο συστηματικός χασικλής δεν βγαίνει σχεδόν ποτέ από το χασίσι. Κι αν βγει θα επιστρέψει. Και η χρήση του θα είναι πάντα γι αυτόν ένα από τα κεντρικά σημεία της ατομικής και κοινωνικής του ζωής, όπως και της ιδεολογίας του. Όσο καλές προθέσεις και ατομικό υπόβαθρο να έχει ο χρήστης του χασισιού θα δηλητηριάζει τον εαυτό του και το περιβάλλον του. Το συνειδητό προλεταριάτο δεν πρέπει ποτέ να επιτρέψει την ελεύθερη διακίνηση και κατανάλωση του χασισιού, ιδιαίτερα από τη νεολαία και αυτό θα είναι ένα πολύ ισχυρό σημείο για το οποίο θα συγκρουστεί με την φιλελεύθερη αστική τάξη, σημείο που αντανακλά στο βάθος την ανταγωνιστική σύγκρουση με τη φιλελεύθερη αστική τάξη στο κεντρικό ζήτημα της μισθωτής εργασίας.
ΓΙΑ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ
Πολλοί άνθρωποι καλής πρόθεσης επιμένουν στο ότι το βασικό στα ναρκωτικά δεν είναι η απαγόρευση, δηλαδή η καταστολή, αλλά η πρόληψη. Λέγοντας πρόληψη εννοούν κυρίως το να επεμβαίνει κανείς στα προβλήματα που έχουν οι άνθρωποι ώστε να μην γίνονται επιρρεπείς στην κατανάλωση των ναρκωτικών. Επίσης εννοούν και τη διαφωτιστική δουλειά πάνω στο ζήτημα των ναρκωτικών. Πίσω από αυτήν την επιχειρηματολογία κρύβονται επίσης οι κάθε είδους οπαδοί του “ελεύθερου χασισιού” για να εξαπολύσουν τους συνηθισμένους μύδρους τους κατά της απαγόρευσης. Χρειάζεται λοιπόν μια απάντηση. Είπαμε προηγούμενα ότι η τελική λύση στο ζήτημα των ναρκωτικών θα είναι ο πραγματικός κόσμος να είναι τόσο ανθρώπινος ώστε οι άνθρωποι να μην καταφεύγουν στις παραισθήσεις. Αυτός όμως δεν είναι καθόλου λόγος για να σταματήσει η πάλη ενάντια στα ναρκωτικά και να αντικατασταθεί με τη γενική πάλη για την αλλαγή του κόσμου. Μα η πάλη για την αλλαγή του κόσμου είναι αναπόσπαστα δεμένη και έχει σαν προϋπόθεση την πάλη ενάντια στις βιομηχανίες των παραισθήσεων και πρώτα απ’ όλα ενάντια στον κόσμο των ναρκωτικών που δένει το θύμα με σωματικές και ψυχικές αλυσίδες σ’ αυτόν το σάπιο κόσμο. Ένα έθνος γεμάτο χασικλήδες είναι πολύ δύσκολο να πραγματοποιήσει πολιτική επανάσταση. Κι αυτό το ήξερε πρώτη απ’ όλους η αποικιοκρατία. Αλλά πρέπει να σημειώσουμε ότι και στον καλύτερο δυνατό κόσμο θα υπάρχουν πάντα προβλήματα και δύσκολες στιγμές για όλους τους ανθρώπους. Ακόμα και ο κομμουνισμός δεν θα καταργήσει τις στεναχώριες. Η πάλη με τη φύση θα δίνει στεναχώριες και η κοινωνική ζωή θα κινείται πάντα μέσα από αντιφάσεις, συχνά σκληρές. Ο ήχος του γέλιου θα αντηχεί πάντα δίπλα στο δάκρυ. Αυτή είναι η διαλεκτική της ευτυχίας. Εκείνο που θα αλλάξει ποιοτικά στο νέο κόσμο που θα γεννηθεί μέσα από την πολιτική επανάσταση θα είναι ότι οι άνθρωποι θα είναι τότε ελεύθεροι από ταξικά δεσμά. Έτσι θα είναι ελεύθεροι να οικοδομήσουν ένα ολοκληρωμένο ατομικό και κοινωνικό χαρακτήρα αντάξιο της δυνατότητας της συνείδησής τους. Όμως ποτέ δεν θα είναι ελεύθεροι απέναντι στη φυσική και κοινωνική αναγκαιότητα. Η ελευθερία είναι να γνωρίζει κανείς την αναγκαιότητα, αλλά αυτή η γνώση θα προκύπτει πάντα μέσα από την οδυνηρή πάλη ενάντια στην άγνοια. Χώρος για τη φανταστική φυγή μπροστά στην αναγκαιότητα θα υπάρχει πάντα, γι αυτό σε τελευταία ανάλυση θα υπάρχει πάντα χώρος, αν και ασύλληπτα μικρότερος, και για τα ναρκωτικά. Υπάρχει πάντα ένα μικρό έδαφος και μια μικρή στιγμή για τα ναρκωτικά για κάθε άνθρωπο. Κατά τη γνώμη μας κανείς δεν βρίσκεται πάνω και πέρα από αδύναμες στιγμές. Και για τους πιο ισχυρούς και συγκροτημένους ανθρώπους υπάρχουν πλήγματα που τους κάνουν τρωτούς. Το ζήτημα είναι σ’ εκείνες τις στιγμές απέναντι στη δύναμη του μυαλού και του χαρακτήρα να μην βρεθεί και μια πρακτική δυνατότητα ναρκωτικής φυγής. Αυτός είναι και ο βαθύτερος λόγος για τον οποίο ποτέ η αντιναρκωτική προπαγάνδα δεν θα μπορέσει μόνη της να αντικαταστήσει την καταστολή. Αυτό, εννοείται, ισχύει χίλιες φορές περισσότερο στη σημερινή κοινωνία όπου η κατανάλωση των ναρκωτικών είναι ένας τρόπος ζωής για εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη, και όπου αυτή η κατανάλωση είναι συναρτημένη με μια πανίσχυρη και παγκόσμιας κλίμακας βιομηχανία παραγωγής και διακίνησης αυτών των ουσιών. Πέρα από τη χρησιμότητα της σαν άμεσο εμπόδιο στην κατανάλωση η απαγόρευση, δηλαδή η οργανωμένη βία της κοινωνίας ενάντια στα ναρκωτικά, είναι και ένα μέσο πρόληψης καθώς είναι ένας ισχυρός αποτρεπτικός παράγοντας ενάντια στην χρησιμοποίησή τους. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τη νεολαία. Εννοείται ότι αυτή η βία γίνεται πραγματικά αποτρεπτική μόνο αν συνοδεύεται από μια επίμονη προπαγανδιστική και ιδεολογική δουλειά ενάντια στη χρήση των ναρκωτικών. Το τελευταίο και ίσως το συνηθέστερο οχυρό πίσω από το οποίο κρύβονται οι οπαδοί της αντι-απαγόρευσης είναι η αθώωση του χρήστη και το ρίξιμο της ποινικής ευθύνης αποκλειστικά στον έμπορο. Έχουμε, πιστεύουμε, αποδείξει ως εδώ ότι η χρήση των ναρκωτικών είναι καταστροφική ανεξάρτητα από τον εμπορευματικό – καπιταλιστικό χαρακτήρα που παίρνει η διακίνησή της. Επίσης έχουμε αποδείξει ότι ο χρήστης, σαν κοινωνικός χρήστης είναι αναγκαστικά διακινητής. Αυτό το τελευταίο είναι ανεξάρτητο από τον αν μπαίνει και ο ίδιος στο εμπορευματικό κύκλωμα της διακίνησης, είτε επειδή είναι σωματικά εξαρτημένος, είτε επειδή έχει αποκλειστικό στόχο το κέρδος. Ο έμπορος, ιδιαίτερα ο κρατικός μηχανισμός των χωρών που παράγουν ναρκωτικά και το κεφάλαιο που τα διακινεί, έχουν τη συντριπτικότερη πολιτική και ποινική ευθύνη γιατί είναι κάτω από τις σημερινές μορφές οι κύριοι οργανωτές και καθοδηγητές της διαδικασίας της διακίνησης. Όμως ο χρήστης, ιδιαίτερα ο χρήστης χασισιού, ο οποίος δεν έχει το ελαφρυντικό της σωματικής εξάρτησης όπως ο ηρωινομανείς, είναι βασικός φορέας της διακίνησης και μάλιστα αναλαμβάνει τον αντικειμενικά καίριο ρόλο του εκμαυλιστή, δηλαδή του ιδεολογικού εισαγωγέα της πλατιάς μάζας στο πάθος. Είναι αλήθεια ότι η χρήση των ναρκωτικών είναι μια αρρώστια και ο χρήστης είναι σε τελική ανάλυση ένας άρρωστος δηλαδή θύμα αλλά αυτή είναι η μια πλευρά. Η άλλη και αυτή που ενδιαφέρει περισσότερο την κοινωνία, είναι ότι αυτός ο άρρωστος αρρωσταίνει άλλους, είτε από υποδούλωση στο πάθος του, είτε για το κέρδος, είτε από ιδεολογία. Σαν τέτοιος έτσι κι αλλιώς είναι θύτης. Γι’ αυτό το μεγάλο ζήτημα δεν είναι η ουτοπία να απομονώνεται ο χρήστης από τον έμπορο, αλλά ο χρήστης από τα πιθανά του μελλοντικά θύματα. Μήπως λοιπόν αυτό σημαίνει εγκλεισμό; Για τους σωματικά εξαρτημένους χρήστες πρέπει να δίνεται η δυνατότητα της αποθεραπείας, που σημαίνει μια ελεγχόμενη συστηματική προσπάθεια απεξάρτησης που μπορεί να διεξάγεται σε ειδικά ιδρύματα. Όσοι όμως δεν μπορούν ή δεν θέλουν να αποθεραπευτούν (και ανεξάρτητα αν θα τους δοθεί η ουσία που ικανοποιεί το πάθος τους), τότε αυτοί θα πρέπει να κρατιούνται σε κατάσταση που αποκλείει να επηρεάσουν υγιείς ανθρώπους με το πάθος τους. Πρέπει να είναι περιορισμένοι ωσότου αποθεραπευτούν. Δεν εννοούμε με αυτόν τον περιορισμό τις αστικές φυλακές και μάλιστα τις ελληνικές τριτοκοσμικές φυλακές. Γιατί αυτές οι φυλακές είναι γενικά ιδρύματα βασανιστηρίων, εξευτελισμού και διαφθοράς και θα γίνονται όλο και χειρότερα. Εκείνο που λέμε είναι ότι είναι ευθύνη και υποχρέωση της κοινωνίας να μην φέρνει τον άρρωστο από ναρκωτικά σε ελεύθερη και μη ελεγχόμενη επαφή με τους υγιείς ανθρώπους, ιδιαίτερα τους ανήλικους, ενώ θα πρέπει να προσπαθεί με τον πιο διεξοδικό, δαπανηρό και ανθρώπινο τρόπο να βοηθήσει τον άρρωστο να γίνει καλά. Αυτή είναι μια θέση αρχής ανεξάρτητα από τα ποινικά μέτρα που θα πρέπει να παίρνονται ενάντια στους χρήστες και ενάντια στους εμπόρους, και είναι ανεξάρτητη από τις ιεραρχήσεις που πρέπει να γίνονται και τις διαφοροποιήσεις ανάμεσα στις περιπτώσεις. Επίσης είναι ανεξάρτητη από το ποιος είναι ο ρόλος των λαϊκών πρωτοβουλιών στη βάση, για τη συντριβή με τη βία των κυκλωμάτων διακίνησης. Τα ποινικά μέτρα έχουν πάντα να κάνουν με την πολιτική κατάσταση και με το ποινικό καθεστώς μιας χώρας. Μπορεί για παράδειγμα μια φασιστική χώρα να χρησιμοποιήσει το κυνήγι ενάντια στα ναρκωτικά για να συντρίψει τους πολιτικούς της αντιπάλους. Η βία που ζητάνε πολλές φορές οι σοσιαλφασίστες είναι τέτοιου είδους, όπως τέτοιου είδους είναι η βία που ζητούσαν τις τελευταίες μέρες στη χώρα μας οι μαύρες φυλλάδες και τα κανάλια ενάντια στον μεγαλοαστό κοκαϊνομανή Λυμπέρη για να επιβάλουν κλείσιμο όλων των ιδιωτικών κλινικών που κάνουν λειτουργίες αποτοξίνωσης ναρκομανών. Εκείνο όμως που τονίζουμε απλά από θέση αρχής σε ότι αφορά το ποινικό ζήτημα είναι ότι απαιτείται βία, κοινωνική βία και σήμερα κρατική βία ενάντια στα ναρκωτικά, σε όλα τα ναρκωτικά και στο χασίσι. Δεν υπάρχει πρόληψη και ο πρώτος και πιο σωτήριος βαθμός πρόληψης είναι η βία, δηλαδή η απαγόρευση και της εμπορίας και της χρήσης όλων αυτών των ναρκωτικών ουσιών. Εμείς εδώ σε τούτο το άρθρο δεν θελήσαμε να κάνουμε μια ολοκληρωμένη πρόταση για την πάλη ενάντια στα ναρκωτικά. Θελήσαμε μόνο να τοποθετήσουμε τη γενική μας θέση πάνω σ’ αυτά πράγμα που κάνουμε για πρώτη φορά με τόσο διεξοδικό τρόπο. Η ώρα να τοποθετήσουμε αυτή τη θέση ήρθε επιτακτικά από την στιγμή που οι σοσιαλφασίστες με προπομπό τους φιλελεύθερους αστούς ξεκίνησαν
ΒΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ
ΚΑΜΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΣΤΟ ΧΑΣΙΣΙ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΗΡΩΙΝΗ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ
[…] Η ώρα να τοποθετήσουμε αυτή τη θέση ήρθε επιτακτικά από την στιγμή που οι σοσιαλφασίστες με προπομπό τους φιλελεύθερους αστούς ξεκίνησαν καμπάνια για την απελευθέρωση, δηλαδή για το ηθικό αποτελείωμα αυτού του λαού. Φτάνει που γκρεμίζουν τις βιομηχανίες και σαμποτάρουν κάθε ανάπτυξη τώρα ανέλαβαν να κατεδαφίσουν και τις ψυχές της νεολαίας. Φτάνει τέρατα δεν θα σας αφήσουμε.
…..βγάλε τις παρωπίδες και έλα να συζητήσουμε. Πολύ φοβάμαι κύριε Εριχθόνιε ότι ,αν και δεν είστε υπό την επήρρεια ναρκωτικών ουσιών, σε παραλήρημα.
Θα ρωτήσω μόνο αυτό: Με το χαρακτηρισμό “φιλελεύθεροι”, απευθύνεστε:
-Στην ηγεσία της Φιλελεύθερης Συμμαχίας;
-Σε όλα τα μέλη της Φιλελεύθερης Συμμαχίας;
-Σε οποιονδήποτε τοποθετεί τον ευατό του στο φιλελεύθερο χώρο;
“Όμως θα ήμουν αντίθετος με την απαγορευτική πολιτική και αν αυτή επρόκειτο να φέρει αποτελέσματα.”
Εδώ ακριβώς είναι το απόσταγμα της φιλελεύθερης στάσης του κ. Αβραντίνη. Συγχαρητήρια!
αυτο απο που προκυπτει? εχω παραθεσει στοιχεια οτι η νικοτινη ειναι πιο εθιστικη απο τα περισσοτερα ναρκωτικα! ειδικα η μαριχουανα δεν συγκρινεται με τον καπνο. Βλαπτει την υγεια πολυ λιγο (οσο ενα μπεργκερ ας πουμε) και δεν προκαλει κανεναν εθισμο!
Σωτήρη διάβασε τα 8 και 9 σχόλια…και σβήσε το μύθο που έχεις στο μυαλό σου…
Αγαπητέ κ. Στράτο,
Και μόνο που βάζετε στην ίδια κατηγορία τη μαριχουάνα με το χάπι έκστασι νομίζω ότι βρίσκεστε εκτός πραγματικότητος. Το έκστασι έχει παγκοσμίως χαρακτηριστεί ως το χάπι του σαββατοκύριακου με συγκεκριμένες ιδιότητες πολύ διαφορετικές από αυτές της μαριχουάνας.Η χρήση και οι χρήστες αυτών των δύο είναι δυο εντελώς διαφορετικοί «κόσμοι» με εντελώς διαφορετική φιλοσοφία και κουλτούρα ζωής. Open your mind…. δεν θα χάσετε
Αγαπητή κα Έφη,
Μην κατηγορείς εμένα αλλά το British National Institute on Drug Abuse.
Εξάλλου ούτε καν με ενδιαφέρει ο “κόσμος” του κάθε ναρκωτικού, δεν πρόκειται να τους δείξω περισσότερο σεβασμό από όσον δείχνουν οι ίδιοι στον εαυτόν τους!
Ο καθένας παίρνει ότι αξίζει…
Σεβασμό είναι ολοφάνερο ότι δεν δείχνετε αλλά τουλάχιστον θα μπορούσατε απλά να τους αφήσετε να πάρουν αυτό που χαρακτηριστικά λέτε ότι τους αξίζει……
Η μαριχουάνα είναι μια προσωπική επιλογή του καθενός η οποία δεν επηρεάζει κανέναν άλλον εκτός από τον ίδιο τον χρήστη..
Το καλύτερο που έχετε να κάνετε όταν κάποιος σας προσφερει μαριχουάνα είναι απλά να αρνηθείτε…. Κάτι που είμαι σίγουρη ότι δεν θα κάνετε εάν κάποιος σας προσφέρει ένα ουισκάκι…. έστω κι αν αυτό το ποτηράκι είναι πολύ χειρότερο από ένα τσιγάρο μαριχουάνας…. Conclusion: Ασχοληθείτε εσείς και όλοι οι ομοϊδεάτες σας με πράγματα που έχουν άμεση επίδραση στη ζωή σας και αφήστε το ρόλο του κριτή…. Ο καθένας κρίνει τον εαυτό του
και πιστέψτε με θα μπορούσα κι εγώ όπως και πολλοί άλλοι να κρίνουμε εσάς για άλλα πράγματα που ενδεχομένως να κάνετε στην προσωπική σας ζωή..
στρατο η ερευνα που παραθετεις ειναι πιθανως σωστη αλλα μαλλον ασχετη στα συμπερασματα της.
Απο τα 20 ατομα που ξεκινησαν μαζι μου διδακτορικο, τα 16 τουλαχιστον ειναι περιστασιακοι καπνιστες κανναβης (το αναφερω για να καταρριψω και την ιδεα οτι σε κανει βλακα). 3-4 τσιγαρα μαριχουανας ημερησιως οπως λεει η ερευνα σου δεν καπνιζει κανεις μα κανεις, ουτε αναμεσα σε αυτους, ουτε αναμεσα στους εκατονταδες καπνιστες κανναβης που εχω γνωρισει κατα καιρους!
Προφανως το καπνισμα ισων ποσοτητων κανναβης και τσιγαρου θα εχει παρομοια βλαπτικα αποτελεσματα, αν οχι χειροτερα για τους καπνιστες κανναβης. Οποιαδηποτε εισπνοη καιομενων ουσιων κανει κακο. Aλλα κανεις, εκτος απο τους εντελως αργοσχολους και ηλιθιους, δεν καπνιζει παρομοιες ποσοτητες κανναβης και καπνου!
Γιατι οπως εξηγησα εχουν διαφορετικες χρησεις αλλα και εντελως διαφορετικη εθιστικοτητα. Μπορεις να εισαι περιστασιακος καπνιστης κανναβης (μια φορα την εβδομαδα ή τον μηνα, οπως παρα πολλα ατομα που ξερω προσωπικα). Δεν μπορεις να εισαι ομως περιστασιακος καπνιστης νικοτινης, εκτος τρομερων εξαιρεσεων.
Γιαυτο λεω, με απολυτη συνειδητοποιηση και αρκετο ψαξιμο, οτι το να εισαι μετρημενος καπνιστης μαριχουανας ειναι απολυτα δυνατο (ειδικα αν ειναι νομιμη η χρηση οποτε θα βλεπεις τους αλλους και θα μαθαινεις την χρηση της με μετρο οπως μαθαινουμε το αλκοολ) και γινεται ηδη απο πολλα ατομα. Η χρηση με μετρο βλαπτει το ιδιο οσο η καταναλωση αλκοολ (με μετρο) ή η καταναλωση μπεργκερ και σουβλακιων. Σιγουρα λιγοτερο απο την χρηση νικοτινης (που δεν μπορει να γινει με μετρο). Και ολα αυτα χωριςνα μιλησω για αλλους τροπους χρησης κανναβης, οπως βρωση, που δεν εχουν καν τα προβληματα της εισπνοης καπνου
ειναι γνωστο και μαλιστα επιθυμητο εφεκτ η απωλεια της βραχυπροθεσμης μνημης (οπως συμβαινει και με το αλκοολ). αλλα αυτο δεν αφηνει κουσουρια, ισχυει μονο καποιες ωρες το πολυ οσο κραταει η επιδραση!
δειχνεις περιεργως ομως σεβασμο σε ατομα που εχουν το δικο τους νομιμο ναρκωτικο ειτε το λενε κρασακι του θεου, ουτε ουισκακι ειτε τρωνε σαν βοδια…
εγω εχω να προτεινω υγιη πληροφορηση για ολα τα θεματα και ας αποφασιζει ο καθεις για τον εαυτο του…
Κυρία Έφη,
Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί μου επιτίθεστε με αυτόν τον τρόπο, ούτε καν με ξέρετε, πως μπορείτε να βγάζετε συμπεράσματα για μένα από την άποψη μου για ένα μόνο θέμα.
Εξάλλου, με τον κίνδυνο να θεωρηθώ γραφικός, ούτε το ουίσκι το προτιμώ! (Φυσικά δεν λέω να απαγορευθεί…)
Τι εννοείτε ομοιδεάτες μου? Ποιοι νομίζετε ότι είναι αυτοί?
Νομίζω η άποψη που εξέφρασα, προς το παρόν τουλάχιστον, βρίσκει ανταπόκριση στην πλειοψηφία του κόσμου. Στο μέλλον μπορεί να δικαιωθείτε και εσεις και ο Σωτήρης, δεν το αρνούμαι αυτό.
Υ/Γ Το τελευταίο πράγμα που θα μάρεσε
Συνεχίζω το Υ/Γ
Το τελευταίο πράγμα που θα μου άρεσε είναι να κάνω εύκολη κριτική στους πάντες και στα πάντα, ποτέ δεν το έκανα και ούτε το κάνω τώρα, εξάλλου δεν θεωρω την άποψη μου σημαντικότερη από οποιουδήποτε άλλου.
κα Έφη και Σωτήρη,
Επειδή υποψιάζομαι ότι πιο πολυ σας πείραξε η φράση μου για το σεβασμό στο ”κόσμο” των ναρκωτικών, σας οφείλω μια απάντηση.
Ο σεβασμός είναι ένα ενδιαφέρον ζήτημα και χωράει πολυ ανάλυση, ωστόσο προφανώς δεν είναι η κατάλληλη στιγμη για να μιλήσουμε γιαυτό. Ας μείνουμε στα βασικά λοιπόν που είναι τα εξής:
Η έλλειψη σεβασμού από μόνη της δεν συνιστά παράνομη πράξη ούτε αποτελεί χαρακτηριστικό δυσλειτουργίας των θεσμών της κοινωνίας. Η επιλογή μας, που θα δείξουμε σεβασμό και που όχι, είναι καθαρά προσωπική μας υπόθεση και αποτελεί στοιχείο της ελευθερίας έκφρασης των απόψεων μας.
Είναι αυτονόητο ότι ο σεβασμός που δείχνει κάθε άνθρωπος σε πρόσωπα και καταστάσεις είναι άμεσα συνδεδεμένος με τον προσωπικό του αξιακό κώδικα.
Συνεπώς όλοι ενδόμυχα έχουμε ιεραρχήσει τις διάφορες κοινωνικές ομάδες με βάση τις προτιμήσεις μας. Φυσικά αυτό δε σημαίνει ότι μαζοποιούμε τους ανθρώπους και αποκλείουμε τη μοναδικότητα του καθενός. Όμως η ομαδοποίηση είναι μια λειτουργία που ο άνθρωπος τείνει να εκτελεί είτε για λόγους πρακτικούς είτε για λόγους ελλειπούς ή λανθασμένης πληροφόρησης.
Ετσι, κάποιος που ανήκει σε μια κοινωνική ομάδα που την έχουμε κατατάξει χαμηλά στην προσωπική μας ιεραρχία, ”πρέπει” να καταβάλλει μεγαλύτερη προσπάθεια να κερδίσει το σεβασμό μας από κάποιον που ανήκει σε κοινωνική ομάδα που βρίσκεται ψηλά.
Φαντάζομαι Σωτήρη καταλαβαίνεις τι εννοώ…(Αν κρίνω
απο το σχόλιο σου κάποτε προς εμένα, σε ένα άλλο θέμα, ότι απορείς που συμφωνείς μαζί μου…Επειδή προφανώς είχες κατατάξει το επάγγελμα μου χαμηλά στον αξιακό σου κώδικα και θεώρησες ότι δεν θα λεγα ποτέ κάτι που θα συμφωνούσες).
Φαντάζομαι κα Έφη πως και εσείς έχετε τη δική σας ιεράρχιση και κάποιους τους σέβεστε περισσότερο από κάποιους άλλους.
Κάνω λάθος?
Σαφώς και έχω την δική μου ιεράρχιση διαμορφωμένη από τα βιώματα και τις ιδεολογίες μου αλλά πάνω απ΄όλα είμαι υπέρ της ελευθερίας του ατόμου και μιας και η χρήση μαριχουάνας αποτελεί ατομική επιλογή θα υπερασπίζομαι αυτό το δικαίωμα όσο μπορώ. Από την άλλη οι δικές σας φράσεις:
«Το τελευταίο πράγμα που θα μου άρεσε είναι να κάνω εύκολη κριτική στους πάντες και στα πάντα,» Νομίζω ότι η κριτική που ασεκίτε είναι η ευκολότερη όλων
«Εξάλλου, με τον κίνδυνο να θεωρηθώ γραφικός, ούτε το ουίσκι το προτιμώ! (Φυσικά δεν λέω να απαγορευθεί…)»
Θα ήθελα να μου παραθέσετε ορισμένα από τα τόσο έγκυρα στοιχεία που είμαι σίγουρη ότι διαθέτετε γιατί δεν είστε υπέρ μιας «ουϊσκοαπαγόρευσης»
Τέλος θα συμφωνήσω απόλυτα με τον κ. Σωτήρη για υγιή πληροφόριση και ελευθερία της επιλογής από κει και πέρα
κα Έφη,
Έχω απαντήσει σε αυτό, διαβάστε με προσεκτικά!
Υ/Γ
κα Έφη,
Θα ταν καλύτερο για εσάς να μην είστε τόσο ειρωνική, θα κερζίζατε πολλά στη ζωή σας και κυρίως φίλους.
Επειδή σας διάβασα προσεχτικά γι’ αυτό ζητάω τα στοιχεία.
Όταν λέω έγκυρα στοιχεία σφώς και αναφέρομαι σε κάποιο ανάλογο Ινστιτούτο όπως αυτό του British National Institute on Drug Abuse που τόσο εμπιστεύεστε. Οι ψευτολόγοι που αναφέρετε όπως ότι δεν είναι δυνατή η απαγόρευση του ποτού ή του καπνού λόγω της μεγάλης διάδοσής τους, σαφώς και δεν υπάγονται στα έγκυρα στοιχεία. Είναι απλά η ταπεινή σας άποψη..
Βρείτε μου ένα και μοναδικό άρθρο από οποιαδήποτε πηγή θέλετε που να λέει ότι οι βλάβες που προκαλεί το ποτό και ο καπνός είναι λιγότερο σημαντικές από αυτές της μαριχουάνας. Και για να απαντήσω στη δική σας γλώσσα στην τελευταία παρατήρησή σας, και η ειρωνία όπως και ο σεβασμός είναι κάτι που τα διαθέτουμε όπως και όπου θέλουμε….. Τα κέρδη βέβαια ποικίλλουν…..
στρατο δεν με πειραξε προσωπικα οτι δεν τρεφεις σεβασμο στον κοσμο καποιων αλλων, απλα νομιζω οτι σου κρυβει εναν ενδιαφεροντα κοσμο και βεβαια μερος της αληθειας. Νομιζω αν σκεφτεις καπως ανοιχτα τι σου λεω (και ξαναδιαβασεις τα δικα σου στοιχεια) θα συμφωνησεις οτι η σημερινη αποστροφη στην μαριχουανα ειναι κατα πολυ μεγαλο ποσοστο αποτελεσμα παραπληροφορησης, συχνα μαλιστα συνειδητης, και βεβαια φοβου μπροστα στο αγνωστο.
βασικα οχι, δεν περιμενα να συμφωνεις επειδη λογω επαγγελματος εχεις αλλες παραστασεις και αλλα κινητρα. δεμ εχω γενικα συγκεκριμενες προτιμησεις σε καποιο επαγγελμα, οι φιλοι μου ερχονται απο 30 κλαδους (αν και ΟΚ εχω καποια μικρη αδυναμια στους μηχανικους)
ΥΓ χαιρομαι που δεν πινεις ουισκι, ουτε γω το πινω, ειμαι μαλλον φιλος της μπυρας και της βοτκας 🙂
Σωτήρη,
Θα χαρώ κάποια στιγμή, σε ένα επόμενο μεγάλο ραντέβου της παρέας, να απολαύσουμε μαζί μια παγωμένη KAIZER!!
εγώ πιστεύω και πολά στοιχεία ενισχύουν την άποψή μου ότι πολύ πιο επικίνδυνα είναι αυτά που κυκλοφορούν ελεύθερα και γίνονται και μόδα (ταχυφαγεία,κάπνισμα, ακλοολούχα ποτά τεχνητά παραγόμενα, τροφές-σκουπίδια κ.α.)παρά τα λεγόμενα ναρκωτικά και εξαρτησιογόνα. Ο καθένας από εμάς είναι ελεύθερος να διαλέξει ακόμη και τον τρόπο που θα καταστρέψει την υγεία του. Εμείς οι άλλοι απλώς οφείλουμε να τον ενημερώσουμε, ώστε να μην το κάνει από άγνοια.