Λοιπον ειναι απλο: Ειναι η εκπαιδευση του οικονομολογου, που του δινει τα εργαλεια να απαντησει πολλες ενδιαφερουσες ερωτησεις. Με το περασμα του χρονου η οικονομικη επιστημη εχει μαζεψει πληθωρα πολυ δυνατων επιστημονικων μεθοδων. Η οικονομετρια και η στατιστικη, μας δινουν την δυναμη να βρισκουμε κανονικοτητες και συσχετισεις σε τεραστιους ογκους δεδομενων. Μετα ερχεται η κοινη λογικη για να μελετησουμε αν η συσχετιση ειναι και αιτιακη σχεση (το οτι ας πουμε ο αριθμος πελαργων στην οροφη ενος σπιτιου στην Ολλανδια σχετιζοταν στατιστικα με την γεννηση παιδιων, σημαινει οτι τα παιδια τα εφερνε ο πελαργος?). Και το ακομα δυνατοτερο εργαλειο της θεωριας των αποφασεων, μελετα τα κινητρα των ανθρωπων, εξηγει δηλαδη τις αιτιακες σχεσεις…

Όχι ένα, όχι δύο, αλλά τρία ηχηρά μηνύματα, έλαβε η παραδοσιακή, μπλε – πράσινη – ροζ και κόκκινη, πολιτική τις προηγούμενες ημέρες!

Α. Το πρώτο από τον Νίκο Κωνσταντόπουλο. Στις «12 θέσεις του Συν για την ανασυγκρότηση του ΟΗΕ» που κατέθεσε στον Υπουργό Εξωτερικών, η «αριστερή» -τάχα- αντίληψη που αντιπαρέθετε την αριστερά με τις Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ) (ούτε το όνομά τους δεν αναφερόταν σε πολλά κομματικά κείμενα), λύθηκε δίκην Γόρδιου Δεσμού! Το κείμενο περιλαμβάνει την απαίτηση, «της αναβάθμισης του ρόλου των ΜΚΟ στις διαδικασίες λήψης και εφαρμογής των αποφάσεων του ΟΗΕ σε όλο το φάσμα» του συστήματος του οργανισμού! Επαναλαμβάνω. Ζήτησε αναβάθμιση των ΜΚΟ. Όχι των «κινημάτων» (που πονηρά χρησιμοποιείται ως αντίπαλος και υποκατάστατο των ΜΚΟ από μερίδα της ελληνικής -και μόνο- αριστεράς).

Το τελευταίο χρονικό διάστημα σε συνεντεύξεις τους υψηλά κομματικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δημοσιοποιούν σκέψεις, προθέσεις και προτάσεις εν όψει των δημοτικών εκλογών του Οκτωβρίου του 2006. Σ’ αυτές περιέχονται σχεδιασμοί και στρατηγικές που έχουν ως κύριο στόχο την “εξολόθρευση” του αντιπάλου, μέσω του χρωματισμού των νομών και των πόλεων με μπλε ή πράσινο χρώμα αναλόγως του “νικητή” και τη δημιουργία δομικών εσωτερικών προβλημάτων του, που θα οδηγήσει σε κρίση ηγεσίας, προσανατολισμού και ηγεμονίας στο πολιτικό σκηνικό…

Κάποιος είπε ότι ο ελεύθερος χρόνος είναι ο πατέρας της Φιλοσοφίας. Ωραίο πραγματάκι, να λες κάτι τέτοιο, ιδίως αν σκοπεύεις να περάσεις μέρες κοιτώντας από το μπαλκόνι του σπιτιού σου την απέναντι κουρτίνα και τις σκιές που πηγαινοέρχονται ή τη λάμπα με το φως στο δρόμο, ή απλά το κενό απέναντι.

Συνηθίζει η Ακαδημία Αθηνών να εκπέμπει πρωτοποριακές θεωρητικές αναζητήσεις για να αφουγκράζεται ριζοσπαστικές μεταλλαγές της κοινωνίας; Όχι, θα πουν οι εχέφρονες. Άλλος είναι ο ρόλος της. Και, όμως! Ο Εμμανουήλ Ρούκουνας, πρόεδρος της Ακαδημίας για το 2005, πέτυχε το ακατόρθωτο. Η παρθενική του ομιλία, ως πρόεδρος, να αποτελεί σημείο αναφοράς για τους προβληματισμούς επιστημόνων, αλλά και ακτιβιστών, πανεπιστημιακών αλλά και ριζοσπαστών από τις μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ)! Είναι η πρώτη, ίσως, φορά που οι απόψεις του προέδρου της Ακαδημίας (τον οποίο δεν γνωρίζω), αποτελούν οδηγό σε πρωτοπόρα μυαλά της χώρας!

Καλώς ορίσατε σε μια επική διαμάχη!! Όσον αφορά το νικητή, εξαρτάται από την οπτική γωνία του καθενός. Η συντριπτική πλειοψηφία των επιστημόνων δε βάζουν ιδιαίτερη σκέψη στο ζήτημα μιας και για αυτούς ο νικητής είναι αυτονόητος. Ο Δαρβίνος με μια απλούστατη και πανέμορφη θεωρία έχει καταφέρει να εξηγήσει την ποικιλία της ζωής και πολλούς πιθανούς τρόπους με τους οποίους μπορεί να προέκυψε. Αν ρωτήσετε τους περισσότερους βιολόγους κανένας δεν πρόκειται να αμφισβητήσει την απίστευτη δυνατότητα μιας τόσο απλής θεωρίας να εξηγεί απίστευτα πολύπλοκα φαινόμενα. Παρόλα αυτά η διαμάχη δεν αφορά τους επιστήμονες, αλλά το μη επιστημονικό κοινό. Η διαμάχη αυτή αφορά την καθαρότητα της επιστήμης και την ανεξαρτησία της από δογματισμούς…