Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πολιτικοϊδεολογικά φαινόμενα των τελευταίων δεκαετιών στην Ελλάδα είναι η εμφάνιση του λεγόμενου «φαιοκόκκινου μετώπου». Πρόκειται για την ιδεολογική σύμπραξη ατόμων που προέρχονται από διαμετρικά αντίθετα πολιτικούς χώρους και την δυναμική παρέμβαση τους στα τεκταινόμενα στη χώρα μας. Έτσι άτομα η ομάδες προερχόμενα από την Αριστερά σε πολλές περιπτώσεις συμπράττουν με […]

Ηταν πριν από δέκα χρόνια, όταν ο πλανήτης υποδεχόταν τη νέα χιλιετία με άφθονη σαμπάνια και μέσα σε μια… βροχή πυροτεχνημάτων. Και μπορεί μεν κάποιοι να ανησυχούσαν για το αν θα χτυπήσει τελικά ο περίφημος ιός του 2000, αλλά αν το καλοσκεφτούμε, υπήρχαν αρκετοί λόγοι για να το γιορτάσει κανείς. Παρά τα προβλήματα, η ανθρωπότητα άφηνε πίσω της μια σχετικά ειρηνική δεκαετία με ισχυρή οικονομική ανάπτυξη, ενώ όλο και περισσότερες χώρες εγκατέλειπαν το δρόμο του αυταρχισμού και υιοθετούσαν το μοντέλο της φιλελεύθερης δημοκρατίας δυτικού τύπου. Η πεποίθηση που μας κληροδότησε ο Διαφωτισμός πως η ιστορία είναι μια συνεχής πορεία προόδου, φαινόταν πιο ισχυρή από ποτέ. Μόλις δέκα χρόνια μετά, πόσο μακρινά φαίνονται όλα αυτά! Δύο γεγονότα σημάδεψαν τη δεκαετία που διανύουμε και της έδωσαν μια διαφορετική κατεύθυνση: η τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 και η παγκόσμια οικονομική κρίση που άρχισε το Δεκέμβριο του 2007 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Παρότι φαινομενικά ασύνδετα, και τα δύο γεγονότα είχαν τελικά το ίδιο αποτέλεσμα: τη θεαματική ενίσχυση της κρατικής εξουσίας.

Την ίδια συντριβή που έζησε η Νέα Δημοκρατία στις τελευταίες εκλογές, την ίδια ακριβώς συντριβή πρέπει να αποδείξει απέναντι στον ελληνικό λαό ότι σήμερα νιώθει. Και αυτό, όχι από καμία μαζοχιστική προδιάθεση, αλλά κυρίως διότι είναι τόσο πληγωμένη η αξιοπιστία του πολιτικού κόσμου της χώρας, ώστε οποία δέσμευση αναλαμβάνεται ως υποσχετική για το μέλλον δεν […]

Τον αναζήτησα τη Δευτέρα το πρωί στο γραφείο του, στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ήξερα ότι είναι πρωινός τύπος και του άρεσε ιδιαίτερα να δουλεύει το πρωί. Τηλεφώνησα πολλές φορές, αλλά δεν το σήκωνε κανείς. Παραξενεύτηκα. Του τηλεφώνησα στο κινητό. «Έχουμε κατάληψη, δεν ξέρεις;», μου είπε. Δεν ήξερα. «Για ποιο λόγο;», ρώτησα; «Δεν είμαι […]

Πριν ακριβώς από ένα χρόνο στη Βουλή (την οποία προσέχουμε μόνο όταν τα κανάλια μάς πουν «ένταση προκλήθηκε χθες στη Βουλή»), ο πρώην πρωθυπουργός κ. Κώστας Σημίτης απηύθυνε μια δραματική προειδοποίηση: «Aποτελεί κοινό μυστικό στους κύκλους της Eυρωπαϊκής Eπιτροπής ότι η Eλλάδα δεν προσαρμόζεται στις επιταγές της ONE και ότι επίσης οι όποιες νουθεσίες και […]

Λέγεται πως οι κρίσεις βγάζουν στην επιφάνεια τον πραγματικό χαρακτήρα των ανθρώπων. Ετσι και οι μεγάλες καταστροφές και τα οικονομικά αδιέξοδα αναγκάζουν τους λαούς να δείξουν τον πραγματικό τους χαρακτήρα. Και πως καλύτερα θα μπορούσε αυτό να αναδειχθεί παρά μέσα από τα σχόλια και τις τοποθετήσεις πολιτικών προσώπων και «έγκυρων» σχολιαστών; Οσοι διετύπωναν αντίθετες απόψεις […]

Απεργία διαρκείας κηρύσσουν τα ΤΕΙ, διότι δεν έχουν αναγνωριστεί, έπειτα από δεκαετίες, επαγγελματικά δικαιώματα για 23 ειδικότητές τους. Δεν πρόκειται για αμέλεια. Στην πραγματικότητα ο αγώνας τους διαρκεί από τη δεκαετία του ’60, όταν οι τότε υπομηχανικοί ζητούσαν δικαίωμα να υπογράφουν κι αυτοί μελέτες για πολυκατοικίες, ενώ ο νόμος προέβλεπε μέχρι… διώροφο. Η στενότητα της […]

Τι ακριβώς συνέβη τον Σεπτέμβριο του 2008; Γιατί πολλοί πολιτικοί σε όλο τον κόσμο έσπευσαν από την πρώτη στιγμή να χρεώσουν την οικονομική κρίση αποκλειστικά στην ελεύθερη αγορά; Και γιατί ο συντηρητικός Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί, σχεδόν πανηγυρικά, διακήρυξε το τέλος του laissez-faire, ταυτόχρονα με την Άνγκελα Μέρκελ που διαπίστωνε ότι είναι αναγκαία η θέσπιση νέων αυστηρών ρυθμίσεων στο χρηματοπιστωτικό σύστημα; Εν τέλει, όμως, η οικονομική κρίση προέκυψε επειδή, όπως υποστηρίζουν οι οπαδοί του νέου παρεμβατισμού, δεν υπήρχαν οι αναγκαίες ρυθμίσεις; Κι αν συνέβη το αντίθετο; Αν δηλαδή η κρατική παρέμβαση και ο προστατευτισμός οδήγησαν αργά αλλά σταθερά στην κρίση.

Πριν καταρρεύσει η Αργεντινή, υπήρχε μια αφαίμαξη ρευστότητας από τη χώρα αυτή. Για πολλούς μήνες, επιχειρηματίες και απλοί πολίτες πέρναγαν τα σύνορα της Ουρουγουάης (Ελβετία της Νότιας Αμερικής) και κατέθεταν βαλίτσες με δολάρια στις τράπεζες του Montevideo. Κανείς δε ρωτάει από πού ήρθαν τα λεφτά στην Ουρουγουάη. Πρόσφατα, η ελληνική κυβέρνηση είχε την ιδέα να χαρτογραφηθούν οι καταθέσεις στην ελληνική επικράτεια και να υποχρεωθεί ο κάθε πολίτης να καταθέσει «πόθεν έσχες» για να δικαιολογήσει τις καταθέσεις αυτές. Το αποτέλεσμα ήταν να μεταφερθούν μεγάλα χρηματικά ποσά στο εξωτερικό και πολλά άλλα να αποσυρθούν από τις τράπεζες και να μπουν σε θυρίδες. Η κυβέρνηση από τότε δεν έχει αναφερθεί ξανά στο θέμα. Το Φεβρουάριο του 2002, η Αργεντινή κήρυξε στάση πληρωμών σε $155 δις δημοσίου χρέους. Όταν έγινε αυτή η στάση πληρωμών, το χρέος προς το ΑΕΠ της χώρας αυτής ήταν 65%.

Αυτό που σώζει την Ελλάδα, προς το παρόν, από τον κίνδυνο της χρεωκοπίας είναι… η αρνητική διεθνής οικονομική συγκυρία! Όμως, όταν στο μέλλον η οικονομική συγκυρία βελτιωθεί, τότε ο κίνδυνος χρεωκοπίας της Ελλάδας γίνεται άμεσος! Αυτό είναι το, αναμφίβολα, ανορθόδοξο συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει η πρόσφατη έκθεση της UBS για την κατάσταση στην Ελλάδα. Σύμφωνα […]

Στην τελευταία κωμωδία του Γούντι Aλεν με τίτλο «Κι αν σου κάτσει;», ο υπερόπτης Μπόρις, επιβιώσας δύο αποτυχημένων αποπειρών αυτοκτονίας, απευθύνεται στους θεατές, επικρίνοντας τα πρόσωπα της ταινίας ότι αδυνατούν να δουν «τη συνολική εικόνα». Στην τελευταία πράξη του τρέχοντος ελληνικού δράματος, που η κυνική αργκό των αγορών θα μπορούσε να τιτλοφορήσει «Την κάτσαμε!», η […]

Με τον όρο αναδιανομή εννοώ γενικά το κυρίαρχο μοντέλο κοινωνικο-οικονομικής πολιτικής στα δυτικά κράτη, που περιλαμβάνει κλιμακωτή φορολογία με ολοένα αυξανόμενους συντελεστές για τους πλούσιους και οικονομική ενίσχυση των φτωχών. Καταρχήν να τονίσω πως ο ίδιος ο όρος «αναδιανομή» είναι εξαιρετικά παραπλανητικός, καθότι δίνει την εντύπωση πως εν αρχή ο πλούτος «διανέμεται» με κάποιον άδικο τρόπο, οπότε είναι δουλειά των πολιτικών να αποφασίσουν ποια θα ήταν μια πιο δίκαια διανομή και να την εφαρμόσουν στην πράξη. Πρόκειται για μια πλάνη η οποία καθίσταται εφικτή από την χρήση του χρήματος ως γενικευμένου μέσου ανταλλαγής. Η προσοχή του κόσμου φυσιολογικά επικεντρώνεται στην χρηματική κατάσταση του καθενός, ξεχνώντας πως χωρίς πραγματική παραγωγή, χωρίς πραγματικά προϊόντα και υπηρεσίες, τα χαρτονομίσματα και βιβλιάρια καταθέσεων είναι απλά άχρηστο χαρτί. Ο αληθινός πλούτος μιας κοινωνίας συνίσταται στο σύνολο των αγαθών που παράγει, όχι στο χάρτινο χρήμα που χρησιμοποιούν τα μέλη της προκειμένου να πραγματοποιούν τις συναλλαγές τους.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας δεν είναι η οικονομική χρεοκοπία. Είναι ότι ακόμη και στα αδιέξοδα αρνείται να αλλάξει πορεία. Ενα ολόκληρο σύστημα ιδεολογικής καθοδήγησης ψιθυρίζει λόγια καταγγελτικά για την υπάρχουσα κατάσταση και λόγια φόβου για το μέλλον. Σε οποιοδήποτε ζήτημα λειτουργούμε σαν τον κυνηγό που βλέπει τον λύκο, αλλά ψάχνει τον τορό. Από το […]

Που ολοένα και βούλιαζε. Οπότε οι ναύτες άρχισαν να πετάνε τους πιο όμορφους στη θάλασσα και έμεινε στο κατάστρωμα η λεγόμενη σαβούρα. Μπορεί να μην λέει αυτό ακριβώς το παιδικό τραγουδάκι, αλλά ταιριάζει γάντι στην δική μας περίσταση. Με αυτά και με άλλα (μετεμφυλιακά σύνδρομα, αριστεριστική ψυχολογία, άκρατος λαϊκισμός και οξεία αναξιοκρατία), φθάσαμε εδώ και […]

Δεν μπορώ καν να θυμηθώ πόσες φορές έχω ακούσει τα τετριμμένα επιχειρήματα για τη δυστυχία και την εξαθλίωση που προκαλεί ο καπιταλισμός, για τις «κοινωνίες των 2/3» και των «γκέττο» , για έναν κόσμο εν γένει, όπου οι «πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι». Οι διανοούμενοι του αντικαπιταλισμού, ξεσκολισμένοι πολιτικοί αγωνιστές οι περισσότεροι,και έμπειροι […]

Ο Αντώνης Σαμαράς ψηφίστηκε σχεδόν από 400.000 ανθρώπους, τους μισούς από όσους ψήφισαν για την εκλογή προέδρου στη Νέα Δημοκρατία. Η νίκη του δεν είναι απλώς πανηγυρική, αλλά σχεδόν συντριπτική. Οχι μόνο δεν θα χρειαστεί δεύτερος γύρος, αλλά η διαφορά με την συνυποψήφιά του ανέρχεται στο 11%. Πολύ δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να τον αμφισβητήσει πλέον μέσα στη Νέα Δημοκρατία, τουλάχιστον μέχρι τις προσεχείς δημοτικές εκλογές. Δεν έχασε όμως μόνο η Ντόρα Μπακογιάννη. Εχασαν εξίσου ολοκληρωτικά και οι φιλελεύθεροι που παραμένουν στη Ν. Δ. ή ήλπιζαν να επιστρέψουν σ’ αυτήν. Αν και μάλλον αποτελούν ένα είδος υπό εξαφάνιση, έζησαν σε χειμερία νάρκη κατά την περίοδο Καραμανλή και τώρα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, στήριξαν την Ντόρα Μπακογιάννη. Η ήττα τους είναι μεγαλύτερη από εκείνη της κ. Μπακογιάννη, αν δούμε ότι το «αντιφιλελεύθερο» μπλοκ στη Νέα Δημοκρατία (Σαμαράς & Ψωμιάδης) συγκέντρωσε σχεδόν 61%.

Πάει καιρός τώρα που κάτω από το σπίτι μου βλέπω να παίζεται καθημερινά ένα κακόγουστο θέατρο. Το ρόλο του κοινού έχουν αναλάβει όσοι κάθονται στα τραπέζια της ταβέρνας ή του καφέ. Φαίνεται πως είναι πολύ απασχολημένοι αλλά κάτι τους ενοχλεί. Πάνω στη «σκηνή» βρίσκεται ένας μεταμοντέρνος θίασος. Εξαθλιωμένοι άστεγοι και αλκοολικοί που περιμένουν το συσσίτιο της εκκλησίας βρίσκονται ξαπλωμένοι στα παρτέρια. Οι θαμώνες μπορεί να ρίξουν μερικές λοξές ματιές αλλά γρήγορα επιστρέφουν στον όμορφο κόσμο τους ενώ μερικά μέτρα πιο μακριά η δυστυχία κάνει παρέλαση. Το ίδιο όμως έργο παίζεται καθημερινά με διάφορες παραλλαγές στη χώρα. Όταν στον υπόλοιπο κόσμο η οικονομική κρίση κάνει πάταγο εμείς μιλούμε για υπερβολές. Και πριν μας ακουμπήσει λέμε ότι την ξεπεράσαμε γρήγορα. Όταν η Κίνα ψάχνει για επενδύσεις στη Μεσόγειο, εμείς επειδή μπουχτίσαμε με τα ξένα κεφάλαια υποδεικνύουμε έμμεσα άλλους προορισμούς που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη από λεφτά. Εξάλλου διαχρονικά εδω οικοδομούμε το σοσιαλισμό.

Το αποτέλεσμα της εκλογής αρχηγού στη ΝΔ υπάρχει η πιθανότητα να σηματοδοτήσει την μοναδική ευκαιρία πραγματικής ανανέωσης του πολιτικού μας συστήματος. Η εκλογή του κ. Αντώνη Σαμαρά οδηγεί φαινομενικά την ΝΔ στα παλιά χνάρια του Λαικού Κόμματος και στην αγκαλιά της Λαικής, λεγόμενης, Δεξιάς. Οι εξελίξεις αυτές θα προκαλέσουν σοβαρότατους κραδασμούς στο σύνολο του πολιτικού […]

Ζούμε, λοιπόν, σ’ ένα «αστυνομικό κράτος», όπου «βασιλεύει ο τρόμος» και γίνεται «χημικός πόλεμος», όπου «παραβιάζονται σωρηδόν τα ατομικά δικαιώματα», όπου οι «δυνάμεις καταστολής» εισβάλλουν σε στέκια με τρόπο που δεν έχει προηγούμενο «ούτε στην κατοχή» (σ.σ. τη γερμανική εννοούσε, ουχί την «κατοχή των Εξαρχείων»), και η ρίψη δακρυγόνων στο προαύλιο του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου είναι […]

Ο αριστερός ανορθολογισμός έχει εισδύσει σε όλα τα μήκη και πλάτη του δημόσιου διαλόγου. Η ιδεολογική του επικυριαρχία είναι τέτοια ώστε δύσκολα μπορεί κανείς να αρθρώσει έναν λόγο, που κάποιοι λίγοι αριστεροί θα βρουν είτε αντιλαϊκό είτε μειωμένης κοινωνικής ευαισθησίας. Ο αριστερισμός, μας έχει γίνει σαν χώρα εμμονή. η συζήτηση που καλά κρατεί εδώ και […]

Στο χρηματιστήριο και, γενικά στις αγορές, οι επενδυτές ποτέ δεν παίρνουν αυτό που θέλουν, παίρνουν πάντα αυτό που τους αξίζει. Tι αρμόζει, λοιπόν, να αποδοθεί στην Ελλάδα όταν έχει κυβέρνηση που δεν καταλαβαίνει τι τις λένε οι αγορές; Τι αρμόζει να αποδοθεί στον ελληνικό λαό που επιβραβεύει τον κάθε πολιτικό που του λέει ψέματα για την πραγματική κατάσταση της οικονομίας; Τι αρμόζει να αποδοθεί σε ένα χρεωκοπημένο κράτος, ενώ η πλειοψηφία του λαού νομίζει ότι “λεφτά υπάρχουν”, όπως του υποσχέθηκαν πριν τις εκλογές; Η απάντηση είναι αργός και επώδυνος οικονομικός μαρασμός. Πριν από λίγο καιρό, η Moody’s έκανε λόγο για υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδος. Ο κυριότερος λόγος γι’ αυτή την αλλαγή στάσης, είναι το δημοσιονομικό πρόβλημα που έχει η χώρα. Επιπλέον, ο διεθνής οίκος διαβλέπει αυξημένο κίνδυνο διάβρωσης των αναπτυξιακών δυνατοτήτων εξαιτίας της μειωμένης ανταγωνιστικότητας. Επίσης, είπε ότι είναι αμφίβολο αν μπορεί μέσω της ανάπτυξης να μειωθεί το δημόσιο χρέος την επόμενη δεκαετία.

Σχεδόν οκτακόσιες χιλιάδες οπαδοί της «Νέας Δημοκρατίας» ψήφισαν στις πρόσφατες εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη του νέου προέδρου. Επίσης εντυπωσιακά μεγάλος ήταν ο αριθμός στις αντίστοιχες εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ. Αν αμφιβάλλατε ότι ο δικομματισμός έχει μέλλον, ιδού η διάψευση. Ευκαιρίας δοθείσης, οι πολίτες εκφράζουν τις προτιμήσεις τους, δεν παραμένουν απαθείς. Οταν τους δίνουν τον […]

«Στην Κοπεγχάγη κρίνεται το μέλλον του πλανήτη». Γιατί; Επειδή ετσι ισχυρίζονται επιστήμονες που τα εισοδήματά τους θα αποψιλωθούν όταν πάψουμε να ανησυχούμε. Και σταματήσουν οι επιδοτήσεις και οι χορηγίες των εργαστηρίων τους. Kάτι μάλιστα που τελευταία αποκαλύφθηκε όταν ήρθαν στην δημοσιότητα οι ηλεκτρονικές επικοινωνίες ανάμεσα σε επιστήμονες του κλίματος στο Climate Research Unit του Πανεπιστημίου […]

Ένας άλλος ορισμός της παρακμής θα μπορούσε να είναι η αποδοχή του παράλογου ως μια θλιβερή μα αναπόφευκτη πραγματικότητα – ο παραλογισμός ως συστατικό στοιχείο του ελληνικού χαρακτήρα και κουλτούρας. Κάτι φυσιολογικό και σύνηθες, μια αμετάβλητη κατάσταση από την οποία δεν μπορούμε να απεμπλακούμε. Αυτή είναι ίσως η χειρότερη ζημιά που έχουμε υποστεί ως χώρα τις τελευταίες δεκαετίες – η αποδοχή του παράλογου ως αναπόφευκτου. Η ελληνική κοινωνία πυκνώνει με παράλογα για τα οποία καθημερινά εκπαιδευόμαστε να τα δεχόμαστε παθητικά. «Δεν θα παραδώσουμε την Αθήνα στους βανδαλισμούς των περιθωριακών ομάδων» δήλωσε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης κ. Χρυσοχοΐδης. Μπορεί οι ομάδες αυτές να είναι περιθωριακές αλλά η ‘λογική’ πάνω στην οποία βασίζονται δεν είναι καθόλου περιθωριακή. Είναι η ίδια λογική που επέτρεψε στο ΚΚΕ πριν από μερικές μέρες να απαγορεύσει ένα διάλογο που δεν ήταν της αρεσκείας του. Είναι η ίδια ‘λογική’ που επιτρέπει σε χιλιάδες Έλληνες να χτίζουν μέσα σε δάση. Είναι η “λογική” που σου επιτρέπει να κάνεις ότι θέλεις όποτε το θέλεις επειδή εσύ κρίνεις είναι για το προσωπικό σου ή το κοινωνικό συμφέρον, ανεξάρτητα από ότι λέει ό νόμος, ή κοινή λογική ή ο στοιχειώδες σεβασμός στα δικαιώματα των συμπολιτών σου.

Φανταστείτε ότι ένας φτωχός γείτονάς σας, ξαφνικά δηλώνει ότι οι δουλειές του πάνε πολύ καλά και σαν nouveau riche αρχίζει να επιδεικνύει τον πλούτο του: κυκλοφορεί με Ferrari, σας περιγράφει τα σαββατοκυριάκα του με το yaght του, βγαίνει με γνωστά μοντέλα κλπ. Είναι ανθρώπινο ότι όλοι θα ζηλέψουμε, είναι ανθρώπινο ότι θα περιμένουμε να πέσει έξω η δουλειά του για να χαρούμε. Όλοι μας γνωρίζουμε αυτήν την πλευρά της ανθρώπινης φύσης και γιαυτό είμαστε προσεκτικοί και αποφεύγουμε την επίδειξη. Σχεδόν όλοι. Το Dubai πάντως, η πόλη των υπερθετικών, σίγουρα όχι. Ήταν αναμενόμενο λοιπόν ότι με το πρώτο σημάδι αποτυχίας ή οικονομικής δυσκολίας, όλος ο κόσμος θα έπεφτε πάνω του να πανηγυρίσει. Πράγματι, μετά την ανακοίνωση για αναβολή πληρωμής της Dubai World (μιας εταιρείας στενά συνδεδεμένης με το κράτος του Dubai), ένα μπαράζ δημοσιευμάτων ανά την υφήλιο πανηγύριζε για την κατάρρευση του Dubai. Βεβαίως, από αυτό το παραλήρημα schadenfreude δεν έλειψαν και οι ελληνικές εφημερίδες, που κατάφεραν να συνδυάσουν τα άσχημα νέα με την συνήθη αντικαπιταλιστική ρητορική τους.

Λίγο μετά την εντυπωσιακή νίκη του Richard Nixon στις προεδρικές εκλογές του 1972, η διάσημη κριτικός κινηματογράφου Pauline Kael , τυπικό δείγμα «σαλονάτης» αριστερής του Μανχάταν, αναφώνησε, εκδηλώνοντας έτσι την έκπληξη της για το αποτέλεσμα: «Μα πώς είναι δυνατόν; Δεν ξέρω κανέναν που να τον ψήφισε!». Αυτό το περιστατικό, που συνηθίζουν να διηγούνται οι Ρεπουμπλικάνοι στις Η.Π.Α. όταν θέλουν να δείξουν πόσο ξεκομμένες είναι οι αριστερόστροφες ελίτ από την πραγματική Αμερική, μου ήρθε ξανά στο μυαλό τις προάλλες, με αφορμή μια κουβέντα που είχα με έναν καλό φίλο. Να επισημάνω, πως ο συγκεκριμένος φίλος είναι δημοσιογράφος, μετριοπαθής φιλελεύθερος τόσο σε οικονομικά όσο και σε κοινωνικά θέματα, με πολύ καλές σπουδές, μένει στο κέντρο της Αθήνας, και ο κύκλος του αποτελείται σχεδόν αποκλειστικά από δημοσιογράφους , καλλιτέχνες και διανοούμενους (ή «διανοουμενίζοντες», αν θέλετε ). Σε συζήτηση που είχαμε, λίγες μέρες πριν τις εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού της Νέας Δημοκρατίας, εξέφρασε, χωρίς να το γνωρίζει την ίδια απορία που διατύπωσε η Pauline Kael πριν από 37 χρόνια: «Μα πως γίνεται να βγει ο Σαμαράς ; Δεν ξέρω ούτε έναν που να τον υποστηρίζει»