Απεβίωσε σε ηλικία 89 ετών ο Irving Kristol, o θεωρούμενος και ως «νονός» του Νεοσυντηρητισμού, μετά από μάχη με τον καρκίνο. Ο Kristol ήταν ένας από τους πιο γνωστούς διανοούμενους και θεωρητικούς της Αμερικανικής πολιτικής σκηνής και διαδραμάτισε αποφασιστικό ρόλο στην διάδοση και επικράτηση του σύγχρονου Αμερικανικού συντηρητισμού κατά τα τέλη της δεκαετίας του ’60 και αρχές του ΄70, θέτοντας τις βάσεις για την ιδεολογική κυριαρχία του συντηρητισμού και την άνοδο της ηγεσίας Ρέιγκαν στην εξουσία. Ο Kristol κατάφερε να επηρεάσει γενιές θεωρητικών μέσω της ποικίλης δράσης του και του λόγου του. Υπήρξε αντιπρόεδρος του εκδοτικού οίκου Basic Books, αρθογράφος στην Wall Street Journal, καθηγητής κοινωνιολογίας στο New York University, εκδότης του περιοδικού Public Interest και αναλυτής στην περίφημη δεξαμενή σκέψης American Enterprise Institute.

Εξαιρετικό το άρθρο του καθηγητή κ. Γιώργου Παγουλάτου στο φύλλο της ‘Καθημερινής’ της 18-10-09 που επικαιροποιεί την διάκριση του Νικηφόρου Διαμαντούρου σε Έλληνες ‘μεταρρυθμιστές’ και ‘παρωχημένους’. Όντως, με τη χώρα σήμερα να έχει ζήσει πολλές δεκαετίες σε ειρήνη, ασφάλεια και δημοκρατία, με τις εθνικιστικές εξάρσεις να έχουν κοπάσει και τη σύγκρουση Κομμουνισμού- Εθνικοφροσύνης να έχει […]

Η ΝΔ αναζητά το ιδεολογικό της στίγμα. Αυτό που δεν είναι σίγουρο είναι αν υπάρχει ειλικρίνεια στην αναζήτηση αυτή. Πολλές φορές στο παρελθόν είχαν υπάρξει κινήσεις αποσαφήνισης του ιδεολογικού προφίλ του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δυστυχώς, η παράδοση δεν βοηθάει τέτοιες νεοδημοκρατικές κινήσεις. Η έγνοια των στελεχών αλλά και της βάσης της ΝΔ είναι σχεδόν […]

Η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου κατάφερε με το «καλημέρα σας» να κερδίσει τις εντυπώσεις σε επίπεδο συμβολισμών: μικρότερο υπουργικό συμβούλιο με συνενώσεις υπουργείων και κατάργηση παρωχημένων, φρέσκα πρόσωπα σχεδόν άγνωστα που γνωρίζουν ξένες κουλτούρες, προκήρυξη των μετακλητών θέσεων του κρατικού μηχανισμού. Αν προσθέσουμε και την παρουσία του συνηγόρου του πολίτη στην πρώτη συνεδρίαση- τις ανεξάρτητες αρχές η προηγούμενη κυβέρνηση στην καλύτερη περίπτωση τις ανεχόταν- τότε το μέλλον θα έχει πολύ ενδιαφέρον αν και από τη θεωρία στην πράξη μεσολαβεί μια απόσταση…

Εκεί ζουν προφανώς οι δήθεν κορυφαίοι της Νέας Δημοκρατίας. Εμμένω να ασχολούμαι με τις καταθέσεις ιδεών του ενός και του άλλου για έναν απλούστατο λόγο. Γίνεται κατανοητό ότι ακόμη και σήμερα αδυνατούν να αντιληφθούν τα αίτια της συντριβής του κ. Καραμανλή, της παρέας του και της ηγετικής τους ομάδας. Πώς αλλιώς μπορεί κανείς να συμμεριστεί […]

Είναι θλιβερή η εικόνα που δίνουν τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας ειδικά τις τελευταίες ημέρες. Μιλούν σαν να μην έχουν καταλάβει τι έχει συμβεί. Αντιλαμβάνονται την ήττα με παραπολιτικούς όρους και αγνοούν ότι η βασική αιτία ήταν η επικέντρωση στην διαχείριση και στις πελατειακές σχέσεις. Στην καλύτερη περίπτωση, όπως έχει λεχθεί, η ΝΔ ήθελε απλά να είναι ένα άλλο ΠΑΣΟΚ, απλά πιο σεμνό και ταπεινό. Η ΝΔ έφευγε ηττημένη το 1981 αλλά τότε παρέδιδε την εξουσία περήφανη για όλα αυτά που είχε καταφέρει. Μετά από μια περίοδο έντονης δοκιμασίας – δικτατορία, κυπριακό, πετρελαϊκή κρίση – η Ελλάδα του 81 ήταν πολύ καλύτερη από αυτή που η ΝΔ παρέλαβε το 74. Εγκαθίδρυσε μια σταθερή και στέρεη δημοκρατία. Έβαλε την Ελλάδα στην ΕΟΚ παρά την λυσσαλέα επίθεση της αντιπολίτευσης. Αντιμετώπισε την μεγάλη οικονομική κρίση χωρίς να καταδικάσει οικονομικά τις επόμενες γενιές. Οι κυβερνήσεις της περιόδου 74-81, πάρα τα λάθη και τις αδυναμίες τους, αντιμετώπισαν τα προβλήματα κατάματα και ουσιαστικά, πολλές φορές αγνοώντας το πολιτικό κόστος. Αυτές οι κυβερνήσεις έχουν αποδειχθεί μέχρι τώρα οι καλύτερες της μεταπολίτευσης.

Η επινίκια δήλωση του νέου πρωθυπουργού ήταν εύστοχη. «Γνωρίζω καλά», είπε, «τις τεράστιες δυνατότητες αυτού του τόπου, τις δυνάμεις που πνίγονται κάτω από τη διαφθορά, την αναξιοκρατία, την ανομία και τη σπατάλη. Δυνάμεις που μπορούμε και θα απελευθερώσουμε». Σε όλη την προεκλογική του καμπάνια τόνιζε ότι το κράτος πρέπει να στελεχώνεται «από τους άριστους κι […]

Στο σημαντικό έργο του «Πολιτισμικός Δυισμός και Πολιτική Αλλαγή στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης» (Αλεξάνδρεια, 2000), ο Νικηφόρος Διαμαντούρος αναλύει την εξέλιξη της χώρας ως μια ασταθή ισορροπία ανάμεσα σε δύο αντιμαχόμενες πολιτικές παραδόσεις: τη «μεταρρυθμιστική» και την «παρωχημένη». Η «μεταρρυθμιστική» κουλτούρα εμπνέεται από τις φιλελεύθερες αξίες των δικαιωμάτων των πολιτών και της ανοιχτής κοινωνίας, την […]

Υπάρχουν κάποια ύποπτα στερεότυπα, τα οποία επανέρχονται στο δημόσιο διάλογο που αφορά την επόμενη ημέρα στην Νέα Δημοκρατία και που δυστυχώς γεννούν την ανησυχία ότι το μήνυμα για ακόμη μια φορά δεν ελήφθη. Εμμονή πρώτη: η ταχύτατη εκλογή νέου προέδρου υπηρετεί τη λαϊκή επιθυμία που θέλει τη Νέα Δημοκρατία να ανταποκρίνεται άμεσα στον νέο της […]

Για να προχωρήσουν κάποιες μεταρρυθμίσεις στις ΔΕΚΟ της τελευταίας κομμουνιστικής γωνιάς της Ευρώπης, όλες οι κυβερνήσεις λάδωναν τους εργαζόμενους και τους συνδικαλιστές τους, με έξοδα των φορολογουμένων. Το είδαμε να γίνεται στον ΟΤΕ, στην «Ολυμπιακή». Κατά τον ίδιο τρόπο υπήρξαν τα «ανταλλάγματα» στους εργαζόμενους του Οργανισμού Λιμένος Πειραιά, ώστε να επιτραπεί σε μια δεύτερη εταιρεία […]

Η κινητοποίηση των λιμενεργατών στον Πειραιά είναι ενδεχόμενο να αποτελέσει για την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου κόμβο εκκίνησης επιτυχιών η σημείο κάμψης και έναρξης τελεσίδικης πολιτικής φθοράς. Η βολεμένη συντεχνία του λιμανιού προκαλεί ουσιαστικά την ελληνική κοινωνία. Οι διαμαρτυρόμενοι εργαζόμενοι αντιδρούν στην ιδιωτικοποίηση (ουσιαστικά έχει αγορασθεί από κρατική εταιρία της Κίνας) μιας προβλήτας του λιμανιού. […]

Το τέλος του 20ού αιώνα σημαδεύεται από το τέλος των τελοκρατικών συστημάτων. Ο επιθανάτιος ρόγχος του σοσιαλισμού στην Ανατολή συμπαρομαρτεί με την κοίμιση του ετεροθαλούς αδελφού του στη Δύση. Μπροστά στην κατάρρευση οι αριστεροί φανατικοί των σκοπών ή αποχαλινώνονται κατά μικρές ομάδες προσφεύγοντας στη βία ή κλείνονται στον εαυτό τους και τις επαναστατικές τους αναμνήσεις περιμένοντας το θάνατο του εκάστοτε κόμματος ήσυχα-ήσυχα και με αξιοπρέπεια. Το κίνημα φανατικών που εξακολουθεί ακόμη να κινητοποιεί μάζες είναι το Ισλάμ, η μόνη «οικουμενική» μορφή ολοκληρωτισμού που γεννήθηκε και παρέμεινε εκτός Ευρώπης. Αρχίζει έτσι σιγά-σιγά να γίνεται συνείδηση και στην Ελλάδα ότι οι δογματικοί των Μεγάλων Σκοπών που ως τώρα δεν ανέχονταν να υπάρχουν προβλήματα χωρίς θεσμική λύση, τη δική τους, έχουν ξεπερασθεί. Η στιγμή της αφύπνισης είναι συνήθως οδυνηρή γι’ αυτούς που πίστεψαν βαθιά.

Είναι πολύ σημαντική η δέσμευση του νέου πρωθυπουργού να στελεχώσει όλες τις θέσεις «πολιτικής ευθύνης από τους γενικούς γραμματείς και τα διοικητικά συμβούλια των ΔΕΚΟ ως και το Περιφερειακό Δημόσιο Νοσοσκομείο» με πρόσωπα που θα επιλεγούν κατόπιν διαγωνισμού και θα κριθούν με αξιοκρατικά κριτήρια. Επίσης η διακηρυγμένη πρόθεσή του του να επιβάλη το ασυμβίβαστο ανάμεσα […]

Η ΝΔ λοιπόν πρόκειται να εκλέξει καινούργιο αρχηγό. Δεν είναι κάτι νέο αυτό για μια παράταξη που μόνιμα ψάχνει για τις εύκολες λύσεις. Οποτε βυθίζεται στις κάλπες οπαδοί και στελέχη αναζητούν την διάσωση στο πρόσωπο του καινούργιου ηγέτη. Δίχως αξιολόγηση σε βάθος και χωρίς κουβέντα, και πολιτική ζύμωση. Το αποτέλεσμα είναι σχεδόν πάντοτε ζημιογόνο. Διότι […]

Στην προεκλογική εκστρατεία του 2005, οι πολιτικοί φίλοι και αντίπαλοι της Άγκελα Μέρκελ αποκαλούσαν τη Γερμανίδα πολιτικό “Θάτσερ του Ρήνου” εξαιτίας του τολμηρού μεταρρυθμιστικού της λόγου. Η κυρία Μέρκελ φαινόταν έτοιμη να προχωρήσει σε μια ατζέντα φιλελεύθερων αλλαγών που θα άλλαζαν τις δομές του αρτηριοσκληρωτικού γερμανικού μοντέλου . Τέσσερα χρόνια μετά, στις εκλογές του 2009 η άλλοτε Σιδηρά Κυρία έχει πια μεταμορφωθεί στη “Μανούλα” (Mutti) όλων των Γερμανών, όπως την αποκαλούν χαϊδευτικά. Η νέα Άγκελα Μέρκελ πιστεύει πως δε χρειάζονται συγκρούσεις. Με το μητρικό και στοργικό της ύφος καθησυχάζει τους συμπολίτες της πως όλα θα πάνε καλά και πως τα προβλήματα της γερμανικής οικονομίας θα ξεπεραστούν χωρίς βαθιές αλλαγές και τομές . Η λύση βρίσκεται στη συναίνεση, το σύνθημα της είναι η νεφελώδης “Νέα Ομοψυχία” και έχει μια καλή κουβέντα για όλους ακόμη και για τον αρχηγό των Σοσιαλδημοκρατών Φρανκ-Βάλτερ Σταϊνμάιερ, τον οποίον και επαίνεσε στο πρόσφατο debate.

Ολα δείχνουν ότι η Νέα Δημοκρατία θα χάσει τις επόμενες εκλογές. Οσοι, όμως, πιστεύουν (ή φοβούνται ή ελπίζουν) ότι θα καταρρεύσει πλανώνται πλάνην οικτράν. Ο δικομματισμός φθείρεται συν τω χρόνω, αλλά -προς θλίψη πολλών που ασπάζονται τις νεφελώδεις διακηρύξεις των μικρών κομμάτων- δεν καταρρέει. Εχει ρίζες στην ελληνική κοινωνία, κάτι που απεδείχθη όταν τα δύο […]

Ένα σοβαρό ερώτημα συσκοτίζεται, αφ΄ενός και αφ΄ετέρου, παραμένει αναπάντητο από τότε που ξέσπασε η υπόθεση Siemens. Γιατί η γερμανική εταιρεία δεν καλείται από τους κυβερνώντες να αποκαλύψει τους “δωρολήπτες” της με την απειλή ότι, σε περίπτωση που αρνηθεί, θα αποκλεισθεί από όλους τους δημόσιους διαγωνισμούς; Εξ άλλου, παρόμοια πρωτοβουλία μπορεί να αναληφθεί με δεδομένη την ομολογία της εταιρείας και των κατά καιρούς νομίμων εκπροσώπων της στις γερμανικές και αμερικανικές αρχές ότι, για δεκαεπτά συναπτά έτη δωροδοκούσε κατ΄εξακολούθηση κόμματα και πολιτικούς για να κερδίζει στους διαγωνισμούς του δημοσίου που συμμετείχε. Ομολογία, η οποία επιβεβαιώθηκε από την έρευνα που διενήργησε το αμερικανικό δικηγορικό γραφείο “Debevoise & Plimpton” εκ της οποίας προέκυψε ειδικότερα, ότι το ύψος των μιζών που πλήρωσε η Siemens τα τελευταία 17 χρόνια στην Ελλάδα ανέρχεται σε 100 εκατ. ευρώ περίπου. Στο ανωτέρω ερώτημα η μέχρι σήμερα υποκριτική απάντηση του πολιτικού κόσμου είναι ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο με το ευρωπαϊκό δίκαιο και το νόμο.

Ο λόγος και η πρακτική που υιοθετεί κάποιος ως αρχηγός της αντιπολίτευσης προοιωνίζονται συνήθως τον τρόπο που θα κυβερνήσει. Όπως δεν χρειάζονταν μαντικές ικανότητες να προβλέψει κανείς, πριν από έξι και πλέον χρόνια, ότι ο Καραμανλής Β’ δεν θα έφερνε το μεταρρυθμιστικό άνεμο ως πρωθυπουργός (αν και ο πάταγος της αποτυχίας του ήταν απρόβλεπτος), έτσι […]

Είχα κατορθώσει να το αποφύγω, όχι και τόσο εύκολα είναι αλήθεια: δεν είχα ακούσει ούτε μια προεκλογική συζήτηση. Έτσι κι αλλιώς δεν βλέπω πλέον ποτέ τηλεόραση και δεν έχω ραδιόφωνο. Καθώς θα έλειπα και αρκετές ημέρες στο εξωτερικό, αντιμετώπιζα με αισιοδοξία το μέλλον. Θα έφτανε η 4η Οκτωβρίου κι εγώ θα παρέμενα «καθαρός». Όπως όμως δεν μπορείς να αποφύγεις το παθητικό κάπνισμα, φαίνεται πως δεν μπορείς να αποφύγεις και την παθητική ακρόαση πολιτικών συζητήσεων. Στο ταξί για το αεροδρόμιο υποχρεώθηκα να υποστώ για 30 ακριβώς λεπτά δύο κυρίες, εκπροσώπους των δύο μεγάλων κομμάτων, να αγωνίζονται να μας πείσουν για το πόσο σοφοί, συνετοί, οραματιστές, ιδιοφυείς και βέβαια μεγάλοι ηγέτες είναι ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου. Στο ενδιάμεσο επιχειρούσαν να εξηγήσουν γιατί το πρόγραμμά τους είναι το καλύτερο και να απαντήσουν η μία στις κατηγορίες της άλλης.