Από το 2000 ο αρχισυντάκτης της επιθεώρησης Atlantic Monthly Ζακ Μπετί έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για την ανεξέλεγκτη δράση των μεγάλων επιχειρήσεων που οδηγούν σε αδιέξοδα το σύστημα. Επεσήμαινε όμως από τότε και μια δομική αντίφαση: «Tη δεκαετία του 1980 έγινε κάτι εντελώς νέο στις αναπτυγμένες οικονομίες: μεγάλα πακέτα μετοχών και χρηματιστικών προϊόντων αγοράστηκαν […]

Αν θέλουμε να καταλάβουμε καλύτερα τη δημόσια συμπεριφορά ενός πολιτικού, είναι χρήσιμο να αναζητήσουμε συνάφειες με όψεις της ζωής του πέραν της πολιτικής. Ο πολιτικός μεσσιανισμός του Προέδρου Μπους λ.χ. δεν είναι άσχετος με τις προσωπικές εμπειρίες αλκοολισμού και απώλειας νοήματος ζωής που τον ώθησαν στην επαν-ανακάλυψη του ευαγγελικού χριστιανισμού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως […]

Η συζήτηση για το μέγεθος της κρατικής παρέμβασης στην οικονομία και την κοινωνία ξεκίνησε ξανά μετά την πρόσφατη κατάρρευση κάποιων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων. Ο δημόσιος τομέας καθιερώθηκε σαν η βάση κάθε κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής μετά κυρίως τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Διότι κάτω από τις έκτακτες περιστάσεις των στρατιωτικών συγκρούσεων η κανονική οικονομία αντικαταστάθηκε από την […]

Ο όρος συντεχνία παραπέμπει στην προ-βιομηχανική κοινωνία. Στην κοινωνία εκείνη, οι επαγγελματικοί αγώνες διεξάγονταν για τα συμφέροντα όλων όσων ασχολούνταν μ’ ένα συγκεκριμένο κλάδο της οικονομίας (ένα συγκεκριμένο επάγγελμα), ανεξάρτητα από κοινωνική τάξη, δηλαδή τη θέση που κατείχαν στην επαγγελματική ιεραρχία: αφεντικά ή τεχνίτες ή ανειδίκευτοι εργάτες. Το σύνολο των μελών του επαγγέλματος ονομάστηκε συντεχνία και το φαινόμενο κορπορατισμός. Η βιομηχανική επανάσταση έβαλε τέρμα στον κορπορατισμό αναδεικνύοντας ως συγγενέστερα από τα συντεχνιακά, τα ταξικά συμφέροντα. Η κοινωνική ταυτότητα και η κοινωνική αλληλεγγύη δεν είχε πλέον σχέση με το επάγγελμα, αλλά με την κοινωνική τάξη του καθενός. Τα συνδικάτα αναπτύχθηκαν σε εθνικό επίπεδο. Με τα χρόνια, ο ρόλος τους διευρύνθηκε, πέρα από την υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων. Ο συνδικαλισμός αναδείχτηκε σε παράγοντα λαϊκής συμμετοχής στη λήψη αποφάσεων, δηλαδή στη συνδιοίκηση. Τα συνδικάτα και οι συνδικαλιστές έπαψαν να διώκονται. Αντίθετα, περιβλήθηκαν με αναγνώριση, σεβασμό και προνόμια για διευκόλυνση του έργου τους, ως «κοινωνικοί εταίροι». Και ξαφνικά, πριν 10~20 χρόνια, επανεμφανίζεται η λέξη «συντεχνία». Τι συνέβη άραγε;

Θα μπορούσα εύκολα να αναγνώσω και σήμερα την ομιλία που προ εξαμήνου εκφώνησα από αυτό εδώ το βήμα. Θα το έκανα, αν πίστευα ότι δεν υπάρχει δυνατότητα διεξόδου από το τέλμα. Αν πίστευα ότι αυτή εδώ η κρίση θα αποτελέσει το χρυσόβουλο της εκχώρησης στις καλένδες της ιστορίας της μεγάλης κεντροδεξιάς παράταξης. Αν πίστευα ότι […]

Αυτό που με εντυπωσιάζει πολλές φορές με τον Γιώργο Αλογοσκούφη δεν είναι απλά ο αναχρονισμός της σκέψης του, όσο το γεγονός ότι όσο περνάει ο καιρός τόσο εγκαταλείπει αυτά που πίστευε τόσο αυτός όσο και οι συνεργάτες του. Πάρτε π.χ. την πρότασή του να θεωρείται η φοίτηση σε ιδιωτικό σχολείο ως φορολογικό τεκμήριο. Από τη […]

Οι Ελληνικές μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν είναι ανταγωνιστικές σε σχέση με μικρομεσαίες επιχειρήσεις σε χώρες του εξωτερικού. Τα προβλήματα των Ελληνικών μικρομεσαίων επιχειρήσεων έχουν την ρίζα τους στο κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό καθεστώς που μαστίζει την Ελληνική οικονομία τα τελευταία χρόνια, καθώς και στην κουλτούρα του Έλληνα μικρομεσαίου επιχειρηματία. Το Ελληνικό μοντέλο, με τον άνθρωπο ορχήστρα και την έλλειψη οργάνωσης, στελεχών και τεχνολογίας έχουν δημιουργήσει το σημερινό καθεστώς. Καλώς ή κακώς μια σοσιαλιστική, ελεύθερη οικονομία στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στους ελεύθερους επαγγελματίες και στις επιχειρήσεις που πρέπει να παράγουν αξία για να υποστηρίξουν οικονομικά και κοινωνικά το κράτος. Το κράτος με την σειρά του παρέχει υπηρεσίες στους πολίτες σε κόστος τέλειου ανταγωνισμού. Το πολιτικό & οικονομικό σύστημα της Ελλάδος, εξαρτάται από τις μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις σε τεράστιο βαθμό. Αυτές αποτελούν την καρδιά κάθε φιλελεύθερης οικονομίας γιατί παράγουν την αξία από την οποία πορεύεται ο κρατικός μηχανισμός και το κοινωνικό κράτος.

Αν επισκεφθείτε τον ιστοχώρο της Ζήμενς Ελλάς1 , θα δείτε μερικές ενδιαφέρουσες αναφορές στην επιχειρησιακή ηθική. Η εταιρία περιγράφει τις αξίες της, στις οποίες συγκαταλέγεται η «μέγιστη απόδοση με την πιο υψηλή ηθική». Η υπευθυνότητα αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο της εταιρικής ηθικής για τη Ζήμενς: «Δεσμευόμαστε να ενεργούμε πάντα με δεοντολογία και υπευθυνότητα. […] Στη Siemens […]

Σε κάθε χώρα, σε όλα σχεδόν τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη της γής, εμφανίζονται φαινόμενα διαφθοράς και ηθικής παρακμής. Μόνο που είναι μεμονωμένα και παροδικά. Αυτό που συμβαίνει στις ημέρες μας στην Ελλάδα είναι ανεπανάληπτο. Σχεδόν καθημερινά τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων πλημμυρίζουν από αποκαλύψεις χαριστικών κυβερνητικών αποφάσεων, αχαρακτήριστης για δημόσια πρόσωπα συμπεριφοράς πολιτικών στελεχών και […]

While listening to the speech and the press-conference given by Prime Minister Karamanlis in Thessaloniki on 7 and 8 September, this columnist had a distinct sense of not just deja vu but also of deja entendu and deja debattu. The Premier was clear, direct and decisive but hardly original. He even admitted that his Government’s record was poor in certain areas without, however, dwelling on the causes of such failures. The articulate, outspoken party of young hopefuls who make up the ‘Liberal Alliance’ (Filelephtheri Symmachia) hit the nail on the head in commenting on Karamanlis’ performance. Why is it, they ask, that the expenses of the state will reach 49.55 billion euros in 2008, thus marking an increase of 10.5% on the year 2007? The average annual increase of these expenses since 2002 has been 10.91%. So why is it that continuity of governance that is lacking in so many areas in Greece should be so consistent especially in the field of government waste? The sad truth is that under Karamanlis, the state never had it so good and never spent so much.

Οι πρόσφατες εξελίξεις στη Γεωργία έφεραν ξανά στο επίκεντρο της επικαιρότητας τη συζήτηση σχετικά με τα κριτήρια της «εθνικής κυριαρχίας» και της «εθνικής ακεραιότητας». Είναι γεγονός ότι τόσο στην περίπτωση της Οσετίας και της Αμπχαζίας όπως και παλαιότερα στην περίπτωση του Κοσόβου υπερίσχυσαν άλλα κριτήρια. Τόσο στην περίπτωση της Γεωργίας όσο και στην περίπτωση του […]

Γίνονται συχνά παράπονα για την αύξηση της ανισότητας εισοδήματος στις Η.Π.Α. τις πρόσφατες δεκαετίες. Εκτιμήσεις αύξουσας ανισότητας οι οποίες αναφέρονται ευρέως στα μέσα βασίζονται συχνά στα στοιχεία φορολογικών δηλώσεων του ομοσπονδιακού φόρου εισοδήματος. Αυτά τα στοιχεία φαίνεται να δείχνουν ότι το μερίδιο του αμερικάνικου εισοδήματος που ανέβηκε στο ανώτατο 1% (τα άτομα με τα μεγαλύτερα εισοδήματα) έχει αυξηθεί σημαντικά από την δεκαετία του ‘70. Παρόλα αυτά, έχουν γίνει μεγάλες αλλαγές στους κανόνες φορολογίας με τον καιρό, οι οποίες έκαναν μια δραματική διαφορά στο τι αναφέρεται ως εισόδημα στις ατομικές φορολογικές δηλώσεις. Αλλαγές στους φόρους προκάλεσαν χιλιάδες επιχειρήσεις να μεταβούν από το να κατατάσσονται στο επιχειρησιακό φορολογικό σύστημα στο ατομικό φορολογικό σύστημα. Στελέχη επιχειρήσεων μετέβηκαν από το να δέχονται τις επιλογές αποθεμάτων να φορολογούνται σαν κέρδη κεφαλαίου σε μη καταρτισμένες επιλογές αποθεμάτων, που φορολογούνται σαν μισθοί. Η τεράστια ανάπτυξη στα σχέδια αποταμιεύσεων ευνοούμενα από την φορολογία, όπως το 401 (k)s, οδήγησε σε δισεκατομμύρια δολαρίων από εισόδημα επενδύσεων να εξαφανίζονται από τις φορολογικές δηλώσεις. Εν τω μεταξύ, μελέτες της ανισότητας εισοδήματος οι οποίες βασίζονται σε στοιχεία φορολογικών δηλώσεων συνήθως εξαιρούν εμβάσματα, κάτι το οποίο έχει σαν αποτέλεσμα την υπερβολή των μεριδίων εισοδήματος που έλαβαν αυτοί στην κορυφή, αγνοώντας τα αυξανόμενα ποσά εισοδήματος στον πάτο.

Θυμόμαστε όλοι καλά ότι είναι πάγια τακτική των κομμάτων στην Ελλάδα να μη συζητούν σε βάθος όταν έχουν να πάρουν κρίσιμες αποφάσεις. Αν εξαιρέσει κανείς το 1996, οπότε η σύγκρουση μεταξύ της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και του παλαιοπασοκισμού της 3ης Σεπτεμβρίου, επέτρεψε στην ελληνική σοσιαλδημοκρατία να χαράξει νέα ιδεολογική ρότα, καμία ανάλογη προσπάθεια δεν επιχειρήθηκε από […]

Κάποιοι από τη Νέα Δημοκρατία θεωρούν άδικο να κριθεί η κυβέρνηση από τα πολλά σκάνδαλα που δημιούργησε στα 4,5 χρόνια της διαδρομής της. Ξεχνούν, βέβαια, ότι και η προηγούμενη έτσι κρίθηκε, παρά το γεγονός ότι αυτή δεν εξελέγη με την σημαία της ηθικής και της ταπεινότητας. Θεωρητικά έχουν δίκιο – αν και ακόμη ηχούν στα […]

Κοιτάξτε τι ποιότητας άνθρωποι μας κυβερνούν! Προσέξτε τι είδους πολιτικοί διαχειρίζονται τις τύχες της πατρίδας μας! Παρατηρήστε τι εμετικές δικαιολογίες χρησιμοποιούν άπληστα άτομα που έχουν εκλεγεί να υπηρετήσουν το δημόσιο συμφέρον! Η συγκομιδή είναι ογκώδης τα τελευταία τέσσερα χρόνια σε σημείο που να είναι δύσκολα εποπτεύσιμη. Κουμπάρος του κ.Τσιτουρίδη, (πρώην) υπουργού Απασχόλησης, εμπλέκεται σε μείζων […]

Η κλιμάκωση της κρίσης στον Καύκασο, με την αναγνώριση από την Ρωσία των αποσχισθέντων απο την Γεωργία περιοχών της Αμπχασίας και της Νότιας Οσετίας, ανοίγει ένα καινούργιο κεφάλαιο στην διεθνή πολιτική σκηνή. Παρά τις προειδοποιήσεις της Μόσχας (αλλά και του Πεκίνου και της Ινδίας) για τους κινδύνους που δημιουργούσε η αναγνώριση του Κόσοβου έξω από […]

Το 2004 η ΝΔ εκλέχθηκε με μια σαφή εντολή από τον ελληνικό λαό. Μια σαφή, ξεκάθαρη και αυστηρή εντολή για μεταρρυθμίσεις και αλλαγές, ειδικά στο χώρο της οικονομίας. Αλλαγές για τις οποίες η ελληνική κοινωνία 2 φορές έδωσε εντολή στον κ. Σημίτη, και που δυστυχώς οι προσδοκίες της τελικά διαψεύστηκαν. Αυτό που εξουσιοδότησε ο ελληνικός […]

Από την αρχή της μεταπολίτευσης, σχεδόν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις εμφανίζονται εμπνεόμενες από έναν φορολογικό οίστρο, ο οποίος πηγάζει από την οδυνηρή πλάνη ότι θα μας οδηγήσει στην αποτελεσματική και τελεσίδικη αντιμετώπιση του δημοσιονομικού ελλείμματος και του δημόσιου χρέους. Ομως, η πραγματικότητα διαψεύδει οικτρά και μάλιστα επαναλαμβανόμενα τους μεγάλους αρχιτέκτονες των φορολογικών εκστρατειών του πρόσφατου ελληνικού οικονομικού βίου και είναι να απορεί κάποιος πώς Ελληνες πολιτικοί και ιδίως οικονομολόγοι, παγιδεύονται στη μονομανή αύξηση των εσόδων, όταν οι δαπάνες αυξάνονται ασυγκράτητα, σπάζοντας κάθε λογικό άνω φράγμα. Στη δεκαετία του ’70 εν μέσω της παγκόσμιας κρίσης και του στασιμοπληθωρισμού ανεχτήκαμε τα βαριά μέτρα λιτότητας, τα ανώτατα περιθώρια κέρδους, τις ελεγχόμενες πάσης φύσεως τιμές, τις διοικητικές και γραφειοκρατικές ρυθμίσεις, τις κρατικοποιήσεις. Τον κρατικό πατερναλισμό σε όλο του το μεγαλείο! Στη δεκαετία του ’80 διακριθήκαμε για τον δημοσιονομικό μας εκτροχιασμό σε όλο του το εύρος! Τίποτα δεν μας συνέτιζε. Ούτε οι διαδοχικές υποτιμήσεις του εθνικού μας νομίσματος, ούτε οι έκτακτες εισφορές επί των κερδών, ούτε η βαρύτατη φορολογία, ούτε η εκτίναξη του χρέους, ούτε οι διοικητικοί περιορισμοί των εισαγωγών και η δραστική συρρίκνωση του εμπορίου. Μας έκανε υπερήφανους η κρατική γιγάντωση και η μικροαστική νιρβάνα της μονιμότητας, του μισθού που αποκτάται χωρίς κόπο και χωρίς ευθύνες με πλήρη εξασφάλιση και εγγύηση του Δημοσίου.

Μια σαφής ένδειξη ότι ένας κλάδος γνώσης μπορεί να θεωρηθεί επιστήμη, είναι το γεγονός ότι αυτοί που τον ασκούν, αρχίζουν να συμφωνούν σε ορισμένες βασικές αρχές ή συμπεράσματα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο π.χ. η Φυσική είναι επιστήμη, ενώ η Ιστορία όχι. Τα οικονομικά βρίσκονταν μέχρι πρόσφατα κάπου στη μέση. Από τη δημιουργία […]

Οι παλιότεροι θα θυμούνται βέβαια ότι κάποτε η ελληνική αγορά ήταν γεμάτη από καταστήματα που έφεραν βαρύγδουπες μαρκίζες: «Γενικό Εμπόριο», «Εδώδιμα – Αποικιακά», «Εισαγωγαί-Εξαγωγαί». Ηταν μια εποχή που οι παραγωγικές δυνατότητες της οικονομίας δεν ευνοούσαν την εξειδίκευση. Οι περισσότεροι ασχολιόταν με όλα για να μεγιστοποιήσουν την πελατεία τους. Το ίδιο γινόταν και στις εμποροπανηγύρεις, ή […]

Δεν πρέπει να απορεί κανείς γιατί ο πρώην υπουργός Αιγαίου κ.Παυλίδης επιδεικνύει μειωμένη αίσθηση πολιτικής ευθιξίας, αρνούμενος να αποχωρήσει από την κοινοβουλευτική ομάδα του κόμματός του μέχρις ότου εκδικασθεί η κακουργηματική δίωξη σε βάρος του διευθυντή του πολιτικού του γραφείου κ.Ζαχαρίου. Πολιτικά εύθικτος είναι αυτός για τον οποίο η ανάμιξη στην πολιτική συνιστά ευκαιρία για […]

Οι αμερικανικές εκλογές δεν αποτελούν τελειωμένη υπόθεση. Όπως πολλοί στην Ελλάδα δείχνουν να πιστεύουν. Το προβάδισμα του Ομπάμα σε ορισμένες δημοσκοπήσεις δεν αποτελεί απόλυτο πρόκριμα για το τελικό αποτέλεσμα. Διότι η εκλογική αναμέτρηση για την εκλογή Προέδρου στις ΗΠΑ είναι μια πολύ πιο σύνθετη υπόθεση απ’ ότι συνήθως νομίζουμε. Η κάθε Πολιτεία του ομοσπονδιακού αμερικανικού […]

«Ενήργησα έτσι, γιατί στα νησάκια μας εμάθαμεν πως τον συνεργάτη σου, όταν μάλιστα είναι και παιδικός φίλος σου, δεν τον απαρνιέσαι αβασάνιστα, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται για σένα», είπε ο τ. υπουργός κ. Αριστοτέλης Παυλίδης, εξηγώντας γιατί συνέχισε να κρατά δίπλα του υπό επίσημη ιδιότητα τον διωκόμενο για κακουργηματική εκβίαση και δωροληψία διευθυντή […]

Το άρθρο μου της 12/7/2008 “Να μην κλείσει η Siemens” επέσυρε την οργή και καταγγελτικές επιστολές ορισμένων αριστερών. Δεν θέλω προς το παρόν να απαντήσω αναλυτικά, επιφυλασσόμενος ίσως για το μέλλον. Θέλω να επικεντρωθώ σε δυο σημεία που είναι κοινά στις επιστολές και αναδεικνύουν την κουλτούρα ανελευθερίας που αποπνέει μια κάποια αριστερά: Το πρώτο είναι η χρήση χαρακτηρισμών στη θέση επιχειρημάτων. Αντί γι’ αυτά, ανάμεσα σ’ έναν ορυμαγδό αφορισμών, καταγγέλλομαι συνεχώς ως «νεοφιλελεύθερος», μια λέξη που στην αριστερή αργκό επέχει θέση πολιτικής βρισιάς, όπως για παράδειγμα η λέξη «σοσιαλφασίστας» της σταλινικής εποχής. Ένας μάλιστα απ’ αυτούς (Τάσος Αναστόπουλος) δικάζει τις προθέσεις μου, αναρωτώμενος αν προσβλέπω ειλικρινώς στο σοσιαλισμό με ελευθερία και δημοκρατία. Πιθανόν αργότερα να μου ζητήσουν να υπογράψω και υπεύθυνη δήλωση του νόμου 105.