Το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας απονέμεται φέτος στον λατινοαμερικάνο συγγραφέα Mario Vargas Llosa για «τη χαρτογράφηση του των δομών της εξουσίας και τις αιχμηρές του εικόνες της αντίστασης, της ανταρσίας και της ήττας του ατόμου». Στην αρχή της καριέρας του, όπως άλλωστε και η πλειοψηφία των λατινοαμερικανών συναδέλφων του, ο Llosa υπήρξε υποστηρικτής της επανάστασης στην Κούβα και της κυβέρνησης του Φιντέλ Κάστρο. Σύντομα όμως συνειδητοποίησε ότι ο μαρξιστικός σοσιαλισμός δεν είναι συμβατός με τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας, κι ότι το καθεστώς του Κάστρο θύμιζε έντονα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα που ο ίδιος πολεμούσε με το έργο του. Η τελική ρήξη ήρθε το 1971, όταν η Κουβανική κυβέρνηση φυλάκισε τον ποιητή Heberto Padilla για το έργο του, που θεωρήθηκε υπονομευτικό από το καθεστώς. Από τότε μέχρι σήμερα, ο Mario Vargas Llosa αποτελεί τη φωνή του κλασικού φιλελευθερισμού στη Λατινική Αμερική και βρίσκεται σε μόνιμη αντιπαράθεση με κάθε μορφή δικτατορίας στην περιοχή – είτε αυτή προέρχεται από τα Δεξιά, είτε από τα Αριστερά.

Η σύγχρονη στρατευμένη δημοσιογραφία διαθέτει πλέον ιδιαιτέρως αναπτυγμένα εργαλεία για την αμφισβήτηση της πραγματικότητας όταν και όπου αυτό εξυπηρετεί τους στόχους του εκάστοτε προπαγανδιστή. Η τακτική είναι εξαιρετικά έξυπνη – όσο και εξαιρετικά απλή. Τοποθετούμε στη δημοσιότητα έναν ισχυρισμό τόσο εξωφρενικό και τόσο πέρα κι έξω από κάθε αντίληψη της αλήθειας, που η πρώτη αντίδραση του κοινού είναι η αμηχανία. Ίσως κι η έντονη αντίδραση. Ωστόσο, σύντομα θα υπάρξουν (παράπλευρο ελάττωμα ίσως της εξέλιξης του μηχανισμού σκέψης μας) εκείνοι που θα οδηγηθούν από την αμηχανία στην αβεβαιότητα: «δεν μπορεί… όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά» ή «η αλήθεια πρέπει να βρίσκεται κάπου στη μέση…». Το τοπίο θολώνει, θεωρίες συνωμοσίας εμφανίζονται να καταστρέψουν κάθε ελπίδα λογικού προβληματισμού, κι ο προπαγανδιστής έχει πετύχει πια το στόχο του. Αν η αλήθεια θολώσει αρκετά, δεν υπάρχει πλέον αλήθεια. Υπάρχει μόνο υποκειμενική αφήγηση, σουπώδης σχετικισμός, και το πεδίο είναι πλέον ανοιχτό σε κάθε ανόητο ισχυρισμό.

Ας υποθέσουμε ότι γίνεται επανάσταση στην Ελλάδα και καταλαμβάνει την κυβέρνηση το ΚΚΕ το οποίο αναλαμβάνει να πάρει τα λεφτά από την ολιγαρχία του τόπου να τα δώσει στους φτωχούς έλληνες, να ξεχρεώσει το χρέος και να διορίσει και 1.000.000 μετανάστες στην κρατικοποιημένη πλέον ολοκληρωτικά οικονομία. Φεύγουμε από το ΝΑΤΟ και την Ε.Ε γυρίζουμε στην δραχμή, κλείνουμε το χρηματιστήριο και διώχνουμε όλες τις πολυεθνικές αφού δεν μπορούμε να τις κρατικοποιήσουμε. Τα ασφαλιστικά ταμεία θα δίνουν μεγάλες συντάξεις, τα νοσοκομεία θα προσφέρουν τις υπηρεσίες τους χωρίς μαύρες τρύπες, η παιδεία θα παράγει γνώση και τεχνολογία κόντρα στην παγκοσμοιομενη αγορά και η ιδιοκτησία θα αναδιανεμηθεί ανάλογα με τις ανάγκες του κάθε πολίτη και όχι ανάλογα της προσφοράς του καθενός στη ζωή και στην εργασία.

Το φθινόπωρο του 1980 μία λέξη κυριαρχούσε στα πρωτοσέλιδα των βρετανικών εφημερίδων: «U-turn». Η οικονομία τής Γηραιάς Αλβιώνος βρισκόταν επί πολλά έτη στη χειρότερη μεταπολεμική ύφεση, αλλά οι πρώτες τομές τής νέας κυβέρνησης υπό τη Μάργκαρετ Θάτσερ, είχαν ως αποτέλεσμα και την αύξηση της ανεργίας. Ετσι λοιπόν, όλοι περίμεναν την επανάληψη της ιστορίας. Οι δημοσιογράφοι […]

Λυπάμαι που αναγκάζομαι να γίνω καυστικός αλλά οι προοπτικές μαζικών επενδύσεων στην Ελλάδα από αξιόπιστους διεθνείς φορείς μοιάζουν με ευθυμογράφημα. Και ο λόγος είναι απλός. Οι επενδύσεις δεν είναι κινήσεις φιλανθρωπίας που στοχεύουν στην εξασφάλιση καλύτερων ημερών για τους Έλληνες πολίτες. Οι επενδύσεις είναι απλά και ξάστερα πρωτοβουλίες οικονομικής κερδοσκοπίας τις οποίες αναλαμβάνει κάποιος στοχεύοντας […]

Στο Γιώργο Δελαστίκ θα πρέπει να αναγνωριστεί ότι αντιπροσωπεύει μια κάπως συνετή, σοβαρή και τουλάχιστον επιδερμικά λογική κριτική στην πολιτική που ασκείτε λόγο ή με την δικαιολογία του μνημονίου. Σκοπός μου εδώ δεν είναι να υπερασπίσω μια συμφωνία μεταξύ Ελλήνων πολιτικών και Ευρωπαίων γραφειοκρατών – κάθε λογικός άνθρωπος οφείλει να αναγνωρίσει ότι ο παραπάνω συνδυασμός δεν είναι συνταγή επιτυχίας. Αναλύοντας όμως τα λάθη σε μια κριτική που ασκείται σε μια πολιτική, που μπορεί να είναι σωστή ή λάθος, θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε ένα τρόπο σκέψης, τόσο διάσπαρτο στα ΜΜΕ, που εξηγεί σε ένα σημαντικό βαθμό γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε και γιατί αδυνατούμε ως χώρα να βρούμε λύσεις στην μεγαλύτερη μας σύγχρονη κρίση.

Στην χώρα μας τα αγοραφοβικά παραμύθια πρέπει να τα σκοτώνεις στην γέννησή τους, γιατί αλλιώς εξαπλώνονται και επιβιώνουν για δεκαετίες. Με αφορμή το το άρθρο του Π. Μανδραβέλη πριν ένα μήνα στην Καθημερίνη σχετικά με την μείωση των εταιρικών φόρων παρουσιάζονται και καταρρίπτονται τρεις μύθοι περί εταιρικών φόρων, ότι δηλαδή δεν χρειάζεται να τους μειώσουμε για να έρθουν ξένες επενδύσεις, ότι δεν είναι υψηλοί στην χώρα μας και ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να τους μειώσουμε. Αντιθέτως οι καθόλου χαμηλοί εταιρικοί φόροι στην χώρα μας είναι εμπόδιο στην ανάπτυξη η οποία μπορεί να είναι η μόνη σανίδα σωτηρίας της χώρας μας σε αυτή τη στιγμή, ανάπτυξη που μπορεί να έρθει μόνο από τον καθαρόαιμο ιδιωτικό τομέα.