Όπως στο παρελθόν η λειτουργία των ιδιωτικών νομισματοκοπείων (1) βασιζόταν για την αποφυγή της απάτης στους μηχανισμούς φήμης», έτσι και σήμερα οι Διαδικτυακές Αγορές, σαν το ebay, στηρίζονται στα «online συστήματα φήμης» (2), όπου εκατομμύρια άτομα συναλλάσσονται καθημερινά δίχως να βασίζονται στην νομική επιβολή, που στον Κυβερνοχώρο είναι ανίσχυρη να τους προστατεύσει.

Ίσως φαίνεται παράδοξο να επιχειρείται ένας απολογισμός ως προς ένα γεγονός το οποίο δεν έχει καν ολοκληρωθεί. Η ανάγκη αυτή απορρέει όμως από τις υπερβολές αρνητικής κριτικής και από τις εξιδανικεύσεις που ακούστηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας της διοργάνωσης μέχρι σήμερα. Διευκρινίζω ότι στόχος των γραφομένων δεν είναι να πλεχθεί το εγκώμιο αυτής της προσπάθειας διοργάνωσης Ολυμπιακών Αγώνων αλλά να γίνει μία μετριοπαθής και λογική προσέγγιση. Θα ακολουθήσουμε τη γραμμή επιχειρηματολογίας όσων άσκησαν αρνητική κριτική και παράλληλα θα προσπαθούμε να τοποθετούμε τα πράγματα σε αυτό που θεωρούμε σωστό μέτρο.

(Άρθρο: Ποιον κοροϊδευει ο κ. Πολυζωγοπουλος (προεδρος της ΓΣΕΕ)?)

Ξεκινώντας αυτό το άρθρο να διευκρινίσω ότι στόχος μου δεν είναι να υπερασπιστώ τον κ.Πολυζωγόπουλο με τον οποίο δεν έχω την παραμικρή σχέση. Στόχος μου είναι να καταδειχθεί ότι αυτό που παρουσιάζεται μερικές φορές ως λογικό μπορεί να είναι όλως παράλογο.

Αν κάποτε η ελευθερία του γραπτού τύπου ήταν δείγμα και μέτρο της ελευθερίας έκφρασης σε μια χώρα, τότε στην σημερινή ψηφιακή εποχή μια χώρα θα κρίνεται με βάση τις επιδόσεις της στην ελευθερία πρόσβασης και πλοήγησης στο διαδίκτυο. Πριν μερικούς μήνες είδαμε την προσπάθεια της Κούβας να μην επιτρέψει τη χρήση του ίντερνετ από κανένα οικιακό χρήστη! Μια παρόμοια, αν και πιο ήπια, λογοκρισία έρχεται από την Λαοκρατική (ο θεός να την κάνει) Δημοκρατία της Κίνας.

Οι συζητήσεις που διεξάγονται ακόμα αυτές τις μέρες για την καλλιτεχνική και την αισθητική αξία των τελετών έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων είναι πραγματικά ατελείωτες και εξαντλητικές. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία ούτε καν που προσεγγίζουν τον πυρήνα του ζητήματος. Η κρίσιμη ερώτηση για να κρίνουμε και τις δύο τελετές είναι: τι ακριβώς θέλαμε να πετύχουμε με αυτές; Ποια κέρδη σχεδιάζαμε να αποκομίσουμε από αυτές; Πληρώσαμε τα κέρατά μας ως χώρα, ώστε να αγοράσουμε λίγες ώρες από τον ακριβότερο τηλεοπτικό χρόνο στον πλανήτη για ποιο λόγο; Για να αυτοσαρκαστούμε; Για να σταθούμε γυμνοί μπροστά σε ένα πνευματικό καθρέφτη; Για να διασκεδάσουμε 70.000 θεατές ενός σταδίου; Για να ξεφαντώσουμε; Για να παράγουμε «τέχνη»; Τα λεφτά του ελληνικού λαού δαπανήθηκαν απλά για να κάνουμε ένα ευχάριστο (ή ποιοτικό) show;