Το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας απονέμεται φέτος στον λατινοαμερικάνο συγγραφέα Mario Vargas Llosa για «τη χαρτογράφηση του των δομών της εξουσίας και τις αιχμηρές του εικόνες της αντίστασης, της ανταρσίας και της ήττας του ατόμου». Στην αρχή της καριέρας του, όπως άλλωστε και η πλειοψηφία των λατινοαμερικανών συναδέλφων του, ο Llosa υπήρξε υποστηρικτής της επανάστασης στην Κούβα και της κυβέρνησης του Φιντέλ Κάστρο. Σύντομα όμως συνειδητοποίησε ότι ο μαρξιστικός σοσιαλισμός δεν είναι συμβατός με τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας, κι ότι το καθεστώς του Κάστρο θύμιζε έντονα τα ολοκληρωτικά καθεστώτα που ο ίδιος πολεμούσε με το έργο του. Η τελική ρήξη ήρθε το 1971, όταν η Κουβανική κυβέρνηση φυλάκισε τον ποιητή Heberto Padilla για το έργο του, που θεωρήθηκε υπονομευτικό από το καθεστώς. Από τότε μέχρι σήμερα, ο Mario Vargas Llosa αποτελεί τη φωνή του κλασικού φιλελευθερισμού στη Λατινική Αμερική και βρίσκεται σε μόνιμη αντιπαράθεση με κάθε μορφή δικτατορίας στην περιοχή – είτε αυτή προέρχεται από τα Δεξιά, είτε από τα Αριστερά.

Διαβάζω στις εφημερίδες τις οργισμένες αντιδράσεις για το “κόψιμο” της περίφημης σκηνής με τους ρασοφόρους από το φιλμ του Κώστα Γαβρά και νιώθω τόσο πολύ την ανάγκη να ενώσω κι εγώ τη φωνή μου μαζί με όλους τους “ανοιχτόμυαλους” συμπολίτες μου. Θα θελα κι εγώ να φωνάξω, να διαμαρτυρηθώ κατά της κρατικής λογοκρισίας, και έτσι να κερδίσω εύσημα “προοδευτικότητας” και “κοσμοπολιτισμού”. Έλα όμως που κάτι δε μου πηγαίνει καλά με την όλη ιστορία. Σαν να έχουμε χάσει τελικά το νόημα της λέξης “λογοκρισία”. Το επίμαχο animation βίντεο είναι στην πραγματικότητα, ένα προπαγανδιστικό, καθόλου αιρετικό , φιλμάκι που δημιουργήθηκε για να προβάλει την «εθνικά ορθή» άποψη στο θέμα των Γλυπτών του Παρθενώνα

της Μαρίας Πανεζή Η γέφυρα. Της γέφυρας το κάγκελο. Ήταν ωραία η γέφυρα. Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ είναι γιατί ο σοφός δείχνει το φεγγάρι και ο ηλίθιος κοιτάζει το δάχτυλο. Έχτισαν τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου, που, δε λέω, εξυπηρετεί τόσο την Πάτρα όσο και τη Ναύπακτο, και ασφαλώς όλες τις μεταφορές από και προς την […]

Κάποιος είπε ότι ο ελεύθερος χρόνος είναι ο πατέρας της Φιλοσοφίας. Ωραίο πραγματάκι, να λες κάτι τέτοιο, ιδίως αν σκοπεύεις να περάσεις μέρες κοιτώντας από το μπαλκόνι του σπιτιού σου την απέναντι κουρτίνα και τις σκιές που πηγαινοέρχονται ή τη λάμπα με το φως στο δρόμο, ή απλά το κενό απέναντι.

«Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα για την περίπτωση σας. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια της.»

Αυτά ήταν τα λόγια του γιατρού. Η επιστήμη δεν μπορεί να κάνει τίποτα για την περίπτωση μου. Πάσχω λέει από την μάστιγα της εποχής μας, αυτήν την καινούργια, ανιάτη αρρώστια του κεντρικού νευρικού συστήματος που έχει τόσο απασχολήσει του γιατρούς, χωρίς όμως αποτέλεσμα…

Ο Μάσιμο καθόταν στην αναπαυτική πολυθρόνα (αντίκα του 2020, από τον παππού του) μπροστά από την ολογραφική οθόνη του «δωματίου δραστηριοτήτων» του μικρού του διαμερίσματος. Το δωμάτιο δραστηριοτήτων ήταν ο χώρος που δούλευε, που χαλάρωνε, που έτρωγε και που διασκέδαζε στο μικρό διαμέρισμά του, στα προάστια του Νέου Σαντιάγκο (μιας από τις εκατοντάδες ιδιωτικές υποθαλάσσιες αποικίες της Χιλής στον Ειρηνικό). Η Χιλή ήταν η πρώτη χώρα που στον 21ο αιώνα μηδένισε τη φορολογία και επέτρεψε την ιδιωτική κατοχή εκτάσεων του βυθού του Ειρηνικού (για την ακρίβεια τα πάντα ήταν ιδιωτικά στη Χιλή, την πλουσιότερη χώρα του κόσμου).

Ο Μαξ* γιορταζει σημερα 1.1.2100 τα 20α του γεννεθλια. Ειναι γεννημενος στην Ινδια, απο Ελληνα πατερα και Κινεζο επισησπατερα (αυτη η ονομασια ετεινε να γινει αποδεκτη για τα ομοφυλοφιλα ζευγαρια που ειχαν παιδια με τεχνητη εγκυμοσυνη). Η καταγωγη των γονεων του βεβαια ειναι απλα μια ονομασια, γιατι συνορα και εθνικοτητες δεν υπαρχουν πια εδω και […]