Η επίσκεψη του κυρίου Ερντογάν ήταν πλούσια σε συμβολισμούς, κυρίως επικοινωνιακούς, αλλά μάλλον φτωχή στα θέματα ουσίας παρά τον ομολογουμένως εντυπωσιακό αριθμό συμφωνιών στα λεγόμενα θέματα «χαμηλής» πολιτικής. Η κοινή συνέντευξη Τύπου των δύο πρωθυπουργών μπορεί να μην αποτέλεσε ακριβώς δημόσια διαπραγμάτευση, όπως έσπευσαν να διαπιστώσουν κάποιοι αναλυτές, αλλά έδωσε και στις δύο πλευρές την ευκαιρία να επαναλάβουν λίγο- πολύ τις πάγιες θέσεις τους. Επιβεβαιώθηκε για άλλη μια φορά ότι η τουρκική εξωτερική πολιτική, όπως ασκείται από το κυβερνών Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης, θέτει την αρχή της αμοιβαιότητας στο επίκεντρο των εξωτερικών της σχέσεων, ακόμη και σε βάρος των αρχών του Διεθνούς Δικαίου, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Ετσι, δυστυχώς, η κυβέρνηση της γείτονος αναπαράγει το μοντέλο που θέλει τις μειονότητες «ομήρους», όχι γέφυρες φιλίας και ειρήνης.

Μετά την απειλή άσκησης νομικής δράσης εναντίον της ιστοσελίδας, για το περιεχόμενο κάποιων σχολίων, η διαχείριση της ιστοσελίδας, αναγκάζεται να αποσύρει την δυνατότητα σχολιασμού των δημοσιευόμενων άρθρων στην κεντρική σελίδα. Για λόγους χρόνου και χρημάτων, δεν είμαστε σε θέση να μπλέκουμε σε νομικές αντιδικίες, για χάρη του κάθε γραφικού παράφρωνα. Εφόσον δεν μπορεί να προστατευθεί […]

Τα μέτρα που όλοι ξέρουμε πάρθηκαν και ήδη υλοποιούνται. Αφορούν κατά κύριο λόγο τους απασχολούμενους στο δημόσιο τομέα. Υπάρχει όμως η τάση και η διάχυτη φημολογία ότι θα ακολουθήσουν κι άλλα, σκληρότερα, για τον ιδιωτικό τομέα. Αυτά, αν όντως σκέφτονται να τα υλοποήσουν οι αρμόδιοι, ας το σκεφτούν δυο φορές. Οι υπάλληλοι και οι εργάτες του ιδιωτικού τομέα, στο συντριπιτικά μεγαλύτερο ποσοστό τους:* Βρίσκονται έξω από το «βαθύ δημόσιο», δεν έχουν συνεπώς καμιά ευθύνη για τα ελλείμματά του. * Εργάζονται ήδη σκληρότατα και κακοπληρωμένα (η «γενιά των 700 ευρώ» στον κόσμο του ιδιωτικού τομέα αναφέρεται. Και ήδη, ο ελάχιστος μισθός για τους νεοπροσλαμβανόμενους έπεσε στα 560). * Έχουν να πάρουν αύξηση ένα, δύο ή και τρία χρόνια, συνεπώς είναι ανήθικο οι μισθοί τους να καθηλωθούν γι’ άλλο τόσο. * Δεν έχουν λάβει λαδώματα, φακελάκια, δωράκια κ.λπ. Ούτε καμιά κράτηση, σε καμιά συναλλαγή, γίνεται ποτέ για λογαριασμό τους. * Σπάνια κάνουν οικογένεια, υφίστανται πολλαπλούς εξευτελισμούς και ταπεινώσεις, ακόμα και σεξουαλική χρήση, προκειμένου να κρατάνε αυτή τη ρημάδα τη δουλειά τους με νύχια και με δόντια. * Βλέπουν ήδη το ωράριό τους να επιμηκύνεται σε 10-12 ώρες, απλήρωτα. * Στηρίζουν με την εργασία τους την πραγματική οικονομία, υφίστανται την οικονομική εκμετάλλευση από τον εργοδότη (υπεραξία το λένε) και πληρώνουν με τους φόρους τους τους μισθούς και τα εφάπαξ των δημοσίων υπαλλήλων.

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις τίθενται αρκετά ζωτικά ερωτήματα. Το κορυφαίο δε από αυτά είναι το κατά πόσον η Ελλάδα, με τα 110 δισεκατ. ευρώ, τα οποία θα δεχθεί την προσεχή τριετία, μπορεί τελικά να αποφύγει την χρεωκοπία. Από την άποψη αυτή, όμως, η κατάσταση κάθε άλλο παρά αισιοδοξία γεννά. Διότι, τα διαρθρωτικά προβλήματα της χώρας είναι τεράστια και οι μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται θα πρέπει να έχουν σαρωτικό χαρακτήρα. Το δημόσιο χρέος ανέρχεται στο 115% του Ακαθαρίστου Εγχωρίου Προϊόντος. Ακόμη κι αν τα μέτρα που ανακοινώθηκαν από την κυβέρνηση για την επίτευξη δημοσιονομικής πειθαρχίας και εξυγιάνσεως εφαρμοστούν ακωλύτως στην καλύτερη περίπτωση θα επιτευχθεί κάποιος περιορισμό των πρωτογενών ελλειμμάτων του δημοσίου – ελλειμάτων που αγγίζουν σήμερα τα 35 με 40 δισ. ευρώ. Αλλά το δημόσιο χρέος ακόμη κι αν το έλλειμμα μηδενιστεί – κάτι που βεβαίως είναι αδύνατον να συμβεί δεδομένου ότι τα τοκοχρεωλύσια δημιουργούν το πρωτογενές έλλειμμα-, θα εξακολουθήσει να τροφοδοτείται με τους τόκους που πληρώνει η χώρα για τα ποσά που μέχρι σήμερα έχει δανειστεί.

Αξιότιμε κ. πρωθυπουργέ, σας θαύμασα στη συνέντευξη που δώσατε την Κυριακή στο CNN. Με θαυμάσια αγγλικά και θαυμάσια πραότητα εκθέσατε το πρόβλημα της χώρας και τις δύσκολες και αντιδημοφιλείς αποφάσεις που έπρεπε να πάρετε, και πήρατε, εσείς και η κυβέρνησή σας. Ο θαυμασμός μου αυξήθηκε με την απάντηση που δώσατε στην ερώτηση του δημοσιογράφου, για […]

Με πολιτική αφετηρία την υποστήριξη της δημόσιας παρέμβασης στην οικονομία και την δικαιολόγηση της σοσιαλδημοκρατίας επιστήμονες όπως ο Paul Krugman υποστηρίζουν πως τα αδιέξοδα στις ΗΠΑ προέρχονται από την συνειδητή πολιτική συντηρητικών κυβερνήσεων να στερέψουν το δημόσιο από πόρους και να το οδηγήσουν έτσι στην χρεωκοπία. «Κάντε το Κτήνος να Πεινάσει» ήταν, κατά τον Krugman […]

Αν κάποιος προσπαθούσε να καταλάβει τους Έλληνες παρακολουθώντας μόνο τις εκπομπές του Λάκη Λαζόπουλου θα ανακάλυπτε ξαφνικά μια νέα, περίεργη κοινωνία ανθρώπων. Αυτή η κοινωνία αποτελείτε από μια μεγάλη πλειοψηφία ανύποπτων αλλά ταυτόχρονα πολύ υποψιασμένων πολιτών. Ανύποπτοι όταν συμμετέχουν ενεργά, και ορισμένες φορές με ζήλο, στις διάφορες παθογένειες της κοινωνίας. Ανύποπτοι όταν δηλώνουν την θάλασσα ως αμπέλι, όταν τσιμεντώνουν καμένα δάση, όταν ασύστολα φοροκλεβουν, όταν επίμονα και επανειλημμένα απαιτούν από τον πολιτικό τους διορισμό στο δημόσιο. Ανύποπτοι όταν όντας στο δημόσιο απαιτούν μέσο των συνδικαλιστών από το ίδιο πολιτικό συνθήκες θεσμοποιημένης αργομισθίας και σύνταξη στα 50. Κάποτε έρχονται οι συνέπειες όλων αυτών και τότε οι μέχρι τότε ανυποψίαστοι πολίτες αυτόματα μετατρέπονται στους πιο υποψιασμένους λαούς της ανθρωπότητας.

H Ελλάδα έχει τρεις επιλογές, η μία χειρότερη από την άλλη. Η πρώτη συνεπάγεται μείωση εισοδημάτων, φτώχεια, θυσίες, ίσως και αίμα, και αβέβαιη κατάληξη. Η δεύτερη είναι με βεβαιότητα καταστροφική. Η τρίτη είναι ακόμα χειρότερη από τη δεύτερη. Από τους τρεις αυτούς δρόμους, ο πρώτος είναι ο μόνος που διασφαλίζει το μεγαλύτερο κεκτημένο της χώρας, […]

Ας ξεπεράσουμε πια τη γενική επίρριψη ευθυνών, τις εύκολες κατηγόριες και την άγονη γκρίνια. Η κρίση αυτή είναι όντως μια ευκαιρία και θα είναι κρίμα να την αφήσουμε να πάει χαμένη. Όπως το 1974, εκμεταλλευόμενοι το άγος των δικτατόρων στην Κύπρο, μπορέσαμε να ξεφορτωθούμε με συνοπτικές διαδικασίες τη χούντα και τη βασιλεία, αποκτώντας για πρώτη φορά μετά από 40 χρόνια γνήσια δημοκρατία, έτσι και τώρα μπορούμε να αποβάλουμε ιδεοληψίες και «κολλήματα» που μας ταλαιπωρούν τα τελευταία 36 χρόνια. Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: έχουμε κράτος δικαίου, έχουμε σύνταγμα και νόμους, και όποιος τους παραβαίνει υφίσταται τις συνέπειες. Δεν υπάρχουν πια «ιερές αγελάδες» που τυγχάνουν ιδιότυπης ασυλίας. Όποια χρέη είχαμε στην αριστερά τα ξεπληρώσαμε και με το παραπάνω όλα αυτά τα χρόνια με την ανοχή της πλειοψηφίας στα παιδιαρίστικα καμώματά της και στην «ανυπακοή» της. Κάμποσοι από τη γενιά μας θητεύσαμε εκεί και έχουμε το δικαίωμα επιτέλους να ασκούμε δημόσια κριτική σε μια χουλιγκανική εκδοχή αυτού που κάποτε πιστέψαμε.

Τα δραματικά γεγονότα της εβδομάδας που πέρασε και οι τρεις νεκροί άνθρωποι που άφησαν πίσω τους ήταν μια εξέλιξη προδιαγεγραμμένη εδώ και καιρό. Βήμα – βήμα η μικρή διαφθορά έφερε στη χώρα την μεγάλη. Η ανοχή στη μικρή παρατυπία έφερε μαζί της και τη συνενοχή της κοινωνίας στο βανδαλισμό, ακόμη και την τρομοκρατία! Η ασύδοτη […]

Για να ξεπεραστεί η κρίση, η ελληνική κυβέρνηση έκανε το μόνο πράγμα το οποίο ξέρουν να κάνουν καλά οι πολιτικοί μας από την Α’ Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου, μέχρι σήμερα: πήρε ένα ακόμη δάνειο. Αυτή τη φορά μάλιστα ξεπεράσαμε τους εαυτούς μας, αφού εξασφαλίσαμε το μεγαλύτερο ποσό που έχει δοθεί ποτέ σε μια χώρα από το ΔΝΤ. Βέβαια, σύμφωνα με τις υποσχέσεις που έδωσαν οι ηγέτες των χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το bail-out της Ελλάδας ήταν απαραίτητο ώστε η κρίση να μην επεκταθεί και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Όμως όσο οι ημέρες περνάνε , βλέπουμε τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια να βουλιάζουν, το ευρώ να κατρακυλάει και τα spreads σε Ισπανία και Πορτογαλία να φτάνουν σε νέα επίπεδα-ρεκόρ. Μήπως τελικά κάτι δεν πάει καλά με τα μεγαλεπήβολα σχέδια επί χάρτου των ευρωκρατών; Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα είναι πολύ βαθύτερο από την οικονομική κατάρρευση μιας περιφερειακής οικονομίας στην Ανατολική Μεσόγειο .Αν πιστέψουμε τις αναλύσεις που φιλοξενούνται τους τελευταίους μήνες στο διεθνή Τύπο , ίσως η Ελλάδα είναι απλά η κορυφή του παγόβουνου.

Πικρή γεύση και ποικίλα ερωτηματικά άφησε η εξαγγελία των μέτρων για την αντιμετώπιση του ελλείμματος από την Κυβέρνηση. Μια εικόνα του χαρακτήρα της επέμβασης δείχνει ο τρόπος χειρισμού των συντάξεων αλλά και του προβλήματος εισόδου των νέων στην παραγωγική διαδικασία. Προκειμένου για τις συντάξεις, που εν πολλλοίς κυμαίνονται μεταξύ των 600 και 6.000 ευρώ, η Κυβέρνηση επέλεξε μια κάθετη παρέμβαση κατάργησης των δώρων Πάσχα, Χριστουγέννων και επιδόματος αδείας (13ου και 14ου «μισθού»). Μάλιστα, προκειμένου για συντάξεις κατώτερες των 2.500 ευρώ προσέφερε και «στήριξη» με 200, 400 και 200 ευρώ αντιστοίχως, έναντι των καταργούμενων δώρων. Ας δούμε τώρα μερικά αποτελέσματα της ρύθμισης αυτής. Πρώτον, ο λόγος υψηλών προς χαμηλές συντάξεις παραμένει στο σχετικά υψηλό 9 (από 10 που ήταν πριν). Δεύτερον, ένας συνταξιούχος των εξακοσίων ευρώ υποχρεώνεται να «συμβάλει» στο πρόβλημα των ελλειμμάτων με τετρακόσια ευρώ το χρόνο (οι καταργούμενοι 13ος και 14ος μισθοί ήσαν 1.200 ευρώ, ενώ τα προσφερόμενα δώρα είναι 800 ευρώ) και να τα βγάλει πέρα, σε ένα σαφώς δυσμενέστερο περιβάλλον (αύξηση ΦΠΑ κλπ), με λιγότερα, ενώ ήδη η θέση του ήταν δύσκολη.

When Europe struggles to save Greece and thus euro, many comments, essays and even cartoons including lessons derived and predictions on Europe’s future have appeared in the world mass media. I would like to draw current ‘financial kitchen’ picture from housewives’ point of view, instead of explaining it by sophisticated economic jargon, like Angela Merkel did in 2008. After Lehman Brothers went bankrupt Chancellor of Germany had this advice for indebted bankers, consumers and governments: Be more like a German housewife. According to Mrs. Merkel, the financial crisis could have been avoided as “One should simply have asked a Swabian housewife because she would have told us her worldly wisdom: in the long run, you can’t live beyond your means.” As the Greek parliament has taken a series of steps to bring the nation’s deficit under control, the Greek people are angry to hear that they must accept fewer of the benefits they receive and pay more taxes to avoid a catastrophic default.

H προσφυγή στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης είναι γεγονός. H Eλλάδα έχει μπροστά της μια δύσκολη και σκληρή διαδικασία, τουλάχιστον τριετίας. H μεγάλη πρόκληση που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ως κοινωνία είναι μέσα σε αυτή την περίοδο αν θα καταφέρουμε να ξεκινήσουμε τη σταδιακή μείωση του χρέους, περιορίζοντας τις δημόσιες δαπάνες και ξεκινώντας μια καινούργια αναπτυξιακή διαδικασία. Κοιτάζοντας πίσω, αυτές τις ιστορικές στιγμές, βλέπουμε ότι το νεοελληνικό κράτος από της γεννήσεώς του –και ακόμη πιο πριν, από τα πρώτα επαναστατικά χρόνια– έκανε, με εξαίρεση ελάχιστες κυβερνήσεις (π.χ. Χαριλάου Τρικούπη, Ελευθερίου Βενιζέλου, Κωνσταντίνου Καραμανλή), οικονομική πολιτική με κριτήρια άσχετα προς την οικονομία. Η Ελλάδα όλα αυτά τα χρόνια έζησε ένα όργιο κακοδιαχείρισης, καθώς οι εθνικοί πόροι, αλλά και τα δάνεια, διοχετεύθηκαν –κατά μεγάλο μέρος– για την εξυπηρέτηση αλλότριων, ιδίως κομματικών, συμφερόντων. Στα «κομματικά συμφέροντα» εντάσσω και την, ιδίως από το 1981 και μετά, ψευδεπίγραφη άσκηση «κοινωνικής πολιτικής» η οποία, ενώ δεν έλυσε κανένα κοινωνικό πρόβλημα, διόγκωσε το κράτος και τις δαπάνες του και επέτεινε όλα αυτά τα φαινόμενα. Σήμερα, η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού, καθώς την τελευταία τριακονταετία όλα τα φαινόμενα κατασπατάλησης του δημοσίου χρήματος και άσκησης αλυσιτελούς οικονομικής πολιτικής επιτάθηκαν. Δεν είναι τυχαίο που η περίπτωσή μας περιγράφεται διεθνώς ως «ελληνική τραγωδία». Διότι τι άλλο παρά τραγωδία είναι το γεγονός ότι αυξήσαμε το χρέος μας στο 113% του ΑΕΠ χωρίς ούτε την οικονομία να καταστήσουμε ανταγωνιστική ούτε τα κοινωνικά προβλήματα να λύσουμε, ενώ κατασπαταλήσαμε και πεντακόσια δισεκατομμύρια ευρώ;

Στην τραγική πορεία της μαύρης Τετάρτης, στην οποία χάθηκαν τρεις άνθρωποι, ο τηλεοπτικός φακός κατέγραψε με τον πιο ανάγλυφο τρόπο ένα από τα βασικά προβλήματα της χώρας. Τη θολούρα της. Δίπλα δίπλα πορεύονταν δύο άνθρωποι του λαού που φωνασκούσαν «Εμπρός, λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, αντίσταση και πάλη». Το αίτημά τους ήταν κοινό: να αποσυρθούν […]

Μετά τα τραγικά γεγονότα της 5ης Μαϊου, ο δημόσιος διάλογος ελάχιστα ασχολήθηκε με τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας, αλλά επικεντρώθηκε στους συνήθεις εύκολους στόχους, τις ευθύνες της εργοδοσίας. Πριν φτάσουμε όμως να συζητάμε για τις ευθύνες της τράπεζας για την πυρασφάλεια (αυτό θα μας το πει η Πυροσβεστική) ή για τον εξαναγκασμό των […]

Εδώ κι έξι χρόνια διατυμπανίζω ότι ο πολιτισμός μας είναι κρατικοδίαιτος και ότι αυτό ισοδυναμεί με την καταστροφή του. Το υπουργείο και οι εποπτευόμενοι φορείς του έχουν εξελιχθεί σε ένα βαρύ, εσωστρεφές, αυτοαναφορικό σύστημα, που μάχεται με νύχια και με δόντια για την αυτοσυντήρησή του. Ο νέος Οργανισμός που θέλησα να προωθήσω για ένα υπουργείο […]

Μέσα στην κορύφωση της οικονομικής κρίσης και, κυρίως, των λαικών αντιδράσεων κατά των μέτρων διάσωσης της ελληνικής οικονομίας έσκασαν μύτη και διάφοροι περιθωριακοί νέο-απολογητές του κρατισμού. Λογής καθηγητάδες και «αναλυτές» ιντερνετικών μπλόγκς έχουν βαλθεί να πείσουν όσους πιστούς, με λοιδωρίες πάντα κατά των όποιων αντιφρονούντων, για την «ανωτερότητα» του ελληνικού δημόσιου τομέα. Το εγχείρημα θα […]

Ηγετική μορφή της Σχολής του Σικάγο, μαθητής και συνεργάτης του Milton Friedman, βραβεύεται το 1992 με το βραβείο Νόμπελ «για την επέκταση του πεδίου της μικροοικονομικής ανάλυσης σε ένα ευρύ φάσμα της ανθρώπινης συμπεριφοράς και αλληλεπίδρασης, συμπεριλαμβανομένης και της μη αγοραίας συμπεριφοράς». Παρά τις έντονες αρχικά αντιδράσεις των συναδέλφων του, ο Gary Becker δε δίστασε από την αρχή της καριέρας του να εφαρμόσει τα εργαλεία και τις τεχνικές της οικονομικής ανάλυσης σε μια σειρά θεμάτων πολιτικού και κοινωνικού προβληματισμού. Η δομή της οικογένειας, οι διακρίσεις σε βάρος μειονοτήτων, οι επιπτώσεις του πολέμου κατά των ναρκωτικών, η ποιότητα της εκπαίδευσης, η οικονομική ανάλυση του Δικαίου βρισκότανε μέχρι τότε πέρα και έξω από το πεδίο έρευνας των οικονομικών επιστημών. Ο Gary Becker δε δημιούργησε μόνο ένα καινούριο κλάδο της οικονομικής επιστήμης. Άλλαξε δραστικά τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε πλέον να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας. Η συνομιλία μας με τον καθηγητή Becker έγινε με την αφορμή της έκδοσης του Uncommon Sense. Στο τελευταίο του αυτό βιβλίο συγκεντρώνονται τα πιο σημαντικά και καινοτόμα άρθρα από το από το εβδομαδιαίο blog που διατηρεί μαζί με το δικαστή Richard Posner – μια από τις πλέον πολυδιαβασμένες πηγές πολιτικού προβληματισμού και σχολιασμού της επικαιρότητας στο διαδίκτυο.

Είναι εντυπωσιακό το μένος -ή και μίσος- που εκτοξεύεται εναντίον του ΔΝΤ. Γίνεται μια αναστροφή της πραγματικότητας. Όταν ανακαλύφτηκε η υπερχρέωση και τα ψεύδη μας και οι αγορές δεν μας δάνειζαν πια, τότε αντί να κάνουμε αυτοκριτική, τα βάλαμε με τις αγορές, τους κερδοσκόπους, τους οίκους αξιολόγησης, τους εταίρους μας, το ΔΝΤ. Ωστόσο, ποιος από […]

Ο φαύλος κύκλος στενεύει, μας πνίγει. Η αίσθηση του αδιεξόδου μας πανικοβάλλει. Ενεργούμε τυφλά, σπασμωδικά, αντι-δραστικά. Η λογική λέει πως όταν είσαι στριμωγμένος στη γωνία, προσπαθείς να ξεφύγεις, δεν στρέφεσαι εναντίον του εαυτού σου. Το δίλημμα δεν μας αρέσει, αλλά σπάνια επιλέγουμε τα διλήμματά μας. Αν είμαστε σώφρονες, επιλέγουμε τι διλήμματα θέλουμε να αποφύγουμε. Δεν […]

Τόσον καιρό το ΚΚΕ ασκούσε σωματική βία εναντίον όσων τολμούσαν να μην απεργούν. Για το κόμμα αυτό -που η διάλυση της ελληνικής οικονομίας είναι αυτοσκοπός προκειμένου να ξεσπάσει η Οκτωβριανή του επανάσταση- η απεργία δεν είναι δικαίωμα. Δεν είναι προσωπική απόφαση. Δεν είναι δυνατότητα. Είναι υποχρέωση. Και έτσι το ΚΚΕ / ΠΑΜΕ / σωματεία τους εμποδίζουν με σωματική βία όσους επιλέγουν να εργαστούν. Δεν τους πληρώνουν όμως τα μεροκάματα που κόβει ο εργοδότης (τα είχα γράψει και σε προηγούμενο άρθρο μου αυτά, για το δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, είχα αναφερθεί και σε συγκεκριμένους χώρους εργασίας). «Συνεπώς, απεργείτε υποχρεωτικά. Αν πάτε να δουλέψετε, θα σας δείρουμε. Και το παράλληλο κράτος του ΚΚΕ αναλαμβάνει τα υπόλοιπα: αργόσχολοι, υπάλληλοι του κόμματος, ανεπάγγελτοι, κομματικά στελέχη, ήδη απεργοί και κάποιοι ιδεολόγοι, που θεωρούν ότι ξέρουν το καλό του κάθε εργαζόμενου καλύτερα από τον ίδιο. Το ΚΚΕ έστρωνε το δρόμο. Τώρα που κάποιοι (αναρχοαυτόνομοι; αναρχικοί; αριστεριστές; παρακρατικοί;) περπάτησαν ένα βήμα ακόμα στον ίδιο δρόμο, τι βρήκε να πει ο Παφίλης; Λέξη για τους νεκρούς. Λέξη για τη μολότοφ. Λέξη για την ασφυξία στο χώρο εργασίας. Λέξη για τους πρότερους δικούς του τραμπουκισμούς. Μίλησε για προβοκάτσια εναντίον του ΚΚΕ. Κατάγγειλε και τα νέα οικονομικά μέτρα. Αλλά δεν ήταν αυτό το θέμα της ειδικής -προ ημερήσιας διάταξης- συζήτησης. Το θέμα ήταν οι νεκροί.

Πώς φτάσαμε στον θάνατο τριών ανθρώπων; Σιγά σιγά και με την ανοχή όλων μας. Για την ακρίβεια το ερώτημα είναι πώς δεν φτάσαμε νωρίτερα ώς εδώ. Πώς και δεν θρηνήσαμε κι άλλους νεκρούς. Οταν σε κάθε πορεία δίκην τελετουργικού οι μολότοφ πέφτουν σαν βροχή ήταν στατιστικά βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα γινόταν το κακό. Κι […]

Κάποια μέρα αν βλέποντας ξανά όλα αυτά που συμβαίνουν τώρα έχεις την εντύπωση ότι παρατηρείς τα γεγονότα μιας ξένης και παράξενης χώρας θα ξέρεις ότι ζεις σε μια καλύτερη Ελλάδα. Αυτή η νέα Ελλάδα θα έχει αποκτήσει αυτό που η Μεταπολίτευση έχει σκοτώσει, και που για δεκαετίες, ανεξαρτήτως καταστάσεων στην νεότερη ιστορία μας ποτέ δεν είχαμε χάσει, την ελπίδα. Μπορεί να είσαι υπερήφανος για Θερμοπύλες, για την προσφάτως καταληφθείσα Ακρόπολη, για το Όχι του 40, αλλά για την Ελλάδα του σήμερα, ντροπή, οργή, αγανάκτηση. Ήρθε ο καιρός να πούμε την μεγάλη αλήθεια που χρόνια τώρα αποφεύγουμε γιατί δεν έχουμε το θάρρος που θα απαιτούσε μια εθνική αυτογνωσία, η Μεταπολίτευση απέτυχε. Μια περίοδος της ελληνικής ιστορίας που χαρακτηρίζεται από την έλλειψη πάτου – κάθε χρόνο που περνάει νομίζουμε ότι είδαμε τα χειρότερα και κάθε χρόνος που έρχεται μας διαψεύδει. Της Μεταπολίτευσης οι αξίες, τα οράματα, τα συνθήματα, τα οικονομικά, οι πολιτικοί και οι πολίτες απέτυχαν.

Τρίτη απόγευμα. Κατεβαίνω την Πανεπιστημίου. Ο δρόμος κλειστός, τα συνδικάτα κάνουν άλλη μια πορεία. Σαν να μην έχει αλλάξει τίποτε, οι διαδηλωτές επαναλαμβάνουν τα χιλιοειπωμένα συνθήματα της μεταπολιτευτικής «Ντόλτσε Βίτα» :«Βασικός μισθός 1400 ευρώ» , «Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία», «Απαγόρευση των απολύσεων». Απ’ όπου περνάει η πορεία, τα μαγαζιά και τα ξενοδοχεία κατεβάζουν τα ρολά τους. Βάζω στα αυτιά μου τα ακουστικά του i-pod. Ένας ραδιοφωνικός σταθμός παίζει την είδηση πως τα spreads άγγιξαν τις 682 μονάδες. Ποιός ξέρει, ίσως σε λίγες μέρες να μας φαίνεται και αυτό το νούμερο μικρό… Η Ελλάδα του 2010. Θλίψη… Κοιτάζω γύρω μου, μήπως δω κάτι που θα με κάνει να ξεχάσω την στενάχωρη πραγματικότητα. Το μάτι μου πέφτει σε μια αφίσα. Το λαμπερό μιούζικαλ του Andrew Lloyd Weber, «Εβίτα» είναι στην Αθήνα αυτές τις μέρες αλλά ακόμη και αυτό συνειρμικά μου φέρνει στο νου την Αργεντινή, το παράδειγμα της οποίας χρησιμοποιούν κατά κόρον όλοι όσοι θέλουν να μας προειδοποιήσουν για τις ολέθριες συνέπειες του ΔΝΤ.

Η αλήθεια είναι ότι στη δίνη μιας κρίσης πολλές αποφάσεις μπορούν να ληφθούν. Για την ακρίβεια, είναι δισεκατομμύρια τα δυνητικά βήματα που μπορούν να γίνουν. Ενας άλλος κόσμος πάντα είναι εφικτός: Θα μπορούσε να γίνει το α, αλλά θα μπορούσαμε επίσης να κάνουμε το β, ή το β+α, ή το γ, ή το υ+ω+ε κ. […]