Πολλά ακούμε για το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο άλλα δεν έχει γίνει ευρέως γνωστό τι ακριβώς θα μας ζητήσουν αν, τελικά δεν ευδοκιμήσει κάποιο πακέτο βοήθειας από την Ευρώπη και αναγκαστεί η Ελληνική κυβέρνηση να προσφύγει στο ΔΝΤ για να καλύψει με ευνοϊκότερο επιτόκιο τις δανειακές μας ανάγκες. Η λίστα των όσων μπορεί να απαιτήσει το ΔΝΤ από την Ελλάδα παρουσιάζεται πάνω κάτω ως η εξής: 1.Πλήρης αναδόμηση στην τοπική αυτοδιοίκηση όπου και εντοπίζεται ανεξέλεγκτη σπατάλη πόρων. 2.Άρση της μονιμότητας. 3.Εξίσωση ορίων ηλικίας για άνδρες και γυναίκες στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα με ενιαίο όριο συνταξιοδότησης τα 67. 4.Κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών. Ίσως επιβιώσουν 2-3 κατηγορίες. 5.Πλήρης κατάργηση 14ου και 13ου μισθού στο Δημόσιο, αλλά και στον ιδιωτικό τομέα. 6.Φορολόγηση των αγροτών. 7.Φορολόγηση όλων των εισοδημάτων από το πρώτο ευρώ. 8.Απελευθέρωση όλων των κλειστών επαγγελμάτων. 9.Επιβολή ΦΠΑ σε όλες τις υπηρεσίες (δικηγόροι, συμβολαιογράφοι κ.λ.π.) 10.Περαιτέρω ενοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων 11.Πλήρης απελευθέρωση των απολύσεων και κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. 12.Ριζική αναδιάρθρωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και του τρόπου λειτουργίας των κρατικών νοσοκομείων. 13.Ριζική αναδιοργάνωση της Παιδείας. Προτείνονται δίδακτρα στα πανεπιστήμια με κάποια πρόβλεψη για τα χαμηλά εισοδήματα. 14.Προτείνουν και άλλα («τεχνικής φύσεως») θέματα τα οποία θα συρρικνώσουν το Δημόσιο και θα καταστείλουν τις δημόσιες δαπάνες. 15. Απόλυση 230.000 εργαζομένων από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, με κατάργηση θέσεων, ενοποίηση και συγχωνεύσεις οργανισμών, ΔΕΚΟ κ.λ.π.

Ο όρος «κρίση» είναι αβανταδόρικος. Χρησιμοποιείται από τους επιτήδειους για να φορτώσει σε άλλους την υπερχρέωση της χώρας. Για την κρίση φταίνε οι Γερμανοί, ο Σόρος (το διάβασα κι’ αυτό), οι αγορές, οι κερδοσκόποι, η παγκοσμιοποίηση, ο καπιταλισμός, οι νεοφιλελεύθεροι. Αλλά για την υπερχρέωση δεν μπορεί να φταίει άλλο από το ότι για δεκαετίες καταναλώναμε […]

Μας εγκατέλειψαν λοιπόν οι φίλοι και οι σύμμαχοί μας. Σε μια άσχημη για την Ελλάδα στιγμή οι ξένοι βρέθηκαν απέναντι, αντί να είναι στο πλευρό μας. Οι Γερμανοί μάλιστα τόλμησαν να ασκήσουν κριτική για κάποια ιερά θέσφατα της δημόσιας ζωής μας. Όπως είναι οι πρόωρες συντάξεις σε υγιέστατες γυναίκες και σε κόρες κρατικών λειτουργών. Πως […]

Ας το παραδεχθούμε, η Ελλάδα είναι ουσιαστικά insolvent, δηλ. αδυνατεί να συνεχίσει να αποπληρώνει τα χρέη της. Το υπεραισιόδοξο πλάνο που κατέθεσε η κυβέρνηση για μείωση του ελλείμματος βασίζεται σε υπόθεση για 4.7% επιτόκιο δανεισμού για τα 54 δις που θα χρειαστούμε φέτος. Μέχρι τώρα έχουμε καταφέρει να δανειστούμε 8 δις τον Ιανουαριο και 5 δις τον Μάρτιο με επιτόκιο άνω του 6%. Μέσα στον Απρίλιο και τον Μάιο θα χρειαστεί να δανειστούμε άλλα 22 δις. Ακόμα και να βρούμε δανεικά τους επόμενους μήνες, μακροχρόνια η Ελλάδα θα χρειαστεί να πληρώνει 6-8% του ΑΕΠ μόνο για τα επιτόκια1 (ανεξάρτητα από την εξόφληση κεφαλαίου). Και το χρέος θα συνεχίσει να μεγαλώνει. Highway to hell που λέγανε και οι AC-DC. Είναι ώρα να αφήσουμε τις ιδεολογικές προκαταλήψεις μας και όλοι μαζί να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε και να σώσουμε. Κατ’αρχάς πρέπει να κατανοήσουμε τα τρία παράδοξα σε διαφορετικά επίπεδα που εμποδίζουνε οποιαδήποτε λύση.

Είναι σίγουρο ότι αν μπορούσαν οι δισκογραφικές εταιρείες, θα είχαν ποινικοποίηση και το σφύριγμα. Διότι και αυτό έχει κάποιο μελωδικό σκοπό, οπότε υπό την ευρεία έννοια των δικαιωμάτων -όπως οι Αμερικανοί προωθούν παγκοσμίως- είναι παραβίαση της πνευματικής ιδιοκτησίας. Αν μάλιστα περάσουν και κάποιο νόμο για πληρωμή δικαιωμάτων από όσους σφυρίζουν θα αυξηθεί και η απασχόληση: […]

O κ. Παπανδρέου τις τελευταίες ημέρες παίζει ξεκάθαρα στο δικό του γήπεδο. Κοσμοπολίτης, καλλιεργημένος, μαθημένος στις διεθνείς συναναστροφές και τα fora, κινείται με χαρακτηριστική άνεση στην υφήλιο προκειμένου να διατρανώσει τα ελληνικά δίκια. Κι αυτό είναι μια πρώτη μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο σήμερα και το παρελθόν της εσωστρέφειας, του ψευτοτσαμπουκά και της κλειστοφοβίας. Η πρώτη […]

Η οικονομική κρίση θέτει τον ελληνικό λαό ενώπιον καίριων διλημμάτων: Ή θα ζήσει την τελευταία πράξη του δράματος ή την αρχή μιας νέας εποχής. Ή η κυβέρνηση θα προωθήσει άμεσα τώρα τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας, χωρίς τους αταβισμούς του παρελθόντος, ή θα επικαθίσει ο παγετώνας μιας παρατεταμένης και χαίνουσας μεταβατικής περιόδου. αποκατάσταση της δημοσιονομικής […]

Είναι πάντα ευχάριστο να μαθαίνουμε καινούριες λέξεις. Μετά τα spreads, πρόσφατα ανακάλυψαμε και τα Credit Default Swaps (CDS). Τα CDS (πολύ χοντρικά ασφάλεια σε ομόλογα), μπήκαν στο λεξιλόγιο μας μετά την καταγγελία του πρωθυπουργού στα διεθνή forums ότι χρησιμοποιήθηκαν από «κερδοσκόπους» για να προκαλέσουν την πτώχευση της χώρας. Αυτή η προσέγγιση των εξελίξεων θεωρείται προφανής από τα αριστερά μήντια στην Ελλάδα και έγινε αποδεκτή ακόμα και από έγκριτους δημοσιογράφους. Σε γενικές γραμμές λοιπόν, υπάρχουνε δύο εξηγήσεις για την εξέλιξη της κρίσης. Η προφανής για όσους βλέπουνε τα πράγματα απ’έξω είναι η ακόλουθη: Μετά την αναθεωρηση του ελλείμματος προς τα πάνω, γίναμε η χώρα με το μεγαλύτερο έλλειμμα και την μικρότερη αξιοπιστία στην ΕΕ, μειώνοντας την δυνατότητα εξυπηρέτηση του χρέους. Η έλλειψη μέτρων για αρκετούς μήνες έκανε τα πράγματα χειρότερα. Όσοι επενδυτές είχαν ελληνικά ομόλογα έτρεξαν να αγοράσουν ασφάλεια. Η ασφάλεια ακρίβυνε, ακολουθώντας τα spreads των ομολόγων.

Ο νομπελίστας οικονομολόγος Μίλτον Φρήντμαν συνήθιζε να λέει πως «δεν υπάρχει τσάμπα γεύμα». Για κάθε παροχή κι εύνοια έρχεται αργά η γρήγορα ο λογαριασμός. Ο για δεκαετίες ανοιχτοχέρης και «κοινωνικά ευαίσθητος» ελληνικός κρατισμός, το μοίρασμα ευημερίας δηλ. από δανεικά χρήματα κι από ανύπαρκτο πλούτο, ήταν αναπόφευκτο πως κάποια στιγμή θα χτυπούσε κόκκινο. Ο καθένας όμως […]

Στις χώρες του “υπαρκτού σοσιαλισμού” το συμβόλαιο που έδενε το κράτος με τους πληβείους ήταν: “Προσποιούμεθα ότι σας πληρώνουμε και εσείς προσποιείσθε ότι δουλεύετε”. Στην Ελλάδα, την τελευταία χώρα “υπαρκτού ” στην Ευρώπη, η λογική είναι: “Προσποιούμεθα ότι σας παρέχουμε υπηρεσίες και εσείς προσποιείσθε ότι πληρώνετε φόρους”. Και όσο το κράτος από την πλευρά του […]

Υπάρχει μια ωραία λέξη που κυκλοφορεί εσχάτως στα στόματα των πολιτικών· και όχι μόνον αυτών. Είναι η λέξη «ανάπτυξη». Ακούμε συχνά ότι «τα περιοριστικά μέτρα θα μας οδηγήσουν σε ύφεση και χρειάζεται να ληφθούν αναπτυξιακά μέτρα». Ή συχνότερα ακούγεται η κριτική ότι «η ελληνική οικονομία δεν θα σωθεί από την περικοπές επιδομάτων των δημοσίων υπαλλήλων, […]

Σε αυτή την κρίσιμη μάχη εθνικής οικονομικής επιβίωσης, δύο ανταγωνιστικές θεωρήσεις συγκρούονται. Το πρόβλημα είναι ότι και οι δύο έχουν δίκιο. Είναι μεγάλο το κόστος διότι οι δημόσιοι υπάλληλοι αυξήθηκαν υπέρμετρα – μόνο την προηγούμενη πενταετία προστέθηκαν άλλοι 75.000. Δεν υπάρχει τρόπος να μειωθεί το έλλειμμα χωρίς να πέσει το μισθολογικό κόστος του δημόσιου τομέα, […]

«Η χάρτα αυτού του κράτους κρύβει απάτη που φτάνει στον γνωστό αγριορωμιό στο ντάτσουν μιας φυλής που ζει φευγάτη απ` ό,τι Ελληνικό στον κόσμο αυτό». «Κωλοέλληνες», Διονύσης Σαββόπουλος Θύμωσαν οι εγχώριοι πολιτικάντηδες για το εθνικώς προσβλητικό εξώφυλλο και το συναφές άρθρο του γερμανικού περιοδικού Focus. Περίεργο: αυτοί που θάπρεπε αιδημόνως να σιωπούν, υψηλόφωνα διαμαρτύρονται! Οι […]

Να μην πληρώσουν την κρίση αυτοί που δεν την προκάλεσαν. Αυτό το σύνθημα κυριαρχεί στις κινητοποιήσεις ΑΔΕΔΥ (δημόσιοι υπάλληλοι) και ΓΣΕΕ (κατά βάση εργαζόμενοι σε δημόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας). Σωστό το σύνθημα. Αλλά ποιoί ευθύνονται πραγματικά για την κρίση; Η ελληνική κρίση δεν συνδέεται με την διεθνή. Παρά μόνο στον βαθμό που δυσκολεύεται ο εξωτερικός […]