Μέχρι πριν από μερικά χρόνια, η ιδέα των κουπονιών εκπαίδευσης (education vouchers) απασχολούσε μόνο ένα μικρό κύκλο της φιλελεύθερης διανόησης. Με την πρόταση όμως της υπουργού Παιδείας για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, καθώς και με την ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος της κ. Μπακογιάννη, τα κουπόνια εκπαίδευσης φαίνεται να απασχολούν πλέον και την κεντρική πολιτική σκηνή. Πολύ συχνά, τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος χρησιμοποιούν τον όρο ‘νεοφιλελεύθερη’ για να χαρακτηρίσουν κάθε πολιτική που δεν είναι συμβατή με τον αφελή συντηρητισμό τους. Είναι μάλλον αναπόφευκτο ότι και τα κουπόνια εκπαίδευσης θα έχουν την ίδια τύχη. Μόνο που ετούτη τη φορά θα έχουν δίκιο. Το ζητούμενο ήταν να συνδυαστεί το φιλελεύθερο αίτημα για περισσότερη αποκέντρωση και μεγαλύτερη ελευθερία επιλογής, με τη σοσιαλδημοκρατική αντίληψη περί ισότητας των ευκαιριών και στήριξης των μαθητών που προέρχονται από οικογένειες χαμηλότερων εισοδημάτων. Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, η λύση ήρθε από τον ‘νεοφιλελεύθερο’ Milton Friedman το 1955 – μια λύση που βασίζεται σε μια ιδέα του αμερικάνου επαναστάτη Thomas Paine και εφαρμόζεται πλέον με τοπικές παραλλαγές (μεταξύ άλλων) στην ‘σοσιαλδημοκρατική’ Σουηδία, την Ολλανδία, τη Χιλή, τη Νέα Ζηλανδία.

Στην αρχή ήταν το περίφημο βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού . Θύελλα αντιδράσεων ξεσηκώθηκε για τον «πολιτικά ορθό» τρόπο , με τον οποίο επέλεξε η κυρία Ρεπούση να αφηγηθεί την ελληνική Ιστορία στους μαθητές ενώ η φράση «παρατηρήθηκε συνωστισμός στο λιμάνι της Σμύρνης» άφησε εποχή .Τελικά, το βιβλίο αποσύρθηκε. Τον προηγούμενο μήνα, μια άλλη γυναίκα τάραξε τα, ούτως ή άλλως, όχι και τόσο ήρεμα νερά της ελληνικής εκπαίδευσης. Η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Αθηνών Θάλεια Δραγώνα διορίζεται ειδική γραμματέας στο Υπουργείο Παιδείας και αμέσως σχηματίζεται εναντίον της ένα ευρύ μέτωπο που διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα (από τον πρόεδρο του ΛΑ.Ο.Σ. Γιώργο Καρατζαφέρη μέχρι τον Μίκη Θεοδωράκη) και ζητάει οργισμένο την παραίτηση της! Ο λόγος ; Oι «ανθελληνικές θέσεις», που όπως υποστηρίζουν οι επικριτές της, διατύπωσε στο παρελθόν η κυρία Δραγώνα ,μέσα από το βιβλίο της ««Τι είν΄ η πατρίδα μας;» . Και απ’ ότι φαίνεται, υπάρχουν πολλά μέτωπα που ενδέχεται να ανοίξουν στο μέλλον.

Με πρόσφατες δηλώσεις του ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κ. Γιώργος Παπανδρέου ζήτησε το 5% του προϋπολογισμού να διατίθεται για την παιδεία. Δηλαδή ζήτησε από τους Έλληνες φορολογούμενους να πληρώσουν παραπάνω, σε απόλυτους αριθμούς, 1,2 δισεκατ. Ευρώ για το εκπαιδευτικό μας σύστημα.
Το εύλογο ερώτημα που τίθεται είναι πόσο τόπο θα πιάσουν τα χρήματα αυτά –τα οποία, βεβαίως δεν περισσεύουν- για να καλυφθούν οι πραγματικές ανάγκες της ελληνικής παιδείας και όχι κάποιοι απρόσωποι διεφθαρμένοι και δαιδαλώδεις γραφειοκρατικοί μηχανισμοί. Αξίζει, συνεπώς, τον κόπο να ξεχάσουμε για λίγο δημαγωγικές διακηρύξεις και άτολμες προσπάθειες και να δούμε χωρίς παρωπίδες ποιά είναι η πραγματική κατάσταση στην ελληνική εκπαίδευση.

Οι θέσεις που ακολουθούν αποτελούν την βάση της πρότασης της ομάδας “Γενιά των 700 Ευρώ – G700” για την αναβάθμιση της εκπαίδευσης και αποστάλησαν σε όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα στα πλαίσια ενός e-διαλόγου για την παιδεία. Λύκειο στα πρότυπα του International Baccalaureate (I.B.): H δευτεροβάθμια εκπαίδευση διακρίνεται σε δύο φάσεις: την πρώτη την αποτελεί το τετραετούς φοίτησης γυμνάσιο και τη δεύτερη το διετούς φοίτησης λύκειο το οποίο οργανώνεται κατά τα πρότυπα του διεθνούς απολυτηρίου (International Baccalaureate – IB): Μετά την τετραετή φοίτηση στο γυμνάσιο, ο μαθητής εισάγεται στο νέο διετές Λύκειο. Εκεί καλείται να διαλέξει ένα μάθημα από 6 υποχρεωτικά επιστημονικά πεδία. Καλείται ουσιαστικά να διαλέξει 1) μία μητρική γλώσσα, 2) ένα επίπεδο δυσκολίας μαθηματικών, 3) μία κοινωνική επιστήμη, 4) μία θετική επιστήμη, 5) μία ξένη γλώσσα, 6) μία ελεύθερη επιλογή απ’ οποιοδήποτε επιστημονικό πεδίο ή τέχνη επιθυμεί, για παράδειγμα από κουζινική και καλλιτεχνικά μέχρι θρησκευτικά. Ανάλογα με την κατεύθυνση που θέλει να ακολουθήσει αργότερα στο πανεπιστήμιο ή ανάλογα με τα ενδιαφέροντά του, ο μαθητής θα επιλέγει τρία μαθήματα σε προχωρημένο επίπεδο δυσκολίας και 3 σε μεσαίο επίπεδο δυσκολίας.

Όπως οι πιο πολλές ευχές, δυστυχώς έμειναν και οι δικές μου ανεκπλήρωτες. Ο συνάδελφος Λουκάς Βλάχος έχει γράψει ότι το πανεπιστήμιο βρίσκεται σε ευσταθή ισορροπία με τον κοινωνικό του περίγυρο, και τα τεκταινόμενα από το 2007 δεν τον διαψεύδουν. Η σχετική (ως πρόσφατα) ηρεμία εντός των πανεπιστημίων έφερε την επιστροφή στον πρότερο τρόπο ζωής, όπου τα σοβαρά θέματα δε συζητούνται και δε λύνονται. Η όποια δυναμική δημιουργήθηκε το 2006, υπό μορφή ομάδων προβληματισμού, αυθόρμητων συζητήσεων και άλλων πρωτοβουλιών, έσβησε χωρίς να αφήσει απτά αποτελέσματα στην καθημερινή λειτουργία των πανεπιστημιακών οργάνων. Στα όργανα αυτά επικράτησε (ξανά) η λογική της διατήρησης της «ειρήνης», η οποία απέκλειε και αποκλείει τη συζήτηση σοβαρών, συχνά στρατηγικών, θεμάτων και τη λήψη και υλοποίηση σοβαρών αποφάσεων.

Από την είσοδο της ΑΣΟΕΕ έλειπαν αυτοί που μοιράζουν συνήθως τα φυλλάδια στην πύλη. Ερημιά στις σκάλες. Πίσω από την είσοδο σε ένα μεγάλο τραπέζι δύο συμπαθητικοί νεαροί που έτρωγαν πίτσα διέκοψαν το φαγητό τους για να μας εξηγήσουν πολύ ευγενικά ότι το κτίριο βρισκόταν υπό κατάληψη. Μας διαβεβαίωσαν όμως ότι τη Δευτέρα θα συνεχίζονταν τα μαθήματα κανονικά. Αισθάνεσαι πάντα αμήχανα όταν διακόπτεις κάποιον την ώρα του φαγητού, έτσι αφού ευχαριστήσαμε φύγαμε βιαστικά. Ήταν το μεσημέρι της Παρασκευής 5 Δεκεμβρίου. Την άλλη ημέρα ένα 15χρονο παιδί πέφτει νεκρό από σφαίρα αστυνομικού. Μερικές ώρες μετά ένα κατάστημα σε κεντρικό δρόμο της Θεσσαλονίκης πυρπολείται και λεηλατείται. Αυτοί που το έκαψαν και το λεηλάτησαν θα πρέπει να δυσκολεύτηκαν να επιλέξουν πού θα παρακολουθούσαν τις ειδήσεις που περιέγραφαν τα κατορθώματά τους. Θα μπορούσαν βέβαια να πάνε στην κατάληψη της Νομικής του Α.Π.Θ. αλλά οι συνάδελφοί τους είχαν φροντίσει να καταστρέψουν τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων και των άνετων καθισμάτων. Μάλλον οι περισσότεροι θα προτίμησαν τις τηλεοράσεις των σπιτιών τους. Το σίγουρο είναι ότι όπου και να κατέληξαν μάλλον κι αυτοί πίτσες θα παρήγγειλαν για να απολαύσουν καλύτερα το θέαμα. Τι συνδέει αυτά τα γεγονότα; Αν απαντήσετε ότι αποτελούν όλα συμπτώματα μιας ευρύτερης «κοινωνικής εξέγερσης» που οφείλεται σε μια σειρά κοινωνικο-οικονομικών αιτίων τα οποία είστε πανέτοιμος να αναλύσετε, τότε έχετε σίγουρα μια θέση στα τηλεοπτικά πάνελ. Εάν αρκείσθε στα συνθήματα, προσπαθήστε να βρείτε ένα καλό επαναστατικό status για το Facebook. Εάν όμως κάτι δεν σας πάει καλά, κάτι δεν στέκει, κάτι σας ενοχλεί, διαβάστε παρακάτω και ίσως συμφωνήσετε μαζί μας.

Ο δοµικός ρόλος της βίας στην κοινωνία µας επιβεβαιώνεται µε τρόπο τραγικό. Ο θανάσιµος τραυµατισµός ενός νέου ανθρώπου από αστυνοµικό στα Εξάρχεια αποτελεί αποκρουστική υπενθύµιση (6/12/2008), όπως αποκρουστικό ήταν και το κύµα βανδαλισµών που ακολούθησε το τραγικό συµβάν των Εξαρχείων. Λίγες ηµέρες νωρίτερα, παραλίγο να θρηνήσουµε άλλο νεκρό όταν η βίαιη εισβολή σε εκδήλωση τµήµατος του Πανεπιστηµίου Αθηνών είχε ως συνέπεια το σοβαρό τραυµατισµό του προέδρου του τµήµατος (27/11/2008). Τα πιο πρόσφατα από µια σειρά συχνών και – δυστυχώς – προβλέψιµων γεγονότων. Προβλέψιµων διότι η κοινωνία µας πάσχει από δυο θεµελιώδη ελλείµµατα: το έλλειµµα εµπιστοσύνης σε θεσµούς και διαδικασίες και το έλλειµµα σε νόρµες πραγµατισµού και αυτοσυγκράτησης. Είναι ίσως υπερβολικό να λέγεται ότι ορισµένοι πολιτικοί σχηµατισµοί υποθάλπουν τη βία. Αναµφίβολα όµως παρατηρείται ένας εθισµός στην προσµέτρηση της βίας ως ενός ακόµη παράγοντα που µπορεί να αξιοποιηθεί στο πολιτικό παιχνίδι. Άλλωστε επί δεκαετίες το πολιτικό σύστηµα λειτουργούσε υπό τη δαµόκλειο σπάθη της τροµοκρατίας: πολιτικοί, επιχειρηµατίες, δικαστές, ήταν ανάµεσα σε όσους στοχοποιήθηκαν. Η δολοφονική βία και η απειλή της είχαν καταστεί παράγοντες συν-διαµόρφωσης των υλικών, ιδεατών και ψυχολογικών συνθηκών άσκησης δηµοσίων λειτουργηµάτων. Το ίδιο ισχύει για τα πανεπιστήµια. Με δεδοµένο ότι η βία και η απειλή προσφυγής σε αυτή χρησιµοποιούνται συχνά και στα όργανα συλλογικής διοίκησης των ΑΕΙ (συγκλήτους, Γ.Σ. τµηµάτων), αντιλαµβάνεται κανείς πόσο άσχετη µε την πραγµατικότητα είναι η «διοικητική αυτοτέλεια» των ΑΕΙ που ευαγγελίζεται το Σύνταγµα. Ποια αυτοδιοίκηση µπορεί να λειτουργήσει όταν τα συλλογικά όργανα διοίκησης αποφασίζουν υπό την ψυχολογική απειλή της βίας των «αντιεξουσιαστών» και των συµπαραστατών τους;

Ποιές είναι οι αιτίες της εξέγερσης των μαθητών; Τα σκάλδαλα και το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα; Το όραμα μιας καλλίτερης κοινωνίας; Η ανικανότητα της κυβέρνησης; Ποιός είναι ο στόχος των ξεσηκωμένων νέων; Αυτά κι άλλα πολλά ερωτήματα δημιουργούνται από την πανελλαδική εξέγερση των νέων στα γυμνάσια και τα λύκεια. Από τις απαντήσεις των ίδιων των παιδιών πάντως στους ρεπόρτερς των καναλιών προκύπτει ότι η αφορμή ήταν η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και οι αιτίες βρίσκονται μεταξύ άλλων στο ότι αμφισβητείται από κάποιους ο “δημόσιος και δωρεάν χαρακτήρας” της παιδείας, ότι το πολιτικό σύστημα είναι διεφθαρμένο, ότι το μέλλον τους δεν είναι εξασφαλισμένο κλπ. Αμφισβητώ σοβαρά, ότι οι μαθητές που ξεσηκώθηκαν δεν είναι υποκινούμενοι κι ότι οι κινητοποιήσεις τους είναι αποτέλεσμα αυθόρμητης διαμαρτυρίας και αυτοοργάνωσης. Το αποδεικνύουν οι δηλώσεις τους, η φρασεολογία και τα συνθήματά τους. Πίσω από μια φαινομενική φρεσκάδα διακρίνεις μια ξύλινη πολιτική ορολογία που συναντάται σε όλα τα αριστερά κινήματα διαμαρτυρίας και βίαιου ακτιβισμού της τρέχουσας δεκαετίας κατά της παγκοσμιοποίησης, του νεοφιλελευθερισμού κοκ.

Το Πανεπιστήμιο δεν πρέπει να κλείνει ποτέ και για κανέναν λόγο. Ιδίως μάλιστα δεν πρέπει να κλείνει για συνδικαλιστικούς λόγους, για λόγους διαμαρτυρίας ή για να εκβιαστεί η ελληνική κοινωνία, το κράτος ή οι φοιτητές. Τι θα κερδίσουμε αν το κλείσουμε για 1-2 ημέρες «ως ένδειξη διαμαρτυρίας»; Θα το σεβαστούν περισσότερο αυτοί που δεν το σέβονται όταν είναι ανοικτό; Όχι βέβαια. Αδυνατώ να καταλάβω τι ακριβώς θα πετύχουμε. Ποιος θα συγκινηθεί και με ποιον τρόπο θα βοηθήσει; Αντίθετα ξέρω σε ποιον θα κάνουμε κακό. Στους φοιτητές. Σε όλη αυτή την πικρή ιστορία του εξευτελισμού του δημόσιου πανεπιστημίου πρωταγωνιστεί το ελληνικό κράτος και οι πανεπιστημιακοί. Η συμμετοχή των φοιτητών στην καταβαράθρωσή του είναι αμελητέα – αλλά και αυτή συνδέεται απόλυτα με τα κόμματα που κάποιοι από αυτούς (εξ)υπηρετούν.

Η συζήτηση για το «σχολείο του μέλλοντος» έχει δύο διαφορετικές αφετηρίες. Η πρώτη ανήκει στη μεγαλύτερη γενιά, στους γονείς, στους εκπαιδευτικούς και στον κάθε ενδιαφερόμενο πολίτη. Μέσα από αυτή την οπτική, το σχολείο είναι η γνωστή παράμετρος και το «μέλλον» η άγνωστη. Στα ματιά όμως των νέων, τα πράγματα αντιστρέφονται: το μέλλον είναι ήδη εδώ, είναι γνωστό και η νέα γενιά το ζει καθημερινά μέσω των νέων τεχνολογιών και του Internet. Τι σημαίνει άραγε «σχολείο» σε αυτή την εντελώς διαφορετική πραγματικότητα; Η πρώτη οπτική αναζητά γραμμικές λύσεις για να κάνει μερικά βήματα μπροστά. Η δεύτερη αναζητά ριζικές αλλαγές που ανταποκρίνονται στο καινούργιο. Οι δύο πραγματικότητες συνυπάρχουν και ήδη δημιουργούν ένα αντιφατικό μίγμα…

Μέχρι το 1992 η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση τη Σουηδία μονοπωλείτο σχεδόν εξ ολοκληρου από τον δημόσιο τομέα. Τα ελάχιστα ιδιωτικά – ή «ανεξάρτητα» όπως αποκαλούνται – σχολεία, μόλις το 1% του συνόλου , ήσαν είτε πανάκριβα σχολεία για τα πλουσιόπαιδα είτε θρησκευτικά σχολεία τα οποια χρηματοδοτούντο από διάφορα θρησκευτικά ιδρύματα και εκκλησίες. Αυτό στην […]

του Ευάγγελου Πολυμερόπουλου «Είμαι κατηγορηματικά αντίθετος με το αίτημα της παροχής βασικής παιδείας από το κράτος… Το κράτος και η εκκλησία θα πρέπει να αποκλειστούν από οποιαδήποτε επιρροή στα σχολεία!» Karl Marx, «Κριτική του προγράμματος της Γκότα» Πέρασα πρόσφατα από την ιατρική σχολή στο Γουδί και με λύπη μου είδα αυτήν εδώ την αφίσα: Οι […]

του Τάκη Μίχα1 , Φανταστείτε μια ομάδα γονέων, από αυτούς των οποίων τα παιδιά δεν μπορούν να προσέλθουν στα σχολεία λόγω των καταλήψεων, να πήγαινε στον υπουργό Παιδείας κ. Στυλιανίδη και να του ζητούσε να τους δώσει τη δυνατότητα να λειτουργήσουν ένα δικό τους Γυμνάσιο ή Λύκειο χρηματοδοτούμενο κατά 80% από το κράτος. Ο υπουργός, […]

του Γιώργου Παγουλάτου1 ,2 Την περασμένη Κυριακή, 28η Οκτωβρίου, οι δύο όψεις της παρελαύνουσας Θεσσαλονίκης αποτύπωναν την ένδεια της πολιτικής μας παιδείας. Για μια ακόμη φορά, η ζώσα συνείδηση του έπους του ’40 καταπλακώθηκε από την αφόρητη δεκαρολογία, την παιδαριώδη προγονοπληξία και τους τζάμπα λεονταρισμούς των κυρίων Ψωμιάδη, Ανθιμου και Καρατζαφέρη. Την ίδια ώρα, οι […]

του Παναγιώτη Βλαχόπουλου1 Πολλά έχουν γραφτεί το τελευταίο διάστημα στον ελληνικό τύπο για την αναθεώρηση του άρθρου 16 και τη σχεδιαζόμενη μεταρρύθμιση της Ανώτατης Εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Οι περισσότερες ανησυχίες, όπως έχουν εκφραστεί από ακαδημαϊκούς και φοιτητές, εστιάζονται στους κινδύνους που ελλοχεύει μια πιθανή ιδιωτικοποίηση των Ανωτάτων Ιδρυμάτων και η συνεπακόλουθη αλλαγή λειτουργίας των με […]

το κεκτημένο της διαβούλευσης για την Παιδεία του Μάνου Γ. Παπάζογλου1 ,2 Όπως προκύπτει από τα προγράμματα όλων των πολιτικών κομμάτων, η Παιδεία θα αποτελέσει έναν από τους κύριους άξονες της κυβέρνησης που θα προκύψει στις 16/9. Ορισμένα συμπεράσματα από την εμπειρία της εκπαιδευτικής πολιτικής 2004-2007 είναι χρήσιμα για την επιτυχία των επικείμενων νομοθετικών πρωτοβουλιών. […]

του Κωνσταντίνου Κουκόπουλου1 Στην αλλαγή της χιλιετίας 192 κράτη έθεσαν 8 αναπτυξιακούς στόχους για την εξάλειψη της φτώχειας. Ανάμεσα στους Αναπτυξιακούς Στόχους της Χιλιετίας, όπως ονομάζονται, είναι και η επίτευξη καθολικής πρόβασης στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση σε όλο τον πλανήτη μέχρι το 2015. Όμως πέντε χρόνια μετά την λήψη αυτών των φιλόδοξων αποφάσεων ο ΟΗΕ ανέφερε […]

του Ανδρέα Ανδριανόπουλου Προκαλεί κατάπληξη η γενικότερη κοινωνική αδιαφορία για την κατάντια της Ανωτάτης Παιδείας. Συνδικάτα, επιχειρηματικοί και κοινωνικοί φορείς και κόμματα αντικρύζουν το πρόβλημα με την ίδια ανοχή και ψυχραιμία όπως τις αυξήσεις στις συλλογικές συμβάσεις, το μέλλον της κοινωνικής ασφάλισης και την κατάσταση των ξενοδοχειακών μονάδων της χώρας. Ελάχιστοι δείχνουν να αντιλαμβάνονται πως […]

του Γιώργου Παγουλάτου* Γράφω με δυσκολία, καθώς οι εκκωφαντικοί ήχοι μιας ανηλεούς χιπ-χοπ, εναλλασσόμενοι με μπουζουκοπόπ, εναλλασσόμενοι με από ντουντούκας αναγγελίες «πολιτικής εκδήλωσης» φοιτητικής παράταξης (συμμετέχοντος αθλητικού σχολιαστή και άλλων προσωπικοτήτων) περιπλέκουν οποιαδήποτε απαιτητικότερη μορφή εργασίας στην ΑΣΟΕΕ. Είναι φανερό, η φοιτητική προεκλογική περίοδος έχει μπει για τα καλά. Επιβεβαιώνοντας πάντως για μια ακόμη χρονιά […]

του Σταμάτη Σέλλα Iδεολογία, φιλελεύθεροι ,Σοσιαλιστές ,κομμουνιστές… Όλη η ανθρωπότητα προσπαθεί να ενταχθεί ιδεολογικά σε ιδέες. Ιδέες αγνές, ιδέες για την βελτίωση της ανθρώπινης ύπαρξης. Ιδέες που προσπαθούν να οδηγήσουν στην εξύψωση της ανθρώπινης ύπαρξης. Όλοι οι άνθρωποι αηδιασμένοι με την υπάρχουσα κατάσταση ελπίζουν στην εδραίωση κάτι καλύτερου. Δεν μιλώ για καλύτερο πολίτευμα φυσικά. Η […]

Των Δημήτρη Παπάρα, Στέλιου Καραμπασάκη και Κωνσταντίνου Καλαμπόκη* Συναντήσαμε τον Χρίστο Παπαδημητρίου τέλος Νοεμβρίου, οπότε βρέθηκε στην Ελλάδα για μία εβδομάδα με αφορμή μια εκδήλωση για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Kurt Gödel. Μας ομολόγησε ότι υπολόγιζε να έχει τρεις μέρες ελεύθερες, αλλά το πρόγραμμά του αποδείχθηκε κάπως πιο φορτωμένο απ’ ότι περίμενε. […]

του Γιώργου Παγουλάτου* Στην παιδεία εντοπίστηκαν δύο σημαντικές πρόσφατες ιδεολογικές συγκρούσεις: οι κινητοποιήσεις ενάντια στο νέο νόμο για τα ΑΕΙ και η διαμάχη για το βιβλίο ιστορίας της έκτης δημοτικού. Ως διαμάχες για την παιδεία, αφορούν και οι δύο το μέλλον. Και οι δύο επίσης αφορούν με διαφορετικούς τρόπους το παρελθόν, ως πιθανό βαρίδι σε […]

του Τάκη Μίχα Στις δημοκρατικές κοινωνίες κάθε πολιτική ή κοινωνική μεταρρύθμιση προϋποθέτει την ύπαρξη ορισμένων γενικότερων αξιών, ιδεών και κοσμοαντιλήψεων, τις οποίες ενστερνίζεται μια κρίσιμη μάζα του εκλογικού σώματος, η οποία θα παίξει τον καταλυτικό ρόλο στην προώθησή τους. Το ίδιο ισχύει και για τη λεγόμενη «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση», την οποία προσπαθεί να επιβάλει η κυβέρνηση […]

του Δημήτρη Σκάλκου Η συζήτηση που διεξάγεται αναφορικά με την αναθεώρηση του άρθρου 16 είναι εν πολλοίς ξεπερασμένη από τα πράγματα, ημιτελής, παραπλανητική και υποκριτική. Ξεπερασμένη διότι, το κρατικό μονοπώλιο στην ανώτατη εκπαίδευση συνιστά μοναδικό αναχρονισμό στον ευρωπαϊκό χώρο. Σύμφωνα μάλιστα με την κοινοτική οδηγία 36/2005, την οποία καλούμαστε να εφαρμόσουμε από τον προσεχή Οκτώβριο, […]

του Φώτη Γεωργελέ Καμιά φορά, όλα στην Eλλάδα σου φαίνονται παράλογα. Ένα χρόνο τώρα η Παιδεία στη χώρα μας δεν λειτουργεί. Eίναι δυνατόν τα ζητήματα κλειδιά που θα αντιμετωπίσουν την κρίση της εκπαίδευσης να είναι οι αιώνιοι φοιτητές, το άσυλο και οι κουκουλοφόροι; Kαι όμως ο δημόσιος διάλογος αυτά συζητάει. Περιλαμβάνει το άσυλο και το […]

του Γιάννη Σφήκα Ο φετινός Ιούνιος υπήρξε χωρίς αμφιβολία από τις πιο ταραγμένες περιόδους για το ελληνικό πανεπιστήμιο. Πάνω από 400 σχολές τέλεσαν υπό κατάληψη, αρκετοί ξεχύθηκαν στους δρόμους ενώ κάποιοι μίλησαν ακόμη και για ομοιότητες με τα γεγονότα της περασμένης άνοιξης στη Γαλλία. Έτσι για ακόμα μια φορά καταφέραμε στην Ελλάδα το ακατόρθωτο: από […]