H ραγδαία ανάπτυξη της Κίνας έχει φέρει τα πάνω-κάτω στο διεθνές οικονομικό σύστημα. Η Κίνα αποτελεί σήμερα τη φθηνότερη βάση μαζικής παραγωγής για μια σειρά από προϊόντα ευρείας κατανάλωσης. Αυτό, σε συνδυασμό με τον έντονο εξαγωγικό προσανατολισμό της κινεζικής οικονομίας, έχει ασκήσει πρωτοφανείς ανταγωνιστικές πιέσεις στην παραγωγική βάση των πιο αναπτυγμένων οικονομιών της Αμερικής και της Ευρώπης.

Πόσο όμως απειλεί η ανατολή της Κίνας, ως η επόμενη οικονομική υπερδύναμη, την ελληνική οικονομία; H πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη από αυτήν που παρουσιάζεται στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, που συχνά επιμένουν σε μία εύκολη «δαιμονοποίηση» της Κίνας, η οποία συνάδει με την προσφιλή μας τακτική να αναζητούμε πάντα «εκτός των τειχών» τις αιτίες των δικών μας προβλημάτων…

Μόλις είχε γυρίσει σπίτι από τα Εξάρχεια, όπου είχε πάει για καφέ – ήταν εξάλλου ένα από τα αγαπημένα του μέρη. Οπουδήποτε αλλού και να πιεις καφέ θεωρείται κωλοβάρεμα, εκεί όμως όχι, εκεί θεωρείται επαναστατική πράξη.

Ήταν όμως αργά και ήθελε να γυρίσει σπίτι για να δει ειδήσεις. Του είχαν κεντρίσει το ενδιαφέρον τα γεγονότα στο Παρίσι. Η Ελευθεροτυπία – αυτή η καλαίσθητη όαση ενημέρωσης στην έρημο των ελληνικών ΜΜΕ- έλεγε ότι η επανάσταση είναι θέμα χρόνου να ξεσπάσει.
Κάθισε στον δερμάτινο καναπέ του σαλονιού του ακουμπώντας τα πόδια του στο τραπεζάκι. Άνοιξε την τηλεόραση και η εικόνα τον συνεπήρε: νέοι είχαν ξεχυθεί στους δρόμους και έκαιγαν αυτοκίνητα, έβριζαν την αστυνομία και έχτιζαν οδοφράγματα. Καθώς πρέπει αστοί διαμαρτύρονταν με την γνωστή υποκρισία και παρτακισμό τους. Η τηλεόραση έδειχνε μερικούς άραβες να απειλούν τον Σαρκοζί όταν κάτι απίστευτο του τράβηξε την προσοχή του στην σκηνή: στο βάθος της εικόνας έβλεπε την φάτσα του-έτρεχε ανάμεσα σε αυτοκίνητα που είχαν πάρει φωτιά. Κοίταξε καλύτερα: ΝΑΙ! ήταν αυτός!!!!

Πως να δημιουργησετε μια πετυχημενη πολη μετα απο πολλες συζητησεις με φιλους και μη, εχω καταληξει οτι παρουσιαζει εξαιρετικο ενδιαφερον μια συστηματικη παρουσιαση της Βαρκελωνης και μια συγκριση με την Αθηνα, σε μια σειρα αρθρων. Δεν προσπαθω να αποδειξω ποια πολη ειναι ομορφοτερη ή ποιος λαος πιο εξυπνος, ωραιος, δημιουργικος. Αυτο εξαρταται απο πολλους παραγοντες […]

1. «Το μεγαλύτερο δράμα» για κάποιους, παρατηρούσε ο συγγραφέας Gilbert Keith Chesterton «δεν είναι πως δεν βλέπουν τη λύση. Είναι ότι δεν μπορούν καν να δουν το πρόβλημα».
Ένα παιχνίδι φαντασίας, δείχνει πως είχε δίκαιο.
2. Το σενάριο του παιχνιδιού αρχίζει με μια έννοια που έχει εισβάλει στη ζωή μας. Το «κοινωνικό κεφάλαιο» (Κ.Κ.). Με μεγάλη δόση αφαίρεσης, θα προσπαθήσω να την απλοποιήσω…

The British monthly journal Prospect recently presented its readers with a list of well-known intellectuals and asked them to pick Number One.The list included Christopher Hitchens, Niall Ferguson, Daniel Dennet, Umberto Eco, Bernard Lewis and so on. But the voters picked the American linguist and social critic Noam Chomsky.

Little surprise there. In Europe these days, the most politicized part of the public is the “hard” Left. And Mr. Chomsky is its hero. On the other side of the Atlantic and on the other side of the ideological spectrum, his “victory” in the race to be the leading intellectual of our times is certain to be met with howls of derision…